Cierpię - Netkobiety.pl

Bądź sobą.

Prawda jest taka, że ciężko być przy kimś kiedy jest źle. Z jednej strony Ty oczekujesz wsparcia, ale tak naprawdę to co ta druga strona ma zrobić? Z problemami trzeba poradzić sobie samemu, a my często oczekujemy od drugiej strony jakiegoś cudu i załatwienia sprawy za nas.

I wiesz, ja mam różnych znajomych, kolegów i przyjaciół. Z niektórymi przez 10 lat w życiu nie rozmawiałam o problemach. Mam dwie przyjaciółki, z którymi rozmawiamy o trudniejszych rzeczach, ale to na zasadzie wygadania się, a nie znalezienia rozwiązania. Więc może to tutaj jest problem? Że Ty chcesz, żeby ktoś coś naprawił za Ciebie?

Kobietko, nie dorabiasz ty niepotrzebnej ideologii do swojego samopoczucia? Nie koncentrujesz się za bardzo na tym, że komus pomogłaś a ten ktoś ci nie odpłacił tym samym?

Ja naprawdę mam bardzo absorbującą pracę, prawie nie mam czasu dla siebie, bo zwykle padam jak samolot i po prostu śpię, tak odpoczywam:) Jeśli mnie ktos potrzebuje, to pomagam, ale nie liczę na wdzięczność. Robię co uważam za słuszne w danej chwili i znikam, jesli już nie jestem potrzebna. Kiedy mam doła, to raczej wolę się zamknąć w swojej skorupie i przeczekać:) Jednak kiedy mialam wypadek, to byłam zszokowana ilu ludzi mi pomogło zupelnie bezinteresownie. Czasem już byłam zmęczona tym ich pomaganiem i chcialam zostać chwilę sama, bez ich troskliwości, pomocy i ciąglej obecności, bo drzwi od domu się nie zamykaly.

Może zwyczajnie odpuść to wyczekiwanie na przyjaźń, a ona sama przyjdzie. Podobnie jest z miłością, ona zwykle przychodzi nieproszona.
Naucz się być szczęsliwa sama z sobą i cieszyć się tym co masz, zdrowiem, niezależnością, wakacjami a nawet spacerem. Wszystko w życiu jest ważne i trzeba cenić to, co się ma Kobietko

Nie odniosłam wrażenia, by autorka chciała rozwiązania podanego na tacy - raczej po prostu wygadania się, tego by ktoś przy niej był. To chyba nie jest zbyt wiele? Przyjaciele tym się różnią od znajomych, że powinno się móc od nich oczekiwać wsparcia i pomocy w trudnych chwilach, a nie tylko miłych pogaduszek przy kawce i tekstów typu załatw sobie swoje problemy sama.

Jedyna rada to być sobą, udając kogoś innego nic nie wygrasz.

Nie ma tu pewności - jest "może". Może przyjdzie, może nie.

Kobietko to w związku chyba z rozwodem te retrospekcje jak jesteś w przeszłości cała sobą to nie ma przyszłości o tu i teraz nie wspomnę - poczytałem Twoje wątki i nie widzę żeby los jakoś szczególnie był okrutny dla Ciebie a Ty mimo wszystko jakoś dajesz radę.
Nie odcięłaś się chyba od męża tak jak byś chciała on mimo że go nie kochasz jak piszesz jeszcze Ci coś jednak robi Ty się go boisz.
Nie bardzo masz przestrzeń taką swoją ciągle on tam siedzi i się nie ruszy.On robi co chce z Tobą i to pół jawnie ale nie ma Ciebie w żadnej garści nie wycofuj się bo mam wrażenie że to co napisałaś w pierwszym poście to próba uzasadnienia powrotu do tego układy tego co wysysa z Ciebie energię.Kwestię koleżanek pominę bo wydaje mi się to zasłoną dymną rdzeń to chyba rozwód i to co z nim związane
Teraz to wiele zdarzeń widzisz kanałowo nie żałuj tego co zrobiłaś dla innych.
Oczywiście to co czujesz jest prawdziwe i mam też wrażenie że nie masz ochoty do ucieczki w kolejny niby flirt niby znajomość a jednocześnie brak Ci bliskości naturalnej .
Trzymaj się i nie cofaj.

