Czy jest jeszcze szansa? - Netkobiety.pl

Robimy co możemy, czy to wystarczy?

Rozmawialiśmy z nią oboje.

Opiekę mamy umówioną tak że córka będzie mieszkać ze mną, a żona będzie ją odwiedzać kiedy zechce - albo zabierać do siebie jeśli nie będzie to kolidowalo z nauką.

Koszty ponosić będzie to z kim córka będzie aktualnie przebywać.
Czyli w większości ja.

I nie wszystko idzie po mojej myśli - nie zamierzałem pomagać żonie w znalezieniu mieszkania ani dawać na to pieniędzy.
Z tą jej wyprowadzką to w ogóle dziwna sprawa.
Najpierw czułem ulgę że udało się szybko załatwić mieszkanie, ale im bliżej końca tygodnia tym jakoś mi gorzej...

Przemoc ? To chyba karane ?

mallwusia napisał/a:

... Zablokowanie konta niepracującej, ciężarnej żonie i wyrzucenie jej z domu - przemocą. ...

mogłabyś zdradzić co nie byłoby przemocą ? Jak wg Ciebie powinno wyglądać wzorcowe postępowanie ? zaciekawił mnie Twój tok rozumowania, a przestaje go ogarniać

czy dobrze rozumiem, że powinien pozwolić jej mieszkać w swoim domu z obcym dzieckiem ? Oczywiście nie blokować konta SWOJEGO, niech korzysta, ona mu TYLKO rogi przyprawiła.
Odniosłem wrażenie, ze ona miała dostęp do jego konta, on nie miał dostępu do jej konta.

mallwusia napisał/a:

W nagrany spisek z matką wierzę, jest on jednak konsekwencją tego, że kobieta znalazła się pod ścianą i że coś się tam działo wcześniej grubo nie fair.

czy dobrze zrozumiałem, że wg Ciebie wszystko wina Nathana, od zdrady zaczynając po próbę zniszczenia go ?

Malineczka, nie wiem, czy płec tu ma jakies znaczenie. Mnie się nie podoba w takiej sytuacji jak tutaj ma miejsce, postepowanie z takim widocznym wyrachowaniem, i checia zniszczenia partnera, no obrzydza mnie to.
Tyle ode mnie.

Benita72 napisał/a:

Malineczka, nie wiem, czy płec tu ma jakies znaczenie. Mnie się nie podoba w takiej sytuacji jak tutaj ma miejsce, postepowanie z takim widocznym wyrachowaniem, i checia zniszczenia partnera, no obrzydza mnie to.
Tyle ode mnie.

Z niecierpliwością czekam aż zobaczę chociaż raz w życiu, w temacie w którym kobieta opisuje zdradę swojego męża / partnera, jakieś wpisy od innej Kobiety która zarzuca coś autorce takiego tematu.
Autor tego tematu został zdradzony, co więcej jego żona dała się zapłodnić innemu mężczyźnie... nie przeżyłem tego ale jestem w stanie uwierzyć że to najgorsza rzecz jaką może w małżeństwie przeżyć mąż....
Autor jest ofiarą i to ofiarą zbrodni najcieższego kalibru, ale część ludzi i tak oczekuje od niego wyrozumiałości, współczucia czy nawet tego że zaopiekuje się swoim operawcą... czy takie same wymagania ktoś postawił by przed zdradzoną kobietą?

Tylko, ze decyzja o rozwodzie to jedno, a sposób potraktowania partnera przy rozstaniu to drugie. Nie miesci mi się w glowie, ze jeśli z kims zyję x lat to potem nie potrafię rozejsc się z godnoscią i szacunkiem dla osoby, która jest tez rodzicem dla mojego dziecka, i nim będzie nadal.

Airuf napisał/a:

Benita72 napisał/a:

Malineczka, nie wiem, czy płec tu ma jakies znaczenie. Mnie się nie podoba w takiej sytuacji jak tutaj ma miejsce, postepowanie z takim widocznym wyrachowaniem, i checia zniszczenia partnera, no obrzydza mnie to.
Tyle ode mnie.

