Cierpię - Netkobiety.pl

Patrzenie na człowieka zdesperowanym wzrokiem i z oczekiwaniem, że będzie babrać się w jej dołach, NIE JEST wyciągnięciem ręki, a użarciem ręki. To jest traktowanie kogoś jak serwis, a nie przyjazną osobę. I wcale się nie dziwię, że ludzie odmawiają.

Tak. Zawsze tak jest.
Babram się sama w swoich dołach.

Człowieku, zrozum, że najlepsze jest podejście od lubienia siebie. Spędź czas sama, jak lubisz. To może być wszystko od gotowania, poprzez sport, albo książkę czy film- cokolwiek Ci podpada.

Jak nauczysz się cieszyć swoim czasem, to nie będziesz desperacko piratowała innych ludzi.

Słaba kobietko, na poprzedniej stronie piszesz, że nigdzie nie byłaś, nic nie widziałaś, nie masz doświadczeń.
To może zacznij sama jeździć, zwiedzać i nabierać doświadczenia? Po co Ci do tego druga osoba? Do kina nawet możesz iść sama. Na spacer z kawą możesz iść sama. Na wakacje za granicę możesz lecieć sama. A odpada Ci marudzenie drugiej osoby. Skoro narzekasz, że nic nie widziałaś, to zacznij widzieć.

Mam takie nieodparte wrażenie, że każdy jest odpowiedzialny za nastrój Kobietki, tylko nie ona sama. Zamiast pójść na film do kina, czymś miłym się zająć, ona usycha czekając, że ktoś za nią to zrobi, a jak chętnych brak, to łubudu, jest foch i wpędzanie w poczucie winy.

Naprawdę tak ciężko zrozumieć, że samemu można dobrze się bawić? Przecież nie trzeba wielkiej kasy by gdzieś pojechać na wycieczkę, nauczyć nowego języka czy kupić coś fajnego, i naprawdę nie potrzeba do tego drugiej osoby.

...może poszukaj jakiegos ... koła hobbistycznego, albo postaw na sport, ja swoją wieloletnią przyjaciółkę spotkałam na kursie dokształcającym z angielskiego.. znamy się dłużej niz z męzem, dzwonimy do siebie właśnie bez powodu, kiedyś zdarzyło się wspolne gotowanie, od jakiegos czasu wspolnie podróżujemy... może kurs gotowania jeśli są mozliwosci w okolicy- zalezy co tam lubisz robić co zawsze chciałaś?? albo zwierzak?? na spacerach można ciekawe osoby spotkać...

Oooooooooo! Klasyka!
Jedna z metod działania, stara jak świat: robienie z siebie "najbiedniejszej z całej wsi, kiedy wszyscy pójdą w pole" połączone z byciem wyrozumiałą, a tak naprawdę manipulacja czystej wody. Dlaczego manipulacja? Bo osoba świadoma negatywnych skutków swego zachowania, zmienia je w tempie światła. Dlaczego manipulacja? Bo osoba, do której skierowane są takie słowa, rzadko kiedy potwierdzi i powie wprost "Mam dość", bo tymi słowy staje po stronie pozbawionych empatii, nieżyczliwych lub obojętnych, tzw. źle wychowanych. Na szczęście umiem powiedzieć prawdę: mam dość robienia z siebie ofiary, z innych - katów i wrzucania ich w poczucie winy. Bo ci "inni" bronią swych granic, bo ci "inni" nie sprzeciwiają się pomaganiu, ale ich wykorzystywaniu.

Napisałaś wcześniej

Wykorzystaj umiejętność pomagania innym. Przyjmijmy, na chwilę, że wątek założył i opisał swą historię "inny ludź". Umiesz pomagać? Co "ten ludź" usyszałby/przeczytałby/otrzymałby od Ciebie - pomagacza? Co miałby, na skutek Twej pomocy, zrobić?

I dzisiaj

Ty także masz możliwość. O przyczynach Twej samotności wcześniej sporo było postów.

paslawku, PUDŁO! Nie podpuszczam, ale - jak zauważyłeś - nie atakuję. Faktycznie, moje wsparcie to nie tylko głaskanie, najczęściej chcę postawić do pionu. Jeśli jednak opór jest silny to, szanując decyzję autora wątku, milknę.

