Wielki żal do życia/Losu, przeznaczenia... - Netkobiety.pl

rossanka napisał/a:

Jakby 45 latek został ojcem, to by jeszcze gratulowali. 45 letnia rodząca to osobliwośc, nawet jak dziecko zdrowe.

No bo biologii nie przeskoczysz. Kobieta lat 45 może jeszcze być płodna, ale ciąża jest bardzo dużym obciążeniem w takim wieku, już nie wspominając trudności macierzyństwa. Zresztą, to nie jest optymalne dla dziecka, bo jak ono jest jeszcze kompletnie niewyrośnięte, mama musi zmagać się z menopauzą.

Facet zaś w końcu nie rodzi, więc pojawienie się potomka dla niego jest co najwyżej upierdliwe, bo wątpię, że wielu panów chce wchodzić w pieluchy na takim etapie swojego życia.

Nie wiem skad wy bierzecie te informacje, ale zadna z moich rowiesniczek jeszcze menopauzy nie ma. Moja mama miała 58 lat, tak samo babcia.
Najczętszy wiek menopauzy to 55 lat.
Więc informacjebo zmagających się z menopauzą 45 latkach są chyba naciągane.
Poza tym hormonalnie nie można sie jednoczesnie zmagac z ciążą i menopauzą, to nienożliwe hormonalnie.:)
Ciąza daje powera fizycznego lepszego niz jakiekolwiek energetyki, tak to jest zorganizowane przez naturę.:)

A kto powiedział, że życie jest w porządku pod jakimkolwiek względem? Po 2 same siły do życia. Trzeba się zastanowić czy 45latka będzie na przykład chciała wstawać przez x lat w nocy do dziecka. Bo nie ukrywajmy w Polsce przez pierwsze lata takie rzeczy spadają na matki. Czy będzie miała się, czy jej organizm powie pas, bo się wolniej regeneruje niż ciało 24latki. Ja sama widzę po sobie. Jak miałam 16 lat mogłam spać po 5 godzin na dobę. Teraz nie prześpię 8 ciurkiem to wyglądam jak zmora.

czekoladazfigami napisał/a:

A kto powiedział, że życie jest w porządku pod jakimkolwiek względem? Po 2 same siły do życia. Trzeba się zastanowić czy 45latka będzie na przykład chciała wstawać przez x lat w nocy do dziecka. Bo nie ukrywajmy w Polsce przez pierwsze lata takie rzeczy spadają na matki. Czy będzie miała się, czy jej organizm powie pas, bo się wolniej regeneruje niż ciało 24latki. Ja sama widzę po sobie. Jak miałam 16 lat mogłam spać po 5 godzin na dobę. Teraz nie prześpię 8 ciurkiem to wyglądam jak zmora.

To ja odwrotnie. W wieku 20 paru lat musiałam spać 9 godzin,  jak chodziłam na 7 rano do pracy i wstawqlam o 6 rano o szłam spać o 22 i byłam nieprzytomna,  odsypialam  w weekendy.  Teraz potrzebuje mniej snu. 8 godzin, 7 i pół, wystarczy.  Ja bym się bala tego,  że miałabym dziecko z ZD. jeżeli już bym miala być w tym wieku w ciąży,  albo balao innych chorób dziecka, dwa , balabym się porodu, czy przeżyję,  czy zdrowie pozwoli a trzy innych matek w przedszkolu,  szkole, że śmiały by się,  że jestem stara, a cztery, że dziecko byłoby zle,  że ma taką  starą matkę i że się z niego w szkole śmieją.

Ela210 napisał/a:

Nie wiem skad wy bierzecie te informacje, ale zadna z moich rowiesniczek z ktorymi rozmawiam jeszcze menopauzy nie ma. Moja mama miała 58 lat, tak samo babcia.
Najczętszy wiek menopauzy to 55 lat.
Więc informacje o zmagających się z menopauzą 45 latkach są chyba naciągane.
Poza tym hormonalnie nie można sie jednoczesnie zmagac z ciążą i menopauzą, to nienożliwe hormonalnie.:)
Ciąza daje powera fizycznego lepszego niz jakiekolwiek energetyki, tak to jest zorganizowane przez naturę.:)
Wstawanie do 1 dziecka bylo zmorą wiekszą niz do drugiego, chociaz bylam wtedy mlodsza.

