rozstanie po kilkunastu latach wspólnego związku, córka... - Netkobiety.pl

Bylem w MOPsie, tlumaczyc sie z oskarzen ex. Atmosfera niezbyt mila. Dwie panie, jedna ciagle podkreslala, ze sprawy dzieci sa "szczegolnie bliskie jej sercu" i niemal domagala sie jakiegos usprawiedliwienia dla faktu, ze corka od 2 miesiecy mieszka ze mna, a nie z matka. Od samego poczatku zadawano mi pytania z teza i zostalem postawiony w kategorii tego "gorszego rodzica". Jedna z pan posunela sie nawet do sugestii, ze jako nauczyciel w LO "moglbym potencjalnie byc osoba stosujaca przemoc psychiczna".

Przecież wszyscy wiemy, że nauczyciele , nie tylko LO, maja przemoc psychiczna we krwi.
Ciagle czegoś wymagają od uczniów, grożą nie tylko pałą ze sprawdzianów ale nawet je stawiają !
A co gorsza nawet nie przepuszczają niektórych uczni do następnej klasy !

Widocznie pani urzędniczka była ofiara takiej przemocy psychicznej nauczyciela w czasie swojej edukacji

Już widać , że będziesz walczył z „autorytetami” w dziedzinie subwencjowania praw rodzicielskich.
Chyba jedyne czym możesz się przeciwstawić, to dokumenty wystawione przez inne autorytety i to w jak największej ilości .
Pedagodzy szkolni , psycholodzy, opinia dzielnicowego tak by „badaniom autorytetow” przeciwstawić opinie kompetentnych osób znających Wasza sytuacje z bliska, na postawie obserwacji długofalowej a nie jedynie jednorazowej oceny.

Nagrania, zdjęcia , filmiki to za mało  - sąd nie będzie chciał podejmować samodzielnie decyzji i brać odpowiedzialności za swoją decyzje bo trudno mu będzie się z niej wytłumaczyć .
O wiele łatwiej będzie się mógł wytłumaczyć ze swojej decyzji wynikającej na podstawie oceny innych kompetentnych osób.
Na razie przegrywasz.
Waga autorytetu MOPS jest dla sądu bardzo duża , trudna do podważenia , chyba że dostarczysz wystarczająco dużo dokumentów podważających opinie MOPS i znajdziesz dla sądu wytłumaczenie dlaczego opinia MOP jest nietrafiona...

@Secondo 1: Moja adwokat mówi, że MOPS nie ma wielkiego znaczenia. Same pracowniczki, które ze mną rozmawiały blisko godzinę, wielokrotnie podkreślały, że ich rolą nie jest orzekanie o czyjejś winie, ocenianie, itp., a przeciwdziałanie określonym zachowaniom, wyjaśnianie postaw, itp. Sam nie wiem - może rzeczywiście przegrywam, a może jeszcze nie - w końcu jest "słowo przeciw słowu", a dzielnicowy, który u mnie był dwukrotnie sam mi powiedział, że on niczego negatywnego nie obserwuje i że widać wyraźnie, że córka z własnej woli jest ze mną i absolutnie się taty nie boi, czy cokolwiek podobnego. No, zobaczymy...

@Marata: Spytam moją adwokat, czy na tym etapie w ogóle są konieczne jakieś opinie z mojego zakładu pracy. Sama nic nie wspominała. Mam opinie dwojga niezaleznych psychologów, z których wynika m.in., że zależy mi na córce, chciałem/chcę zminimalizować jej cierpienie, itd.

MarekDV, mea culpa. Pomyliłam MOPS z dawnym RODK obecnie OZSS.
Ponieważ to OZSS przeprowadzają badania i wydają opinie co do sytuacji w między dziećmi a rodzicami.

Ale MOPS ?
To nie leży w ich zakresie działalności statutowej.
Pomoc wszelkiego rodzaju - tak, ale wydawanie opinii ??
Jaki miał być cel ich działań ?
Maja składać gdzieś raport, wniosek, opinie ?

