Cierpię - Netkobiety.pl

A może pisz tutaj wszystko, bo sprawa zdrowia nierozerwalnie wiąże się z tym, co jest tematem tego wątku. Inaczej trzeba będzie latać po całym forum, a odpowiedzi - gwarantuję - będą się powielać/zazębiać.

Nie nauczyłaś się złościć. Tymczasem, złość jest naturalną reakcją na niezaspokojenie potrzeby. Jako dziecko nie mogłaś się złościć. Teraz jednak jesteś dorosłą i możesz robić to, na co masz ochotę. Zamiast jednak sięgnąć do swych uczuć, tych niezbyt przyjemnych także, cały czas rozkładasz swoje zachowanie, innych także, cały czas chcesz rozumieć. To skutecznie odcina Cię od uczuć. Może to właśnie o to, niekontaktowanie się z uczuciami, chodzi.

***
Teraz w innym wątku napisałaś to, co napisałaś niedawno w swoim. Zamknąć przeszłość. Chcesz zamknąć przeszłość. Co to dla Ciebie znaczy?

Masz rację. Myślę, chcę rozumieć siebie i powody. Analizuję. W małżeństwie czasem mi się zdarzało wyrażać złość, gniew, wręcz lekki szał, ale jm albo wpadał w większą agresje werbalną bądź niewerbalną, albo wychodził. Lęk mój był tak silny, że zamykałam się w sobie i milczałam. Wtedy on był tez spokojny. Dziś widzę w nim jego ojca, dokładnie taki sam. Też w pierwszym odruchu chciał brać siekierę albo piłę motorową.
Oczywiście odreagowywałam czasem na dzieciach, typowe dla ofiary przecież. Teraz, kiedy są dorosłe, rozmawiam z nimi o tym. Ale nie rozumieją. Nie liczę, że wybaczą. A jm siedział, patrzył, nic nie mówił.
Jak dotrzeć do swoich uczuć? Jak się skontaktować?

Zamkną przeszłość = zaakceptować to co było, wyciągnąć wnioski, nie obarczać innych tym, przebaczyć sobie i innym dla samej siebie, pozwolić sobie na uczucia które w związku z tym procesem muszą przepłynąć.

paslawek - nie byłam świadoma z kim się wiążę i co za tym pójdzie

Poczułam w końcu złość, kiedy usłyszałam, że jm był na imprezie rodzinnej, u swojej strony, z sąsiadką i jej dziećmi. Spotykają się, chodzi do niej, chyba sypia, wyjeżdżają razem tu i tam, chodzi tam na obiady. Było mi to obojętne wcześniej, bo mam spokój kiedy go nie ma. Ale jak usłyszałam, że swoich dzieci nie zabrał, to mnie krew zalała.
I druga rzecz, kiedy wróciłam z SOR w Wigilię wieczorem, po tym omdleniu, potrzaskana, ledwo żywa, jm o dziwo był w domu, z dziećmi. Wrócił podobno z wyjazdu z sąsiadką, jak dzieci zadzwoniły, że są same. Wszystko miałam zrobione jak zdarzył się ten wypadek, tylko ryby były do usmażenia. Dziewczyny zrobiły, zjedli. Wchodzę, muzyka na całego. Nie kolędy, muza młodzieżowa. Wino na stole, zabawa na całego, bo już zjedli. Nawet nie pomógł stołu posprzątać, nie zagonił dzieci. Olał temat, ich, nie gadał nic jak zwykle. I potem po mału, ja z nimi, dochodziliśmy do ładu ze wszystkim. Zezłościło mnie to, że jak mnie nie ma, ze swoimi dziećmi nie może zrobić nawet normalnej kolacji wigilijnej. I że nie ukoił ich strachu, bo pewnie stworzyli sobie ta rozrywkową atmosferę aby dość do siebie. To dzieci mnie znalazły na podłodze i dzwoniły po karetkę. Dzieci i ich przeżycia go nie interesują. To mnie złości.

Nie znam tego pojęcia. Cóż to takiego? Coś innego jak zaburzenie narcystyczne?
Mój ojciec był narcyzem. Wciąż mówił, jak się napił, kim to on nie jest. I że jego nazwisko... Taka nie jestem na pewno, bardziej w druga stronę. Ale może coś z tego ukrytego by pasowało?

Ty złościsz się czy opowiadasz o złości?
Jeśli to pierwsze, to złość nie jest Ci obca. To czemu miało służyć zdanie o niezłoszczeniu się, o tym, że chcesz się nauczyć złościć?
Rozumiem, że wobec jm nie chciałaś okazywać złości, a wobec innych?

A jakie uczucia ukrywasz? I po co?

