Anoreksja... - Netkobiety.pl

Mama wczoraj próbowała ze mną przed snem rozmawiać o Warszawie, że pojedzie ze mną na konsultacje choćby i pociągiem skoro tata nie chce, że będzie przyjeżdżać w odwiedziny co weekend, ale nie dałam rady na tą rozmowę. Serce mi pęka że musiałabym zostawić ją i brata z tym despota, który krzywdzi nas na każdym kroku. Obiecałam jej dzisiaj spacer i rozmowę... Muszę się leczyć, być zdrowa dla niej...

vs

Od dawna opowieść autorki pełna jest sprzeczności. Przypadek? Śmiem wątpić.

Też zaczynam myśleć, że to trolololo.

Nie kłamie, nie trolluje. Nie musicie mi wierzyć, mam wstawić swoje zdjęcie żebyście uwierzyli, że jestem chora?
Nie wiecie jak jest w mojej rodzinie, jaką mam historie. Nie będę tego tłumaczyć, to nie ma sensu.
Nie potrafię sobie pomóc, jestem beznadziejna, za bardzo się boję wyjechać, równocześnie za bardzo się boję zostać w tym stanie, w jakim jestem. Nie będę się wypowiadać już, nie chce Was gorszyc.

Angel - nie że nie potrafisz sobie pomóc, tylko nie chcesz.
Męczysz się ogromnie udawaniem, i markowaniem działań, podczas kiedy w rzeczywistości jesteś bardzo ostrożna i nie zrobisz niczego, co mogłoby chociaż przybliżyć Cię do efektywnego procesu rozpoczęcia leczenia.
Za każdym razem, kiedy dyskusja w Twoim wątku cichnie, Ty wracasz z kolejną rewelacją, która ma tłumaczyć, że nie chcesz się leczyć.
Najpierw to Twój dietetyk nie chciał Cię leczyć i nie widział możliwości pomocy Tobie. Później była to psychiatra. Teraz okazuje się, że przeciwny Twojemu leczeniu jest też tato, jakaś tam bliższa czy dalsza rodzina. Również i Ty sama jesteś przeciwna swojemu leczeniu, i teraz dla odmiany zaczynasz zasłaniać się mamą i jej sytuacją, która przecież nie jest dla Was nowością ?
Z tego co się domyślam, wynika, że mama i tato są w związku od ponad 20 lat, więc ich stosunki nie są dla Ciebie nowością.

Jestem w stanie zrozumieć i uszanować fakt, że nie chcesz się leczyć
Ale kłamstwa na ten temat nie są potrzebne. Twoja sytuacja jest naprawdę bardzo poważna.

Angel

podsumujmy FAKTY:

rozpoczęłaś ten wątek 16.03.'19:

"Psychiatra się załamała. Po moich błaganiach nie wysłała mnie od razu na szpital, ale była już temu bliska. Dała mi czas do 1 kwietnia, jeśli waga się utrzyma (ważę około 37 kg)"

"Moje ciśnienie wynosi 60/35 i tętno maksymalnie 40. Wszystko mnie boli, mam sztywnienie, drętwienie pod oczami."

czyli Twój stan był już 2,5 miesiąca temu DRAMATYCZNY, ale Ty się wybroniłaś rękami i pazurami przed szpitalem, bo NIE CHCIAŁAŚ PRZYTYĆ.

Przez koleje tygodnie do dziś NADAL NIE CHCESZ PRZYTYĆ, Twoja choroba całkowicie Cię opanowała i robisz tylko jakieś pozorne działania, aby utrzymać swoją wagę.

Błagałaś lekarza, aby Cię nie umieścili w szpitalu, bo rzekomo potrafisz się wyleczyć w domu.

Skoro potrafisz, to ile w takim razie przytyłaś przez te 2,5 miesiąca?

Jaki jest stan wagi na dziś??

Przestan sie oszukiwac i daj sie wreszcie wcisnac na intensywne leczenie.

Angel ... wiesz, mnie po terapii sterydowej i chemicznej przybyło 30 kg po zakończeniu leczenia, z czego do dzisiaj pozostało 20.
I wiesz co ?
Żyje się.
Normalnie. Tak jak i przedtem. Świat się nie zawalił, bo dużo przytyłam. Ba ! Nawet nie bardzo się zmienił.
Cenię i dziękuję za każdą chwilę, jaką mogę przeżyć dzięki temu, że miałam szczęście i możliwość wyzdrowieć.
Życie to wielki dar i wartość. Niezależnie od tego, czy jest się szczupłym, czy też nie.