Jestem po wizycie pani kurator z sądu. Zadała mi kilka pytań, była ogólnie bardzo miła i taka... normalna. Nie zadzierała nosa, jak panie w MOPSie, które koniecznie chciały pokazać, że wszyyyyyystko już o wszyyyyyystkim wiedzą... Rozmawiała też z córką. Mała (z własnej inicjatywy) powtórzyła mi, jak ta rozmowa wyglądała. Trzykrotnie, od razu na początku, w środku i na sam koniec jeszcze raz pojawiło się pytanie: "Jesteś pewna, że chciałabyś mieszkać z tatą?". Do tego "Dlaczego?", "A co z mamą?", "Co lubisz robić?", "Jak ci idzie w szkole?", itp. Chyba malutkim plusem okazała się wspólna słabość do zwierząt.

Może. Córka mi powiedziała, że na sam koniec rozmowy, pani kurator rozejrzała się po jej pokoju i powiedziała: "No dobra, skoro tak bardzo chcesz mieszkać z tatusiem, to chyba będziemy musieli coś w tym kierunku zrobić".

Z czyjej inicjatywy ta wizyta kuratorki? Czyżby Sąd tak szybko zadziałał?

@paslawek: Nie wiem, czy jestem "twardy" - po prostu nie mam wyjścia, moja córka ma w tej chwili tylko mnie, kocham ją i nie ma innej opcji niż być z nią i dla niej. Alternatywa to nabuzowana "drugą młodością" matka, od której niedawno wyczułem "marychę", a która pewnie (oczy ma ostatnio, jak pięciozłotówki), korzysta i z innych używek (dzięki swojemu boyfriendowi, niespełnionemu chyba dj'owi techno), obawiam się... Miałbym, w dodatku wbrew jej woli, oddać córkę takiej "superparze"..?

O "świętowaniu" w ogóle nie ma mowy. To sytuacja bez dobrego wyjścia i w miarę jej rozwoju coraz bardziej to do mnie dociera. Nikt przecież tak naprawdę nic nie "wygra" przy takim konflikcie, niezależnie od ostatecznej decyzji sądu. A moja córka straci najwięcej - zupełnie bez cienia winy z jej strony przecież...

@kjm: Tak, kurator sądowy pojawił(a) się z powodu decyzji sędziego.

@Wzl: To dopiero początek drogi. I, jak już wspomniałem, ta droga w żadnym przypadku nie kończy się happy endem, niestety...

Nie wiem, czy u niej nastąpi kiedyś jakieś "przebudzenie", czy może raczej teraz się w pewnym sensie "przebudziła" i po kilkunastu latach udawania innej osoby powróciła do swojej prawdziwej natury/charakteru. Czasami, kiedy widzę zdjęcia z różnych rodzinnych "okazji" (chrzest, komunia, święta, itp.), wakacji, wspólnych wyjazdów, wyjść, etc., nie mogę poznać tej osoby, którą ona jest teraz. Córka kiedyś wieczorem, przed zaśnięciem, powiedziała: "Tato, to się nie dzieje naprawdę. Przecież jeszcze niedawno jedliśmy w weekendy obiadki razem, śmialiśmy się." Wiem, pewnie dla tych z Was, którzy doświadczyli zdrady i mają na koncie podobne przejścia, to, co piszę, jest banalne. Ale, pomimo tego, że ona często podkreślała, jaka to nie jest "rodzinna", ja miałem nieraz wrażenie, że ona się jakby dusi w tym naszym - z pewnego punktu widzenia - mało urozmaiconym, codziennym życiu. Mnie poznała, kiedy sam byłem postacią w pewnych kręgach (muzycznych) dość mocno rozpoznawalną i tak pozostawało przez pierwszych parę lat naszego związku, aż do urodzenia się córeczki. Podjąłem wówczas decyzję o całkowitej zmianie pewnych aspektów mojego życia, skupiłem się na rodzinie i zostawiłem w pewnym sensie dawne życie za sobą. Nie wiem, może to ją po części "przerosło" - może, wbrew temu, co przez lata twierdziła, brakowało jej imprez, zabawy, itp., a monotonia codziennej egzystencji, w dodatku z dala od ukochanej mamuni i siostrzyczek, ją dobijała. Co gorsza, jej najbliższe przyjaciółki w moim mieście to również "wiecznie młode i niespełnione do końca królowe balu", cholera...

