Romans z żonatym - rady dla przyszłych kochanek i kochanek - Netkobiety.pl

Może już dajmy sobie spokój z tym, że nam "się należy" jakiś tam syf. Stało się, co się stało. Wynieśmy z tego naukę na przyszłość i wystarczy. Wszystko w końcu minie. Ból przejdzie. Podobno czas to najlepszy lekarz. "Mój" miś zaszedł dziś do mnie do biura jak byłam sama i mimo że ponoć (wg tego co mówił) ma w domu teraz raj, to proponuje mi powrót "do tego co było" za jakieś 2-3 mce jak się uciszy... WTF? No c.i...u.l. Przez duże "c". Kazałam mu się wynosić ale jak poszedł to ryczałam do monitora godzinę... dobrze że kumpela na L4 to mogłam trochę pobeczeć.

Sorry ale jeśli nie miałyście obiecanego wspólnego życia to cierpicie z powodu piosenki którą sobie dośpiewałyście i nie ma co na Misiach psów wieszać.
Niemniej współczuję..

Tjjja... ja po pewnym czasie miałam teksty że "on już tak dłużej nie wytrzyma", " jak ona go traktuje, jak psa, pomiata nim, nie szanuje", "tylko z tobą czuję się dobrze", " powinniśmy być razem (i teraz uwaga... werble) - KIEDYŚ" "bo teraz syn jest za mały (13 lat)"
A prawda jest taka, że jak emocjonalnie się do kogoś przykleisz, to z byle g.ó.wna upleciesz sobie wianuszek i uczepisz się każdego słowa. I wybacz ale tak jak mi ten człowiek namieszał w życiu, a przede wszystkim we łbie - to wiem tylko ja i będę sobie na nim wieszać wszystkie psy świata. Tyle mojego.
Edit: to z czego się cieszę to to, że uświadomiłam.sobie braki swojego byłego już małżeństwa i się rozwiodłam.

Jak ktoś cały czas ma głowę na karku i twardą wolę to takie "duperele" nie robią wrażenia, a raczej zażenowanie. Facet pewnie też się nabijał jaką łatwą zdobycz trafił która łyka wszystko jak pelikan, zapewne zaraz sobie kolejną znajdzie, niech tylko żonka ochłonie.

Na razie wygląda jakby 6 w totka trafił. A jak jest u Ciebie Szary80? Dobrze już po rozstaniu z mężatką ?(kiedyś śledziłam wątek Nowego i tam też pisałeś) jestem ciekawa ile mi zajmie powrót do względnej normalności...

Spytaj Typowego Charliego. On wszystko wie. Każdy mądry póki sam na życiowym zakręcie z drogi nie wyleci

"Mój" reaguje dziwacznie... wygląda jakby 6 w totka trafił. 100%zadowolenia. A jak beczałam że mi źle to z uśmiechem na gębie potrafił powiedzieć, że mam się cieszyć że zdrowa jestem bo nie można mieć wszystkiego.

Nie wiem ile czasu zajmie Ci powrot do zycia bo ja sam tego nie wiem.Mam nauczke i nigdy wiecej juz w takie cos sie nie pakuje.

Szary80, czytałam Twój watek... na jakim jesteś dzisiaj etapie - zapomniałeś ? Powiedz ze można, ze potrzeba tylko czasu  ... pociesz mnie.

Indiańska przypowieść o dwóch wilkach

Pewien stary Indianin Cherokee nauczał swoje wnuki. Powiedział im tak:

– Wewnątrz mnie odbywa się walka. To straszna walka.

Walczą dwa wilki: jeden reprezentuje strach, złość, zazdrość, smutek, żal, chciwość, arogancję, użalanie się nad sobą, poczucie winy, urazę, poczucie niższości, kłamstwa, fałszywą dumę i poczucie wyższości. Drugi to radość, zadowolenie, zgoda, pokój, miłość, nadzieja, akceptacja, chęć zrozumienia, hojność, prawda, życzliwość, współczucie i wiara.

