Rozczarowanie podczas spotkania - Netkobiety.pl

Zaledwie kilka miesięcy minęło od lutego...
Ty swojego rozpamiętujesz i próbujesz zrozumieć już chyba jakieś 10 lat.

Nie znam historii Rossanki, ale również byłam w takiej sytuacji, że pewna osoba siedziała mi w głowie właśnie tyle czasu. Dla większości ludzi to kosmos, bo na forach pojawiają się tematy w stylu "Minęło 3 miesiące, a ja wciąż o nim myślę" ;-D. Kiedy przepracowywałam ten temat, to doszłam do wniosku, że zadecydowało o tym wiele czynników:
- to była moja pierwsza, prawdziwa fascynacja;
- byłam przekonana, że to była tzw. "miłość mojego życia", spotkanie dusz czy jak zwał;
- rozstanie było nagłe, ale ostateczne, więc pozostało sporo domysłów i niedopowiedzeń. A że umysł lubi podomykane sytuacje, dlatego ciągle pracuje nad zakończoniem;
- ciągle miałam nadzieję, że nastąpi ciąg dalszy ponieważ: punkt 1;
- idealizowanie byłego i spędzonych z nim chwil;
- poziom emocji był w tym związku maksymalny, pozostawiły one we mnie trwały ślad;
- również czułam się zobowiązana wobec tej "miłości", chyba mi się wydawało, że prawdziwa miłość może być tylko jedna;

Po latach chce mi się śmiać z samej siebie (i nawet często to robię), bo to była zwykła strata energii i czasu, życie iluzjami, wspomnieniami, nadziejami i złudzeniami... Ale wtedy wydawało mi się, że albo on, albo nikt.
A dziś nie czuję do tego człowieka zupełnie nic. Nawet nie mam ciepłych wspomnień z tamtego czasu.

Jak ma się wysoki poziom neurotyzmu i małą wiedzę psychologiczną, można mieć kogoś w myślach przez całe życie. Zadręczać się tym, zamiast normalnie żyć. Miłość nie jest cierpieniem i tyle. Wszystko co cierpienie przynosi, należy szybko wyrzucać.
A nie rozmyślać latami o kimś kto ma nas gdzieś i nie wart jest żadnej myśli. Trzeba otrzepać kurz i iść dalej.
Autorko, ten facet chciał zrealizować swoje fantazje i zrealizował z Tobą. Widać były takie, a nie inne.
Masz nowe doświadczenie. Zanim tak daleko zajdziesz w następnej relacji, warto omówić te rzeczy i mieć na uwadze, że ludzie takie fantazje i podejście mają.

MagdaLena, dużo prawdy jest w tym, że miłość wiąże się u mnie z poświęceniem, jest to dość mocno we mnie zakorzenione i nad tym teraz pracuję, co na pewno trochę potrwa. Zawsze we wszystkim daję z siebie jak najwięcej, również w pracy. Nie potrafię robić czegoś ze średnim zaangażowaniem - albo całkowicie, albo wcale. Nie jest to niespójne, ale raczej wynika z istnienia we mnie sprzeczności, dwóch biegunów - z jednej strony potrzeby bycia niezależną pod każdym względem, a z drugiej - dążenia do miłości i postrzegania jej jako relacji, która wiąże się z poświęceniem. W relacji zawsze jestem bardziej nastawiona na dawanie i czasem mam wrażenie, że powinnam udowadniać, że jestem wystarczająco dobra. Jest to do przepracowania Z drugiej strony myślę, że gotowość do dawania drugiej osobie tego, czego ona potrzebuje, nie jest złe, ale to zależy od kontekstu. Trzeba znaleźć złoty środek między dawaniem i niedopuszczeniem do tego, by zostać wykorzystanym. A to już też zależy od tego, kogo spotkamy na swojej drodze Gotowość do zmiany swojego życia dla drugiej osoby nie jest dla mnie łatwa - to zależy od tego, jak bardzo druga strona byłaby dla mnie ważna (i ja dla niej). Do tej pory miało to miejsce tylko raz, po 2 latach znajomości na odległość.

Gary, świetnie wyjaśniłeś moje dotrwanie do końca spotkania z tym mężczyzną. To, czego najbardziej się obawiam, jeśli doszłoby do rozpadu relacji, to sytuacja, w której czułabym, że stało się to z mojej winy. Dzięki temu nie mogę sobie niczego zarzucić, ponieważ zrobiłam wszystko, co mogłam, żeby było dobrze... Znów wiąże się to z dawaniem z siebie jak najwięcej Inną kwestią jest, czy warto było pozwolić sobie na takie traktowanie. Ostatecznie nie ma jednak całkowicie dobrych lub całkowicie złych sytuacji, więc jedno uczucie rekompensuje drugie. Takie sprawdzanie relacji do końca i dawanie jej szansy jest chyba pozostałością po ostatnim związku, w którym doszło do rozstania i następnie powrotu - wtedy też dążyłam do tego, by zrobić wszystko, co mogę, by uratować relację. Po powrocie doświadczyłam przykrych chwil trwających miesiącami, po których i tak odeszłam - w środku nocy, w strachu, zostawiając za sobą wszystko, co było dla mnie najważniejsze. I mimo tego nie żałuję, że dałam szansę - nigdy nie pomyślę, że mogłam zrobić coś jeszcze i że ta historia mogła skończyć się inaczej.

Umajona, z każdą Twoją wypowiedzią się zgadzam! Myślę, że nasze doświadczenia są podobne. Też często zastanawiałam się, co ja zrobiłam źle. Dopiero później pomyślałam, że to nie moje zachowania były nieodpowiednie, po prostu źle trafiłam, zwyczajny przypadek, ale na pewno nie moja wina. Pewnych zachowań nic nie usprawiedliwia.

