Nie przyszedł na ślub.. - Netkobiety.pl

Rozumiem co chcecie mi przekazać. Po prostu on musi ogarnąć swoje życie. Nikt mu nie jest w stanie pomóc tylko on sam.

Fizycznie krzywdy mi nie zrobił nigdy, nawet nigdy nie zamierzał. Dobrze było nam razem. Wg niego zawsze problemem byla matka jego dziecka. I w sumie gdyby nie ona wszystko byłoby dobrze. Tak to wyglądało mniej wiecej

To nieprawda, że gdyby nie ona, to wszytko byłoby dobrze.
Całkiem możliwe, że gdyby nie ona, to byłabyś dziś żoną tego człowieka a o jego chorobie dowiedziałabyś się już po zawarciu małżeństwa.
(Chociaż tak naprawdę możesz nigdy się nie dowiedzieć, z jakiego powodu nie przyszedł.)
Ciągłe kłamstwa, o których wspominasz, wyznawanie miłości Tobie i jej w tym samym praktycznie czasie, nie pozwalają dawać wiary w jego słowa.

Patrząc na Twoją sytuację z boku uważam, że to traumatyczne wydarzenie (nie stawienie się wybranka na ślub) może okazać się dla Ciebie jednak wybawieniem.
Może nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Zaciekawił mnie Twój wątek, przebrnęłam  te 3 strony i zdanie moje w tym temacie ulegało zmianie co kilkanaście postów i tak naprawdę to nie wiem co zrobiłabym na Twoim miejscu, jedno pewne że nic już nie jest takie jak przed "ślubem". Odbieram Ciebie jako przytomną dziewczynę, umiejącą samodzielnie myśleć, dlatego słuchaj uważnie wszystkich bo to przydatna wiedza a podejmując jakieś decyzje wsłuchuj się w siebie, rozważaj opcje spokojnie bez nacisku innych a myślę że postąpisz mądrze, ważne aby nie przeciwko sobie

Cieszę się, ze wytwalas do końca każda rada jest dla mnie cenna i każdą staram się dokładnie przemyśleć i zrozumieć. Wiadomo, co dwie głowy to nie jedna. Zawsze warto posłuchać osob patrzących na to wszystko z boku.

Ale oni nie są przecież rodziną. Rozeszli się. To jest ojciec jej dziecka. Rodzinę to on prawie założył z Tobą. Nie możesz oczekiwać od niej, że powinna mu pomagać. Nie wiesz naprawdę jak wygląda/wyglądała relacja między nimi - znasz tylko wersję jednej strony.
Nie chcę dziewczyny bronić ani też oceniać, bo jej nie znam i nie znam sytuacji (oczywiście fakt szantażowania dzieckiem jest wg mnie bardzo naganny).
Ale może uda Ci się spojrzeć teraz na relację między nimi (mając widzę o chorobie swojego prawie męża) z innej perspektywy.
On przecież też robi jej wodę z mózgu, mówiąc, że ją kocha (nie ważne co chce tym osiągnąć). Może te jej nieracjonalne zachowania wynikają po części z jego właśnie zachowań.

Trudno mi doradzić, co powinnaś zrobić. Na pewno dać sobie czas, przyjrzeć się całości z nowej perspektywy. Wziąć do serca rady osób, które żyły z podobnymi osobami.

Powinnaś podjąć decyzję najlepszą dla SIEBIE.

Ja w podobnych okolicznościach odpuściłabym sobie plany na dalsze życie z takim człowiekiem.

Ale to tak nie działa. To nie Ty masz być jego motywacją, tylko ma jej poszukać w sobie! Dla mnie to istny szantaż emocjonalny, bo jeśli nie będzie chciał chodzić, zarzuci Ci, że go niewystarczająco motywowałaś....Znam ten schemat, aż za dobrze.

Zacznij stawiać granice. Nie jesteś jego terapeutą, nie składaj mu obietnic, nie bądź jego lekarstwem.

Nie Izabella nie jest ofiarą, ona go kocha dlatego tak jak napisałam myślę, że nie jest w stanie mu pomóc, bo tak jak pisałyście nie postawi granic. Hmm tak myślę, że osobom które kochają jest trudniej wesprzeć w jakikolwiek sposób pomóc bo są podatne na manipulacje, szantaże. Musiałaby być to twarda "miłość" ja Ci np.pomogę znaleźć odpowiedniego specjalistę, coś doradzę ale leczysz się sam, sam się starasz, taka twarda ręka, jak nie to dowidzenia , na mnie nie licz. Czy jest coś takiego do zrealizowania nie wiem? Ja trochę w innej sytuacji nie dałam rady. Może zależy od tego czy ten ktoś po drugiej stronie chce.