Co u Ciebie słychać MarekDV?

Brawo Marku!
To świetne wiadomości! Dobrze sobie z tym radzisz.
Fajnie, że rezolutna córka zdobyła przychylność kurator a i sędzia był mądry.
Oby tak dalej!

Marku masz mądrą córkę bo jesteś mądry fajnie może odsapniesz teraz trochę czego Tobie i Wam życzę.

Idź do psychologa. Jego wsparcie będzie Ci teraz potrzebne.

I o jakiej słabości piszesz? Trzymasz się w całym tym rozpierdolniku po Twojej byłej bardzo dobrze. Uczucia są rzeczą normalną.
Sędzia powiedział, że matka nie może zmuszać małej do widzeń z rodzicielką. Dla czego Ty miał byś to robić? To nie leży w Twoim interesie.

UPDATE.

W świąteczny poniedziałek mama przyszła do mieszkania, w którym - przypomnę - od początku lutego mieszkam już tylko z córką. Znowu była roszczeniowo-agresywna wobec Małej, więc ta jeszcze bardziej się "zacięła" i kompletnie nie chciała z nią rozmawiać. Powiedziała jej (matce) kilka przykrych słów - oczywiście, zwróciłem jej uwagę, żeby tak nie mówiła. W odpowiedzi mama usiadła przy stole i powiedziała, że będzie tu czekać tyle czasu, ile ma przyznane, aż Mała zmieni zdanie. Po kilku kolejnych wymianach uszczypliwości z córką, wstała (po ok. godzinie) i wyszła, odgrażając się, że w środę i tak "nie mam wyjścia".

No i dzisiaj przywiozłem, zgodnie z nakazem sędziego, córkę w wyznaczone miejsce i zaprowadziłem do środka. Tam mama przybrała coś na kształt "postawy tryumfującej" w trybie "a widzisz!" i kazała córce usiąść koło niej przy stoliku. Ta odmówiła i... znowu się zaczęło. Mała powiedziała, że nie ma ochoty spędzać czasu z mamą, a mama coraz bardziej ze zdania na zdanie agresywnie próbowała ją zmusić. Dokoła ludzie (kawiarnia). Ja próbowałem obie uspokoić. Cyrk. Mama w pewnym momencie wykrzyknęła: "Siadaj mi tu zaraz! Ja mam przyznane przez sędziego i masz ze mną tu zostać i koniec!" Przypomnę - to nauczycielka przedszkolna, po studiach pedagogicznych i podyplomowych przedszkolnych...

Ona żyje w innym świecie chyba niewiele do niej dociera .
Też współczuje patrzeć jak matka walczy z dzieckiem przeciwko ojcu chore robiąc krzywdę i nie widząc tego.

@Marata: To jest właśnie pytanie: czy zapomniała, czy może nigdy tak naprawdę do końca nie potrafiła (patrz: jej napady histerii przy niegrzecznym zachowaniu córki, itp.)

@Chyba niewiele. W miarę trzeźwą osobę zimny prysznic, jak jej zafundował sędzia, obnażając bezlitośnie jej konfabulacje i brak logiki oraz nieodpowiedzialne zachowanie względem córki, przywróciłby do stanu jako takiej świadomości. Ale chyba u niej to nie nastąpiło. Za to na Facebooku już anonsuje, gdzie się bawi w najbliższą sobotę...

@Secondo1: Nie spotykam się z nią już od dawna bez włączonego dyktafonu.

