Nie przyszedł na ślub.. - Netkobiety.pl

Facet nic nie powiedzial bo dla niego uprowadzenie dziecka i szantaz ze go nie zobaczy jak za ciebie wyjdzie to taki cios ze w pierwszym momencie po prostu nie wiedzial czy bedzie jakiekolwiek wyjscie z tej sytuacji, bal sie ze cie straci jjak ci powie nie pobieramy sie bo nie zobacze nigdy dziecka, mimo wszystko jednak ogarnal sie jakos i stawia na zwiazek z toba, i to sie liczy, on potrzebuje twojego wsparcia bo starcie z wielkim ego jego eks to dla niego wielki stres

Gogo już widzę jak spłynęło by po Tobie jak po kaczce gdyby Twoja narzeczona parę godzin przed ślubem powiedziałby że się na nim nie pojawi.W sytuacji gdy Rodzina powiadomiona myślę że bardzo przykra sytuacja i upokarzająca. Nie ma już znaczenia czy się pojawił czy nie bo wysłał komunikat że w nosie ma jak dziewczyna się będzie po tym wszystkim czuła .Poza tym rodzic dziecka ot tak uprowadzić sobie nie może bo jest ścigany przez policję jako sprawca uprowadzenia rodzicielskiego.Jeśli za granicę to ogłaszany jest child alert. Jeśli są powody to się je wyjaśnia a nie doprowadza do ślubu,kontakt z dzieckiem reguluje.

Rozmawialiśmy dzień wcześniej o tym, co sie dzieje. To nie tak, ze po prostu odeszłam.. jaki był sens dalej rozmawiać? Mowi ze nie chce slubu to nie. Nie usłyszałam konkretnego powodu. A stres? Trzeba bylo myśleć o tym zanim ustalalismy datę slubu.. po prostu mógł nie decydować sie na ten ślub, ja nawet nie nalegalam żeby on sie odbył..

Dlaczego mowisz, ze bedziemy sie męczyć? Fakt, jesteśmy bardzo zzyci, ale było nam bardzo dobrze ze sobą. Uwielbiamy spędzać razem czas, jestesmy praktycznie nierozlaczni.

Zgadzam się ze stanowiskiem TypowegoCharlie. Miałaś wyjść za mąż i w założeniu stworzyć z tym mężczyzną, który wciąż pozostał Twoim narzeczonym, związek do końca życia, a jednak bardzo szybko przyszło Ci ocenić go i bez próby jakiegokolwiek wyjaśnienia zaistniałej sytuacji wykasować z życia - dosłownie i w przenośni. W taki sposób nie postępują ludzie dorośli, dojrzali do podejmowania tak odpowiedzialnych kroków, jakim jest założenie rodziny. Do niego zresztą to samo się odnosi, dlatego patrząc na temat całościowo, może dobrze się stało, że do ślubu nie doszło.
Kolejną kwestią jest wpływ Twoich bliskich na Twoje decyzje. To jest Twoje życie i Twoja przyszłość czy ich? Nie wydaje Ci się, że - biorąc pod uwagę Twój wiek - mają na Ciebie zbyt duży wpływ?

Dobija mnie czasami, jaki tok myślenia mają niektóre( na szczęście nie wszystkie -patrz wyżęj post Olinki) kobiety...

Albo szukanie drugiego dna albo zwyczajne mieszanie pojeć czy wyciąganie pochopnych wniosków. Zapytam tak teraz zupełnie ogólnie: czy jeśli ktoś się STRESUJE, chociażby ślubem czy publicznym wystąpieniem, czy to musi się przekładać BEZPOŚREDNIO na decyzję o braku chęci podjęcia tegoż działania? Czy każdy ma w podskokach i wesolutki jak skowronek lecieć do ołtarza? Czy jeśli ktokolwiek bierze ślub i jest zdenerwowany, to oznacza AUTOMATYCZNIE że nie chce wziąc ten ślub? Czy jeśli mam wystąpić publicznie np z jakimś referatem i czuje ogromny stres, to znaczy, że nie chce wystąpić?