Tak Wielokropku, umówiłyśmy się.
Tylko... czasem mi się wydaje, że nie wytrzymam tej walki o siebie. Chcę mieć komu mówić o tym co przeżywam, co czuję, co robię. Posiedzieć z kimś zwyczajnie. I przecież nie jestem bierna, wyciągam rękę do ludzi, rozumiem bez oceniania. A jak mam tak ciężko, że nie mogę już utrzymać sama tego kamienia który toczę pod górę, to błagałabym na kolanach obojętnie kogo, aby trochę mnie przytrzymał.
Lady Loka, ja wszystko robię sama od zawsze. Raz mi szło lepiej a raz gorzej. Chcę być samodzielna i lubię siebie taką. Bardziej potrzebuję wsparcia emocjonalnego, czasem porady, czasem się przy kimś wypłakać. Albo usłyszeć, że jestem fajna i że dam sobie radę z tym, co aktualnie przerabiam. Nie chcę aby ktoś robił za mnie, tylko aby był blisko kiedy ja robię trudne rzeczy albo kiedy chcę świętować swój mały sukces.
Salomonka, ja też wyczerpującą pracę i często padam z nóg. Nie potrzebuję kogoś przez cały czas. Myślę, że nie jestem zbyt absorbująca w relacjach z ludźmi i daję przestrzeń. Czuję się niewidzialna albo trędowata.
pasławek - mam masę problemów ze zdrowiem, pracą, domem, nowym mieszkaniem, rzeczami prawnymi, dziećmi dorosłymi, z kasą itp. Nie, nie wycofuję się z rozwodu i tą sprawę pcham na przód. Boję się również, że mąż fizycznie zrobi mi krzywdę. Na terapii wyszło, że jestem współuzależniona od przemocowca i lęk paraliżuje moje działania. Jestem DDA, to też ma znaczenie. Będzie mi na prawdę trudno. Przeszłość zamykam, a o przyszłości wolę nie myśleć. Owo tu i teraz jest takie trudne, że czasem popadam w takie stany jak dziś.

Wiesz, że jestem tu na forum dość często. Wiem, że to nie to samo, co bycie obok, w realnym świecie, ale... .

***
Salomonko, prosisz? Masz.

A płacz, płacz. Każdy powód jest dobry, by choć trochę pozbyć się nieprzyjemnych uczuć. Wtedy jest szansa na powrót rozumu.

Masz straszne parcie na taką dozgonną przyjaźń czy serdeczną relację, która trwa wiecznie. Myślę, że warto przede wszystkim cieszyć się z tych radosnych doświadczeń czy przeżyć, które się odbyły, choćby były one jednostronne. Ja mówiąc szczerze, nie mam żadnych takich serdecznych przyjaciół, w każdym razie nie ma ich wielu. Na pewno nie mam tez jakiegoś wewnętrznego poczucia, żeby ktoś odwzajemniał koniecznie gesty dobrej woli czy pomoc, jaką ja komuś ofiaruję. Tak zwyczajnie miło się robi, kiedy ktoś udziela pomocy, ale nie oczekuję wcale tego ani nie wymagam. Albo inaczej: jeśli ja komuś pomogę  i ten ktoś mi się odwdzięczy: super. Ale jak nic nie będzie to OK, świat się nie zawali

Wiesz, jest fajnych miejsc do których chodzą ludzie wieczorami, w weekendy. Albo spotykają się w domach i rozmawiają o swoich sprawach. Oglądają razem telewizję i jedzą razem to co ugotowali. A ja, zawsze sama przed telewizorem albo laptopem. W ciszy. To mnie boli.

Cisza czasem jest błoga  a czasem trudna do zniesienia.  Włącz jakąś fajną muzykę , posłuchaj zamiast siedzieć w ciszy . Obejrzyj proszę angielski serial Co ludzie powiedzą . Mam nadzieję,  że humor Ci się poprawi . Czasem dobrze jest wieczorem nie myśleć o ciężkich sprawach , zepchnąć je na dzień,  wszystko wtedy inny ma wymiar. Sam staram się tak wieczorami robić.

