Przetrwać zdradę. - Netkobiety.pl

To sie nazywa uczciwosc... ale ti sytuacja jest skomlikowana bo wszystko dziejd sie w rodzinue... byc moze powiedzialaby wczesniej gdybg to nie byl szwagier... nie wiadomo ... ja twierdzd ze mbie zdrad fizyczna nie zabolalabg mbie az tak bardzo jak zdradz mentalna ktorej chyba nie potrafilabym wybaczyc

aaggaaa mała prośba pisz wyraźniej nie spiesz się tak.

Masz rację , nie ma sensu przeczołganie , raczej szczera rozmowa i zamknięcie tematu ale , gdzieś z tyłu głowy jest to oddalenie , jednak odejście uczuciami , czy wyrzuty sumienia , może nie wiedzieć wszystkiego , była te 15 lat to fakt , na ile to było szczęśliwe to tylko autor zna i chyba do tego trzeba się odnieść

Ale żona mu nie powiedziała że go zdradziła dowiedział się o tym w sądzie przy obcych ludziach i jak wcześniej to była rodzinna tajemnica to już przestała taką być. Gdyby nie sprawa sądowa nadal żyłby w błogiej niewiedzy.

Umowy się zmieniają? ok tylko jeśli chce się zmienić warunki umowy to należy o tym poinformować drugą stronę a co do wolnych związków ... no tak nie było by rozwodów po prostu ludzie odchodziliby skoro ich nie wiąże...

A czy druga strona informuje , ze np. Nie chce już sexu bo to nudne.. albo że żona go nie podnieca bo utyła... albo że  nie ma orgazmu bo mąż jest do niczego... ludzie się umawiają jak mają 20 lat... nie są w stanie dotrzymać warunków umowy... to UTOPIA te śluby....

Dlaczego ofiarę? Dla mnie głupota jest winą głupiego. Nie była ofiarą,  tym bardziej szlachetną. Z głupotę płaciła i płaci. Nie lekceważę jej winy, ale Ty  chciałbyś nadać jej rangę zbrodni.
Co powiedziałbyś kobiecie, która odkryłaby że mąż 15 lat temu zdradził na konferencji?
Poza wszystkim, skoro poruszasz  temat to bez związku z wątkiem: mężczyzna bez trudu pozbywa się napalonej kobiety, jak jej nie chce, a odwrotnie wyobraż sobie kogoś pijanego o 1/3 wyższego i cięższego od Ciebie i napalonego.

chciała mu powiedzieć, ale On tego nie chciał słuchać bo to by mu zburzyło ładny obrazek, więc niosła to sama,  potem jeszcze dzieci..
aż w końcu za przyczyną Sądu  niesie i Witek..

Niektórzy tak mają, że nie chcą usłyszeć czegoś, co jest dla nich szokujące, nieprawdopoodbne, szczególnie w świetle tego, co ich łączyło wcześniej. W świetle faktów, że są małżeństwem, wspólnotą dwójki ludzi, która zdecydowała się być razem. Niktórzy mogą to nazywać burzeniem ładnego obazka lub podkopywaniem ego, ja raczej widzę to jako uczucie rozforyczenia i żalu z powodu faktu, że może się nam coś przytrafić czy tez już się przytrafiło. Takie uczucie, jest chyba normalnym zjawiskiem, pod warunkiem, że oboje małżonkowie nie zakładają od razu, że możę się im nie udać i na pewno będa przechodzili kryzys, którego skutkiekm może być zdrada. Autor nie mógł widocznie tak na spokojnie tego przyjąć, wypierał to ze swojej świadomości. Spadło to na niego w końcu i teraz właśnie musi sobie z tym poradzić.

