Rozczarowanie podczas spotkania - Netkobiety.pl

Bo tak jest: albo są kobiety, które marzą o uczuciu i seksie razem, dalej związek, dom dzieci itd, co tam kto chce, albo są takie chociaż osobiście to znam jedną, obecnie panna z dużym dzieckiem), dla której liczy się sam seks, nie muszą być uczucia, ona może To zrobić w toalecie dyskotekowej, za tydzień z kimś innym w hotelu, a za 3 dni jeszcze z kimś nowopoznanym w parku na ławce. Autentycznie, kobieta lat chyba 45, ale ona zawsze taka była, nie ważne czy miała 20 czy 40 lat.
Ze stanów pośrednich jest przyjaźń z bonusem, ale tu też wiele nie znajdziesz, bo większość kobiet zaangażuje się w czymś takim, a to tylko potem dla nich kłopot, bo miał być tylko seks, ona kocha, a on zdziwiony pyta ale Baśka, o co Ci chodzi, nie tak się umawialiśmy.

Wychodzi więc na to , że pozostaje tylko mydlenie oczu, bo na słowa wprost: ej ja chcę tylko miło spędzić czas, nic więcej ode mnie nie oczekuj, to się zgodzi tyko moja znajoma z pierwszego przykładu, ale ona jest jakimś wyjątkiem, w sumie jedną tylko taką znam. Potrafi poznać faceta w barze i tej samej nocy iść z nim do łóżka, ale musi być diabelnie dla niej przystojny, a dalej ona nie dba co się z nim dzieje. Do domu ich zwykle nie sprowadza, bo mieszka z nieletnim dzieckiem, więc warunków niema, chyba, ze dziecko do babci pojedzie. Tzn teraz to już nastolatek.

Zgadzam się z tym wszystkim. Tylko lubie mówienie wprost, a nie tak naokoło. Na portalach to samo było: przez maile och ach on też szuka stabilizacj, bratniej duszy, kochanki, żony w jednym a na spotkaniu - "to jaki seks lubisz"? Na takich "czarusiów" mam alergie. To już wolałam jak wprost na portalu pisali: hej zabawimy się wieczorem? Człowiek od razu wiedział z kim ma do czynienia. A nie dwa tygodnie jakieś bajki a na żywi wychodzi, ze szuka koleżanki do łózka. Tylko czas traciłam.

Ano właśnie. To zapobiega nieporozumieniom.

A wiesz, że ja też. Samo pisanie jest fajne jako wymiana myśli, ale ja się tak nie potrafię już zauroczyć. Musi być osoba na żywo. To jest zdrowsze podejście.

Dubel

Oj tam... Bajeczki są fajne. Tylko nie zapominajmy, że to bajeczki

Z przyjemnością przeczytałam Wasze wypowiedzi i trudno byłoby się z nimi nie zgodzić

Bagiennik, praca zdecydowanie wymagająca, a już szczególnie w "epoce wirusa" i zdalnego nauczania I chociaż wakacje też są pracowite, to nie równa się to z byciem dyspozycyjnym przez cały czas w okresie nauki... Dobrze, że mam poczucie spełnienia w tej pracy, gdyby tak nie było, to prawdopodobnie zajmowałabym się już czymś innym Zgadzam się się też z tym, że każda relacja dwojga ludzi jest w porządku, jeśli tylko nie zabraknie czystych intencji i szczerości.

Piegowata, oczywiście w życiu doświadczamy różnych rodzajów miłości i każda z nich, choć inna, jest piękna i wartościowa - w swoim ostatnim poście odniosłam się akurat do miłości między kobietą a mężczyzną. Mimo że jesteśmy w stanie fizycznie przeżyć bez tego uczucia, to ja osobiście również nie wyobrażam sobie życia, w którym nie doświadczałabym żadnej miłości,  szczególnie do świata przyrody i psów. Dobrze jest mieć świadomość, że nawet jeśli nie znajdzie się fajnego faceta, to i tak będzie komu okazać czułość i o kogo dbać Podoba mi się też Twoje podejście do poczucia szczęścia. Gdy się nad tym zastanawiam, to myślę, że dużo zależy od tego, co daje nam szczęście. Jeśli tracimy coś (lub kogoś), co stanowiło naszą pasję, część naszej tożsamości i z czym byliśmy bardzo związani emocjonalnie, to trudno później czerpać radość z innych, nieistotnych dla nas chwil. Trudno docenić też piękne chwile, które przeżyliśmy, gdy czujemy niedosyt, mamy poczucie straty, a nowa rzeczywistość wydaje się nijaka i nic nie może wypełnić emocjonalnej pustki. Wtedy można się zastanowić, czy krótkie chwile szczęścia warte były tego, co czujemy później. Ale to jest oczywiście bardzo subiektywne i zależy od sytuacji.