A ktoś poza Tobą chce, byś się z czegokolwiek tłumaczyła?

Czy jesteś chora? Nie. To nie choroba, wzięcie pigułek nie pomoże.
Można, ale nie ma obowiązku, zmienić myślenie i o innych, i o sobie.

Nie jesteś chora. Po prostu odmawiasz odpowiedzialności za własne życie.

Ty się nikomu nie musisz tłumaczyć ani nikogo przepraszać za to, że żyjesz- jesteś dorosła. Ale też bycie dorosłym równa się samowystarczalności, a nie ciągłemu wieszaniu się na innych ludziach by poprawili Ci nastrój i poczucie własnej wartości. Ani Twoja córka ani żadna koleżanka nie powinna być źródłem poziomu Twojego samopoczucia. Terapia w Twoim wypadku polega na tym byś sama siebie zaakceptowała, a nie oczekiwała jej na zewnątrz.

Tak, tu jest dużo tez o mnie. Robię to co Ty, tylko mi nie wychodzi.

Sądzę, że to też jest kwestia ilości doznawanych i otrzymywanych emocji. Niektórzy pragną wręcz stałego kontaktu i utrzymywania relacji ze znajomymi. Sam powiedzmy nie odczuwam aż tak silnej presji i wystarczy powiedzmy spotkanie raz czy dwa razy w tygodniu z kimś bliskim, żeby być, powiedzmy "naładowanym energią" Zatem nie muszę mieć tabunu znajomych, nie muszę się tez spotykać regularnie kimkolwiek, aby być czuć się w pełni usatysfakcjonowanym. Nie warto też przy tym się tak bardzo przejmować opiniami innych, bo każdy widzi to, co chce widzieć. Poza tym, jest przecież cała masa rzeczy, które niekoniecznie trzeba robić wspólnie.

Miał być długi, obiecany wpis, ale już trochę w ciągu dnia napisałam, więc będzie krótszy.
Słuchajcie, ja wiem, że wszyscy chcecie dobrze. Że działacie różnymi metodami, by jakoś dotrzeć do mnie. Doceniam i dziękuję.

Wiem też, że jak zbyt długo będę stać w miejscu, dacie sobie spokój, bo ileż można gadać to samo.
Jasne, że nie chcę wyjść na osobę niegrzeczną, nieuprzejmą, złą. Widzę jednak, że czasem praca nad sobą samą to proces w którym są wzloty i upadki. Są dni, kiedy samej ze sobą jest mi przecież ok. Ale czasem wyję do księżyca. I to mi też przechodzi. Dziś np. nikogo nie potrzebuję, czuję się kompletna. Przeglądam sobie co grają w kinie i kiedy by tu znowu sobie wyskoczyć. Sama. Absolutnie wiem, że do tego nikt mi nie jest potrzebny. Tak samo jak na rower, spacer, bieganie.
Ale marzę o wycieczkach, zwiedzeniu nowych miejsc, wczasach za granicą i tu jak na razie sama się nie odważę, choć oglądam pewną ofertę od miesięcy. I wydaje mi się, że moje marzenie nie spełni się, jeśli mnie ktoś nie zabierze na te wakacje, albo po prostu nie wyjedzie ze mną. Jak gdyby samotne wczasy miały być nieudane bez drugiej osoby.

