Było super i nagle sie rozstała - Netkobiety.pl

Nikt Ci na to nie odpowie, obawiam się..
Może to kocham Cię bylo na wyrost?
A Ty też jej to wyznaleś?

Tak szybko się nie umiera .To co teraz czujesz minie.
Nie rozumiesz bo nie wiesz i może tak być że się nie dowiesz okoliczności ,prawdy i wszystkiego.
Miała prawo zmienić zdanie lepiej chyba teraz niż za parę lat a może nie.Nic na siłę nie wymusisz uczuć na kimś a jak wybłagasz wybeczysz to co to warte takie na odczepnego i nieautentyczne z braku laku.
To nie twoja wina że nie miała uczuć wahała się lub pojawił się ktoś inny w jej życiu kto budzi inne emocje i wydaje się jej że jest kimś niby "lepszym" ciekawszym od Ciebie co nie czyni Ciebie kimś gorszym  a może ot tak się rozmyśliła bo nie potrafi na siłę się zaangażować jak Ty tego byś według niej oczekiwał a słowa nie są aż tak istotne jak się wydaje .
Tak jak u Ciebie po prostu czasem się dzieje i zdarza w życiu ludzie nie specjalnie potrafią się rozstawać i to się nie zmienia bo to niecodzienne i trudne wiele uczuć i myśli obaw ,wątpliwości ,wahania ściemniania czasem  przy rozstaniu .

Takie dwie myśli przyszły mi do głowy w związku z tym, co Ciebie spotkało. Pierwsza to taka, że niegdyś takie najważniejsze słowa, były traktowane jak swego rodzaju przysięga. Miały swoją moc. Za złamanie przysięgi groziły rozmaite kary. Dziś tego słowa, określającego  najwyższy stopień zaangażowania uczuciowego między dwojgiem ludzi używa się nawet w najbardziej trywialnych rozmowach: "Kocham spać", "Kocham ten film"... Może być tak, że osoba, która przez ostatnie pół roku stawała się dla Ciebie coraz ważniejsza, użyła tego słowa trochę na wyrost, bez wcześniejszej gradacji i dlatego tak łatwo zrezygnowała z odpowiedzialności za to wyznanie lub spotkała po drodze kogoś innego, kogo także "pokochała"...

Druga myśl natomiast to nierównoważność Waszych uczuć. W życiu zdarzyło mi się dwukrotnie (i tylko młody wiek usprawiedliwia moją ówczesną głupotę) że widząc wielkie zaangażowanie i szczerość intencji, zgodziłam się na spotykanie się z tymi osobami. Każdy mój sympatyczniejszy gest był odbierany jako potwierdzenie tego, że jesteśmy razem i że tworzymy parę. Każdy uśmiech, dłuższa chwila spędzona wspólnie, były wyolbrzymiane i nadinterpretowane, co powodowało jeszcze większe ich zaangażowanie. A potem, chciałam, tak, jak dama Twego serca, wyjść z tych relacji szybko i po angielsku, gdy sprawy zaczynały stawać się coraz poważniejsze... Nawet nie umiem Ci wytłumaczyć co mną powodowało, że tkwiłam w czymś takim, że zdając sobie sprawę, że nic z tego nie będzie dalej ciągnęłam taką relację. Chyba było mi z tym wygodnie, że wszystko zależy ode mnie, że to ja w takim układzie gram emocjonalnie pierwsze skrzypce... Naprawdę nie wiem do dziś, dlaczego tak postępowałam. Obie "relacje" trwały mniej więcej tyle, ile Twoja - kilka miesięcy, nie dłużej...
Wiem, że obaj panowie, nieco później, stworzyli udane związki, więc warto, abyś miał nadzieję i nie katował się domysłami...
Trzymaj się! Nie pękaj! ; - )))