Dzisiaj próbowała znowu mnie wyprowadzić z równowagi. Dziwię się jej - w końcu widziała mnie w paru "konfrontacjach" męsko-męskich i wie, że nie pękam po pierwszym "ciosie" i że trudno mnie złamać. A może nie wie, może jej się wydawało, że faktycznie ze mnie już tylko "ciepłe kapcie" zostały... Tak to jest, kiedy człowiek chce się z "twardziela" zmienić w ojca rodziny, hahaha...

Powiedziałem jej, kiedy "żądała" zmiany dnia i godzin spotkań i czegoś tam jeszcze, że jeżeli ma zastrzeżenia do ugody, to niech skieruje pismo do sędziego, a w pozostałych przypadkach jej adwokat może się kontaktować z moim. Była i jest wobec mnie mega wredna, więc nie widzę powodu do czegokolwiek więcej niż prawo mi nakazało. To samo mówi moja adwokat - też kobieta, a jednak była pod dużym "wrażeniem" zachowania (negatywnego) mojej byłej w sądzie, i nie tylko.

Jesteśmy po kilku podejściach do spotkań córki z mamą. Mama cały czas używa argumentów w stylu "sąd mi przyznał i masz się ze mną widywać" i podobnych, czasami tylko próbując rozbudzić w córce wspomnienia (rzekomo) idyllicznie spędzanych wspólnych chwil. Nazywa mnie przy Małej "chorym człowiekiem", "psycholem", itp. Córka coraz bardziej się więc buntuje przeciwko niej. W weekendy mama jest z kolei zajęta boyfriendem i tryb "stęskniona mama" przechodzi w "sexy techno lady".

Ja nie tylko CIĄGLE rozmawiam z córką o tym, że powinna widywać się z matką, ale również (jeszcze nawet zanim sędzia o tym napomknął) zainicjowałem jej spotkania z psychologiem mające na celu poprawę ich relacji.

Tyle, że matka "staje na rzęsach", żeby każda jej obecność źle się Małej kojarzyła. W poprzednich postach starałem się to właśnie, między innymi, opisać. A moje komentarze dotyczące pewnych jej faktycznych zachowań piszę tu na forum, - do Was, a nie wypowiadam do dziecka. Innymi słowy, ani nie "czekam" na "każde potknięcie" mojej byłej, ani też niczego nie "wykorzystuję".

Nie uważam, że matka jest w życiu dziecka zbędna. Ale - tak - mam spore wątpliwości, czy matka, która myśli głównie o imprezach, a o córce przypomina sobie, kiedy boyfrienda niet i żadna z koleżanek akurat nie ma czasu, a ojca chce zredukować wyłącznie do roli dostarczyciela pieniędzy, to ideał, za który sama (często o sobie tak mówi) siebie uważa.

kejt38 już chyba tak ma nie doczyta czegoś to i coś źle opatrznie zrozumie potem się czepia tak dla zasady.
Nie ma co się przejmować Marku.

Chyba masz rację, Rafał, pisząc, że Mała pragnie normalnej, ciepłej, kochającej matki, a nie takiej, jak obecnie. Któregoś wieczora powiedziała mi nawet: "Tato, to nie jest mama, to jakaś inna osoba." Ja zresztą też nigdy nie twierdziłem i nie twierdzę, że ona była zawsze i we wszystkim zła. To ona nakreśliła nagle sobie i nam taki "czarno-biały" obraz naszego związku, w którym - wg niej - ja byłem zawsze samym złem, a ona matką idealną. Jako partnerkę również widzi siebie w nienagannym świetle.