Z niecierpliwością czekam aż zobaczę chociaż raz w życiu, w temacie w którym kobieta opisuje zdradę swojego męża / partnera, jakieś wpisy od innej Kobiety która zarzuca coś autorce takiego tematu.
Autor tego tematu został zdradzony, co więcej jego żona dała się zapłodnić innemu mężczyźnie... nie przeżyłem tego ale jestem w stanie uwierzyć że to najgorsza rzecz jaką może w małżeństwie przeżyć mąż....
Autor jest ofiarą i to ofiarą zbrodni najcieższego kalibru, ale część ludzi i tak oczekuje od niego wyrozumiałości, współczucia czy nawet tego że zaopiekuje się swoim operawcą... czy takie same wymagania ktoś postawił by przed zdradzoną kobietą?

Teoretycznie tak. Dużo prawdy w tym wpisie, ale...jest to bardzo duże uproszczenie, które może być bardzo niebezpieczne dla autora.
Bardzo łatwo jest wejść w rolę ofiary z wygody i tkwić w niej w nieskończoność.
Autor nie jest żadną ofiarą! Nikt nie jest tutaj ofiarą.
Trzeba uzmysłowić sobie jedną bardzo ważną rzecz, że zdrada ludzi nie jest skierowana przeciw komuś, oni robią to dla siebie.
Takie postrzeganie sprawy troszkę powinno zmienić sposób myślenia, zdrowego myślenia a nie samobiczowania się, że jestem ofiarą.
Taka postawa nie prowadzi donikąd a w perspektywie czasu jest nawet niszcząca.
Warto zwyczajnie to co się wydarzyło poddać refleksji, skonfrontować się z naszym udziałem w tym co się wydarzyło i nie chodzi tutaj o obwinianie się tylko zauważenie swoich błędów.
Zawsze mamy wybór: przyjąć rolę ofiary, która jest bardzo wygodna, ale destrukcyjna albo wybrać własny rozwój, potraktować to jako naukę, lekcję.
Zdecydowanie polecam to drugie, mimo, że jest to cholernie trudne gdyż musimy się odrzeć ze zbroi własnej doskonałości, którą się obudowaliśmy.

fryt napisał/a:

Airuf napisał/a:

Z niecierpliwością czekam aż zobaczę chociaż raz w życiu, w temacie w którym kobieta opisuje zdradę swojego męża / partnera, jakieś wpisy od innej Kobiety która zarzuca coś autorce takiego tematu.
Autor tego tematu został zdradzony, co więcej jego żona dała się zapłodnić innemu mężczyźnie... nie przeżyłem tego ale jestem w stanie uwierzyć że to najgorsza rzecz jaką może w małżeństwie przeżyć mąż....
Autor jest ofiarą i to ofiarą zbrodni najcieższego kalibru, ale część ludzi i tak oczekuje od niego wyrozumiałości, współczucia czy nawet tego że zaopiekuje się swoim operawcą... czy takie same wymagania ktoś postawił by przed zdradzoną kobietą?

Teoretycznie tak. Dużo prawdy w tym wpisie, ale...jest to bardzo duże uproszczenie, które może być bardzo niebezpieczne dla autora.
Bardzo łatwo jest wejść w rolę ofiary z wygody i tkwić w niej w nieskończoność.
Autor nie jest żadną ofiarą! Nikt nie jest tutaj ofiarą.
Trzeba uzmysłowić sobie jedną bardzo ważną rzecz, że zdrada ludzi nie jest skierowana przeciw komuś, oni robią to dla siebie.
Takie postrzeganie sprawy troszkę powinno zmienić sposób myślenia, zdrowego myślenia a nie samobiczowania się, że jestem ofiarą.
Taka postawa nie prowadzi donikąd a w perspektywie czasu jest nawet niszcząca.
Warto zwyczajnie to co się wydarzyło poddać refleksji, skonfrontować się z naszym udziałem w tym co się wydarzyło i nie chodzi tutaj o obwinianie się tylko zauważenie swoich błędów.
Zawsze mamy wybór: przyjąć rolę ofiary, która jest bardzo wygodna, ale destrukcyjna albo wybrać własny rozwój, potraktować to jako naukę, lekcję.
Zdecydowanie polecam to drugie, mimo, że jest to cholernie trudne gdyż musimy się odrzeć ze zbroi własnej doskonałości, którą się obudowaliśmy.