Jeśli chodzi o dobry seks poza związkiem, w relacji, w której pojawia się zauroczenie i nić porozumienia... to nigdy nie zrozumiem, dlaczego tego nie wykorzystać i nie spróbować czegoś więcej, z większym zaangażowaniem. Wszystko tak do połowy... Jest świetny seks, dobrze nam się ze sobą rozmawia, jest fascynacja, ale związek? Boże broń... Dopiero taka sytuacja wydaje mi się nielogiczna. Jeśli seks była tak przyjemny, to dlaczego zadowalać się nim jednorazowo i zakończyć relację? Naprawdę według mężczyzn ten związek to taka przykra rzecz? Wszystko, co świetne, mamy na stałe, częściej, z większym poczuciem stabilizacji. Nie widzę nic przyjemnego w ulotnej przyjemności... Kiedy mężczyźni zaczynają szukać kobiet do związku? Po 40.? Bez względu na jakiekolwiek tłumaczenia, jest to dla mnie niezgodne z teorią przyjemności, według której chcemy powtarzać to, co jest dla nas przyjemne. Często pojawiają się słowa, że seks nie jest mechaniczny, jeśli pojawi się fascynacja, uczucie bliskości, przyjemne spędzanie czasu... Gdybym spotkała taką osobę, to na pewno nie chciałabym, żeby była to przelotna znajomość To chyba pokazuje jak duże wymagania mają faceci. Jeśli te wszystkie emocje i dobry seks to za mało, żeby stworzyć związek, to pozostaje nam, kobietom, kupić sobie psa...
Kobiety nie oddzielają miłości od seksu i chyba trzeba zaakceptować to, że w pewnych kwestiach się nie będziemy rozumieć

Myślę też, że za bardzo pozwalamy na to, aby miłość źle nam się kojarzyła. Nie uważam na przykład, aby poświęcenie było czymś złym, jeśli mamy właściwą osobę u boku. Jeśli chcemy być całkiem niezależni, chronić swój świat i swoje ego, na każdym kroku spodziewamy się ciosu od drugiej osoby i popadamy w skrajność, skupiając się na swoich potrzebach, to z tego też nie będzie dobrego związku... W relacjach nic nie jest jednoznaczne, określone, czarne i białe. Są różne dążenia, sprzeczności, dlatego tak trudno nam znaleźć złote środki w opisywanych sytuacjach

Autorko, masz takie a nie inne odczucia czy tez potrzeby i oczekiwania związane ze związkiem - ok, trzymaj się tego, jeśli jesteś pewna, że działasz w zgodzie ze sobą. Jednocześnie spróbuj zrozumieć czy przynajmniej zaakceptować odmienne podejście. Nie dopatrywać się w każdym działaniu, które nie jest zgodne z Twoimi oczekiwaniami krzywdy czy wykorzystania. Tak Ciebie dziwi niechęć do tworzenia związku, jakby taka osoba była uosobieniem samych negatywnych cech, jakie można tylko napotkać. Ludzie z reguły postępują w zgodzie ze sobą, zatem jeśli wiedzą, że nie chcą dalej się angażować, może istnieje ku temu jakiś rozsądny powód, którego my nie musimy do końca rozumieć. Ale warto to przecież uszanować. Nasze potrzeby są zróżnicowane, dla jednego niezbędnym będzie znalezienie kogoś bliskiego, innemu wystarcza taka niezobowiązująca znajomość. Nie zamykajmy się w schematach i samych naszych wyobrażeniach! Poświęcenie? Dla przyjaciela, znajomego, rodziny, którą JUŻ mam, czy nawet obcego człowieka - nie ma problemu! Ale posiadanie partnera i związane z tym wyrzeczenia - nie mam zamiaru aż tak bardzo komplikować sobie życia i wywracać go do góry nogami.
Ma się wrażenie, że osoby tak bardzo łaknące związku, krzywo patrzą na każdego, kto takiego związku nie uznaje, nawet, jeśli nie dotyczy go to bezpośrednio. Dodatkowo, każda relacja nie będąca związkiem, wydaje się Wam wymuszona czy nieszczera? Może właśnie kogoś nie interesuje ta stałość i stabilizacja( przynajmniej w kwestii partnera czy uczuć), gdyż woli doświadczać wielu takich emocji? Ważne żeby to jasno komunikować i nie oszukiwać? Naprawdę będziecie mieć pretensję do każdego faceta, który Wam już na początku podziękuję, szczerze i uczciwie sygnalizując swoje zamiary? Na pytanie "dlaczego nie spróbować?" mogę równie dobrze odpowiedzieć pytaniem " Dlaczego mam dalej w to brnąć, jeśli nie czuję takiej potrzeby?" Mam robić coś na siłę, wbrew sobie?Przyjemność można przecież najnormalniej powtarzać, ale niekoniecznie z jednym człowiekiem, jeśli tylko się nikogo nie oszukuje. Brutalne, ale prawdziwe, bo ludzie są różni i nie każdy pragnie dokładnie tego samego co my i na naszych zasadach. O wymaganiach nie ma co dyskutować, bo mamy je zarówno my, jak i Wy Emocje i dobry seks w połączeniu z innymi zaletami to może być akurat w sam raz, ale NIE KAŻDY musi to realizować całe życie z jedną osobą, jeśli tego nie chce. Nie musi się ograniczać do jednego człowieka.
Całe te wywody są tylko po to, aby uświadomić sobie, że ja np nie mam zamiaru mieć pretensji do kogoś, jak on sobie żyje i narzekać, że ma odmienną ode mnie wizję na życie. Póki mnie nie krzywdzi bezpośrednio, to może sobie robić co chce. A to poczucie krzywdy też nie zawsze warto odbierać tak bezpośrednio.

Myślę, a trochę sprawę rozkminiałam, że warto jednak potraktować seks jak po prostu.. seks. Koniec, kropka. Chcę go dopiero w związku, to czekam aż znajomość się rozwinie i tyle. Nie ma sensu bawić się we wróżkę i zgadywać, czym ten seks jest dla niego. Tu się ten zdrowy egoizm kłania.
Umajona, jak się okazuje, do końca Twojej sprawy nie znam, ale jeśli nawet trafiłaś na chama, to on nie zasługuję żebyś nadawała mu takie znaczenie.
A co do sprzeczności w tym, co Ci pisałam wcześniej, to fakt, że on nie przywiązuje może do tego wagi, nie oznacza, że tamta chwila nie była dla niego czymś pozytywnym, a Ty się nie podobałaś.
Na temat facetów zadających się z kobietami, którymi pogardzają, mam ugruntowaną opinię: sami sobie wystawiają świadectwo.
Może mną pogardzać ten i ów, jeżeli ja nie pogardzam sobą, bo to nie mój problem, tylko tych osób.