Facet stchórzył przy pierwszej próbie rozmowy, nie dał rady powiedzięć prawdy, gdyż czuł na sobie niewyobrażalną presję i to chyba największą, jaka może zaistnieć, dla kogoś, kto już jest rodzicem: perspektywa utraty dziecka. To takie zabawne i jednocześnie żałosne, ze gdyby sytuacja była dokadnie odwrotna, to podejrzewam, że opinie byłyby w 100 % jednostronne, współczujące i usprawiedliwiające kobietę, tym bardziej, jeśli to matka widzi zagrożenie dla swojego dziecka. Procedury, policja i zakazy to jedno, ale w takich wypadkach sam stres odgrywa wielką rolę.
Spróbuj się zwyczajnie postawić na jego miejscu i zastanów się jakbyś się czuła, gdyby to on podjął taką decyzję, że w tym momencie następuje koniec rozmowy i facet zrywa zaręczyny i odwołuje ślub...Poza tym, skoro rzeczywiśćie jego była robiła mu jakieś dziwne jazdy, to on nie miął prawa być totalnie skołowany i zestresowany? Czy mężczyźni nie mają prawa się czasem rozkleić czy zwyczajnie zbłądzić w swoim postępowaniu i podejmowaniu dezycji? Nie zasługuje na drugą szansę? Jeden błąd ma przekreślić wszystkie plany, jakie mieliście do tej pory? Staram się zrozumieć Twoje odczucia, ale czy zarazem automatycznie wszystko, co Ciebie z nim łączyło w tej jednej chwili wyparowywuje?
W kwestii rodziców, to mogę się jednoznacznie wypowiedzieć: Twoje życie to NIE JEST ich życie!

Może po prostu dlatego, że myślisz trochę jak dziecko, czarno-biało? A może dlatego, że to nie twój związek, wiec łatwo ci z boku dolewać oliwy do ognia?

Mała_mała
Facet jest jakiś miękki, pytanie czy tylko w takich sytuacjach. Ale spójrz też na siebie - jesteś trochę narwana (wyłączenie telefonu), a co gorsza masz nieodciętą pępowinę.

Ja też wyrażam swoją opinię, zbudowaną na twoich postach. Zdecydowanie widoczne myślenie czarno-białe.

Ciekawe tylko ile będzie nawalał potem w najważniejszych sytuacjach życiowych bo stres???

Jeżeli wiedział, że bardzo mnie tym skrzywdzi to tak byłam w stanie pomyśleć, że to nie miłość. Nadal ciężko jest mi z tą sytuacją. Przez tydzień nie byłam w stanie pójść do pracy. Siedziałam w domu załamana. Moja rodzina wspierała mnie wtedy bardzo, zwłaszcza mój brat. Nadal jak sobie o tym pomyśle to robi mi się ciężko na sercu.

Co do odcinania pepowiny.. Mieszkam w domu rodzinnym z dwóch powodów. Pierwszy to taki, ze chcieliśmy odłożyć jak najwięcej, żeby po ślubie kupić coś własnego. Drugi to choroba mojej mamy. Przez ostatni rok potrzebowała stałej opieki... Także to nie tak, że rodzinka ponad wszystko. To chyba oni nie sa w stanie jej odciąć, nie ja.

Na tę chwilę sytuacja wyglada tak, wyprowadzilam się do koleżanki. Mieszkam u niej od kilku dni. Niedoszły mąż odwiedza mnie tam codziennie. Namawia, żebyśmy zamieszkali razem. Boje się bardzo ryzykować w tej chwili.. u kolezanki dlugo zostac nie mogę, a wynająć coś w małej miejscowości to nie taka prosta rzecz..

Co do mojej rodziny to po ostatnim incydencie jestem na nich zła... zwlaszcza na mojego brata. Zadzwonil do TAMTEJ kobiety i opowiedział jej całą sytuację oraz zdal relacje z naszego życia jakies pół roku wstecz... jest mi tak bardzo źle z tego powodu. Do niedawna mieliśmy super kontakt. Dziś rozmawiamy tylko w pracy.

Ustaliliśmy wspólnie, że pójdziemy na wizytę do psychologa. Chyba każde z nas tego potrzebuje.

Tak powiedziałam. oczywiście usłyszałam same niemiłe słowa w moim kierunku, typu
Wstyd dla rodziny
Powinnam się leczyć
I że się z nim policzą

Siostra dodała, ze muszą mnie chronić przed tym psycholem, bo ja go za bardzo kocham i wybacze mu wszystko..