Jesteście kochani - wszyscy. Za to, że po prostu jesteście.
To jest kwestia owego "zawsze". Zawsze sama oglądam filmy, słucham muzyki, jem, sprzątam, spaceruję... Dlatego jest to takie trudne. Dla odpoczynku od zgiełku i wszystkiego tez lubię pobyć sama i wtedy jest to przyjemne. Ale kiedy nie mam możliwości wyboru: z kimś czy sama, jest mi źle.
Tak Wielokropku, kieruję swoje myśli w taką stronę, że samotność(albo wolność) ma wiele zalet i przypominam sobie te wszystkie ciężkie rzeczy które doświadczają ludzie w relacjach.
Jestem na odwyku od wszystkich ludzi, którzy kiedyś byli jakoś w moim życiu. Z którymi było mi dobrze. Którzy powodowali mniejsze lub większe wyrzuty dopaminy i tym mnie od siebie uzależniali. Choć... całkiem niedawno ktoś znowu zarzucił mi, że za bardzo żyję wiedzą książkową, a za mało jestem życiowa. Boże święty, tą wiedzą tyle razy pomogłam innym wyjść z dołka. Również tym, którzy kiedy już stanęli na nogach, mieli mnie i tego co widzę po prostu dosyć. Często wiem, że za chwilę znowu będą prosić o pomoc i będą mnie szukać. A ja ich przyjmę, zaangażuję się, poczuję bliskość i wtedy znikną... Przyjmę, bo nie chcę być samą, a nie dlatego że chce mi się ich podnosić.
Czy jestem mądra? Czasem jestem, często robię głupoty. Choć z czasem tych drugich jest mniej.
Chciałabym móc płakać przez kilka dni nieustannie, aż zejdzie ze mnie cała emocjonalna wojna. Chce znów myśleć rozsądnie, być twardą. I nie chcę potrzebować drugiego człowieka. Nie chcę czekać czy ktoś zadzwoni, czy sobie o mnie przypomni, czy ktoś zapyta co u mnie. Nie chcę czekać na czyjeś dzień dobry i dobranoc. I czuć spokój zamiast niepokoju.
Tylko nawet płakać już nie mogę.

Chcę nikogo nie potrzebować. Za nikim nie tęsknić. Na nikogo nie czekać.
Czy jest to możliwe? Długo myślałam, że jest. A dziś nie wiem.

Uściślijmy.

Chcesz nikogo nie potrzebować. Nie potrzebować, czyli nie używać innych a widzieć w drugiej osobie człowieka i być dla niej partnerem, nie jemiołą. Możliwe?

Za nikim nie tęsknić. Nie tęsknić, czyli nie czuć, czyli zamrozić swe uczucia. Rzecz w tym, że obowiązuje tu zasada "wszystko albo nic". Albo przeżywać będziesz wszystkie uczucia, albo żadnego, także przyjemnego. Która opcja możliwa dla Ciebie?

Na nikogo nie czekać.Jeśli myślałaś o kimś ze snu, marzeń, wystarczy przestać bujać w obłokach i widzieć rzeczywistość. Możliwe to dla Ciebie?

I jeszcze jeden szczegół. Między "możliwe" a "zdecydowałam" jest różnica.

A ja się tak zastanawiam czy Ty nie oczekujesz niemożliwego. Chcesz takiej przyjaźni, w której ludzie siedzą razem w domu jednej strony, razem gotują, a potem razem oglądają filmy i jedzą. Nie widziałam takiej przyjaźni nigdzie poza takimi przedstawionymi w filmach i w serialach.
Ciężko jest oczekiwać dorosłej kobiecie od innej dorosłej kobiety, że obie teraz rzucą wszystkie swoje obowiązki i spędzą pół dnia na wspólnym gotowaniu. Nie wiem, może ja nie trafiłam na takie sytuacje, ale mi się to wydaje po prostu bardzo mało realistyczne.
Mnie się udało 2x z przyjaciółkami wyjechać poza miasto i to już jest ogromny sukces, a znamy się już 7 lat. Bo co innego spotkać się na kawę, iść razem do kina czy na pizzę, a co innego właśnie oczekiwać takich sielankowych obrazków. Takie to są, ale właśnie w firmach, serialach.
To tak jak z kuchniami z katalogów ładne są, ale nikt w nich niczego nie gotuje.

vs

Takie relacje, o jakich wspomina Loka mogą się wydarzyć. Może jak ludzie w grupie bliskich znajomych, np. tuż po szkole pozostają blisko związani, choćby zawodowo czy mieszkając blisko siebie, to pozwala im pielęgnować ich relacje i pozostać blisko. Mam kilku takich znajomych, których może nie nazwałbym "na dobre i na złe", bo dla nich najważniejsze są choćby sprawy rodzinne, ale regularnie się spotykamy i uważam to za wystarczające. Chociaż, póki co, sam w sobie potrafię znaleźć spokój czy odprężenie, może nie mam po prostu tak wygórowanych potrzeb emocjonalnych jak inni naokoło

Jasne, zgadzam się :-)
Można też dobierać sobie osoby w otoczeniu tak, że staje się dawcą, a odwrócenie ról jest trudne lub wręcz niemożliwe.
Niemniej, jak gdzieś widać schemat i pewne rzeczy się powtarzają, to dobrze się temu i sobie przyjrzeć.