Dziś dobrze rozumiem , że źródło szczęścia muszę znaleźć w samej sobie, a nie w innych ludziach. I znajduję, bo jest mi bardzo dobrze samej. Ta częstotliwość potrzeby pobycia z kimś występuje u mnie raczej rzadko, najczęściej w weekendy, wieczorami, przy trudnych emocjonalnie przejściach, przy większych problemach.
Inni ludzie - są ok. Tak samo jak ja. Dziś tak myślę. Nie musza współuczestniczyć w moich tragediach, babrać się w moich problemach. Nie musza mieć czasu i ochoty. Z reguły daję duży kredyt zaufania nowo poznanym ludziom. Kwestia co zrobić, jak kogoś polubię, przyzwyczaję się i potem wyczuwam dystans. Po takim odrzuceniu jakoś długo nie mogę wyjść do kogoś innego. A wiele fajnych osób poznaję.
Tak, jestem wolna. Decyduję o sobie. Siebie kocham i nie pozwalam siebie skrzywdzić. To napisałabym każdemu w mojej sytuacji.
Jeśli zdecyduję się być samowystarczalną, znajdę w sobie siłę i sposób.
I po raz kolejny sobie przypominam, że kiedy będę już kompletna i szczęśliwa sama ze sobą, mogę dać to komuś innemu.
Dziś, myślę, jestem na tyle ok, że mogę innych wspierać i przytulać. Czuję się dobrze.
Raz jeszcze dziękuję Wam, że jesteście.

Myślę o radosnych chwilach w swoim życiu. Było ich tyle co nic.
Za to tych smutnych, najgorszych miliardy.
Obecność innych dodaje mi optymizmu, zgadza się.
Unikają, wykorzystują... Tak, wiele razy.
Wiele razy byłam w fantastycznym nastroju, usłyszałam o sobie mnóstwo komplementów, a ludzie też zniknęli.
Czyli musi być coś jeszcze.
Zastanawiam się jaka będę, jeśli zamieszkam sama bądź w innym środowisku?

A co inni ludzie robią, kiedy mają doła, kryzys? Nie szukają wsparcia społecznego?

,,A co inni ludzie robią, kiedy mają doła, kryzys? Nie szukają wsparcia społecznego?"

Lepiej chyba wygadać się tu na forum z ludźmi też po przejściach czy to w wątku lub na priv , bo w realnym świecie jest niewiele osób , z najbliższego otoczenia którym można naprawdę zaufać. Miałem przypadek,  że w moim życiu jak sypało mi się wszystko pojawiła się osoba , która chciała dowiedzieć się co się dzieje,  po czasie jak bardziej ją poznałem przez inne osoby , sam sobie gratulowałem , że nie otworzyłem się. Po co dodatkowo walczyć jeszcze z plotkami.

Myślę, że tutaj leży sedno sprawy. Mam dokładnie tak samo. Poczucie, że mam kogoś doładowywać pozytywną energią na siłę, sprawia, że towarzystwo takiej osoby może okazać się meczące. Prawdopodobnie osoby "wspomagające" wyczuwają tą potrzebę akceptacji czy towarzystwa i odbierają ja dość niechętnie.

Przemyślałam sobie ponownie to co do mnie piszecie.
Mam tak, że jeśli wydarza mi się sytuacja silnie emocjonalna(wzbudzająca we mnie emocje pozytywne albo negatywne), wtedy potrzebuję drugiego człowieka, aby się wygadać. I druga rzecz - jeśli stoję przed czymś, co mam zrobić po raz pierwszy(nowa sytuacja), też szukam towarzystwa, aby ktoś mnie przeprowadził(powiedział mi co i jak zrobić, jak się nie pogubić itd.).
To są sytuacje kiedy brak drugiej osoby jest najdotkliwszy.
Dodatkowo mam tak, że czuję potrzebę aby mieć komu powiedzieć o tym, że robię krok po kroku. Przyrzeczenie publiczne, najlepiej napisane. To mnie bardziej motywuje, nie pozwala upaść, zawrócić gdy jest ciężko.
I jeszcze to... Nie otwieram się za szybko przed nowymi ludźmi. Zawsze z początku jest fantastycznie, dużo radości, uśmiechu. Czuję się lubiana. I to wtedy pozwalam sobie na prawdę. Ludzie stwarzają poczucie bezpieczeństwa. W mniejszym lub większym stopniu opowiadam prawdę o sobie. Bo nie umiem inaczej, nie umiem kłamać. Co najwyżej zostawiam dla siebie mniej lub więcej niewypowiedzianej prawdy o sobie. I wtedy chyba ludzie odkrywają, że jestem "za ciężka" do zniesienia, zbyt popaprane mam życie, myślenie. Coś takiego wyczuwam.
Napisałam o potencjalnej zmianie środowiska. Miałam na myśli taką sekwencję zdarzeń: zamykam stare życie, zamieszkuję osobno czyli bez jm, znika ten lęk przed nim, nie marnuję energii na tą walkę, nie mam skrępowania przed zaproszeniem kogoś do siebie, ludzie widzą że nie łączy mnie już nic z nim, ogólnie wychodzę z tego co latami mnie najbardziej męczy i dusi, jestem szczęśliwsza, przyciągam otoczenie. Co myślicie o tym?
Dziś znowu dobrze mi samej ze sobą, cieszę się spokojem. Gdyby ktoś zadzwonił, jestem osobą pozytywną, możemy razem się pośmiać, pożartować, cieszyć się razem. A jak nie zadzwoni nikt, tez jest ok. Taki stan ducha.

