rozstanie po kilkunastu latach wspólnego związku, córka... - Netkobiety.pl

Wyjechała gdzieś w sobotę rano i wróciła wczoraj ok. 20:00. Cały czas używa komórki, której bilingi mogę sprawdzić, więc - chociaż kłamała, że jedzie w góry z koleżanką i jej facetem - myślę, że pojechała albo do swojego nowego faceta albo z nim gdzieś tam. Tak na logikę wynika z historii SMS-ów i rozmów. W międzyczasie dzwoniła dwa razy do mnie, żeby poprosić małą do telefonu i pytała ją, co robi, etc. To straszne, ale wygląda na to, że tak, jak kiedyś, na początku naszej znajomości, jeździła przez pół Polski do mnie na weekendy, tak teraz pojechała do niego... Po powrocie (i cały czas) odnosi się do mnie tonem surowego urzędnika kontroli skarbowej. Lód. Mam wrażenie, że nawet jakby zależy jej trochę, żeby pokazać, że jestem dla niej już tylko powietrzem. A może... po prostu tak jest i już. Dzisiaj rano sprawdziłem billing online na jej telefonie - ledwie wyszedłem z małą do szkoły, od razu telefon, a potem sms-y...

Mała cały czas śpi ze mną w pokoju, w którym ja sypiałem sam przez kilka ostatnich lat. Klei się do mnie, czasem popłakuje, mówi, że mnie kocha i chce zostać ze mną. Ale kilka razy pokazywałą też "focha" - nie wyspała się, więc nie chciała iść do szkoły, na przykład. Mam wrażenie, że moja "eks" (chyba to jest już właściwe określenie, skoro jeździ się spotykać w weekendy z innym facetem cały czas jeszcze mieszkając ze mną) cieszy się, kiedy mała "fochuje". Kiedy ja coś mówię albo np. muszę zmobilizować małą do szkoły i ciężko to idzie, pojawia się u niej ironiczny uśmieszek. Ale nie miała oporów, żeby "ot tak" zapytać mnie o problemy z zawieszającym się laptopem.

Do osoby piszącej o rejestrowaniu: mam za nią po domu chodzić z kamerą, czy z telefonem? Przecież to niedorzeczne. Poza tym, to nie jest tak, że ona non-stop "chleje i szaleje". Ale często sięga po piwo albo wino i jestem niemal w 100% pewien (widać, że jej nastrój się zmienia), że staje się wtedy niemiła, agresywna, itp. A niekiedy robi to, co mówiłem wcześniej - w sekundę podnosiła rozmowę do temperatury wrzenia, a każda opinia inna od jej spotykała się z reakcjami w stylu trzaskania drzwiami, krzyków, obelg, itd.

Ja się już (chyba) nie łudzę, że "to, co było, wróci". Po prostu dostałem "strzał" i staram się jakoś pozbierać. No i, przede wszystkim, myślę o córce. Przeczytałem już sporo o takich rozstaniach, przeczytałem rady/opinie wyrażone w tym wątku i nadal nie jestem pewien, co zrobić. Z jednej strony, chciałbym powalczyć, żeby mała została ze mną. Z drugiej strony, boję się, że kiedy zacznę taką walkę i ją ewentualnie przegram, to niezależnie od rozstrzygnięć sądowych (typu wyznaczenie dni/okresów spotkań z ojcem, itd.), moja "eks" w realu MOCNO mi utrudni kontakty z dzieckiem i one zamrą. No i ta odległość. A przeprowadzka tak po prostu w jej strony to nie jest też odpowiedź - nie zarabiam wyłącznie przez internet, a - poza tym - skąd mogę wiedzieć, gdzie NAPRAWDĘ ona zamierza się przeprowadzić, czy po pół roku nie zmieni miejsca zamieszkania z rodzinnych stron na, na przykład, mieszkanie nowego faceta, itd. Już mi zapowiedziała, że jak się przeprowadzi, to "jej życie ma mnie nie obchodzić i co ona potem zrobi to jej sprawa". To tylko sygnalizuje, że w tej kwestii również mnie okłamuje. To, niestety, nie jest osoba - nigdy nie była, w sumie - z którą się właśnie da usiąść i na spokojnie cokolwiek omówić. U niej, sprzeciw wobec własnego pomysłu równa się awantura. Nie ma kompromisu...  Niby jesteśmy umówieni u psychologa (jeszcze ma potwierdzić), żeby z nim we troje porozmawiać o małej. Ale czy to coś da...?