Ja nie piszę, że ma menopauzę w wieku 45 lat, tylko, że jak będzie ją miała później, około 50, po 50, to jej dziecko jeszcze będzie mało wyrośnięte. Serio, chcialabyś, żeby Twoja matka z napadami gorąca i innymi dziwnymi przypadlościami odbierala Cię z przedszkola?

Ela210 napisał/a:

Nie wiem skad wy bierzecie te informacje, ale zadna z moich rowiesniczek z ktorymi rozmawiam jeszcze menopauzy nie ma. Moja mama miała 58 lat, tak samo babcia.
Najczętszy wiek menopauzy to 55 lat.
Więc informacje o zmagających się z menopauzą 45 latkach są chyba naciągane.
Poza tym hormonalnie nie można sie jednoczesnie zmagac z ciążą i menopauzą, to nienożliwe hormonalnie.:)
Ciąza daje powera fizycznego lepszego niz jakiekolwiek energetyki, tak to jest zorganizowane przez naturę.:)
Wstawanie do 1 dziecka bylo zmorą wiekszą niz do drugiego, chociaz bylam wtedy mlodsza.

Ja nie piszę, że ma menopauzę w wieku 45 lat, tylko, że jak będzie ją miała później, około 50, po 50, to jej dziecko jeszcze będzie mało wyrośnięte. Serio, chcialabyś, żeby Twoja matka z napadami gorąca i innymi dziwnymi przypadlościami odbierala Cię z przedszkola?

Beyondblackie napisał/a:

rossanka napisał/a:

Nie o to chodzi. Wiem, że biologia. Chodzi mi o podejście społeczeństwa.  Urodzi 45 latka, albo 45latka,  to słyszy,  że na starość matką  jej się zachciało zostać,  albo, że karierowiczka  a obudziła się koło 40 ki, albo, że dziecko pomyli ją z babcią. Jak 40 czy 45 latek zostaje ojcem, to słyszy gratulacje, słowa,  że dopiero teraz dojrzał i jest odpowiedzialnym człowiekiem,  i że jak pójdzie na rolki i rower z synem to go to odmładzi.  A przecież i on i ona mają na przykład 45 lat a jakie inne podejście społeczeństwa jest w stosunku do płci. To mnie zadziwia i nie wydaje się być w porządku.

Może Cie to oburzać, ale podejście powodowane jest biologią. Facet, teoretycznie, jest plodny całe życie, a do tego nie zachodzi w ciążę, także kompletnie zrozumialym jest, że jego ojcostwo w wieku średnim nie spotka sie z wielkim zdziwieniem. Dojrzal, dorósł, to znalazl partnerkę i zalożył rodzinę.

Kobiety mające zas dzieci po 40, to raczej ewenement, bo plodność się kończy, ciąża ma wiele zagrożeń, a cialo może sie nie zregenerować. Po prostu, dla kobiety nie jest bezpieczne czekanie do tak późnej daty by mieć dziecko.

Równie dobrze moglabys sie dziwić, że wiekszość sportowców jest młoda.

No właśnie. Facet około 40 - dojrzał do ojcostwa, ewentualnie dopiero wtedy znalazł właściwą partnerkę. A o której kobioecie tak powiedzą (że w końcu dojrzała do macierzyństwa, wyszalała się albo dopiero koło 40ki znalazła właściweg m e zczyznę).? Nie powiedzą "nasza sąsiadka Małgosia ma 40 kę, więc biologicznie jest już niemal za późno aby została matką, ostatni dzwonek i udało jej sie zajść w ciążę bo menopauza, zaraz rezerwa jajnikowa całkiem jej uleci w przestworza i zaczną sie zawirowania hormonalne" - nikt tak nie powie, tzn nie skomentuje tego "biologicznie". Zamiast tego usłyszy:"Małgosia rychło w czas się obudziła, całe życie łykała tabletki(lub robiła kariere, lub balowała), a dopiero koło 40 zachciało jej się dziecka.