Jaki mam sposób na chandrę? Różnie, ale wśród nich mieszczą się też spotkania z ludźm i i zwierzenia. Zgłaszam sprzeciw wobec propagowania samowystarczalności!
Nie, nie wymagam, by mnie inni niańczyli i wyręczali w radzeniu sobie z problemami, ale jest dla mnie naturalne i ludzkie zwrócić się o wsparcie i pomoc. Zdarzało mi się w ciężkich chwilach dzwonić do bratowej ze słowami: "Słuchaj, mogę do Ciebie wpaść? Bo mam ochotę się z trzeciego piętra rzucić!". I bratowa nigdy mi nie odmówiła, choć od jej męża, a mojego brata wiem, że chwilami miała dosyć. Starałam się jednak nie nadużyważ jej dobroci, a dziś jestem jej ogromnie wdzięczna.
Nie wyobrażam sobie też odtrącić człowieka, który potrzebuje wsparcia i dobrego słowa, ale zdarzyło mi się uciąć znajomość, która polegała na wiecznym wysluchiwaniu lamentów pewnej notorycznie nieszczęśliwej koleżanki. Poza narzekaniem ta koleżanka niczego ze swoim życiem nie robiła, pławiła się w roli skrzywdzonej przez los i ludzi ofiary. Uznałam, że kocha być nieszczęśliwa, więc nie należy jej w tym przeszkadzać, a miarka się przebrała, gdy po długim mieniu mnie w nosie zwróciła się z prośbą o pożyczenie pieniędzy. Poczułam, że kompletnie mi na niej nie zależy, odmówilam pożyczki i powiedziałam, co to jej postępowaniu myślę.
Ot, co za dużo, to niezdrowo.

Gdy jest mi źle, chowam się, milknę, wybieram samotność. Tak. To dla mnie jest ważne i dobre - odzyskanie rozumu w ciszy. Resztę, napisałam wcześniej.

A kto napisał, bo nie ja, że nie zmieni nic? Czy jednak zmiana mieszkania zmieni Twe myślenie o sobie i innych? Zmieni Twe zachowanie wobec siebie i innych?

P.S. Kobietko, dodam jeszcze, bo mi umknęło: oczywiste jest, że zawsze mozna się potknąć na drodze, zaliczyć gorszy dzień, złapać doła. To normalne i nie warto się zrażać. Cierpliwości, wszystko przemija i nie trzeba się bać swoich smutków.
Zawsze podkreślam, że dobrze mi ze sobą, że potrafię radzić sobie sama, ale przecież cenię fakt, że mogłam rok temu rozpłakać się w rozmowie z przyjaciółka i ta po prostu mnie przytuliła. Mówię wielkie nie okopywaniu się ludzi w swoich twierdzach i - no, własnie! - niewyglądaniu poza czubek swojego nosa. Uważam, że to nie jest równoznaczne z przerzucaniem odpowiedzialności za siebie na innych.

P.S. 2 Ciekawią mnie te "aspekty siebie", których nie lubisz.

