Zarobki mezczyzny - Netkobiety.pl

Nie chciałbym takiej partnerki jak ty, z resztą temat wygląda na prowokacje...

Witaj, moim zdaniem dobrze przeanalizować całokształt waszego związku w odniesieniu do Twoich priorytetów, możesz też bardziej zastanowić się na czym polegały błędy Twojej matki (czym innym jest związek z osobą bezrobotną z którą przebywanie pozwala nam być szczęśliwym, a czym innym jest małżeństwo z kimś kto nie pracuje, a dodatkowo np. wydaje dużo pieniędzy na używki, nie zapewnia wsparcia emocjonalnego a nawet przeciwnie - stosuje przemoc emocjonalną i fizyczną)

nie odrzucałbym osób zarabiających lepiej ode mnie, nie czułbym się zobowiązany do porównywania się z partnerką i nie uzależniałbym istnienia konfliktów od wysokości zarobków partnerów, dobre zarobki u mężczyzny to względne pojęcie i może zależeć od wielu czynników, jak np. położenie geograficzne, zadłużenie, status rodzinny, ja niejednokrotnie podejmowałem pracę za minimalną krajową jeśli w danej chwili były to zarobki dla mnie dobre tzn. pozwalające na zaspokojenie bieżących potrzeb.

Wątek wygląda na trololo... Ale na wypadek, gdyby nie był odpowiem: nie przywiązuję wagi do tego, kto w związku zarabia więcej.

Oczywiscie nie mam zadnej pewnosci ze bedzie zawsze zarabial mniej chociaz patrzac racjonalnie- bedzie. Z drugiej strony moze ja go porownuje do mezczyzn mojch znajomych i stad ta dysproporcja. A moze po prostu wysoko (za wysoko?) sie cenie bo chcialam miec mezczyzne zarabiajacego wiecej ode mnie co posrednio swiadczy o jego zaradnosci zyciowej. A jesli kobieta zarabia wiecej to jak z gospodarstwem domowym, opieka nad dziecmi itp- przejmuje facet? Nie chce tego i nie podoba mi sie niestety taki schemat rodziny

Wiesz, że mi też to przeszło przez myśl?
Bardzo możliwe.

A co z równouprawnieniem ? Gdy już będzie idealnie i kobiety będą zarabiać dokładnie tyle samo co faceci to wtedy połowa dziewczyn jest skazana na brak poczucia bezpieczeństwa w związku ? Do tego obecnie większość na wyższych uczelniach stanowią kobiety więc to że masz wyższe wykształcenie od partnera za parę lat będzie po prostu standardem.

Chodzi o to że nie ważne ile ważne aby zarabiał od Ciebie więcej ? Czy może jest jakiś minimalny poziom co Cie zadowoli nawet jak Ty przyniesiesz więcej to będziesz czuła że on jest tym alfa ?

Wtedy jak ktoś tu wspomniał, to w łóżku będzie coś nie tak. I trzeba będzie szukać kochanka. Autorka to dobry materiał na nieszczęśliwego człowieka, bo zamiast liczyć na siebie, ogląda się za supermenem.

myślę, że jeśli nie zarabia trzy razy więcej od Ciebie to kiepski materiał na męża

Z samca beta nie zrobi samca alfa, pozostaje zmiana samca jesli alfa jej sie marzy.

Też mnie nie dziwią takie wątpliwości, szczególnie jak myśli kobieta o dziecku a nie daj boże dzieciach a 60 czy 80% pensji to nie jest rozpieszczanie raczej i jak mąż zarabia słabo to komfort życia spadnie. No chyba że jak już jesteśmy za równouprawnieniem to urodzić może jej facet

Może aż tak drastycznie i prosto bym nie podchodziła do tematu że musi więcej zarabiać i koniec ale warto przemyśleć jakie życie czeka cie u jego boku i czy jesteś na to gotowa.

Wróży z kryształowej kuli albo wyciąga wnioski z tego co widzi Ile już było kobiet które z żaby chciały zrobić księcia z bajki a potem jedyne co otrzymały na forum to komentarze pt widziały gały co brały Jak już widzi że brakuje potencjału to dobrze że patrzy w przyszłość.