Szczęśliwych chwil pamiętam dużo, prawie wszystkie związane z moim czworołapkiem i wspólnymi wędrówkami. Przypominam sobie nasz wspólny spacer na wsi przez rozległe łąki wzdłuż małej rzeczki. Wczesny ranek, mroźne styczniowe powietrze, mgła i my. Był to najtrudniejszy czas w moim życiu, a jednocześnie najpiękniejszy. Ja jednak cały czas się zastanawiam, czy tracąc to, co było tak ważne, warto było w ogóle to mieć. Dużo chwil szczęścia, a potem tęsknota, której nic i nikt nie wyciszy. To chyba zależy od sytuacji. Każda relacja z mężczyzną zostawia coś dobrego, jednocześnie coś zabierając. O ile ta druga znajomość niewiele mi dała, ponieważ zbyt krótko trwała, to ta pierwsza umożliwiła mi poznać wielki świat i ciekawych ludzi, obcą kulturę i obcy język, poznać własne schematy zachowań, pomogła mi dojrzeć, zahartowała mnie, zmieniła na lepsze. Bardzo to wszystko doceniam, choć nie chciałabym już ani sekundy spędzić z tym człowiekiem i przeżyć choćby przez chwilę to wszystko, co się zdarzyło. Nawet do takich sytuacji mam pozytywne nastawienie i nie wypieram takich przeżyć - są one częścią nas, zostaliśmy przez nie ukształtowani i będziemy je w sobie nosić, więc można je tylko akceptować, wykorzystać w życiu to, co te wydarzenia zostawiły w nas najlepszego i poczuć, że dzięki temu nasze życie jest niepowtarzalne - nikt nie ma dokładnie takich samych przeżyć Chociaż oczywiście lepiej by było, gdyby pewne sytuacje pozostały tylko w naszej wyobraźni.

Drugiego człowieka jest ogólnie bardzo trudno poznać, szczególnie na odległość i gdy jesteśmy zauroczeni. O zdradzie partnera dowiedziałam się 2 lata później i to zupełnie przypadkowo. Ale ten związek był już emocjonalnie zakończony, więc nawet nie poczułam tego żalu, o którym wiele osób pisze w różnych wątkach. Zawsze fascynuje mnie to, jak nasz umysł radzi sobie w trudnych sytuacjach.

Umajona, relacje byłyby przyjemne, gdybyśmy się tak nie czaili i nie obchodzili się wzajemnie dookoła Ale jest to zdecydowanie utopia, sfera marzeń. Co nie znaczy, że nie warto do takich relacji dążyć, w końcu my sami jesteśmy za nie odpowiedzialni. Czytać uwielbiam, ale przyznam, że tych książek nie znam... Z przyjemnością się z nimi zapoznam i na pewno mi się spodobają - już wzbudziły moją ciekawość!

Miałam kiedyś bliską relację z chłopakiem poznanym przez internet. Było świetnie, pisaliśmy kilka tygodni, rozmowy na Skype też. Byłam zauroczona nim. Jednak pewne jego zachowania dały mi do myślenia. I parę dni przed naszym pierwszym spotkaniem odwołałam to. Przeanalizowałam nasze rozmowy i stwierdziłam, że jeszcze za mało go znam. To była najlepsza decyzja. Chłopak wpadł w szał, były kłótnie itp. Stwierdzilam, że jest on za bardzo toksyczny i nie chcę tej znajomości. Po paru miesiącach odezwał się i spokojnie pisaliśmy. Przyznał wtedy, że chciał przyjechać do mnie tylko po jedno... Załamałam się, bo mimo, że już zerwaliśmy kontakt dawno, to ja go darzyłam uczuciem, a on okazał się zupełnie inną osobą. Dla niego to nie była relacja na tym samym poziomie co u mnie. Chciał tylko dobrać się do mnie. Od tamtego czasu dopiero po roku zdecydowałam się pisać z kimś poznanym przez internet. Myślałam o sobie, że jestem głupia, że znowu chce się nabrać na słowa faceta. Ale w sumie tylko popiszę i nic się nie stanie, bo nie będę wchodzić w głębszą relację. I wiesz co? W ciągu dwóch godzin od tych słów napisał do mnie pewien brunet 'cześć koniczynko'. Okazał się być cudowną osobą i moją bratnią duszą. A za dwa tygodnie bierzemy ślub.
Wiem, że teraz czujesz się zraniona i wątpisz w mężczyzn, ale widzisz jak los może się odwrócić. Tylko na to potrzeba czasu.

Piegowata, pewne sprzeczności i różne dążenia są naturalne, nie jesteśmy kamiennymi posągami Napisałam wszystko zgodnie z tym, co myślę i czuję, nie ma w moich słowach fałszu. Po raz pierwszy przed kimkolwiek i gdziekolwiek tak się otworzyłam, ale trzeba mieć w takich sytuacjach świadomość, że można zostać niezrozumianym, co też jest normalne. Nie wydaje mi się, aby twierdzenie, że miłość jest ważna i przyznanie się do tego, że się jej potrzebuje, a z drugiej strony akceptacja tego, że jej nie ma i życie swoim życiem mogło wzbudzać dysonans, trochę to dla mnie zaskakujące... Do tej drugiej relacji też zmieniłam już nastawienie - dzięki Wam i z powodu czasu, który minął, a poniekąd mojego charakteru, nie potrafię się zamartwiać zbyt długo. Nauczyłam się podnosić szybko z porażek, w końcu świat nie będzie na mnie czekał, trzeba za wszystkim nadążyć. Nie zrobię sobie wolnego w pracy, żeby móc "poprzeżywać" nieudaną znajomość Uczucia są zawsze prawdziwe, choć mają prawo zmieniać się z biegiem czasu. Może właśnie te sprzeczne dążenia są przyczyną braku takiego życia prywatnego, jakiego bym sobie życzyła. O ile jest to coś, nad czym jeszcze muszę popracować, o tyle dysonansu w tym nie dostrzegam. Taka sprzeczność może też wynikać z tego, że gdy nie mamy tego, co jest dla nas najważniejsze, to szukamy ukojenia w tym, co jest bardziej dostępne i chyba tak było u mnie, gdy zaczęłam szukać relacji przez Internet. Zdecydowanie nie tędy droga, ale dopiero teraz to zauważyłam. Czasem i w nas samych pojawia się dysonans poznawczy, bo pełna wiedza nie jest nam dana od razu, trzeba do niej dotrzeć Muszę jeszcze raz się zastanowić, do czego chcę dążyć, bez czego tak naprawdę nie wyobrażam sobie życia i czy jest to możliwe do realizacji.
Ciekawe jest to, że będąc zupełnie szczerą, zostałam odebrana jako nieszczera. Może właśnie z tego powodu, ale nie mam na to wpływu. 

