Anoreksja... - Netkobiety.pl

Tyle muszę wytrzymać. Bardzo mi na tym zależało, to sprawy prywatne. Nie rozwiązały się tamte problemy, ale nie angażuje się już w nie, odcielam się od części rodziny.
Jestem silna i dam radę. Jem zdrowo, zwiększylam kalorie, wiem że przytyje tego wyjdę.

Bardzo szkoda, że przełożyłaś szpital z powodu świąt! Masz pewność, że miejsce na Ciebie czeka tak od ręki?
Sugerowałam prywatnie lekarza z takiego oddziału, bo myślałam, że masz problem z dostaniem się na oddział, a to inaczej wygląda.

A jak się czujesz przy zwiększonej ilości kalorii? Nadal masz biegunki? Waga rośnie choć trochę?

Ps. Zaskoczona jestem, że link na stronę szpitala z wieloma praktycznymi poradami dla chorego okazał się nieregulaminowy. Szkoda

Tak, mam skierowanie na wewnętrzny, ale powiedzieli że nie mają co ze mną zrobić..

Już wyjaśniam...
Psychiatra chciała mnie wysłać na wewnętrzny, na wzmocnienie i wykonanie podstawowych badań, ale w między czasie robiła badania krwi i wyszły jej zaburzenia hormonalne + fakt, że moje ciało jest pokryte meszkiem, schodzi mi skóra, nie mam okresu, więc uznała, że przydałaby się też konsultacja z endokrynologiem, żebym na oddziale endokrynologicznym wykonała wszystkie badania hormonów płciowych (za mniejszą liczbą ukłuć, niż dojeżdżając na nie z domu zwłaszcza, że mam mało krwi). Ale na endokrynologii odmówili, bo oni się podejmą badań i leczenia jak przytyję, odesłali na wewnętrzny. A z wewnętrznego odesłali na endokrynologię, bo skoro mam zaburzenia hormonalne, to mam badać hormony, a oni mi nic nie podadzą na wzmocnienie.
Kardiolog wyszedł w taki sposób, że mam niskie ciśnienie i niskie tętno. Cierpię na bezsenność, śpię po 2 godziny na dobę, mam sztywnienie okolic oczu (to wynik niskiego ciśnienia), nie można mi podać żadnych leków nasennych i uspokajajacych bez konsultacji z kardiologiem i wykonaniem podstawowych badań. Dlatego byliśmy też na kardiologicznym. Ale oni też nie widzą podstaw i odsyłają dalej, dlatego szukamy specjalisty od zaburzeń odżywiania i szpitala, w ktorym będą mnie chcieli leczyć.

Gdzie nie dzwonimy to mówią, że u nich się tego nie leczy, że się nie podejmą. W poniedziałek mamy dzwonić do IPIN w Warszawie ustalić termin konsultacji na maj, gdyby psychiatra zadecydowała że muszę iść do szpitala. Wiadomo, że nie chcę iść, każdy woli być w domu, ale liczę się z tym w jakim jestem stanie i że muszę walczyć za wszelką cenę..

Ale przecież twierdziłaś, że nie stosujesz się ściśle do zaleceń dietetyka i że włączyłaś do diety dodatkowe, własne składniki.
W każdym razie na pewno ważne jest, aby osoba, z której porad korzystasz, była dietetykiem klinicznym, a nie wszyscy są.

Zmniejszyłaś sobie ilość przyjmowanych węglowodanów, a to głównie od nich się przybiera na wadze. Brawo.

Moim zdaniem Ty nie chcesz wyzdrowieć.

Angel podobnie jak dziewczyny uważam że nie powinnaś sama zmieniać diety. Albo niech Ci ją zmieni dietetyk albo zmień dietetyka. Wiem z doświadczenia że jak masz problemy odżywianiem to czasem to co sama decydujesz że zjesz może Ci się wydawać super zdrowe, porcje super duże a kaloryczność przeogromna a tak naprawdę jak spojrzy na to człowiek bez takich problemów jak Twoje to widzi na talerzu praktycznie powietrze....
Mocno trzymam za Ciebie kciuki Angel, pisz, co u Ciebie!