Złoszczę się. Pierwszy raz w życiu chyba. I to doprowadziło do decyzji o rozwodzie oraz działań w tym zakresie.
Ale są inne sytuacje w moim życiu, gdzie zamiast wywalić złość, zamknęłam ja w sobie.
Ci inni, łącznie z dorosłymi dziećmi, mają dozowaną ją słabo. Stąd piszę, że chcę się nauczyć. Powinno być: "bardziej się złościć'.
Jest tylu ludzi, którzy powinni usłyszeć co tak na prawdę czuję do nich.
Skrywam uczucia negatywne. By ludzie nie odwrócili się ode mnie. By ich nie urazić, nie stracić, by sobie nie pogorszyć.  Ach, zazdroszczę tym ludziom, którzy potrafią wywalić z siebie co myślą i mają gdzieś co ktoś sobie pomyśli.

Jestem. Mam się jako tako.
Przemyślałam Wasze słowa po sto razy. I trwam w procesie trawienia.
I zbieram energię swą przed burzą. Na razie jest cisza przed...

Jedna nowa myśl: trzeba mieć plan na siebie, na życie, jakieś zajęcia, hobby. Aby nie czuć pustki. Mając taki plan, nie odczuwam samotności.
I jedno pozostaje u mnie niezmienne, są chwile kiedy chcę się wygadać i przytulić się do kogoś To by miał być konkretny człowiek Swój Ach, może jeszcze kiedyś będzie

Wielokropek, od Ciebie nauczyłam się ostatnimi dniami przeżywać w ciszy swoje dołki, a być z ludźmi po wyjściu z nich. Na wesoło. Sama wyciągnęłam rękę
Ukrytego narcyzmu w sobie szukam. Nic, ponad to, co pisałam wcześniej nie pasuje do mnie. Chyba, że nie dostrzegam.
paslawek, wyjście od uzależnienia jest trudne, ale postanowiłam tak długo brac byka za rogi, aż wygram. Chcę żyć tak, aby już nie czuć lęku przed jm. Ani odpowiedzialności za niego. To drugie raczej już mi się udało.
I jeszcze taka myśl. Wtedy, kiedy pisałam ten post pierwszy, pojawiliście się Wy. Pogadałam z Wami i raz, dwa pozbierałam siebie samą i wróciłam do życia
Nie jest źle, wyciągnęłam rękę, ludzie się odezwali.
Jesteście fantastyczni. Dziękuję I dalej biorę mojego byka za rogi Pa.

W wielu wątkach stawiasz się w roli doradcy. To taka wskazówka.

Kobietka, oczywiście, że nie widzisz w sobie żadnych narcystycznych cech, bo narcyzi są legendarnie pozbawieni wglądu w siebie.

Ukryty narcyzm cechuje się tym, że taka osoba roztacza wkoło siebie aurę empatii, uczynności i dobroci. Na każdym kroku podkreśla jaka jest wrażliwa, jaką ma inteligencję emocjonalną i jak łatwą ją zranić. Po czasie się okazuje, że nieszczęścia innych ludzi wykorzystuje do skupienia reflektora na sobie (Twoja sytuacja z córką i kompletnie niewinną kradzieżą batonika) i wywoływania w nich poczucia winy, jak nie przyznają jej racji.

Jest skoncentrowana maksymalnie na tworzeniu swojego moralnego wizerunku i zawsze chce być widziana jako poprawna i zasługująca na podziw. Nawet jak zachowuje się kompletnie źle (zdradzanie męża), to przedstawia siebie jako ofiarę, która do zdrady była zmuszona przez jego złe traktowanie.

Generalnie, takie osoby są bardzo neurotyczne i nie znoszą krytyki, nawet jeżeli jest ona konstruktywna i uzasadniona. Jedna uwaga popycha je w spiralę myśli pt: jestem beznadziejna, nic nie potrafię, nic nie znaczę. Zamiast przyjąć do wiadomości, że coś mogły spartolić i się na swoim będzie nauczyć, one idą w zapartą ofensywę ofiary i uprzykrzają życie ludziom, którzy wytknęli im błędy.

To się leczy, choć mało skutecznie.

Kobietko istnieje ogromna szansa że Beyond się myli pomimo wiedzy.
Takich rzeczy nie sposób zdiagnozować po kilkunastu nawet postach .
Dalej rób swoje dla siebie i nie przejmuj się tak opiniami diagnozami internautów nawet takimi które groźnie brzmią.
Tu nie ma bogów i wszechwiedzących.
Beyond też ma swoje humory i czasem się popisuje.Ja też bywam próżny .
Mnie się wydaje że przesadziła z tym ukrytym narcyzem i taka diagnoza to pasuje do 90% populacji a to bywa po prostu zwykłe wykrzywienie egocentrycznych postaw w zaburzeniach lub być może jak u Ciebie we współuzależnieniu.Czasem łatwo poruszyć ten lęk i tak jak teraz wywołać beznadziejność przestrach dopiero zaczynasz tak naprawdę a masz mnóstwo obaw przed zmianami i dużą pokusę żeby , zaniechać, zawrócić powrócić do tego co było bo zmiany wymagają jakiejś wyimaginowanej ogromnej siły a powrót wydaje się łatwiejszy - tak robimy my nałogowcy ćpuny alkoholicy i inne ponure stwory - nie dręcz się wytworami wyobraźni bo to jest właśnie to lęk przed przyszłością i słabością nałogowy i chory a Ty możesz być zwyczajnie zmęczona .
Pozdrawiam i trzymaj się wywalaj co masz z siebie nie krępuj się i nie cenzuruj.

