Spadek źródłem problemów małżeńskich - Netkobiety.pl

Zawsze rozumiałam jak działa męski umysł. Faceci naprawdę są wyczuleni na pieniądze. Np. gdy w restauracji akurat ja miałam przy sobie portfel, podawałam mężowi pod stołem moją kartę, żeby to on oficjalnie zapłacił. Był okres gdy zarabiałam dużo więcej niż on  i nigdy głośno tego nie komentowałam. Jeśli już mówiłam o pieniądzach to na zasadzie "w tym miesiącu MAMY na koncie tyle i tyle". Były też okresy gdy on zarabiał więcej i po prostu widać było że ma o wiele lepszą samoocenę i samopoczucie.
Ja to rozumiem, tak działa świat. Nie wiem nawet do czego to porównać, może do złego samopoczucia kobiety gdy facet ma o wiele lepsze ciało niż ona?

W Twoim przypadku autorko, mleko już rozlane, a mąż zachowuje się trochę przesadnie.
Może podbudowuj jego męskość na innych płaszczyznach?

Osobista żona może za mnie płacić w knajpie ile tylko zapragnie. Nigdy nie odczuwałem z tego powodu zażenowania itp. uczuć. Robiła to zawsze normalnie nie kryjąc się nigdzie. Natomiast faktycznie nigdy nie pozwoliłem choćby dorzucić się do rachunku za "kawę" obcym kobietom. Takie tam popisywanie się ale kobiety, to widać lubią A jak jeszcze otwiera im się drzwi do samochodu kiedy mają wsiąść, to o matko jaki dżentelmen nie z tej ziemi!
Nie tak znów dawno żona sprzedała pewną nieruchomość. Formalnie była ona naszą współwłasnością ale, że była to nieruchomość z jej rodziny, to ja w ogóle nie wyobrażałem sobie aby ingerować w to co zrobi z tymi pieniędzmi. Mogła sobie kupić nowy samochód, a wpakowała te pieniądze w wykańczanie naszego wspólnego domu. Jej wybór ale też nie widziałem powodu żeby jej za to dziękować.
Roztrząsanie kto ma ajfona, a kto nie, to już dziecinada. Inna sprawa, że te ajfony mnie raczej śmieszą i jakby mi żona powiedziała, że kupiła sobie ajfona, to bym się śmiał pewnie z tydzień, że coś jej na głowę musiało spaść. No ale różne ludzie mają potrzeby.
Ja dla przykładu bąknąłem coś parę razy o kupnie motocykla. Zresztą zaraz tam motocykla, głupiej 125-tki, bo kategorię A, to mi zabrali już dawno temu. Za durne tam góra 10 tysięcy, używaną Hondę zapewne. Za swoje własne pieniądze. Zarabiam, to sobie mogę kupić, nie? Łaał, no chyba cię chłopie posrało! Jest tyle rzeczy do zrobienia w domu! No i jak na razie nie mam tego motocykla

Sorrki, ale nie wyobrażam sobie życia z kimś, kogo będę musiała codziennie przepraszać, że dobrze zarabiam i radzę sobie w życiu. Mąż powinien być dumny z żony, że jest ogarnięta i zdolna, a nie wzbudzać w niej wyrzuty sumienia. Przecież to chore.

Niestety.. życie daje czasem takie testy na partnera..już wiesz że mąż oblewa..i będą z tego kłopoty w przyszłości, niekoniecznie w sferze pieniędzy.
Niedowartościowany partner to skaranie boskie.
Jeśli byś chciała dowartościowywać go, by się lepiej poczuł, pociągnięcie się nawzajem w dół.
Kup mieszkanie jakie chcesz. Rób karierę jaką chcesz.
To nie miłość, jak kogoś nie cieszą sukcesy partnera i chcę mu to zatruć.
Dla Ciebie mąż nie zmalał, nie stracił w Twoich oczach. To on ma problem.
Za pogłaskanie go w tym na 100 procent nie odpłaci Ci się dobrym . Tak to działa, zapamiętaj..

Paradoksalnie on chyba nawet nie zdaje sobie sprawy, że w ten sposób zaczyna tracić również wartość w oczach żony. Moim zdaniem niewiele jest mniej męskich zachowań, jak 'sfochowanie' i obrażanie się na cały świat. 
Jeśli jest mu źle, jak jest, to zamiast zatruwać życie komuś, kto chce dobrze, niech się ogarnie i sam zmobilizuje do zarabiania lepszych pieniędzy. Coś mu w tym przeszkadza? <pytanie retoryczne> On jednak, by leczyć własne kompleksy, woli podcinać skrzydła żonie i płakać nad swoją niemęską, oczywiście jego zdaniem, pozycją w związku.