A najbardziej mnie rozwala, że nie będzie miała siły jezdzić z dzieckiem na rowerze, czy chodzić na basen, czy na inne aktywności, że nie zaprzyjaźni się z dzieckiem bo za duża różnica pokoleń. AA jej równolatek, 40 latek raptem będzie miał siłę na te wszystkie rowery i baseny i nawet go to odmłodzi i będzie prawie jak kumpel dla własnego dziecka.

Ale tu nie ma co dyskutować. Taka jest fizjologia. Facet może być ojcem do 80, kobieta nie. 40latka w ciąży to straa matka. Taki jest też fakt. Możesz świetnie wygadać i świetnie się czuć. Ale fizjologi nie oszukasz. Musisz liczyć się z tym że zajście w ciąże może być trudne i kosztowne. Dlatego coraz więcej kobiet decyduje się na zamrożenie jajeczek.

czekoladazfigami napisał/a:

a desperacja wyziera z każdego posta.

Nie nazwałabym tego desperacją, tylko zwykłą ludzką tęsknotą, rozczarowaniem, smutkiem. Ty, jak sama piszesz, byłaś 3 razy zaręczona, a obecnie również jesteś w związku. A do tego wszystkiego jesteś młodsza od autorki. Więc nie masz zielonego pojęcia, jak to jest przez ponad 30 lat nie doświadczyć miłości takiej oblubieńczej. Ciekawe, jak Ty byś się czuła w takiej sytuacji, jak autorka... Ale tego już się nigdy nie dowiesz.
Oczywiście nie zachęcam autorki do użalania się nad sobą, bo to i tak niczego nie zmieni, ale jednak można ją chociaż spróbować zrozumieć...

Swoją drogą równie dobrze można powiedzieć, że Ty jesteś jak desperatka, bo nie umiesz być sama, tylko co chwilę musisz mieć jakiegoś faceta

umajona napisał/a:

czekoladazfigami napisał/a:

a desperacja wyziera z każdego posta.

Nie nazwałabym tego desperacją, tylko zwykłą ludzką tęsknotą, rozczarowaniem, smutkiem. Ty, jak sama piszesz, byłaś 3 razy zaręczona, a obecnie również jesteś w związku. A do tego wszystkiego jesteś młodsza od autorki. Więc nie masz zielonego pojęcia, jak to jest przez ponad 30 lat nie doświadczyć miłości takiej oblubieńczej. Ciekawe, jak Ty byś się czuła w takiej sytuacji, jak autorka... Ale tego już się nigdy nie dowiesz.
Oczywiście nie zachęcam autorki do użalania się nad sobą, bo to i tak niczego nie zmieni, ale jednak można ją chociaż spróbować zrozumieć...

Swoją drogą równie dobrze można powiedzieć, że Ty jesteś jak desperatka, bo nie umiesz być sama, tylko co chwilę musisz mieć jakiegoś faceta

No tak 3 poważne związki na 31 lat życia, to jest co chwilę. Wychodzi 1 na 10 lat... 

Sama myślę, że najlepsze są takie kontakty, w których nie ma założonego z góry celu, bo to zwyczajnie ułatwia poznawanie się, daje przestrzeń. Nie ma w tym presji i prymitywnego oceniania się jedynie pod kątem "przydatności." Takich warto szukać.

Ja mam prawie 42 lata, i poznałam, od paru miesięcy jestem w związku. Też długo byłam już sama, lecz nie widziałam tego w kategoriach dramatu i przegranego życia i może dlatego wyszło.

rossanka napisał/a:

umajona napisał/a:

Nie nazwałabym tego desperacją, tylko zwykłą ludzką tęsknotą, rozczarowaniem, smutkiem. Ty, jak sama piszesz, byłaś 3 razy zaręczona, a obecnie również jesteś w związku. A do tego wszystkiego jesteś młodsza od autorki. Więc nie masz zielonego pojęcia, jak to jest przez ponad 30 lat nie doświadczyć miłości takiej oblubieńczej. Ciekawe, jak Ty byś się czuła w takiej sytuacji, jak autorka... Ale tego już się nigdy nie dowiesz.
Oczywiście nie zachęcam autorki do użalania się nad sobą, bo to i tak niczego nie zmieni, ale jednak można ją chociaż spróbować zrozumieć...