Jeśli mogę Ci coś powiedzieć - to nie dodawaj do jadłospisu małych i zdrowych porcji mięsa, czy warzyw. Skup się na kaloryczności i na składnikach odżywczych.
Pomyśl poważnie o Nutridrinkach (polecam cytrynowe ) i odżywkach. Parę plasterków zdrowego ogórka, czy dwa dodatkowe kęsy kotleta nie zmienią absolutnie niczego w Twojej sytuacji. Jednak wspomaganie Twojego odżywiania takimi specyfikami, o jakich napisałam - pomoże Ci znacząco.

Nie chcę być gruba, po to chciałam schudnąć i tyle się meczylam, to mnie blokuje...
Nie znoszę jak ktos na mnie patrzy, wiem że każdy mnie obgaduje. Przeraża mnie spojrzenie innych, bo nie akceptuje siebie takiej... Chcę byc zdrowa, chcę zdrowo przytyc i cieszyć się życiem...

35,2-5 kg

Zjadłam właśnie pysznego loda i dobrze mi z tym. Nie chcę uciekać w słodycze, mam silną wolę, ale od czegoś trzeba zacząć
Na kolacje zjadłam moją ulubioną makrele, zaczynam cieszyć się jedzeniem.

A wg Ciebie od jakiej wagi zaczniesz byc gruba?

Angel, zapytałam Cię kiedyś, ale nie odpowiedziałaś: patrząc na siebie w lustro co widzisz? Podoba Ci się to odbicie?

Przypomnę Ci, co napisałaś 16 marca:

Przeczytaj ten opis myśląc o kimś innym, najlepiej zupełnie obcym. I co teraz widzisz oczami wyobraźni? Podoba Ci się to ciało, jest piękne, pociągające? Dodajmy do tego, bo w opisie nie podałaś, że jest tak chude, że widać każdą kostkę, a skóra tak cienka, poszarzała, że aż przejrzysta. Oczy podkrążone, sine, zapewne smutne, zapadnięte policzki, słabe zęby, matowe, wypadające włosy.

10 dodatkowych kilogramów temu ciału na pewno niczego NIE odbierze. Przeciwnie - pomoże, by stało się piękniejsze, a przede wszystkim zdrowsze. Teraz takie na pewno nie jest.

No to masz jakies 13 kilo swobody, możesz jesc spokojnie (choć podejrzewam, ze nawet te 50 to nie byłoby (za) dużo, o ile nie jesteś szczególnie niska)

Mam 158 cm, jestem niska i po mamie mam mocną budowę. A teraz wyglądam jak kosciotrup, paskudna jestem...

Osoby z anoreksją uważają, ze ich chude ciało jest piękne. Choć wciąż jeszcze niedoskonale chude.
Dużo rzeczy w tym wątku budzi moje wątpliwości co do autentyczności autorki.
Jedyne co mogłoby być prawdziwe to złość, którą odczuwają osoby zaangażowane w pomoc. Te emocje pojawiają się wobec osoby, która odrzuca pomoc.

mam te same spostrzeżenia, przestałam wierzyć autorce, przy tej wadze nie byłaby w stanie nawet jechać do tego psychologa, nic się w tym wątku nie zgadza

To oddział całodobowy, nie musisz czekać do poniedziałku.

Ale konsultacje umawia się na izbie przyjęć od poniedziałku do piątku...
W takim razie dziękuję i żegnam...

Edit. Dzwoniłam do IPiN, mam zadzwonić jak otrzymam skierowanie od psychiatry, to ustala termin konsultacji. W poniedziałek na 15 mam wizytę więc będę dzwonić po powrocie.

Jeśli ktos chce zobaczyć jak wyglądam, jak wyglądalam, to mogę przesłać zdjęcia na maila. Jestem teraz bardzo brzydka, nie wstydzę się tego. Wstydze się że przegrałam z chorobą i teraz muszę z tego wychodzić.

Dzisiaj, jak wracałam autobusem, badań widziałam jak przyglądają mi się ludzie. Wróciłam do domu i zdałam sobie sprawę, że jestem  po prostu brzydka. Potem zobaczyłam zdjęcia z czasu jak byłam szczęśliwa, grubsza, ale szczęśliwa, pełna życia. Popłakałam się i zadzwoniłam do mamy, że pójdę do szpitala, do IPiN, jeśli tylko mnie przyjmą. Mama się ucieszyła, że to zrozumiałam. Boję się panicznie przytyc, ale wiem że muszę, bo jest coraz gorzej, zamiast lepiej, marnuje tylko czas, życie swoje i swoich najbliższych.