P.S. Niejeden ściemniacz zaciągnął kobietę do łóżka prawiąc jej słodkie słówka i mamiąc obietnicami. Niejedna naiwna dziewczyna liczyła, że seksem coś ugra i kupi sobie miłość.

Umajona nie gniewaj się, ale odnoszę wrażenie, że jego pozytywna opinia poprawiłaby Ci samopoczucie, a więc uzależniasz samoocenę od tego faceta. Nie warto, zwłaszcza jeśli to burak.
Jest Ci głupio i wstyd, ale uwierz, mądry człowiek potrafiłby zrozumieć Twoje zdezorientowanie, zagubienie, a na głupich szkoda czasu.
Gdy zaczynała się moja relacje z PP i pojawiły się już śmielsze kroki, powiedziałam mu po prostu, że czuję się niezręcznie, bo nie zabrałam pozytywnych doświadczeń. Reakcja była najnormalniejsza w świecie, po prostu chłop przyjął to do wiadomości.
Pomimo wszystkich argumentów przeciw ta znajomość dała mi  ogromnie dużo. NORMALNOŚĆ, cudowną rzecz.

Umajona, znów bez obrazy, ale może on zniecierpliwił się widząc taką niezdecydowaną dziewczynkę, która sama nie wie czego chce. To nie Twoja wina, skąd miałaś pewne rzeczy wiedzieć skoro nikt Cię tego nie nauczył? A szanowny pan mógłby być nieco bardziej delikatny, ale niestety nie był.
I dlatego to Ty masz wiedzieć, czego chcesz i o co ci chodzi A co stanowczo Ci nie pasuje. I nie bój się o tym mówić facetom. jeśli nie chcą grać w Twoją grę, to trudno.

"Może facet wykazuje się cierpliwością, wobec dziewczyny, gdy jest w niej zakochany.
A może też wtedy, gdy wie, że trudno mu znaleźć chętną kobietę, więc jedyne co może zrobić, to czekać, gdy jest chętna, która się waha.
A jeśli ma powodzenie u kobiet i wie, że jak nie ta, to inna, to po co ma czekać? Przecież zadzwoni do kolejnej i będzie miał seks.
Więc też się nie gniewaj, ale nie wiadomo, dlaczego PP wykazał się zrozumieniem."

PP jest przystojnym i śmiałym facetem, na brak Powodzenia nie narzekał - to po pierwsze. Mógłby mieć niejedną inną i nieraz w żartach mu o tym mówiłam. Zresztą czy to mało kobiet na świecie? Był ze mną bo chciał, nie zabiegałam o niego ani nie walczyłam.
Po drugie: ja chciałam, on chciał i wystarczy. Po co dręczyć się domysłami i wyszukiwaniem ukrytych motywów? Jeśli są, wyjdą w końcu na jaw, a po co martwić się na zapas i produkować czarne wizje?
Ostatnie doświadczenie i wcześniejsze obserwacje wśród znajomych nauczyły mnie, że jeśli mężczyżnie zależy na kobiecie, to widać.

Dokładnie!
Zauważyłam, że kobiety nagminnie analizują intencje facetów zamiast skupić się na własnych. Na piedestale tych chłopów stawiają, a siebie czasem mają za nic.
Przepraszam, Umajona, ja czasami brzmię ostro, ale Ty swoją samokrytyką okazujesz brak życzliwości i zrozumienia dla samej siebie. Samą siebie umniejszasz i deprecjonujesz.
Doceń siebie, bo masz za co

Ciekawe ilu mężczyzn dostaje seks, jeśli wprost powie, że tylko o to chodzi i że zaraz potem zwinie żagle?

We mnie facet musi rozbudzić uczucia, rozkochać mnie choć trochę w sobie. Bo inaczej nie dam się dotknąć.
Na prawdę są kobiety które bez rozkochania, na chłodno, pójdą do łóżka? Ze świadomością, że on zaraz potem zniknie?
To jest jakieś mechaniczne.
Nie oceniam nikogo, po prostu nie wyobrażam sobie takiej kobiety.
A może jestem staroświecka?

Znałam faceta z neta, przez kilka miesięcy. Od najciemniejszych stron zaczęło się nasze poznawanie. Bo nigdy nie mieliśmy się poznać. Rozmowy były o wszystkim, łącznie z tymi intymnymi o seksie.

Do spotkania w realu jednak doszło.

I on mnie nawet nie dotknął, jedynie na pożegnanie pocałował w czoło.
Nic nie chciał, choć warunki były ku temu idealne. Podziękował za spotkanie i wyraził chęć kontynuowania relacji w necie. Bo od początku jasnym było, że nie chce i nie może się wiązać.
Wierz mi, był atrakcyjny dla mnie seksualnie i ja dla niego, o ile wiem, też.

Poczułam się uszanowana. A jego uważam za wspaniałego człowieka.

Inny natomiast, wiedząc że wkręcę się bardziej po spotkaniu z nim, zrezygnował z niego. Bo też nie chciał wiązać się.
Również szanuję go i uważam za wspaniałego mężczyznę.

Miałam swego czasu mocno teoretyczne pojęcie o związkach, seksie i całej tej wreszcie. Wiele rzeczy mi się tylko wydawało.
Dziś mogę powiedzieć, że nie jestem zbyt skora do szybkiego zakochiwania się i tracenia głowy. Do seksu nie muszę być szaleńczo zakochana, ale potrzeba mi trochę czasu, by poczuć się swobodnie, wyzbyć się skrępowania, nawiązać i zbudować pewną więź. Potrzeba mi poczucia, że niczego nie robię wbrew sobie.
Jeśli to wszystko towarzyszy mi w łóżku, to nawet w razie rozpadu tej relacji nie będę miała żalu ani do siebie, ani do partnera.