Taka sama walka odbywa się wewnątrz was i każdej innej osoby.

Dzieci myślały o tym przez chwilę, po czym jedno z nich zapytało:

– Dziadku, a który wilk wygra?

– Ten, którego nakarmisz – odpowiedział stary Indianin.
Nie karm złego wilka ...

Szary80, nie pisz, proszę, postu pod postem. Zamiast tego używaj opcji ''edytuj''.

Mira w końcu zapomnisz. Może nie całkiem ale w końcu wspomnienia zbledną. Rozpaczasz za byłymi chłopakami z dawnych czasów? Nie. To też minie. Tak już jest nasza psychika skonstruowana.

Wszystko się ułoży... ja o nim myślę jak o iluzji. Bo to była iluzja. Nieprawdziwy obraz doskonałego człowieka który przecież nie istniał
A raczej istniał tylko w moich wyobrażeniach. Weź kartkę i zacznij wypisywać jego wady. Każdą przykrość jakiej doznałaś w tym "związku". Zacznij od - " Ma żonę i nie miał skrupułów by ją oszukiwać". Ktoś tu słusznie nadmienił - czego myśmy oczekiwały od kogoś kto potrafił oszukać bliską sobie osobę?
Potem czytaj tą kartkę w kółko i w kółko i w kółko. Ja tak zrobiłam wczoraj i pomogło.
Dzisiaj znowu poczytam. Ważne żebyśmy już nigdy nie powtórzyłt tego błędu. Ja to traktuję jak lekcję - żeby nie iść nigdy bezmyślnie za emocjami. I bardziej myśleć o sobie - tzn jak jest mi z kimś źle, to się wycofywać z relacji a nie opierać swoje życie na "jakoś to będzie", albo "będzie lepiej" albo co gorsza "ja go zmienię". Zmienić możesz tylko siebie. Powodzenia. Trzymam za Ciebie mocno kciuki. Tymczasem rycz, złość się - to pomaga
I wypisz te wady. Polecam ten sposób.

Właśnie wyszedł z mojego gabinetu - sami byliśmy i - żadnych rozmów ponad służbową wymianę informacji. Jeśli będzie częściej dochodziło do jakichś incydentów, to jestem gotowa zmienić pracę. Ale jeśli będzie tylko tak - służbowo, to jakoś ujdzie chyba. W razie czego - nie ma problemu. Stolica to jednak stolica - dużo możliwości. Kontaktu poza "pracowym" nie mam żadnego. On nie dzwoni, ja nie dzwonię. Pisania też nie ma. Masz rację Mira - to też bardzo pomaga, nie denerwuję sie tak, nie płaczę tyle, jak tego kontaktu nie mam... tak jest lepiej.

To jedno, drugie to świadomość, że ktoś kto się zachowuje jak miś Autorki po prostu nie zasługuje na miłość żadnej z tych kobiet. Obie płaczą... ale po kim? Jednak i drugiej kłamie byleby osiągnąć swój cel. Autorce mówi, że powinna się cieszyć, bo jest zdrowa i w ogóle nie można mieć wszystkiego, żonie tez pewnie nagadał różnych rzeczy, skoro winę wzięła na siebie. Ok, potrzeba miłości, bliskości, atencji pcha nas w romanse ale... kiedy już mamy prawdziwy obraz kochanka, to dlaczego tak ciężko dojść do siebie? Czy na pewno z powodu uczucia do niego? Czy wielkiego zawodu? Też samego siebie... jak mogliśmy się tak wobec kogoś pomylić? Jak to możliwe, że osoba, która wzbudzała w nas takie uczucia jest tak wyrachowana, cyniczna i egoistyczna? Jak mogliśmy się tak dać zwieść? Myślę, że to drugie bardziej boli.

Ale chyba nie sądzisz, że kochanka będzie z kochankiem rozmawiała o współmałżonkach? Informacja, że się "nie układa" jest potrzebna i wystarczająca do tego by siebie rozgrzeszyć i dać zielone światło. Jak myślisz dlaczego miś planuje powrócić do romansu za kilka msc? Teraz wiadomo trwa miesiąc miodowy, ale zaraz ten czas minie, wróci proza życia i znów można będzie powiedzieć z "czystym sumieniem", że się nie układa a tamto było tylko po to by uśpić czujność żony.

