Nienawiść do żony po jej zdradzie - Netkobiety.pl

I tu się zgodzę mimo ze mi groził i mnie zdradził ja życzę mu szczęścia.

Zgadza się, ale w większości zdradzający nie chce tego ponieść.. albo bagatelizuje, albo obciąża 2 stronę i rzadko jest osobą, która dogłębnie przemyślała relację.
Dlatego jak w wątkach o zdradzie słyszę o błaganiach, zapewnieniach miłości, ostentacyjnym zrywaniu z kochanką/kiem  przez telefon na życzenie zdradzonego, to śmiech ( smutny) mnie ogarnia..
Jedyne co można sensownego stwierdzić po tym, jak mleko się rozlało to:
1. Nie byliśmy ze sobą wystarczająco blisko
2. Dlaczego? i czy da się coś z tym zrobić?
3. Czy chcemy coś z tym zrobić i czy warto?

Do czego się umiałaś przyznać ??? Do oczywistej rzeczy....która wcześniej czy później by wyszła? Piszesz "......potem wszystko wyszło na jaw....." Przyznanie Tobie pomogło a nie niemu, przerzuciłaś swój syf na niego .... Jak byłaś taka hura bura to trzeba było siedzieć cicho........
Ty nie zniszczyłaś tylko sobie życia ale męża, dzieci i rodzin. Ciekawe co Twój mąż miałby do powiedzenia o Tobie i twoich staraniach o rodzinę?, Czy ty byłaś taką idealną zoną i matką???
Śmiać mi się chce jak piszesz że serce Ci pękło........... a jak się bzykałaś z kochankiem to co nie pękało ???
Ty nie kochałaś  już męża w momencie, kiedy zdecydowałaś się na nawiązanie kontaktu z kochankiem, zdrada była decyzją twojego dna moralnego i pogrzebania małżeństwa. Zabiłaś miłość w sobie przez swój egoizm i zakompleksienie. Jak mąż się dowiedział to zabiłaś miłość w nim a teraz........  pretensje do męża, że nie chce żyć z kłamcą.
Swoją szansę na naprawienie małżeństwa miałaś zanim zdradziłaś.
Obwiniasz jego o to o tamto. A co ty zrobiłaś że nie spieprzyć  małżeństwa, a poszłaś na łatwiznę ?, ...... komu się znudziło i miał problem ze sobą ? Okazałaś się egoistką a teraz szukasz winnego i się usprawiedliwiasz.
Ty nie odeszłaś bo .........  bo fagas był gorszy, nie przyjął by cię z dzieciakami i pewnie za biedny ....... ? Czar prysł..... a filmu nie da się cofnąć.
Maż złe zrobił, że chwycił się innej kobiety (jest zauroczony), nie przepracował rozstania z Tobą i dla tego  KAŻDA INNA BĘDZIE LEPSZA OD CIEBIE, CHOĆBYŚ BYŁA ZE ZŁOTA TO ON NIE BĘDZIE CIEBIE CHCIAŁ i to sobie ZAPAMIĘTAJ. Na swoją nie mogę nawet patrzeć a co dopiero mieć ochotę na wspólne życie w kłamstwie. U mnie miłość umarła do końca,  została tylko pamięć. Teraz jak patrzę na żonę to się zastanawiam co w niej widziałem. Teraz dopiero widzę jej wady, na które ona wcześniej narzekała i miała kompleksy z tego powodu. Nic mi w niej nie przeszkadzało bo ją kochałem. Miłość jest ślepa. Teraz czuję obrzydzenie i wstręt, każde słowo czy z serca czy podstępu jest kłamstwem i manipulacja, zero zaufania.  Tyle zostaje po was zdrajcach.
Zostanie w małżeństwie po zdradzie jest tylko wygodą i lękiem przez tym, że nie da sobie zdradzony rady sam w życiu, nie potrafi dostrzec lepszego jutra. Wiem jakie życie czeka mnie z żoną. Nigdy już nie będzie ani zaufania ani miłości. Obecnie wolę być sam i pokochać samego siebie i udowodnić sam sobie, że potrafię żyć zgodnie z własnymi wartościami. Patrzę pozytywnie w przyszłość, a zone chcę odciąć grubą kreską by świadomie cieszyć się życiem bez uzależnienia od kogoś, czyjejś łaski, żalu i litości.
Ja przepracowałem wiele i wiem że żona mnie nie kocha, a jej starania są podyktowane jej wygodą i dobrem jej i naszych dzieci.
Dzieci są nasze i będę je kochał i wspierał pełnym sercem miłości.