Swoją drogą równie dobrze można powiedzieć, że Ty jesteś jak desperatka, bo nie umiesz być sama, tylko co chwilę musisz mieć jakiegoś faceta

A właśnie, odnośnie Autorki, chyba wiem dlaczego tak brzmi. Jeżeli nie udaje Ci się stworzyć związku przez pewien czas masz na przykład 22, 23 lata i napiszesz taki post, to ludzie owszem, może współczują, ale popukają się w czoło, bo co 22latka może wiedzieć o samotności, owszem, moze chciałaby mieć już kogoś, ale jest jeszcze bardzo młoda, a sama jest dosłownie chwilę. Ale jak masz 35 lat i nadal jesteś sama jak Autorka, to już 15 lat dorosłego życia jesteś sama, a wtedy trudno trzymać fason jak to sie mówi. Może inaczej pisałaby jako25 inaczej 29 latka, może była wtedy bardziej optymistyczna. Jak ma 35 lat i nadal nic, to co się dziwić, ze nie skacze do góry. A przyczyny mogą być rózne jak ktoś tu napisał, albo gigantyczny pech, albo coś jes nie tak w niej, w jej zachowaniu i podejściu, ale na forum ciężko to stwierdzić.

Ale to też nie jest tak że autorka nie była w związkach. Była tylko w innych niż myślała że będzie. Może to też fakt idealizowania związków myślimy ze zawsze będzie super jak na początku, a okazuje się że życie nie jest idealne. Są kłótnie, sprzeczki, miłość też dojrzewa, nie jest taka jak na początku, tylko bardziej stabilna i spokojna.

Ale finalnie nadal jest sama -tak to zrozumiałam, że o to Jej chodzi, mimo tych związków, romansów obecnie ma 35 lat i jest sama i jej to doskwiera.

Jak nie będziesz skupiała się tylko na tym by ktoś się znalazł, to akurat sam się znajdzie.

rossanka napisał/a:

Ale finalnie nadal jest sama -tak to zrozumiałam, że o to Jej chodzi, mimo tych związków, romansów obecnie ma 35 lat i jest sama i jej to doskwiera.

Tylko że tak jak napisałam wcześniej. Nie ma wieku odpowiedniego na związek.
Czasami ludzie po paru rozwodach, w wieku 65 lat znajdują prawdziwą miłość.

Myślę że lepiej poczekać, niż rozwodzić się i szarpać w sądzie. Autorka jest jeszcze młoda, ma prawie całe życie przed sobą. Powinna z niego brać garściami i cieszyć się z tego co ma. A miłość przyjdzie w odpowiednim czasie. I to nie musi być 20 lat. Gdyby społeczeństwo nam nie wmawiało że już czas, to byłoby łatwiej.

Może czasami tak jest, ale to raczej kwestia przypadku, a nie tego, że się nie skupia na tym, żeby kogoś znaleźć. Ja się na tym nie skupiam, mam podejście zbliżone do podejścia Piegowatej i mimo to nadal miłości nie spotkałam. Nie ukrywam, że co jakiś czas przychodzą mi takie fale smutku i tęsknoty za przytuleniem, bliskością, za odwzajemnionym zakochaniem, ale nie myślę o tym non stop, bo mam inne sprawy ;p

chciałam przez ten mój post powiedzieć że nie wszystko w życiu da się przewidzieć i zaplanować. mogę być młodą matką nie mieć menopauzy, a na przykład nagle zachorować ii też dostawać jakiś ataków odbierając dziecko z przedszkola.
moje podejście do życia jest takie że co mi przyniesie to przyjmę. zmienię, co niedogodne lub dostosuję się. Nie tworzę scenariusze na zapas, bo z naszych scenariuszy Pan Bóg się śmieje a diabeł cieszy

czekoladazfigami napisał/a:

rossanka napisał/a:

Na jakie znowu 10 lat? Średnio jeden na trzy lata.