Nawet nie wiem, jak to nazwać... Niańczenie? Ochranianie przed światem? Nie rozumiem takiego chronienia męskiego EGO za wszelką cenę.

Nie mam problemu z zapłaceniem za nas oboje, ale jak ja płacę, to ja płacę. Zdarzyło mi się w sumie kilkakrotnie, ale nigdy nie pieściłam męskiego EGO udając, że to on zarobił, więc płaci, żeby mógł się w sumie moimi zarobkami popisywać, moich zarobków używać, by się poczuć bardziej maczo.

Smieszy mnie takie chuchanie i dmuchanie na faceta - bo się nie daj Boze poczuje niemęsko... Wracamy do mojej poprzedniej wypowiedzi o wątłej koncepcji męskości.

Autorka wyjaśniała wcześniej - choć nie musi się tłumaczyć - dlaczego sobie kupiła nowy drogi telefon.

Tu nie ma o co mu być przykro. Potrzebowała, to kupiła.

On jej nie ma prawa wypominać jej własnych pieniędzy.

A jakby sobie kupiła buty Jimmy Choo to też by mu było przykro? Też by się musiała tłumaczyć?

To on ma problem ze sobą, a nie ona. On ze sobą, a nie z nią. Jakby ona była wspomnianym potulnym głupolem, to on albo czułby się supermęski albo zmieniłby się w domowego tyrana wyliczającego każdy grosz. Wnioskuje to stąd, że teraz jest wsciekły, rozgoryczony, że nie może kontrolować wydatków żony, że w tej chwili to ona ma większy wkład do budżetu, a on potrzebuje być głównym źródłem utrzymania, by móc się czuć jak facet. To jest śmieszno-żałosne. Jak ma z tym problem, to zamiast dyskredytować autorkę, niech zainwestuje w swoją firmę, niech ją rozkręci i podwoi swoje zarobki.

Abstrahując od tego, że jeśli kupiła sobie gadżet za swoją kasę, to raczej jej sprawa.

Kolejny raz pojawia się tutaj pewna rzecz, której do końca nie ogarniam. Jakieś mistyczne, bliżęj nieokreślone ego, próżność czy co tam jeszcze. Zarówno w wydaniu męskim czy żeńskim, wydaje się być źródłem konfliktów. Tylko po co dorzucać oliwy do ognia? Czy faceta tak zawsze boli, jak zaczyna mieć lub zarabiać mniej od kobiety? Tak wielkie przywiazanie do finasnów i kto więcej zarabia wydaje mi się strasznie niedojrzałe.

Przyznam, że dosadnie to napisałaś, ale nie mogę się powyższym postem nie zgodzić. Najbardziej włąśnie boli to zaślepienie męża i skupienie tylko na tym, że jego boli i jemu jest teraz źle. W tym wszystkim widzi tylko tego śmiesznego Iphone'a i mieszkanie o 10 m większe niż pierwotnie zakładaliśmy.
Do terapeuty chcę się natomiast wybrać, żeby chociaż mi podpowiedział, jak zachować się w takiej sytuacji, nie będę póki co namawiała męża na żadną terapie, skoro on nie ma do tego przekonania.
Dam mu czas, niech sobie to wszystko przemyśli i postara poukładać, aczkolwiek na pewno nie zamierzać chodzić wokół niego na paluszkach.

Snake-ja nie jestem bananową dziewczynką ani prostakiem, któremu nagle parę złotych spadło prosto z nieba, żeby jarać się wrzucaniem  na insta lub fb fotek z Malediwów, koniecznie robionych złotym iPhonem-nawet nie posiadam tych social mediów. Nie potrzebuję też się dowartościowywać jakimś śmiesznym telefonem-to naprawdę nie jest S klasa w AMG, żeby było czym szpanować. Do niedawna ja miałam starego smatfona wątpliwej jakości ze zbitym screenem, podczas gdy mąż posiadał flagowca Samsunga. Czy kiedykolwiek patrzyłam na niego wzrokiem zbitego psa, bo on ma lepszy telefon niż ja? Nie.
Przytaczany przez Ciebie argument o upragnionym chopperze, którego nie kupujesz ze względu na żonę, jest nieadekwatny, gdyż mojego męża stać, żeby sobie kupić lepszego smartfona, a wydatek ten w żaden sposób na wpłynął ywnie na stan naszych finansów.