EDIT: aaggaa Niewykluczone, że do tego dojdzie. Może za jakis czas ludzie nie będą tak często zawierać małżeństw. Na statystyki można różnie patrzeć. Już nie wspomnę, że odniosłaś się tylko i wyłącznie do zdradzających czy romansujących facetów, co oczywiście ma miejsce. Ale patrząc tylko po tym, kobiecym(!) forum widać jak wygląda sytuacja, tym bardziej jak ludzie w małżeńśtwach rozwalają inne małżeńśtwa. Jedna kwestia pozostaje jednak niezmienna: samo istnienie małżeństwa nie jest przecież wyznacznikiem podstawowych zasad uczciwości czy wierności. Czy zatem w związkach bez małżeństwa również mamy się powstrzymywać o dochowanie wierności partnerowi?

no nie zgadzam się z koleżanką, Dla mnie bez sensu byłoby wchodzić  jakiś stały związek  i mieć cały czas spakowane walizki mentalne i zaangażowanie na pół gwizdka, z założeniem  przeskoku na next.. W stałym związku zakładam forever.
Na wspólnie ustalonych zasadach.
ale biorę pod uwagę, że  coś się może wykoleić i że to nie jest do machnięcia ręką, dumą itd, tylko ratuje się jak coś cennego.
ale zdarzyć się może.
osobny czas, kasa nie ma tu nic do rzeczy budowanie i pogłębianie wspólnoty to osobna sprawa.
Zakładanie że jest gorzej z powodu upływu czasu jest bezpodstawne. Natomiast strony są 2 i na drugą osobę wpływu nie mamy, chociaż na ocenę związku  już tak
Naprawdę nie rozumiem ludzi którzy wchodzą w związki o które nie walczą i nie szkoda im straty. 
A nielojalność boli zawsze tak samo. miałaby mniej, bo jest kasa?

No brawo Ela doszłaś właśnie do tego, o co mi chodziło, w kwestii ogólnej. Nie do pomyślenia jest, żeby Z GÓRY zakładać porażkę czy się na nią przygotowywać. To tak, jak życie w ciągłym strachu i obawie o własneżycie czy przyszłość. A wiadomo, że ciągłe napięcie i stres rujnuje samopoczucie każdemu. Przecież zawierając małżeństwo czy wchodząc w związek, raczej zakładam, że się wszystko uda, żę będzie dobrze i razem się zestarzejemy. Tak samo, kiedy dotyka nas kryzys, to nie będziemy zakładać, żę go nie przezwyciężymy, wręcz przeciwnie, żę raczej wszystko się ułoży.

Przyczyny małzenstwa sa różne.. nie zawsze to chęć bycia z kimś do śmierci... niektorzy chcą się wyrwać z domu inni bo wypada bo co rodzina powie.. jeszcze inni bo chcą złapać faceta na dziecko i czerpać profity... alimenty albo nie pracować... itd... moj mąż  chciał zebym się nie zmieniała zebym byla taka jak na studiach... ale to normalne że chce się więcej... rozmowy nic nie dawały skoro jedna strona kategorycznie odmawia...  nie zmienię zdania... w małżeństwie ludzie się przestają starać o siebie o swoj wygląd bo po co skoro mają umowę do końca życia... ilu facetow ma brzuchy tak wielkie ze ja nawet w ciązy takiego nie miałam... 40 letnie kobiety nie mają zębów... itd... po co się starać skoro umowa jest do konca zycią? Facet zlapany na 3 dzieci... nie wypłaci się po rozwodzie...

Mało tego, kryzys można przekuć w nową, lepszą jakość relacji. Oczywiście pod warunkiem, że obydwie strony wystarczająco mocno będą tego chciały. Swoją drogą zupełnie nie wyobrażam sobie związku z kimś, kto przy każdej trudniejszej sytuacji podkreśla, że przecież zawsze możemy się rozstać - to generuje lęki, poczucie braku stabilizacji i niestety mocno podkopuje pewność co do intencji i uczuć po stronie partnera.

Edit:

No sorry, ale wydawało mi się, że dyskutujemy o decyzjach o tworzeniu relacji zwanej małżeństwem podejmowanych w oparciu o dojrzałe uczucie, a nie zwykłe wyrachowanie.

Wątek świetnie pokazuje, że pomimo starania się o poprawność i traktowanie płci równo, w pewnych sytuacjach jest nieunikniony odmienny sąd nad zdarzeniem, bardzo mocno spolaryzowany co do płci.