Teraz po prostu nie rozmawia ze mną normalnie. Trudno mi nawet spróbować nawiązać z nią cień sensownego dialogu w sytuacji, kiedy ona - gdy przywożę na te "spotkania" dziecko - przybiera karykaturalnie nienawistny wyraz twarzy (tak, że nawet Mała mnie pyta, dlaczego mama ma taki "durny wyraz twarzy"), pokazuje mi przy córce środkowy palec, mówi np. "dobra, dobra - ty już jesteś wolny, możesz odejść" i gestykuluje w moim kierunku niczym pan do lokaja, mówi przy dziecku do mnie, że jestem "chorym psycholem", itd., itp. Ja rozumiem, że dziecko potrzebuje matki - ale kiedy ona postępuje tak, jak opisuję, to naprawdę chyba trzeba byłoby kogoś, kto umiejętnie łączyłby w sobie cechy Jezusa Chrystusa, Gandhiego i Dhalaj Lamy, żeby to wytrzymać i jeszcze zdobyć się na to, aby tłumaczyć dziecku, że "mama jest dobra". Ja próbuję (od dłuższego czasu), ale nie będę kłamać - są chwile, że moje "akumulatory" tak są wyczerpane tym nieustającym rollercoasterem (odwrotnie niż u Red Hot Chilli Peppers - to jest "Rollercoaster of Hate"...), iż mam ochotę "wyjechać w Bieszczady"...

Piszesz, Rafał, że mam to uświadomić matce "za wszelką cenę" - ale jak mam to zrobić, kiedy rzeczywistość wygląda tak, jak piszę wyżej..? Nie mam już pomysłów...

Dzięki za odpowiedź, Rafał. Z tym, żeby ona zdała sobie sprawę, że wcale nie postępuje tak idealnie, jak to sobie "wkręciła" może być poważny problem. Pominąwszy już jej nowego faceta (który, jeżeli opierać się na jej własnych słowach i dostępnych mi informacjach, dłuuuugo czekał w czeluściach internetu na taką, jak ona okazję), który bez dwóch zdań dołożył i dokłada swoje do budowania w niej nienawiści do mnie, to reszta jej otoczenia na pewno jej nie pomoże w "spojrzeniu z dystansu". Matka i siostry generalnie mają mężczyzn za nic, podobnie dwie najlepsze przyjaciółki: jedna uważająca, że popełniła swego rodzaju mezalians "zniżając" się do małżeństwa ze swoim, znacznie od niej (w jej mniemaniu) gorszym facetem i druga - ofiara alkoholika i przemocowca, która wbiła mojej byłej do głowy schemat działania (NK, itd.)... Dziwnie się też czuję, kiedy próbuję np. Małej mówić, że przecież mama nie zawsze zachowywała się tak, jak teraz, że przecież było wiele miłych chwil, itp., a ona reaguje pytaniami: "Tato, dlaczego ty jej jeszcze bronisz?"...

Ale mi się dostało w tym idealnym świecie;).
Dzieci szybko łapią, że rodzice są kłócą i potrafią to świetnie wykorzystać.
To, że moje dziecko mi mówi, że woli zostać ze mną niż jechać do taty jest pewnie rodzajem "wsparcia" i okazywania miłości, może tacie mówi podobnie;). Do takich rzeczy trzeba mieć dystans.
Autorze chyba zapomniałeś, że ty też wybrałeś sobie kobietę i matkę dla dziecka. Uważam, że mimo popełnianych błędów przez twoją ex- nie wolno tworzyć obrazu w głowie dziecka tej złej i nieodpowiedzialnej matki.
Czemu? Bo rodzica nie można zmienić, a każdy pragnie czuć się kochany i potrzebny swoim rodzicom.
Piszę to bo jest pokusa aby poczuć się tym lepszym i właściwym rodzicem, często zgubna pokusa i akurat dość często ulegają jej kobiety.

Życie jest pokrętne i wymyka się kontroli. Nie warto go jeszcze bardziej komplikować.

@kejt38: Mam wrażenie, że nie czytasz uważnie tego, co piszę. O jakim "tworzeniu obrazu złej i nieodpowiedzialnej matki w głowie dziecka" piszesz? Nasza córka nie jest trzylatkiem, tylko ponadprzeciętnie inteligentną, prawie 11-latką. Sama widzi, słyszy, obserwuje, wyciąga wnioski. Naturalnie, że nie jest to dokładnie taki sam proces, jak u dorosłego człowieka, ale to nie ja jej "sufluję" opinie, lecz ona sama je sobie wypracowuje na podstawie własnych przemyśleń. A to, że moja eks "wkręciła" sobie, że ja nastawiam naszą córkę przeciwko niej, to jakaś chyba forma samousprawiedliwienia się - może jednak czuje podskórnie, że rozniosła w pył poczucie bezpieczeństwa dziecka i że "emocjonalny blitzkrieg" przynosi skutki zupełnie inne niż zaplanowała ze swoim nowym boyfriendem, nie wiem. Ale pozwól, że przypomnę - to nie ja podjąłem decyzję o zastosowaniu bombardowania napalmem jako środka stabilizującego relacje po rozstaniu.