Pisałam już w pierwszym poście, że priorytetowy jest dla mnie zakup NASZEGO WSPÓLNEGO mieszkania z tych pieniędzy, i jakkolwiek faktycznie mój mąż jest rozsądnym facetem, to kompletnie niegospodarne jest dla mnie przedłużanie tego zakupu i pakowanie pieniędzy w wynajem.

Na szcęście my kobiety mamy hormony, PMSy i na powyższe możemy zrzucić lekkomyślne zakupy

Snake, "dzieci" Cie nie zrozumieja. "Forumowe dzieci" nie maja empatii, one nawet nie wiedza ze empatia istnieje i pomaga w stalych zwiazkach. Ze to nie jest duze wyrzeczenie, nie kupic sobie przyslowiowego iphona w sytuacji gdy taki zakup moglby w sposob posredni sprawic przykrosc malzonkowi. Przykrosc nie dlatego ze kobieta zadysponowala swoimi pieniedzmy, wyszla spod klosza i zrealizowala swoje pragnienia. Pewnie za 10 lat autorka spojrzy na ta sytuacje inczej, tego iphona juz nie bedzie miala, ciekawe czy tego samego meza takze.

Dlaczego twierdzicie że ten facet jest jakiś "inny" albo dziwny? ten facet może nie mieć żadnych kompleksów, po prostu boli go fakt że jego żona zarabia więcej od niego i dostała solidny spadek, od dawna w naszej wschodniej ścianie Europy istnieje taki model rodziny w którym to facet jest "głową" rodziny, kobieta zawsze zarabia mniej i zajmuje się domem, a facet ma go po prostu utrzymać.  To się nigdy nie zmieni, i 3/4 facetów  i to "zaradnych" facetów będzie miało z tym problem. Problemem z taką sytuacją nie miałby menel ba ... całował by swoją panią po stopach codziennie.   Kwestia również tego ile zarabiacie, jeżeli on zarabia 6-7 tysięcy netto a Ty 9 to jest to sytuacja do przejścia, ale jeżeli Ty zarabiasz 15-20-30  to uderza to w jego męskość, czuje się jak jakiś biedak i nikt przy Tobie.  Ciebie stać na wszystko, jego na niewiele - wspólne wakacje, plany - on może się dorzucić, ale Ty możesz wydać 5 razy więcej.  Myślę że powinniście spróbować pójść na jakąś terapię.. ale marnie to widzę.  Kwestia jest również tego ile odziedziczyłaś, jeżeli jest to kwota 300-400 tysięcy to może mu z czasem przejść, jeżeli kwota jest kilka razy wyższa to będzie bardzo ciężko - ja wiem że to wydaje się bez różnicy bo spadek to spadek.. ale co innego mieć 300 tysięcy które się rozejdą czy to na mieszkanie, samochód, remont a co innego mieć 1-2 miliony z których zostanie Ci połowa po kupnie mieszkania i samochodu, oczywiście nie pytam o dokładną sumę chociaż to jest forum anonimowe i nikt nikogo nie zna więc raczej obojętne co się tutaj napisze.  To działa na zasadzie dostałaś 100 tysięcy - mąż nawet się ucieszy, dostaniesz 5 milionów i są Twoje - samoocena męża, męskość spadnie na sam dół.  Ktoś tutaj napisał że widział podobny przykład i facet popadł w alkoholizm - klasyk.  Facet chce być kimś kto poprawia życie kobiety, wspiera ją, daje jej więcej niż sama miała w życiu, uszczęśliwia ją.        Są dwa elementy życia które najbardziej mogą zniszczyć mężczyznę -  Większa zaradność i zarobki żony oraz słabe życie seksualne z winy faceta.        Jeżeli jest to kwota które się rozejdzie prędzej czy później i włożycie to na spółę w mieszkanie, samochód to jest szansa na poprawę, jeżeli jest to ogromna kwota i jest to wręcz przepaść - rokowania słabe, ale warto próbować a nie od razu się rozstawać.

Bagiennik-mój mąż sam podczas ostatniej naszej rozmowy stwierdził, że po prostu boli go dysproporcja w naszym statusie materialnym.

Wczoraj moja mama poddała mi jeszcze jeden pomysł, jak pomóc mężowi dojść z samym sobą do ładu. Otóż poradziła mi, by delikatnie zasugerować mężowi otworzenie własnej działalności. Co myślicie nt temat, forumowicze? Zadaję pytanie tutaj, bo mam wrażenie, że powoli tracę obiektywizm i dystans...

