Spadek źródłem problemów małżeńskich - Netkobiety.pl

Na początek, przepraszam, truizm.
Żyjemy w kraju, który patriarchatem wciąż staje. Ma to wpływ na wychowanie młodych ludzi, ich sposób myślenia. Co to ma wspólnego z Twoją sytuacją? Sporo. W kraju patriarchalnym to mężczyzna jest głową rodziny, to mężczyzna ma rodzinę utrzymywać, to mężczyzna ma wspierać, to on ma więcej zarabiać niż kobieta. Wtedy czuje się ważnym, wtedy uważa się za wartościowego człowieka i wtedy inni go za takiego uważają.

Tak było też i u was do czasu, gdy opisany wyżej układ diametralnie się zmienił. Twój spadek i Twoja zmieniona sytuacja finansowa ugodziła w samoocenę i godność męża. On czuje się nikim.

Ja bym spokojnie poszedł na terapię od razu, razem z mężem. Na spokojnie, nie pali się. Wybrać jakiegoś dobrego psychologa, ale mężczyznę!, nie babkę. Pogadać. Wspólnie. Nie, że tylko on sam, ale jak chce, niech idzie sam.

Daj  mu to przetrawić, powiedz, że go kochasz i potrzebujesz, reszta się ułoży z czasem, jeśli to mądry człowiek.

Pomocne argumenty w rozmowie:
- mogę zachorować i niewiele mi to nie pomoże,
- podczas wojny ludzie nagle tracili większe majątki w jeden dzień,
- mogę Cię kupić i wykorzystać :-)
itd.

Ogólnie, więcej luzu, bo nic nie jest na zawsze i cieszmy się z chwili, kiedy się wszystko układa. I gratuluję sukcesu zawodowego! :-)

Hmm znałam podobną sytuację i nie skończyła się dobrze - para się rozstała. Ta kobieta nie wytrzymała zachowania męża. Stał się nieznośny, naprawdę. Nie dało się z nim dalej żyć, zaczął w dodatku pić. Odeszła.

To było jakieś 9-10 lat temu, więc nie pamiętam szczegółów i nie mam już kontaktu z tymi ludźmi, ale tak właśnie się to zakończyło. Wg mnie mężczyzna miał ogromne kompleksy (wbrew pozorom i wizerunkowi samca Alfa) bo nie mógł przeżyć tego, że żona nagle stała się bajecznie bogata (odziedziczyła m.in. piękną willę w W-wie po bezdzietnym członku rodziny), nie dość że i tak nieźle zarabiała (stomatolog). Z tego co mi wiadomo naprawdę nie dało się z nim dłużej wytrzymać, choć jej b zależało, b. go kochała. Jednak poddała się bo ją niszczył psychicznie.

To co, miała sobie kupić Nokię 3310, żeby nadwrażliwego męża nie denerwować? Bez przesady, zepsuł jej się telefon, to kupiła nowy, taki, jaki jej pasował.

Może Autorka nie chciała telefonu tylko do dzwonienia? Nie miała prawa kupić takiego telefonu, jaki jej się podobał?

Różnica w dochodach dla osoby o adekwatnej samoocenie nie jest problemem, dla osoby o zaniżonej samoocenie stan posiadania jest wyznacznikiem wartości, by myśleć o sobie dobrze, musi mieć. Ktokolwiek, kto ma więcej kasy i pozwala sobie na większe od niego wydatki jest traktowany jak wróg.

Rada,  by nie drażnić męża wydatkami to likwidowanie jedynie objawów "choroby". Można ją wyleczyć, potrzebna jest tylko decyzja "chorego" i tylko on, korzystając z pomocy innych, może być swym "lekarzem".

To o prawo własności chodzi? To poparcie mej opinii.

Rozumiem, że Twoim zdaniem spadek powinni zostawić na koncie i na mieszkanie odkładać po te 500-1000 złotych, czekając z zakupem jeszcze x lat po to tylko, żeby on mógł poczuć się lepiej? Przecież to byłoby zwyczajnie nierozsądne, żeby nie napisać absurdalne, tym bardziej, że Autorka nie robi z tego żadnego problemu. A może ona w ogóle powinna była spadek odrzucić?