Ja sobie myślę, że albo jest się mężczyzną albo chłopczykiem.Mężczyzna podejmuje śmiałe odważne decyzje a chłopczyk płacze bo  stres.No cóż Panowie z tego wątku może powinni poczytać o kryzysie męskości o rosnącym pokoleniu biednych chłopczyków, którzy porzucają rodziny bo życie mają tylko jedno,bo małe Dzieci i sobie nie radzą o porzucaniu chorych dzieci nie wspomnę a zdarza się co raz częściej.Wbrew pozorom bardzo dużo sytuacji jest czarno-białych ale przecież słabo będzie wyglądało w oczach swoich i innych że się zachowało nieprzyzwoicie to trzeba stworzyć tą szarość.Stąd też usprawiedliwiamy kochanki,zdradzaczy ,oszustów,manipulantów bo przecież może się okazać że sami nimi jesteśmy.Aaaa i to się tak ładnie nazywa TOLERANCJA!!!

Kilka lat temu rozstalismy sie przez tę kobietę właśnie. Mieszkaliśmy razem, ja sie wyprowadzilam. Mieliśmy cały czas kontakt ze sobą, po pewnym czasie spotkaliśmy się. Wróciliśmy do siebie. Tyle miesięcy i czasu zajęło mu "naprawianie" tej całej sytuacji. Wszystko było cudownie, poza tą kobietą. Robila wszystko zeby tylko nas poroznic. Az do teraz, az do ślubu

Uciekając trochę od tematu, to coś w tym jest, niestety.

Opowiem Wam moj dzisiejszy sen.

Snila mi się mama, pierwszy raz od jej śmierci. Wyglądała tak pięknie. Miała na sobie niebieską bluzkę, białe spodnie i śliczne blond włosy. Wyglądała jak anioł. Przeszła tylko obok mnie i powiedziała krotko: weźcie ślub, bądź szczęśliwa.

Mała_mała, bardzo proszę, byś nie pisała postu pod postem. Zamiast tego, używaj opcji ''edytuj''.

Jego była jest matką dziecka, ale też były jest ojcem tego dziecka, więc jesli poczuwa się do roli rodzica, to zrozumiałe, ze wpadł w panikę..Rozumiem, jak wygląda sprawa przyznawania opieki nad dziećmi w tym kraju, ale nie popadajmy w jakieś paranoje, że to matka dziecka, więc może sobie robić wszystko co jej sie żywnie podoba, bez wiedzy ojca..

Być może mnie poniosło, ale bywa tak za każdym razem, kiedy widzę szufladkowanie, ocenianie wyłącznie czyjejś postawy, bez wglądu w motywację i szafowanie jakimiś bzdurnymi pojęciami, żeby tylko było więcej emocji. Nikt się nie rodzi super facetem ani nie staje się nim od razu. Dodatkowo rodzina dolewa jeszcze oliwy do ognia, podburzając dziewczynę przeciwko niemu. Nieważne, że jego była robiła mu jazdy, uprzykrzała życie, winny jest oczywiście on. Dla mnie w takim wypadkach nie jest istotne ,że ktoś nawalił. Tym bardziej prorokowanie, że będzie nawałał za każdym razem następnym razem. Czy czasami w życiu nie jest tak, że ludzie latami dochodzą do siebie po jakiś cięższych przeżyciach, gdzie dopiero po dłuższym czasie potrafią zbudować normalne relacje?
Pytanie jest teraz takie, czy MIMO tych wszystkich akcji, Autorka coś do niego jeszcze czuje? Czy z powodu tego, co się stało wszystko się dla niej skończyło czy przekreśliła to wszystko co ich łączyło? Niech wspólnie udadzą się na terapię i zadecydują WSPÓLNIE czy ma to dalej sens..Niech ktoś da temu gościowi, szansę na uporanie się z problemami, co WTEDY dopiero może go "uczynić" facetem. Jeśli mu sie nie uda z Autorką, to może z inną. Mężczyzną prze zduże "M"... Czy zatem wg Ciebie tak samo można potraktować kogoś, kto z jednej strony zachował się dokładnei tak samo, jak niedoszły mąż Autorki, ale potem okazało się, że stchórzył, bo mu się "odwidziało", woli być sam, nie jest na to gotowy, czy co tam jeszcze. W każdym razie, powód takiego działania był o wiele poważniejszy, niż jego własne fanaberie czy przemyślenia?