Cloverek, piękna historia, dziękuję Myślę, że właśnie ten czas jest w takich "poszukiwaniach" najbardziej istotny i niezrażanie się, a z drugiej strony - właściwe podejście, czyli bardziej wyważone i niezbyt emocjonalne na początku. Mnie to doświadczenie na ten moment bardzo zniechęciło. I chociaż już o tamtym facecie nie rozmyślam, to mam świadomość, że takich na portalach jest większość. I tu trzeba podjąć decyzję - albo pozostać (przynajmniej przez pewien czas) samemu, albo znów próbować i trafiać na niewłaściwych i może kiedyś się uda. Tylko już na maniaków seksualnych i graczy nie mam siły Czuję teraz spokój, nie ma przykrych emocji, potrafię cieszyć się małymi rzeczami i przy tym na jakiś czas pozostanę. Jak wyglądało Wasze pierwsze spotkanie?

Bagiennik, pani profesor od polskiego, a z zamiłowania przyrodnik Szczególnie miłośnik psów i sportów kynologicznych. Z moim psem trenowaliśmy obedience i to, co oboje uwielbialiśmy najbardziej, czyli tropienie użytkowe Piękny czas, ale zbyt krótki. Wychowałam się wśród zwierząt, blisko natury i to zawsze będzie mi bardzo bliskie. Szczególnie lubię lasy i, poza psami, dzikie zwierzęta, najbardziej koty Bezpośrednio po studiach też nie widziałam siebie w roli nauczyciela, dopiero po powrocie z zagranicy stwierdziłam, że spróbuję i poczułam, że to jest to Mogłabym zamienić tę pracę jedynie na szkolenie psów, ale oświata jest jednak bardziej stabilna...

Hanka z "Alibi na szczęście" też jest polonistką A jej przyjaciółka stomatologiem. Dwa zupełnie różne charaktery
Mam sentyment do tej książki, już kilka razy po nią sięgałam...
I czeka na półce, gdybym znów potrzebowała ukojenia, uśmiechu, życiowych mądrości.
Mam nadzieję, że się nie rozczarujesz
Choć wiadomo, każdy ma inne preferencje, jeśli chodzi o literaturę

A podzielisz się z nami, czym jest Twoja pasja, o której wspominałaś?

W sumie, jeśli byłaś wtedy tak młoda to może sporo tłumaczyć..

Widzisz, może być z tym różnie. Wy kobiety potraficie chyba zaangażować się błyskawicznie, niezależnie czy mowa o realu czy sieci, kiedy facet będzie jeszcze daleko od jakichkolwiek deklaracji,
jeśli nawet rzeczywiście mógłby z Wami kiedyś się związać. Oczekujecie zbyt często szybkich deklaracji i postanowień a niestety nie u wszystkich tak to działa.
Natomiast osobiście dla mnie jest niepojęte żeby, rozmawiając przez kamerkę czy
pisząc nawet, poczuć do kogoś cokolwiek więcej, niż poza sympatią na poziomie koleżeńskim. Ten wirtualny świat stwarza zwykłe iluzje czy idealne wyobrażenia o człowieku, podczas gdy w rzeczywistości może być zupełnie inaczej. Dopóki nie mam do czynienia z ŻYWYM człowiekiem obok mnie, to nic nie ma prawa powstać, bo co ja widzę? Czyjąś twarz na kamerce oi ileś tam rozmów czy SMS-ów.?Co to jest? Nic, tylko puste słowa i wyrazy, cokolwiek miałyby znaczyć i jakiej treści by nie były, gdzie ANI RAZU nie miałem okazji na żywo doświadczyć czyjeś obecności przy mnie. Zauroczyć się mogę w żywym człowieku a nie w przekazie wideo czy samych literkach tworzących miłe wyrazy...Dlatego właśnie budowanie czyjegoś obrazu, na podstawie idealnego wyobrażenia potrafi być tak złudna.

Patrząc choćby po historiach tutaj opisywanych, to dość powszechne zjawisko. Z tego względu powstaje często mnóstwo niedomówień czy nieporozumień. Właśnie, kiedy ktoś jest na kompletnie innym etapie, powstaje wrażenie, że nas oszukuje, gdzie tymczasem po prostu nie jest jeszcze pewny swoich uczuć i gotowy do zmian. Potem dostaje się komuś takiemu, że jest niedojrzały czy beztroski..

To nam naszego psa przez całe 16 lat nie udało się nauczyć aportowac Jak coś mu się rzuciło, to złapał i nie chciał oddać ;p

Byłam kiedyś na pokazie szkolenia psów ratowniczych GOPR, miałam okazję pobyć z nimi, pogłaskać - kochane psiaki Nawet na fb mam polubiona ich stronę i nieraz oglądam filmiki ze szkoleń, które są tam wrzucane. Na przykład odbywają się takie akcje, że ratownik jest zakopywany w śniegu (nikt by mnie na coś takiego nie namówił...) i pies musi go znaleźć. Na szczęście oczywiście znajduje Ciekawe rzeczy się dzieją na takich szkoleniach. Podziwiam

Oczywiście, niech faceci wezmą na siebie dbanie o kobiecy dobrostan. Niech faceci będą odpowiedzialni za zachowanie kobiet, żeby one mogły taplać się w świecie swoich wyobrażeń i nie traciły złudzeń :-P

Chętnie pozbyłabyś się odpowiedzialności za własne myśli, uczucia i zachowania. Wcześniej, w zdaniu, którego już nie zacytowałam w ogóle generalizujesz, że kobiety są zaprogramowane na szybsze angażowanie się. WTF :-O To kwestia czysto indywidualna. To, że Ty zakochujesz się we własnych wyobrażeniach, to nie jest właściwość kobiecej natury, ale Twoją predyspozycją. Warto mieć to na uwadze, zamiast przesuwać na zewnątrz odpowiedzialność za siebie.