I tak kobiety "pragmatycznie" twierdzą że nie ma co wyolbrzymiać bo to było 15 lat temu a zresztą to tylko "trochę gimnastyki" ze szwagrem więc w zasadzie nie ma o czym mówić. Jeszcze Witek na dziwnego wyjdzie, że mu to przeszkadza.

Mężczyźni są zgoła odmiennego zdania, słusznie czyniąc zarzuty wobec takiego zachowania żony Witka i nie bardzo godzą się na tłuczenie, że 15 lat temu to się nie liczy.

Jest różnica pomiędzy zdradą męża przez żonę a zdradą żony przez męża.

Wyjaśnię wam dlaczego zdrada kobieca, zwłaszcza w małżeństwie z dziećmi, jest cięższym kalibrem niż zdrada odwrotna.

Żona zdradzając męża automatycznie umieszcza go w roli frajera i nieudacznika co własnej kobiety nie potrafi upilnować. Absolutnie uderza to jego poczucie wartości jak mężczyzny na każdym poziomie, zarówno psychicznym jak i seksualnym. Niestety takie wyobrażenie jest nie tylko w głowie zdradzonego męża ale i otoczenia. Nikt bowiem zdradzonemu mężowi nie współczuje, raczej staje się obiektem politowania i cichych, glupich żartów otoczenia. Ludzie zaczynają  patrzeć jak na faceta, który sobie nie radzi. Nie radzi do tego stopnia że aż własna żona go nie szanuje i poszła szukać innego.

Problem jest jeszcze poważniejszy gdy są dzieci. Okazuje się bowiem, że jeśli żona zdradzi i zostaje to ujawnione to bliskie otoczenie (rodzina, znajomi dalsi i bliżsi) zaczną tak jakby o 2-3 sekundy patrzeć dłużej na dzieci tego męża. Tak jakby bardziej się im przyglądać. Pewnie domyślacie się czemu... Tak,tak. Ludzie swoje myślą. Zdrada żony podkopuje wiarygodność ojcostwa męża. Nie ważne kiedy do niej doszło. Ludzie zaczynają zastanawiać się czy te dzieci to aby jego są, czy podobne. Czy mają podobny kolor oczu albo włosów. Szczęście ma ten, którego syn wygląda jak on sam tylko że młodszy. Gorzej jeśli dzieci wdały się do rodziny żony i nie tak bardzo podobne są do ojca. Wówczas powątpiewanie w ojcostwo jest jeszcze większe.

To już bardzo ciężko znieść mężczyźnie.

Założę się że i wśród znajomych Witka pojawiły się ciche rozmowy czyje dzieci Witek wychował. Swoje a może szwagra jednak? Lata w których zdrada się wydarzyła nie mają znaczenia no bo skoro raz zdradziła to pewnie mogła i wcześniej. Tym bardziej że szwagier spotykal się z żoną Witka przed ślubem.

Tak więc, jak widzicie, z naszej męskiej strony postrzeganie zdrady żony też jest rodzajem pewnego pragmatyzmu ale zupelnie inaczej wyrażającego się niż wasz.

Zdrada żony = ryzyko że wychowujesz nie swoje dzieci.

jakie znowu ryzyko? Badania DNA są teraz.

A czym jest miłość? Ile test takich związków w ktorych pewnego dnia partner mówi.. już Cie nie kocham....!!! Czy to była miłosc.. czy poządanie namietnosc zauroczenie??? Czy my na pewno wiemy ze kochamy? Z calego serca? Śmiem watpić jezeli o co niektorych chodzi...

Aga, robisz z wyjątków regułę. Są związki, które trwają szczęśliwie po 20, 30, 40 i 50 lat. W których ciągle jest miłość, nie było zdrad, a kryzysy przechodziło się wspólnie.
Nie wszyscy potrafią kochać i to jest oczywiste. Ale też po to jest ten etap bycia ze sobą przed małżeństwem, żeby sprawdzić, czy mamy takie same podejścia do ważnych spraw i czy podobnie rozumiemy miłość. To, co u Ciebie nie wyszło wychodzi u innych, tylko inni ze sobą rozmawiają, a nie pozwalają na to, żeby było jak jest.

