Anoreksja... - Netkobiety.pl

Już odpowiadam, mam teraz ciężko z czasem.
Nie, w ośrodku nie byłam. Podczas ostatniej wizyty u psychiatry podjelysmy wspólnie decyzję, że możemy zaczekać z tą konsultacja, bo ruszyła mi do przodu psychika i waga. To nie była łatwa decyzja, zwłaszcza dla niej, ale dała nam miesiąc, teraz idę na badania i na kolejną wizytę za kilka dni, ma sprawdzić postępy i stwierdzić co dalej. Termin konsultacji jest przesunięty więc nic straconego.
Druga kwestia jest już problematyczna - mam zawirowania rodzinne. Babcia trafiła do szpitala ze wrzodami żołądka, odwodnieniem i zapaleniem nerek. Była przed szpitalem osobą ciężkochodzaca, a leżąc 2 tygodnie na oddziale całkowicie zwiotczyla sobie mięśnie i nie potrafi utrzymać się na nogach (albo nie chce). Po perturbacjach w postaci domu seniora (córka z którą mieszkała nie podjęła się ponownej opieki i jej nie chce) , szukaniu rehabilitacji, opiekunek, trafiła tymczasowo pod wspólna opiekę i teraz zapieprzamy jak małe samochodziki na zmianę.. Pampersy, kapanie, ćwiczenia, wieczne wizyty, nie mamy na nic czasu i do niczego głowy...

A na urlopie gdzie byłaś?

a gdzie Ty siedzisz jak tu Cię nie ma?

A ja Twoich decyzji.

Konkrety. Ile przytyłaś?

No tak.

Witajcie
U mnie dużo dobrych zmian. Fizycznie czuje się lepiej, psychicznie również. Mam jedynie zle wyniki z krwi (ALAT, ASPAT i GGTP 3 razy przekroczone).
Dietetyczka zaleciła docelowo dojść do 1800 kcal, ale nie określiła w jakim tempie (wcześniej konsultowałyśmy każdy krok i zwiększałam o 20/25 kcal na tydzień), a obecnie jest na dłuższym urlopie. Czy nadal mam w takim powolnym tempie dochodzić do tego 1800, czy zwiększać o 50 na tydzień? Wszędzie pisało o 100 kcal, ale że chciałam tyć powoli wychodząc z tej głodówki, dietetyczka radziła dokładać kalorie bardzo powoli, aż nie pogodzę się z faktem że muszę przytyć, ale tym sposobem przytyłam z 3 kg w pół roku... Chcę wyzdrowieć, tak jak pisałam, z psychiką jest lepiej, ostatnio się w ogóle nie ważę, albo raz na jakiś czas i jest mi z tym dobrze.

Poradzicie coś?

Ogólnie jem mniej więcej tak:

Śniadanie - 1,5 kajzerki z szynką drobiową, pomidorem, a co 2 dni gotowane jajko

II śniadanie - jogurt naturalny 180 g/kisiel

Obiad - pieczony dorsz/pierś z kurczaka/indyka z ziemniaczkami, zawsze jakieś warzywo typu brokuł, szpinak, kapusta czerwona, tarta marchew (przynajmniej 150 g) ALBO leczo wegetariańskie ALBO kalafior gotowany (cały ogromny talerz)

Przekąska - budyń i lód big milk

Podwieczorek - kaszka manna/sałatka owocowo-warzywna

Kolacja - 1,5 kajzerki z makrelą/tuńczykiem/twarogiem

II kolacja - jogurt naturalny 400 g

Dietetyczka mówiła również, że powinnam pozwolić sobie raz w tygodniu na coś spoza jadłospisu, np. kawałek ciastka, bardziej kaloryczny lód czy jogurt, jakiś batonik, że nie zaszkodzi mi to, a pomoże się otworzyć. Co Wy na taki pomysł? Czy faktycznie pozwalanie sobie na taki "dodatek" pomoże mi wyjść z choroby? Bo już wiem, że od tego nie przytyję o tonę w 2 dni Ale przełamać się na razie nie potrafię, zaczęłam od jednego dodatkowego herbatnika pełnoziarnistego, albo 3 paluszków...

Zamiast po raz kolejny zadawać te same pytania, proponuję wrócić do pierwszej strony wątku i przeczytać kolejne skierowane do Ciebie posty, ponieważ akurat to zagadnienie zostało poruszone już kilkukrotnie. Tobie jednak wyraźnie nie rady są potrzebne, ale uwaga.

No to jak jesz 1750 kalorii a masz zwiększyć do 1800 to w czym problem? Ja bym się trzymała jadłospisu od dietetyka i dorzucała coś dodatkowo w miarę własnych chęci.