Jeśli każde "kąsanie" miałoby nieść podobne przesłanie czy powód do zastanowienia się nad swoimi emocjami, to ja poproszę o więcej "kąsania" na tym forum Wyobrażenia i złudzenia zdecydowanie za często kierują naszym życiem..

To się niby wydaje oczywiste a tak trudne do zrealizowania..
W sumie, kiedy dwoje ludzi się poznaje, to odkrywają siebie nawzajem powoli, stopniowo, chcąc wyczuć, jakie ma partner zapatrywanie na daną kwestię. Jeśli bym znalazł kobietę z którą mi jest dobrze i chcę w przyszłości rzeczywiście założyć rodzinę, ale teraz np zależy mi na gromadzeniu funduszy czy ogólnie ustatkowaniu się, w potocznym tego słowa znaczeniu a ona tymczasem , po miesiącu znajomości wyjeżdża mi nagle, że chce już ślubu, narzekając przy okazji, że nie myślę przyszłościowo i nie mam żadnych planów.. Oczekuje zatem,  ze się  do niej dostosuję, wbrew swojemu komfortowi i aktualnym odczuciom, że może jeszcze o ten rok za wcześnie, bo chce skupić się na innych aspektach mojego życia i tego nie przeskoczę. W ilu przypadkach kobieta stwierdzi, że jestem "niedojrzałym maminsynkiem( gdzie matka może nie mieć nic do rzeczy), bo wolę żyć tak, jak żyję..Nie, chcę mieć pewność, że kobieta jest dla mnie kimś ważnym, chcę coś wpierw w życiu osiągnąć i móc się dzielić z nią tym szczęściem.*

*historia czysto hipotetyczna

Kąśliwe uwagi są potrzebne, ale muszą być zgodne z rzeczywistością Nie mam ochoty przerzucić na nikogo odpowiedzialności za moje uczucia, nawet za poczucie bycia wykorzystaną odpowiadam ja sama. Ale zupełnie nie zmienia to faktu, że istnieje podział na męskość i kobiecość oraz różnice między płciami. Kobiety są z reguły bardziej uczuciowe, skłonne do szybszego angażowania się, opiekuńcze i nie wynika to z mojego postrzegania świata, a z biologii i uważam, że natury zmieniać nie trzeba. Te cechy mogą się oczywiście zmieniać w wyniku negatywnych doświadczeń z dzieciństwa lub spotykania niewłaściwych mężczyzn, nie każda kobieta będzie taka sama i to jest oczywiste. Jednak często jest tak, że zraniona kobieta nawet nieświadomie wypiera swoją kobiecość i próbuje usilnie manifestować na przykład swoją niezależność, choćby emocjonalną. Też jestem niezależna, moje poczucie szczęścia nie wiąże się z posiadaniem partnera, ale nie czuję potrzeby bycia mniej kobiecą niż jestem.

Drugą kwestią jest to, że jako gatunek stadny w pewnej mierze, już od narodzin,  jesteśmy zależni od innych - nasze emocje są odpowiedzią na zachowania innych. Absolutnie nie chodziło mi o to, żeby mężczyźni dbali o wszystkie kobiety świata i nosili je na rękach, to już nadinterpretacja. Odnoszę się cały czas do konkretnej sytuacji - gdy facet nie nie mówi kobiecie wprost, że nie jest zainteresowany związkiem, rozbudza w niej uczucia, korzysta z jej ciała, widzi, że ona chce czegoś więcej, wie, że ich potrzeby są inne, ale przeciąga tę sytuację, a potem znika, gdy poczuje się znudzony. Chodzi tylko o to, żebyśmy mieli świadomość tych różnic, żeby facet potrafił być szczery, bardziej empatyczny. W rzeczywistości mężczyźni chcą mieć kobietę uczuciową, wierną, świetną w łóżku i dbającą o dom, a gdy taką znajdują, przeszkadza im to, że się angażuje. A gdy znajdują kobietę, która nie chce się zaangażować, pytają na forum, co zrobić, żeby ją zdobyć - wszystko na przekór. To dopiero sprzeczność Zwyczajnie traktujmy innych tak, ja chcemy być traktowani - dobrze wiem, że to życzenie jest niemożliwe do realizacji, co nie znaczy, że nie powinno tak być. Żylibyśmy wtedy w lepszym świecie. I dopiero wtedy nie byłoby rozczarowań. O ile możemy być ostrożni i uważni w relacji (co tak naprawdę tylko blokuje jej rozwój), o tyle nie mamy całkowitego wpływu na to, czy nie zostaniemy wykorzystani - nikt nie ma swoich intencji wypisanych na czole, a i sami nie wiemy, na kogo trafiliśmy i możemy się tego dopiero po latach dowiedzieć. Za zupełnie nierealne uważam funkcjonowanie obok innych, bez reagowania na ich emocje i zachowania.
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         
Twierdzenie, że kobieta sama może wyczuć intencje faceta i że wystarczy znać go parę lat, żeby uniknąć przykrej sytuacji, mija się z rzeczywistością. Istnieją świetni manipulanci, którzy potrafią zwodzić miesiącami i nie ma możliwości się tego domyślić. Kobieta się angażuje, a facet, widząc to, nadal prowadzi grę. Potem kobieta poznaje prawdę i według Magdy nie powinna się czuć źle, bo przecież wszystkie uczucia zależą tylko od niej. Co więcej, facet miał prawo się tak zachowywać - przecież nie musi być wobec kobiety szczery, nie musi liczyć się z jej uczuciami, empatii w dzieciństwie też się nie nauczył. I to kobieta jest tą złą, że się pozwoliła wykorzystać wytrawnemu graczowi, który ją długo oszukiwał czułymi słówkami... Jest zupełnie inaczej i to ma niewiele wspólnego z moim rzekomym idealistycznym podejściem do relacji Chciałam tylko zwrócić uwagę na to, że mężczyzna nie powinien oceniać nowo poznanej kobiety swoimi kategoriami. To, że on chce tylko seksu i nie czuje negatywnych emocji po jednorazowej przygodzie, to nie znaczy, że kobieta też tak to odbiera. I wystarczyłoby, a oczywiste jest, że tak się dzieje rzadko, żeby facet wziął pod uwagę to, że z zasady kobieta różni się od niego, jest żywą, czującą istotą i może by tak szczerze z nią porozmawiać i powiedzieć o swoich intencjach zamiast grać i wykorzystywać. Ja żyję w zgodzie z pewnymi zasadami, których mnie kiedyś nauczono i sama jestem wobec innych szczera, otwarta, konkretna, zawsze mam na uwadze uczucia innych i trudno mi sobie wyobrazić sytuację, gdy ktoś manipuluje uczuciami innych, by zdobyć jakąś korzyść.