Jesli ten watek to tak naprawde a nie prowokacja to mysle, że to nie jest problem, że bedzie zarabial mniej. Mi sie wydaje , że problem polega na tym, że nie zaslugujesz aby z kimkolwiek być

A może najpierw po prostu warto porozmawiać na ten temat z partnerem?

racja, dobre pytanie, może chodzi o wykształcenie albo standardową ścieżkę kariery w jakiejś branży:) chociaż jak sobie przypomnę jakie założenia miałem w wieku 19 lat co do własnej kariery w wieku 25 - rzeczywistość wygląda mniej optymistycznie:)

Wszystko to święta prawda, ale ja w dalszym ciągu nie widzę wyrachowania ani cwaniactwa autorki. Ona po prostu zastanawia się jak mogłoby ułożyć jej się z facetem, który (ona tak zakłada) będzie zarabiał znacznie mniej od niej. Szczerze mówiąc też bym się nad czymś takim zastanawiała, bo niestety w życiu bywa różnie, a na tle finansowym ludzie potrafią naprawdę się żreć i najlepsze związki mogą się zepsuć przez kasę.
Pewnie że życie pisze różne scenariusze i nagle może okazać się, że autorka rozchoruje się i wszystkie plany nagle jej się posypią i wtedy lepiej byłoby związać się z kimś biedniejszym, ale za to sprawdzonym przyjacielem.
Może być tak, że ona zwiąże się z dobrze zarabiającym facetem, a za ileś tam lat on wymieni ja na nowszy model, bo jako nadziany będzie miał branie i co wtedy z autorką? No wtedy będzie mogła lepiej takiego oskubać. A z biedaka co wyciśnie?

Mnie podoba się myślenie autorki, chociaż widać, że to osoba bardzo młoda i brakuje jej doświadczenia życiowego, jednak i tak jest ona mądrzejsza od tych kobiet, które na nic nie patrzą, byle tylko były portki.

Burzowy, ja mam po prostu swoje zdanie i najczęściej jest tak, że w ogóle nie czytam komentarzy innych osób albo czytam je wybiórczo, bo po pierwsze nie za bardzo obchodzą mnie inne opinie, a po drugie nie chce ulegać ogólnemu trendowi, jaki pojawia się w danym temacie, czyli jedziemy wszyscy po autorce/autorze albo wszyscy głaszczemy po główce.
Ja funkcjonuje w ten sposób, że czytam sobie pierwszy post autora i albo dana sprawa mnie zainteresuje, albo nie.
Jeśli jakiś temat mnie zainteresuje, to pisze komentarz albo zatrzymuje się w danym wątku nawet na dłużej.
Zdarzyło się kilka razy, że trafiłam niczym kulą w płot, ale potrafiłam też przeprosić i przyznać się do błędu. Korona z głowy mi nie spadła.
Oczywiście, że staram się dostrzegać więcej, czyli czytać między wierszami. To wydaje mi się czymś dobrym dla autora, bo pozwala rzucić nowe światło na dany problem.
Jeśli w jakiejś nic niewartej dziuni widzę coś dobrego, to wolę wyeksponować pozytywy zamiast jechać po kimś, bo inni to robią.

No wlasnie dobre pytanie i sama czekalam czy sobie jego nie zadac. Bo dlaczego Go tak wyceniam i rozkladam jego osobę na czynniki pierwsze i znajduje wady... moze ja go po prostu nie kocham... Zdawalo mi sie ze tak, super sie dogadujemy, pasujemy do siebie, mamy podobne poczucie humoru i taki sam styl zycia i priorytety. Ale jakos jak mialam poprzedniego faceta ktory owszem byl po dobrych studiach ale raczej nie mial szans ma dobre zarobki to nic nie rozkminialam, wszystko mi pdowalo i bylam zakochana na zaboj. Albo po prostu to byl taki mlodzienczy zwiazek wtedy a tego faceta biore na powaznie. Juz sama nie wiem

No i jest jeszcze inna sprawa. Moja mama od kilku dobrych lat bardzo duzo pracuje u bardzo ciezko kiedy moj ojciec „udaje” ze prowadzi swoja firme, nie zarabiajac na nien ani grosza. Oczywiscie wszystko oplaca moja mama pracujac non-stop. Nie chce po prostu skonczyc jak moja matka i moze az tak silnie sie tego wypieram ze zaczynam podchodzic do zwiazkow glownie przez pryzmat materialny/zarobkowy... Juz sama nie wiem a zegar biologiczny tyka

