Romans z żonatym - rady dla przyszłych kochanek i kochanek - Netkobiety.pl

Bardzo proszę, żebyście przestały się wzajemnie prowokować. Invincible, jesteś nowa na forum, więc informuję, że nie tolerujemy tutaj złośliwości tego typu. Zapoznaj się z Regulaminem, a pozostałym też nie zaszkodzi, jak sobie przeczytają i przypomną jego treść.

Żyję jakoś. Jednego dnia - spokojnie. A w jeszcze inne - ryczę, wspominam. Tęsknię. Jak pies. Usiłuję sobie tłumaczyć, że nie ma za czym. Ale nie zawsze te tłumaczenia trafiają mi do łba. Chciałabym już tylko spokoju. Obojętności. Czasami chciałabym zapomnieć o tym, że istniał. Wymazać te kilkanaście miesięcy z pamięci. Wyrzucić ze wspomnień spotkania i rozmowy. Zawinąć się w kołdrę, zasnąć na co najmniej rok. Odpocząć. Nie dostawać palpitacji na widok czerwonego samochodu marki kia, parkującego pod sklepem. Przestać pamiętać. Czasem chciałabym się cofnąć w czasie o półtorej dekady i zacząć dorosłe życie od nowa... czyli krótko mówiąc - czasem (rzadko) jest ok, a częściej pół szpitala psychiatrycznego wyje mi w czaszce. Cudowności po prostu...

Zablokuj, jeśli sam nie chce przestać. Burzy Twój spokój celowo.

Edit: tytuł topiku - od czapy. Badziewny, że hej. Dziś na pewno bym go tak nie nazwała.

Myślę o sobie z przeszłości. Jeszcze hen sprzed małżeństwa. Jaka ja byłam strasznie na " NIE", jeśli chodzi o romanse. Jakie to psy wieszałam na kochankach, zdradzających...

Aż w wyniku wielu zdarzeń, przeżyć, dołów, spotkałam tego konkretnego człowieka. I pozwoliłam sobie na wyrzucenie w kąt wszystkich swoich zasad etycznych z tej dziedziny życia...

W międzyczasie, całkiem niedawno zarywał do mnie kolejny żonaty nieszczęśnik. Krzywdzony przez żonę, cierpiący katusze, odstawiony od łoża, ale jednak rycerski, poświęcający się "dla dzieci". Bo te dzieci jego są - cytuję : "kochane i wrażliwe". Śmiać się, czy płakać? Założyć fundację dla cierpiących mężów i zbierać na nich 1% z podatków?
Powiedziałam, że go rozumiem, bo też jestem "kochana i wrażliwa", ale jednak póki jest zajęty, to będzie musiał brać to cierpienie na klatę.
Opadły mi ręce.  Dziękuję losowi, że mam dobrą sytuację materialną, fajną pracę, fajne mieszkanie, fantastyczne dziecko i nie jestem skazana na przymus tkwienia w nieudanym.związku. Choć jeszcze rok temu bałam się taki nieudany związek zakończyć...

Wychodzi na to,że tak silna trauma w efekcie długofalowym potrafi dopiero uodpornić na ryzyko popełnienia kolejnych takich przypadków. Mnie przeraża to, że jeśli co drugie lub co trzecie małżeństwo wygląda tak, że mąż lub żona całkowicie szczerze zaczyna narzekać czy wręcz złorzeczyć na współmałżonka, to co może się dziać za zamkniętymi drzwiami. Chyba, że to takie zwyczajne ustyskiwanie, z nudów, abo akurat ktoś ma zły dzień..
Pozostaje życzyć drogie Panie wytrwałości, siły i dużo pozytywnego myślenia