W ten sposób czynisz siebie odpowiedzialną za każdy jego krok związany z ewentualnym leczeniem. I będziesz musiała z nim chodzić wszędzie, żeby być pewną, że się tam udaje.
To mocno obciążające psychicznie, emocjonalnie i czasowo zadanie.
I oczywiście z drugiej strony - skąd pewność, na ile on będzie się leczyć, bo zrozumie potrzebę leczenia i terapii, a na ile będzie to po prostu Twój obowiązek - pilnowanie go, dbanie o jego wizyty, o przyjmowanie leków. Jeśli on sam nie będzie miał przekonania co do podjęcia leczenia, to z czasem będzie Cię to kosztowało coraz więcej wysiłku, żeby go do tego nakłaniać.

Wiesz Mała jedno to choroba, drugie to za dużo dla mnie zawirowań obok tego Chłopaka. Wydaje mi się z postów że jesteś wrażliwą Dziewczyną, która trochę przeszła czy aby nie za dużo jak na związek.

Może zabrzmi to dla Ciebie brutalnie, ale każdy dorosły człowiek sam odpowiada za swoje życie - Ty za swoje, on za swoje. Skąd u Ciebie ta usilna potrzeba zbawiania świata?
Ty nie tylko nie musisz, ale nawet nie powinnaś ponosić konsekwencji jego błędnych wyborów. Twój narzeczony na ten moment ani nie jest nieświadomy tego co robi, ani ubezwłasnowolniony, Ty zaś poza wewnętrznym poczuciem odpowiedzialności za niego, nie masz żadnej powinności, by dźwigać na plecach bagaż jego emocji.
Oczywiście możesz go tak po ludzku wspierać, motywować, pomagać mu, ale czyjekolwiek problemy zdecydowanie nie powinny być motywem do trwania w związku, tym bardziej jeśli ten wyraźnie Ciebie samą ściąga w dół.

No właśnie i mam cholernie mieszane uczucia,  co do postawy Pani psycholog. Jej zachowanie było co najmniej dziwne... wizyte zalatwila mi ciocia, żebym nie musiala dlugo czekać
Na termin. najpierw poszedł on, potem ja... ona po prostu nadrzucila mi swoje zdanie. Zostaw go, bo on sie nigdy nie zmieni. Zawsze będziesz miala z nim problem. On potrzebuje pomocy psychiatry, ma poważny problem. Dodala, ze jestem ładna i jeszcze ułoże sobie życie. Wiedziala tez o kilkumoich prywatnych sprawach,  o których on mówił, że nie wspominał. Więc musiala powiedzieć to moja ciocia.

Te rozmowy odbywały się w ramach terapii par czy indywidualnej?

Czy jest profesjonalna czy nie, ma rację. Widocznie ciocia uznała, że jeśli ktoś obcy powie Ci jaki on jest, szybciej to do Ciebie dotrze. A Ty teraz zastanawiasz się nad postawą Pani Doktor...
Szukasz usprawiedliwienia swojego oddania dla kogoś, kto powinien się leczyć. Chcesz go prowadzić za rękę, by mieć pewność, że poszedł do lekarza. Rozumiem, że odprowadzisz go pod same drzwi, bo inaczej nie będziesz mieć gwarancji, że nie przeczeka tej godziny na korytarzu. Ponadto, nie wiesz również, czy będzie współpracować, czy może będzie zacięcie milczeć przez czas trwania wizyty.
Skąd w Tobie ta potrzeba poświęcenia się? Uprzedzę, to nie jest miłość, to uzależnienie. Sama potrzebujesz terapii, znajdź jakiegoś psychologa, nie po znajomości i zacznij terapię. On, jak od niego odejdziesz, świetnie sobie poradzi. Uzna, że nie potrzebuje terapii, bo przecież jest zdrowy. Jeśli przy nim zostaniesz, czeka Cię taki hardcore, że głowa mała, ale to Twój wybór.

Masz rację Olinko, lekarz nie może prowadzić terapii dwóch osób, które są ze sobą związane. Przyjmując na terapię jedno, nie może prowadzić terapii drugiego.

Olinko, ale Autorce świecą się już wszystkie możliwe lampki, potwierdza to psycholog, my jej próbujemy wytłumaczyć jego postępowanie, a ona nadal nie widzi większego zagrożenia.  Zamiast rozważać jej słowa, zastanawia się nad stronniczością. Tak, lekarz nie wykazała się profesjonalizmem, ale dała jej wyraźny sygnał, że on jest mocno zaburzony.

Moje drogie macie święta rację! Myslalam, ze dotrwam z nim do dzisiejszej wieczornej wizyty, ale nie mam juz sil. Wczoraj późnym wieczorem spakowalam juz swoje rzeczy. Przez ostatnie kilka dni zorganizowałam sobie mieszkanko i zaczynam nowy rozdział w życiu. Bardzo chcialam mu pomóc, ale nie sądzę, żeby poszedł na te wizytę. On się nie zmieni. Przynajmniej mam spokój ducha, ze zrobilam wszystko aby pomóc temu człowiekowi. Przez te ostatnie dni uswiadomilam sobie, ze ja go nie kocham i nie mam zamiaru niszczyc sobie z nim życia. TO BYŁO TOKSYCZNE
On jest naprawdę chory i potrzebuje konkretnej pomocy, ale to juz nie moja sprawa.