Bardzo Ci dziękuję Marajko za ten post, wzmacnia mnie to wewnętrznie

Foggy- nie uważam siebie za człowieka mało empatyczneg, ale jednak naprawdę niewyobrażalnym dla mnie jest robienie problemu i psucie wzajemnych relacji przez jakiś głupi telefon. tym bardziej, że mój mąż nie należy do wybitnych wrażliwców, dotychczas zawsze był twardym facetem.

Ja nie wiem Drodzy Koledzy, ale to już jest jakiś cyrk!
Czy facet ma się czuć dobrze w związku tylko wtedy, kiedy jego ego sięga gwiazd? Wyjdźmy wreszcie z tej durnej i ciemnej jaskinii! Jeśli tylko kobiecie to nie przeszkadza i zgodzi się na to, żeby facet mniej zarabiał, to czemu szukać dziury w całym? Czy zresztą potrzeba okazywania kobiecie, że jest się twardym ,silnym, wspierając ją i dając od siebie jak najwięcej, ma być głównie w formie różnicy zarobków zawsze na korzyśc faceta? Jeśli związek dwojga ludzi ma się opierać tylko o idealne, zdaniem faceta, proporcje w zarobkach, to taki związek się rozyspie dość szybko. Przecież łączy nas poza tym wiele innych rzeczy i klucz to wzajemna pomoc, porozumienie i okazywanie wsparcia, zamiast liczenia ile złotówek nas dzieli. To udowadnianie drugiej stronie, że jest się lepszym, to jakiś dziecinny wyścig. Jeszcze może by mnie połechtała leciuteńska zazdrość, gdyby to był ktoś obcy, ale najbliższa mi osoba? No cóż, widocznie prezetuje podejście tej 1/4 a bynajmniej za menela się nie uważam. Zaradność raczej staram się przede wszystkim realizować dla własnej satysfakcji życiowej a nie żeby komuś coś pokazać czy udowodnić.

A pomysł z formą wydaje się ciekawy Też to przerabiałęm Musi jednak samemu sie za to zabrać i chcieć, ale nie po to, żeby pokazać Ci jaki jest wielki. Jeśli poczuje zbyt dużą presję, to co wtedy? Zatem Autorko głowa do góry, przegadaj to z nim i uświadom go, że nic się nie zmienia w Waszej relacji :)Przecież nagle to wszystko co Was łączy nie pójdzie w gwizdek, to są chore wyobrażenia, które trzeba jakoś uciszyć. Może inne Panie widza to inaczej, ale jeśli poza tym ABSOLUTNIE WSZYSTKO między nami by grało i żona nie czułaby sie niezręcznie, to nie widzę problemu, żeby zarabiać te kilka razy mniej od niej. Jeśli chce zarabiać więcej, to na pewno nie po to, żeby jej pokazać, jaki jestem silny i męski, bo w takich wypadkach uważam,że przyjęcie tego na klatę i własny dalszy rozwój dla samego siebie o wiele bardziej świadczy o naszej dorosłości.

Foggy-dlatego też nie foszę się, kiedy niektórzy Panowie tutaj zarzucają mi choćby brak empatii , bo jestem w sytuacji, kiedy każda rada lub opinia jest dla mnie niezwykle cenna.
I z tego też względu podpytuję, czy Waszym zdaniem delikatna sugestia, żeby może on otworzył własną działalność, byłaby dobrym posunięciem?

Pisząc poniższy post:

... miałam na myśli również założenie własnej działalności, która pozwoli mu osiągnąć zarobki przynajmniej podobne do Twoich. Jeśli boli go dysproporcja w Waszych dochodach, to powinno go to przecież mobilizować, by zrobić coś, aby boleć przestało, czyli ogarnąć psychikę i/lub finanse. Natomiast warto wziąć pod uwagę, że jeśli z własną firmą nie pójdzie mu tak dobrze, jak Tobie, to problem jeszcze bardziej się pogłębi. To dlatego mimo wszystko w pierwszej kolejności stawiam na poukładanie sobie tego wszystkiego w głowie. Mądre poukładanie.