Nie mam pojęcia co On planuje.:) To żona ma problem
Jeżeli nie rozmawiają o ważnych dla siebie sprawach, a relację budują na seksie to skąd te oczekiwania czegoś trwałego i poczucie oszukania?

Nie da się poznać człowieka wykrawając z jego życia tak istotny fragment.
Gdyby się poznali, on wiedziałby co ją rani i nie składałby takich propozycji jak ostatnio.
Ale i tak jak małżeństwo autorki tak wyglądało jak opisywała, to dobrze że romans przyczynił się rozwodu.

Nie wiem jak to wyglądało u autorki tzn relacja czy tylko czysty seks czy coś więcej czyli między innymi ciche wspólne plany . Z tego co czytam to koleś chce ciągnąć dwie sroki za jeden ogon bo tak mu najwygodniej . U mnie przynajmniej z mojej strony to nie był tylko seks tylko chęć wspólnego życia bo taki miałem plan od początku mojej znajomosci . Co Ona miała w głowie tego nie wiem bo do dziś mnie meczy jak to jej zle i jak to nie chce być z nim a dalej z nim jest . Rzygam już tymi bajkami i staram się żyć na nowo choć lekko nie jest .

Zgadzam się. Na moje szczęście ja już go nie widuje. Tzn. zobaczyłam go przypadkiem w sobotę - z daleka... I co? Niby wszystko sobie mówiłam - a rozpadłam się na kawałki. Mam wrażenie ze zaczynam od nowa - ale da radę. Nie wyobrażam sobie widywać go regularnie np. w pracy. A jeżeli to wszystko co mówił to były tylko słowa i gra aktorska - to szczerze jestem pod wrażeniem - rola wręcz Oskarowa. Z resztą - nieważne. Daje sobie czas do wiosny - wszyscy faceci są tacy sami. Czas zakupić kilka gadżetów ...

Każdy ma jakiś swój sposób, dla mnie deprecjonowanie kochanka było potrzebne do tego by przestać go w swojej głowie idealizować (wiadomo kochanek to same miłe chwile pozbawione rutyny i problemów dnia codziennego itd.) i spojrzeć na niego takim jakim on jest naprawdę, że ma wady itd. Nie chodziło o to by go znienawidzić, ale zneutralizować tę fascynację. Kiedy pojawi się obojętność, problem sam znika. Wiadomo, że tych wspomnień nie wymaże się z pamięci, ale tak jak piszesz nie mają już one absolutnie żadnego wpływu na nasze samopoczucie czy życie.

Tak jest bardzo często, a wynika to z faktu, że sam romans jest zwykle oderwany od rzeczywistości, nastawiony na przyjemności - wyidealizowany. Jak przychodzi "normalne" życie, często po burzliwych przejściach/rozstaniach/rozwodach itd. to czar takiej znajomości pryska szybciutko.

No dokładnie. Autorka chyba wciąż jest w szoku i nie dowierza, jak się zachował ten facet: żonie wmówił jej winę, Autorce zapowiedział, że nie ma co się mazać, przecież jest zdrowa itd. a poza tym jak sprawa ucichnie, to zawsze można do romansu wrócić. Mało tego sam czuje się jakby wygrał los na loterii, (ex) kochance, której jeszcze niedawno mówił, że jest światełkiem a z żoną nic nie łączy, nagle opowiada o miesiącu miodowym z żoną. Wystarczy na trzeźwo spojrzeć na te fakty... by tego pana zdjąć z ołtarzyka. Absolutnie nie namawiam do nienawiści czy zemsty, bo to bez sensu, ale takie obrzydzenie jest potrzebne by to wahadełko szybciej przyjęło wartość "zero".