Nie wiem o ile mam ułożoną książkę z jadłospisem na miesiąc i ufam mojej dietetyczce więc jem to, co mi napisała, żebym jadła. U mnie różnica jest taka, że ja muszę schudnąć, a nie przytyć. Jedząc mało zwolniłam swój metabolizm maksymalnie i przez to mocno przytyłam, a ciągle wydawało mi się, że jem za dużo i próbowałam jeszcze bardziej się ograniczać i wpadłam w takie błędne koło.
Wiem tylko, że na początek będę mieć koło 1200 kalorii i stopniowo z tygodnia na tydzień i z miesiąca na miesiąc będę mieć coraz więcej. Póki co mam się przyzwyczaić do jedzenia

Ufałabym raczej swojej dietetyczce niż obcym ludziom z forum, którzy nie mają specjalistycznej wiedzy i nie znają Cię..albo zmieniła dietetyczkę.

Co prawda mój stan nie był aż tak zły, ale nie było kolorowo
Przyczyną mojej choroby byli toksyczni ludzie ze środowiska. Zmieniłam środowisko i trochę się poprawiło
Anoreksja to choroba psychiczna niestety, może warto zajrzeć do psychiatry? Gdyby mi nie przeszło (a chorowałam dosyć długo) to tam bym się udała

Kiedyś mogłam nie jeść prawie wcale. Cały dzień na jednej kanapce i nie czułam głodu, przyzwyczaiłam się do niego, nie mogłam jeść więcej. Miałam to z nerwów. Niestety cierpiałam bardzo na samotność, miałam okropne kompleksy. Bardzo chciałam mieć chłopaka, przyjaciół, wsparcie w rodzinie, a tymczasem chłopak, który mi się podobał dał mi kosza, dziewczyny z mojej szkoły mnie nie lubiły, nie wiem czemu, po prostu takie środowisko. Z rodzicami też często się kłóciłam, podobnie z młodszym bratem. W szkole nauczyciele też się mnie czepiali o wszystko, nawet o jedną nieusprawiedliwioną godzinę. Wpadłam w jakiś stan, teraz się zastanawiam, czy to nie była depresja, bo miałam dosyć życia, zazdrościłam tym, którzy mieli to, czego ja nie mogłam mieć. Pamiętam, że jak są te różne fb na fejsie, gdzie dodaje się  wyznania i ktoś tam opisywał, jak ma kochającego chłopaka czy dziewczynę, znajomych to założyłam aż fejk konto i plułam dosłownie jadem w komentarzach. Teraz wiem, że to było głupie i dziecinne, ale tak ze mnie wypływała złość, nienawiść, zazdrość, że czemu inni mają a ja nie. Byłam tym wszystkim tak zdenerwowana, tak sfrustrowana, że jadłam minimalnie, zaczęły mi wystawać kości, żebra można było liczyć wizualnie
Wyjechałam na studia do sąsiedniego większego miasta, poznałam nowych ludzi, nowe środowisko. Raz prawie miałam chłopaka. Nie byliśmy ostatecznie razem, nie doszło do niczego między nami, tylko trochę się poumawialiśmy, ale to już mnie podniosło na duchu i dodało pewności siebie. Nie mam przyjaciół, ale przynajmniej na studiach jest kilka osób, z którymi raz na czas wyjdę na kawę, dla normalnego człowieka to może nie jest dużo, ale dla mnie lepsze to, niż siedzenie miesiącami w domu. Z rodzicami się lepiej dogaduję, z bratem też, więc przyczyną mojej choroby były liczne niepowodzenia w praktycznie każdej strefie życia. Teraz już jest lepiej, bo odzyskałam chęć jedzenia i wreszcie mam jakieś potrawy, które lubię (a wcześniej nawet nie było takiej rzeczy, która by mi smakowała), ale czasem jak coś mi nie pójdzie, albo mam doła to potrafię cały dzień na zupce chińskiej przelecieć, ale zdarza się to już rzadziej
Może ty też masz problemy, przez które nie możesz jeść?

Moim zdaniem z żadnej anoreksji nie wyszłaś, dalej masz niepokojące objawy, które opisałaś i dalej ważysz bardzo mało. Kontynuuj leczenie. O metodę zapytaj specjalistów, którzy się Tobą zajmują.