Ale to, że Twój partner nie chce rozmawiać na ważne tematy powinnaś wiedzieć już przed ślubem, bo część takich tematów powinno się poruszyć przed slubem. Jak np. nasze poglądy na wychowanie dzieci.
Poza tym zawsze można się rozwieść. Ty ciągle tego nie robisz, wolisz chodzić po forum i w każdym temacie twierdzić, że nie istnieje miłość i szczęśliwe małżeństwa.
Aga, weź wreszcie swoje życie w swoje ręce. Zawalcz o siebie. Nie zdradzając swojego męża tylko szukając rozwiązań, które uczynią Cię wolną i szczęśliwą. Rozwód, wyprowadzka, zadbanie o siebie, zmienienie otoczenia, dopiero potem potencjalne szukanie partnera czy kochanka. Taka powinna być kolejność.
Ty tkwisz w tym, co masz, jest Ci w tym źle i nic z tym nie robisz.

Wtedy niektórzy, gdy w związku jest źle i wszelkie próby reaktywacji zawiodły, rozstają się nie szukając usprawiedliwień dla dalszego trwania.

Po pierwsze Aga, przestań wrzucać wszędzie te kropki, bo się ciężko czyta.
No jak ktoś się zmienia to reagujesz odpowiednio do tego, jak się zmienia. Ty też się zmieniasz cały czas. Ale można przed ślubem wyeliminować naprawdę bardzo dużo rzeczy przez zwykłą rozmowę o swoich poglądach. Każdy swój kręgosłup moralny sobie buduje sam.

Moja sygnatura ciągle aktualna.

Małym (i dużym) dzieciom do szczęścia i prawidłowego rozwoju nie są potrzebni rodzice mieszkający pod jednym dachem, którzy ani się kochają, ani szanują. Dzieci są pretekstem dla utrzymania status quo.

Ta cała lawina frustracji chyba innych wypłoszyła a w szczególności Autora

Salomonka... Piszesz:
             "Niewiele piszesz o sobie, prawie nic o tym, co teraz czujesz,"
Wydaje mi się, że tyle o sobie i mojej sytuacji tyle napisałem, taką retrospekcję dokonalem, że sam się dziwę.
Poza tym jestem osobą pogodną, niedepresyjną. Ot taki zwyczajny człek.
Nie napisałem tylko o naszym życiu seksualnym. Otóż nie miał on wpływu na rozwój wydarzeń. Według mnie i żony był on w porządku.
Jak się teraz czuję? A jak ma się czuć zdradzona osoba?
Dziękuję Ci i  za mądre posty.

Ela210...   Piszesz:    "Powinniście te emocje zdjąć z dzieci. Wziąc na siebie".
              Święte słowa.To nieoczekiwanie ode mnie zależy co będą sądzić o własnej mamie. Bardzo mnie popierają. Jeśli teraz powiem, że ich matka jest be, to tak im zostanie. Nie chcę tego przywileju.
              "Wg mnie alkohol jest okolicznością łagodząca."
Nie wydaje mi się. Wyobraźmy sobie salę sądową, gdzie oskarżony wybiela się: Wysoki Sądzie, miej na względzie i potraktuj ulgowo, bo byłem napruty powodując wypadek.
Poza tym dziękuję Ci za wspierające posty.

Olinka.... "Mało tego, kryzys można przekuć w nową, lepszą jakość relacji. Oczywiście pod warunkiem, że  obydwie strony wystarczająco mocno będą tego chciały."
          Trzymam sie tego kurczowo. Oboje chcemy tego. Nawet mocno. Postanowiliśmy zresetować złe rzeczy. Spróbujmy jeszcze raz.
         Teraz może być tylko lepiej. Mieliśmy poważną rozmowę. Bez krzyków, bez obwiniania się. Było pytanie: Co dalej, czego chcemy i oczekujemy. Oboje kochamy się nadal. Jeśli był reset, to żyjmy już bez kłamstw, kłótni, wszystko wyjaśnijmy sobie na bieżąco. Potraktujmy ten wstrząs jak bolący katharsis, ktore oczyści relacje.