To sąd rodzinny zadecyduje w razie czego, co będzie mniejszym złem w tym konkretnym przypadku, a nie my tutaj, na podstawie zdawkowych, jednostronnych opinii.

Moje rady wynikają z tego, że autor nie ma szans na opiekę nad małą, dlatego powinien stale zapewniać córeczkę, że cokolwiek się stanie, on ZAWSZE będzie przy niej. I nie eskalować konfliktu ( po co to śledzenie partnerki???), bo tego związku już od dawna nie ma, a wzajemne zaostrzanie animozji i walki odbiją się tylko na dziewczynce.

...dlatego, że ona nie jest matką dysfunkcyjną, a Ty zaś nie jesteś ideałem.

"...No i śliczna córeczka, która oboje (chyba tak mogę powiedzieć) BARDZO MOCNO kochamy."

Spróbujcie się jakoś porozumieć dla dobra dziewczynki.

maku2
"Na pewno powinieneś na spokojnie z nią porozmawiać ale nie rób tego w mieszkaniu tylko w miejscu publicznym żebyście mogli bez krzyku porozmawiać.
I właściwie możesz przestać się łudzić to co było nie wróci."

w pełni popieram

Możesz patrzeć jak córka odjeżdża z myślą "zrobilem wszystko" ,a możesz "nie zrobiłem nic".
Dodatkowo uważam że nic nie jest przesądzone! Kto powiedział że ojciec nie ma szans!? Napewno są mniejsze ale są!
Boisz sie że partnerka Ci dokuczy jak bedziesz walczył o corke, ale pamietaj że każdy ma słabe strony! Ty sie boisz jej, a skąd wiesz czy ona nie boi sie np.o alimenty na dziecko? O podział mieszkania? O to że z 1walizeczką wyjedzie te 600km jsk Ciebie wkurzy!?
Każdy ma słaby punkt!
Myśle że bedzie chciała sie szybko zmyć do nowego życia, bedzie Cie przekonywać by sprawy załatwic szybko, nie musisz iśc jej na reke.
I pamietaj -jej nowy przyjaciel nie chce trudności tylko fajnego związku, bywa i tak że taki przyjaciel zawija kite jak widzi schody, dlatego nigdy nic nie wiadomo. Płacząca za ojcem 10latka to nie jest to w co przyjaciel chce sie pchać!

P.S. Szukaj dobrego prawnika i umów sie jak najpredzej, doradzi najlepiej, może rozwieje Twoje obawy.

Obawiam się, że musisz być o jeden krok przed partnerką w kwestii ustalenia miejsca pobytu dziecka. Ja na Twoim miejscu podjęłabym takie działania już.

Niestety, w tego typu sprawach czas działa na niekorzyść porzucanego.

Jak nie zadziałasz JUŻ, ostro, ona zabierze Ci dziecko. Częstotliwość spotkań poprzez horrendalną odległość oznacza, że kontakt stopniowo będzie się zacierał.

DZIAŁAJ.

Znam faceta, którego dzieci po rozstaniu mieszkają z nim, nie z matką. Wyrokiem sądu.

Mallwusia, dlaczego sugerujesz, że to w ogóle niemożliwe?

Ja nie podjąłem ŻADNYCH decyzji, a zostałem postawiony przed "armagedonem". Do tego córka nie chce wyjeżdżać i chce zostać ze mną. Oczywiście, można ją zmanipulować, może zmienić zdanie. Ale czy to będzie dla niej dobre..? Czy dobre będzie dla niej nowe życie z facetem mamy, od którego z jakiegoś powodu odeszła żona z dwójką dzieci..? Może on ma gorszy charakter ode mnie..?

Na pewno nie zamierzam nikogo porywać.