Oni robią to dla siebie... fakt, ale to co robią sprowadza krzywdę na inną osobę i nie traktujmy ludzi jak idiotów, osoba zdradzająca wie że zdradza kogoś - czyli kogoś krzywdzi. Nawet w samej nazwie to widzimy. Nie spowadzajmy wszystkiego do swoich błędów, bo autor może oczywiście dostrzec że coś w związku robił nie tak, ale zdradziła go żona i ma prawo czuć się przez nią skrzywdzony. To zaklinanie rzeczywistości jeżeli ograniczymy się do schematu: zdradzono mnie, mam nauczkę, przeanalizuję co zrobiłem źle, następnym razem tego nie doświadczę. Krzywdę wyrządziła konkretna osoba i ona za to odpowiada. Autor mógłby się okazać mężem dekady a i tak mógłby zostać zdradzony. Świadomość bycia ofiarą pozwala nam nie obwiniać się za wszsytko co jest skutkiem działania innej osoby i nie doszukiwać się winy za wszystko w sobie bo to tym bardziej zdrowe nie jest.

Co do samej była zdrady - powiedziała mi wprost że była świadoma i wie co zrobiła.
Nie wie tylko dlaczego.
A skoro ona sama tego nie wie, to na jakiej podstawie mam wierzyć że się to nie powtórzy?
Dlaczego mam sądzić że nowa praca i nowe towarzystwo znów nie okażą się najważniejsze?
Skąd mam mieć pewność że nie dogadają się z matką i znów nie zaczną czegoś knuć?
To że wciąż - mimo wszystko - ją kocham nie ma tu znaczenia.
Przestałem jej ufać, a bez zaufania związek nie ma sensu...

Przecież zawsze winny jest facet.

Nathan napisał/a:

To że wciąż - mimo wszystko - ją kocham nie ma tu znaczenia.
Przestałem jej ufać, a bez zaufania związek nie ma sensu...

Hm..., ja bym powiedziała, że jednak ma, tylko czy Ty Ją kochasz ? Albo czy kochałeś ?

Nie, nie ma. Męczarnia. Nawet, jeśli obie osoby uważają, że się kochają.

Airuf napisał/a:

fryt napisał/a:

Teoretycznie tak. Dużo prawdy w tym wpisie, ale...jest to bardzo duże uproszczenie, które może być bardzo niebezpieczne dla autora.
Bardzo łatwo jest wejść w rolę ofiary z wygody i tkwić w niej w nieskończoność.
Autor nie jest żadną ofiarą! Nikt nie jest tutaj ofiarą.
Trzeba uzmysłowić sobie jedną bardzo ważną rzecz, że zdrada ludzi nie jest skierowana przeciw komuś, oni robią to dla siebie.
Takie postrzeganie sprawy troszkę powinno zmienić sposób myślenia, zdrowego myślenia a nie samobiczowania się, że jestem ofiarą.
Taka postawa nie prowadzi donikąd a w perspektywie czasu jest nawet niszcząca.
Warto zwyczajnie to co się wydarzyło poddać refleksji, skonfrontować się z naszym udziałem w tym co się wydarzyło i nie chodzi tutaj o obwinianie się tylko zauważenie swoich błędów.
Zawsze mamy wybór: przyjąć rolę ofiary, która jest bardzo wygodna, ale destrukcyjna albo wybrać własny rozwój, potraktować to jako naukę, lekcję.
Zdecydowanie polecam to drugie, mimo, że jest to cholernie trudne gdyż musimy się odrzeć ze zbroi własnej doskonałości, którą się obudowaliśmy.