Oczywiście nie przeszkadza mi to, że ktoś może mieć inne podejście do seksu, z pewnością Bagienni_k reprezentuje zdecydowaną większość mężczyzn, jeśli chodzi o sposób myślenia o związkach. Akceptuję to, obym już tylko na takiego nie trafiła

Wyważone pisanie uważam za próbę oddzielenia się od swoich emocji i przeżyć. A nie jesteśmy maszynkami i dobrze jest ogólnie w życiu wyrażać emocje - relacje i uczucia nie są od tego, aby pisać o nich naukowo, wyważona mogę być, ale w pracy, wtedy jest to wskazane Trudno pojąć, dlaczego uczucia w relacjach traktowane są przez niektóre osoby jako coś negatywnego.
Jeśli chodzi o osoby, które uciekają przed związkiem i zaangażowaniem w dorosłym życiu, to zwykle kryją się za tym pewne urazy z dzieciństwa lub młodości, często nieuświadomione, które pozwalają na odczuwanie bliskości z drugą osobą tylko w seksie.

Ogólnie to, co mnie zadziwia najbardziej, coś, co oczywiście przyjmuję z akceptacją, ale zupełnie nie rozumiem, to nastawienie na brak jakiejkolwiek stałej relacji (w przyszłości, z osobą, która nam bardzo odpowiada). Nie wyobrażam sobie, żebym spotkała świetnego faceta, z którym byłoby mi dobrze pod każdym względem i nastawiona byłabym tylko na seks z nim, a potem zakończyłabym relację, choć było mi w niej dobrze. Kompletne zaprzeczenie własnej naturze. I zupełnie nie chodzi o nastawienie się od razu na związek. Ja po tych kilku tygodniach z tamtym facetem nie myślałam o związku, ale chciałam po prostu, żeby relacja trwała. Nie znałam go na tyle, aby stwierdzić, że jest to dobry materiał na partnera, ale chciałam spróbować i zobaczyć, jak to się rozwinie. To, czego nigdy nie pojmę, to rezygnacja z jakiejkolwiek relacji z osobą, która wydaje się nam wyjątkowa. Taką osobę chce się mieć na dłużej - pod warunkiem, że nie ma w nas żadnych drzazg z przeszłości, żadnych obaw, negatywnego nastawienia do angażowania się. Gdybym miała wybrać między seksem z kimś, kogo traktuję jako przygodę a masturbacją, wybrałabym to drugie. I nie ma nic złego w uczuciowych kobietach, od zawsze odpowiadamy za domowe ognisko i rodzinę, za relacje i dobro naszych bliskich - mężczyźni doceniają to dopiero w momencie, gdy dorastają do związku i chcą mieć dzieci, w przygodnym seksie emocjonalność kobiety tylko im przeszkadza.

Bardzo rzadko spotykam kogoś, w kim mogłabym się zakochać, więc gdy już taka osoba się pojawia, nie mam ochoty stracić tej szansy i mieć tylko seks... Co z tego, że dobry, skoro jednorazowy? Uwielbiam czytać książki wybranych autorów, więc w myśl tej zasady powinnam przeczytać jedną książkę ulubionego autora, a kolejnych nie czytać i nie poznawać pisarza... Książka była świetna, ale na niej poprzestanę. Nie ma w tym żadnej logiki. Bardziej jestem skłonna zrozumieć seks zupełnie pozbawiony uczuć, ale osobiście w takiej sytuacji i tak wybrałabym masturbację. I na pewno nie napiszę, że ktoś nie ma prawa postępować w inny sposób
Nie uważam też, żeby seks na początku relacji był czymś złym, przeciwnie. Pod warunkiem, że jest to zapoczątkowanie tej relacji, a nie jej szybki koniec. Czekanie z seksem nijak się ma do trwałości relacji. Pierwszy partner czekał ponad rok na nasz pierwszy seks, by po 3 miesiącach mnie zdradzić. Dlatego dziwi mnie długie czekanie z seksem, ale tak samo dziwi mnie niechęć do angażowania się w relację z osobą, która wydaje nam się świetna. Znając moje wymagania, zwyczajnie bym się obawiała, że drugiej takiej osoby mogę nie spotkać...

Bagiennik_k, nie wiesz, czy działasz w zgodzie ze sobą i nikt do końca nie wie - nie znasz wszystkich motywacji swoich zachowań Masz ciekawe podejście, w którym seks bez poznania drugiej osoby jest zupełnie naturalny, ale chęć stworzenia relacji z osobą, którą poznaje się od kilku tygodni, nie jest już taka normalna. Ciekawe, z czego wynika takie podejście, a uważam, że nic nie jest przypadkowe, choć często jest nieuświadomione. Dlaczego uważasz, że bycie z jedną osobą to ograniczanie się? Tak naprawdę dopiero wtedy człowiek się rozwija. Wiele krótkotrwałych relacji, szczególnie nastawionych na przyjemność seksualną, wiąże się z blokadą, której nie potrafimy pokonać. I dlaczego wydaje Ci się, że zaangażowanie się w związek to komplikowanie sobie życia? Dla mnie na przykład jest to dodatkowa motywacja, rozwinięcie skrzydeł, bardziej mi się wszystkiego chce. Za Twoim podejściem kryje się niewłaściwy obraz związku z dzieciństwa lub jakieś nieprzyjemne wydarzenie z późniejszego okresu. Może warto się zastanowić, dlaczego tak jest

Gary, sama lepiej bym nie rozłożyła tej sytuacji na czynniki pierwsze .To są właśnie takie przeciwstawne dążenia i trzeba było szybko podjąć decyzję, czy pozwolić komuś na takie zachowania, czy pozwolić samej sobie poznać go lepiej i nie mieć potem żalu do siebie. Ja oprócz słuchania swojego sumienia dodałabym jeszcze słuchanie swego ciała, które zawsze najlepiej odzwierciedla nasze emocje. Jeśli czujemy, że dzieje się coś nie tak, nasze ciało nam to sygnalizuje, stąd na przykład ból głowy i napięcia mięśniowe. Potrzeba jednak dużo czasu, aby poczuć jedność ze swoim ciałem i móc zauważać takie sygnały

