Zdrada? - Netkobiety.pl

Salomonka napisał/a:

Chyba, że przyjmiesz do wiadomości fakty, nawet jesli one ci się niezbyt podobają i zaczniesz mysleć jak uratować siebie i swoje małżeństwo.

Podsumujmy. Facet zdradza. Okłamuje najpewniej dosyć długi czas.  Nie jest lojalny Ani wobec żony (pewnie nadawał kochance jaka to żona jest be), Ani wobec kochanki (sprawa z nagraniem rozmowy). Jest lojalny jedynie wobec własnego tyłka.

Podejrzewamy tu wszyscy, że chce żonę uciszyć, uglaskać i wrócić do dalszych oszustw.

Ratować małżeństwo? Z kimś takim? To jak przywiązywać sobie do szyi sznur z kamieniem żeby trochę sobie popływać.

Autorko - ratuj siebie. Bo małżeństwo istnieje już tylko formalnie.

Uważam, że gdyby mąż miał czyste intencje wobec Baby Jagi, nie zachowywał by się w ten sposób. Zależało by mu na prawdzie. A on radośnie ściemnia, wciska kity i ratuje siebie. Nie małżeństwo. To zasadnicza różnica.

Tylko małe sprostowanie; Nie jestem rzecznikiem osób zdradzonych, wiele razy zwyczajnie zaczynam od tego, że nalezy zdradzacza kopnąć w cztery litery i się nie certolić. Co z reszta wiele razy także mi zarzucano na tym forum. Wszystko zależy od tego, jaki mamy obraz i zanim coś napiszę, naprawdę staram się wczuć w sytuację i nie pisać z "automatu". Każdy przypadek jest inny i każda sytuacja jest inna, choć niektore zdrady są naprawdę "książkowe", to jednak warunki i ludzie którzy biorą w nich udział, już nie.

MagdaLena1111 napisał/a:

W tej konkretnej sytuacji zdradzający jednak ma „moc”, czyli przewagę nad swoją żoną.
Tu jest dużo wątpliwych sytuacji, poczynając od trwającego przynajmniej rok kryzysu w związku, z powodu którego autorka płacze w poduszkę, poprzez usunięcie przez męża wiadomości, w których ponoć nic zdrożnego nie było i nagle zamilknięcie tej trzeciej, aż do szopki, którą było nagranie rozmowy pożegnalnej, gdzie aż tak żal było rozmów o pierdołach, że pani zanosiła się łzami.
Jeśli żona to łyknęła, to łyknie i strawi wszystko jak pelikan. On właściwie może się nie starać, jak to zresztą robił od roku, a ona i tak to strawi. Już po tych ruchach i zachowaniach męża widać, że mu na związku REALNIE zależy mniej. Rządzi w tym związku ten, który zdradził (tudzież był nielojalny), bo mu na związku zależy mniej, bo się nie bal zaryzykować jego utraty, bo się odsunął emocjonalnie. To on rozdaje karty.

Ponieważ tak może być ( bo to wysoce prawdopodobne) jak piszecie z Elą to taki związek z czyjąś "przewagą" nie ma zbytniego sensu i przyszłości .
Jeżeli ta "moc" wypływa z możliwości posiadania skrytych relacji i emocji z tym związanych to jest raczej bardzo marnie.

"Ten, kto się boi musi być uzależniony; słaba rzecz potrzebuje wsparcia." - Carl Gustav Jung

Czego boi się tak bardzo mąż jeżeli "potrzebuje" tej "mocy"?
Czego boi się Autorka to raczej widać.

MagdaLena1111 napisał/a:

Tu jest dużo wątpliwych sytuacji, poczynając od trwającego przynajmniej rok kryzysu w związku, z powodu którego autorka płacze w poduszkę, poprzez usunięcie przez męża wiadomości, w których ponoć nic zdrożnego nie było i nagle zamilknięcie tej trzeciej, aż do szopki, którą było nagranie rozmowy pożegnalnej, gdzie aż tak żal było rozmów o pierdołach, że pani zanosiła się łzami.