Wiem, że mocno pojechałem lecz napisałem prawdę. Ludzie zostają dla wygody i strachu przez nieznanym. Z góry zakładają, że nic lepszego nie może ich spotkać.
Człowiek ocenia swoją pozycję tylko z tego co do tej pory przeżył, przez co nie widzi innych perspektyw i dalszego swojego rozwoju.
Strach i wygoda:  "wybacza", mówi, że jest "dobrze", "świeci oczami" i "kłamie" bo wstyd, zostaje bo życie w tym układzie jest tańsze. Brak poczucia własnej wartości usprawiedliwia zdrajcę i obwinia zdradzonego. Dodatkowo wybaczającemu daje władzę nad zdrajcą do usprawiedliwiania własnych kłamstewek... bo i pewnie są tacy co to wykorzystują nie będąc wcale lepsi.
Jest więcej tych + i - o czym mogą napisać Ci co "wybaczyli".
Sądzę, że obie strony "szczęśliwych" związków pozostających ze sobą po zdradzie odczuwają konsekwencje pozostania ze sobą.
Kto godzi się na takie dary życia......... to zostaje w imię...........  niech sobie odpowiedzą zdrajcy jak i zdradzeni czy warto i za jaką cenę.

W punkt! chcesz kogoś zmienić, zacznij od siebie. To porzucenie tego słynnego ego, po prostu. Związek pewnie o wiele trwalszy. Trzeba sobie tylko poradzić z demonami i porzucić dumę, umieć spojrzeć na drugiego jak na człowieka, który nie jest nieomylny,
Zawsze twierdziłem i dalej twierdzę, mimo iż mi się nie udało, że zdrada naprawdę obojga może przynieść wiele dobrego, pod warunkiem, że będziemy chcieli i potrafili to w sposób właściwy wykorzystać. Bez względu czy zostajemy ze zdrajcami czy nie. Ot tak dla siebie.

Zdradzony80, sądząc po nicku jesteś rok starszy ode mnie, jesteś zacietrzewiony w swojej złości już bardzo długo, moim zdaniem stanowczo za długo, zdrada Cię niszczy ale niszczy również Twoją żonę i rodzinę. Faktu nie zmienisz, stało się. Fakt musisz zaakceptować bo czasu nie cofniesz. Jeśli nie potrafisz żyć z tą kobietą nie pogardzając nią (a tak to odbieram) to się z nią rozstań.

Nie musisz nikomu nic udowadniać, zadbaj o Wasze relacje nawet osobno, zatroszcz o dzieci ale jeśli nigdy już nie ujrzysz w niej kobiety, człowieka, to to nie ma sensu.
Początkowo po zdradzie zalewając się łzami życzyłam w głowie kochanicy śmierci, tortur i wszystkiego najgorszego, później refleksja, ze to nie ona mnie zdradziła, rozmowy z mężem, starałam się nie płakać, nie wychodziło, potem coraz spokojniej, żeby nie czuł się szantażowany, nie chciałam wywierać presji (tych łez wstydzę się najbardziej), potem już coraz spokojniej i spokojnie aż poprosiłam by odszedł ale nigdy go nie poniżałam bo tym poniżyłabym się sama. Jeśli przyszłoby nam się rozstać chcę spojrzeć w lustro i nie odwracać wzroku.

Zdradzony80 nie stawaj się katem, oprawcom, to niczego nie zmieni, albo to żona zacznie Tobie okazywać pogardę i brak szacunku. Spróbuj. Nie inna osoba stanowi o nas, tylko my sami.