To, o czym wspomniała Piegowata wcześniej jest dla mnie kluczowe. Istnieje zasadnicza i zarazem wielka różnica, między wspomożeniem człowieka w potrzebie a wiecznego narzucania się i lamentowania o swoim ciężkim losie. Mój dobry przyjaciel miał kiedyś taki etap, jak przechodził zawodowy kryzys. O ile na początku naprawdę cieszyło mnie to, że mogę go wesprzeć paroma miłymi słowami, to potem jak już zaczął wydzwaniać i zasypywać mnie swoimi lamentami, to kiedyś mu powiedziałem, trochę ostrzej, żeby się ogarnął, bo takie jojczenie niczego nie rozwiąże...

EDIT: Wielokropku Może użyłem zbyt dosadnego określenia, ale postrzeganie istotności tych problemów jest często zupełnie odmienne dla obu stron. Wydaje mi się, że chociaż warto zawsze spróbować zapytać, czy można jakoś osobie pomóc, zrobić cokolwiek, żeby ta mogła się lepiej poczuć. O ile oczywiście przyjmie taką propozycję. Żeby tylko potem nie usłyszała, że partner nie interesuje się jej problemami i nie ma pojęcia jak ta osoba się może czuć. Jak chodzi o obarczanie problemami, to przecież często partnerzy nie mówią sobie nawzajem o tak ważnych sprawach, które mogą wpłynąć na jakość ich życia, bo nie chcą nikogo obarczać ciężarem swoich rozterek.Chociażby utrata pracy, długi czy jakieś inne dodatkowe obowiązki, bo boją się reakcji drugiej strony. W takiej sytuacji kryzysowej zrozumiem, jak ktoś mi powie: "Chcę być przez chwilę sam/a" czy "muszę to na spokojnie przemyśleć". Wtedy mogę odpuścić. Ale jeśli ktoś zupełnie nie jest w stanie wykrzesać z siebie niczego, reagując jedynie pustymi słowami i nadmiarem negatywnych emocji, które absolutnie niczego nie wnoszą, to skąd ja mam wiedzieć co mu dolega i czego tak naprawdę chce?

W moim odczuciu zmieni bardzo wiele, bo da mi poczucie sprawstwa. Prócz tego podniesie się moja samoocena, bo zrobię w końcu cos w zgodzie z samą sobą i przestanę żyć w zakłamaniu. Podchodzę do rozwodu jak do największego osiągnięcia w życiu. Tak bardzo nie chcę dłużej tak żyć. Jeśli znajdę w sobie siłę, aby doprowadzić to do końca, tak jak zaplanowałam, będę lubić siebie bardziej. Na razie czuję siłę i odrobinę złości na siebie i jm, a gdzies za nią wewnętrznego "nie godzę się dłużej na to"(w końcu!!!, bo ja nigdy nie odczuwam złości). A czekałam aż tą złość poczuję, bo bez tego nie da się chyba przeprowadzać zmian. Przynajmniej nie u mnie.
Przez całe życie godziłam się na to co jest. Wychodzi na to, że pokochałam siebie, skoro już tego sobie robić nie chcę. I innych, bo innym, w tym jm, też już robić nie chcę świństw.
A odnośnie życia w związku, też myślę, że partnerzy powinni siebie wspierać w trudnych chwilach. Tylko czym jest to wsparcie i czym te trudne chwile? Pewnie dla każdego cos innego.

Te aspekty są cechami mojego charakteru, albo zachowaniami.