Jeśli za jakiś czas odezwie się do ciebie, bo będzie zaniepokojona cisza z twojej strony, czyli brakiem walki o nią, a ty do niej wrócisz i po jakimś tam czasie ona znowu z tobą zerwie tak ni z gruszki, ni z pietruszki, to będziesz mógł postawić na to, że to klasyczna borderka.
Związek z takimi kobietami polega między innymi na tym, że one przychodzą i odchodzą, robią to cyklicznie, istna huśtawka, nie wiadomo z jakiego powodu, ot tak po prostu i niczego nie da się z nimi trwałego zbudować.
Być może trafiłeś na taki przypadek?  Poczytaj sobie tak na zapas o zaburzenia borderline, żebyś był przygotowany na różne różności.
Jeśli powodem jej zachowania nie jest zaburzenie borderline, to przyjmij do wiadomości, że dziewczyna zwyczajnie znudziła się tobą. Coś u ciebie wyraźnie jej nie leżało od samego początku, ona o tym nie mówiła, bo myślała, że jakoś się to ułoży, ale czas pokazał, że jednak nie jesteś tą osobą, która ona chciałaby dla siebie.
Po kilku miesiącach była w stanie stwierdzić to na pewno. Wyszło na twoją niekorzyść i po prostu zerwała.
Pewnie walczyła trochę ze sobą zanim to zrobiła.
Głowa do góry. Znajdziesz inna dziewczynę, która pokocha cię i zaakceptuje takiego, jakim jesteś.
Póki co nie dzwoń do niej, nie pisz, bo to do niej należy jakiś ruch. Nie poniżaj się po prostu. Tylko uważaj, żebyś nie nacial się na borderke, bo po czymś takim człowiek długo staje na równe nogi. Nawet wrogowi nie życzę czegoś takiego. Bądź więc ostrożny.

W takich sytuacjach jest tylko jedno wytłumaczenie i jedna logika. Był i jest ktoś inny. Tam się poprawiło, więc miś przestał być potrzebny. Pocieszające jest to, że wbrew własnej woli pozbyłeś się kobiety, która traktowała Cię przedmiotowo i bez należytego szacunku. Niestety nie jest wykluczone, że gdy znowu przestanie się jej układać, to znowu sięgnie po misia do przytulania. Niekoniecznie Ciebie, z resztą to u niej nieistotne. Nikt nie nauczył jej, że tak  robić się nie powinno.

niestety mi również ta myśl jako pierwsza zakołatała....
Przychodzi z płaczem , jak się pokłócą, a Ty odbierasz to jako ciąg dalszy związku. Pogodzą się, ona natychmiast Cię studzi.
W tej chwili kolego nie masz szans, każde nagabywanie będzie powodowało wzrost niechęci do Ciebie, czy wręcz agresję. Musisz dać na wstrzymanie i tak jak napisali powyżej czekać na jej ruch.
Poczytaj o metodzie 34 kroków

Pani jest równie wyrachowana, jak żona Pompy. Całe Święta o tym myślała, ze nie chce z Tobą być, a tu taka impreza. W rzeczywistości to co ona mówi jest generowane przez zachowanie tego drugiego.

Mimo emocjonalnie bardzo trudnej sytuacji, w jakiej się teraz znajdujesz, spróbuj zwrócić uwagę na coś, co ja - gdybym była Tobą  - dziesiątki razy razy czytałabym sobie nawet na głos. Wypowiedziane przez nią słowa, powinny podziałać jak sole trzeźwiące:

Dodam tylko, że jeśli ktoś ma choć odrobinę serca, klasy, honoru lub wrażliwości, nie załatwia takiej sprawy przez telefon, nawet jeśli ta relacja była krótkotrwała, a zdążył wyznać komuś miłość...

Mam jeszcze inne przemyślenie. Autorze, zero kłótni nie oznacza udanego związku. Konflikty są potrzebne, bo tylko dzięki nim dowiadujemy się więcej o potrzebach drugiej strony i swoich. A jak ich nie było, pewnie większość rzeczy nie wyszła na światło dzienne. Tam, gdzie jest dwoje ludzi, zawsze coś ich różni i o tym trzeba rozmawiać. Konflikt nie jest zły, pod warunkiem że jest konstruktywnie rozwiązany.
I Autorze drogi pamiętaj, nie jesteś żebrakiem aby przyjmować okruchy. Zasługujesz na spokój, pewność. A ona dać Ci może jednie huśtawkę emocji i niepokój. Już raz to zrobiła i odtąd zawsze będziesz w niepewności. Stąd nie powinieneś jej już przyjmować. Bo pewnie wróci - z samotności, albo jak jej nikt inny nie zechce.

Jak dla mnie jest jeszcze ktoś na jej orbicie. Zalicytowałeś wysoko tym wyznaniem, przez chwilę zaszumiało jej w głowie... ale ten ktoś z orbity miał wyższe karty i przegrałeś. Czasem tak bywa, że wystraszysz kogoś kto nie jest pewny Ciebie.