Wyobrazam. Mysle ze wiekszosc kobiet ma troche podejscie takie jak ja do tych spraw ale siedza ciicho i sie nie przyznaja bo przeciez „uczucie i poczucie humoru najwazniejsze”

Oj, prawda to, prawda, w życiu bywa roznie.
Jeśli wyobrażasz go sobie po wspólnym dachem 24 godziny na dobę, to już jest nieźle.
Opowiem ci coś z życia na przykładzie dwóch moich byłych uczniów. Jeden przez całą podstawówkę i później był w klasie zawsze jednym z najsłabszych uczniów, a szczególnie z matematyki, ale to bez znaczenia, bo ze wszystkimi przedmiotami miał problemy. Uchodził w szkole za takiego tumana, że naprawdę nikt nie dałby za niego nawet złamanego grosza.
Drugi uczeń był klasowym orłem, nie kujonem, chociaż częściowo trochę i tak, ale generalnie był to chłopak naprawdę bardzo bystry, świetne oceny, same pochwały, dyplomy itd, jego przyszłość zapowiadała się niesamowicie.

I wyobraź sobie, że po wielu latach przez kompletny przypadek ( od lat nie mieszkam w tamtym regionie Polski) dowiedziałam się, że ten klasowy nieuk i tuman dorobił się wielkiej kasy, że zaczął od zwykłego warsztatu samochodowego, rozwijał swoją działalność i osiągnął niebywały sukces, dziś leży na pieniądzach i nawet potrafi je policzyć, chociaż w szkole nie był stanie nauczyć się tabliczki mnożenia, o czy zresztą ja piszę, on miał nawet problem z prostym dodawaniem.
Natomiast ten drugi, ten tak wspaniale się zapowiadający skończył jako sprzedawca w sklepie sportowym, nie założył rodziny i do tej pory mieszka z rodzicami, a ściślej mówiąc z matką, bo jego ojciec już nie żyje.
To takie dwa przykłady na to, jak życie potrafi zaskakiwać.

Ale o jakich pieniądzach w ogóle mówimy? On zarabia 3000, a ty będziesz informatykiem i będziesz miała 10000?

Też racja..

być może jest Ci z nim dobrze, ale go nie kochasz. Poza tym młodzieńcze miłości rządzą się innymi prawami. Człowiek wtedy zazwyczaj żyję chwilą i nie myśli o przyszłości. Liczy się miłość a nie to, czy będzie co do garnka wlozyc. Z czasem, gdy się trochę okrzepnie to myśli się perspektywicznie i "jakoś to będzie" nie wystarcza. Człowiek ma już jakieś mniej lub bardziej konkretne wyobrażenia co do tego jak ma wyglądać jego zycie. Stąd te różne kalkulacje...
Jeśli nie wiesz, czy go kochasz to raczej nie kochasz. Już pomijając pieniądze, zastanów się, czy chcesz żyć z kimś, kto jest tylko świetnym kolegą. Na dłuższą metę szczęścia Ci to nie przyniesie. Choć są związki oparte tylko na przyjaźni i funkcjonują. Ale to kwestia priorytetów. No i nie zawsze każdy ma szansę spotkać kogoś, kogo pokocha.  Czy z tego powodu ludzie mają żyć samotnie? Nie.

Predzej top 2%. Jesli dobry zarobek to gorne 10%, wykluczymy nieatrakcyjnych fizycznie (niski wzrost, łysinka, nadwaga) oraz wykluczymy narcyzów, borderowców, skąpców (wysokie zarobki często idą w parze z nadmierną oszczędnoscią), wykluczymy homo (ta mniejszość jest nadproporcjonalnie liczna wsrod dobrze zarabiających) to zostanie góra 2% populacji i pewnie żaden nie jest wolny- wiec trzeba bedzie stoczyc mofderczą walke z młodszymi fit-dziuniami.