Nie złoszczę się, tylko wszystko dusze w sobie. Bywało, że polubiłam kogoś, zaufałam, otworzyłam się. Ci ludzie z tą moją prawdą zniknęli. Owo duszenie wszystkiego w sobie, nie komunikowanie na bieżąco złości, lęku, przykrości, rozczarowania itd. powoduje u mnie nastoje depresyjne. Nawet raz byłam w takim stanie, że zaczęłam rozumieć ludzi, którzy chcą popełnić samobójstwo. Całe szczęście, uświadomiłam je sobie i poszłam do psychiatry. Brałam antydepresanty, wyszłam z tego stanu. A wolałabym umieć wykrzyczeć wprost co myślę, wyrzucić to z siebie. Albo upomnieć się o swoje kiedy trzeba. A ja godzę się na wszystko w imię świętej zgody, byle hałasu nie było. DDA tak mają.
Mimo mniejszych lub większych sukcesów, wydaje mi się, że nie poradzę sobie z czymś nowym. Przecież na podstawie przeszłych doświadczeń powinnam mieć przekonanie, że sobie poradzę.
Nie biję się o swoje. Wolę ustąpić. Dla świętego spokoju i zgody. Lękam się ludzi głośnych, hałaśliwych, przeklinających, wulgarnych. Uciekam.
Jestem za miękka dla dzieci swoich, już dorosłych. A oni to czasem bezczelnie wykorzystują. Myślę o obowiązkach domowych. Mają wszystko gdzieś, mieszkając w jednym domu. Nie ich chata, nie robią nic. A ja się wkurzam, upieram, a potem szybko mięknę i biorę się sama, zamiast mieć to gdzieś. Nie umiem wyegzekwować.
Nie lubię w sobie też tego, że szybko przywiązuję się do ludzi, szczególnie facetów. Trochę zainteresowania, miłe słowo, uśmiech, gadka-szmatka i już jestem kupiona. Choć już teraz na szczęście stanowczo mniej. Włączam myślenie, dystansuję się więcej. Szukałam rycerza, który mnie zabierze z mojego życia do innego. W końcu robię sama to przeniesienie i mam nadzieję nigdy już nie wieszać się na żadnym facecie. Co innego, pozbierać się, ogarnąć i wtedy może tak.
I jeszcze to: muszę być najlepsza, perfekcyjna, by ludzie mnie polubili. Muszę wciąż się starać. To mnie męczy w pracy. Takich pracowników chcą, bo wyniki są dobre. Ale we mnie wciąż spina. Bo nie umiem mieć w czterech literach swoich obowiązków.
A lubię w sobie to, że jednak jakoś te moje dzieci wychowałam na przyzwoitych obywateli, kształcą się i pracują. Parę razy wyszłam przed szereg i zmieniłam dział w firmie, bo mi się nie podobało w poprzednim. Zrobiłam studia czyli zrealizowałam największe marzenie życia. I to jeszcze z super wynikami, zachowując znajomość z fajnymi wykładowcami i studentami. Zdobyłam awans na stanowisko którego wcześniej nie zajmowała żadna kobieta. Dostałam się do firmowego programu talentowego. Nauczyłam się trochę angielskiego. Było jak było, ale jednak wybudowałam z jm nowy dom, zmieniłam kilka razy autko, chodze do kosmetyczki nie uznając tego za zbędny wymysł i od czasu do czasu robię sobie prezenty, przyjemności.

Słaba Kobietko, to trzymanie emocji w sobie i ich duszenie jest związane z auto agresją. Czy rozmawiałaś o tym na terapii? Jeżeli nie pomogło, może warto ten temat poruszyć.

Ja też mam ten problem, ale to jest do przepracowania samemu ze sobą. Wystarczy kontrolować swoje odczucia i swoje reakcje i świadomie mówić, kiedy coś nam nie pasuje. Na początku może to się wydawać kosmosem, ale nie jest trudne

Wiem, że to mam. Nauczyłam się wyrażać w formie komunikatu "ja". Ale dopiero, kiedy odzyskam poczucie bezpieczeństwa czyli kiedy rozmówca jest spokojny i cichy. Układam sobie w głowie co chcę powiedzieć, co czuję i czego oczekuję. I to komunikuję.

Mogę i chcę.
Pewnie raz po raz upadnę, ale się podniosę.
Plan zrealizuję.
Dziękuję za wszystkie wpisy, refleksje, potrząsania. I za ten czas mi poświęcony. I za uwagę.

Potwierdzę Twoją refleksje Bagienniku to tak jest na początku człowiek sobie mówi,ze praca nad sobą jest trudna i ciężka i taka ona wtedy jest no i się męczy
a potem jak zobaczy się że to są same możliwości i mnogość i różnorodność to zmiany przychodzą jakby same niespodziewane czasem a cała ta wielka praca nad sobą staje się ...... przygodą uwolnieniem oddechem ulgą daje to energii a o energii trochę wiem bo jestem elektrykiem

Teraz mnie znowu nachodzi, bo właśnie odebrałam wyniki badań po długim oczekiwaniu. Czuję potrzebę pogadania o tym z kimś. Najgorsze wykluczone, ale będzie potrzebne leczenie, rehabilitacja, nie wiem czy i kiedy mogę zacząć pracować, bo robota moja jest ciężka. Lekarz dopiero w sobotę.
Wszystko po dwóch nagłych omdleniach 1,5 miesiąca temu.
Jestem z tym sama, przeżywam to w ciszy, w sobie.