Powiedziała, że boi się iż nikt jej nie będzie chciał i zostanie sama?
Dla mnie to brzmi tak, jak gdyby była z Tobą ze strachu przed samotnością. Przecież gdyby wiązała z Tobą plany(a była z Tobą i wiedziała jakie są Twoje uczucia), nie mówiłaby takich rzeczy. Wygląda mi to tak, że owszem, starała się jak umiała, ale dlatego, że nikogo innego nie było.

Hmm nie. Ale zgubila kolczyk jak bylismy na basenie wiec juz wiedzialem jaki bedzie miala ode mnie prezent...

To jest kolejny dowód że nie ma nigdy na nic gwarancji, że każdy człowiek może się odkochać, zakochać w kimś innym, odejść, rzucić nas bo może zmienić zdanie. Nie doszukuj się swojej winy bo jej nie ma, dziewczyna po prostu zmieniła zdanie i jej uczucia może też się zmieniły. Dlatego nigdy nie można całego swojego życia opierać na drugim człowieku.

Peter, poszukaj wątku Tobiasza i poczytaj

Autorze czasem warto brać przykład z kobiecej bezwzględności i mówienia bez ogródek. Pomyśl o tej dziewczynie tak jak napisano w poniższym cytacie. Trzeba tylko zamiast facet podstawić sobie dziewczyna.

Autorze, rozumiem Cię i bardzo współczuję.
Jeszcze przed mężem miałam dokładnie taką samą sytuację.
Perfekcyjna miłość (na serio), wszystko się układało, wielkie zapewnienia, jeszcze dzień wcześniej się tuliliśmy, on szczęśliwy i pełen entuzjazmu, planowaliśmy wziąć ślub. I nagle mu coś odpie*doliło.
Powiedział że nie i koniec, nie widzi przyszłości. Był zacięty i zawzięty, kompletnie inny człowiek. A ja zostałam zakochana, samotna, w wielkim szoku, nie wiedziałam co się stało, analizowałam wszystko - ale naprawdę nic się złego między nami nie stało, nic złego nie zrobiłam.
Inna kobieta tez nie wchodziła w grę, bo już dzień później (!) miał konto na portalu randkowym.

Argumenty podawał mgliste i bezsensowne, tak samo jak u Ciebie. Żadnego konkretu.

Przeżyłam to wtedy strasznie.
No i wciąż myślałam że się opamięta, zrozumie, wróci, bo nasz związek naprawdę był fajny, myślałam że coś się stało i mi to wyjaśni. Nic takiego nie nastąpiło. To naprawdę był koniec a ja nigdy nie poznałam przyczyny.

Brałam pod uwagę że albo miał zaburzenia psychiczne, albo był tak wspaniałym aktorem, że już od dawna udawał (choć w to drugie naprawdę ciężko mi uwierzyć, bo dawał z siebie wszystko w tym związku).

Ale zobacz, zakochałam się znów, o tamtym zapomniałam. Jest oczywiście we mnie taka zadra gdy sobie o tym przypomnę, ale nie miłosna (w sensie: nie tęsknię za nim), tylko po prostu mam żal że jakiś człowiek zrobił coś takiego. Że mnie zostawił a ja nie dowiedziałam się dlaczego. Ufałam mu jak nikomu, miał mnie nigdy nie skrzywdzić. Ludzie wybaczają sobie zdrady i inne złe rzeczy, a on odszedł ot tak, dla kaprysu.
W tej chwili uważam że dobrze że tak się stało, bo nikt normalny tak nie robi, nikt zrównoważony. Co gdyby zrobił mi tak po ślubie?

Prawdopodobnie nigdy nie poznasz przyczyny, a proszenie ją o podanie powód jest bez sensu, bo po pierwsze - wciąż będzie rozdrapywało Twoje rany, a Ty masz teraz odejść. Ona Cie nie chce, więc odchodzisz. Nie ma żadnego ale. Po drugie - ona nie poda żadnego innego powodu poza tymi które już podała. Dalej będą to jakieś pierdoły kompletnie niezgodne z tym co było tydzień wcześniej.
Jest to smutne i dołujące. W psychologicznych książkach o rozstaniu często jest ten motyw - że nie znajdujemy powodu rozstania, ale musimy się z tym pogodzić. Ważna jest jedynie informacja że ta osoba nie chce być juz z nami.

Aha, chciałabym autorze napisać jeszcze coś co Cię może pocieszy.