EDIT: Dzisiaj wróciła z pracy 3 godziny później niż zwykle. Po wejściu do mieszkania zachowywała się tak, jakby koniecznie chciała mi pokazać, że jest "na dystans" i na luzie. Potem zgodziła się na omawianą wcześniej wizytę u psychologa (jutro wieczorem mamy iść) i rozmowę o córce i jak podejść do "tej sprawy", ale mocno zaznaczyła, że chodzi wyłącznie o rozmowę o córce, a nie o ratowaniu związku. Przykro mi to pisać, ale weekend był chyba super udany, bo wygląda, jakby wzięła mocny afrodyzjak... W rozmowie zaczęła też mnie "zaczepiać", mówiąc, że ja "zawsze byłem taki a taki" i że "dobrze robi, bo nawet teraz nie potrafię słuchać", itp. Zagadnęła też o pieniądze - próbuje grać mi na ambicji - na zasadzie: nie dasz mnie, to znaczy, że nie kochasz córki. No i wisi na telefonie, zapewne non-stop sms-ując. Ja zaliczyłem już dwóch psychologów (kobietę i mężczyznę) - oboje słuchając mniej więcej tego, co tu napisałem, zbierali wyraźnie szczęki z podłogi. I oboje powiedzieli mi mniej więcej to samo.

MarkDV, Ty tu nie opowiadaj kto jeszcze pogłaskał Ciebie po główce , ale co powiedział prawnik.
Weekend minął dawno , co zrobiłeś w tym czasie ?

Byłem w ubiegły czwartek u adwokata-kobiety w moim mieście, która podobno (ma dobre opinie) potrafi rzetelnie się czymś takim zająć i specjalizuje się w prawie rodzinnym, itp. Powiedziała (w skrócie), że szanse zawsze są, ale praktyka pokazuje to, co pokazuje. Z tym, że rozmowa była z mojej strony zapewne dosyć chaotyczna - nie pamiętam dokładnie, ale jakiejś bardzo szczegółowej analizy na pewno nie było - raczej takie ogólne przedstawienie przeze mnie sytuacji i reakcja pani adwokat jak wyżej. Idę do niej jeszcze raz w środę - po dzisiejszej wieczornej wizycie z "eks" u psychologa "w sprawie dziecka". Chcę najpierw zobaczyć, jak ona zareaguje na obserwacje obiektywnego specjalisty, co powie, jak się odniesie do jego uwag, etc. Może da mi to obraz chociaż odrobinę wyraźniejszy w kwestii tego, czy ona jest po prostu przede wszystkim zauroczona nowym facetem/zdeterminowana, żeby już nie być ze mną (a jednocześnie, spojrzawszy nieco "cudzymi oczami", zrozumie, co może zrobić małej), czy chce po prostu iść bezwzględnie "na noże"...

Obserwuje ten wątek od początku, no więc też się wypowiem .
1/ Marku adwokat  nie powie, że sprawa będzie wygrana bo decyzja należy do sądu, zależy jakie dowody przedstawią obie strony- dla sądu liczą się dowody, a nie słowo przeciwko słowu, ale jeżeli będziesz miał pełnomocnika to będzie wiedział jak argumentować (rozwinie swoje skrzydła) a ty zbieraj dowody, każdy papier się liczy.
2/ Twoja partnerka ma duży problem ze sobą:
    Piwo+ wino  to nie oranżada, a depresanty to nie cukierki, więc nic dziwnego, że bywa agresywna i huśtawka nastrojów, że leczenie depresji nie przynosi  poprawy, możesz iść do psychiatry jej lub innego i poradzić się  o skutkach takiej mieszanki (kiedyś byłam o taką poradę). Będziesz mądrzejszy w tej sprawie, a jak zdobędziesz dowody jej postępowania to już krok do przodu ( w trosce o córkę).
3/ Zabranie córki – to nie paczka zapałek, że do kieszeni i wio 600 km,
Powinna mieć plan tego rozstania, na to potrzeba czasu, to są etapy:
- trzeba gdzieś mieszkać, trzeba gdzieś pracować, żeby móc wprowadzić w takie zmiany dziecko, na to potrzeba czasu.
4/ córka nie jest jej własnością, córka jest WASZA , nie może tak sobie przeprowadzać się gdzie chce i w przyszłości utrudniać ci kontaktów , powinniście mieć ustalony plan, lub sąd ustali – lata parzyste i nieparzyste- wakacje, święta, długie weekendy , ferie zimowe i ferie świąteczne itd.
Jeżeli córka chce zostać z tatą, to w badaniu w RODK-u dziewczynka 10-letnia jest w stanie powiedzieć swoje zdanie itp.We dwoje (z córką) macie więcej szansy, kiedyś zrobisz  r-k sumienia, czy zrobiłeś wszystko aby zawalczyć o córkę.
Samotne rodzicielstwo jest bardzo trudne, to poważna decyzja.
5/ Każda wypowiedź powyżej to też cenne rady, trzeba to ułożyć i z tego korzystać (więcej wiesz jesteś silniejszy).