Mąż Autorki ma problem... z sobą i swoim poczuciem własnej wartości, dlatego zamiast cieszyć się z tego, co los im zesłał, stwarza problemy tam, gdzie - obiektywnie oceniając - ich nie ma.

Warto napisać post po przeczytaniu choćby postów autorki.

A skąd wiesz co mysli sobie 'normalny' facet. Tylko z tego powodu, że maż autorki czuje sie w tej sytuacji niekomfortowo to już można mu przypinać łatkę 'nienormalnego' i na terapie wysyłać? Może normalny facet chcialby mieszkac w mieszkaniu w ktorym jego wkład bylby podobny do wspolmałzonki - być dla niej finansowo partnerem a nie prawie utrzymankiem.

Jeżeli macie wspólne konto, to nie bardzo rozumiem twojego męża. Jeżeli natomiast macie oddzielne rachunki, przelej mu połowę pieniędzy i będzie po kłopocie.

A co Ty taka cieta na facetów? Chlop chce byc samodzielny, stara sie jak może, chce móc wypiąć pierś i powiedziec 'jam tego dokonal'. Kobiecie to ciezko dogodzic, bo albo za mało sie jest ambitnym, albo za dużo.

Nie ma ludzi idealnych. Ktoś wcześniej napisał, że dopiero ten spadek pokazał mu, że ma problem i to może być  prawda. Często jest tak, że ludzie mają pewne przekonania, coś zakładają, a stając przed faktem dokonanym postępują zupełnie inaczej. Jakby ciebie ktoś zapytał dzisiaj czy w sytuacji, gdybyś zobaczyła nad jeziorem tonącą osobę, czy byś pomogła - pewnie powiedziałabyś, że rzuciłabyś się na ratunek. A w praniu mogłoby to wyglądać tak, że udawałabyś, że nie widzisz, a w domu dręczona wyrzutami sumienia wmówiłabyś sobie, iż tej osobie i tak nie dałoby się pomóc.
P.S. Dlaczego zakładasz, że on "Nie będzie. Dalej będzie uważał, że to nie jego kasa, a on jałmużny nie chce. Taki typ"?
Wróżką jesteś?

No to napisz kobiecie co ma zrobić, a później napisz jej co z tego wyniknie w przyszłości.
Po co reszta osób ma pocić się na tym forum?
P.S. Wkładanie ludzi do szuflady, kategoryzowanie tylko na podstawie swoich obserwacji jest podstawowym błędem badawczym.

Czyli jestes nieobiektywna.

Problem w tym, że to co piszesz to nie: "ja uważam, że...", albo "wydaje mi się na podstawie moich doświadczeń...", tylko: "ja wiem". To tak jakbym napisał: "Cyngli? Znam takie! W rozmowie będzie udowadniać do upadłego, że ma rację. Nie przyzna się do błędu, bo ona "wie". Znam takie jak ona!":)

Wracając do tematu... Dasz swojemu lubemu Lukrecjaborgia połowę kasy?

Aleście oftopu narobili, że moja racja jest najmojsza.

Do autorki - porozmawiaj z mężem. Po prostu usiądź i porozmawiaj, powiedz, jak to wygląda z Twojej perspektywy, jak czujesz się z dziecinnym zachowaniem męża. Wyjaśnijcie sobie tę sytuację. Może dowiesz się, dla czego on tak bardzo się źle z tym czuje.

Dziękuję Wam wszystkim za odzew w moim wątku i jednocześnie na początek postaram się odnieść do Waszych wypowiedzi.

