Co poradzić na ciągły smutek i brak poczucia sensu życia? - Netkobiety.pl

Lady Loka- netto, mówię 3,5 na rękę.  I jak dla mnie to mało znam ludzi, którzy na początku tyle zarabiają. Dużo osób mówi właśnie, że w wielu miejscach można więcej zarobić, ale jak się pytam, gdzie konkretnie to odpowiedzi brak. Kwestia jak się załapiesz, jak masz ojca prezesa to możesz zostać dyrektorem w korporacji w wieku 25 lat i zarabiać 8 tysięcy miesięcznie, ale takich osób też jest mało. Moja ciocia jest analitykiem, zarabia 5 na rękę miesięcznie i to w miejscu, gdzie zarobki w tym zawodzie nie są super wysokie, w większych miastach typu Warszawa można zarobić jeszcze więcej, wiec fakt dobrych zarobków plus pewna praca (ludzie nie przestaną chorować i się badać) daje mi jakąś motywację na tych studiach, ale momentami jest tak ciężko, jest tak duży stres (jak ktoś tego nie przeżył, to wiem, że może tego nie zrozumieć), że zastanawiam się, czy ja się do tego w ogóle nadaję

marakuja- tyle że nikt nie chce z tego zakresu udzielać korków. Jak miałam egzamin z jednego przedmiotu to pisałam do doktorantów, którzy nie chcieli się podjąć nauczania na korkach (mimo ze się ogłaszali), bo materiał był trudny. I tak prawie z każdego przedmiotu. W szkole znaleźć korepetytora nie jest trudno, ale na studiach to już graniczy z cudem. No bo jedyną osobą, która będzie ogarniać ten materiał będzie inna osoba z branży, a mało znam analityków medycznych udzielających korki
Tak, masz w pełni rację, muszę sobie sama znaleźć odskocznię, dzwonienie do rodziny to tylko element, nie zapełni mi życia. Myślałam czy by się nie zapisać do szkoły językowej, ale to kosztuje, albo do szkoły policealnej, bo kiedyś interesowała mnie informatyka, ale nie chciałam jej studiować, więc technik informatyk jest zaoczny, bezpłatny...albo iść na jakieś zajęcia sportowe, ale to znowu koszty. Ciężki wybór

