kolejne rozstanie - nie mam już siły - Netkobiety.pl

Ok, rozumiem. Czy uważasz, ze jest to tego typu człowiek?

Możliwe, że faktycznie tak jest. Z tego co wiem, podczas trwania jego małżeństwa, wyprowadzał się z domu kilka razy. Jak to usłyszałam, od razu skwitowałam, ze uciekał. No ale światełko się nie zaświeciło

tak właśnie było, czułam, że jest szczęśliwy, ze dobrze nam razem i nagle stop. Dlaczego? Nie rozumiem. Pytałam go, co się takiego wydarzyło, odpowiadał, ze nic, ze nie wie co się stało, co się z nim dzieje.

jeszcze jedno być mogło:
zazdrośnik i pomyślał, że będzie  musiał się odganiać od gości róznych.
Przypomnij sobie czy mogło coś być takiego.. zaraz przed zerwaniem

Nie, nigdy nie dałam mu powodów do zazdrości. Komplementował mnie codziennie, to prawda, uważał, że jestem piękną kobietą. Jednak wiedział, że nigdy nikogo nie zdradziłam, że jestem zagorzałą monogamistką.

Wierzę Ci- ale on mógł mimo wszystko być. I tego Ci nie mówić.

W świetle tego nowego co napisałaś mogło być tak że przytłoczyła go szybkość z jaką rozwinęła się relacja. Sama napisałaś że zaskoczyła go Twoja otwartość... Każdy ma jakieś tam swoje tempo rozwoju relacji który uważa za optymalne, czy nie było tak że trochę przejęłaś inicjatywę w tym wszystkim i podkręciłaś obroty..? Wydajesz się być energiczną kobietą, może tak właśnie było? Być może w pierwszej chwili mu to nawet odpowiadało bo emocje i wogóle wow, ale w którymś momencie poczuł się przytłoczony... Więc jedyne co zostało to uciec do siebie, do swojej samotni. Być może kiedyś sobie też bardzo mocno wmówił że już zawsze będzie sam... no i to dodatkowo komplikuje sprawę.

Dlaczego zrobił to w taki sposób? Bo nie potrafi inaczej.

Rozumiem... cóż, jest pokręcony jak większość społeczeństwa. To że przycisnęłaś do muru raczej sprowokowało go do mówienia o tym co już dawno chodziło mu po głowie, nie sądzę aby nagle to wymyślił. Widziałaś że coś się dzieje niedobrego i on też to widział.

Pytałam...odpowiedź zawsze była jedna: nie wiem

"Albo wszystko albo nic" - odniosłam do relacji i bycia z kimś. Albo ktoś chce ze mną być albo nie, nie uznaje pół środków, układów. Albo próbujemy albo się rozstajemy.

Sam jako mężczyzna jestem w relacji po rozstaniu raczej tak z winy eks (znalazłą innego w trakcie trwania związku), z którą mam dzieci o które walczę i zabieram do siebie kiedy tylko to możliwe.

Czasem, też się waham co do obecnego związku bo wiem, że mogę pomylić się już raczej tylko raz i nie chciałbym, aby obecną partnerkę poniosło tak mocno jak autorkę tematu na ewentualną wieść o tym, że jednak potrzebuję czasu aby przemyśleć fakt, czy to ta jedyna.

No właśnie o to zdecydowanie mi chodzi, a nie o słowa: "nie wiem". Dla mnie nie wiem oznacza, "nie chcę/nie umiem/nie mogę ci powiedzieć", albo po prostu przeciąganie nieuniknionego.

A zabaw w podchody nienawidzę, emocjonalnych potyczek...no wykańcza. Ja w relacji chcę czuć się bezpiecznie, a nie w wiecznym dylemacie.

Tylko, ze to na razie do niczego wielkiego nie zmierzało, spotykaliśmy się, spędzaliśmy ze sobą czas. Oprócz planów poznania dzieci w przyszłości (wrzesień/październik) żadnych innych planów nie było.

Rozwód był formalnością, z zoną nie żyli już dawno. Pytałam go nie raz, czy ma te sprawy pozamykane, zawsze twierdził, że tak.

Jak widać zdawało mu się że pozamykal rzeczywistość pokazała co innego.
To jest pierwsze co przyszło mi do glowy po przeczytaniu pierwszego posta.

Inna opcję które zostały wspomniane to:  jednak nie poukladal sobie wszystkiego po rozwodzie lub po prostu chciał zaszaleć i podnieść ego .