Oni robią to dla siebie... fakt, ale to co robią sprowadza krzywdę na inną osobę i nie traktujmy ludzi jak idiotów, osoba zdradzająca wie że zdradza kogoś - czyli kogoś krzywdzi. Nawet w samej nazwie to widzimy. Nie spowadzajmy wszystkiego do swoich błędów, bo autor może oczywiście dostrzec że coś w związku robił nie tak, ale zdradziła go żona i ma prawo czuć się przez nią skrzywdzony. To zaklinanie rzeczywistości jeżeli ograniczymy się do schematu: zdradzono mnie, mam nauczkę, przeanalizuję co zrobiłem źle, następnym razem tego nie doświadczę. Krzywdę wyrządziła konkretna osoba i ona za to odpowiada. Autor mógłby się okazać mężem dekady a i tak mógłby zostać zdradzony. Świadomość bycia ofiarą pozwala nam nie obwiniać się za wszsytko co jest skutkiem działania innej osoby i nie doszukiwać się winy za wszystko w sobie bo to tym bardziej zdrowe nie jest.

Chyba nie do końca zrozumiałeś mój wpis, przesłanie.
Przecież ja nigdzie nie napisałem, że to co robi niewierny/niewierna jest nieświadome albo, że nie dostrzega krzywdzenia innej osoby. owszem dostrzega, niejednokrotnie źle się z tym czując, ale na haju emocjonalnym jakiego doświadczają schodzi to na drugi plan.
Kto sugeruje aby sprowadzać to do własnych błędów. Przecież wyraźnie napisałem, że nie chodzi się o obwinianie a o zauważenie swoich błędów. To kolosalna różnica. Proszę o czytanie ze zrozumieniem.
Tak samo jak nikt nie ściąga odpowiedzialności z tej kobiety za to co się wydarzyło, wielokrotnie było to już w tej historii poruszane przez wielu użytkowników w tym przeze mnie.
Warto sobie uzmysłowić, że zdrada dotknąć może każdego, niezależnie czy ktoś jest dobry, niedobry, brzydki, ładny, jest tylko biorcą albo tylko dawcą itd choć to pojęcia względne.
Świadomość bycia ofiarą pozwala nam nie obwiniać się za wszystko? Co za bzdury.
Jeśli osoba, która doświadczyła tak silnego wzburzenia jakim jest zdrada po tych pierwszych najtrudniejszych chwilach, w których chcemy tylko przetrwać, może poradzić sobie tylko w jeden sposób; podjąć decyzję o zaprzestaniu cierpienia, szukać spokoju. To pierwszy a zarazem najważniejszy krok do zdrowienia.

Jeszcze w ramach uzupełnienia o tej miłości. Niestety to, że miłość przezwycięży wszystko to tylko w melodramatach albo książkach harlequin.
Miłość nawet obustronna i szczera nie jest gwarantem tego, że z kimś będzie się szczęśliwym zwłaszcza po takim doświadczeniu jak zdrada jednego z małżonków.

Random - tak, kocham ją, mimo wszystko.
Co do mojej winy - tak, obwiniam się że gdy zaczęły się problemy (żona zachłysnęła się nowym towarzystwem) nie zareagowałem ostrzej.
Gdy rozmowy i prośby nie skutkowały powinienem był uderzyć pięścią w stół i postawić sprawę jasno -  to rodzina ma być na pierwszym miejscu a nie koleżanki.
Nie zrobiłem tego gdy był na to czas i na tym polega mój największy błąd...

Żona sama przyznała że gdyby mogła cofnąć czas to tej pracy wcale by nie zaczynała.
Towarzystwo kretynek dla których seks w delegacji to nie zdrada, dalej jak sto kilometrów od domu też nie zdrada, po alkoholu, w depresji, gdy szef ochrzanił, gdy humor nie tego... Lista jest długa.
Poza tym jeden facet całe życie to kazirodztwo, trzeba go co jakiś czas wymieniać na lepszy model.

Tak, takimi mądrościami karmiona była przez dwa lata. No i dała się ogłupić.
Śmiała się kiedyś gdy mówiłem że inteligencja i mądrość nie zawsze idą w parze, teraz zrozumiała dlaczego.
I bardzo żałuje.