Foggy, to nie jest do końca tak, jak piszesz. Otóż zanim dostałam spadek, nasza sytuacja pozwalała mi na zakup np. droższego smartfona. Nie byliśmy w sytuacji, w której jedliśmy pasztet z Biedronki na śniadanie, obiad i kolację, żeby tylko odłożyć kilka setek więcej na mieszkanie.
W moim zresztą odczuciu (i jak kilka mądrych osób tutaj zauważyło) oddanie tego telefonu jest głupotą, w żaden sposób nie rozwiązuje problemu między nami, bo za chwilę męża ukłuje moja nowa torebka...a już pomijając powyższe, ja z racji mojej pracy bardzo mocno eksploatuje telefon-potrzebuję sprzętu, który będzie niezawodny. Z tego i tylko z tego powodu (nie dlatego, że jak mam iPhone'a to jestem fajna) wybrałam model taki, a nie inny.
Foggy, odnośnie Twojego tłumaczenia, że mąż czuje się źle, bo nagle nasze wspólne starania tracą na znaczeniu-jak najbardziej to rozumiem, tylko że jak ktoś tu wcześniej pisał- kompletnie irracjonalnym rozwiązaniem wydaje mi się dalsze wspólne ciułanie na mieszkanie, kiedy mamy wolne środki na jego zakup.

BEKAśmiechu- Gdyby to było takie proste:oddać mężowi połowę kasy i między Nami znów jest cud, miód, to nie prosiłabym o pomoc tutaj, na forum.
I tak, Cyngli jest wróżką, a ponadto zaczynam się głęboko zastanawiać nad tym, czy nie znam mojego męża, gdyż przy jednej z naszych sprzeczek nt. spadku użył dokładnie słów przytoczonych przez Cyngli- on nie chce jałmużny.

MagdaLena1111- i chyba włąśnie fakt, że nie mam mocy sprawczej, by tą sytuację naprawić, najbardziej mnie dołuje. Nigdy wcześniej zresztą nie byliśmy w takim pacie.

Jeśli zaś chodzi o nasze relacje w chwili obecnej, to podjęłam z mężem rozmowę wczoraj. Przygotowałam kolację, był też dobry drink na rozluźnienie...niestety nawet to nie pomogło, bo mąż ma nowy problem-nasze wakacje w lutym przyszłego roku. Temat musiał wreszcie zostać omówiony, gdyż na ten wyjazd mamy jechać z synem męża. W lato nie udało nam się nigdzie wyjechać , dlatego już dawno temu ustaliliśmy, że wyjedziemy wspólnie w czasie jego ferii. Złożyło się akurat tak, że ex żona mojego męża dzwoniła wczoraj do niego z zapytaniem odnośnie wyjazdu. Uznałam więc, że może rozmowa nt wyjazdu będzie tym, co go nieco wyluzuje...jakże się myliłam. Mąż nagle uznał, że wszystkie moje pomysły są zbyt drogie, a w zasadzie to on nie ma nic do gadania, bo on jest gołodupcem!  Szczerze powiedziawszy po raz drugi w ciągu kilku dni poczułam się fatalnie, jakbym rozmawiała z nastolatkiem, który właśnie przeczytał Cierpienia młodego Wertera i utożsamia się z głównym bohaterem.

Marata-dziś podejmę kolejną próbę spokojnej rozmowy, oboje mamy luźniejszy dzień w pracy, mam nadzieję, że atmosfera będzie lepsza.

Dlaczego więc nie przelejesz mu połowy kasy? Co twoje to i jego - może się uspokoi.

To, że mąż ma problem napisałam w pierwszym swym poście. Wczorajsza rozmowa kolejny raz to potwierdziła. Stwierdził, że nie chce jałmużny. Hm... .

Może przeczytasz to jeszcze przed dzisiejszą rozmową. Zapytaj go, co zrobiłby gdyby to on dostał w tej chwili ten spadek. Czy zaproponowałby kupno większego mieszkania, czy trwałby przy wcześniejszych ustaleniach? Czy oferując Ci przekazanie części spadku uważałby, że udziela Ci jałmużny?

Współczuję i trzymam kciuki za powrót rozumu męża.