Ja również jestem osobą pomocna i wydaje mi się dobrą, lecz ta dobroc nie zawsze wraca do mnie i tego mnie życie nauczylo. Dystansu..
Ostatnio jestem w dolku i zamiast pomocy od siostr którym pomagałam zawszeTeraz nie mam żadnej pomocy. Obrocily się?  Taka ironia losu. Ale ja nie potrzebuje toksycznych relacji blizszych
Trzeba patrzeć na siebie i robić swoje.
Za to mam koleżanki, dwie takie blizsze,  które pomogą jak coś się dzieje. Jak nie mają czasu to zawsze znajdą chwile na rozmowe przez tel..

Autorka musi się przeglądać w oczach innych, inaczej nie istnieje.

Prosty człowiek to nie prostak.

A czy Ty kiedykolwiek zaprosiłaś kogoś ze swoich znajomych do kina?

To co napisałaś o jż może mieć jakieś znaczenie niestety dla innych osób boją się jego a Ty jesteś w pobliżu jż z drugiej strony masz selekcję wśród znajomych jak zdołasz cierpliwie wytrzymać i ktoś inny zdoła przebić się przez uprzedzenia może to być wyjątkowa sprawa taka o której nie ma w filmach i taka o której nawet nie marzyłaś.
Do kina pójdź sama zobaczysz jak to jest idź w nagrodę że jesteś po prostu .Porozglądasz się może poczujesz to lub tamto zobaczysz.

Wielokropku, jest mi zwyczajnie przykro, kiedy ludzie mnie omijają.
Nie, nie było obrażania się. Forma w jakiej prosiłam była taka, że prosiłam o konkretną przysługę (bo widziałam, że w grupie znajomych z pracy jest takie pomaganie sobie), ale akurat dla mnie nie mieli czasu.
Zaproponowałam grilla, aby wkupić się w łaski, bo latem organizowali sobie takie spotkania, ale zrobili sobie sami, beze mnie, za moimi plecami.
Obserwowałam jakie mają zwyczaje i próbowałam w to wejść, nie udało się.
Umiem prosić. A odmowa jest przykra i więcej nie umiem u tego samego człowieka.

Na etapie życia w którym jestem nie czas na mężczyznę i nowy związek. Nie szukam teraz towarzysza życia. Owszem, jak zrobię ten rozwód i dojdę do siebie, zapewne otworzę się na to. Na ten czas potrzeba mi oparcia w formie koleżeństwa, przyjaźni. Znam Wielokropku fajnych mężczyzn, którzy pojawili się w moim życiu i polubiłam ich. Ale podobnie jak kobiety, nie lgną do mnie.

paslawek, Wielokropek - tak sobie myślę, że gdyby ktoś byłby mi bliski teraz, kiedy przerabiam największą trudność swojego życia, to faktycznie odsiałoby się ziarno od plew. I jeśli mówimy o mężczyźnie, przyjacielu na taki czas, stałby się pierwszym, którego wzięłabym pod uwagę na coś więcej potem. Myślę, że to zdrowe podejście.

Słaba kobietko, czytając Twoje posty i wszystkie rady (świetne!) odnajduję trochę siebie w tej historii. Też jestem introwertyczką, od dawna pracuję nad sobą, dużo czytam i mnóstwo znajomych bliższych i dalszych radzi się mnie w różnych sprawach, bo widzę i czuję "więcej".

Często słyszę, że jestem osobą, której obecność w życiu to skarb. A jednak, zostałam zdradzona przez dwie najbliższe mi osoby, straciłam "przyjaźń", właśnie przechodzę przez rozwód. I powiem Ci, że gdy mam już do tego większy dystans, zaczęłam poszukiwać jakiegoś schematu w tym, dlaczego tak się stało. Uznałam, że to po prostu nie może być przypadek i moim zdaniem mam już wyjaśnienie. Może u Ciebie jest podobnie, rządzi Tobą schemat, którego jeszcze nie dostrzegasz? Może warto się temu bliżej przyjrzeć, np. z psychologiem?

Różnica między nami jest taka, że ja po prostu lubię siebie i swoje towarzystwo, a samotne wyjścia do kina czy kawiarni to dla mnie święto Dlatego życzę Ci, żebyś przede wszystkim zrozumiała siebie, a zobaczysz, że wszystko stanie się łatwiejsze

Beyondblackie, pamiętam dobrze Twój wątek i wiem, że są różnice... w szczegółach. Reakcja i Twoja, i autorki wątku - podobna.