Kompletnie nie rozumiem sensu tego komentarza, taki oderwany od kontekstu

Może masz rację, może to prawda, chociaż ja siedzę w branży medycznej i wiem, że ludzie mogą zrezygnować z kosmetyków, z siłowni, z wyjazdów, ale nie przestaną chorować, dlatego jednak po kierunkach medycznych jest duża szansa na znalezienie pracy. Owszem, jak jesteś lekarzem i bardzo nie chcesz znaleźć pracy, to jej nie znajdziesz, na siłę cię nikt nie zatrudni (np. pod karą śmierci), ale przy minimalnym wysiłku to tylko kwestia, czy będziesz zarabiać mniej czy więcej.
Co do korpo to już proszę się nie czepiać, to tylko przykład, nie znam się na pracy tam, tak samo jak ktoś z korpo nie ma pojęcia o pracy medyków i nie mam nikomu tego za złe, sama mogę napisać, że jak ktoś nie wie, jak wygląda praca osób kończących UM to jest odcięty od rzeczywistości i mało wie o życiu (a fakt, że w naszym kraju mało kto ma pojęcie o tej dziedzinie, więc to w sumie prawda), ale prawda jest taka, że każdy powinien się zająć swoim zawodem i wiedzieć o nim dużo, nie o innych. No moja koleżanka powiedziała mi to samo, czyli praca w korpo to posiadanie znajomości i wcale nie tak duże zarobki, ale ja się tam nie wybieram, więc mnie to nie interesuje
No ale to nie o to w tym temacie chodzi przecież
Chodzi o to, że czuję się samotna, mimo że jestem otoczona ludźmi. To są tylko znajomi, którzy do tego mają zupełnie inne zainteresowania niż ja, mają inne wartości w życiu. Boli mnie to, że nie mam nikogo, nawet jednej bliskiej przyjaciółki, czy przyjaciela. Przydałaby mi się paczka najbliższych mi osób, z którymi mogłabym pogadać o problemach, którzy też zwierzaliby się mi. Taka zdrowa relacja. Całe życie, jak znajdowałam sobie jakąś koleżankę, uważałam ją za bliższą osobę, wręcz przyjaciółkę to ta przeważnie miała innych znajomych, a ja byłam tylko jedną z wielu (kilkukrotnie w życiu mi się to zdarzyło).
Nie miałam też chłopaka tak na poważnie. Ja wiem, że można się pocieszać, że facet to tylko dodatkowe problemy, że to obawa, czy nie zdradzi, że to tylko kłopot itp., ale powiedzmy sobie szczerze- gdyby tak było na prawdę to ludzie byliby sami, nie istniały by małżeństwa, każdy by był samotnikiem.
A sama ostatnio czytałam artykuł napisany przez psychologa, że samotność i to taka długotrwała to nie jest nic dobrego dla zdrowia, wręcz przeciwnie może się przyczynić do wielu objawów somatycznych typu bóle głowy, brzucha, nerwice, uczucie niepokoju. Pani dodała, że nawet najwięksi introwertycy potrzebują kogoś mieć. I ja się z tym zgadzam, bo przez te wiele lat sama miałam te i inne objawy spowodowane przez samotność. Dodatkowo jeśli przez dłuższy czas jesteśmy sami, to potem już nie umiemy się otworzyć, bo dlaczego jak przez 25 lat byliśmy samotni, nie mogliśmy się nikomu zwierzać, ufać nagle mamy od tak kogoś przyjąć do swojego życia? Widzę to u siebie- w liceum samotność bardzo mi uwierała, teraz powoli zaczęłam się do niej przyzwyczajać, ale widzę tego uboczne skutki, czyli pozbawia mnie to empatii, moje problemy wydają mi się najgorsze na świecie, ale z drugiej strony mam poczucie, że nie zasługuję na nic dobrego ani szczęśliwego, nie potrafię się otworzyć na ludzi, jestem ja i moje problemy, bo przyzwyczaiłam się, że nikt nie chce o nich słyszeć i żyję jako ja i tylko ja i przeraża mnie wizja, że ktoś mógłby wejść w tą strefę mojego komfortu