Poza tym nie ma nic złego w tym, że kobieta jest wrażliwa, uczuciowa, delikatna. Nie mylę tego z desperacją, naiwnością i pozwalaniem sobie na zbyt wiele. Kobiecość jest wspaniała, ale może zostać zgaszona, gdy wielokrotnie trafi na nieodpowiedzialną osobę. A każdy z nas jest odpowiedzialny za własne uczucia i uczucia bliskich osób - nie żyjemy w próżni i relacje z innymi są podstawą naszego życia. Trzeba zostać bardzo zranionym, by czuć rozdrażnienie na myśl o pewnych stałych, wynikających z natury cechach kobiety.

Przepraszam za długi wywód w tym temacie, mamy z Magdą zupełnie inne postrzeganie tej kwestii, a w samym poście trudno jest w pełni przedstawić swój tok myślenia, dlatego będzie można zaraz odnieść wrażenie, że im więcej o tym piszemy, tym mniej się rozumiemy

Zgadzam się z Wami co do tego, że nie można się zbyt szybko angażować i osobiście tego błędu już nie popełnię. Nie świadczy to o tym, że z natury za szybko się zakochuję i żyję wyobrażeniami. tylko przypomnę, że taka historia zdarzyła się w moim życiu raz i obecnie z tym facetem nie mam już nic wspólnego

Umajona, przy aportowaniu, jak we wszystkim, ważne są częste ćwiczenia i nagradzanie. Pies za przyniesienie czegoś musi dostać coś znacznie lepszego. U mnie za przyniesienie kości było czyste mięso w nagrodę, za patyk - nowa zabawka, za suszony stick do obgryzania - kurze żołądki i tak dalej I na początku nauki nie można psa ani razu oszukać, a potem tylko powoli zmniejszać nagrody. Pies musi wiedzieć, że to się opłaca, podobnie jest z przychodzeniem na zawołanie. Po wielu godzinach ćwiczeń pies robi wszystko automatycznie i nie zastanawia się, czy przynieść rzuconą piłkę. Jeśli ktokolwiek z Was planuje kiedyś psiaka, warto poczytać książki Zofii Mrzewińskiej, tam jest wszystko

Bagiennik, nie potrafiłabym podziwiać piękna przyrody, idąc zbyt szybko... To jest czas tylko na podziwianie natury, poczucie bycia blisko niej, zapomnienie o codziennych sprawach Jeśli chodzi o studia, w Polsce mamy już możliwość studiowania kynologii na Uniwersytecie, studia inżynierskie, nastawione na wykształcenie przyszłych hodowców, trenerów i groomerów. Podoba mi się Twoje podejście do kwestii zaangażowania. Druga osoba nie musi być w ogóle gotowa na związek, ale niech powie o tym na głos i nie zwodzi innych

Syl, ten dysonans być może jest czy był moim subiektywnym odczuciem.
Sądzę, że większość facetów odpowiedziałaby szczerze na pytanie, czego po relacji oczekują. Ale że kobieta nie pyta, to albo się nie domyślają, że jest jakiś problem, albo jest im tak wygodnie. Pytania bywają krępujące, ale warto je zadawać i mówić o własnych oczekiwaniach.
Kobieta (mężczyzna też) nie powinna oddawać siebie, gdy nie czuje się na to autentycznie gotowa. I tyle. Nie ma tu nic do rzeczy, co o niej kto pomyśli, ważne, co ona sama myśli o sobie.
Jeśli miała w głowie jakieś "ale" idąc do łóżka, to znaczy, że na ten krok nie była tak naprawdę gotowa.
Zawsze, Syl, jest możliwość, że się "nabierzesz", że facet okażę się jedynie konsumentem Twoich wdzięków i dlatego, to Ty masz wiedzieć, że chciałaś tego łóżka. Nawet jeśli potem on zachowa się nie tak, jakbyś chciała, Ty masz wiedzieć: "okej, poszłam z nim do łóżka, bo tak mi się podobało! Szkoda, że na łóżku się skończyło, ale postąpiłam w zgodzie z sobą".
A jeśli do tego łóżka nie masz ochoty iść, to nie dawaj się zwieść obietnicom. Poczekaj, aż naprawdę będziesz miała na to ochotę.