Umajona, czytając Twoje wypowiedzi mam wrażenie, że sama je pisałam... Nie powinno nas spotkać to, co nas spotkało, nikt nie powinien zostać tak potraktowany. I chociaż pozwoliłyśmy się tak potraktować, to nie zmienia podstawowego faktu  to ta druga osoba zachowała się niewłaściwie. Widać tu pewną analogię do gwałtu, gdzie winy szuka się u ofiary, a to nie tędy droga. Trzeba teraz wykorzystać to doświadczenie i przekuć je w coś wartościowego na przyszłość. Wiem, że gdyby nie poprzedni związek i tamte zdarzenia, nie byłabym tą osobą, którą jestem. Same wydarzenia były przykre, ale ostatecznie ukształtowały mnie pozytywnie. A o tych facetach już zapomnijmy, może trafią się dobrzy A jako pewnik zawsze pozostaje pies. Nigdy nie czułam większego przypływu mój pies budził się obok mnie i zaspanymi oczami wpatrywał się w moje. Miłość czysta i bezwarunkowa, nie do powtórzenia w żadnej innej relacji. I tę miłość można kupić i nie trzeba się martwić, że nie będzie odwzajemniona

Podobnie myślę...
Ach, i rozczulilas mnie z tym psem

Piegowata, z niczego się nie wycofałam. Wręcz przeciwnie, wydarzyło się nawet więcej, niż w założeniu miało się wydarzyć, bo rozmowa wcześniej była.

No nic, w każdym razie kilka miłych chwil było, więc mogę sobie wyobrazić, jak wygląda seks między dwojgiem zakochanych w sobie osób, którym na sobie nawzajem zależy. Mam nadzieję, że kiedyś tego doświadczę.... 

Chyba się powtarzam, ale dla mnie to krótka piłka: chcę, to sypiam kiedy i z kim mi się podoba. Nie chcę - ne robię tego.
A ile kobiet niekoniecznie już chce, ale "kupuje" sobie faceta. Ile chce, a powstrzymuje sie tylko dlagego, że obawia się zostać przyslowiową "łatwą". Ilu facetów o tym dobrze wie i zręcznie manipuluje. Ilu znowu zwyczajnie gubi się w tym wszystkim, nie rozumie. Kobiety też się gubią w gąszczu narzuconych nakazów i zakazów społecznych, co widać w tym wątku jak na dłoni. Też byłam trochę pogubiona.
Dużo w tym wszystkim gry i nieautentyczności.

WinterBrawo! Po raz kolejny zostało to przedstawione, żeby nie widzieć w kwestiach seksu i uczuć, nie patrzeć jedynie czarno-biało. Albo jedni w swoich przekonaniach pozbawiają seks wyższych uczuć albo inni wręcz wykluczają przeżywanie satysfakcji z czyjeś fizyczności lub traktują to zupełnie bezpodstawnie, jako jedynie zaspokojenie zwierzęcego popędu. A ten można zaspokoić idąc w inne miejsce, ale ten temat jest obszerniej poruszany w kilku innych wątkach, więc nie chcę tutaj robić offtopu.

Kolejny fragment trafiający w sedno, którego zrozumienie jest chyba podstawą do tego, aby tak dosłownie nie odbierać niepowodzeń czy porażek. Branie tak bardzo do siebie każdej takiej "przygody", odrzucenia czy jakiejkolwiek odmowy(choćby odmowy spotkania) jest wyrazem słabości. No bo przecież jak to tak, on mi odmówił?" W życiu przydaje się więcej dystansu do siebie i luzu w podejściu do relacji.

Autorko, akurat moim głównym celem jest próba uświadomienia, że są inne opcje i podejście do życia, niż Wy tutaj reprezentujecie. Z mojej strony jest tak, że zdaje sobie z tego sprawę, iż nie wszyscy ludzie marzą o tym samym. Tyle. I zapewne oni powiedzieli by Ci podobnie. Do końca owszem nie wiem, ale póki co, czuję, że właśnie tak dokładnie jest. Zatem, jeśli to nie jest 100 % pewności, to dajmy na to 90 czy nawet 80%. Naturalnym jest dla mnie świadomość, że ludzie potrzebują różnych rzeczy a do samego seksu nie trzeba nikogo znać na wylot, więc jeśli nawet nie pójdę z kimś do łóżka po pierwszym spotkaniu, to po 2 czy 3 a do tego np. po paru rozmowach w sieci, gdzie już COŚ o tej osobie wiem - jak najbardziej. Zresztą chyba utrzymywanie przez dłuższy czas takich relacji FwB jest o wiele trudniejsze, bo tam prędzej po czasie może się ktoś zaangażować. Im kontakt między dwojgiem jest dłuższy, tym większa szansa, że ktoś się zaangażuje na poważnie, ale nie będzie to z pewnością miało miejsca po jednym spotkaniu czy jednej wspólnie spędzonej nocy.
Co do ograniczania się - nie twierdzę, że przy jednej osobie to jest niemożliwe, ale dlaczego nie jest możliwe przy kontaktach z wieloma osobami? Nabieranie doświadczeń i pewnych nawyków, umiejętności w komunikacji i obcowaniu z człowiekiem nabierać można w kontaktach z wieloma osobami. Dlaczego nie miałoby to dotyczyć spraw seksu? Ktoś, kto nawet jest od pewnego czasu w szczęśliwym związku/małżeństwie, mógł wcześniej mieć iluś tam partnerów. I co to źle o nim świadczy, że próbował nabywać doświadczenia. Dlatego zapewne osoby mające wielu partnerów ( w sensie ogólnym) są tak źle postrzegane.
Jeśli chodzi o komplikowanie sobie życia - jak najbardziej: bo muszę brać pod uwagę potrzeby partnera i zmieniać dla niego, przynajmniej w pewnym stopniu, swoje życie. Co nie oznacza, że nie mogę tego życia zmienić dla wszelkich innych powodów. Mogę się przeprowadzić na drugi koniec Polski, bo dostanę ciekawą ofertę pracy, ale nie zrobię tego dla potencjalnego partnera.