Moje przemyślenia są bardzo zbliżone do tego, co zauważyła Olinka. Decyzja należy do Autorki.

Dlatego właśnie już wcześniej napisałam, że dobrze się stało, że w tym momencie do tego ślubu nie doszło, przy czym mam tu na myśli tak jedną, jak i drugą stronę związku. Moim zdaniem ani narzeczony, ani Autorka nie dorośli jeszcze do podejmowania tak dojrzałych decyzji, jak zakładanie rodziny.
Padło tu stwierdzenie o psychoterapii, z którym bardzo się zgadzam. Moim zdaniem taki krok PRZED zawarciem małżeństwa w wielu przypadkach pozwoliłby uchronić związki od późniejszego rozwodu. Jest wiele sygnałów, które wskazują, że decyzja o wspólnym pójściu przez życie nie jest najlepszym pomysłem i warto to wychwycić na tym etapie, gdy można sobie tego późniejszego rozczarowania oszczędzić lub też wykonać pracę w kierunku naprawy tego, co nie działa właściwie.

Ta Pani nie miała prawa tak powiedzieć, nie jest od wystawiania ocen i mówienia ludziom, co mają robić.

Jeśli czujesz, że nie uniesiesz jego choroby, to faktycznie, lepiej to zakończ.

On jest chory, więc nie ma mowy o racjonalnym podejściu do czegokolwiek.
W takim stanie podjęcie tak ważnej decyzji, jaką jest ślub - jest niemożliwe.

Decyzja należy do Ciebie, jeśli czujesz, że jesteś na tyle silna i kochasz go na tyle mocno, by z nim być mimo choroby - to bądź z nim.
Ale jeśli nie masz pewności, to odejdź jak najszybciej. Nie ma nic gorszego, niż dawanie komuś fałszywej nadziei.

Jeśli to zaburzenia osobowości, to nie wyleczy się z tego nigdy, ale dzięki terapii może nauczyć się z tym żyć.
Jeśli choroba typu schizofrenia, to do końca życia strach i leki. I lęk przed tym, że dzieci odziedziczą...

To jest takie samo podejście jak żon alkoholików, ktore nie odejdą, bo przecież trzeba pomóc.
Albo kobiet, którym się wydaje, że ich miłość zmieni damskiego boksera w potulnego baranka.

W każdej sytuacji trzeba ocenić czy pomoc drugiej osobie nie sprawi, że zniszczysz siebie. W relacjach z osobami z zaburzeniami psychicznymi niestety często tak jest, że pomagasz mu, ale swoim kosztem.

Postaram sie mu pomóc jako człowiekowi, nie partnerowi. A czas pokaże...

A jesteś na tyle silna i stanowcza, żeby nie dać się wciągnąć w cudze zaburzenia a pomóc?

Wiecie, chodzi o to ze on kłamie. Nie umie wytłumaczyć dlaczego tak sie dzieje. Każdy z otoczenia zna prawdę a on i tak twierdzi ze jest inaczej i próbuje wmawiać swoje racje. Nie potrafi podjąć zadnej życiowej decyzji, dlatego z Tym ślubem wyszlo jak wyszło.

Pani psycholog powiedziala ze nie mam byc matką polka dla niego. Znaczy ze człowieka który jest chory mam zostawić? Nie chodzi o to kim dla mnie jest. Mówimy tutaj o człowieku..
Każdemu bym pomogla gdyby mnie o tę pomoc poprosił i wykazał chęci do zmiany sytuacji.

Ja jestem z natury silnym człowiekiem. Nigdy sie nie poddalam w walce o życie mojej mamy. Choć ona chorowała na cos innego. Juz mnie chyba w życiu nic nie zdziwi.

Tak! Czasami trzeba chorego człowieka zostawić, bo jak będziemy dla niego ciągle, to w końcu będzie to niszczące dla nas.
On przede wszystkim ma się leczyć dla siebie. I tyle powinno wystarczyć. Nie Ty masz go leczyć, nie Ty masz go motywować, on ma to zrobić sam dla siebie. To jest mega ważne, zwłaszcza w chorobach psychicznych, gdzie dużo czynników wpływa na proces leczenia.

edit. Poza tym Ty masz dziecko i to dziecku powinnaś poświęcać większość swojej energii, a nie człowiekowi, którego nawet nie powinnaś utrzymywać.
To już nawet nie choroba go tu skreśla, ale fakt, że gość nie pracuje, nie płaci, nie daje Ci kasy i ma na koncie wyroki.