Witajcie,
nie, nie udało mi się ustalić terminu, ale udało nam się porozumieć z tą kliniką. Po 10 maja, po kolejnej wizycie u psychiatry, podczas której ma postanowić co z moim leczeniem, mamy dzwonić do Warszawy i umawiać termin konsultacji (jeśli psychiatra nie znajdzie czegoś bliżej, miała rozmawiać z Tarnowskimi Górami). W międzyczasie zaliczyliśmy przeprawę z Cieszynem, też najpierw chcieli mnie na psychiatryczny przyjąć, potem ordynator się wycofał i wysłał na wewnętrzny, a wewnętrzny się nie zgodził i wysłał na psychiatryczny - także znowu lipa. Jutro jadę się "pokazać" do psychiatry, muszę się rano zważyć chciała mnie widzieć przed Świętami.
Zmieniłam kaloryczność, jem obecnie około 1400 kcal, wskoczyłam z 1200 bo czułam się zmęczona tym że nic się nie zmienia z wagą. Początek był ciężki, teraz się przyzwyczaiłam. Wprowadziłam do diety żółty ser, ser twarogowy w plastrach, dzisiaj zjadłam pierwszy budyń od roku... W przyszłym tygodniu chcę jeść płatki na mleku, poprosiłam mamę, żeby mi gotowała lekkie, warzywne zupki.
Moim największym problemem jest to, ile kalorii mam spożywać, jak zwiększać kaloryczność, ale ojciec nie chce słyszeć o dietetyku, mówi, że to kasa wywalona w błoto, bo ja mam po prostu jeść. Nie rozumie, że ja się boję, czy nie jem zbyt mało, czy nie muszę przyspieszyć tego zwiększania kalorii, czuję ogromną odpowiedzialność...

Witajcie!
Zwracam się do Was z prośbą o pomoc i wsparcie.
Walczę z całych sił. Jestem zmotywowana, ale czuję ogarniający strach... przed przytyciem!
Chcę jeść! Uwielbiam jeść, odliczam minuty do posiłków, chociaż czuję się pełna, chcę jeść! Sama ustalam sobie menu, więc jem to, co sprawia mi przyjemność: ulubiona szynka, uwielbiane ryby, surówki, wprowadziłam na podwieczorki nawet budyń/kaszkę mannę/płatki na mleku! Jedząc to pierwszy raz OD ROKU płakałam jak dziecko ze wzruszenia.
Ale boję się przytyć. Wiem, ze muszę, że to konieczne. CHCĘ przytyć do 45 kg, z tym jestem w pełni pogodzona. Boję się po prostu, że jak zacznę tyć, to nie skończę. To mnie paraliżuje...
Jem obecnie 1400 kcal, stopniowo i systematycznie zwiększam. Chciałabym jeść więcej, ale boję się gwałtownego przeskoku kalorycznego.
Poradzicie mi coś?
Obecna waga - 36,2 kg.

jw   dodatkowo  nie da się tyć cały czas bez przerwy utrzymując ten sam bilans kaloryczny, wiesz co to zero kaloryczne?  bilans ujemny, dodatni ? może sobie przytyć do wagi jakiej chcesz a później ją utrzymywać  +/-  1-2 kg (retencja wody) jedząc odpowiednią stałą liczbę kalorii.  Przykład, zjadasz 2000 kcal dziennie, zaczynasz przybierać na wadzę 1 kg tygodniowo - dochodzisz do 45-50 kg i waga się zatrzyma jeżeli będziesz jadła cały czas tyle samo co na początku i nie ruszy ponieważ żeby przytyć musiała byś dodać kolejnych kalorii - nie ma czegoś takiego jak tycie w nieskończoność.

Owszem, normalnie tak to działa, ale u Angel prawdopodobnie pojawiły się zaburzenia/choroby metaboliczne, a wtedy cały ten proces przebiega inaczej i o wiele trudniej zapanować nad rozpędzonym tyciem. To dlatego od początku zalecam, by szukać ośrodka zajmującego się zaburzeniami odżywiania, bo tam podejdą do problemu holistycznie. W anoreksji nie da się bowiem oddzielić ciała od duszy, a i w samym ciele choruje prawie wszystko.

Już dawno co najmniej kilka osób poddało w wątpliwość Twoją dietę, a w zasadzie znajdujące się w niej ilości i rodzaje produktów, a jeśli sama widzisz, że nie przynosi ona pożądanych efektów, to tym bardziej warto coś zmienić. Jeżeli nie czujesz się na siłach zrobić to samodzielnie, to jak najbardziej powinnaś skonsultować się z innym specjalistą.

Hej,
Nie udało, ważę niespełna 36 kg.
Psychiatra nie wystawiła mi w końcu skierowania do IPiN w Warszawie, bo uznała że to nie dla mnie. Więc dalej tycze w domu i lecze się sama..

Nie dla Ciebie, bo?

A co z Twoim ciśnieniem, tętnem - te parametry poprawiły się?

Moim zdaniem chodzi właśnie o to, żeby nie było poprawy pod przykrywką wielkiej chęci do wyzdrowienia...

Straszne.

To się zupełnie kupy nie trzyma. Zaburzenia odżywiania mają podłoże w psychice, zaś chorobami psychiki zajmuje się psychiatria w razie potrzeby jedynie wspomagana farmakologią i innymi dobrodziejstwami medycyny. Zatem wersja, że musiałabyś wymagać odżywiania sondą, by być leczoną psychiatrycznie wydaje się absurdalna.
W każdym razie nie wierzę, po prostu nie wierzę, że naprawdę chcesz się leczyć, ale wszędzie Ci tej możliwości odmawiają.