Po jakimś czasie zaczniesz czuć coś w rodzaju... nienawiści, która potem zamieni się w obojętność.
Chodzi o to, że przestanie Ci zależeć żeby wróciła.
Stanie się to wtedy, gdy emocje trochę przygasną, a dojdzie do głosu rozum i zrozumiesz jaką krzywdę Ci zrobiła. Wtedy dojdzie do Ciebie, że nawet gdyby chciała wrócić, nie przyjmiesz jej. Spojrzysz na to jasno. Nie kategoriami "dlaczego?! coś musiało się stać! wierzę że bardzo mnie kocha! niech tylko da znać i wszystko naprawimy", tylko "nie obchodzi mnie to już, niech spada, wyrządziła mi taką krzywdę i nie chcę z nią już być".

Niestety uczucia między dwojgiem ludzi nie pojawiają się w tym samym momencie i nie są jednakowo silne. Czasem dajemy komuś szansę, widząc jego zaangażowanie wierząc, że z czasem uczucie się pojawi. Początkowo te intencje i chęci są zwykle szczere, ale z czasem kiedy mimo spędzonego razem czasu, wielu godzin rozmów, wymienianych czułości, wciąż czujemy, że "to nie to", przychodzi czas na szczerą rozmowę i takie właśnie rozstanie.
Tu chyba nie ma żadnego sensownego wytłumaczenia, po prostu nie da się kogoś pokochać na siłę, nawet jeśli jest dla nas dobry, czuły itd. nawet gdybyśmy tego szczerze chcieli. Oczywiście wyjątki się zdarzają i w niektórych przypadkach z czasem to uczucie się pojawia.
Myślę, że to nie przypadek, że takie sytuacje mają miejsce w relacjach w których pozornie nic się złego nie dzieje, dana osoba się stara, dba o drugą itd. Po prostu chcemy takim osobom dać szansę, ale z czasem okazuje się, ze jest ona dla nas bardziej jak kumpel niż facet. Jak już wiemy, że nie jesteśmy w stanie odwzajemnić jej zaangażowania i uczuć, to odchodzimy, by jej bardziej nie ranić, robiąc nadzieje i zabierając czas. Pół roku to i tak sporo.

Problem może leżeć gdzie indziej.
Osoby będące w takich przypadkach stroną porzuconą, dziwią się dlaczego, MIMO tych wszystkich starań, zabiegania, troski osoba się wycofuje. Możę to z jendej strony próba wymuszenia czy wzbudzenia uczucia na siłę, co oczywiście się nie udaje. Z drugiej jednak nie pojmują CO JESZCZE musieliby zrobić, żeby to uczucie się rozwinęło? CO jeszcze można zdziałać i jak wygląda w takim razie relacja między partnerami, skoro oni robią tyle dobrego..? Z boku to rzewczywiście wygląda na takie urabianie i żebranie o miłość. W przypadkach kiedy stan zakochania mija i uczucie się wypala, (jeśli tak to sobie ludzie tłumaczą) jest w miarę jasna. Jednak gdy jedna strona cały czas się stara a druga próbuje dać szansę, to mi się wydaje, że to często już na samym poczatku jest działaniem wbrew sobie.