Mea cupla, pomyliłam tematy przepraszam.

Niemniej pierwsza część mojej wypowiedzi dalej jest aktualna.
Dbaj przede wszystkim o siebie. Ty masz tendencję do pozwolenia na to, żeby jego problemy były ważniejsze od całego Twojego życia, już pomijając to, że uparcie trzymasz się faceta, który jest jednym wielkim chodzącym problmem. Powinna Ci syrena alarmowa wyć teraz w głowie, a Ty nic. Ty się zastanawiasz jak mu pomóc.

Nie możesz mu pomóc. On może tylko sam sobie pomóc.

Z tego co piszesz gość ma naprawdę poważny problem ze sobą. Jego brak decyzyjności, rozchwianie emocjonalne wynikają z choroby. Ale właśnie on sam musi zrozumieć, że bez leczenia sie nie obejdzie i sam musi się z tym uporać. Nikt nie będzie tego robił za niego. Ciągłe prowadzenie go za rękę może Cię całkiem zniszczyć.

Chyba...?
Sama powinnaś o tym porozmawiać z jakimś terapeutą, jesteś totalnie zagubiona i sama nie wiesz, czego chcesz.

Mała, dodam coś od siebie.
Będąc jeszcze w małżeństwie, u mojego męża zaczęły "wychodzić" zaburzenia osobowości. Problem był w tym, że on w ogóle nie przyjmował do wiadomości, że jest chory, tylko że wszyscy na około są nienormalni.
Siłą, pod groźbą rozstania, pojechałam z nim do psychiatry ( wcześniej był u psychologa, miał zacząć terapię, ale jakoś mu było nie po drodze...)
Chciał bym była z nim na wizycie, wyszedł z niej wściekły, zostawiając mnie tam samą, zapłakaną i bezsilną.
Lekarz mi powiedział dokładnie to co Tobie. Pamiętam te słowa jak wczoraj, choć minęło kilka lat " Pani musi go zostawić, ratować siebie" Na początku nie mogłam tego zrozumieć, no bo jak? Jesteśmy małżeństwem, a on jest chory i potrzebuje pomocy. Tylko, że to jak tak myślałam, on twierdził, że jest zdrowy, a ja jestem jego lekarstwem.
Zaburzenia osobowości, obsesja, paranoje. Nie dawałam rady. Pewnego dnia, modliłam się, by mnie przejechał pociąg na torach i wtedy zrozumiałam, że musze ratować siebie i dziecko.
Zapisałam się na terapię, do psychiatry. Dostałam wsparcie. Mój mąż, jak zobaczył, że jestem w stanie odejść, próbował przez chwilę leczenia, poszedł nawet do szpitala, ale wyszedł po dwóch tygodniach na własne żądanie....To był koniec. Odeszłam. Nie dawałam już rady z jego jazdami, w które święcie wierzył.
Traumę mam do dziś, po kilku latach wróciłam na terapię, mimo że jestem w nowym związku, ale mój, już ex mąż, nadal potrafi mi zrobić piekło z życia, mimo , że sam jest w związku.
Z tego co wiem, i do czego przyznał się w sądzie, nie leczy się. Tamte zachowania usprawiedliwia "lekką depresją". Nie wiem, widocznie to ja działałam na niego jak płachta na byka, bo podobno jest "normalny". Aczkolwiek, znam tego człowieka jak własną kieszeń i wiem, że nie jest zdrowy.

Nie możesz pomóc komuś, kto tej pomocy nie chce, a chyba nie chcesz być workiem treningowym...?

A kto będzie przy Tobie, gdy będziesz w potrzebie? On? Jego choroba ciągnie Cię w dół. Musisz myśleć o sobie.

Bliskich = rodziców, dziadków, męża, dzieci.

On z własnej woli nie został Twoim mężem. Ciągle de facto jest dla Ciebie całkowicie obcą osobą, nie masz wobec niego żadnych zobowiązań, bo on sam te zobowiązania zakończył.

Od diagnozy do leczenia jest długa droga.
Zwłaszcza jak będzie musiał miesiącami czekać na terapię, a potem będzie musiał faktycznie zacząć coś zmieniać w życiu.