Moim zdaniem, żonaci gardzą nie żonami, ale kochankami. To widać po tym, jak postępują. Wracają przcież do swojego ważnego, oficjalnego życia ze swoją ważną, oficjalną partnerką. Wybierają ją za każdym razem, kiedy wracają od kochanki. Czasem sobie myślę, jaki ubaw musiał mieć ten "mój", widząc jak kupuję każde jego słowo. Płakał... prawdziwymi, rzewnymi łzami. Własnoręcznie mu te łzy ocierałam ... pfff... Płaczący facet to dla mnie widok niecodzienny. Jak można nie wierzyć w słowa, w autentyczne nieszczęście płaczącego człowieka?
Straciłam zaufanie do mężczyzn. Co jest prawdą, co kłamstwem - nigdy nie będę w stanie tego odkryć. Chyba już zawsze gdzieś z tyłu głowy będzie się czaić myśl, że to co widzę i słyszę może być oszustwem.
Nie jest to dla mnie łatwe. Całe życie byłam ufna. Osobie, którą obdarzyłam uczuciem, zwierzałam się dosyć często. Teraz nie mam ochoty na czyjekolwiek towarzystwo.
Jestem zmęczona.

Na którymś z topików, zdaje się że u kogoś z nickiem nowy_tu, czytałam że trzeba się polubić, pokochać, żeby wejść w jakiś związek. Często ludzie nawiązują kolejną relację, byle tylko uniknąć bycia samemu/samej. To chyba mój problem. Nigdy się nie lubiłam. Chyba dlatego tak łatwo jest mnie przyciągnąć do siebie byle ciepłym słowem. Sama już nie wiem. Teraz, w tej chwili jest mi zwyczajnie przykro, że ludzie mogą tak kłamać wszystkich wokoło, że w zasadzie nie warto nikomu ufać. Pokręcone to wszystko. Mogłabym spać bez przerwy...

Co do wybaczenia ewentualnej zdrady....trudno mi się wypowiadać, trudno mi oceniać. Nie wyobrażam sobie ogromu bólu jakiego doznaje zdradzona osoba. Jak ciężkie musi być wybaczenie zdrady... jak wiele czynników składa się na to wybaczenie. Miłość do zdradzającego partnera/partnerki, wzgląd na wspólnie przeżyte lata, wspólne dzieci, wspólne mieszkanie... kiedyś pewnie pukałabym.się w głowę. Ale nie dziś. Ludzie reagują różnie, nie mnie to oceniać bo nie mam pojęcia co sama zrobiłabym w tej sytuacji.

Głupie. Głupie jak but. Emocje mocno przytłumiają racjonalne ogarnięcie tematu. Nie zwracasz uwagi na ewidentne ściemy. Skupiasz się na tu i teraz, zamiast objąć to jakoś całościowo. Brak kontaktu pozwala otrzeźwieć i spojrzeć na to, co się działo z pewnej perspektywy.
Wielu rzeczy żałuję. Co do żony - przez długi czas ma się tę pewność, że skoro nie wie, to nie cierpi. Bo i przecież przedstawiana jest jako ta "zła", "okrutna".
To czego nie żałuję, to zakończenia nieudanego związku. Ta relacja dała mi jakiegoś kopa. On był jedyną osobą, której zwierzyłam się z tego jak wygląda moje małżeństwo. A moje małżeństwo to był układ na papierze. Umowa na dziecko i wspólny adres. Pewnie gdybym przegadała temat z kimś innym, zebralabym się  na odwagę i również byłby ten sam rezultat. Ale jakoś tak głupio było mi wyznać bliskim, że mąż mnie nie chce. Zwyczajnie nie chce. Zrobił dziecko i tyle. Nie pomagały rozmowy, płacze, prośby, koronkowe bielizny za chore pieniądze. Było mi zwyczajnie wstyd.

Zacytuję klasyka

No nieee )) daj spokój, że szukałaś w nim psychologa, Po prostu szukałaś mężczyzny, ze wszystkimi jego atrybutami bo latami tego nie miałaś.
Trochę naginałaś jego obraz do Twoich potrzeb,  On robił to samo.
I żadne z Was w duszę drugiego wgłębiać się w tym układzie nie zamierzało.
napisałaś gdzieś wyżej że łatwiej Ci z tego wyjść obrzydzając sobie jego i ten romans, dziewczyny poparły.. Jak pomoże, to ok, jak nie, to trzeba bolesną drogą szukania swoich motywacji iść. I tyle.

edit chyba czułabym wdzięczność do losu, bo inaczej usychałabyś w tym małżeństwie

To są właśnie podwójne standardy.
Facet "zdobywa doświadczenie", a kobieta "się puszcza".