Zgadzam się z Olinką, obchodzenie się z nim jak z jajem nie przyniesie efektu. Raz, dwa razy można spróbować rozmowy na spokojnie, ale jeśli jest jak grochem o ścianę to bez sensu. Ja bym pewnie straciła cierpliwość i się wkurzyła, a nie dała się wpędzać w poczucie winy.

A oprocz tego spadku to miedzy Wami wszystko dobrze? Bo takie 'fochy' mogą miec inne podłoże.
np. boi sie że Ty lub ktos z Twojej rodziny mu wygarnie "że sam do niczego nie doszedł", może słyszał od kogos z rodziny  kąśliwe uwagi "że mężczyzna tyle jest wart ile zarabia". Może boi sie że taką uwagę kiedyś usłyszy od Ciebie?
Gdyby traktować to zachowanie męża jako foch, to tak jak każdy foch ma on gdzieś uktyte i niewypowiedziane na głos zródło problemu. Może teść/teściowa nawet lata temu skomentowali jego finanse negatywnie.

Zawsze mnie bawi jak delikatna jest koncepcja męskości.

Niby tacy silni, maczo, obrońcy, wojownicy, a wystarczy, że kobieta więcej zarobi i już klops, obdarty z meskości, nic nie zostało. Faceci są słabi... Jak Wielokropek napisała - mąż czuje się zerem. Tak niewiele wystarczyło, by się nim poczuł.

A mógł się cieszyć z kasy, z wygody, z tego, że sporo problemów się rozwiąże dzięki tej kasie.

Ale wiesz ze nie wszyscy faceci są tacy silni, maczo, wojownicy?

Generalnie u nas każda inna sfera gra. Mamy czasem spięcia, ale myślę, że wszystko w granicach normy. Bardzo kocham mojego męża, w drugą stronę jest tak samo.

Moja mama wręcz uwielbia mojego męża, a z moim świętej pamięci ojcem mąż widział się raptem 3 razy i były to spotkania pod znakiem rozmowy o pogodzie i polityce, zatem jestem pewna, że ta ewentualność, o której wspominałeś odpada. Bardziej skłaniałabym się ku teorii, że to moi teściowie podkopują jego wiarę w siebie, jako w mężczyznę. Teściowa lubuje się w lamentach nt tego, jak to ja haruję, że własna firma dla kobiety to za ciężko, że to rola mężczyzny, a już najstraszniejsze dla niej jest to, że branża, w której działam jest raczej domeną mężczyzn. Lubi też w żartach (teściowe i ich poczucie humoru...:D) pytać mojego męża, kiedy zrobi prawo jazdy, bo przecież nie dość, że ja jestem jedynym kierowcą, to jeszcze działam w motoryzacji i dla niej to wszystko jest lekko dziwne u nas w rodzinie.

Odnośnie mojej dzisiejszej rozmowy z mężem-no cóż, nie byłam niestety oazą spokoju. Przytoczę wam kilka wypowiedzi, bo naprawdę ręce mi opadają. Na pytanie, które zasugerowała Wielokropek, co by zrobił, gdyby sytuacja była odwrotna, mąż stwierdził, że on nigdy nie dostanie takiej kasy, zatem rozważamy sytuacje kompletnie nierealne, a to nie ma żadnego sensu.
Ponadto dowiedziałam się, że boli go ta sytuacja, bo to on chciałby być moim bohaterem , a teraz została mu ta możliwość brutalnie odebrana. Całe jego dorosłe życie on był w związkach tą osobą lepiej zarabiającą, bardziej zaradną, a nagle według niego role się odróciły.
Ponadto uznał, że z moim charakterem, zaraz poczynię dziwne inwestycje albo wcielę w życie swoje szalone pomysły. Fakt faktem, że z jednej strony rozumiem co miał na myśli, bo w naszym związku to ja jestem ta odstrzelona, aczkolwiek z drugiej kiedy trzeba, jestem poważnym człowiekiem.
Jedyne ustalenie jakie poczyniliśmy to to, że do końca tygodnia on przedstawi swoje propozycje zarówno mieszkaniowe jak i wakacyjne.