Ze zbieraniem dowodów to chyba utopia. Jakie właściwie dowody miałbym teraz zdobywać? Mam jej założyć "szpiega" w komórce i na laptopie? I co udowodnię? Że ma faceta? Nie jesteśmy przecież małżeństwem. A - co jej się wcześniej zdarzało - nieprzytomnej do domu już jej koleżanki nie przywiozą i raczej wątpię, żeby w obecnej sytuacji pozwoliła sobie na moich oczach na coś "spektakularnego", co mogłoby zaważyć w sądzie...

nagrywaj Wasze rozmowy/awantury.
zbieraj billingi wyciągi z konta .
przestan sypiac z córką w jednym pokoju: moze chciec przyjąć durną linię ataku,żeś pedofil wykorzystujący córkę.Zanim wyjaśnisz co i jak będziesz bez pracy i ze złą sławą.
weź dobrego prawnika.

next pan ma dzieci? może nie być zainteresowany życiem z Twoją córką pod jednym dachem.
moze jej w ogóle nie wyjść z tym panem,ale raczej wyjedzie do rodzinnego miasta.

@Mallwusia
Ale jakie "wejść na wojenną ścieżke"? On już tam dawno stoi i to raczej w defensywie bo to partnerka wystartowała z atakiem i całą strategią dotycząca swojej wolności!

Sugestie byś zbierał dowody są słuszne!
Choćby gdy jest nietrzeźwa, a jednocześnie wiesz że bierze antydepresanty, zwyczajnie notuj każda sytuacje w kalendarzu, nagrywaj jej ataki, groźby.
Nie musisz tego wykorzystać, ale skąd wiesz czym ona zaatakuje Ciebie?!
Kup còrce wielgachnego misia i idź spać gdzie indziej, tak jak ktos tu radził.

Marek, był tu taki wątek na forum z podobną historią z miesiąc temu- gość się ogarnął a żle było może znajdziesz poniżej..

Ja to nawet mam wrażenie że ten dział jak oddział pogotowia- codziennie kogoś tu przywożą ze złamaną nogą.

Byliśmy wczoraj wieczorem u psychologa (mężczyzna, nawiasem mówiąc, jeśli to ma znaczenie). Prawie 2 godziny. Mówiła u niego w miarę spokojnie na początku, ale im głębiej/dalej, tym bardziej się denerwowała. Chyba tym, co momentami ten psycholog jej mówił i tym, że usłyszała od niego kilka rzeczy, które... ja próbowałem jej powiedzieć już dawno. W każdym razie, w pewnym momencie - odpowiadając na wprost postawione pytanie psychologa - powiedziała jasno i kilka razy, że nie widzi szans na odbudowanie naszego związku i definitywnie chce odejść. Wtedy psycholog zaczął jakby drugi etap spotkania, czyli temat przyszłości córki w tej całej sytuacji. Pytał ją o różne rzeczy, plany, etc. - mam wrażenie, że nie mówiła całej prawdy, a raczej starała się "dobrze wypaść". Tak czy owak, powiedziała na przykład, że w ogóle nie wyobraża sobie takiej sytuacji, żeby dziecko zostało przy mnie, a także, że jest zdecydowana się wyprowadzić w swoje rodzinne strony. Skończyło się na "apelach" psychologa o rozważenie w spokoju rozwiązań, które zaproponował (m.in. danie sobie roku bez wyprowadzki na wykrystalizowanie się sytuacji z jej strony i woli córki z drugiej) oraz ustaleniu, że po feriach (na których połowę zabiera w piątek córkę do swoich rodziców) skontaktujemy się z poleconą przez psychologa panią-psycholog (specjalistką od tego rodzaju kwestii) i że córka z nią porozmawia. Psycholog mocno też apelował, żeby nie podejmować żadnych radykalnych działań w rodzaju właśnie rozpoczynania walki poprzez prawników, itp. Nie wiem więc dalej, co robić - dzisiaj idę do adwokata, żeby mi chociaż ogólnie nakreślił stan/opcje/zagrożenia, itp. - ale czy już "atakować", nie jestem przekonany, bo wtedy cała ta wizyta u psychologa okaże się "podstępem"  z mojej strony, a ja nie chcę tak "grać". Z drugiej strony, obawiam się, czy u niej to nie gra i czy po "jej stronie" to nie są wyłącznie pozory próby rozwiązania sytuacji w sposób polubowny, bo kiedy wracaliśmy do domu od psychologa, to mimo spokojnej rozmowy tym razem, usłyszałem np., że skoro "nic mnie tu nie trzyma" (kiedyś DAAAAAWNO temu tak powiedziałem - ale w kontekście ewentualnej wspólnej przeprowadzki w jej strony, ponieważ rzeczywiście ani bliskiej rodziny, ani bardzo bliskich przyjaciół już tutaj nie mam - jedynie różnych znajomych), to jak chcę się częściej widywać z córką, mogę się przeprowadzić w strony rodzinne mojej "eks". Bardziej nawet niż sens, dotknął mnie ton/sposób wypowiadania tych  słów - taki kompletny brak współodczuwania z jej strony, jakby mówiła o przeniesieniu maszyn z fabryki A do fabryki B. I druga rzecz - nagle w jej interpretacjach bardzo poważnego wydźwięku zaczęły nabierać różne żarty, półżarty, ironiczne uwagi i inne pierdoły, które wypowiadałem 10 lat temu...