Nieważne, jak ładnie to nazwać, kupa w kolorowym papierku NIE JEST cukierkiem, drodzy Panowie, święci i sprawiedliwi.

W przypadku Soft mogło tak być,lecz jest wiele przypadków że żony mają kochanków po to żeby od męża nie odejść,nie odchodzić.W odwetach,rekompensując coś sobie,żeby mieć "więcej" ,żeby "przetrwać,"wytrzymać",dla płochej rozrywki,dla dramy,dla emocji,uwagi,złudzeń,ogólnie dla szukania szczęścia poza sobą i ucieczki przed sobą.Faceci robią tak samo może proporcje i akcenty emocji ,uczuć trochę inne ale nie jakoś drastycznie-pomijam seryjnych "łowców" i "łowczynie" bo w tych ostatnich chodzi o ilość nie koniecznie o "jakość". Kochanka dla żonatego tylko dla samego seksu ? Mało prawdopodobne - chmura otoczka przeróżnych uczuć "przed" i "po" też bywa bardzo ważna w romansach żonatych .Umniejszanie znaczenia emocji to też wymówka "to nic dla mnie nie znaczyło" bzdura znaczyło znaczyło jak się wydało to niby przestało znaczyć gadanie na użytek zdradzanej osoby i jeden z wielu wyborów "myśleń".
"Pokręcone to" i tak i nie.

W sumie racja, mój post był bardziej skierowany w stronę Aftera, wybacz

Poznaj "półprzezroczystą, zagubioną dziewczynkę" coś mi się wydaje z nią będziesz do końca życia,jak ją pokochasz,polubisz,zaakceptujesz to może już nie będzie półprzezroczysta i zagubiona a jaka powinnaś być nikt nie wie jaka będziesz to zależy od Ciebie to ciekawe może być rozwinąć się dla siebie bez wzoru recepty która niekoniecznie jest Twoją  .Zbyt wiele warunków sobie stawiasz jak wielu ludzi to powszechne bo niektóre złudzenia są niby namacalne natychmiastowe a inność jakby nie istnieje jest nieznana nie do uwierzenia to też złudzenie.Porzucanie tych złudzeń które się kocha bardziej niż siebie boli,ale tylko na początku potem jest lżej .
Co stoi na przeszkodzie i gdzie one są żebyś czuła radość z bycia we własnym towarzystwie tylko jakieś myśli,uczucia w Tobie.Do tej radości nie potrzebujesz już starego myślenia o nieudanym małżeństwie o kochanku jego życiu to zbędny balast a przyszłości nie znasz, nie ma sensu brać jednego dnia w jednej chwili całej reszty życia na plecy i głowę jeżeli to robisz to tylko nawykowo odruchowo bo ta Cię nauczono "wszyscy tak robią" boisz się,że inaczej się nie da nie można i przyzwyczajona jesteś do tego .
Na początek zobacz jak siebie oceniasz i osądzasz siebie bez litośnie jednocześnie użalając się nad sobą - stara sztuczka.
Możesz przestać wyzerować odpuścić to co było.To co było - przeszłość jest martwe w pewnym sensie wiele rzeczy nie ma zobowiązań i nie musi mieć kontynuacji.
Nie skrzywdzisz się jak będziesz dla siebie dobra tylko zobacz co Ci szkodzi a co nie.
Jak zrobisz coś dla siebie to kto wie może spotkasz kogoś jak Ty.

