gdy on ma " za dużo " koleżanek - Netkobiety.pl

No lepiej przetrzepać facetowi telefon i patrzeć co pisze plus zabronić mu kontaktów z koleżankami i ograniczać jego wyjścia, bo Ty się czujesz niepewnie?

Nie masz pojęcia nad czym w sobie pracują inni więc nie zakładaj, że nie wiemy co mówimy.

Oczywiście, że trzeba to uszanować, co nie oznacza jednak zakazu pisania o pewnych porach/ograniczania kontaktu do minimum. Pisać mogą do mnie wszyscy znajomi - tak, jak pisali, kiedy nie byłam w związku. "Uszanować" będzie oznaczało zrozumienie tego, że zmieniły mi się priorytety, że jest ktoś, komu poświęcę więcej czasu i muszę go jakoś wygospodarować, czyli bez fochów, jeśli nie zgodzę się na spontaniczne spotkanie czy odpiszę, kiedy znajdę chwilę. Przecież to, że nie mam nic przeciwko, żeby znajomi nie zmieniali nic w częstotliwości kontaktów ze mną, nie znaczy, że muszę być na każde zawołanie, że jak ktoś zadzwoni, to wyskoczę facetowi z łóżka i pójdę plotkować, a gdy napisze - wybiegnę z restauracji w podskokach, oznajmiając wesolutko, że umówiłam się z kumplami na browara, sorry, skarbie, taki mamy klimat, nie czekaj, wrócę późno. I właściwie przecież tak samo funkcjonowało to przed związkiem - też przecież nie zawsze ma się czas dla znajomych. Związek jedynie ten czas dodatkowo ogranicza.

I w drugą stronę u mnie też tak działa, więc to chyba nie tak, że mam całkowicie spaczone pojęcie na temat zasad w związku. Do przyjaciół/przyjaciółek odzywam się, kiedy mam ochotę, niezależnie od tego, czy mają drugą połówkę czy nie. Tyle że w żadnym wypadku nie oczekuję natychmiastowych odpowiedzi czy zgody na spotkanie. Ba, mam kolegę, wieloletniego, z niewieloletnią żoną i jeszcze mniej wieloletnim dzieckiem. Żona do pracy dojeżdża niemal 100 km, do tego praca zmianowa, w domu jest rzadko, z wiadomych względów jak jest, to święto, z oczywistych względów ciężar opieki nad dzieckiem spoczywa głównie na koledze. Absolutnie to rozumiem, co nie przeszkadza mi - gdy tylko jestem przejazdem - zameldować się trochę wcześniej: "Słuchaj, będę wtedy i wtedy, jak masz chwilę to kawa, coś?". No i wiadomo, w zdecydowanej większości czasu niet, ale zdarza się, że się uda. A wg niektórych osób tu piszących powinnam zamilknąć na wieki, bo a nuż wetnę się w małżeńskie powitania tudzież zacieśnianie więzów... (Zanim ktoś zarzuci, że koledze układ pasuje, a żonie niekoniecznie - nie sądzę. Jak już uda nam się spotkać, to - mimo że po pracy - często proponuje, że zajmie się dzieckiem, a my won, na drinka, żebyśmy mogli spokojnie paplać, mimo że praktycznie w ogóle się nie znamy).

Hm, może trochę za bardzo z przykładami z własnego życia wyskoczyłam, ale chciałam tylko zobrazować, skąd się wzięło moje zdanie, i eee... rozgadałam się pewnie niepotrzebnie.

Anulka, skoro nie masz pojęcia, o czym on z nimi rozmawia, to skąd to adorowanie? Ja też piszę z kolegami, ale, no właśnie, kolegami, a nie adoratorami! Jakby mi partner próbował to sprowadzać do tego, że gadam z nimi, bo - nie wiem - potrzebuję męskiego zainteresowania czy coś w ten deseń, to bym się popukała po głowie. Albo jego. Też po głowie. Patelnią.

Sara
Tak jak ktoś już wcześniej napisał, nie ma jednego dobrego wzorca i ważne, aby obojgu pasowało.

podpisuję pod tym obiema łapkami

Co zaś do nie dzwonienia po nocach, to jest to elementarna zasada savoir vivre.

A tak z życia, to znam niestety 2 przypadki, kiedy takie przyjaźnie z mężami skończyły się dramatami. Znajoma była zdradzana przez wiele lat, "przyjaciółkę" znała i lubiła. Mężowi oczywiście bezgranicznie ufała, a teraz nie może się wykaraskać z ciężkiej depresji.