Nie piszę tego by ją usprawiedliwiać, tylko by przestrzec innych.
Nawet tu na forum są mądrale o toku rozumowania podobnym do tamtych.
Lepiej nie wdawać się z nimi w dyskusje jeśli nie ma się twardej psychiki, bo potrafią ogłupić i namieszać w głowie.

„Umowa małżeńska niejako hmmm... zobowiązuje do wierności osobie, która się poślubiło. Czy osoba UCZCIWA łamie takie obietnice?  „ - Czym innym jest świadoma zdrada, czym innym wykorzystanie w stanie nietrzeźwości tak dużej, że człowiek nie może ustać na nogach. W tym momencie to już odpada pod wykorzystanie seksualne. Zachowanie zony autora nie świadczy o tym, by sytuacja była przez nią zaplanowana. Raczej o tym, że całkowiciej ją przerosła.

„Tu ta obietnica została złamana. Poza tym osoba UCZCIWA nie knuje jak za pomocą fałszywych oskarżeń wsadzić swojego męża do paki.” - Zgadzam się i uważam, że żona Nathana zrobiła źle. Zwróć jednak uwagę na to, że Nathan opisuje swoją teściową jako osobę toksyczną. Napisał też, że żona była niechętna takiemu rozwiązaniu. To, jak pani potraktowała własną córkę bardzo źle o niej świadczy (szantaż, że zerwie kontakty, namawianie do nieuczciwych oskarżeń). Podejrzewam, że mamusia jest dyktatorem i manipulatorem. Córki dominujących rodziców mogą w życiu dorosłym wpadać z deszczu pod rynnę, czyli znajdować sobie dominujących, równie toksycznych  partnerów. To, jak Nathan opisuje ich małżeństwo daje podstawy by sądzić, że ta pani trafiła podobnie. Tym bardziej, że w chwili ślubu była dość młoda jak na dzisiejsze czasy.

Żeby to było jasne – ja nie usprawiedliwiam upijania się na umór i przygodnych kontaktów seksualnych. Natomiast nie zgadzam się z osobami, które próbują tu sugerować jakieś zaplanowane działania zony autora wątku. To, co napisał świadczy o jednym incydencie. Osoba planująca zdradę nie miałaby problemów, żeby ten problem rozwiązać we własnym zakresie. To są rzeczy powszechnie znane, więc nie napisze tu żadnego samouczka:

1. Bzykajac się pozamałżeńsko na delegacji używamy gumki. Jeśli oczywiście seks PLANUJEMY, nie jeśli ktoś nas wykorzysta.

2. Jeśli schlamy się i puszczą nam hamulce, a jesteśmy starymi praktykami, idziemy po dość znaną tabletkę (dopuszczoną oficjalnie, więc prawa nie łamię pisząc na ten temat). Jeśli nie chcemy się bawić z NFZem, to bierzemy tą receptę prywatnie, od jakiegokolwiek lekarza.

3. Jeśli mamy wywrotowe psiapsióły, które nam sprzyjają i same jesteśmy wywrotowe, to tym lepiej, bo psiapsióły nas kryją, a w razie wpadki zapewniają wsparcie psychiczne (więc się przy facecie nie załamiemy) i często farmakologiczne również.

Zatem, droga „Opcjo Palenia Czarownic”, tudzież osoby linczujące tę żonę Natana, jak wam się ma do tego zachowanie opisane w poście? Co więcej, ta kobieta raz po raz strzela sobie sama w stopę:

1. dobra pracę rzuciła, byle tylko „zmazać” winy wobec męża, który czuje się teraz silny, „bo ona bez pracy, to on karty rozdaje” - dziecka nie utrzyma, siebie nie utrzyma, pracy by z brzuchem nie znalazła… etc. Mało mądre z jej strony, prawda?