Nie sądzę. Raczej do teraz bym w tym tkwiła i zginała w dalszym ciągu kark.
Romans pokazał mi, że może być inaczej, że mogę być dla kogoś ładna, interesująca. Że czas spędzany z kimś może dawać radość...
Poza tym, ja tamtego faceta poznałam przed moim ex. Tylko nasze drogi się rozeszły na kilkanaście lat. Zniknął mi z horyzontu, ale nigdy o nim nie zapomniałam... trochę żal, że to koniec. A trochę ulga, bo każde pożegnanie z nim było dla mnie katorgą. On się po prostu odcinał. Zamykał drzwi i wracał do swojej równoległej rzeczywistości. Przestawiał zwrotnicę z lewa na prawo i już. A mnie żegnał słowami - "no przecież na wojnę nie jadę". Kompletnie nie pojmował co się we mnie dzieje. Zapewne dlatego, że dla niego to była tylko odskocznia. Jak film w kinie, jazda na motorze, mecz piłki nożnej - ot, idziesz, zapewniasz sobie trochę frajdy i wracasz. Dlatego dziwił się moim łzom. A ja ryczałam nad beznadzieją tej sytuacji - bo przecież nie będę go na siłę  znikąd wyrywać, ale pokazał mi z kolei że może być fajnie, radośnie, że ktoś mnie rozumie i chce wysłuchać, że mogę się komuś wreszcie podobać... i ta świadomość, że wszystko to zniknie jak te drzwi za nim się zamkną... że przecież on nie był, nie jest, nie będzie mój. Z nim - super spędzony czas. Bez niego beznadzieja, pustka i bezsens.

Jestem pewna, że gdyby nie on, wciąż bym tkwiła w małżeństwie, które drążyło mnie od środka, a ja bezczynnie na to pozwalałam.

Aa, czyli znałaś go wcześniej..Rozumiem, że on sam był juz wtedy żonaty, dlatego się z nim nie związałaś? A on był szczęśliwy na poczatku małżeństwa, przynajmniej według tego co Ci mówił? Tzn. w porównaniu do tego okresu kiedy niby zaczął narzekać na żonę..Z pozycji zdradzającego zawsze chyba łatwiej tą zwotnicę przestawić, jeśli widzi się korzyści dla siebie, zaróno w małżeństwie jak i znajomosci z kochanką. Więc skoro tak łatwo mu było wrócić do ciepłego domu, to czy naprawdsę tak źle oceniałby żonę? Widzisz jednak chyba ten pozytywny skutek romansu w postaci zakończonego małżeństwa, to juz jakaś lekcja na przyszłość..

Oj nie, nie tak - jak wychodził to raczej banan mi schodził z twarzy. Beczałam jak zostałam sama. No i jak żona się dowiedziała. Ale przy nim to nie. Mówiłam tylko o tym, co czuję. Co do wyrzutów sumienia, to mówił ze ich nie ma wobec żony. Wobec mnie chyba też nie, no bo w końcu łba mi nie urwał...
Co do lustra i tego co w nim widzę... nie to zaczęło się jakoś po urodzeniu dziecka. Wcześniej ten mój biust jakos mi nie wadził. D to fajna literka.
Potem się to zaczęło... totalne odtrącenie, uwagi nt wyglądu i jakoś to poszło... normalna zdrowa kobieta, kazałaby gościowi spier.alać na drzewo.
Ostatnio staram się cieszyć małymi sprawami. Herbatą wypitą w fajnym kubku, ciekawym filmem, sukcesem szkolnym dziecka, jego uśmiechem... zwłaszcza po lekturze ksiażki pt:"Żeby umarło przede mną"... o ciężko upośledzonych fizycznie i umysłowo dzieciach i ich rodzicach. O tym, jak w pocie czoła zmagają się z codziennością. Mam dobre,łatwe życie. Teraz -tak jak ktoś tu wspomniał, mam czystą sytuację. Ogarnę. Dam radę. W końcu to nie jest duży problem - ot, emocjonalne rozkminy. Minie. Czasem po prostu nachodzą mnie takie głupie myśli, ale przecież to nie jest problem nie do rozwiązania. Mam nadzieję, że jak ogarnę to emocjonalnie, stanę na nogi i będę silniejsza. Czasem myślę o żonie. Jak sobie radzi. Ale może nie powinnam, nie mam prawa?