Chyba ktoś tu zapomina, że ludzie są różni, a świat nie dzieli się na dwa mózgi - kobiet i mezczyzn...

Jak czegoś nie ma, to tego nie ma Nie mogę udawać, że jest inaczej, poza tym lubię po prostu odbierać jasne sygnały, bo uważam je zwyczajnie za lepszy i użyteczniejszy środek komunikacji, zaś wszelkie motywy z podtekstami, domysłami czy przekazem niebezpośrednim odbieram, jako zbędną grę, marnującą tylko czas i nerwy. Zatem to nie chodzi nawet o to, czy ktoś to potrafi robić czy nie, ale o sam fakt, że wzbudza to we mnie zażenowanie i niechęć, poza tym nie widzę w tym nic ekscytującego.
To powinny sobie szczególnie zapamiętać kobiety, które sądzą, że potrafią wzbudzić w każdym facecie uczucia, niezależnie od tego, co on faktycznie do nich czuje. Może i to jest związane z faktem, że szybciej się angażują, ale efekt jest ten sam - nie da się kogoś zmusić do miłości, jeśli ten ktoś od samego początku wyraźnie daje nam to do zrozumienia, ale my uparcie tkwimy w jakiejś iluzji, że może coś tam jednak da się ugrać. Ważna jest przy tym interpretacja czyichś słów, gestów czy zachowań, i umiejętność właściwego ich odbierania. Jeśli ktoś sobie uroi, że się drugiej osobie spodobał, to może to prowadzić potem do niezręcznych czy nawet niebezpiecznych sytuacji.
Poza tym, zgadzam się kolejny już raz z przedmówczynią, jak również z Magdą. Strasznie nie lubię wpisywać się w wszelkie schematy. Pomimo niewątpliwych i oczywistych efektów, które wynikają z naszej biologii i systemu społecznego, nie da się każdego zachowania i podejścia tłumaczyć tylko nimi. Zresztą kluczową cechą przyrody żywej jest zmienność i właśnie warto patrząc zawsze indywidualnie na czyjeś potrzeby i oczekiwania. Dlatego te pytania i otwarte wyznawanie swoich pragnień może być pomocne, jeśli chcemy uniknąć rozczarowań. Nie warto z góry czegoś zakładać ani uważać pewnych spraw za oczywiste, bo przecież "JA tak uważam", to chyba druga osoba tez "powinna". Mając obok siebie kobietę, naprawdę wolałbym ją traktować jak człowieka, a nie jak kogoś/coś  mistycznego i cudownego, czemu mam oddawać cześć
Dlatego tak samo, jak facet nie powinien oceniać kobity swoją miarą, tak kobieta w żadnym wypadku nie powinna robić tego samego. Oboje muszą mieć świadomość, że druga strona ma inne potrzeby. Nie można zakładać, że którakolwiek z płci/rodzaju potrzeb jest tutaj uprzywilejowana, z takiego czy innego powodu. Problem z różnym tempem zaangażowania pojawia się właśnie tam, gdzie oboje chcą może i tego samego, ale nie w tym samym czasie i na tych samych zasadach. Zawsze, ta osoba, która bardziej zależy, czuje się poszkodowana. Dlaczego akurat tak? Dlaczego akurat to ona ma się czuć bardziej rozczarowana, że nie poszło akurat po JEJ myśli, tylko zupełnie inaczej? Z tego powodu przypisywanie drugiej stronie jakiejś odpowiedzialności za nasze odczucia i emocje, połaczone z narzekaniem i wieszaniem na kimś psów, uważam za zbyt wielkie uproszczenie. Zatem szczerość, otwartość i brak nieodmówień z OBU stron w stosunku do każdej. Każda ze stron powinna być tych różnic świadoma, także kobieta, która decyduje się na spędzenie nocy z facetem, wiedząc, że w sumie to prawie obcy człowiek, wiec nie należy wierzyć we wszystko to, co mówi. Unikajmy wartościowania jednego podejścia względem innego, bo wiadomo, żę zawsze jest ryzyko, że zostaniemy skrzywdzeni i oszukani. Nigdzie nie brakuje oszustów i manipulantów. Natomiast ma się wrażenie, że podejście osób, chcących się w pełni zaangażować, uznawane jest za jedyne słuszne i nawet, jak kobieta usłyszy, że innej ktoś zaproponował otwarcie i od razu luźny układ, bez zaangażowania, to następuje wielkie oburzenie i wyzwanie faceta od najgorszych, podczas gdy on OTWARCIE powiedział o swoich oczekiwaniach.

Dążenie do lepszego świata rozumiem, ale cóż jest to idealistyczna wizja, która niewiele ma wspólnego z rzeczywistością. Gdyż po prostu ludzie mają sprzeczne interesy, a przy tym do ich realizacji dążą w sposób najbardziej oszczędny.