Niestety istnieje pewne prawdopodobieństwo że za chwilę spotkania z córką zaczną jednak przeszkadzać matce w stylu życia.(znam taki przypadek )
Takie sytuacje bywają progresywne rozwijają się czasem w stronę zerwania więzi jednego rodzica z dzieckiem i to nie wina dziecka
często to też nie wina drugiego rodzica za to odpowiedzialna jest głównie osoba która odeszła w tm przypadku osoba która dynamicznie pracuje nad rozwojem swoich zaburzeń (choroby ?) coraz bardziej traci kontrolę nad sobą to nie jakiś tam" zwyczajny romans" w miarę odpowiedzialnych dojrzałych osób.(jakkolwiek to brzmi ) dla mnie po lekturze całego wątku tak to wygląda .
Marek też ma swoje problemy swoje emocje po rozstaniu chodzi do specjalistów robi co może a na matkę ma taki wpływ na jaki ona mu pozwala czyli jeden wielki chaos i niewiadoma na pewno odwrotny do zamierzonego przez Marka.
Tutaj czas i cierpliwie przetrwanie przeczekanie (nie raz z zaciśniętymi zębami i pięściami ) nie odpowiadanie agresją na złośliwe mimowolne albo i nie prowokacje mogą pomóc tak jak napisał Rafał.

Marku , córka już jest na tyle duża , że potrafi ocenić pewne zachowania mamy.Nie ma co na siłę jej usprawiedliwiać , sama swoim zachowaniem wypracowuje obraz w oczach własnego dziecka. Pisał w twoim wątku Rafał Poznań , jego historia też świetnie obrazuje zachowania dzieci i to , że wybierają stabilizację i bezpieczeństwo .
Trzymaj się

Ostatnie dwa dni to bombardowanie SMS-ami najpierw z prośbami, a potem z żądaniami przeniesienia określonego przez sędziego weekendowego spotkania w sobotę i niedzielę z córką na kolejny weekend. Powód-ściema: "mam szkolenie". Prawdziwy powód (mam dowody - jej nowy boyfriend to jednak chyba idiota, bo chwali się tym na FB): chęć wzięcia udziału w kolejnej imprezce na drugim końcu PL. Córka to, naturalnie, "priorytet" - i dlatego jedyny weekend, który mama może z nią spędzić w miesiącu trzeba "na chama" przenieść na inny. Bo party. Cóż, moje plany (w tym i dotyczące córki i np. jej odwiedzin u koleżanki, która mieszka w innej miejscowości i do której muszę ją zawieźć/odebrać, itd.) nie mają przecież znaczenia.

Po mojej spokojnej i uzasadnionej odmowie, pojawiły się groźby w stylu "mój adwokat ci pokaże!" i inne pierdoły. No i napisał gość email do mojej adwokat z prośbą o tę zmianę. Moja adwokat zadzwoniła do mnie, a ja odmówiłem. Wiem - szkoda imprezy, na której pewnie będzie ze dwadzieścia super osób , a córka może nie być "ekstremalnie miła" dla mamy w trakcie rzeczonego weekendu, a więc należy zrozumieć kalkulacje mamy, prawda..? To, oczywiście, sarkazm - ale inaczej nie potrafię się odnieść do jej postawy. Miazga przez masakra, jakby powiedział nastolatek.