Tak, jak pisze jedna z osób wyżej - mam, niestety, takie bolesne odczucie, że ona nie rozumie tak naprawdę, co robi... Niby wszystko ułożone, niby przemyślane, etc., a na niektóre pytani/uwagi psychologa (dla mnie oczywiste) reagowała z trudem kryjąc zaskoczenie, czy irytację...

EDIT: Przeczytałem jeszcze raz to, co napisałem wyżej i... przypomniałem sobie, co mi mówił psycholog - że będę miał dużo trudniej, bo jestem wciąż "uwikłany emocjonalnie" (czytaj: kocham ją). I to jest faktycznie mój dramat faceta bez jaj - nie wiem, czy potrafię być bezwzględny (jeżeli będzie trzeba, a wiele wskazuje, że może tak być, łącznie z Waszymi sugestiami) wobec niej i w kontekście uczuć/emocji córki. Chyba więc i tak jestem przegrywem - ciągle bowiem z tyłu głowy będę mieć obawy o emocje/reakcje córki na to wszystko i nieumiejętność powiedzenia sobie, że wobec mojej "eks" nie mogę mieć żadnych "sentymentów". Kwadratura koła.

Na pewno to samo powtarzasz? Bez urazy, ale tak, jak ktoś tu wcześniej pisał, trochę mam wrażenie, że raczej mówisz: zgódź się na wszystko. Czy na moim miejscu zaufałabyś np. osobie, która Cię zdradza i okłamywała (nawet nie wiadomo, tak naprawdę, jak długo) i nazywa "słabiakiem", "facetem bez jaj" i mówi, że "żałuje, że takiemu gnojowi urodziła dziecko", że to z kolei ona nie podejmie w tajemnicy żadnych działań, po których ja już będę na straconej pozycji..?

ale dowody czego, skoro to nawet nie jest jego żona ?

Marek, obawiam się, że się bluzgacie nawzajem i co gorsza robicie to przy dziecku (sam to zresztą przyznałeś)

Ja powtórzę nie wiem już który raz, że moim zdaniem nie masz szans na przejęcie opieki nad Małą, bo matka nie jest dysfunkcyjna. Na forum, próbują tu zrobić z niej psychicznie chorą alkoholiczkę, ale Ty sam dobrze wiesz, że tak nie jest. Choć święta też nie była.

Jej miłość wygasła, więc puść ją wolno, ma prawo układać sobie życie na nowo.  Nie wiem, co by można zrobić, aby nie zmieniała miasta. Tam ma rodzinę, nie będzie sama, a tutaj nikogo.

nikt Ci nie każe iść na wojne z prawnikami,ale wykaż trochę sprytu i zacznij gromadzić info.Najwyżej ich nigdy nie wykorzystasz.będziesz miał wybór.

Pewnie chodzi o to słynne "prawo do szczęścia i prawdziwej miłości "i że każdy je ma ,tyle że to mi wygląda na odlot odjazd partnerki Autora,a jeżeli każdy to i Marek i ich córka też ma takie samo prawo bo to naturalna więź ojca z córką a nie jakiś odlot pod wpływem.

Jeszcze chwila i to ja się będę musiała tłumaczyć z decyzji tej kobiety hmmm

Jesteś w wielkim błędzie, ale to nie o mnie jest ten wątek, więc nie będę Cię z niego wyprowadzać.