No właśnie, zapomniałam o tej drażliwej kwestii, bo jeśli w wiadomościach rzekomo nic nie było, to dlaczego w panice zostały usunięte? Przecież mogły stanowić dowód, który uspokoiłby żonę, potwierdzając wersję, że rozmowy były w większości służbowe, a cała reszta to niewinna wymiana myśli.
Niestety między tym co pan mąż mówi, a tym co robi, jest ogromna przepaść, zaś Autorka słyszy wyłącznie to, co chce usłyszeć.

paslawek napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

W tej konkretnej sytuacji zdradzający jednak ma „moc”, czyli przewagę nad swoją żoną.
Tu jest dużo wątpliwych sytuacji, poczynając od trwającego przynajmniej rok kryzysu w związku, z powodu którego autorka płacze w poduszkę, poprzez usunięcie przez męża wiadomości, w których ponoć nic zdrożnego nie było i nagle zamilknięcie tej trzeciej, aż do szopki, którą było nagranie rozmowy pożegnalnej, gdzie aż tak żal było rozmów o pierdołach, że pani zanosiła się łzami.
Jeśli żona to łyknęła, to łyknie i strawi wszystko jak pelikan. On właściwie może się nie starać, jak to zresztą robił od roku, a ona i tak to strawi. Już po tych ruchach i zachowaniach męża widać, że mu na związku REALNIE zależy mniej. Rządzi w tym związku ten, który zdradził (tudzież był nielojalny), bo mu na związku zależy mniej, bo się nie bal zaryzykować jego utraty, bo się odsunął emocjonalnie. To on rozdaje karty.

Ponieważ tak może być ( bo to wysoce prawdopodobne) jak piszecie z Elą to taki związek z czyjąś "przewagą" nie ma zbytniego sensu i przyszłości .
Jeżeli ta "moc" wypływa z możliwości posiadania skrytych relacji i emocji z tym związanych to jest raczej bardzo marnie.

"Ten, kto się boi musi być uzależniony; słaba rzecz potrzebuje wsparcia." - Carl Gustav Jung

Czego boi się tak bardzo mąż jeżeli "potrzebuje" tej "mocy"?
Czego boi się Autorka to raczej widać.

Pewnie jakiś inny psychoanalityk powiedział, że lęk jest wszechobecny ;-). Każdy się czegoś obawia. Choćby nieznanego.
Ten nie musi być inny od innych ;-)
Może się lękać nieznanego i niepewnego, albo łatki tego, który porzucił żonę i dziecko, lub kosztów emocjonalnych i finansowych rozstania. Poza tym sam niedawno pisałeś, że małżeństwo to sieć wzajemnych powiązań i zależności - trudniej z niego wyjść niz z kiepskiego seansu w kinie.