Co ty taka w gorącej wodzie kąpana? Kiedyś faceci szli na polowanie i to co upolowali czyniło ich bohaterem, teraz zaradność na rynku pracy i zasobność portfela zastąpiła polowanie. W krótkim czasie facet z przywódcy stada stał się wręcz "niepotrzebny" (piszę w cudzysłowie, żeby wszyscy zrozumieli). Może bohaterka powinna po prostu dać mu czas na oswojenie się z tą sytuacją? Teraz wbrew pozorom wiele od niej zależy - zobaczymy jak zareaguje na propozycje męża odnośnie wakacji oraz mieszkania. Jeżeli postawi na swoim, bo "ma kasę", to będzie problem, jak wbrew sobie przystanie na propozycje męża to też będzie miała problem. To samo dotyczy rozmów na temat tych pieniędzy - jeżeli chociaż raz wystrzeli, że to "dzięki mnie masz" będzie grubo. Można zżymać się na to, że facet w tej sytuacji jest niepoważny, niepewny siebie itp. itd., ale to wynika trochę z natury męskiej.

????? W gorącej wodzie???? Bo?  <pytanie retoryczne>

Fakt. Facet stał się niepotrzebny (bez cudzysłowu), niektórym trudno zaakceptować rzeczywistość. Niektórzy mężczyźni zrozumieli, że niektórym kobietom nie chodzi o zawartość ich portfela, że wybierają ich ze względu na nich samych, nie na ich użyteczność. Bo - przepraszam - mając co nieco gotówki można kupić... usługi hydraulika, elektryka, it.p., nie mówiąc już o tym, że dla niektórych kobiet prace kiedyś zarezerwowane dla mężczyzn, są możliwe do zrobienia.

Ponownie cytuję słowa mądrego mężczyzny.

Skoro do tej pory autorka dogadywała się z mężem, a i teraz wykazuje i takt, i zrozumienie, i cierpliwość, to nie sądzę, by nagle te cechy miałyby się ulotnić. Skoro do tej pory mąż wykazywał się podobnymi przymiotami, to jest szansa, że po chwili zawrotu głowy, jego rozum wróci na miejsce. Wspólnie decydować dalej będą o nich samych i relacja między nimi dalej będzie taka dobra, jak przed "manną z nieba". Tego życzę.

Czyli jego ego poważnie nadszarpnięte, a wy tańczycie na linie. Jak do tej pory przekłuwaliście baloniki?

Specjalista? Świetny pomysł.

Ojojoj, a więc i tym razem intuicja mnie nie myliła, a szkoda
Autorko, myślę, że są dwa wyjścia z obecnej sytuacji. Dać trochę czasu mężowi, może pogodzi się z sytuacją i przejdzie nad nią do porządku dziennego - albo od razu zasugerować psychologa/psychoterapeutę, bo mąż ma najwidoczniej problem z samooceną i to spory. Najpewniej czuje się podle w tym momencie z samym sobą, ale to nie oznacza, że ma dodatkowo sprawiać, że Ty też będziesz się tak czuła.

Ogólnie podsumowanie problemu jest banalne... dodatkowa kasa szczęścia nie daje... choć potencjalnie powinna.

Mąż do tej pory nie narzekał i wydaje się, że całkiem dobrze radził sobie z poczuciem własnej wartości, zatem mocno zaskakuje, że właśnie teraz, kiedy Wasz ogólny status materialny znacząco zmienił się na lepsze, ma z tym problem.
Jeśli się na coś ciężko pracuje, a mimo to trudno spełniać marzenia, to czemu nie cieszyć się z tego, co spada jak manna z nieba? <pytanie retoryczne>

Przyznam, że trudno mi sobie wyobrazić taką sytuację w moim domu. Co prawda nigdy nie dostałam dużego spadku, o jakim mowa w tym wątku, ale bywało, że z różnych źródeł jakieś większe pieniądze się pojawiały, wtedy po prostu siadaliśmy, zastanawiając się w jaki sposób je spożytkować, oboje czując, że są to po prostu nasze pieniądze.