Ja po prostu przez te lata małżeństwa nic nie przeżyłam, nigdzie nie byłam, nic nie widziałam. Pół życia za mną. Wstydzę się przed ludźmi. Nie wiem jak samej zabrać się za odzyskiwanie straconego czasu. Tyle chciałabym jeszcze przeżyć.
Tak, żyję w lęku i jakimś zacofaniu, wyobcowaniu. Ale... dziś zaprosiłam moją dorosłą córę na wycieczkę do większego miasta, mnóstwo przyjemności i do kina
Czuję się świetnie.
Szkoda, że ma swoje życie, chłopaka, mieszka na co dzień daleko i mało kiedy widzimy się. Mogłaby by być moją przyjaciółką.

Kurcze, ale dzień nam dobrze zleciał. I była okazja pogadać o wielu rzeczach. Obu nam wyszło na dobre. Ona tez nigdzie nie chodzi, bo jej chłopak nie lubi. Nie trzymam jej przy sobie, od lat ma swoje życie. To było takie jednorazowe i fajne.
Z tym facetem święta prawda. Już sobie dawno to uświadomiłam. Nie szukam faceta, nie ten czas. Nie interesuje mnie żaden. Mam jedynie jednego kolegę na drugim końcu świata, do którego czasem coś mogę napisać i tyle.

Zgadza się. Ale mało ją widuję, miała sprawę do załatwienia, pomogłam jej i przy okazji wyszedł nam taki miły dzień. Ona twardo stąpa po ziemi. Jest zaradna. Nie zatrzymuję jej przy sobie. Chciałam Wam tylko powiedzieć, że wracam do normy, kiedy z kimś pobędę.
Wstydziłam się do niedawna, że nie umiem jeździć pociągiem, bo przez 20 lat nigdy nie jeździłam. Nie wiedziałam jak tankować auto, bo zawsze robił to jm. To on wciąż mnie krytykował i opiepszał, zatrzymywał. Jak odcięłam się od niego, wszystkiego uczyłam się od nowa. Zmieniłam się, ale nie do końca. Wydaje mi się, że ludzie myślą, że jestem głupia. Wstydzę się swojego zagubienia. Choć i tak zrobiłam mega postęp ze sobą. Wydaje mi się, że bez innych ludzi nie doświadczę już niczego. A tak bym chciała.

O córce napisałaś to, co napisałaś. Że żałujesz, że ma swoje życie. Teraz wycofujesz się ze swych słów. Warto jednak, byś podczas spotkania z psychoterapeutą poświęciła im trochę czasu.

I pogubiłam się. Raz piszesz, że ludzie uważają Cię za bardzo inteligentną osobę, w ostatnim poście, że według nich jesteś głupia. To sprzeczne ze sobą opinie. Moim zdaniem inni nie myślą o Tobie ani jednego, ani drugiego, czasem im przemkniesz przez głowy i tyle. Ta inteligentna/głupia to Twoja opinia o sobie.

I znowu zgrozą powiało. Nikt dojrzały nie zgodzi się na to, byś pasożytowała na nim. Spójrz na siebie. Umiesz i stoisz na swych nogach, nie potrzebujesz żadnej podpórki, nie musisz uwieszać się na innych. Marzyłaś o wolności. Jesteś wolna. Możesz robić sporo z tego, o czym marzyłaś/marzysz. Możesz też siedzieć i narzekać.

Temat na kolejne sesje.

Bo nie zmieniłaś swego myślenia o sobie.

Kobito, ja w autobusie od dziesięciu lat nie byłam, nie tankuję auta, bo robi to Misio, a prowadzę raz- dwa na tydzień jak jadę na próby i na zakupy. Pracuję z domu i ludzi widzę w zasadzie tylko w weekendy. Normalnie to w domu tylko ja i pies, poza porankiem i wieczorem, bo partner ciężko zasuwa.

Nie wstydzę się, i nie jęczę, że psiapsiółki/ koledzy do mnie codziennie nie wpadają. Ani na to nie mam czasu, ani tak częstego towarzystwa nie potrzebuję. Jak mi się zachce wyjść, to dzwonię w sobotę/ niedzielę i umawiam się na piwo/ lunch/ koncert, a jak nie, to przyjmuję do wiadomości, że ludzie mają inne priorytety.

Widzisz różnicę? Nie mam problemu z organizowaniem sobie czasu: wsiadam na rower, czytam książkę, zapalam w kominku, puszczam coś na Netflixie, a i czasem haftuję. Mój Misiek może łowić ryby cały dzień, a ja czuję się fajnie.

Zaprzyjaźnienie się z samą sobą to jedyna metoda.

Pomijając to wszystko, co do tej pory zostało napisane o przyczynach Twego wyobcowania, to doszło jeszcze jedno: kiepskie myślenie o sobie. Lubisz być w towarzystwie takich osób? Inni mają podobnie.