Z anoreksji już wyszłam. Od dawna utrzymuje bezpieczną wagę, fizyczny stan zdrowia się poprawił. Nie ważę się ani nie mierze obsesyjnie. Pogodziłam się z tyciem. Nie planuje posiłków z wyprzedzeniem, bardziej żyje chwilą. Panuje również nad emocjami. Zdecydowałam się na podniesienie kaloryczności na 2100 plus codziennie zjadam podwieczorek, którego nie wliczam w bilans, a jest na mojej liście tzw. fear food. No i jem w ogromnych ilościach owoce i warzywa, ktorych też nie liczę.
Martwi mnie tylko ten brak poczucia sytości po posiłkach, ale podobno to zaburzenia hormonalne. Jem z tego powodu często, ale małe porcje, może jakoś to ureguluje...

Wyszłam z anoreksji, ale nie wyleczyłam się z zaburzeń odżywiania. Na szczęście (i nieszczęście) już zrozumiałam dlaczego w nie wpadłam, co było ich przyczyną i dlaczego ciągle w nich tkwię.

Angel, sorry, ale oszukujesz sama siebie.
I mówię Ci to ja, też walcząca z zaburzeniami odżywiania. Pozbycie się ich w ciągu 2 miesięcy jest nierealne nawet, jeżeli wiesz, jaka jest ich przyczyna.

Miło czytać, że jesteś w dobrej formie, naprawdę jest to bardzo dobra informacja, ale moja intuicja niestety podpowiada, że w podkreślonym przeze mnie zdaniu wciąż kryje się czyhająca na Ciebie pułapka. Z drugiej strony sama napisałaś, że wciąż długa droga przed Tobą, co pozwala mieć nadzieję, że będziesz czujna. Ja z kolei trzymam kciuki!

Jak Twoje wyniki badań?

Życzę Ci, żebyś pewnego dnia poczuła tą prawdziwą WOLNOŚĆ.
To będzie ten dzień, kiedy przestaniesz pilnować posiłków, a głowa pozwoli Ci na przekroczenie tej wagi, której najbardziej się obawiasz. U mnie tą traumatyczną wagą było 50 kilo. Dobilam do 48-49 i sama sobie nie pozwalałam na więcej. Wmawiałam sobie, że chce przybrać a podświadomie robiłam wszystko, byle nie osiągnąć tej okropnej 50-tki. Gdy miałam 46 czułam ulgę, że do tej wagi tak daleko i jednocześnie wmawiałam sobie, że przecież robię wszystko co mogę żeby przytyć, że pewnie taki mam hipermetabolizm, że to "przez nerwy". Wmawiałam sobie wszystko, co mi było wygodne, a powód zawsze się znalazł i NIGDY nie była to moja bezpośrednio wina. A nie daj Bóg spodnie zrobiły się ciaśniejsze...

W końcu pewnego dnia spojrzałam na swoją chudą twarz i uświadomiłam sobie, że jestem po prostu brzydka. Cienka jak patyk, słaba, z wystającymi kośćmi. 46 kilo przy 170 cm wzrostu... jednocześnie zaczęłam przerabiać problem przemocy psychicznej, wyniesiony z domu, a który ciągnął się za mną od wielu, wielu lat. I wtedy zdecydowałam, że już dość. Że jestem zmęczona tym poczuciem zagrożenia, kontroli i strachem i nie chcę, żeby cokolwiek sterowało moim życiem. Poczułam się, jakbym znów mogła oddychać, węzeł na żołądku się poluzował. Przestałam nosić spodnie, przeszłam na sukienki. Dzięki temu przestałam kontrolować czy mi się tyłek do spodni zmieści, a zaczęłam doceniać jak pięknie kobiecą można mieć sylwetkę.

Są chwile, że to wszystko wraca. Łatwo też wyjść z anoreksji i wejść prosto w bulimię lub inne zaburzenia odżywiania.
Ale pracuję nad sobą, z rana jest na wadze 51 kilo i co dla mnie jest najważniejsze- nie spada. Jem, co chcę.  Jeśli nie chcę jeść, robię sobie sycący koktajl z owoców i pełnotłustego mleka. Pokochałam sałatkę ze smażonych krewetek z dodatkiem oliwy. Ćwiczę jogę, techniki relaksacyjne, kontynuuję pracę nad tematem znęcania się psychicznego. Zaczęłam ćwiczenia siłowe, z hantlami i gumą do ćwiczeń, żeby wzmacniać mega słabe mięśnie.
Od ok dwóch tygodni czuję się wręcz zawiedziona, gdy nie ma chociaż 200 gram na plus. Ale nie oszukuję się- wciąż jestem anorektyczką, widzę to w niespodziewanych, drobnych sprawach. Np. zamawiam rzeczy ze sklepu internetowego i wciąż wybieram rozmiar xxs lub xs, podświadomie nakładam sobie najmniejsze porcje, oszukuję na produktach i wybieram Light. Jestem jednak w takim momencie, że potrafię nad tym zapanować i oprzytomnieć. To wszystko jest trudne, bo wciąż masz starcie z samą sobą, chociaż z czasem naprawdę jest lżej.
Życzę Ci jak najłatwiejszej drogi "powrotnej". Mam nadzieję że będziesz wobec siebie bardziej szczera i wyrozumiała, niż ja.