Czy działaniem wbrew sobie? Chyba nie do końca. Nie ma uniwersalnej recepty jak rozkochać w sobie druga osobę. Pewnie też o miłość odwzajemnioną jest tak ciężko. Nawet o te przysłowiowe motylki. Nie wystarczy być dla kogoś dobrym i się z nim dobrze dogadywać. Każdy z nas ma jakiś typ, cos na co na początku zwraca uwagę i ocenia atrakcyjność potencjalnego partnera. Czasem ta chemia pojawia się od razu, innym razem potrzeba czasu. Pytanie, ile?
Ja dawno temu miałam takiego znajomego/kolegę. Znałam go na tyle, że wiedziałam, że to bardzo zaradny, dobry chłopak, że byłby wspaniałym, troskliwym mężem/ojcem i kiedy jego ex zostawiła go dla innego, nawet pomyślałam, że jej totalnie "odbiło" takiego faceta zostawiać.
On po tym jak już się otrząsnął po rozstaniu coraz częściej zaczął mnie gdzieś zapraszać. Fajnie nam się razem spędzało czas ale wtedy nie patrzyłam na niego jak na potencjalnego mojego partnera. Bardzo go lubiłam ale jako kolegę. Z czasem jednak zauważyłam, że  on zaczął mnie traktować inaczej, czułam, że z jego strony jest coś więcej. W końcu mi wyznał, że się we mnie zakochał i byłby najszczęśliwszym facetem pod słońcem, gdybyśmy byli parą. Chciałam dać mu szansę, chciałam w nim też zakochać... ale niestety. Serce nie sługa. Spotykaliśmy się jakiś czas jako powiedzmy para, były czułości (myślałam, że pod ich wpływem coś we mnie zmieni), ale nie. Tzn nie zmuszałam się  ale też nie dążyłam do nich jakoś specjalnie bo nie czułam takiej potrzeby. Byłam zła na siebie i miałam coraz większe wyrzuty sumienia. W końcu zebrałam się na odwagę i powiedziałam mu to co tu już było przytaczane, czyli że niestety nie potrafię się tak zaangażować jak on i że jest on dla mnie jak kolega. Bardzo się źle z tym czułam ale nie było wyjścia, nie chciałam mu robić nadziei i przeciągać tego w czasie.
Z mojego punktu widzenia też wiele straciłam - prawdziwego przyjaciela. I przez to, że nie czułam nic więcej do niego, nie miałabym problemu by się z nim dalej spotykać na stopie koleżeńskiej, ale wiedziałam, że dla niego to byłoby trudne i ogólnie niepotrzebne bo pewnie by myślał, że skoro chcę go nadal widywać to znaczy, że nie wszystko stracone. To było cholernie trudne spojrzeć mu w oczy i powiedzieć, przepraszam, ale nic z tego nie będzie. Dlatego od razu po tym się od niego odsunęłam. Było mi potwornie ciężko i smutno. Wiem, że on tego też nie (z)rozumiał, myślał, że nie jestem gotowa na związek, że on poczeka... A to powodowało, że jeszcze bardziej podle się czułam.
Myślę, że często osoby w takich sytuacjach godzą się na spotkania czy nawet inicjują jakiś kontakt by choć trochę poczuć lepiej i zupełnie niepotrzebnie starają się pokazać, że to że nie "kocham", nie znaczy, ze nie lubię. Tylko, że jak kumpla/koleżankę.

Maila już mam, jeszcze hasło. Ale to chwila bo mam jakieś swoje kombinacje
Także możesz wysyłać wiadomość prywatną przez forum.

A i w treści podaj swój e-mail.

Wiecie co jest najdziwniejsze. Ze czytam wasze uwagi i sugestie a i tak szukam czegoś, czegos co moze pomoc. I sie tak zastanawiam ze chyba to normalne  nawet. Minal tydzien. Tydzien mordegi. I moze mnie kolega co wczesniej pisal obrazac ze ja nic nie rozumiem i ze nie slucham. Ja po prostu tak bardzo chce i dlatego... i tak bardzo mi zalezy nadal. I widzialem ze jej tez. Sorry ze wam tak ględze juz sam siebie zaczynam nierozumiec.

Rozumiem Cię doskonale, Pieter,sam mam podobną sytuację. Mozesz wejśc na mój wątek... a on ma c.d. i wciąz nie wiem, jak jest/jak będzie.

PS. Roxann, poradziłaś sobie z hasłem? Dostałaś mojego maila?

Pieter, litości chłopie. Powiedz czego Ty jeszcze nie rozumiesz? Masz dwie opcje które w konsekwencji dają ten sam efekt. Pierwsza to tak że do jasnej cholerny, dziewczyna miała prawo się rozmyślec, może myślała cały czas ze coś jednak z tego wyjdzie ale nie chciała dłużej oszukiwać ani Ciebie a tym bardziej samej siebie. Więc postanowiła definitywnie się rozstać po tym jak wyznales jej miłość bo zauważyła że zrobiło się zbyt grubo i poważnie. No odpowiedziała Ci tym samym że też Cię kocha ale no kurcze to tylko słowa chłopaku. Druga opcja jest taka że chce sprawdzić na ile będziesz walczył co oznacza że jest manipulanka a od takich ludzi jak najszybciej się ucieka. Ktoś tu napisał o zaburzeniu z pogranicza tzn bordeline. Być może ale zbyt daleko idący wniosek. I teraz będziesz Walkowac tu temat miesiącami jak ona mogła Cię tak oszukać, czy dlaczego tak postąpiła? Serio chcesz tracić czas na zastanawian ie się nad tym? Nic nie jest nam. Dane na zawsze i każdy człowiek ma. Prawo odejść w dowolnym dla niego momencie, i jeśli nie chce się tłumaczyć, to też tego robić nie musi. To tyle... Powodzenia w dalszej autodestrukcji.