After pisze: "Nie napisałeś nic czym ona uzasadnia ten swój dziesięcioletni okres odjazdu emocjonalnego."
                 Po naszej szczerej rozmowie żona mówi, że w tym okresie były kłótnie, lekceważenie z mojej strony, że nie można było ze mną się
            porozumieć, brak mojej należytej uwagi, że według niej nasze życie stało się nijakie. Że ogolna relacja "kryzysuje".

Dużo tu mówiono o zdradach a  ego męskie czy też ego kobiet. Kto na tym bardziej cierpi, kto jest bardziej skłonny wybaczyć. No nie wiem. Nie znam się na tym, ale zdrada dotyczy człowieka w stosunku do człowieka, któremu zawierzyło się życie i się bez warunkowo zaufało.Kujmy igłą kobietę i mężczyznę i okazuje się, że jednakowo zaboli. To też dotyczy zdrad, tak mnie się wydaje. Siostra żony, gdy dowiedziała się o zdradzie męża postradała zmysły i wylądowała w psychiatryku. Ja jakoś się trzymam.

To co Ci mogę, Witku7, poradzić, to abyś bardzo mocno wsłuchał się w siebie i za każdym razem sam siebie pytał czego chcesz, a przy tym nigdy nie dawał się ponosić chwilowym emocjom. Wspominam o tym, bo teraz będą do Ciebie z zewnątrz docierać różne głosy, zapewne jeszcze nie raz i nie dwa coś wzbudzi Twoją wątpliwość, ale Ty zawsze postępuj w zgodzie z własnym wewnętrznym przekonaniem. Jeśli czujesz, że tego chcesz, to tak, idź w tym kierunku, choćby po to, aby nigdy nie żałować, że nawet nie spróbowałeś. Pamiętaj zresztą, że akurat rozstać się zawsze zdążysz.

Jeśli sami nie dacie sobie rady, to skorzystajcie z pomocy terapeuty par, który co prawda nie da Wam gotowej recepty, ale uzbroi w odpowiednie narzędzia, pomoże wyciągnąć właściwe wnioski, nauczy w sposób konstruktywny się ze sobą komunikować, a przede wszystkim pomoże przejść przez ten trudny proces, który nazywa się żałobą po zdradzie. Żałobą, bo będziesz musiał oswoić się z myślą, że tamtego związku i tamtej żony już nie ma. Teraz będziecie musieli wszystko zbudować od nowa, pewne kwestie przewartościować, z innymi nauczyć się żyć. Będzie inaczej, ale to NIE znaczy, że gorzej. Może się zdarzyć, że wyjdziecie z tego silniejsi, niemniej to już jest zależne od Was obojga, bo oboje będziecie musieli tego mocno chcieć.

I jeszcze na koniec myśl, którą w trudniejszych momentach samej sobie w duchu powtarzam: nie musi być łatwo, ważne, żeby było warto.

Jak dla mnie słabe te jej tłumaczenia. A gdzie była w tym czasie ona? Mówiła otwartym tekstem, czy jak zwykle to u kobiet bywa, miałeś się domyśleć?

Nie przyjmuj postawy kurzajki wrosnietej w stopę małżonki. Bo nie zawsze świadczy to dobrze o sile Twojej miłości, a zabieg jej usunięcie bywa bolesny

Witek, najważniejsze jest nie to czego ona chce lecz czego Ty chcesz. Nie chcemy tylko TO MA BYĆ WYŁĄCZNIE TWOJA DECYZJA.
Nie Ty narobiłeś syfu, nie Ty masz ten bajzel sprzątać.