Przeciez nie ma gwarancji, ze wlasna dzialalnosc przyniesie oczekiwane rezultaty. A co, jesli nie wypali? Jeszcze moglabyc byc temu 'winna'.
Poza tym problemem nie jest to, ze on nie dorownuje Ci finansowo, tylko to, ze on ma z tym problem, wiec wyrownanie dochodow tak naprawde sedna problemu nie rozwiazuje.
Jesli ten zwiazek ma miec solidna podstawe, to jego poczucie wartosci musi byc zreformowane, bo inaczej zawsze znajdzie sie cos innego, co bedzie powodem jego niezadowolenia.
Likwidacja symptomow nie leczy choroby.

Zderzenie z odwrotną, a jednocześnie o niebo trudniejszą sytuacją, być może pozwoli mu docenić własną. Oby!

Faktycznie może być tak, że sugeriwanie mu , żeby założył tą firmę, może jeszcze bardziej podkopać jego poczucie "męskości". Musi wyzbyć się tych zaściankowych przekonań i może wtedy sam dle siebie tą firmę założy, bez niczyjego nacisku.

A propos otworzenia własnej działalności - zły pomysł, bo zasugerujesz mu tą propozycją, że jednak za mało zarabia. A mamy do czynienia z nadwrażliwcem, będzie tylko gorzej.

Ja bym zastosowała tutaj metodę "obuchem przez łeb". Weź się kobieto wkurz na niego, wywal z siebie, to, co czujesz, powiedz mu, że zachowuje się jak rozwydrzony dzieciak, że masz dość jego fochów i żądasz natychmiastowego powrotu do normalności.
Przestań chodzić na paluszkach koło niego, bo to nie przynosi efektów, a tylko go utwierdza w przekonaniu, że jego mazgajstwo działa i za chwilę będziesz go przepraszać za to, że zarabiasz pieniądze. Przecież to jest chore.

Empatia empatią, ale bez przesady.

Zastanawiam się nad przyczynami chęci działania zamiast męża, najpierw propozycja terapii, później prośba o przyjęcie części spadku, teraz pomysł z założeniem przez niego firmy. Mąż jest niepełnosprawny umysłowo? Nie umie samodzielnie myśleć, wyciągać wniosków? Musi być wspomagany, bo nie jest w stanie rozwiązać swoich problemów? Dlaczego przejmujesz inicjatywę, zamiast zająć się poradzeniem sobie z własnymi uczuciami?
Potraktuj męża z szacunkiem, adekwatnie i do jego wieku, i możliwości. Nie filcuj ani jego, ani siebie. On nie jest Twym kilkuletnim synem, Ty nie jesteś jego nadopiekuńczą matką. On jest dorosłym, Ty - także.
Przytomności życzę.

Skąd wiesz, że to się nigdy nie zmieni? Moim zdaniem to już się zmienia i tylko takie niedobitki tkwią jak uparte osły przy swoim i pojąć nie mogą.

Ale dobra - niech mu będzie, czuje się gorszy od żony, bo ma mniej pieniędzy.

Poszukajmy rozwiązania problemu. Co autorka miałaby zrobić, by on się nie czuł gorszy od niej? Ma się zrzec spadku? Oddać komuś firmę i zatrudnić się jako kasjerka, by zarabiać mniej, by on się czuł lepiej? Czy nie lepiej założyć, że jego kompleksy to jest jego problem i to on powinien sobie z tym poradzić i sobie w głowie poukładać.

To jest tak jakby były dwie siostry - jedna wysoka, szczupła i piękna a druga niska, gruba i z brzydkimi włosami i o tę piękną zazdrosna. Czy rozwiązaniem byłoby, gdyby to ta piękna się oszpeciła, czy lepiej by było - dla obu - gdyby to ta brzydsza cos zrobiła ze swoim postrzeganiem własnej osoby?

Co do tego modelu w naszej wschodniej ścianie, to ja zawsze lekko nie dowierzam. U mnie w domu było tak, że oboje rodzice pracowali, tata oddawał większość mamie na prowadzenie domu, sobie zachowując "kieszonkowe". Tak było u większości moich koleżanek, u ciotek... To ja się pytam, gdzie ten model faceta jako głowy rodziny, która utrzymuje, zarabia, zarządza? Nie znam ani jednej rodziny, w której kobieta siedziałaby w domu na utrzymaniu faceta. Nikogo by na to nie było stać.

PS. Gdy teraz pojawiają sie na forum wątki o kobietach, które oczekują od facetów fundowania prezentów, płacenia rachunków, opłacania wypadów, to sie zaraz raban podnosi, że księżniczka i materialistka, niech do pracy idzie. Gdzieś nagle znika chęć bycia głową, zarabiania i utrzymywania