Bagienni_k - on miał wtedy żonę (nie tą, jest już po 1 rozwodzie) ale nie wiedziałam wtedy o tym. Po prostu los nas ze sobą zetknął kilka razy, a potem on zniknął. Pozostawił jednak trwały ślad w mojej pamięci. Z tą drugą żoną zaczęło się sypać jakoś tak po tym jak dziecko się urodziło. Mówił że czuje się, jakby jej był tylko do dziecka potrzebny. Uwierzyłam, bo moim zdaniem swojemu mężowi też byłam potrzebna w celach reprodukcyjnych tylko i wyłącznie. Seks proponował w trakcie małżeństwa 2(dwa) razy. Zaraz po ślubie i weselu (kościelny się nie liczy bez tego), i jak chciał 2gie dziecko. To pierwsze powstało bo powiedziałam, że mam jajeczkowanie ( bolały mnie jajniki). Romantycznie, nieprawdaż? Cieszę się, że jestem tu anonimowa, bo wstyd mi się by było do takich rzeczy przyznawać nieanonimowo...
Nie wiem czemu ex taki był. Może był gejem? Nie wiem. Nie musiał się ze mną żenić jeśli nie byłam w jego typie...

Wychodziły. I zawsze pojawiały się pierwsze, przede mną. Niestety chyba za rzadko. Jestem beznadziejnym przypadkiem domatorstwa.
Jak mówię, problem z samopoczuciem pojawił się w ciąży i po ciąży. Jestem dość nieśmiała. Żadne tam jakieś podrywanie kogokolwiek nie wchodzi i nie wchodziło w grę. Od chłopów nigdy się jakoś kijem nie musiałam opędzać. W LO opinia kujona. Na studiach 99% bab. Sama sobie w poznawaniu facetów nie pomagałam siedząc non stop w domu. Także ten... za wiele rzeczy odpowiadam sama.
Dzięki żonatemu polubiłam te swoje cycki. I tyłek. Serio. Powiedział, że "ale fajny". Pooglądałam w lustrze, faktycznie niezły. Trochę podrasować Chodakowską i będzie git. Widzisz? Teraz podśmiechujki, a rano beczałam. Cyrk na kółkach...

No widzisz. Doczekałeś się. Mam nadzieję, że ja także doczekam się wartościowej, niedosrywającej uwagi od Ciebie. Buziaki!

Ja tu nie rozumiem u Was wszystkich jednej rzeczy...
Na podstawie jednego scenariusza - generalizujecie na temat relacji "mąż-żona-kochanka" (choć raczej na pierwszych stronach tej konwersacji).

Przed poznaniem męża "poznałam" kilku takich (nie ze wszystkimi do czegokolwiek doszło):
1) wydawało mi się, że to moja bratnia dusza, bo rozumiemy się w pół słowa, a to taki poszkodowany bidulek w separacji i tylko ja go rozumiem, ale stanął przed wyborem: nowe życie versus stare schematy i... ostatecznie wybrał to drugie, a ja zdałam sobie sprawę ile czasu (3 lata) zmarnowałam na to jego niezdecydowanie, a osoby z mojego otoczenia uświadomiły mnie, że zachowywałam się z jego powodu jak schizofreniczka...
2) chciał, szalał za mną, miał bardzo fajną osobowość, ale też zasady moralne i nie przełamałby się, choć długo i niezręcznie próbował...
3) życiowe problemy mieliśmy prawie identyczne, do czegoś tam doszło, powiedziałam stop i... do dziś jesteśmy przyjaciółmi...
4) typowy lovelasek...
5) popieprzony książę...
6) poligamista...
7) sąsiad, którego wysłałam w diabły od razu, gdy wyskoczył z niemoralną propozycją, a żona potem się z nim na szczęście rozwiodła mimo dzieci, które zresztą odzyskały spokój ducha, gdy neurotyczny tatuś sobie poszedł i dał mamusi życiowo odetchnąć.
Takich historii jest multum i nie zależą tylko od tego czy jest ślub, albo czy są wspomniane dzieci. Jest sporo więcej czynników, które tworzą całe tło.