Jeśli zaś uważasz, że single nie mogą się sami do niczego zmotywować czy nabierać chęci do nowych wyzwań i niezbędny jest to tego związek, to niestety masz całkowite błędne podejście. Ja żyję przede wszystkim dla siebie i dla siebie realizuję swoje marzenia i cieszę się z nich sam dla siebie. Nie potrzebuję niczyjej aprobaty ani zachęty, żeby się rozwijać, bo zależy tylko i wyłącznie ode mnie! Wszystko można oczywiście pogodzić, ale ja akurat dokonałem świadomego wyboru i postawiłem nie na dwie czy więcej, ale na jedną kartę. Zatem wszystko to, co byłby włożył czy poświęcił dla związku, z chęcią poświęcę dla siebie. Nie mam atak od zawsze, ale w pewnym momencie dokonałem po prostu zimnej kalkulacji, co więcej niespecjalnie muszę walczyć z żadnym uczuciem czy pragnieniem bliskości drugiego człowieka, bo zwyczajnie go nie ma, nie odczuwam takiej potrzeby. Cała masa innych rzeczy sprawia, że chce mi się żyć (może dlatego, że te 15 lat temu do utraty owego życia było dość blisko). Nie czuję się wcale odludkiem, mam pewne grono przyjaciół czy znajomych i z całą stanowczością stwierdzam, że lubię towarzystwo ludzi. Jeśli jednak przychodzi nawiązać trwałą relację i bliskość to ogarnia mnie dyskomfort i niechęć. Nie jestem człowiekiem wylewnym na tyle, aby okazywanie czułości i bliskości( gestami i słowami przede wszystkim) sprawiało mi przyjemność - w obie strony zresztą.Po co mam zatem na siłę sobie czy komuś udowadniać, że jest inaczej? Jak sobie teraz myślę, to związek( a tym bardziej małżeństwo czy dzieci) znajduje się na szarym końcu mojej listy oczekiwań, pragnień marzeń i celów w życiu. Chociaż właściwie już poza zbiorem, zdefiniowanym powyższymi określeniami.

edit:
Piegpowata'76 Otóż to!

MagdaLena, tendencje do poświęceń mam, ale nie do zostania kochanką, na to nie muszę uważać ☺️ W relacjach z mężczyznami wiem, czego szukam, szczególnie po ostatniej sytuacji. Bardzo rzadko zdarza się, że w ogóle z kimkolwiek się umawiam i tylko ktoś naprawdę wyjątkowy może mi zawrócić w głowie

Bagiennik, akurat Ty masz najbardziej wysokie wymagania wobec partnerki, bo żadna nie spełnia Twoich wymagań, przy każdej czułbyś się uwiązany ;p

On taki wyjątkowy był? I stwierdziłaś to na podstawie pisania przez internet?
Te niby wysokie wymagania jakoś stoją w sprzeczności z łatwością, z jaką dałaś się oczarować. Raczej bym powiedziała że on wyjątkowo mocno na Ciebie podziałał, a nie że był wyjątkowy.

Kończąc jeszcze moją poprzednią odpowiedź - choć kochanką nie zostanę, to inną kwestią jest fakt, że mężczyźni tylko jako potencjalną kochankę mnie traktują Ja z tego nie skorzystam, ponieważ mam zbyt konkretne, czarno-białe podejście do relacji i nie lubię niczego na pół gwizdka. Do bycia kochanką większe tendencje ma ktoś z luźnym nastawieniem do związków. Bardzo ciekawą kwestię podjęła MagdaLena, pisząc o poszukiwaniu relacji trudnych, aby nie móc się zaangażować - zastanawiałam się już nad tym i wydaje mi się, że szukam jednak stabilnych relacji, nie lubię zawirowań i komplikacji, trudnych ludzi... Ale na pewno jeszcze się temu przyjrzę. Z drugiej strony nie chciałam poznać kogoś z daleka, tak się po prostu złożyło - z moich okolic większość była zainteresowana tylko przygodą, niektórym z nich nawet podziękowałam za szczerość Ten, z którym się spotkałam, jako jedyny nie był wulgarny i sprawiał wrażenie, że bardziej go interesuje moje życie i ja jako człowiek niż sam seks. Oczywiście wszystko okazało się iluzją, ale nad rozlanym mlekiem już nie płaczę.

Bagiennik, oczywiście każdy z nas ma prawo mieć inne podejście do związków, szanuję Twoje, choć nie jestem w stanie go zrozumieć Przykra jest taka chłodna kalkulacja i wydaje się, że nie daje szczęścia. Jeśli brak bliższej relacji wynika z jakichś obaw, to warto się temu przyjrzeć, odkryć, czym jest to spowodowane i wtedy podjąć decyzję, aby móc podjąć ją całkiem świadomie. Ale oczywiście nie trzeba tego robić, jeśli czujesz, że tak jest Ci naprawdę dobrze. To może być bardziej skomplikowane niż Tobie samemu się wydaje. Jeśli chodzi o motywację, to mam jej tyle, że jeszcze na początku relacji z tym facetem zastanawiałam się, czy wystarczy mi na nią czasu. Chodzi zwyczajnie o dodatkową radość, jeszcze jeden bodziec, który daje nam druga osoba - pod warunkiem, że dobrze trafiliśmy. Mam nadzieję, że nie jestem jedną z nielicznych osób, które traktują stałe związki jako coś pozytywnego, wnoszącego coś dobrego do życia. Przykre doświadczenia na każdego oddziałują inaczej i ja mimo wszystko pozostaję otwarta, ufna i nie ukrywam potrzeby bliskości.