Świetnie, tylko czy masz dostęp do przycisku "reset"
Żeby tak się stało, musiałbyś o tym zapomnieć
Aby być szczęśliwym po zdradzie, to
trzeba mieć krótką pamięć i końskie zdrowiej Witek.
Tutaj ogromna rola spoczywa na niej. Dlatego pisałem Ci wcześniej że główny ciężar dzwigania tego procesu budowy nowego póki co to jej zadanie
To ona ma Tobie coś do udowodnienia, a nie odwrotnie

Od kiedy to kryzysy w związku rozwiązuje się zdradą oraz trwającym dziesięć lat odsunięciem się uczuciowo?
Ciekaw teoria..

Uważaj co o nim mówisz i co o nim myślisz
Zawsze to będę pisał :
Jesli taki facet wygrzmocił Ci żonę, to w takim razie kim dla niej byłeś wtedy Ty?

To nie są pytania do Ciebie Witek
NA TE PYTANIA ZNA ODPOWIEDŹ TWOJA ŻONA. Tylko ona wie dlaczego i za co.
Zwalanie na alkohol jak dla mnie jest jej ucieczką od odpowiedzi.
Tutaj jest jej ogromną rolą, aby na to szczerze Ci odpowiedziała.
Dopiero wtedy i tylko wtedy uwolnisz swoją głowę, a skupisz się na Was.
Naprawdę współczuję siostrze żony
Znała go dobrze, a mimo wszytko zamiast odejść, ma z nim trójkę dzieci.

Co do dzieci
No cóż, to już dorośli mężczyźni. Poradzą sobie z tym. Jak szybko? To już wasza rola.Obojga.

Witek
Samymi dobrymi chęciami to całe piekło jest wybrukowane.
Pamiętaj o tym

Oboje chcecie, wiec to duży plus. Co do dzieci to ich matka nie jest dziwką, jest matką. Rodzice też popełniają błędy, żona jak mówisz szczerze żałuje. W tej drodze do przebaczania może się jeszcze trochę jadu wylać, Twoja żona potrzebuje sił by to udźwignąć. Tylko to wylewanie jadu nie może też trwać nie wiadomo ile bo oboje się tym zmęczycie. Rozejść się możecie zawsze ale jak tu wiele osób pisało, nie może być tak, że przy każdym problemie jest szantaż, że się któregoś zostawi. Kibicuję Tobie, kibicuję sobie i wielu innym, którzy zdecydowali się zawalczyć pomimo bólu.

Uważam Witek, że rozbijasz gó…..o na atomy.
Głównym problemem zdradzonych, chcących tak jak Ty dać szansę wiarołomnej(mu) jest to, jak zachowa się ona/on i czy;

- odczuwa skruchę

- nie będzie powtórki z rozrywki

- uczucie przetrwa

- jak widzi wspólną przyszłość

To są niewiadome jeśli czas po zdradzie jest krótki.
Autor natomiast, te wszystkie dane posiada, jest więc w sytuacji idealnej do podjęcia decyzji.
Reszta to j/w

Nie zrozumieliśmy się. Oczywiście, że kryzysów NIE rozwiązuje się zdradą, ale to co w związku następuje PO zdradzie jest kryzysem i właśnie to miałam na myśli.
Podobno około 50% par po informacji, że któraś ze stron zdradziła od razu się rozstaje, ale drugie 50% decyduje się związek utrzymać. Powody rzecz jasna są różne. W tej drugiej grupie sytuacja nierzadko staje się na tyle napięta, że okazuje się, że ostatecznie tego nie wytrzymują i się poddają, ale jednak część par dopiero wtedy, często po raz pierwszy, zaczyna ze sobą naprawdę szczerze rozmawiać i naprawdę być ze sobą blisko. Wtedy poznają swoje wzajemne oczekiwania, potrzeby, stają się na siebie uważni. Jest trudno, bo trudno żyje się bez zaufania i w ciągłym poczuciu lęku, ale jeśli oboje mocno się starają, to jest to możliwe. Wtedy właśnie zdrada, działając jak terapia szokowa, może być punktem zwrotnym w związku, pozwalając stworzyć w nim nową jakość.