To było do przewidzenia, zresztą jak tylko Soft Heart napisała jak się teraz ten facet zachowuje, to było wiadomo, że chce wzbudzić zazdrość a zarazem przygotować grunt pod c.d lub nowy romans.

Nie! Nie na tamten czas. Przecież misiowi nie układało, żyli obok, tylko dzieci łączyły... więc jakie kłamstwa? Dlatego teraz Autorka jest w szoku, że ten facet jest/był do czegoś takiego zdolny. Nie dowierza, jak się teraz zachowuje itd.

To prawda. Na początku w ogóle nie myślałam za wiele. Poszłam w uczucie jak w dym. W to ciepło. Albo tylko ułudę ciepła. Póki ponoć u niego było źle i wszystko znosił "tylko dla dziecka" to "jakoś" to zdradzanie "rozumiałam". Sama miałam podobne problemy więc jakby nie miałam powodu nie wierzyć.
Zaś teraz? Podobno dobrze, a tu takie propozycje... podważa to wiarygodność wcześniejszych słów

Ale o co chodzi? Gdzieś w powyższym poście była jakaś agresja? Jakieś wyzwiska? Odniosłam się do wypowiedzi Roxann a wcześniej udzieliłam porady jednej z dziewczyn. Masz z tym jakiś problem? Naprawdę nie musisz śledzić tego wątku i wywąchiwać tych wieszanych psów z każdego wyrazu. Facet jest jaki jest. Dziwi mnie jego postawa obecna, bo mi się wydaje dziwna i tyle. Moje zdziwienie, moja sprawa.  Sama się pięknie oszukałam doszukując się w słowach czlowieka, którego obdarzyłam uczuciem, głębszego przesłania. Radzę sobie ze sobą jak potrafię. Z tego też się tłumaczyć nie będę. Kilka Twoich postów było naprawdę pomocnych ale wiele jednak jest takim czepianiem dla czepiania. Nie bardzo rozumiem. No ale cóż...

To raczej Ty Softheart czepiasz się niestety gościa.
Jak w słowach piosenki: "łaskawie chciej oszczędzić strzał, wprost w plecy tego który dał, nam tyle szczęścia"
Dostawałaś w tym romansie chyba coś?
Po co to deptać teraz, bo piszesz że tęsknisz, bo nie dosłałaś wszystkiego czego potrzebowałaś?
Lepiej przekuj to w wiedzę o sobie, czego pragniesz od mężczyzny, uznaj że z kochankiem na dłuższą metę Ci nie po drodze było. Po co tworzyć złą energię? Naucz się akceptować to, że inny człowiek może mieć inną ścieżkę. Uzyskasz spokój.
Naprawdę nie chcę Cię dołować, ale  chyba niepotrzebnie czujesz się aż tak wykorzystana.
O tym, że  żona za swój nieudany związek nie może Cię obwinić, piszę Ci jako zdradzana kiedyś żona. Nie mam grama pretensji do innej kobiety.

Natomiast już wiesz, że czegoś innego potrzebujesz od mężczyzny, niż dostałaś od kochanka i życzę Ci, byś z zaufaniem do męskiego rodu tego szukała i znalazła

Bardzo mądry wpis.
Szacunek do wolności drugiego człowieka oddaje wolność nam. Nikt nie musi zaspokajać naszych potrzeb. On nie musi mieć takiego samego spojrzenia na życie, czy w tym przypadku wasz romans jak Ty. Zaakceptuj to, że on chciał tyle ile było i to czego oczekiwał on nie było gorsze od tego czego oczekiwalas Ty. Po prostu inne.

Ja tez stosowałam tą metodę i się jak najbardziej sprawdziła. Bo tu nie chodzi o pielęgnowanie w sobie negatywnych emocji czy zrzucanie winy za swoje samopoczucie na inną osobę, tylko najzwyczajniej w świecie pomaga przestać kochać/tęsknić, skraca w czasie ten ból po rozstaniu/zawodzie. Każdy zakochany ma klapki na oczach a to "obrzydzanie" pomaga je szybciej zdjąć. Jak się będzie żyło tylko pięknymi chwilami, wspomnieniami, słowami, które romans za sobą niósł (przecież w nim nie było codzienności)... to i latami można tak tęsknić za tą "idealną" niespełnioną miłością. Tylko po co?
Wystarczy w momencie kiedy w pamięci pojawiają się np jego słowa "jesteś moim światełkiem", wyprzeć je innymi jego słowami "mam teraz cudowny seks z żoną" itd. Wtedy to wspomniane wahadełko się zeruje.