Emocjonalność można pomylić z rozemocjonowaniem i niestabilnością, mnie kojarzy się ona z czułością, wrażliwością i uczuciowością Ja jestem chłodna w pracy i uczuciowa w relacjach, ten podział świetnie rozumieją psy, od których dużo moglibyśmy się nauczyć. Ogólnie w tej kwestii całkowicie zgadzam się z Umajoną

Wysokie wymagania nie są sprzeczne z zauroczeniem, jeśli dana osoba, na tyle, na ile ją znamy, wyda nam się z jakiegoś powodu wyjątkowa. Teraz oczywiście wiem, że taki nie był, gdyż spotkanie i jego zachowanie dalekie było od wyjątkowości. Mimo to kilka tygodni rozmów, nie tylko pisania, a także poznawanie swoich poglądów, najważniejszych informacji o drugim człowieku pozwala ocenić, czy ta osoba już mieści się w kategorii wyjątkowości. Nie jest łatwo mnie oczarować, do tej pory tylko jemu się to udało, ale już zeszłam na ziemię

Bagienni_k, bardzo dokładnie i ciekawie opisałeś swoje podejście Trudno mi się nie zgodzić z wieloma Twoimi stwierdzeniami. Być może należałoby się przyjrzeć swoim postanowieniom.

Podobnie jak obawy, niechęć też może mieć głębsze podłoże - absolutnie nie trzeba zmieniać swojego życia, gdy jest nam dobrze, ale może warto dotrzeć do tych głębin, które nas ukształtowały Nie zawsze uświadamiamy sobie prawdziwe motywacje naszych zachowań.

Chodzi o to, żeby pozwolić sobie na pełne poznanie siebie i podjęcie decyzji dopiero wtedy, gdy wiemy,co nami kieruje Być może wydaje nam się, że jesteśmy szczęśliwi z naszymi wyborami, ale nie dopuściliśmy do głosu pewnych emocji i nie przepracowaliśmy niektórych tematów lub zdarzeń i nasze obecne szczęście jest iluzją, podobnie jak nasze wyobrażenia o osobach poznanych w internecie. Może gdybyś poznał przyczyny swojej niechęci do czułości i emocjonalnej bliskości, byłbyś gotów podjąć inną decyzję, dać sobie szansę na to, co jest naszą naturalną potrzebą i czerpać z tego przyjemność. Nawet gdybyś nie zmienił zdania, to taka decyzja byłaby bardziej świadoma. To, co wydaje nam się częścią naszego charakteru, naszej natury, może być w rzeczywistości wynikiem wytworzonego kiedyś schematu, który nie pozwala nam poznać naszych prawdziwych potrzeb. Naprawdę zastanawiająca jest Twoja gotowość do czułości w luźniejszej, seksualnej relacji, ale w związku, który zakłada bliskość emocjonalną - całkiem przeciwnie. Może warto podjąć taką próbę? Wszystko ma swoją przyczynę i dobrze jest ją poznać nim przekreśli się coś, co podświadomie może być dla nas ważne, ale zdążyliśmy to już wyprzeć. Oczywiście bardzo szanuję Twoje podejście i myślę, że jesteś świadomy tego, co Tobą kieruje w życiu, a przede wszystkim masz całkowite prawo, by żyć w zgodzie ze sobą i taka decyzja nie powinna być przez nikogo krytykowana. Jeśli spotykasz się czasem z myślą, że chciałbyś spróbować wejść w głębszą relację, ale coś Cię blokuje, to trzeba działać w tym kierunku. A jeśli tak nie jest, to niczego nie zmieniaj, chodzi w końcu o Twoje szczęście

Trudność nie polega na tym, że mamy inne podejście do relacji - chodzi w tym wszystkim o to, żeby w swoim życiu spotkać kogoś, kto ma podobne nastawienie, a jeśli ma inne - żeby nam o tym szczerze powiedział. Wtedy nie tworzy się iluzja, nie ma poczucia bycia wykorzystanym i poczucia zmarnowanego czasu. Z drugiej strony dobrze jest uświadomić sobie, dlaczego w takiej sytuacji tak szybko daliśmy się oczarować...

Widzę, że zupełnie normalną rzeczą jest próba ciągłego rozgrzebywania czy poszukiwania n-tego dna w sprawach, które, przynajmniej osobie zainteresowanej, wydają się jasne, bo albo się nad tym nie zastanawia albo ZNIKĄD nie czuje żadnej potrzeby, która w nim się odzywa, aby aktualny stan zmienić. Tak to bywa, kiedy właśnie nie pasuje się do powszechnie przyjętych schematów, wtedy inni zaczynają wmawiać, że coś jest nie tak z tobą, że musisz poszukać przyczyn czy podłoża swoich zachowań i przekonań. Otóż powinno się tak zrobić, jeśli rzeczywiście czujesz, że czegoś Ci brakuje, odczuwasz pewien dyskomfort lub jesteś przekonany, że tak naprawdę potrzebujesz zrealizować te ukryte pragnienia. Nie lubię szukać czegoś bez potrzeby i dokopywać się do nie istniejącego skarbu, mitycznego "El dorado" przez wszystkich pożądanego. Nie muszę dopuszczać do głosu żadnych emocji, kiedy ich nie ma lub kiedy te emocje wywołują negatywny skutek i działają wręcz skrajnie przeciwnie, niż "powinny". Tego typu wybory, jakich dokonujemy
nie są decyzją podjętą w ciągu kilku sekund, ale EFEKTEM głębokich przemyśleń i wniosków wyciągniętych na podstawie swoich własnych przeżyć. To, co wiem w tym momencie to to, że moje poczucie niezależności i indywidualizmu jest tak silne, że nie dopuszcza absolutnej możliwości bliskiego, trwałego i przede wszystkim tak bardzo emocjonalnego związania się z drugim człowiekiem, tego czegoś, czego własnie niby wszyscy pożądają. Dlaczego? Z prostej przyczyny: poczucie dyskomfortu, osaczenia i podporządkowania. Dlaczego miałbym z tym walczyć, skoro jestem w stanie żyć bez tych wszystkich związkowych dylematów i "blasków"? To nie jest żadne wypieranie czy tłumienie uczuć, tylko wybór całkowicie świadomy, między komfortem, spokojem, swobodą a nieprzyjemnym uczuciem bycia z kimś związanym, nie w kontekście samego braku możliwości nawiązania porozumienia, dogadania się czy pomocy, jak również niechęcią do samego poszukiwania czy zabiegania i zdobywania partnera, ale tego poczucia, że ktoś ma ze mną dzielić moje życie i moje codzienne sprawy. To jest zupełny brak potrzeby/ochoty/konieczności, aby zapraszać kogoś do mojego życia. Nie widzę zatem powodu, żeby na siłę dogrzebywać się do jakiś "głębszych" przyczyn mojego podejścia, jeśli nie mam potrzeby ani ochoty zmieniać stanu obecnego.