Cześć, jestem tu nowa. Chyba potrzebuję wsparcia psychicznego, spojrzenia na to wszystko z neutralnej strony.
Jesteśmy z mężem ze sobą od 9 lat. Mamy 7letniego synka. Ogólnie nasz związek na początku był bardzo burzliwy, potem się ustabilizował i jesteśmy szczęśliwi. Potrafimy nadal rozmawiać ze sobą godzinami do późnej nocy, przytulać się bez przerwy, jesteśmy wrażliwi na swoje potrzeby, bardzo mocno się kochamy, skoczylibyśmy za sobą w ogień. Przynajmniej tak sądziłam, ale teraz kiedy patrzę na to z nowej perspektywy to raczej było mocno jednostronne. Mąż od 2 lat pracuje za granicą. Nie ma go 2/3 tygodnie i wraca na kilka dni. Na początku rozmawialiśmy ze sobą godzinami, kiedy tylko łapał chwilę od razu dzwonił czy pisał. Od około roku jednak słuch po nim ginie i z miesiąca na miesiąc jest coraz gorzej. Odpisuje niechętnie, dzwoni tylko po to żeby powiedzieć, że jest już w domu, idzie się myć, zje i się kładzie. A kiedy założył tam firmę to mogę zapomnieć, że istnieje. Kiedy przyjeżdża za to jest do rany przyłóż.
Ostatnio wyjechał i było jeszcze gorzej niż zwykle. Nie odpisywał nawet przez parę dni, nasze rozmowy trwały po 30 sekund, nie jedną noc przepłakałam w poduszkę z tęsknoty. Był to dla mnie ciężki okres, naprawdę bałam się każdego jego wyjazdu. W końcu wrócił. Przyjechał z kwiatami, czego nie robił od bardzo dawna. Zaczął mocno o siebie dbać. Ciągle mnie przytulał i całował. Ale przy tym wszystkim zablokował telefon (nigdy tego nie robiliśmy, nasze telefony to były dla nas wzajemnie otwarte książki), nosił go ciągle przy sobie, ciągle dostawał wiadomości, ale tłumaczył, że to pracownik albo współpracownik. Zarzucał mi, że mu nie ufam, jak dawałam mu do zrozumienia, że czuję, że coś jest nie tak. W końcu sprawdziłam historię aktywności na aplikacji z sieci. Jego akurat nie było, zawoził synka na weekend do rodziców. Myślałam, że zwymiotuję. Kilkadziesiąt smsów dziennie, codziennie z nieznanym numerem. Od samego rana, do samego wieczora. Wieczorne rozmowy, rozmowy rano, rozmowy w trakcie pracy. Nawet kiedy wracał do domu i nocował w innym mieście żeby odpocząć przed dalszą podróżą to było tego mnóstwo. Do mnie zadzwonił, powiedział że jest już na miejscu i idzie spać. Z nią najpierw rozmawiał przez 40 minut, potem 2 godziny, potem jeszcze na poprawkę zadzwonił i jeszcze trochę popisali, skończyli późną nocą. Jak tylko wyszedł zawieźć dziecko od razu do niej zadzwonił na godzinną rozmowę. Nawet wtedy, kiedy rozmawialiśmy o tym czy na pewno wszystko jest w porządku to z nią pisał. No jakby żyć bez niej nie mógł. Powiedziałam mu o tym, że wiem. Upiera się, że to tylko znajoma. Skasował wszystkie wiadomości kiedy tylko poszłam nalać sobie wody w trakcie rozmowy. Przepraszał, upiera się, że nic takiego tam nie było. To dlaczego to usunął? Że urwie kontakt. Tajemniczo ona przestała pisać czy dzwonić, jakby ją ostrzegł. Teraz znowu wyjechał, a ja się tym wszystkim brzydzę. Tyle prosiłam się o czas kiedy wyjeżdżał. Tyle tęskniłam, bo się nie odzywał. Tyle mnie zbywał, że nie może, nie ma czasu, idzie spać, a z nią rozmawiał do późnego wieczora. Nie wiem co robić. Bez problemu może z nią dalej pisać czy rozmawiać, wystarczy jakaś aplikacja. Co między nimi zaszło? Dlaczego tyle czasu jej poświęcał? Przecież to jest nierealne żeby tyle czasu poświęcać zwykłej znajomej. Nie wiem co mam robić. Najchętniej ciągle ryczałabym w poduszkę. Niby teraz ciągle pisze i dzwoni, ale ja mam wrażenie, że to jałmużna. Nie robił tego bo chciał, tylko teraz bo uważa, że musi. Jej dał swój czas tak po prostu, bez niczego, mnie totalnie ignorując. Trzymam go na dystans i najchętniej bym to zakończyła. Nie wytrzymuję nieświadomości, nie mogę spać, cały czas myślę co w niej jest takiego, że nie mógł się od niej psychicznie oderwać.