Mój "przypadek pierwszy" - nadal jest w separacji, nadal jest nieszczęśliwy, nadal niezdecydowany i nadal byśmy się dogadali na wszelkich innych płaszczyznach, ale na całe szczęście ułożyłam sobie własne życie bez niego, bo huśtawki, to ja lubiłam w przedszkolu.
Choć akurat o jego żonie nie myślałam z troską, bo ją znałam i już wcześniej wiedziałam jaką jest osobą pod względem charakterku. "Kasa Misiu, kasa!!!" + "a co mnie obchodzą twoje problemy", bo jej problemem był tylko brak nowej sukienki za 2-3 tysie i to o której godzinie spławić kochanka, żeby nikt nie zauważył.

Co do rozmiaru D... Mój Mężuś strasznie zesmutniał jak mi po chorobie spadły z F (a w rozmiarówce PL - G) do D (przy ogólnym rozmiarze M/38, dół czasem 36, góra 40 ale wyłącznie przez te cyce). Ale na studiach wszyscy koledzy latali za moją psiapsiółą z rozmiarem A (teraz B), a mój własny brat powiedział mi, że duże "nie są w modzie", bo za parę lat obwisną... Każdy ma tu inny gust.

Do Autorki: nie skupiaj się nim, jego problemach, albo żonie. Zauważyłaś już u siebie pewne zależności i reakcje - czyli pierwszy krok zrobiony. Nie powiem jak inni: "zerwij, zostaw to, odseparuj się". Raczej: "co byłoby dla Ciebie drugim krokiem?". Jesteśmy na etapie "identyfikacji problemu", teraz szukamy wariantów(!) rozwiązań, bo nie ma na świecie jednego uniwersalnego.

Dziękuję wszystkim.za dobre słowa.
Od godziny mam właśnie kryzys. Emocjonalne pier.olnięcie. Ogarnę, tylko trochę poryczę

Mira odczytaj pocztę.

Tak jest wysmarcz nos pierś do przodu wyprostuj się i takie tam .
Po prosu daruj sobie spokój to nie koniec życia - najciekawsze co jest przed nami

Cieszę się, że dochodzisz do równowagi psychicznej i jednocześnie zazdroszczę tego spokoju w głowie. U mnie urwanie kontaktu trwa 2 miesiące i niestety nie jest ze mną dobrze, a wręcz czuję, że gorzej niż na początku.
U mnie takim bodźcem do wywołania łomotu emocjonalnego jest przypadkowe spotkanie go na osiedlu. Ostatnio byłam świadkiem jak wymieniał spojrzenia i uśmiechy z jakąś panią. To mnie rozwaliło doszczętnie, bo tak też zaczęła się nasza 2,5l "znajomość".
Po tym przeplakalam kilka godzin, nie spalam w nocy. Odbiło się to bardzo na mojej psychice i na drugi dzień dostałam w autobusie ataku paniki, myslałam że umieram. Tylko zrozumie to ktoś, kto przezył taki atak, odejmuje ręce nogi robią się z waty, oblewa cię zimny pot, serce bije jak szlaone, nie możesz złapac tchu, język i usta mrowieją, wpadasz w wielka panikę, że zemdlejesz, udusisz się, umierasz....... Kiedyś jak zmarł mój tata, miałam takie ataki i miałam zdiagnozowaną nerwicę. A teraz wszystko wróciło z wielkim hukiem, już nie wytrzymuję nerwowo, psychicznie do dupy.
Jestem zła na siebie, że weszłam w taki układ, kosztem swojego zdrowia psychicznego. I z upragnieniem czekam dnia, kiedy wszystko w mojej głowie będzie działać prawidłowo, kiedy w końcu osiągnę spokój ducha i przejdę obojętnie koło tego lowelasa, bo takiego go teraz zobaczyłam.
Musiałam się wygadać. Pozdrawiam