Byłem u adwokata (pani adwokat, ściśle rzecz biorąc). Powiedziała, że statystyki są niekorzystne, ale to nie znaczy, że nie da rady nic zrobić. Doradziła jeszcze zaczekać - przynajmniej do wizyty (wizyt?) u wspomnianej wcześniej psycholog dziecięcej i jakichś efektów/rezultatów oraz reakcji mojej "eks" na ewentualne kategoryczne pragnienie córki pozostania ze mną. Z drugiej strony, powiedziała, że o ile do końca lutego/początku marca nie nastąpi żaden rozsądny kompromis, czy też zmiana stanowiska na korzystniejsze z punktu widzenia np. moich kontaktów z córką, to trzeba wówczas zacząć działać (z pewnych powodów proceduralno-logistycznych, między innymi).

W kwestiach materialnych również doradziła nie spieszyć się. Stwierdziła, że biorąc pod uwagę stan faktyczny, tu akurat czas jest dla mnie właściwie korzystny. To mojej "eks" musi zależeć w tym aspekcie bardziej niż mnie i to ona musi podejmować jakieś ruchy, jeżeli chce szybkich rozliczeń. Ja mogę jeszcze zaczekać.

A w domu? Po pracy spędziłem trochę czasu z córką (byliśmy w jej ulubionej pierogarni, itp.), potem krótka "rozmowa" (bez obecności małej) z "eks", w której ponownie dowiedziałem się, że byłem samym złem i że np. "nigdzie nie chciałeś wychodzić, a czasem trzeba, chociaż dla zdrowia" (stek bzdur - nie uwzględniający w ogóle tego, jak było - czyli że niemal nigdy nie mieliśmy z kim małej zostawić, że często ona nie chciała albo że np. zamiast wspólnych wyjść damsko-męskich wolała babskie spotkania w gronie wyłącznie damskim, itd.). Na końcu stwierdziła, kiedy nieco wymiękając powiedziałem, że w ogóle nie liczy się z tym, że praktycznie zabije relacje małej ze mną, że "i tak wiecznie siedziałeś przy komputerze i szczerze mówiąc, teraz mnie to mało rusza i mam to w dupie" (cytat). Następnie wyszła do koleżanki. Stara się też wyraźnie na maksa ograniczać mój czas z małą i wyraźnie rozpoczęła "rywalizację o względy".

Na feriach będzie tam to przyszłej niedzieli. Ale z tym kontaktem może być trochę ciężko, bo (to akurat prawda) dom dziadków jest położony w takim miejscu, gdzie różnie bywa np. z zasięgiem sieci komórkowej. Z netem też bywa problematycznie. Heh... Czasami mi się wydaje, że wszystko się jednocześnie sprzysięgło przeciwko mnie...

Tak, trochę jestem, jak spaniel - smętny, rozbity, itp. No, ale trudno mi, k...a, biegać po ścianach, jak na kresce i cieszyć japiszona niczym radosny techno-boy. Z drugiej strony, nie uważam siebie za "wór żałości". Ale to mało istotne teraz - na pewno jednak nie jestem zaniedbanym kloszardem w swetrze do kostek.

Na pytanie zadane wprost, czy przypadkiem nie zamierza się tam na tych feriach spotkać z nowym facetem przy małej, zaprzeczyła i dodała: "to nie jest to miejsce i ten czas". Więc wygląda na to, że tak naprawdę jednak planuje szybką przeprowadzkę do niego, a nie żadne tam mieszkanie niedaleko swoich rodziców. No i gdzie w takim razie mam się przeprowadzić, Mallwusia? Wygląda na to, że muszę kupić caravan, żeby "w razie czego" pojechać za córką na pół roku tu, na pół roku tam, na rok jeszcze gdzie indziej... Beznadzieja. Naprawdę nie wierzę, że to się dzieje. Można przestać kochać, nawet zacząć nienawidzić, ale  po co te gierki..? Przy tym wszystkim ona zawsze mówiła o sobie, że jest "fajną dziewczyną", a ja tego nie doceniam...