Ja osobiście opcja 1 lub 2 ale to on tylko wie jak było naprawdę.

dziękuję Ci za ten wpis. Podobnie myślę, a po wcześniejszej dyskusji zgłupiałam

Też usłyszałam, ze dałam mu wiele, a on nie umiał się otworzyć. Zadałam kilka pytań, o to że nie rozumiem kilku rzeczy, jednak brak odpowiedzi utwierdza mnie w tym, ze on po prostu najzwyczajniej w świecie nie chce na nie odpowiadać. A wie, ze już nie może powiedzieć "nie wiem"

Daruj go sobie, Noc. Szkoda na takich czasu, bo oni nigdy nie są niczego pewni. To, że nagle zaproponował Ci jedynie koleżeństwo, wg mnie świadczy że niestety pojawiła się nowa kobieta. Zostałaś odstawiona na boczny tor. To nie jest miłe dla żadnej z nas. Zasługujesz na coś lepszego.

Za wcześnie się zaangażowałaś w tę znajomość. Ledwie co znałaś faceta, a mu się oddałaś, wierząc jedynie jego słówkom.

Nie do końca jest, jak piszesz. Być może na tym etapie było to już dla niego wygodne, ale zrobił dokładnie to, czego od niego oczekiwałaś, a przynajmniej głośno wyraziłaś:

Moim zdaniem przestraszył go Twój wyraźny głód bycia z kimś. Być może nawet nie do końca zdajesz sobie z tego sprawę, ale możesz wysyłać sygnały, które na to wskazują. On zaś prawdopodobnie poczuł, że musi się zdystansować właśnie z odpowiedzialności za Twoje emocje i ewentualne późniejsze rozczarowanie, które mógł wywołać, by spokojnie zastanowić się czy jesteś kobietą, której szuka i chce z nią stworzyć poważny związek, a potem być może przejść z nią również przez życie. Często to właśnie ta presja, którą się odczuwa, zauważenie, że druga osoba za bardzo i za szybko się angażuje - powodują wycofanie. Z drugiej strony Twoja niemal paniczna reakcja na jego osłabiony kontakt mogła dodatkowo go w swoim myśleniu utwierdzić.

Jego błąd, że pewne słowa pojawiły się zdecydowanie przedwcześnie, ale zauroczenie niestety tak działa, że niektóre z emocji trudno jest nam realnie ocenić.

Tak, boicie się zaangażować- to oczywiste podobieństwo. Dość powszechne na tym etapie życia, dlatego uważam że dzielenie się tym w początkach relacji jest właściwie zbędne, bo wg mnie niczego nie wnosi, tym bardziej, że teoretycznie może prowadzić wręcz do wycofania się potencjalnego partnera (jak Ty to zinterpretowałaś). Ja jednak proponuje inną interpretację.

Ale póki co ciąg dalszy mojego pytania (tzn. "rożnice")
Pierwsza różnica jest w tym, że kiedy Ty (na początku) bałaś się, on starał się ten strach rozwiać, przekonać Cię że warto spróbować. Pociągnął wtedy trochę ten związek do przodu, pomógł mu się "zawiązać" (tak to odbieram).
Jak Ty zareagowałaś, kiedy z kolei on się zawahał? Tu pierwsza róznica.
Oczywiście w tym momencie nie zdziwiłbym się gdybyś polemizowała- te dwa "zawahania" znacznie się rózniły... Ale polemika nie jest w tym momencie konieczna, bo poniżej kontynuacja.

Druga rożnica jest dla mnie trudniej opisywalna (i jednocześnie wg mnie ważniejsza).
Ujmę to tak, że Ty byłaś odważna (przełamałaś ten strach na początku związku) i konsekwentna w tej odwadze, on zaś tchóżliwy i chwiejny.
Co gorsza, by uzasadnić swoją decyzję "użył" instrumentalnie Ciebie przeczuwając że Cię "wykorzystuje". Moim zdaniem nie miał takiego prawa, przekroczył niejako swoje kompetencje- powinien dać Ci o tym zdecydować samej. Jednak on zdecydował za Was,  postawił Cię przed faktem dokonanym i tym samym pozbawił możliwości manewru - nie pozwolił sobie pomóc w tej trudnej dla siebie sytuacji.
Można podejrzewać, że zrobił tak dlatego żeby zamknąć sobie tą furtkę- żeby nie mierzyć się z problemem w samym sobie.
Bo zakładam (chciałbym w to wierzyć), że gdyby podzielił się swoimi wątpliwościami w innej (nie tak ostatecznej) formie, to mógłby liczyć na Twoje wsparcie (?)
W tym momencie musisz juz sobie sama szczerze odpowiedzieć na to retoryczne w gruncie rzeczy pytanie, w końcu pisałaś że "nie chcesz faceta z problemami"...

Temat rzeka, ale ze "dwa grosze" dodam:

... finalnie...