Ela, to o czym piszesz to jest już kolejny etap. Teraz najważniejsze jest pozbycie się tej całej huśtawki emocjonalnej, która Soft towarzyszy, uciszyć je, uspokoić. 
Potem można się zastanawiać nad wyborami, przyczynami - zacząć pracę nad sobą.

EDIT: Ela, Twoje rady są bardzo celne, ale dotyczą raczej "normalnych" związków. Romans z żonatym/mężatką od samego początku jest atrapą - iluzją. Dlatego i emocje mu towarzyszące są jakby zmutowane. Ja mam za sobą kilka związków, rozstań, byłam kilkukrotnie zakochana, ale najbardziej dał mi w kość (emocjonalnie rozstroił) właśnie taki romans. I tu nie chodzi o kwestię zakończenia go bo ja też go sama zakończyłam i to stosunkowo szybko ale z emocjami nie potrafiłam sobie długo poradzić. To jest ta huśtawka o której pisze Soft. Te silne emocje, adrenalina uzależniają. Ciężko nad nimi zapanować a tęsknota powoduje ból wręcz fizyczny.  Skoro jednak powiedziało się A to trzeba powiedzieć i B. Najgorsze co Soft może w danej chwili zrobić to wrócić do romansu i/lub pielęgnować w sobie te piękne chwile, przymykając oczy na fakty i tłumacząc sobie, że nie dam rady, że tkwienie w takim układzie boli mniej niż "detoks". Były tu wątki osób tkwiących w takich romansach po kilka, nawet kilkanaście lat - to były już osoby w ciężkiej depresji, totalnie pozbawione poczucia własnej wartości - nie mające siły by się z takiego chorego układu wyrwać.
Detoks jest najcięższy, zwłaszcza jego początki, potem już jest z górki. Ważne by być konsekwentnym i przestać idealizować kochanka/kochankę. A to "obrzydzenie" w tym pomaga. Szczególnie kiedy najdzie tęsknota, albo widzisz daną osobę... Przecież to rozstanie nie było "normalne", ona skończyła ale wciąż kocha, on niby przytaknął, ale tak naprawdę dał jej czas aż zatęskni (ktoś kto kocha zawsze tęskni) ... potem żona dowiedziała więc teraz koncentruje się na tym, by ratować swój tyłek, ale nawet teraz już planuje jak tu i kiedy wrócić do tego co było. I to jest ta pułapka. Dopóki on będzie czuł, że Soft ma do niego słabość, będzie próbował na wszelkie sposoby by wrócić. A jak tego uczucia się pozbyć? No właśnie... zrzucając go z piedestału, na który nie zasługuje. Nie bez powodu użyłam słowa "detoks" bo dla mnie emocjonalne wyjście z tamtej relacji tak właśnie wyglądało... najpierw trzeba sobie uświadomić, że to co daje nam chwilową euforię, jest uzależniające i destrukcyjne (nie ma nic wspólnego z prawdziwą miłością). A jak raz, drugi, trzeci dasz się oprzeć pokusie, to stajesz się coraz silniejszy. Coraz mniej już to wysiłku cię kosztuje a i zaczynasz łapać dystans - równowagę psychiczną. Dlatego nie zgodzę się z tym, że obrzydzanie własnego wyboru musi działać destrukcyjnie na nasze poczucie własnej wartości. Ok, każdy może popełnić błąd, wykazać skrajną naiwnością czy nawet bezmyślnością, ale ważne by wyciągnąć wnioski i lekcję na przyszłość. W końcu co nas nie zabije to nas wzmocni. Poza tym jeśli teraz Soft tą drogę przejdzie to tylko na tym zyska - uwolniła się z nieudanego małżeństwa a teraz ma szansę zawalczyć o siebie. I jeśli tak do tego podejdzie, jej poczucie wartości nie tylko nie zmaleje, ale ma szansę wzrosnąć. Dzięki większej świadomości i siebie i innych. Poza tym ma chyba gwarantowane, że drugi raz w podobną relację nie wejdzie. Już inne "czułki" działają Wiem po sobie...