Poradziłam sobie z hasłem, ale nie dostałam maila od Ciebie.

Roxann, nie wiem czemu nie doszedł. Napiszę jeszcze raz. Napisałem króciuteńko - na próbę w tej chwili i czekam na potwierdzenie , czy dojdzie

W takim razie piszę długiego

Skąd wiesz na czym jej zależy? Nie możesz wniknąć w jej myśli? Ty tak myślisz o niej, a jej myśli nie widzisz.
Słowa nic nie znaczą wobec czynów. Nie ma jej - pokazała że jej nie zależy na Tobie.
Pomóc Ci mogą jedynie posty, które tu napisaliśmy. Normalne, że jest Ci źle. Bo miejsce w Twoim życiu po niej jest puste. Tak samo, jak po śmierci bliskiej osoby.
Bardzo chcesz... Czego? Aby była z Tobą z litości? Aby była z Tobą, bo nikt lepszy się nie trafia? Czy aby wróciła i odtąd Ty już na zawsze będziesz żył niespokojnie, z podejrzeniami wobec niej, z myślami kiedy znowu Ci to zrobi itd.? Na prawdę tego chcesz? Bo nic innego Cię nie czeka.
Poznała Cię. Nie tego chce, co Ty jej oferujesz.
Zapewne jest gdzieś taka, która chce tego co Ty masz do zaoferowania. I z taką będziesz szczęśliwy Autorze.

Oj tam czepiasz się, przecież nie sam wzrost zdecydował tylko kilka innych rzeczy razem wzięte. Ja jestem dość wysoka 170+ i kilka lat temu spotykałam się z facetem też mojego mniej więcej wzrostu (miał max 175 cm) i to mi jakoś specjalnie nie przeszkadzało, bo mimo, że nie był wysoki to miał męską budowę ciała, przez co odbierałam go jako atrakcyjnego. Każdy ma różne gusta. Wiadomo, że fajniej jak facet jest wyższy nawet jak jestem w szpilkach ale chyba bardziej mi przeszkadza "chudość". Nawet wysoki facet ale bardzo szczupły jest dla mnie nieatrakcyjny. Jakiś pierwiastek męskości musi jednak mieć W końcu po latach trafiłam na swój ideał - 188 wzrostu, szerokie ramiona itd. No i od razu zaiskrzyło, nie musiałam siebie do niczego zmuszać itd.

Ale właśnie w takich przypadkach prędzej czy później i tak facet usłyszy, że jest dla niej jak kolega.
Atrakcyjność drugiej osoby odbieramy na różnych płaszczyznach, fizyczność jest jedną z nich. Podejrzewam, że w sytuacjach kiedy dwoje ludzi fajnie się dogaduje i lubi ze sobą spędzać czas, to raczej nie w cechach charakteru jest problem. By się z kimś przyjaźnić, facet nie musi nam się podobać 'seksualnie'. Natomiast druga strona może odbierać to jako sygnał, że jednak kobieta jest nim zainteresowana zaczyna więc się starać, naskakiwać itd. Kobieta mimo, że czuje, że to nie to postanawia dać mu szansęi potem wychodzą takie kwiatki. A facet się potem zastanawia, co zrobił źle? Czy rzeczywiście był za dobry? A to przecież nie do końca w tym rzecz.

Oczywiście, że tak. Ja akurat jestem wysoka, ale większość moich koleżanek jest ok 10 cm ode mnie niższa, dla nich facet 170 jest w sam raz
Co do ideałów.... już kiedyś pisałam, że np. moja koleżanka uważa, że facet z brzuszkiem jest ohydny. Ja natomiast wolę faceta z brzuszkiem niż prześwitującymi żebrami
Także każda potwora znajdzie swego amatora
Nie ma sensu się do czegoś zmuszać, jeśli nam to do końca nie odpowiada.

Wysłąłem Roxann, mam nadzieję że tym razem doszło

ok - w takim razie czekam na odpowiedź

Teraz do mnie dotarło. Autorze, Twój tytuł postu...
Super było tylko Tobie. "Było", czyli sam już wiesz, że to przeszłość.
Tyle.