2. Dziecko usunęła, chociaż wcale nie chciała usunąć. Teraz będzie żyła przez jakieś 40 lat z wyrzutem tego, co zrobiła i dla kogo (de facto usunęła własne dziecko dla osoby, która ma ją w d.). Co więcej, gdyby w tej ciąży została, byłaby w dużo lepszej sytuacji – już widzę, jakby mu się udało wyrzucić na bruk ciężarną

3. Dziecko bez wahania zostawia z ojcem, problemu nie robi. Tu akurat według mnie dobrze, ta dziewczynka na co dzień napatrzyła się pewnie na ojca ustawiającego matkę w ramki. Zanim kobieta się nie ogarnie i przestanie uzależniać się od bliskich, lepiej, żeby mała nie uczyła się tego schematu.  Z drugiej strony po wychowaniu takiego ojca, średnio wróżę jej charakterowi w przyszłości, ale o tym już pisałam.

„Żeby porównywać kogoś kto został oszukany przez wspólnika z kimś kto od dwóch lat zlewa męża i dziecko i do tego puszcza się na imprezie - trzeba mieć coś z głową, albo być zwykłym trollem. „ - Punkt widzenia zależny od punktu siedzenia, prawda? :> Wybacz, że będę lekko złośliwa, ale średnio toleruję osoby tak krzywdzące innych i tak wyrachowane. To jest DOKŁADNIE TO SAMO. W Twojej sytuacji – żona została podpuszczona prze współpracowników, w kłopoty wpakowała się przez łatwowierność. Ty ucierpiałeś. W moim przykładzie – mąz został podpuszczony przez wspólnika, przez łatwowierność. Żona ucierpiała.

Głównym zarzutem wobec tego nienarodzonego dziecka, jaki napisałeś, było to, że musiałbyś na nie PŁACIĆ. Twoja zona po 12 latach małżeństwa z Tobą nie ma NIC, żadnego własnego majątku. Śmiem twierdzić, że pieniądze są dla Ciebie bardzo ważne i gdybyś sam był współmałżonkiem osoby, która przetraciłaby cały Wasz dobytek z głupoty, to byś ja tak samo kopnął w d. jak teraz swoją żonę. Głupia ta baba, ze za Ciebie wyszła. Podejrzewam, że winna młodość i mamusia dyktatorka. Z takich rodzin ucieka się na łeb, na szyję, a i tak zaszłości się ciągną. Znalazłeś bidulę z kontrolującej, w dodatku chyba „oszołomsko-religijnej” (nie mylić z normalnymi osobami wierzącymi) rodziny i myślałeś, że masz pełną kontrolę. Cóż, naucz się, że rzeczywistość nie jest uporządkowana i kontrolować wszystkiego nigdy nie będziesz. Wypadki są i będą, trzeba sobie znimi radzić. Masz prawo radzić sobie jak chcesz, ale nie oczekuj, że każdy to pochwali. Ja nie pochwalam, dla  mnie to jest draństwo. Swoją drogą, uważam, ze rozwieść powinniście się bezwzględnie, bo osoba uczuciowa nie pasuje do materialisty. Po prostu. Prędzej czy później materialista puści uczuciowca w skarpetkach i płeć nie ma tu nic do rzeczy. Macie inne podejście do życia i co innego jest dla Was ważne. Córka powinna zostać z Tobą, przez 8 lat takiego wychowani i takich wzorców, to ona pewnie już ma zadatki na kalkulującego zimno roszczeniowca. Twoja żona wciąż jest młoda, sama łatwiej się pozbiera i na nowo ułoży sobie życie, mam nadzieje, ze z kimś mającym bardziej ludzkie odruchy.