Dziękuję Ci.
Wlecę przy czasie.

Nikt nie jest winny temu jaka jestem i przez co przechodzę.
Przyznałam się do prawdy o sobie. To źle?
Boję się o swoje życie od 1,5 miesiąca, wcześniej o tym nie wspominałam, bo to moja sprawa i nie chciałam Was obciążać. Dziś to ze mnie schodzi, guza nie mam. Czuję jak gdybyś na mnie krzyczała za to, że jestem jaka jestem i że jestem do niczego.
Mam siłę sprawczą, zajmuję się sama swoimi sprawami. Wyobraź sobie, że są na świecie ludzie tacy jak ja, z takim życiem, z takimi przejściami. I tez potrzebują akceptacji. Jeśli ktoś mnie nie może znieść, trudno.
Nie mam z kim pogadać, napisałam na forum jak mnóstwo innych ludzi. Tego też mi nie wolno? Boże, to co mi wolno?
Pławię się w uwadze Waszej? Siedzę w domu, więc jak mogę wpadam i odczytuję. I odpisuję szczerze. Nie ukrywam niczego i nie dodaję.
Przepraszam, że się uniosłam.
Jeśli komuś jest za trudno czytać moją historię, nie musi tego robić. Ale innej nie mam do opisania.
Jutro mam terapeutę i określam moje warunki rozwodu, w sobotę neurologa. Zepsuł mi się dziś telewizor, muszę kupić nowy. Myślę, aby mi na wszystko wystarczyło kasy, obrabiam dom, chodzę na spacery. A czasem zagłębiam się w sobie, bo mam bardzo wysoką inteligencję intrapersonalną. Może inni ludzie nad sobą nie zastanawiają się, ale ja tak. I jest mi przyjemnie, kiedy na anonimowym forum znajdą się osoby potrafiące spojrzeń na mój przypadek z lotu ptaka.
Haczyki? Jeśli ktoś odmawia? Przecież pisałam, że odpuszczam. Nikt nie ma obowiązku pobycia ze mną, a jestem z tym, którzy chcą. I dziękuję za to.

Może dla niewprawionej osoby Twoje wpisy są wołaniem o pomoc. Może Ty sobie nawet nie zdajesz sprawy z tego jak manipulujesz otoczeniem (w co wątpię, no chyba, że jest gorzej niż myślę).

Wiedziałam, kurcze, że coś mi nie pasuje, od kilku dni. Dopiero wczoraj doznałam objawienia, i te dwa zdania z Twojej wypowiedzi potwierdziły co myślę. To jest klasyka gatunku, którą ja nazywam, bo nie bawię się w kliniczne diagnozy  tzw. wiecznie cierpiąca.

Wydaje mi się, że choć powierzchownie jesteś osobą cichą, spokojną, uczynną i ochoczo twierdzisz, że chcesz każdemu nieba przychylić, a inni to tylko wykorzystują i nie doceniają, to tak naprawdę uważasz się za jednostkę ponadprzeciętną, która nie zasługuje na los jaki ma. Co więcej, aktywnie zawiścisz innym. Bo jak np. taka Twoja Córka śmiała urządzić sobie życie, kiedy Ty nie masz fajnego męża? Ludzie, z urzędu, powinni odgadywać Twoje stany emocjonalne i być gotowym na lecenie do Ciebie z chusteczką i wyjaśnianiem Ci najprostszych czynności. Oczywiście też, nic nigdy nie jest Twoją winą. W momencie wytknięcia Ci błędu, idziesz w kontratak: urażona niewinność, frazesy o pokorze, płacz i wszystko by wkręcić kogoś w poczucie winy, że jak on w ogóle mógł zarzucić coś tak biednej osobie, takiej cierpiącej, jak Ty.