Dodam jeszcze ,że nie zdarzyło się żeby mnie olewał i namiętnie pisał wiadomości lub rozgadywał się przez telefon . Nie wiem czy to dobrze czy nie dobrze,ale niektórych telefonów po prostu przy mnie nie odbiera mówiąc ,że jest ze mną a oddzwoni sobie później -dotyczą i kobiet i mężczyzn z tego co zauważyłam. Nie wiem czy nie odbiera bo są podejrzane czy nie odbiera bo nic ważnego... Ja od kolegów odbieram telefony sugerując się ,że jak dzwonią tzn czegoś potrzebują....On tak nie robi i nie wiem co o tym myśleć.

Innymi słowy nie ponosisz żadnych negatywnych konsekwencji tego, że on ma kontakt z koleżankami. Przeszkadza Ci sam fakt, że taki kontakt istnieje. Nie przesadzaj, zwłaszcza że - jak sama piszesz - on w ten sam sposób traktuje kolegów. To przecież na plus, że nie ignoruje Ciebie i nie poświęca im czasu przeznaczonego na spotkania z Tobą.

Szczerze mówiąc to nie wiem czy bym chciała żeby konkretnie on był ojcem dziecka ...Zero planów na wspólne zamieszkanie ,zero perspektywy nawet na wspólne wakacje ..Co więcej on ma problemu finansowe . Tak sobie myślę ,że nikt nie ma napisane na czole " dobry materiał na ojca " .Dopko nie poznamy drugiego człowieka nie wiemy o nic nic .
Z dobrych cech to na pewno jest uczciwy i dba o mnie ,wiem że o dziecko też byłby skłonny zadbać ..No ale z tego co wiem on póki co wyklucza opcje dziecka ze względów finansowych.
Nie wiem jak taka rozmawa miałaby wyglądać ,ale po 5 miesiącach znajomości myślę że czas myslec o wspólnym mieszkanku (?) A może to za wcześnie ..Zaraz wyjdzie że to ja naciskam a chce żeby to wyszło samo. Bez opcji wspólnego mieszkania razem nie ma tematu dziecko

Moim zdaniem 5 miesięcy związku to o wiele za wcześnie na myślenie o dzieciach i mieszkaniu.

Fakt faktem coś w tym kierunku robi.  Szuka lepszej pracy i od października ma zacząć studia wyższe. Zobaczymy co z tego wyjdzie ...
Generalnie chyba jest tak ,że my się mijamy . Wspólne hobby ,fajnie spędzony czas to nie wszystko jak się okazało ponieważ ja jestem bardziej dojrzała emocjonalnie. 
Jemu jest dobrze jak jest.  Żeby nie było, że krytykuje! Niech żyje po swojemu ... Ma mamę która wszystko za nim zrobi więc może się wloczyc I spać do 12 , ma pełno znajomych w tym damskie towarzystwo.. po co mu ktoś kto tylko zawraca głowę i ma o to pretensje .
Ja za to mam kredyt ,pełno stresów,  jestem samodzielną I jak wstanę z kacem o 13 to nie czeka na mnie kawka i zakupy A potem obiad . Dlatego może nie mam ochoty na wloczenie się tak jak on .
Chociaż boli mnie serce jak o tym mówię to wiem że rozstanie to jest jedyne rozsądne wyjscie.

Fajnie jest mieć hobby i pasje, ale niestety trzeba też ogarniać sprawy życiowe. Za niego robi to mamusia.
Czy on mamie pomaga w tych zakupach, w gotowaniu, w sprzątaniu? Czy wszystko ma pod nos? Jeśli to drugie, to nie będzie mu się spieszyło ani do wspólnego zamieszkania, ani do zakładania rodziny, ani nie będzie partnerem w związku.

Nie jest powiedziane że " ktoś inny " będzie ideałem . Idealow jak dobrze wiemy nie ma . Najgorzej ,że jak ja mu próbuje coś powiedzieć to on od razu reaguje agresja . W sensie słowna agresja..tym bardziej nie wydaje mi się żeby taka rozmowa była konstruktywna . Raczej to strata czasu i nerwów .Jak możemy dojść do kompromisu skoro on zachowuje się jak obrażony dzieciak za każdym razem kiedy chce coś osiągnąć . Osiągnąć w sensie porozmawiać aby dojść do kompromisu. Wydaje mi się ,że nie ma to sensu ....On się nie zmieni bo nie chcę się zmienić . Nawet jak Mieni pracę nadal będzie " sobą " czyli " obrażonym dzieciakiem ".

Nie truje bo widzę że to bez sensu . Cokolwiek nie powiem to się obraża albo mówi " rób se co chcesz " albo " pasujesz mi humor od rana " i tego typu teksty . Kiepsko naprawdę .

Wydaje mi się że jego nastawienie też jest problemem i utrudnia tworzenie udanego związku, nie wiem jak dokładnie wygląda rozmowa w Twoim wykonaniu, ale odpowiedzi typu "rób se co chcesz" nie zapowiadają dobrej komunikacji w przyszłości, a to ważny element udanego małżeństwa i dobrych relacji rodzinnych.