Z ostatnim zdaniem powyższej opinii się zgadzam - jest za mało danych odnośnie relacji rodziców autorki, o ile tutaj w ogóle należałoby szukać źródła problemu. Najlepsza w tej sytuacji byłaby moim zdaniem rozmowa z psychologiem, który pomógłby odnaleźć się autorce w tej sytuacji i uporządkować podstawowe rzeczy w postrzeganiu relacji.

Nie życzę Ci tego, ale wcale nie jest powiedziane, że na pewno za te kilka lat będziesz zarabiać więcej. Rynek pracy jest bardzo dynamiczny.
Na miejscu chłopaka nie chciałabym być w takim związku, życie ma to do siebie, że raz jednemu się lepiej powodzi, raz drugiemu, ale sytuacja się może zawsze zmienić.

Mało kto (procentowo) w tym kraju zarabia choćby te 3000, ludzie wychowują dzieci i dają radę. A wyżej jedna ma problem, bo jak pójdzie na macierzyński to jej dadzą 80% z wysokiej pensji, a mąż ma mniej i co teraz... no tak, dziecku na roczek Bentleya nie kupią, przechlapane.

A to ciekawe, moze coś przespalem, ale mam wrażenie, ze dopiero co widzialem jakieś statystyki mówiące o tym, ze w rzeczywistości większość tyra za minimum i niewiele więcej.

Burzowy, to może zależeć od sposobu liczenia, np. jaka wielkość firm i jaki rodzaj umów jest uwzględniany.

Nie każdy zadowala się byle jaką pracą, byle jakim mężem i byle jaką pensją.... A tak na poważnie, po co się męczyć z kimś kto ma inne priorytety życiowe? Jeden kocha podróże drugi siedzi w domu kto inny chce kupować dziecku Bentleya na roczek a innemu starczą klocki. Jeden chce inteligentną żonę drugiemu starczy jak będzie ładna. Wszystko jest ok dopóki obie strony mają podobne podejście do życia. A pieniądze, wykształcenie czy ambicje to też cechy których możemy oczekiwać od partnera tak samo jak tego aby był dobry, kulturalny opiekuńczy i z poczuciem humoru. Każdy ma inny zestaw cech które są ważne dla niego w drugim człowieku więc związek karierowiczki z gościem co ścieżkę kariery zakończył już na pierwszym stanowisku może unieszczęśliwić obie strony tak samo jak związek podróżnika z domatorem.

Ja mieszkam w duzym miescie i naprawde 3000 brutto to ma chyba kazdy. Ja zarabiam w moim mniemaniu dosc dobrze a jak patrze na moj ubior, samochod itp to mam wrazenie ze jestem na „szarym koncu”. Ale to pewnie te „statystyki” wyrabiaja mniejsze miasta i wsie. Mojemu partnetowi wiem ze podoba sie to ze zarabia wiecej, moze zaplacic za mnie za obiad i podwiesc do kina- ale co bedzie jak sie to zmieni? Boje sie ze mozemy zaczac sie klocic jak bede „zbyt niezalezna”. Dwa oczywiscie opieka nad dzieckiem- jak ja bede wiecej zarabiac to ja powinnam chodzuc do pracy a on zajac sie domem- ale ja wcale tak nie chce. Moja sciezka kariery jest „prosta” i wiem ze bede zarabiac wiecej. Oczywiscie on jest obrotnym czlowiekiem moze zalozy firme i bedzie mial kokosy- ale na ta chwile wyzej niz to stanowisko na ktorym jest raczej nie podskoczy.  Trzy- uwazam ze jestem „dobra partia” ale juz mam swoje lata- wiec pytanie warto zainwestowac w ten zwiazek czy lepiej szukac czegos „nowego”.

jeśli jego zarobki pozostaną niezmienne, będzie nadal mieć możliwość zapraszania Cię na takie wydarzenia

kłótnia wymaga udziału dwóch osób, musiałby mieć do Ciebie pretensje o tę niezależność, a to byłoby raczej niedorzeczne

niekoniecznie tak musi być, że osoba zarabiająca mniej zajmuje się domem w 100% - podział obowiązków domowych może zależeć np. od godzin pracy albo indywidualnych predyspozycji (szybkość i jakość gotowania, szybkość sprzątania itp.)

bez znajomości branży trudno byłoby mi wypowiadać się na temat perspektyw co do zarobków