To się nazywa "projekcja" - Tobie przypisywał swoje obawy. To on się nie otwierał na 100 %, ale wolał zmierzyc się z czyimiś problemami i historią (Twoimi) niż ze swoimi (bo to znacznie łatwiejsze).
Zapytałas go (kiedy pytał Ciebie o te sprawy) wtedy o jego odczucia na ten temat? Czy się bał tak jak Ty? Czy jego rozwód i inne jego doświadczenia życiowe nie wpływają na Wasz związek, tak jak początkowo wpływały na Ciebie?

Tu wybacz- wiem że nie jest Ci do śmiechu... ale zaśmiałem się z przekąsem. Wygląda na to, że wdrapałaś się na szczyt jego samoświadomości i znalazłaś jej kwintesencję - wielkie, błyszczące "NIE WIEM"
Ja nie medytuję, ale wydaje mi się, że ale gdybym to robił i chciałbym się tym z kimś podzielić, musiałbym być przygotowany na pytanie w rodzaju: "Co Ci ona dała, co dzięki niej zrozumiałeś, jak Ci pomogła?" itp.
Czy takie pytania padły z Twojej strony?

ad 2

Nie chcę się czepiać, ale w pierwszym poście napisałaś:

a potem jeszcze to:

Ergo, w ciągu tych kilku miesięcy spędzony wspólnie czas to zaledwie kilkanaście, max kilkadziesiąt godzin...
Ale ok, zostawmy to, zwłaszcza że kilka razy to później doprecyzowałaś, a to nie ja tam byłem, a Ty.
Jeśli jednak przyjąć moją interpretację z poprzedniego punktu, to słowa "kocham Cię" nie tyle były wyrazem zauroczenia (tzn. pewnie też), ale raczej emanacją jego myślenia życzeniowego i sposobem na zagłuszenie jego obaw, które niemal od początku toczyły ten związek jak rak.

ad 3

Nie będzie w tym nic odkrywczego (ani pewnie pocieszającego) jesli powiem ,że ludzie często nie otrzymują tego co potrzebują. Jednak czasem, to czego nie chcą staje się "pomostami" do ostatecznego celu do którego dążą. Wątpię jednak, czy tak się stanie Twoim udziałem, jeśli za każdym razem będziesz akcentowała w takich sytuacjach swoją porażkę  i "czuła sie jak śmieć". Nie czujesz intuicyjnie że taka postawa nie prowadzi do niczego dobrego i źle wpływa na Ciebie?

No to po krótkiej przerwie....

Od kilku dni jestem na wakacjach, odpiczywam, przy okazji dystansuję się. Pan zaczą się odzywać, najpierw pytania jak się czuję, jak spędzam czas....odpowiadałam tak jak każdemu znajomemu. Wczoraj napisał, że tęskni bardzo...
Nie reaguję....coś bardzo tu nie gra...a ja mam dosyć huśtawek emocjonalnych....

Witajcie ponownie, minęły prawie dwa miesiące. Trochę się wydarzyło.

Nie wiem od czego zacząć....może od tego, ze po jakiś 2-3 tygodniach od zaistniałej sytuacji, dałam się namówić na spotkanie. Pan próbował wyjaśnić i wytłumaczyć swoje zachowanie. Padło parę informacji dotyczących jego przeszłości, relacji z matką. Dodatkowo stwierdził, że miał czas na przemyślenia i dzięki temu wie czego chce. Padło z jego strony, ze chciałby wrócić do tego co było, że chce nadal ze mną być, chce abym była "jego dziewczyną" To było jakiś miesiąc temu. Przez jakiś czas zastanawiałam się co z tym fantem zrobić i stwierdziłam, ze dam druga szansę, jednak bacznie obserwując co się będzie działo.

Zaczęliśmy się na nowo spotykać, jednak nasza relacja wcale nie wyglądała tak samo.

No i tu dochodzimy do obecnej sytuacji w której stoję na roztaju dróg....gdzieś w międzyczasie wydarzyła się jeszcze jedna "rzecz", która powinna być dla mnie niewątpliwie "czerwoną lampką", a mianowicie "zamężna przyjaciółka" i jej reakcja na moje istnienie....

P.S.
Naprędce - nie miałam wcześniej okazji, ale Twoje analizy były bardzo trafne.

Przez ostatnie kilka dni próbuje się wyciszyć i spojrzeć na sytuację trzeźwym okiem.
Opisze najpierw kilka faktów:
- Pan jest nadal chwiejny. Dopóki nie był pewny czy zdecyduje się kontynuować naszą relację, był „aktywny”, miłe słowa, czyny, które pokazywały jego zainteresowanie moja osobą. W momencie kiedy stwierdziłam, ze otworzę się ponownie, Pan znowu się „wyciszył”. Słów brak, kontakt rzadszy. Zaczęłam się czuć jak w związku kilkuletnim a nie kilkumiesięczym. Jak wyraźnie powiedziałam, że brakuje mi ciepłych słów oraz większego zainteresowanie, usłyszałam, ze on taki nie jest (a wcześniej był?) i że chyba mam wyidealizowany obraz związku. Jednak ostatecznie uznał, że się postara.