Żeby była jasność j jemu tego nie zabraniam tylko mówię ,że mi się niepodoba . Na samym początku znajomości w każdy piątek wyłaził na piwo mając mnie gdzieś ..no może dwa razy się wysilil i zrezygnował z piwa .. Skończyło się to tak ,że chodzimy w piątek na piwo razem o ile ja mam też ochotę i z naszymi znajomymi . Jak nie mam ochoty idzie sam . Nie każe mu przecież w domu siedzieć albo daje szlaban do 22..
Tak samo za każdym razem to ja do niego przyjeżdżam a nie on do mnie . Jakoś tak wyszlo ...Na początku minto nie pezeszkadalo ,ale ile można się pakować i jeździć ....
Już chyba najgorsza w tym wszystkim jest to ,że mimo moich ustępstw on to ciągle na swoje nagina a jak mówię ,że coś mi nie pasuje to faktycznie zmienia to ,ale po wielkich fochCh .

Kompromisy to są dobre, o ile można to tak nazwać, gdy się ma 20 lat małżeństwa i trójkę dzieci.
Z kompromisu nikt nie jest zadowolony .

Hmm... jeśli odnosisz się do swojej wypowiedzi :

"Kompromis to wg mnie sytuacja 2 weekendy razem w domu ,2 weekendy jego ze znajomymi na miesiąc ..ale niestety to nie jest kompromis tylko moje ustępstwo ."

to przeczysz sama sobie.Bo to właśnie jest kompromis. W myśl tego kompromis to tylko Twoje ustępstwo.
Zdecyduj się może , co w takim kompromisie jest jest dla Ciebie nie do przyjęcia?

Właściwie macie tutaj dużo racji . Pogadaliśmy sobie ,gdzieś tam lżej mi jak powiedziałam co mi się nie podoba ,ale ...intuicyjny racja nie zabronię mu sienspotuakc z kimś kogo zna 10 lat i dłużej . On nie jest moja własnością. Bardzo bym chciała żeby wszystko było po mojej myśli a gdy tak nie jest wpadam w dziwny nastrój ,ciężko się z tym pogodzić . Trochę jest w tym wszystkim mojej winy bo sobie coś ułożyłam w głowie i jak to odbiega od normy jestem zła. Postaram się to zmienic i dla tego zwlazku i dla siebie i ma przyszłość .

Nie masz obowiązku wytrzymywania ciągłego stanu pod wpływem alkoholu, w dalszej przyszłości taki nałóg mógłby mieć jeszcze gorsze skutki dla życia w małżeństwie czy życia rodzinnego z dziećmi, 10 piw tygodniowo to 500 rocznie, czyli około 4000 zł na rok (cena 1 piwa to 8 zł chociażby na karcie menu w wagonie restauracyjnym, ale w różnych miejscach ceny mogą się różnić). Nie sądzę żeby wina była tylko po Twojej stronie, nawet powiedziałbym więcej, moim zdaniem niestety większość niepowodzeń wynikała z jego działań, zaniechań lub braku dobrych chęci. Oczywiście terapia na pewno ma szansę być pomocna, dlatego doradzę zrealizować ten pomysł.

Zaufanie w związku to podstawa, nikt nie lubi być kontrolowany. On faktycznie dawał Ci powody do tego aby mu nie ufać przez liczne koleżanki i dużo alkoholu. Czy faceta który nie robi takich rzeczy i generalnie Ci odpowiada też byś kontrolowała...? Też miałabyś obawy że coś złego się dzieje gdyby nie odzywał się przez parę godzin..?

A dlaczego nie chce odejść... może zostałaś jedną z jego koleżanek? Zastanów się lepiej dlaczego Ty nie chcesz odejść..? Jak ze mną dziewczyna zerwała to zaczęła mnie kompletnie ignorować i w sumie dobrze wyszło dla nas obojga.

Jak dla mnie wychować, zmienić itp to można własne dzieci które błądzą, uczą się życia... dorosłych ludzi lepiej po prostu dobierać według tego co nam odpowiada a co nie.

mi się wydaję wręcz ,że u niego to nałóg. Przychodzi weekendi słyszę " muszę " piwo . Stwarza okazje tylko do picia tego piwa no i palenia. Niby taki spokojny i wyluzowany a paznokcie obgryzione do krwi.Nie raz słyszałam jak się wydarł o nic na babcię i mamę. On mi mówi,że to ja jestem nerwowa i robię wszystko żeby było między nami źle. To prawda to nerwica nad którą nie panuje. Pisze mu długie wiadomosci co mi sie nie podoba To dziecinada , wiem...
Z drugiej strony mówiłam nie raz,że nie podoba mi się to. Dlaczego wypicie 7 piw jest ważniejsze i jest większym osiągnięciem niż romantyczny wieczór ze mną.
Nie mówię żeby całkiem rezygnował ,ale częściowo ... skoro nie umie sie ograniczyć do 1 dnia w tygodniu nawet jest to prawdopodobnie nałóg.