Soft Heart, jestes madra, silna kobieta.
Wiesz, co jest naprawde przydatne dla Ciebie?  Rozpoznac - nie ganic – zmienic!
Ty juz zaczelas rozpoznawac, zaczelas tez zmieniac. Ale nie przestalas jeszcze (siebie) ganic.
Wiesz, co to jest ten Twoj wstyd i wyrzuty sumienia? To jest samobiczowanie sie. Na to nie zasluzylas, nie rob sobie tego. Zacznij wreszcie kochac sama siebie, zebys nie musiala juz wiecej szukac milosci tam, gdzie jej nie ma, zebys nie wpadala juz w te zimne pulapki.
Nie lituj sie nad zdradzona zona. To jej zycie i jej wybor, jesli chce zyc z okruchow, ktore jej rzuca zonaty.  Jest dorosla i za swoje zycia sama odpowiedzialna. Widac ona jeszcze nie zrozumiala, widac nie doszla jeszcze do tej granicy cierpienia czy rozpoznania, ktora zmusilaby ja do zmiany. Jesli chcesz jej jakos pomoc, to zycz jej w duchu, zeby cos zrozumiala. Bo ta historia moglaby byc dla niej prezentem od losu, gdyby ona tylko tego zachciala.

Bylam kiedys zdradzona zona i dlatego wiem, co tu pisze. Ja tez uslyszalam od ex-meza, ze to wszystko moja wina  i ze to moj problem, jesli ja mam problem z jego kochanka.
Jak widac, jest to zdumiewajaco prosty sposob co poniektorych zonatych na odsuniecie od siebie odpowiedzialnosci za swoje wlasne czyny.
Ale wiesz co? Jak ja to uslyszalam, to zabrzmialo to dla mnie tak absurdalnie, ze nagle zrozumialam, ze mial poniekad racje, moze tylko w troche innym sensie, niz on to sobie wymyslil.
Zrozumialam, ze jestem sama odpowiedzialna za swoje zycie i swoje emocje. I one maja mi cos do powiedzenia, trzeba ich tylko posluchac.
Ja swojemu zonatemu  postawilam wtedy walizki przed drzwiami i wymienilam zamki w mieszkaniu, zebym przypadkiem w chwili slabosci jego czy mojej nie probowala „odbudowywac“ czegokolwiek i zabralam sie za siebie. Nie zrobilabym tego bez kochanki, bo byly przeciez male dzieci, kochalam swojego meza i z mojej perspektywy takie zle to malzenstwo nie bylo.  Tak myslalam, ale nie wiedzialam wtedy jeszcze, ze mozna miec  tez cos duzo lepszego, niz to, co wtedy mialam.
Wpadlam co prawda najpierw w dol,  ale zaparlam sie, ze dam sobie rade. Zmienilam mnostwo, jesli chodzi o traktowanie samej siebie i jestem dzis z mojego zycia tak zadowolona, jak z cala pewnoscia nie bylabym, gdyby tamto moje malzenstwo wtedy sie zachowalo, nawet bez tej historii z kochanka.
To bylo ponad 20 lat temu i z tej perspektywy i obecnej pozycji zyciowej dziekuje  swojemu losowi za kazdym razem, gdy sobie przypomne, co mnie do tego miejsca doprowadzilo, za to, ze dal mi mozliwosc  zrozumienia czegos i zmusil  mnie w ten sposob do zmian, poslugujac sie w tym celu moim ex-mezem i jego (takze juz od dawna ex) kochanka. Za zadna cene nie chcialabym wrocic do tego, co bylo przed kochanka i rozwodem.

Dlatego radze Ci, jesli chcesz sie litowac, to lituj sie nad sama soba, ze bylas dotad tak zle przez siebie sama traktowana.
Jesli chcesz sie wstydzic, to wstydz sie za to, ze pozwalalas sie tak zle traktowac przez innych. Ale to tylko wtedy, jesli naprawde koniecznie chcesz sie za cos wstydzic. Ogolnie nie jest to emocja, ktora bylaby dobra podstawa do odbudowania poczucia samowartosci, tylko jest ona raczej wyrazem jego braku. Nie twierdze, ze jest to w kazdym wypadku zbedne uczucie, ale w Twoim raczej tak. Moze popatrz na to pod tym katem.