Podsumowując, nie pokazujesz "prawdziwego ja", tylko robisz projekcję, jak w kinie. To jest normalna, manipulacyjna ściema by zawsze skupiać na sobie uwagę i podpuszczać co bardziej empatyczne dusze w litowaniu się nad Tobą.

Pewnie zaraz zleje się na mnie fala hejtu, że jak ja tak bezczelnie z buta do Kobietki mogę pisać, ale ja zdania nie zmienię.

Osoby takie jak Ty nigdy otwarcie się nie obrażają i nie okazują gniewu, bo nie potrafią (chociaż wewnętrznie się w nich gotuje). Ponieważ uważają złość za negatywne uczucie- a one wcale negatywne nie są i być i nie mogą- to zamiast tego chodzą z miną umęczonego świętego i uprzykrzają na małe sposoby życie innym, by czuli się winni jak "strasznie" wobec nich postąpili.

Pewnie też nie czujesz, że kiedykolwiek byłaś nie fair wobec swojego męża, którego notorycznie kilka lat zdradzałaś. Jakikolwiek by on nie był, wyszłaś za niego. I nic Ci nie przeszkadzało by mu za plecami doprawiać rogi, bo oczywiście, w tym scenariuszu, też byłaś ofiarą podłego mężczyzny z patologicznej rodziny, który Cię nie potrafił docenić.

Hipokryzja uszami się wylewa.

Jestem spokojna. Przecież już wspominałam, że nie umiem złościć się na ludzi. Zastanawiam się co chcesz osiągnąć lub do czego mnie skłonić swoimi słowami? Jaki ma być efekt?
Pisałam już gdzieś, że nie mam wyrzutów sumienia. A co mi po nich? Czasu nie wrócę. Mogę jedynie zadbać o inną przyszłość swoją i jm, skoro on nie robi nic, bo pewnie mu wygodnie.  Jm też miał i ma wobec mnie różne grzechy. Np. taki, że kiedy zrobił mi trzecie dziecko, powiedział, abym zrobiła z tym co chcę. Wiem, to nie usprawiedliwia mnie, ale pokazuje do jakich zachowań może pchnąć człowieka sytuacja w jakiej się znalazł. Byłam dziewczyną, która w niedzielę i w tygodniu chodziła do kościoła, wzorem i przykładem. I co ze mnie zostało?
Sądzę, że jm bardzo docenia to co ma, mimo wszystko. Bo przez te lata ze mną stał się w końcu prawowitym obywatelem miasta i do czegoś doszedł. I ja tez doceniam to, że z nim doszłam do tego miejsca, w sensie materialnym. Ale emocjonalnie nie ma nic.
Jednak nie godzę się na to. Wciąż cos zmieniam, robię.
Czego oczekujesz ode mnie pisząc swoje słowa?

paslawek, zdaję sobie sprawę jaka jest moja wina w związku, wiem jakie łatki powinnam nosić na czole. Wiem, że swoim zachowaniem dałam przyzwolenie jm na bycie jakim był i jest, wciąż chronię go przed konsekwencjami jego zachowań. Wiem też, że dużo jeszcze do odkrycia.  W sobie. Miałam tendencję do brania na siebie całej winy, za wszystko. Za wszystko czułam się odpowiedzialna. A tak przecież nie było.
Powiedz, co mi da myślenie o sobie, że jestem beznadziejna. Nie mogę tak myśleć, bo nigdy się nie pozbieram. Musi być dla mnie jakaś nadzieja. Szukam jej, robię co potrafię i co czuję za słuszne. Wiem, że Beyond chce mi coś powiedzieć, dotrzeć do mnie. Ale co to konkretnie jest?
Pisałam już o złości i gniewie - że chcę je w końcu czuć. Że już cos jest. Wiem, pisałam o tym, że te emocje są potrzebne aby chcieć cos zmienić. Gniew na siebie głównie. Wręcz słynę z tego, że ja nigdy się nie gniewam. I wiem, że to źle. Choć przyznam, bardzo chcę już konfrontacji z jm.