Jako komentarz poniżej fragment „Ewolucji pożądania” Davida Bussa:
” Zarówno mężczyźni, jak i kobiety mogą ponosić znaczne straty wskutek strategii stosowanych przez płeć przeciwną, szczególnie w kontaktach przelotnych. Mężczyźni mogą udawać zasoby i status, których nie mają, bądź zaangażowanie, pewność siebie i życzliwość, których nie czują, by tylko zapewnić sobie seksualny dostęp do kobiety. Kobiety, które dają się na to nabrać, oferują wartościowe dobro w postaci seksu poniżej jego rzeczywistej ceny. Odpłacają mężczyznom, nalegając na poważniejsze dowody zaangażowania uczuciowego bądź udając zainteresowanie kontaktem jedynie przelotnym, kiedy chcą pozyskać partnera na stałe. Niektórzy mężczyźni dają się zwabić, a ryzyko takie wliczone jest w koszty gry o seks przelotny.
Posługiwanie się przynętą seksualnej dostępności, choć niewątpliwie bardzo skuteczne w pozyskiwaniu partnerów przelotnych, jest też jednak strategią bardzo ryzykowną dla kobiety zainteresowanej związkiem trwałym. Mężczyźni starają się, bowiem za wszelką cenę unikać niewierności i promiskuityzmu u swoich stałych partnerek. Kobiety zmuszone są, więc do posługiwania się innymi strategiami przy poszukiwaniu partnera przelotnego, a innymi przy pozyskiwaniu partnera na stałe. Łatwiej, więc o kosztowny błąd w wypadku kobiet niż mężczyzn, których skuteczne strategie pozyskiwania partnerki są podobne w obu kontekstach. Mężczyzna może, więc w większym stopniu pozwolić sobie na luksus późniejszego zdecydowania, czy dana partnerka jest tylko na chwilę, czy na stałe. W wypadku kobiet jest to mniej możliwe, nasilając, bowiem szanse sukcesu na kontakt przelotny, z reguły obniżają możliwość pozyskania danego partnera na stałe.
Zarówno mężczyźni, jak i kobiety zachowują pewną dozę nieufności w stosunku do płci przeciwnej. Kobiety są powściągliwe seksualnie, wymagają oznak zaangażowania i długofalowych intencji, próbują także zorientować się, czy potencjalny partner nie jest zaangażowany gdzie indziej. Mężczyźni ukrywają swoje uczucia i oznaki zaangażowania. Próbują pozyskać seksualny dostęp do kobiety bez ponoszenia kosztów zaangażowania.”

Zwróć szczególną uwagę na fragment, w którym mowa o „dozie nieufności”, bo tutaj widzę u Ciebie jakiś niedostatek. Albo po prostu przelicytowałaś i tak, jak pisze Buss, zanęciłaś seksualną dostępnością, ale się nie opłaciło, bo na inny skutek liczyłaś ;-)

Nie jestem ekspertem, sama długo miałam rozterki będące udziałem Umajonej czy Syl, ale mnie się wydaje, że czas wszystko weryfikuje, że trzeba żyć normalnie i nie zamykać oczu. I nie trzymać się ślepo schematów, a raczej słuchać siebie. Nie handlować seksem.

Mnie szlag trafiał, że na pierwszych randkach faceci skracają dystans. Uciekałam bez słowa albo stawałam się opryskliwa. Potem ktoś mi powiedział (na forum), że niepotrzebnie oceniam siebie (oczywiście martwiłam się, że jakaś nienormalna jestem, że faceci mnie nie rozumieją, że nigdy nie spotkam kogoś, z kim mi "zagra"), że mogę zwyczajnie, po prostu nie mieć ochoty chodzić za rękę i tyle, bez nadintrepretacji i wielopiętrowych filozofii. Że muszę dokopać się do wiedzy, co jest "moje", a co narzucone z zewnątrz. Umajona, może pamiętasz z wątku o "dziwolągu"?
Z PP po prostu powiedziałam najspokojniej i najnormalniej, jak sprawa wygląda i nie było żadnych, naprawdę żadnych problemów.
Dzisiaj myślę, że demonizowałam sprawę, bałam się tego, co sama o sobie myślałam (coś ze mną nie tak). Dzisiaj nie obawiam się otwarcie powiedzieć, że czegoś tam nie chcę i nie przejmować się odrzuceniem. Okazuje się, że mogę być zaakceptowana (częściej niż sądzilam, o dziwo), a jeśli nie - to nie boje się tego, bo samotność mnie nie przeraża. I już wiem, że kto mnie ma zaakceptować, to zaakceptuje, że jeśli coś ma być moje, to będzie.

Przecież nie chodzi o to, że sprzedawca czy hydraulik czy taksówkarz jest miły, wiesz dobrze, o co chodzi. W tych przypadkach to są obcy ludzie i to zwykła kultura. Kiedy poznać że zależy? Bo okazuje się,ze pójście do łóżka, czyli już najbliższe zbliżenie, też o niczym nie świadczy, bo możesz się dowiedzieć, że jesteś po prostu koleżanką.

Dokładnie, jest miło, to trzeba się cieszyć tym , co jest i nie nastawiać się od razu na nie wiadomo co. Tak samo, jak JEDNO pójście do łóżka nic nie znaczy, tak samo nie warto od razu wnioskować po byciu miłym, że ktoś coś do nas czuje. Może prędzej po tym jak sam wypisuje i proponuje utrzymanie kontaktu?