ja jemu 100 x mówiłam  o tym i byłoby mi łatwiej jakby się nie odzywał. On urwał kontakt a potem wrócił ze wzmożoną siłą. To jest gorzej bo wiadomo kto chce być sam  były między nami uczucia.

pewnie dlatego bo do końca nie chcę..czekam aż się jakiś cud wydarzy może , nie wiem

Ja rozumiem Anię, to są emocje, po prostu jeszcze coś czuje... Trochę czasu potrzeba, tak myślę.

tym bardziej z jego strony kontakt jest dziwny. W tygodniu spotkania odpadają raczej , na weekend ,ale ZAWSZE ja do niego. Wcozraj np byliśmy umówieni to wymówka ,że źle się czuł. Podobno miał zakwasy i mu sie nie chciało. No to olałam , bo jeszcze nie słyszałam żeby mężczyzna ,któremu zależy na kobiecie odmówił spotkania z powodu zakwasów. Zwłaszcza,że ta kobieta zerwała a on się stara...

Ale za każdym razem on pierwszy dzwoni , pisze..
Ja to głównie dlatego skończyłam bo piwko ,znajomi a dla nas czasu zero . Myślałam ,w końcu ja sie odczepie to da mi spokój on na pewno , będzie wolny tak jak lubi.
No ,ale on twierdzi ,że on tego rozstania nie chce, nie cche odpocząć i pisze jakies bzdtety " dzień dobry " " miłego dzionka " dzwoni a intensywność kontaktu fizycznego jaka była taka jest.

Anulka Twoje wątpliwości nie są niczym niezwykłym ani strasznym czarujesz się jeszcze mimowolnie obawa przed emocjami ,które będę po rozstaniu jest wiodąca u Ciebie moim zdaniem to cecha jak wiesz uzależnienia od osoby to jest też oczywiście pomieszane z tym co było w Tobie dobre.
Odcięcie to działanie z decyzją zawsze pewna niewiadoma ale odkładając to na jutro później utrwalasz złudzenia sama to widzisz.
Z doświadczenia mogę Ci tylko podpowiedzieć że w relacji i z tym chłopakiem lepiej już nie będzie powiem więcej nawet jak jakimś cudem odstawi alko i swoje zachowania to wcale niczego dobrego nie gwarantuje jeżeli oczywiście ma problem bo to bardo skomplikowane sprawy są .
Moim zdaniem intuicja podpowiada Ci słusznie odejdź a wątpliwości mają znamiona uzależnienia są chore nie działają na korzyść Twojego spokojnego życia.Rozkminianie motywów eks jest nałogowe ostatnimi czasy nic innego nie robiłaś w stosunku do niego nie żyjesz swoim życiem czas się do niego tzn swojego życia od nowa i na nowo przyzwyczaić zaakceptować co nie odbywa się przez rytuały ceremonie magiczne zaklęcia - jesteś dokładnie i w tym momencie dokładnie takka jak być powinnaś z całym swoim porąbaniem od tego się zaczyna a odcięcie się powoli pzwoli Ci się dotrzeć do tego co czujesz a nie co powinnaś masz prawo do błędu i bycia taką jaką jesteś .

Zdecydowanie trafiłeś w sedno . Czuje ,że bez niego żyć nie mogę ,ale z nim też nie . Fatalne uczucie . Przypominam sobie wszystkie nieudane związki , poprzednie krótkie relacje ..każdy ex ułożył sobie życie ,ale jakoś beze mnie . Chciałam na siłę żeby to bylo w końcu TO i tak mocno trzymam się tej myśli ,że przesłania ona wszystko inne .Czytałam kiedyś książę " kobiety ,które kochają za bardzo " i po części sibie w tym odnajduje ,ALE
On ideałem też nie był i nie jest . Po pół roku znajomości zero planów na przyszłość , w sensie takich jak wakacje np albo wspólny wyjazd ...tylko piwo piwo znajomi ...
Dobrze mówicie ,że on pewnie ma mnie już dość ,ale trzyma w tzw obwodzie . Piszę ,dzwoni ,spotykać się nie chce ...
Teraz widzę ,że wieczorami się przestał w ogóle odzywać .Albo mnie sobie tresuje ze wieczory są jego i mam się nie wtrącać ,albo czeka czy ja znowu się wkurzę i zaczne wydzwaniać ...A najprawdopodobniej nic nie myśli ,pije sobie piwko z kolegami i szczęśliwy ,że nikt się nie czepia .