Co miałaś z matmy? 1. od 16 roku życia do 20. 2. 22- 24.- To było zdecydowanie nie to I obecny ponad 3 lata, zakończony ślubem. Więcej związków mieć nie zamierzam.

Nie licząc dzieciństwa , tylko dorosłość to między 18 a 28 rokiem życia faktycznie wyoadają Ci 3 związki. Skąd wytrzasnęłaś jeden na 10  lat? Musiałabyś mieć 50 lat.

W 2 lata nawet mozna calkowicie zmienić życie.jak się chce.

Monika123000 napisał/a:

Nie ma problemu znaleźć sobie byle kogo, ważne żebyście oboje czuli to coś. Jak trzeba poczekać to chyba warto.

Tak, jak trzeba poczekać, to pewnie, że warto Co do tego nie mam wątpliwości i nigdy nie chciałam związku dla związku, z byle kim. Tylko żeby była gwarancja, że się odwzajemnionej miłości doczeka A tej gwarancji nie ma, więc nie wiadomo, czy to czekanie ma jakiś sens. Lepiej nie czekać i nie mieć tej nadziei, tylko sobie normalnie żyć, wtedy nie będzie rozczarowania.
A, i pewnie można spotkać miłość nawet na emeryturze, ale obie wiemy, że to nie to samo, co w młodości ;p

i później dziecko tez może usłyszeć
„dziadek przyszedł Cię odebrać”.

Panna z Kapeluszem napisał/a:

Często przyglądam się związkom innych ludzi i dziwi mnie jak mężczyzna może być z tak zaborczą, złośliwą, manipulującą „babą” aż mi go szkoda,

np mój brat wziął sobie źłośliwą, pazerną, przebiegłą 30-łatkę
i tylko mu współczuje, i nie on jedyny,
taką wybrał.
Jak ja bym była mężczyzna nigdy bym takiej kobiety za partnerkę nie wybrała.

.

A takie przypadki też znam, zastanawia się wtedy, co on w niej widzi czy widział? W drugą stronę też to działa, facet poniża, pomiata a kobieta wpatrzona jak w obraz.
Moze to działa na zasadzie przeciwności.

Tak jak wspomniałam, to już nie chce mi się szukać, nie wychodzę zbyt często, a jak już poznam jakiegoś pana, to bardzo szybko wyczuwam, ze ma spore problemy natury psychicznej, albo jakiś seksoholik, erotoman.
Oczywiście tez mam swoje „zboczenia”
jak każdy, ale nie aż tak dotkliwe, jak niektórzy ludzie.

Tak jak wspomniałam,
nie chce mi się szukać, nie wychodzę zbyt często, a jak już poznam jakiegoś pana, to bardzo szybko wyczuwam, ze ma spore problemy natury psychicznej, albo jakiś seksoholik, erotoman, albo relacja bez przyszłości, a to się czuje.
Oczywiście tez mam swoje „zboczenia”
jak każdy, ale nie aż tak dotkliwe, jak niektórzy ludzie.A i bardzo szybko się nudzę, tym bardziej jak widzę ze historia zaczyna się powtarzać, mam na myśli znajomosci.

Panna z Kapeluszem napisał/a:

i później dziecko tez może usłyszeć
„dziadek przyszedł Cię odebrać”.

Jezu, no i co z tego?

Też się tego zawsze bała, że coś takiego mogłabym usłyszeć od dziecka, potem od nastolatka. Lepiej nie niszzyć nikoimu życia.

Panna z Kapeluszem napisał/a:

Tak jak wspomniałam,
nie chce mi się szukać, nie wychodzę zbyt często, a jak już poznam jakiegoś pana, to bardzo szybko wyczuwam, ze ma spore problemy natury psychicznej, albo jakiś seksoholik, erotoman, albo relacja bez przyszłości, a to się czuje.
Oczywiście tez mam swoje „zboczenia”
jak każdy, ale nie aż tak dotkliwe, jak niektórzy ludzie.A i bardzo szybko się nudzę, tym bardziej jak widzę ze historia zaczyna się powtarzać, mam na myśli znajomosci.

Czy to są mężczyźni z portali randkowych?