może założymy fan club Pasławka ?:)

Pozdrawiam Piegowata.

Już dawno zauważyłam, że jesteś bardzo mądrym, doświadczonym i niezwykle życzliwym człowiekiem. Dobrze się czyta Twoje wpisy i oby było ich jak najwiecej.

Trzymaj sie Pasławku

kobietko Nie jesteś absolutnie kimś nienormalnym! ; ) Jesteś wrażliwym człowiekiem, któremu nie wszystko się powiodło tak, jak tego chciał. Najważniejsze, że walczysz o siebie i swój sukces! Jeśli tylko znasz swoje błędy i wiesz w którą stronę chcesz iść to śmiało podążaj w tym kierunku! Dużo odwagi i powodzenia

Ależ nikogo w necie nie diagnozuję, bo się nie da. To były luźne przemyślenia, oparte na wypowiedziach Autorki- po prostu to, co mi się w oczy rzuciło. Nigdzie nie napisałam, że jest ona "nienormalna". Takie wnioski dopowiedziała sobie sama Kobietka, według klucza reakcji jaki ma.

Życzę Ci Autorko wszystkiego najlepszego w poprawie swojego życia.

Dziękuję

No proszę proszę czyli taka terapia i praca nad sobą to nie jest pic na wodę fotomontaż .
Lęk to pikuś choć upierdliwy bo odruchowy/nawykowy pod wpływem życia z  jm to był przeciąż taki "stały punkt" ,teraz masz już z górki ,lęk minie jak nie zaniechasz działania .
Bardzo się ciesze z tego Twojego postu kobietko .
Możesz śmiało dołączyć do szwadronu "husarek" z tego forum
Pozdrowienie i trzymaj się to jeszcze nie koniec przygody najciekawsze przed Tobą ale nie bój się .
Tak myślę

Dziękuję paslawek.
Wielokropku, wiedziałam że Ty albo ktoś inny zareagujecie na te moje słowa.
To jest tak, że chcę utrzymać własną niezależność i nie chcę wieszać się na kimś innym. Jedynie od czasu do czasu mieć z kim wyjść, porozmawiać, pośmiać się itd.
Podejrzewam, że na stałe w mieszkaniu nie byłoby mi dobrze z drugą osobą. Jestem samowystarczalna, niezależna.
Radzę sobie dobrze. Jedynie czasem mam taką słabość, takie pragnienie, by pobyć z drugim człowiekiem. Płci odmiennej najlepiej

Może to po prostu naturalne - człowiek istota społeczna...
Może to ja chcę kimś się zaopiekować?
Może po prostu przyjemniej jest pobyć czasem we dwoje?
Może potrzebuję, jak każdy człowiek, fizycznego kontaktu z drugim człowiekiem?
Teraz czuję, że dla nikogo nie jestem ważna. Nikt o mnie nie myśli i nie pamięta.
Tak jak gdyby mnie nie było.
Dzieci się odzywają, poza tym cisza.

O kocie rozmyślam. Kto wie
A reszta, to sama już nie wiem dlaczego mam takie myśli. Przecież jest mi dobrze, mam wszystko.
Ach, szkoda gadać...

Wcale nie szkoda o tym gadać moim zdaniem oczywiście,a kot to genialna myśl plus jakaś roślinka.
Świetne ćwiczenie w trosce o coś,o kogoś,równowadze w tym i w obserwowaniu się,swoich  oczekiwań co do uwagi, no i taki kot to mnóstwo radości oraz zamętu.

W dzieciństwie nikt mnie nie przytulał, nikt nie był dla mnie czuły, uwagę zwracano na mnie jedynie wtedy, kiedy miałam same piątki na świadectwie albo za to, że pracowałam ciężko, na równi z dorosłymi. Za to byłam zauważana.
Jestem DDA.
Ale staram się już nie zwalać winy na dzieciństwo i przeszłość.
Jestem takim pomieszaniem dorosłej, odważnej, silnej osoby i dziecka gdzieś pod spodem. I to dziecko niezaopiekowane czasem płacze.
Chciałabym tego nie czuć, niestety na razie nie wiem jak to zrobić.