Ja nie twierdzę, że Witkowi i żonie się uda, bo tego nie wiem i na dobrą sprawę nikt tego nie wie, tym bardziej, że ten przypadek nie należy do standardowych (zdrada, która wydarzyła się 15 lat temu, ale wydarzyła się w rodzinie i na dokładkę nie zamyka się wśród tych dwojga, bo wiele osób jest o niej poinformowanych - ten czynnik wydaje mi się bardzo trudny do poukładania sobie wspólnego życia), twierdzę tylko, że czasem się udaje, więc jeśli Witek tak czuje, to dlaczego miałby się tego nie chwycić?

Dla niego tak, ale jeśli daje się komuś szansę, to zwykle postawa zdradzającego ma kluczowe znaczenie. Tutaj to wydaje się jasne, bo kolejnych 15 lat już to dobitnie pokazało.
Teraz Witek głównie musi zmierzyć się z sam ze sobą, niemniej pod tym względem, o którym wspominamy z Liczi, naprawdę ma łatwiej niż wiele innych osób będących na jego miejscu.

Najgorsze w tym wszystkim to dla mnie sa te okoliczności samej zdrady. Może ludziom łatwiej jest to wszystko przetrwać, jeśli tym kimś "trzecim" jest obcy człowiek. Nawet jak to jakiś kumpel czy znajomy to można się przecież odciąć..Ale rodzina..To dopiero miazga..ALe chyba w końcu z tą rodziną nie utrzymujecie kontaktów?
Nie rozumiem, też jak można twierdzić, że to się wydarzyło tak dawno. Ano dla niewiernej żony dawno. Tylko, jak druga strona się dowiaduje dopiero teraz, to jak tutaj mówić o tym, że to dawno temu?

Panowie chyba nie zrozumieliscie. Żadna z nas tu za żonę witka nie ręczy.. Chodzi o szansę którą wykorzysta albo nie i powinno to szybko wyjść.

Witek
Najwyraźniej nie zalapałeś o co mi kaman.
Tutaj o to chodzi, abyś w ten sposób nie wpedzil się w jakieś kompleksy dotyczące Twojej samooceny.
Bo nie jest naprawdę ważnym z kim to zrobiła
Jesli nadal chcecie być razem, to najważniejszą kwestią, wręcz kluczową jest jej szczera odpowiedź na pytanie dlaczego? Problem tkwi w niej, nie w Tobie Witek. 
To ona na to się zdecydowała, to ona mu dała dupy i to ona wie dlaczego!
Przecież zrobiła to również swojej siostrze k***a!
Komuś naprawdę najblizszemu.
Na alkohol niech nie zwala!
Rozumiesz?

karn
Szykuj się Stańczyku
Tobą zajmę się jutro.

Dokładnie tak, jak już wcześniej pisałem on musiał jej długo makaron na uszy nawijać(dlatego pytałem czy lubi być adorowana) aż przy wódzie poszło.

After napisał: "Tutaj o to chodzi, abyś w ten sposób nie wpedzil się w jakieś kompleksy dotyczące Twojej samooceny."
       Nawet zdrada żony z kimkolwiek nie powali mojej samooceny. Bez fałszywej skromności - nie ostatniej urody, pogodny, wykształcony, ceniony
       fachowiec, szerokie zainteresowania, pracowity, dbający o dom, wierność to podstawa wszystkiego, ma/miał ładną żonę i to jej okazywał. W żadne kompleksy nie zamierzam się wpędzać -. Tu piszemy anonimowo, można kłamać albo pisać prawdę. Ale  ja siebie tak spostrzegam.
       Są lepsi ode mnie, lecz outsiderem nie jestem.   

Tylko ja: Dziękuję za długi i wnikliwy post.       
           Piszesz :"Jak dobrze, ze teraz czujesz co powinieneś czuć". Najgorzej, że nie wiem co czuję oprócz bólu. Znikąd nie mam pomocy.
Dzieci niby są już  dorosłe, ale nie chcę ich obarczać dodatkową traumą. I tak przeżywają to bardzo. Wszystko robię po omacku, na żywioł. Wszystko to takie nieznane, bo po prostu nigdy nie spodziewalbym się tragicznego ciosu od najbardziej zaufanej osoby. Sytuacja całkowicie mnie zaskoczyła.