Mogłeś się zgodzić bo to nie ma żadnego znaczenia. Wiem że nie jesteś  jeszcze na takim etapie emocji aby mieć głęboko w dupie zachowanie ex i ją samą.Dotrzesz do tego etapu gdzieś mniej więcej za rok ale ta droga konfrontacji jest bez sensu. Nakręca tylko emocje. Dziecko i tak jest i będzie po Twojej stronie. Zapewniam. Po drugie na etapie sprawy sądowej Twoja elastyczność i nie ograniczanie kontaktów będzie tylko pozytywnie odebrane. Musisz myśleć trochę do przodu. Bo tak sobie myślę że boisz się że nagle nastąpi zmiana i dziecko rzuci się matce na szyje ze słowami kocham Cię i chcę z Tobą mieszkać.  Nie nie rzuci się..

To ostatnie zdanie chyba stanowi autoironię. Gdybyś dokładniej przeczytała wątek, wiedziałabyś, że ani nie uważam siebie za ideał, czy "Pana Dojrzałego", ani nie byliśmy z eks małżeństwem, ani też nie uważam się za wszechwiedzącego i mającego "racje i moralność" na wyłączność. To raczej Twój ton wypowiedzi wskazuje na przekonanie o własnej nieomylności. Ja mam problem z dzieckiem, bo matce "odpaliło", jest nabuzowana wyłącznie nowym związkiem (nawiasem mówiąc, mam prawo mieć swoje zdanie na temat tego, z jakiego pokroju osobą) i chce, zamiast spokojnie odbudowywać relacje z córką, bombardować ojca napalmem emocjonalnym, a córkę zmusić do kontaktów i niechęci do ojca, bo - wg matki - jest nic nie rozumiejącą 10-latką, która nie ma prawa mieć własnych odczuć.

@Rafał Poznań: Może się trochę tego podświadomie obawiam, nie wykluczam tego. Przyznaję również, że jest we mnie sporo złości na nią - za te donosy "od czapy" do MOPSu, za wzywanie policji bez cienia powodu, itd. - generalnie, za próby zniszczenia mnie doszczętnie psychicznie i  uzyskania w ten sposób prawdziwie pożądanego rezultatu, czyli monopolu na opiekę i kontakty z dzieckiem oraz, co tu dużo mówić, jak największych pieniędzy. Ale jest też czysto praktyczna strona - córka NAPRAWDĘ ma psiapsiółkę, która mieszka w innej miejscowości i NAPRAWDĘ się z nią i jej rodzicami umówiliśmy, itd.

@Liliowa: Właśnie w tym problem, że gdyby matka po prostu odeszła i zachowywała się emocjonalnie racjonalnie, dziecko miałoby dwoje rodziców. Ale cel matki - o czym wspomniałem na samym początku - został "pięknie" zdefiniowany, kiedy powiedziała mi wprost: "Albo się zgodzisz na mój wyjazd z Małą, sprzedaż mieszkania i podział pozostałych po spłacie reszty kredytu pieniędzy po połowie, albo tak cię, k...a załatwię, oskarżę o wszystko, w tym pedofilię, że do końca życia dziecka nie będziesz oglądał".

Tak sama z siebie to teraz raczej eks się prawdopodobnie nie prędko ogarnie niestety bo to zależy jaki konkretnie ma problem ze sobą
może ma i miała już wcześniej problem z piciem i depresję lub tylko jest alkoholiczką w jakiejś fazie uzależnienia obniżone nastroje i euforia to nic niezwykłego akurat w tym (tak tak wszystko możliwe choć trudno stawiać diagnozę )czyli chore emocje ucieczka w afekt imprezy nowy amant to raczej wyzwalacz i katalizator a nie przyczyna.Jedne emocje na inne emocje" nieszczęście" "szczęście" ?
Szansa na ogarnięcie to jak wielka miłość z hukiem się skończy  i to też wcale nie takie pewne może trwać latami róznie może być bardzo trudno cokolwiek przewidzieć.