Pogratuluję Ci, jak już Cię przyjmą i będą pierwsze sukcesy. Na razie jest tylko czcze pisanie, jak zresztą od dwóch miesięcy, bez zmian.

Angel zrobiłaś juz duże kroki - poszłaś na terapię i zaczęłaś rozumieć, ze choroba (strach przed przytyciem) skutecznie sabotuje Twoje zdrowe decyzje o podjęciu leczenia w szpitalu. Zdrowa cześć Ciebie, która jeszcze się tli, wie, że musisz się podjąć temu leczeniu. Gdy wyjdziesz ze szpitala, będziesz kontynuowała terapię po to by uwolnić się od toksycznych więzów z ojcem. To on Cię zniszczył i nie umiesz się od niego psychicznie uwolnić. Ani od tego co strasznego przeżyłaś. Utknęłas bez sił w tych toksycznych więzach. Nic dziwnego, bo samemu z czegos takiego wyjsć nie sposób. Terapeuta Ci pomoże choć to będzie pewnie długi proces. Nie musisz tak żyć, choć pewnie cieżko w to uwierzyć.
Tulę Cię

Jak sobie poradziłas? W jaki sposób udało Ci się wyjść z tej choroby?

Jest bardzo ciężko, organizm czasami odmawia posłuszeństwa, nogi bolą tak, że nie da się nawet chodzić. Ale zaciskam zęby i próbuje. Staram się funkcjonować normalnie, zwłaszcza do południa, później już jest bardzo trudno, większość popołudnia leżę. A rano idę na spacer, sprzątam, gotuję, jak każdy normalny człowiek...

Trzymam kciuki Angel

Dlaczego poprzednio go nie otrzymałaś, a dziś tak? Zdaniem psychiatry coś się znacząco zmieniło?
Otrzymałaś skierowanie ze wskazaniem, że to ma być IPiN? Nie ukrywam, że te pytania nie są przypadkowe.

Nie kłamie.
Dostałam skierowanie bo o nie poprosiłam, powiedziałam że chce się leczyć w specjalistycznym ośrodku, bo w domu to leczenie nie wychodzi i czuję się coraz gorzej. Skierowanie jest ze wskazaniem na IPiN.

To dzwoń od razu, póki się nie rozmyślisz, aby się umówić na konsultację. Nie ma co zwlekać, bo terminy tam bywają długie z tego, co czytałam.
Daj znać, na kiedy wizyta.

Terapia!! Musisz zmienić myślenie, inaczej nie zaczniesz jeść normalnie. Planowanie jedzenia NIE JEST normalne. Człowiek je, bo czuje głód, bo ma apetyt. Musisz to w sobie od nowa wypracować, a przez chorobę masz blokadę.

Nie wiem, jak masz na własną rękę to zrobić. Może pooglądaj jakieś dokumenty o głodujących dzieciach w Afryce, albo powtarzaj sobie, że każdy kęs więcej przybliża Cię do wyzdrowienia.

Tak właśnie jest. Musisz nauczyć się jeść na nowo.

Na Netflix jest dostępny film „Aż do kości”. Obejrzyj.

Obawiam się, że nikt z nas nic tutaj nie poradzi, bo to siedzi w Twojej głowie i żadne nasze metody nie będą mieć u Ciebie zastosowania. Bo cóż z tego, że napiszemy, żebyś zawsze miałą pod ręką jakąś przekąskę, żeby to było coś, co lubisz, wyglądało apetycznie i tak samo pachniało, jeśli na Ciebie takie sposoby NIE działają. U zdrowej osoby w pewnych sytuacjach pobudzone zostaje łaknienie, ale Ty - jak sądzę - nauczyłaś się je skutecznie blokować. Dlatego, tak jak napisała Cyngli, dla Ciebie najlepszym, o ile nie jedynym, rozwiązaniem jest dobra terapia i to jest równocześnie najlepszy pomysł, jaki możemy podsunąć.

No wlasnie - jak tam zalatwiania postępują?

To w sumie szybko jak na IPiN, bo miejsce byś miała już może na sierpień.
Gdybyś teraz zaczęła codziennie dokładać sobie te apteczne odżywki, już by była poprawa.

Przestań odkładać wszystko na jutro... spróbuj zjeść coś dodatkowego dzisiaj!
Idź do sklepu, kup loda i go zjedz. Co się stanie takiego jeśli to zrobisz?