Przedstawiając to jakoś bardziej obrazowo: to nie jest tak, że nie będę rozgrzebywał ziemi, szukając wielkiego skarbu, bo niby mam przy sobie wystarczająco dużo, ale gdzieś tam czuję, że jeszcze coś by się przydało. Raczej: nie kopie głęboko w ziemi, bo nie chce nagle wpaść w ciemną, głęboką dziurę, z której się nie wydostanę, kiedy wiem, że na powierzchni jest rześko, świeżo, przyjemnie i swobodnie
Bardziej obrazowo się chyba nie da..

edit:
Piegowata'76 w punkt!

Wydaje mi się, że można spojrzeć na ten problem dwojako:
- czy komuś CHCE SIĘ kopać tyle tej ziemi przez tyle czasu, poświęcając tyle wysiłku, żeby potem zyskać, być może wymarzony skarb;
- poczucie, że sam ten "skarb" jest Ci do czegokolwiek potrzebny, razem ze wszystkimi "wspaniałościami" związanymi z czerpaniem z tego skarbu przyjemności. Zdecydowana większość ludzi, mających może i
  wątpliwości, ale wiedzących że do tego skarbu chcą trafić, będzie w stanie się poświęcić i kopać póki go nie znajdzie. Ja osobiście patrzę przede wszystkim przez ten drugi pryzmat: nie będę kopał za skarbem,
  skoro "to coś" dla mnie skarbem nie jest.

Otóż właśnie! I to się nazywa zdrowe podejście

A już myślałam, że tylko ja jestem takim leniuszkiem, któremu się nie chce latać za miłością i jej szukać, tylko woli zająć się swoimi sprawami licząc na to, że książę sam spadnie z nieba To znaczy pojawi się przy jakiejś okazji, nieszukany, znienacka.

Właśnie z czymś takim od jakiegoś czasu wojuję. Próbuję rozeznać, czego tak naprawdę chcę i co jest dla mnie ważne. Świat pokazuje tyle różnych sprzecznych ze mną przekonań, że można oszaleć. Ale świadome pozostawanie w zgodzie z samym sobą jest bezcenne i bardzo uwalniające A poznawanie siebie to całkiem ciekawa przygoda.

Otóż to! W tym wszystkich trzeba właśnie CZUĆ, że czegoś nam brakuje, tego dopełnienia i brakującego kawałka. Jeśli tylko mam pewność, że chcemy go uzupełnić i mamy dla niego miejsce, to czemu nie? Cały szkopuł w tym, kiedy czujemy, że wszystko co mamy, nam wystarcza lub też wiemy, że szukamy szczęścia i spełnienia w zupełnie czymś innym i tylko w tym. Kiedy w życiu nie ma miejsca na pewne elementy lub decydujemy się z nich zrezygnować, wiedząc, że pewne aspekty będą kłopotliwe lub niewygodne. W tym momencie czuję, że mogę się zmierzyć ze swoimi słabościami i poznać moją naturę, ale na pewno nie po to, żeby na siłę sobie udowodnić, ze jednak tego związku potrzebuję, żeby dopełnić moje życie,kiedy jest ono już zapełnione lub wiem, że zapełnię go całkiem czym innym. Ktoś mógłby powiedzieć, że wystarczy poczekać aż samo przyjdzie , albo jak już przyjdzie to tak trzaśnie, że się nie pozbieram..Tymczasem już kilka razy miałem tak, że unikałem świadomie bliskiego kontaktu czy spotkań sam na sam, żeby się nie zaangażować, bo wtedy życie wywróci się do góry nogami tak, że potem już nie będzie odwrotu. Niech się wywraca i z tysiąc razy, byle np w kwestiach zawodowych.

P.S. Nauczyciel to zdecydowanie absorbująca i czasochłonna praca, wiem, bo mam w rodzinie kilku i czasami mają dość

Własnie Wydaje mi się, że podejście bliższe rozumowaniu Autorki dotyczy raczej sytuacji czy stanu idealnego, czy wręcz utopijnego. Byłoby super, gdyby tak było, ale wszyscy wiemy, że tak nie będzie. Dlatego bliższe rzeczywistości jest wersja alternatywna, o której wspomina Piegowata'76. Jeśli zaakceptujemy w pełni fakt, że to naturalna kolej rzeczy, łatwiej jest nam się zmierzyć z takimi życiowymi potknięciami. Warto dostrzegać pozytywne aspekty takich potknięć.

Dlatego zawsze powtarzam, że dla mnie takie nagłe i niespodziewane uderzenia "pioruna" w postaci nagłego zauroczenia kojarzą się bardziej z nastoletnimi wyobrażeniami o miłości i związku a nie dojrzałym pojmowaniem relacji miedzy dwojgiem dorosłych ludzi. Natomiast, jak mówiłem, mogę sobie to życie wywrócić całkiem, ale na pewno nie specjalnie dla drugiego człowieka i jakiegoś tam "uczucia", czy bardziej hormonalnej burzy, która we mnie chwilowo szaleje, bo kto rozsądny rzuca wszystko z miejsca dla innej osoby i ciągnie na drugi koniec kraju? W przypadku pracy czy rozwoju zawodowego, daje mi to jakieś perspektywy a związek może się równie dobrze skończyć za niedługo. Sam fakt, że podejmując taką decyzję, nie bierze się pod uwagę nic więcej, poza chęcią przebywania blisko tej osoby, już dobrze nie wróży, bo to zwykłe zaślepienie i nic więcej.