Oczywiście .Tylko też chodzi o to że możliwym jest dla córki kochać nawet matkę z problemami choć w tej chwili i przez jakiś czas jeszcze nie bardzo nadającej się do tej roli i stałego przebywania z córką. sytuacja  bardzo delikatna pomoc psychologa konieczna.
Poczucie krzywdy i odrzucenia może wpływać w przyszłości na życie córki ale nie musi to wielkie wyzwanie dla Marka i dla każdego psychologa balansowanie między "twardą miłością " a zrozumieniem i współczuciem i numerami wywijanymi przez matkę spontanicznie.

No i za wcześnie się "pochwaliłem", że jest względnie spokojnie. Pamiętacie, jak niedawno pisałem o próbach mojej byłej przełożenia jedynego w miesiącu weekendu z córką na inny termin wyłącznie z powodu imprezy techno? Nie odpuściła.

Przyszła w sobotę, zrobiła pod jakimś głupim pretekstem awanturę, pokłóciła się z córką, mnie - tradycyjnie - nawymyślała od zer, psycholi i dyktatorów, a kiedy prosiłem, żeby przystopowała, starając się wyjaśnić, że takim zachowaniem jedynie prowokuje córkę do jeszcze większego buntu przeciwko sobie, powiedziała, że ze mna już nie rozmawia i wykonała znany klasyczny gest ze środkowym palcem.

W rezultacie, Mała odmówiła wyjścia z nią z domu. Matka "przekłóciła" w mieszkaniu ponad godzinę, po czym wyszła. Po kolejnej godzinie, przesłała mi SMS-a o treści mniej więcej takiej, że ponieważ córka się wobec niej źle zachowywała, no i ja również, więc ona nie przyjdzie w niedzielę i żąda podania terminu zastępczego. Kiedy jej napisałem, żeby się nie wygłupiała, bo mam dowody, że jedynym powodem jej zachowania jest chęć uczestniczenia w imprezce w innymi mieście, zaczęła mi pisać, że to, co ona robi w weekendy, to jej sprawa, a ja mam obowiązek wyznaczyć termin zastępczy. Zgodnie z prawdą, zwróciłem jej uwagę, że termin zastępczy ustala się w sytuacji niemożności odbycia spotkania z powodów ważnych, a nie dlatego, że chce się poimprezować, ale stwierdziłem też, że w porządku, zastanowię się nad tym, kiedy to możliwe.

Dzisiaj w internecie pojawiły się foty z tego wielce, wierzcie mi, beznadziejnego party (widać, że było tam chyba maks. z 15 osób), a na jednej z nich ona. No, ok. Ale to chyba w miarę wyraźnie pokazuje jej priorytety. Szkoda mi Małej i naprawdę zaczynam się bać, co będzie, jeżeli jednak jej zostanie przyznana opieka nad nią...

Powiem coś banalnego - nie była taka wcześniej. Jak już pisałem, przynajmniej po części, ani ja nie byłem święty (patrz: mój charakter), ani ona, ale - jak już też chyba wspomniałem - w tej chwili mam wrażenie, że dosłownie opętał ją jakiś demon. Jakby była inną osobą. Ale kilka osób także już wspominało, że w takich sytuacjach z reguły albo przynajmniej często tak jest, że wydaje nam się, że mamy do czynienia z zupełnie inną osobą.

W każdym razie, mimo wszystko, pewne je zachowania mnie "rozwalają". Już nawet nie chodzi mi właśnie o moje emocje/odczucia, itd., ale córki. Nawet jeśli moja była uważa mnie za ostatniego drania, to dlaczego postępuje w taki sposób wobec dziecka, nie mam pojęcia. Jakby uważała, że córka jest jej własnością, a miłość dziecka jej się "należy". Dlatego to wszystko jest takie trudne - bo kiedy próbowałem cokolwiek do niej powiedzieć w sobotę, od razu mnie przekrzykiwała prostackimi uwagami i nie było żadnych szans na dialog. Jedynie wysyła potem niemal oficjalne w formie, kafkowsko "uprzejme" SMS-y, zapewne mając nadzieję, że sprowokuje mnie do odpowiedzi, którą można będzie wykorzystać w sądzie...