I wiesz, że od samego faktu przyjmowania jedzenia się nie tyje? Ważna jest jeszcze ilość, jakość i wartość kaloryczna tego, co do organizmu dostarczasz. Stąd moje pytanie: ile orientacyjnie przyjmujesz kalorii? Czy w końcu sięgnęłaś po apteczne odżywki i/lub polecane przez Mallwusię jedzenie dla dzieci? Bo mam wrażenie, że siebie samą i wszystkich dookoła, w tym nas, oszukujesz, co mnie jednak nie dziwi, bo taki właśnie jest schemat działania osoby chorej na anoreksję.

Pytałam też, choć nie przypuszczam skoro nic z tym nie robisz, czy Twoje ciśnienie i tętno się ustabilizowało?

Z okazji Dnia Matki zrobiłam mamie tort... Jak znam moja mamę j życie, to będzie chciała żebym odrobinę skosztowala. Mogę sobie na to pozwolić, nie rezygnując z normalnego jedzenia kosztem tych kilku łyżeczek?

Tak, liczę obsesyjnie, chcę przytyc bo MUSZĘ i CHCE ale strasznie się boję byłam właśnie u innego dietetyka, kazała mi wszystko liczyć dlatego takie mam zwątpienia..

Nawet nie wiecie jak marzę żeby się obudzić i żyć jak normalny człowiek...

Właśnie dietetyczka szukała, ale nikt w okolicy się nie zajmuje anoreksja. W poniedziałek będę dzwonić do ośrodka leczenia zaburzeń odżywiania W Gliwicach l, chociaż na stronie pisze ze przyjmują od bmi 16,5.

I

Po co ośrodek? Wystarczy dobry psychiatra plus terapeuta o odpowiedniej specjalizacji...

Mam psychiatrę i dietetyka. W okolicy nie ma psychoterapeuty od zaburzeń odżywiania, ale mamy ośrodek psychoterapii, który się tym zajmuje. Niestety tam jest wymagane BMI powyżej 16,5. Dietetyczka szukała kogoś prywatnie, ale wszyscy mnie odsyłają do tego ośrodka właśnie.

Twój psychiatra Ci nie pomaga, dietetyka nie słuchasz.

A w Polsce nie ma TYLKO jednego ośrodka psychoterapii. Do cholery, Ty powinnaś walczyć o życie! Na miejscu Twojej matki bym Cię zawiozła na drugi koniec Polski i zaciągnęła za włosy, gdyby była taka konieczność. Nie dałoby się - to ubezwłasnowolnienie, skoro nie chcesz dać innym sobie pomóc.

To jaki następny krok, trumna?

Mój tata mówi że skoro sama w to wpadłam to mam sama z tego wyjść i nie chce się angażować w żadną pomoc. Poza tym uważa, że to nie jest choroba i mi nic nie jest. Moja mama jest przerażona, strasznie się martwi, chodzi ze mną po wszystkich lekarzach.
I niestety tak, wszędzie są odmowy. A moja psychiatra nie ma pomysłu na leczenie. A na prywatne leczenie mnie po prostu nie stać.
A czego się boję? Że jak zacznę tyc, to nad tym nie zapanuje i będę znowu gruba i wszyscy będą się ze mnie śmiać...

No jak umrzesz, to już nikt nie będzie się z Ciebie śmiał...

P.S. Jak przytyjesz, to nie będziesz gruba, tylko NORMALNA!

Co na śniadanie? Bułkę z piersią z kurczaka, pomidorem salata i ogórkiem.
Na kolacje mam grilla
Jajka jem, ale najczęściej mnie po nich czyści, mam biegunki. Ale jem i lubię. Uwielbiam nabiał.

Kochani, jestem na granicy załamania...
W domu nie potrafię wytrzymać, jest coraz gorzej...
Jutro mama będzie dzwonić do szpitala w Krakowie, czy jest szansa na konsultacje. Chcę też poczytać o szpitalu w Łodzi i ewentualnie dzwonić.
Potrzebuje pomocy...
Innymi słowy, odnośnie jedzenia, to co "zaplanowane" w jadłospisie jest podstawą, a mogę jeść ponadto i się nie bać, bo muszę odżywiać organizm... Wiadomo że w granicach rozsądku, bo nie mam kompulsow, ale nie muszę się ograniczać jeśli mam na coś dodatkowo ochotę...?

Możesz jeść co chcesz i ile chcesz.
Nie, nie musisz się ograniczać. Twoim celem jest zwiększenie wagi.

Jesteś pewna?

Idź Angel koniecznie do szpitala, tylko to Cię może uratować.
Do tego czasu jeść możesz do woli, ile tylko tylko apetyt Ci pozwala i ile dasz rady wcisnąć w siebie bez bólu brzucha.