- tak jak już wyżej wspomniałam, pojawiła się „przyjaciółka”. Wiedziałam wcześniej, że istnieje, że spotykają się czasami na chwilę, żeby porozmawiać i że traktuje ją jak siostrę. Oczywiście nie miałam nic przeciwko temu, temat dla mnie nie istniał, do pewnego momentu. Któregoś dnia spotkaliśmy się razem, „przyjaciółka”, jej mąż, Pan i ja. To co się wtedy wydarzyło do dzisiaj wywołuje we mnie odruch wymiotny. Przyjaciółka traktowała mnie jak powietrze, mimo kilku prób z mojej strony nawiązania kontaktu, ewidentnie była o mnie zazdrosna. Przez cały wieczór „wspominała” non stop wspólne chwile z moim Panem, wspólne wyjazdy (zaznaczę, ze wtedy była w separacji z mężem) oraz różne wydarzenia, próbowała pokazać mi jaki to oni maja super kontakt ze sobą. Do tego wszystkiego inicjowała kontakt fizyczny, który moim zdanie zarezerwowany jest raczej do bliższych relacji, łapała go za rękę, za kolano, przytulała się. Mój Pan na to nie reagował, nie zatrzymał tego. Zauważył, że coś ze mną nie tak, ale o swoich odczuciach powiedziałam, jak spotkanie się już skończyło.  Powiedziałam, co czułam widząc to wszystko,  ze nie chcę się z nią więcej spotykać, bo czuję się w jej towarzystwie źle i że mam żal do niego iż na cos takiego pozwolił. Stwierdził, najpierw, ze przesadzam, bo ona jest siostra i nic więcej. Jednak później, że faktycznie ona nigdy się tak nie zachowywała i że z nia porozmawia. Jednak dalszego ciągu nie znam. Jak raz zapytałam, to stwierdził żebym pozwoliła mu tę sprawę załatwić samemu.

- Przez ostatni czas spotykaliśmy się tylko u mnie, wakacje, dziecko na obozie, chata wolna . Po pracy Pan jechał do siebie po rzeczy, wieczorem przyjeżdżał do mnie i tak naprawdę za chwile szliśmy spać. Rano wychodził do pracy przede mną, w ciągu dnia zero kontaktu, wieczorem powtórka. Zaczęłam się czuć wykorzystywana. Wcześniej spędzaliśmy czas aktywnie, twierdził, ze tak właśnie lubi spędzać czas. Mnie to również pasowało.

- Ostatnie kilka dni nie widzieliśmy się w ogóle. Pan czuł się źle psychicznie. Myślę jednak sobie, źle się czuje ok. Martwiłam się, oferowałam swoja pomoc, z Pana strony, kontakt prawie zerowy, jeden sms dziennie.Dodatkowo wróciło moje dziecko, więc Pan nie mógł przyjeżdżać na noc. Jak tylko dziecko wyjechało Pan zaczął dopytywać czy jestem, w weekend mnie nie było o czym powiedziałam.

No i teraz mam ochotę „powiedzieć sprawdzam” tylko nie za bardzo wiem jak. Wszystkie te sytuacje spowodowały, ze relacja przestaje mi odpowiadać, jednak może wyolbrzymiam i chciałabym to zweryfikować.

tak sobie przeczytałam jeszcze posty sprzed miesiąca i zawiesiłam się na wpisie Olinki. I jeśli faktycznie na tamta chwilę Pan się przestraszył z tego powodu, to niestety ale w chwili obecnej ta teoria siada. Mimo, iż Pan przemyślał (podobno) i był już pewien, czego chce i jak to ujął "potrzebował tego czasu aby nabrać pewności", nijak ma się to do sytuacji, która miała miejsce po jego kolejnych deklaracjach.

Ela, humor mi poprawiłaś....tylko co w tym trójkącie miałby robić mąż "przyjaciółki";)?

Mało chętny i na żonkę i na mnie. Buuuuu. Pan przyznał wtedy, że ona w ten sposób zazdrość mężulka chce wzbudzić... nie ciągnęłam tematu bo to żałosne było....

A może oni trójkąt tworzą a ja przykrywka :):)

Coś mi posty dubluje

Robi przerwy, nie trzyma kontaktu (1 sms dziennie !!!).
Albo ma coś mocno za uszami (żonę, kochankę, kochanka ???) albo ma Cię kompletnie w d***pie autorko.

Mój Boże, co za upadek rasy męskiej.

No dobrze pogubił się. Ale co powinien zrobić rozsądny facet w takiej sytuacji? Pojawić się z kwiatami pod twoimi drzwiami a nie wysyłać zdawkowo sms.