Autorze, niestety musisz się pogodzić z wyborem Twojej partnerki. Wiadomo, że łatwo nie będzie a możliwe że najgorsze przed Tobą gdy już faktycznie się wyprowadzi. Możesz mieć żal do niej, że nie próbowała ratować Waszej relacji gdy dokonywały się w niej pewne przemiany i nie rozmawiała o problem, a robiła to wyłącznie w formie wyrzutów. Niestety brak dojrzałości u dorosłej osoby jest całkiem powszechnym zjawiskiem. Odbije się jej to czkawka w kolejnej relacji.

Największy problem dotyczy jednak dziecka. Jej decyzja wywraca jego dotychczasowy świat do góry nogami i przy okazji pozbawia ojca. Gdyby chciała po prostu odejść, to w trosce o dziecko wyprowadziła by się nieopodal. Niestety jej zauroczenie jest dla niej ważniejsze niż dobro córki. Bardzo dużo czasu poświęcasz na pracę, więc moim zdaniem powinna ona wychowywać się dalej przy matce. Chyba, że uważasz sądzisz iż możesz przemodelować swoje życie pod samotne wychowywanie jej - spróbuj powalczyć. Niestety sytuacja dość patowa, gdyż do tanga trzeba dwojga.

Sprawy majątkowe. Tutaj bądź całkowicie nieugięty i bezwzględny. Jeśli masz zapisane w akcie notarialnym 40% swojego wkładu, koniecznie zachowaj je dla siebie. Wychodzi na to, że pozostałe 60% w całości pochłonie spłatę kredytu, więc partnerka odejdzie z pustymi rękoma, stąd wynika jej frustracja. Próbuje Cię zmanipulować wykorzystując córkę (paskudne postępowanie). Miej jednak świadomość, że te pieniądze są dla niej na nowy start a nie dla córki. Dziecko nie zobaczy z tych pieniędzy ani grosze. Wspierał będziesz dziecko poprzez alimenty. Z nimi też nie przesadzaj. Dobrze oceń potrzeby dziecka i miej na uwadze, że żona też w pewnym zakresie musi je zaspokajać z własnych środków. Najlepiej w połowie co jest jednak mało prawdopodobne, więc pewnie będziesz musiał dorzucić ciut więcej. Inny kwestiami finansowymi się nie martw, to już jest jej problem, nie Twój. Zabezpiecz siebie na nowy start. Za kilka miesięcy jej nie będzie w Twoim życiu i nie będziesz miał prawa się interesować co ona robi (sama nawet to zadeklarowała). Zatem nie będziesz musiał się martwić czy kupiła sobie mieszkanie z kochankiem, czy też mieszka kątem u rodziców. Dziecku będzie tak samo dobrze/źle tu czy tu.

Bardzo możliwe, że każde moje "jprdl" urośnie do rangi zbrodni katyńskiej - mimo, że ona, delikatnie mówiąc, również nigdy nie panowała nad językiem, ani innymi zachowaniami (wspomniałem już o trzaskaniu drzwiami, rzucaniu się do mnie z pięściami, etc.). Nawet wczoraj już miałem próbkę u psychologa. Kiedyś w trakcie kłótni rzuciła się do mnie z pięściami, a ja (jestem dość silny) nie bardzo wiedząc, co robić, lekko ją odepchnąłem i upadła na pupę. W rozmowie w gabinecie opisała to praktycznie jako akt rozmyślnej przemocy z mojej strony - dopiero, kiedy wyraźnie zaprzeczyłem mówiąc "proszę cię, przecież oboje wiemy, jak było", strzeliła głupią minę i przestała...

W zaistniałej sytuacji, jeżeli chodzi o kwestie materialne, to chyba dosyć oczywiste, że dla córki (jak zawsze) jestem w stanie zrobić wszystko, ale nie chciałbym właśnie "finansować" fanaberii mojej "eks"...

Obawiam się, że masz problemy z czytaniem ze zrozumieniem.

Autor był u prawnika:

Powiedziała (w skrócie), że szanse zawsze są, ale praktyka pokazuje to, co pokazuje

oraz u psychologa:

Psycholog mocno też apelował, żeby nie podejmować żadnych radykalnych działań w rodzaju właśnie rozpoczynania walki poprzez prawników, itd

Od początku mówię to samo, nic więcej. Nie każ mi się tłumaczyć za decyzje tej kobiety, co ja mam z nimi wspólnego?

Nie obawiaj się, zwyczajnie pomijam niektòre Twoje wpisy, np.pitolenia "daj jej wolność"...

Naprawde nie oczekuje wyjaśnień.

A co to za płaszczyzny, jeśli to nie tajemnica.