Witam. Boisz się dużo jeść, żeby nie przytyć ?

"Plasterek chleba" który kończy się biegunką to dla ciebie prawidłowa dieta?

Kromka chleba to dla ciebie robienie wszystkiego, aby przytyć?

Od kiedy radzenie komus, by zbadal sie pod katem nowotworu jest robieniem krzywdy?... krzywde to robia ci co ja lecza na rzekoma anoreksje I twierdza, ze to normalne wazyc 37 kg i zygac po kazdym plasterku jedzenia.

Przeczytałaś w ogóle wątek w którym się wypowiadasz? Czy pobieżnie przebiegłaś wzrokiem jakiś post sprzed kilku lat, tak jak to zwyczajowo robisz, kiedy bezmyślnie odgrzebujesz 10 letnie tematy? Czytałaś jakikolwiek inny post autorki tego tematu?
Jeśli nie, to zrób to, zamiast bredzić o raku.

Wiesz, że wypowiadasz się na temat, o którym wyraźnie nie masz pojęcia? Wyraźnie nie wiesz również, w jaki sposób na jedzenie reaguje długotrwale głodzony organizm, zwłaszcza jeśli psychika buntuje się przeciwko przytyciu.
Idąc dalej - przypuszczalnie mamy tu depresję, a na pewno problemy z wątrobą, nerkami, endokrynologiczne, ciśnienie i tętno na granicy zapaści, a Ty bez zastanowienia diagnozujesz... raka .

Nigdy nie napisalam, ze jest to na 100% rak... napisalam, ze jest to NIEMAL na 100% rak-widzisz roznice?

Masakra bedzie sie klocic o to,ze napisalam, ze dziewczyna niemal na 100% ma raka. Do roboty sie lepiej wez,skoro pracujesz, bo widze ,ze przerwa cos za dlugo trwa

A tam zaraz leniwa ... po prostu głupia, to wszystko.

Nie wierze jakie to spoleczenstwo jest delikatne nic nie wolno napisac, zeby nie urazic. A to lepiej slodko pierdziec o anoreksji i wprowadzic dziewczyne do trumny, zamiast prosto i dosadnie zasugerowac badania u onkologa i zaznaczyc, ze objawy moga sugerowac raka... nie lepiej nic nie piszmy po co moze sie ktos poplacze albo wpadnie w depresje. Niech chodzi nadal do psycholog wazy 20 kg i zyga po kazdym jedzeniu,a co tam lepiej to przemilczec. Bo widzisz moj wujek zmarl na raka zoladka objawy mial takie same,wiec napisalam"ze, ze jest to niemal rak. Nie moge pisac na 100% rak,bo nie ma medycznego potwierdzenia.  Uwazasz, ze znajac osobiscie taki przypadek w rodzinie powinnam to przemilczec i jeszcze ja wyslac do psychologa?

Czym innym jest napisanie:
"Słuchaj, miałam podobny przypadek w rodzinie, skonsultuj jeszcze x i zbadaj y". A czym innym jest napisane "niemal na 100% masz raka".

Wyjaśniam.
Wygrzebał pan, który nie tylko w tym wątku chciał załatwić swoją sprawę. Ty zaś zabrałaś głos nie poznając postów autorki.

Ty go wygrzebałaś, tak samo jak bezmyślnie wygrzebywałaś wiele tematów na forum, w których równie bezmyślnie się wypowiadałaś, tak że nie wiadomo było doprawdy, czy śmiać się, czy płakać.

Dużo myślisz widzę. Imponujące.
A nie myślałaś, żeby przeczytać cokolwiek z wątku, w którym klepiesz byle bzdury? Jeśli nie, to niemal na pewno masz raka mózgu, bo widzisz mój siostry brata stryja syn miał takie same objawy jak ty - totalną ignorancję i bezmyślność. I on miał raka mózgu. Weź no się przebadaj onkologicznie, no ja nie wiem.

Dlaczego niby nie? Skoro anoreksja jest objawem raka, to i głupota, albo bezmyślność też mogą być objawami raka.