Też uważam że to taki odruchowy etap to "obrzydzanie" z pewnością nie jest jedynie słuszny i idealny  tutaj sprawdza się powiedzenie "że dobre jest wrogiem najlepszego" chciało by się zaoszczędzić ludziom czasu i mordęgi na tą metodę o ile to jest metoda.
To jest raczej unikanie innych emocji i uczuć ,poczucia winy,rozczarowań,wspominania,skojarzeń reakcji na pewne słowa .
Ma to jednak pewne  wady i bywa niebezpieczne jak się przegnie bo właściwie nie jest to określanie wad eks kochanka,którego i tak słabo się zna .
Zna się go ze spotkań gdzie sprawia wrażenie wywołuje się je, takie dwa wyobrażenia się stykają w dużej mierze podtrzymują i potwierdzają jakieś oczekiwania trudno tu mówić o poznawaniu kogoś w powszedniości codzienności to takie "od święta " .
Uraza rozgrzewa tłumi coś innego ale też rani  i tkwi się długo z głową w przeszłości sekuje się za wypowiedziane słowa którym nadało się istotne znaczenie że aż bolą ."Każdy orze jak może" przychodzi w tym przesilenie i wtedy dobrze jest sobie uczyć się odpuszczać dawać sobie prawa i komuś innemu.Doskonała okazja nauczyć się wybierać świadomie co się myśli oduczać się uciekania i tłumienia uczuć bo tego nie uczą w szkołach  wręcz przeciwnie.
Następny etap  to co proponuje Roxann bo zostać na etapie uraz i obrzydzania można na cale lata jak się człowiek zaprze i utrwali rozgrzebie poczucie krzywdy,rozgoryczenia tu też ważne jest oddzielanie  faktycznych od wmawianych sobie rozczarowań poznanie swoich urojonych oczekiwań.
Można to deprecjonowanie też wykorzystać niestety do odnawiania kontaktu w celu powtarzania doznawanych znanych emocji - do kolejnego znieczulania się .

Ja myślę, że sama przed sobą nie chcesz się przyznać czego naprawdę oczekiwałaś po tej relacji i jak ją widziałaś w przyszłości. Jeśli uczciwie odpowiesz sobie  to cała otoczka będzie zbędna.

No serio?? Żeby się chwilowo lepiej poczuć sprowadzić osobę która była niby taka ważna do parteru?A potem już będziemy sprawiedliwi?

  Wierzę w sposób Roxann i Paslawka. Zresztą naprawdę - co za różnica? Ważne, że pomaga. To dużo lepsze niż wycie do księżyca. Każdy z nas miał kiedyś w swoim życiu kogoś ważnego - z kim był w jakiejś relacji . Potem ta relacja być może skończyła się źle. Takie uświadamianie sobie że "wcale to nie było aż takie znowu fajne, a w zasadzie to nie podobało mi się to, tamto i sramto; i w sumie dobrze że się skończyło" pomaga. Wolę to niż ból istnienia. Naprawdę. Cenię rady tych, co to przetrwali i w miarę normalnie teraz żyją. Bo to znaczy, że dla mnie też to kiedyś nastąpi.

Okłamywanie samych siebie ma być pomocne, ot niezłych ciekawostek można się od was dowiedzieć. Zamiast wypić piwo które same sobie nawarzyłyście to próbujecie okłamać swoje sumienie,serce oraz rozum. Miejcie chociaż trochę odwagi by to normalnie zakończyć, a nie tworzyć chore wymysły.