Zawsze mnie zastanawiało, dlaczego w niektórych sytuacjach ludziom się tak trudno ze sobą komunikować i otwarcie rozmawiać o swoich potrzebach. Tu już nie chodzi nawet o ten seks, który zresztą jest jakimś wyrazem fascynacji drugim człowiekiem i spełnieniem pragnień, ale o zwykły poziom zaangażowania i szybkość, z jaką się go osiąga. Nie odbierałbym jasnego przedstawienia sprawy jako tłumaczenia, bo jakaś strategia jest lepsza czy gorsza stosowniejsza czy też nie - jest po prostu inna u każdego, (czy też u danej płci). Jednego cieszą randki i wpatrywanie się wzajemnie w oczy innego łóżkowe przygody - ciężko uznać, że któraś z nich jest zła czy nieodpowiednia.
Może to będzie przykre, ale wiesz umajona, że ten facet już pewnie o Tobie nie pamięta?

Mówiąc otwarcie o swoich potrzebach pewnie od razu odsiejesz spory odsetek napaleńców, którzy chcą tylko jednego i unikniesz w ten sposób rozczarowań..W każdym razie szczerość, otwartość i swoboda w komunikacji raczej pomagają niż szkodzą.
edit: OK, spoko, bo tak to zabrzmiało..

Jak cały czas gdzieś siedzi z tyłu głowy ten lęk przed odrzuceniem, to się odczuwa chyba ten dyskomfort stres, ciągłe napięcie a czasami zaborczość i zazdrość. Ilu/ile takich było, którzy się tłumaczyli/ły w ten sposób: kocham/zależy mi, to "dbam"(kontrola, zaborczość itp.).

Właśnie to poczucie presji może okazać się fałszywe, wystarczy się odezwać i powiedzieć, co na sercu leży A jeśli nawet, to będziesz pewna już wcześniej, że się nie ma co w to pakować. Z drugiej strony naprawdę nie ma się co dziwić, jeśli dla większości osób, seks jest zupełnie naturalnym i stałym elementem związku, w dodatku ludzie pragną, żeby się udało. Naturalna kolej rzeczy

Umajona, nie wiem, Czy mam rację, ale odnoszę wrażenie, że jest to dość powszechy problem. z jednej strony kobiety spętane są stereotypem "łatwej", ale z drugiej - kobieta powściągliwa, wrażliwa, zdystansowana i niezbyt śmiała bywa obiektem kpin, głupich uwag i docinków.
Śmiem przypuszczać, że lęk przed taką właśnie etykietką niejedną kobietę, dziewczynę pchnął w męskie ramiona. Niejedna maskuje brak pewności siebie udawaną swobodą.
Odwaga przyszła mi, gdy uświadomiłam sobie, że przecież świetnie sobie radzę bez związku, więc najwyżej nadal będę sama  - to po pierwsze. Po drugie wpływ miało to, czego nauczyłam się dzięki dyskusjom na forum. Z PP spróbowałam innych niż zwykle zachowań i okazało się to bardzo pozytywnym i budującym, wzmacniającym doświadczeniem.
Umajona, jestem pewna, że właściwy człowiek i poczeka na Ciebie i pomoże przełamać opory, i nie wyśmieje Twojej "nieporadności".
PP jest przebojowym facetem, z niejednego pieca chleb jadł i niekoniecznie jest "grzecznym chłopcem", a jednak zaakceptował mnie taką jaką jestem.
A otwartość, powiem Ci, bardzo rozluźnia atmosferę. Pryska połowa stresu, a wzrasta bliskość i swoboda.

Dokładnie... A bycie w zgodzie z samą sobą jest bezcenne. W sumie to od Ciebie zaczęłam się tego uczyć Cieszę się, że Cię "spotkałam"

Tu już mi brakło słów....

Bagiennik, mocny kop też się przyda ;p

Syl, emocjom warto się przyjrzeć. Wzięłam sobie do serca tego typu rady i sprawdza mi się to. Problem tylko w tym, że nie zawsze to takie proste.
Nie chodzi o to, by natychmiast iść za impulsem, a raczej właśnie odpowiedzieć sobie na pytanie: o co mi chodzi? Co mówi mi dana emocja? Czy naprawdę chcę miłości czy po prostu szukam zapomnienia o poprzedniej? - na przykład. Czasem dobrze się zatrzymać nad swoimi emocjonalnymi poczynaniami. No, właśnie, nie spieszyć się. Spontaniczność jest fajna, ale może nam mocno zaszkodzić, gdy ulegamy jej bez kontroli.
Warto znać siebie, swoje potrzeby i tego się trzymać.
Skoro chcę czegoś więcej niż seks na jedną noc (a nie znając gościa skąd możesz wiedzieć, czy on chce tego samego?), skoro wiem, że mnie akurat taki jednorazowy i przygodny nie służy, to po prostu poczekałabym, aż więź trochę okrzepnie, chociaż i wtedy różnie bywa. Ale wówczas nie masz do siebie pretensji że dałaś coś z siebie i nic nie dostałaś w zamian.
Z tego, co obserwuję, zawsze możemy zostać sami, dlatego zależy mi, żeby, choćbym nie wiem jak kochała, stać emocjonalnie na własnych nogach.
W dużej mierze teoretyzuję, ale przemyślenia też są potrzebne i ważne.
Chyba w ogóle w całym tym uczuciowym galimatiasie chodzi o to, by stać na własnych nogach. Idąc do łóżka też.

Na marginesie:
Dopiero teraz dotarło do mnie, co Bagiennik miał na myśli pisząc o "kopaniu" i utonięciu w wykopanym dole (niedokładnie przytaczam, ale tak to jakoś szło ). Tak dokładnie! Gdy próbowałam kogoś poznać, więcej temu towarzyszyło emocji negatywnych niż tych dobrych. A przecież dążę do polepszania sobie samopoczucia, więc to jakiś absurd (moja opinia), by je sobie tak skutecznie psuć. Nie szukam już zatem, szkoda czasu i nerwów.