Mogłabym Cię, autorze wątku wypunktować tu jeszcze bardziej, ale rzucanie kamieniami w kogokolwiek średnio mi się uśmiecha. Żyj jak chcesz, to Twoje życie. Tylko może nie krzywdź już innych. Znajdź sobie kogoś równie poukładanego jak Ty, pilnującego swoich granic i interesów i z INTERCYZĄ. Inaczej Twoja córka zamiast przejąc Twoje zachowanie, wejdzie w schemat matki i za jakieś 18 lat to jej jakiś facet będzie wydzielał pieniądze, uzależniał od siebie, dolował na co dzień, a wreszcie puści z niczym, zmuszając do aborcji dziecka, które nawet nie było jego.

ulle napisał/a:

Według niektórych ludzi życie polega przede wszystkim na tym, by jak najwięcej sobie pouzywac.
Te cwane babska z jej pracy puszczały się na każdym kroku, ale jakimś dziwnym trafem one nie zachodziły w ciążę. Zabawiały się na wyjazdach służbowych i wracały ze slodkimi minkami do niczego nie podejrzewających mężów, a może ich mężowie też używali sobie na boku, ile wlezie? Wcale by mnie to nie zdziwiło.

Skąd tyle wiesz o tamtych "babskach"? Może to jednak jest tak, jak z tą krową, która głośno ryczy? Ludzie też pewne rzeczy robią na pokaz, niekoniecznie do końca. Poza tym, ma się wybór. Ja nigdy nie paliłem, również kiepski ze mnie kompan do wódki, nikt nie zmusza, jeśli się rozmawia na poważnie. Pani się najpewniej spodobał ten luz.

Ulle - no nie do końca, póki  jej ojciec pracował to ubodzy nie byli.
Kompleksów jakichś specjalnie też nie miała, zdobyła dobre wykształcenie, do chłopów za bardzo ją nie ciągnęło, żadną latawicą czy blacharą nie była - po prostu normalna dziewczyna.
Córka nie pojawiła się przypadkiem - była chciana i wyczekiwana.
Kurką domową żona też raczej nie była - ale fakt, matką starała się być dobrą i nic nie można było jej zarzucić - do czasu nowej pracy.

Natomiast fakt - matka żony to moher, do  tego fanatyczny.
Toksyczne babsko, ale - co ciekawe - dobra aktorka.
Najpierw mnie znienawidziła gdy nie zgodziłem się na chrzest córki, ale po kilku tygodniach byłem już dobrym zięciem gdy potrzebowała kasy i transportu do sanatorium.

Tyle że moja żona doskonale wiedziała jaka jest jej matka,  przecież wyprowadziła się od rodziców zaraz po osiemnastce.
Wynajęła mieszkanie z koleżanką, znalazła pracę i radziła sobie.
Dlatego trudno mi zrozumieć dlaczego dała się matce wciągnąć w nieczyste gierki i knucie przeciwko mnie.
Przecież mogła trzymać ją na dystans, tak jak robiła to już od lat.

Natomiast fakt - matka żony to moher, do  tego fanatyczny.
Toksyczne babsko, ale - co ciekawe - dobra aktorka.
Najpierw mnie znienawidziła gdy nie zgodziłem się na chrzest córki, ale po kilku tygodniach byłem już dobrym zięciem gdy potrzebowała kasy i transportu do sanatorium.

Tyle że moja żona doskonale wiedziała jaka jest jej matka,  przecież wyprowadziła się od rodziców zaraz po osiemnastce.
Wynajęła mieszkanie z koleżanką, znalazła pracę i radziła sobie.
Dlatego trudno mi zrozumieć dlaczego dała się matce wciągnąć w nieczyste gierki i knucie przeciwko mnie.
Przecież mogła trzymać ją na dystans, tak jak robiła to już od lat.

paavlock
Niczego nie zrozumiałeś, więc chyba nie ma sensu zaśmiecać tego wątku.

Random - a dlaczego miałbym się zgadzać?
Bo matka żony tak chciała?

Jestem ateistą, a moja żona po dzieciństwie w tyranii matki fanatyczki ma serdecznie dość kościoła.
Ślubu kościelnego też nie mieliśmy, więc po co chrzest?

Jeśli chciałem coś wyszarpać to tylko żonę z tamtego towarzystwa.
Nic więcej.

Nie byłem żadnym wyzwoleniem, wprowadziła się od rodziców zanim mnie poznała.

Dlaczego przez te dwa lata ignorowała moje gadanie?
Twierdzi że sama nie wie...