Z resztą musi być jakaś przyczyna tej samotności. Może to pech do ludzi na mojej drodze, może coś ze mną jest nie tak, ale z drugiej strony jak patrzę, ile osób ma przyjaciół i partnerów, a nie są oni dobrymi ludźmi (dwulicowość, obgadywanie, brak ambicji) to ja uważam, że czasem jestem za dobra, bo sama innym pomagam, a jak przyjdzie co do czego to nie mam do kogo ręki wyciągnąć

Doskonale rozumiem
Ja się zaczynam zastanawiać, czy nie mam zbyt wysokich wymagań co do chłopaków, ale sama zostałam wychowana w konkretny sposób i nie zmienię od tak toku myślenia. Moja wychowawczyni w czasach szkolnych chwaliła mnie mojej mamie, że mam ogromną kulturę osobistą, klasę i taka osoba to skarb (dosłownie tak powiedziała). Dodatkowo wyniosłam taki przykład z domu- rodzice zawsze potrafili się odpowiednio zachować. Dlatego ja bym chciała teraz chłopaka, który też jest uprzejmy, kulturalny, ma klasę i inteligentne poczucie humoru. To niby nie tak dużo, ale jak dla mnie spotkanie kogoś takiego graniczy z cudem. Jak się zaczynam z kimś umawiać, to już trafiłam na takiego, który z wszystkiego robił sobie żarty. Niby się we mnie kochał (koleżanka powiedziała, że nawet bardzo i to było po nim widać), ale jak miałam problem z matematyką na studiach i mówiłam, że przecież jest to niepotrzebne, że po co mi to (a egzamin mieliśmy na prawdę trudny), a on to wyśmiał, że przecież to takie łatwe (takich sytuacji było wiele, nie tylko ta, chłopak z wszystkiego sobie żarty robił), a jak mu zwróciłam uwagę, że to jest wredne, to usłyszałam- dosłownie- słowa "masz kija w dupie". Inny, z którym się spotykałam był gorszy niż niejedna plotkara. Rozgadywał prywatne rzeczy innych ludzi, obgadywał innych, najgorsze jest to, że swoich bliższych znajomych, z którymi trzymał na co dzień też obgadywał. Ja nie toleruję obgadywania każdego po kolei i mówienia o prywatnych rzeczach. Jeszcze inny był zaś ogromnym pesymistą, nic mu nie pasowało, albo za ciepło albo za zimno, albo zły prowadzący na studiach, bo wymaga za dużo albo zły, bo nie wymaga zbyt wiele i tak cały czas. Nic się nie podoba, nie można dogodzić. Kolejny namawiał do palenia papierosów (czego nie znoszę), potrafił nosić przepoconą koszulkę kilka dni z rzędu, jak weszłam do jego łazienki to myślałam, że zwymiotuję, taki zapach tam był. Następny był przemądrzały, przechwalał się, jaki to on nie jest najlepszy ze wszystkiego- też tego nie toleruję, lubię pewnych siebie, ale to już jest arogancja. Było też takich chyba ze trzech, którzy chcieli mnie tylko zaciągnąć do łóżka, a nic kompletnie do mnie nie czuli (to było widać).
Z jednej strony zastanawiam się, co jest ze mną nie tak, że nikogo nie mam, ale z drugiej strony chyba już lepiej być samemu, niż być z kimś takim jak ci panowie wyżej.
Niestety wielu patrzy na mnie tylko jak na obiekt do łóżka, to boli, ale nie wiem, co z tym zrobić
Jeden był taki, który był świetnym materiałem na męża: kulturalny, przystojny, pracowity, ale wtedy ja miałam depresję i byłam osobą smutną, mimo że starałam się uśmiechać to średnio mi to wychodziło, a wiadomo że facet wybierze charyzmatyczną, żywiołową laskę a nie taką z depresją (chociaż on do teraz jest sam, jak ja, więc nie wiem, co on woli), ale no wtedy zainteresowany mną nie był, ale w sumie się nie dziwię, bo byłam smutna, niepewna siebie, no średnio, więc zrozumiałe
Po prostu nie mogę spotkać nikogo odpowiedniego
Takich, jakich lubię nie widuję za bardzo na swojej drodze, tylko co ja mam na to poradzić? Ktoś wyżej napisał, że nie potrafię żyć, że życie zależy tylko ode mnie, a ja się z tym nie zgodzę, bo to nie ja wybieram sobie ludzi na drodze, to loteria