Nie chcę zaczynać nowego wątku, a skoro wypowiadałam się w tym miejscu kilka razy chciałabym prosić wszystkich o kilka „udarzen” ponieważ chyba tylko to jest w stanie mi pomóc aby „wstać z podłogi”. Kilka tygodni temu zakończyłam romans- i pierwszy raz - chyba na dobre. Jest tak jak chciałam - bez kontaktu. Po tych kilku tygodniach żałoby mogę stwierdzić ze moje - i tylko moje uczucie było prawdziwe - a wszystko co usłyszałam z pewnością było kłamstwem. Niestety - zamiast lepiej - jest  gorzej... Czy da się przestac kochać? Czy jest szansa ze przyjdzie dzień w którym poczuje obojętność ? Mam wrażenie ze z żalu i tęsknoty chociażby za ta odrobiną fałszywego zainteresowania, wsparcia i rozmowy - rozrywa mi serce. Nie chce pocieszenia i głaskania po głowie... nie o to mi chodzi. Zasłużyłam sobie na to co czuje. Chce tylko usłyszeć ze da się zabić i zadusić w sobie miłość, ze to kwestia czasu....tylko tyle... Czy komuś się udało?

Nie mogę napisać, że się uda z własnego doświadczenia. Ale sama widzisz, że od czegoś się zaczyna: dałaś radę zakończyć ten, niewątpliwie ciężki, etap w swoim życiu. A to jest początek do tego, żeby móc swoje uczucia wygasić, mając świadomość, że właśnie z drugiej strony była to tylko przygoda i z jakiegoś powodu zdecydowałaś się ją zakończyć. Pomyśl sobie, co było w tym wszystkim na tyle męczące, że nie mogłaś dalej tego ciągnąć...

Czekanie. Czekanie bez końca. Rozkładanie każdego zdania i gestu na czynniki pierwsze. Świadomość - gdzieś tam z tyłu głowy- że wszystko tutaj nie gra, ale przecież kocham, tak bardzo się staram, więc może... może on nie kłamie, tylko naprawdę jest nieszczęśliwy? Tak jak i ja byłam nieszczęśliwa? Wieczne poczucie niespełnienia, niedosyt, świadomość nadciągającej porażki, zderzenia ze ścianą, na przemian z myślami, że "dam radę", ""to nic takiego", "tylko seks", spoko... "dam radę" taka jestem ponad to, taka super na przemian z - "matko, kocham tego człowieka". I nie, nic tutaj nie ma do rzeczy wiek, wykształcenie czy cokolwiek innego. To było i jest najgorsze. Wieczny kocioł w głowie. Przed chwilą ryczałam, zwinięta w kłębek, zaraz może mi przejdzie i zrobię coś innego. Nie wiem. Jakbyś w głowie miał cały Dworzec Centralny w godsinach największego ruchu. Bardzo kochasz, bardzo nie chcesz być sam, bardzo nie chcesz krzywdzić nikogo, a przecież krzywdzisz, a jednocześnie kochasz, pragniesz, pieczołowicie przechowujesz każde wypowiedziane przez niego słowo, ale wiesz, gdzieś w głębi serca wiesz, że bierzesz udział w oszustwie i że cena, którą przyjdzie Ci zapłacić jest zdecydowanie za wysoka - bo przecież on wcale nie kocha, tylko mówi, mówi, mówi bez końca. Wiesz o tym, ale uwikłanie emocjonalne jest za duże. Trochę jakby Cię wciągał jakiś wir.

Mira, damy radę. Niemożliwe, żeby to trwało wiecznie. Nic nie trwa wiecznie.

Excop - oczywiście że tytuł jest kontrowersyjny i miał przyciągnąć jak najwięcej osób. Głównie tych co mogą i zechcą wspomóc. Czy jest zmiana obyczajowości? Wątpię. Romanse były, są i niestety będą.