Wprawdzie, to nie bezpośrednio do Autorki, ale myślę, że do tmatu pasuje jak najbardziej

Uwierz, że to NAPRAWDĘ zależy od ludzi. Przeglądając tutaj wątki na forum czy śledząc filmy na YT, mamy ogromny przekrój ludzkich historii. Przynajmniej tutaj na forum widzę najwięcej osób, które jeśli nawet nie są obecnie w związkach, to prezetują przy tym dość luźne podejście, przynajmniej tak by wynikało z ich wypowiedzi. Wielokrotnie tutaj czytam zwierzenia ludzi, doceniajaćych zarówno życie w samotności jak i w związku, albowiem KAŻDY z tych sposóbów życia MA swoje niepodważalne zalety. Chyba najbardziej obiektywną opinię mogą wydać Ci, którzy doświadczyli zarówno jednego jak i drugiego stanu. Zwolennicy związków powtarzają ,że jesteśmy istotami społecznymi. Z drugiej strony, NIKT  z nas nie jest fizycznie związany z drugą osobą, musi niejako umieć funkcjonować samodzielnie i niezależnie.

Każdy także podchodzi przecież inaczej do tego, jak ma wyglądać idealna relacja. Takie istotne aspekty, jak bliskość, przestrzeń i poczucie swobody, płaszczyzny porozumienia, wspólne tematy i całe mnóstwo innych cech - wszystko to nie jest przecież uniwersalne dla każdej pary tworzącej związek. Dla każdego pewne elementy mogąbyć mniej lub bardziej istotne od innych. choćby wspólne spędzanie czasu, zainteresowania czy ilość spotkań.Mogę się podpisać pod tymi właśnie oklepanymi tekstami, gdyż dla mnie stanowią one istotę samoakceptacji. Skoro nie jestem szczęśliwy sam z siebie, to znaczy wprost, że nie akceptuję siebie, takim jakim jestem. I co najwazniejsze: ja żyję przede wszys5tkim DLA SIEBIE a nie dla kogoś innego! Człowiek w życiu powinien cieszyć się różnymi aspektami swojego życia. Jeśli ma się cieszyć głównie bliskością tej drugiej osoby, usuwając na bok wszystko inne, może znaczyć to że jest właśnie uzależniony od ustawicznie okazywanej jej miłości czy bliskości. Dla różnych ludzi spełnianie określonych potrzeb może okazać się wążniejsze od innych. Akurat konieczność bycia w związku może NIE BYĆ takową potrzebą a zupełnie coś innego. Nie ma też przecież jakiejś granicy wiekowej, gdzie wypada mieć kogoś, to sa jedynie sztucznie narzucane nam wzorce.
Mogę to jedynie przedstawić na swoim przykładzie Ja miałem może trochę odwrotnie, na początku też chciałem mieć u boku kogoś bliskiego. No nie udało się raz, drugi, kilka razy.. Być może też zacząłbym narzekać, rozpaczać i załamywać ręce. Stwierdziłem jednak, żę nie wawrto nic robić na siłę ani roztaczać wokoł sibie tej aury przygnębienia, którego zresztą nie było. Bardzo dużo radośći sprawiało mi( i sprawia nadal) relacje z przyjaciółmi, znajomymi, szczególnie ze wspólnej branży Branża specyficzna, to fakt, angażująca sporo czasu, wysiłku i energii, al edająca niesamowicie dużo satysfakcji To mnie napędza do życia i absorbuje praktycznie cały czas Spełnienie zawodowe, rozwijanie się w pozazwiązkowych aspektach stało się dla mnie najważniejsze. Dziwnym trafem, zupełnie mi to nie przeszkadza.
Być może wynika to z faktu, że czuję się w dużym stopniu niezależny i swobodny, to uczucie jest zbyt silne, że by tak bardzo tęsknić za związkiem. Duże poczucie indywidualności sprawia, że ciężko byłoby mi się zmienić, chociaż częściowo i dostosować pod  obecność partnera. Podobnie z uczuciową stroną związku. Jestem raczej człowiekiem, które zbyt wylewnie uczuć nie okazuje. Poza tym takie drobne, miłe gesty, które są często odbierane jako coś, co związek podtrzymuje, nie sprawiają mi specjalnie przyjemności. W pewnych kwestiach jestem minimalistą i nie przywiązuję wagi do tych właśnie detali, które dla Was kobiet sa tak ważne.
NIezależnie od tego, lubię nawiązywać kontakty z ludźmi, rozmawiać na ciekawe tematy, śmiać się, ale wizja typowego związku mnie mocno zniechęca. Zatem wszystko to, co można robić i w związku i będąc singlem, jest jak najbardziej korzystne, natomiast niektóre fundamenty związku, zwłaszcza te uczuciowe odrzucają mnie od stworzenia relacji z drugą osobą. Partnerstwo, przyjaźń, wsparcie, wspólne spędzanie czasu, rozmowy, porozumienie - to jak najbardziej byłbym gotów osiągnąć. Ale wiadomo, że żaden związek nie jest typowym związkiem, bez jego uczuciowej strony, wyrażanej nie tylko czynami, ale też gestami lub słowami. Szzczególnie dla kobiet...

Efira, samotność nie jest i nigdy nie była niczym dobrym
"Na każdego przyjdzie czas" albo "znajdziesz swojego księcia" to są dobre teksty dla tych, którzy właśnie z kimś się rozstali, pociesza ich grono znajomych, przyjaciół...ja jak się nieszczęśliwie zakochałam to nie miałam nikogo przy sobie.
Świat jest zły. Ja miałam ostatnio taką sytuację, że jedna urzędniczka mnie wkurzyła i była dla mnie bardzo niemiła, mimo że ja miałam rację, a ona zawaliła sprawę. Gdybym miała chłopaka czy znajomych to mogłabym dać upust emocjom, wygadać się i na pewno ktoś by coś miłego powiedział, potem zaczął opowiadać o swoim dniu aż ja bym zapomniała o tej urzędniczce, a tak to wracam, jestem sama w pokoju, nie mam do kogo napisać, bo nikogo nie obchodzą moje problemy, a ja siedzę i oglądam serial, czytam coś, żeby tylko zająć głowę i nie myśleć o nieprzyjemnościach, ale to nie pomaga.
Właśnie dlatego samotność jest zła
Największemu wrogowi jej nie życzę
Tylko jak ktoś pisał, że nasze życie zależy od nas- co zrobić? Zmusić chłopaka, żeby z nami chodził? zmusić znajomych, żeby się ze mną trzymali? Nie wyobrażam sobie tego, no ale jak kto woli
Prawda jest taka, że ja przez ciągłą samotność nabawiłam się bardzo złego nawyku. Jak spodobał mi się jeden chłopak to wręcz mu nadskakiwałam, żeby tylko go zdobyć, żeby zobaczył, jaką jestem dobrą, uczynną osobą. Nie, to nic nie dało
Tak samo ze znajomymi. To znaczy to nie są moi znajomi, po prostu ludzie z mojej uczelni. I też chcę się dzielić notatkami, jestem bardzo miła, wszystko, żeby pokazać, że warto się ze mną trzymać
Oczywiście to nie o to chodzi i dalej jestem samotna i sfrustrowana

Temat niestety, bądź stety znany mi jest z autopsji lub jej część.
Może zacznę od tematu studiów, bo chyba najwięcej przewinął się przez ten temat (no chyba, że na pierwszej stronie było o czymś innym, wybacz ale trochę dużo tekstu się z tego zrobiło), jeśli wiesz, że ci się ta dziedzina/przyszła praca podoba i jesteś przekonana, że chcesz w to iść ORAZ są to jedyne studia, dzięki którym się dostaniesz do tego, wymarzonego zawodu, to nie widzę innej opcji niż zdanie ich lub wzięcie dziekanki na pół roku lub rok, aby odetchnąć (bo na pewno istnieje taka opcja).
Co do pracy, czy zarobków (wiem, że ktoś już cię poprawiał, ale napiszę na wszelkie wypadek raz jeszcze), że te 4-5 tysięcy brutto (co daje te 3-3,5 tysiąca netto) nie jest wcale jakimiś super zarobkami, można by rzecz, że to jest taki entry level na życie w większym mieście, aby można było sobie pozwolić na jakieś drobiazgi, ale nie tak wiele, by można było coś odłożyć na przyszłość, a jeśli chodzi o te 8 tysięcy, to fakt, w korpo to są ludzie z paroletnim stażem, ale na pewno nie wyższym i nie będącymi oczywiście prezesami.
Nie polecałbym też tych studiów policealnych i technika informatyka, bo nie za duży po tym jest raczej wachlarz pracy bez umiejętności (no chyba, że chcesz składać/naprawiać komputery, ewentualnie pracować w dziale IT w firmie - czyli to co poprzednio + pomoc w jakiś sprawach związanych ze sprzętem/oprogramowaniem). Oczywiście to da ci jakieś rozeznanie się w sytuacji, ale potem kolejne lata byś musiała poświęcić na doszkalanie się w konkretnej dziedzinie (może zbyt dosadnie napisane, ale zgoła tak to wygląda w tej branży).
Więc chyba przebrnęliśmy przez tą błahą część problemu, czyli teraz czas na diabła.
Po pierwsze tak jak ci ludzie uprzednio pisali, nie myśl zbyt dużo o przeszłości, bo to nic nie da, zostaje ci tylko teraźniejszość oraz przyszłość, więc schowaj tą kartkę do segregatora jeśli musisz, ale nie otwieraj za często.
Jeśli chodzi o znajomych czy drugą osobę, to niestety da się do ich braku przyzwyczaić (oczywiście wszystko zależy od charakteru danej osoby). Idąc dalej tak jak pisała Katie czasem człowiekowi brakuje drugiej osoby by się przytulić, albo tak jak dla wielu osób ważnym jest by się uzewnętrznić przed kimś (choć sam osobiście raczej wyznaję ideologię bagienni_ka), ale niestety do póki kogoś się nie znajdzie trzeba jakoś iść przez życie.
Pomoc innym też nie przynosi efektu, który oczekujemy ;) ale i tak warto od czasu do czasu komuś pomóc (wiadomo, nie za często).
Stawianie muru wokół siebie też nie pomaga, ale ułatwia wiele rzeczy, choć kiedyś usłyszałem od jednej osoby, że myślała, że tej osoby nie lubię, co oczywiście nie było prawdą lecz trzeba się z tym liczyć przy takim podejściu do świata, na plus na pewno jest późniejsze zaskoczenie tych osób.
Jeśli chce się mieć dzieci, to niestety w naszym przypadku trzeba "powoli" zacząć szukać (na pewno wyższy priorytet będzie to miało dla kobiet, bo tak jak pisałaś w pewnym wieku jest deadline i tyle, a my możemy "cieszyć" się tym do ostatniego deadline'u :P)
Co do poprzednich relacji to tylko pozostaje współczuć, chyba najbardziej tej, mającej związek z koszulką.
Za to sprawę wyjazdów znam od podszewki (i chyba ze wszystkich rzeczy wyżej wymienionych najbardziej ubolewam), przydałoby się z kimś pojechać, nawet nie po to, aby mieć jakieś towarzystwo, ale ewentualnie by ktoś ci zrobił zdjęcie lub przypilnował rzeczy (wiem, trochę egoistyczne podejście) i chyba najprościej po prostu w obecnej sytuacji będzie mi w przyszłym roku wybrać się gdzieś do hotelu all inclusive.

Kurczę, wyszło jak zawsze więcej o pracy niż o życiu emocjonalnym (swoją drogą jak zawsze :/), choć czytając wątek miałem w głowie na pewno więcej do napisania.

Chloroform ;)