W wątku jednego z kochanków zamieściłam post, pozwolę sobie zacytować:

"Czas leczy rany, trzeba podjąć decyzję i się jej trzymać. Zabawne...gdyby rok temu ktoś mi powiedział, że będę dawała spokojne rady kochankom to bym go patelnią zdzieliła
Range u mnie już też spokojnie, dałam szansę ale uważam, ze to wszystko nie było tego warte, kochankę mam w poważaniu, chociaż dalej razem pracują, mam za złe jej tylko tyle, że sobie go nie wzięła, nie zażądała by ode mnie odszedł. Podobno ze sobą nie spali (tego się nie dowiem i nie zamierzam), to było (podobno) tylko emocjonalne (bolało w diabły). Dałam szansę bo kochałam (wtedy jeszcze tego przed zdradą), z czasem widzę w nim innego człowieka, zbłądził bo DDA bo zawsze mu mało adoracji itp. pieprzenie. Jest fajnie, spokojnie ale dlatego, ze nauczyłam się wiele przez ten rok, wiem, ze cokolwiek się stanie to sobie poradzę, nawet pomogę mu się spakować a łezkę uronię już po jego wyjściu. Żal mi tego, mój mąż był moim również najlepszym przyjacielem, osobie, której ufałam najbardziej na świecie. Żal mi tego, że już nigdy nie będzie na 100%, cząstka mnie jest tzw. "kwarantanną". Kiedyś poszłabym za męża na wojnę, wyobrażałam nas sobie jako staruszków, teraz już nie wzięłabym z nim kredytu na 30 lat. Zaakceptowałam fakt bo go nie zmienię ale nie uważam, ze moje małżeństwo jest lepsze, jest inne, my jesteśmy inni. Przez 16 lat byłam w fajnym związku, teraz jestem w innym związku z tym samym facetem. Jedno jest pewniejsze, ja jestem silniejsza i zadbam o siebie sama. Morze łez wylałam teraz uśmiecham się do siebie, do ludzi bo życie mamy jedno i nie raz nam jeszcze zasadzi kopa.
Wybaczcie, ze tyle napisałam o sobie ale wiele osób zdradzonych wejdzie na ten wątek. Może żeby się wyżyć na kochankach ale z doświadczenia wiem, że to nie ma sensu, to cecha charakteru, albo się ma kręgosłup moralny albo nie. Podobnie ze zdradzaczami. Jesteśmy ludźmi, ludzie błądzą "

Ja mam raptem 35 lat:) Żona mnie już nie interesuje, jak sobie pościeliła tak się wyśpi. Życzę jej jak najlepiej ale już nie moim kosztem. Skończyłem obrażanie, ataki, dopytywanie, utrzymuję kontakt tylko w sprawie dzieci. Skupiłem się na sobie i dzieciakach.
Jedni wybaczają bo potrafią inni nie potrafią i wcale tu nie chodzi o chcenie czy nie. Dla mnie zdrada to koniec pomimo, że sądziłem że potrafię. Gdybym nie spróbował miałbym zal do siebie. I tak uważam, że długo wytrzymałem, a i tak jeszcze długa droga do stabilności i pełnego pogodzenia się z zdradą. Jestem dobrej myśli i wierzę, że każdy kolejny dzień będzie lepszy i szczęśliwszy.
Trzeba mieć jeszcze honor by odejść i zostawić materię, do której wielu jest przywiązanych bardziej niż do miłości.   
Dziękuję za wsparcie i krytykę moich poglądów - każdy może sobie tutaj popisać anonimowo, wyrzucić swoje żale i szukać poklasku dla swoich poglądów i osobowość, ale ja już zrozumiałem że to wewnętrzna pustka szuka klepania po ramieniu.
Sądzę, że twarzą w twarzą mogło by się okazać że wcale nie jestem takim kanibalem , o czym przekonały się osoby, którą z tego miejsca serdecznie pozdrawiam:)
Kiedyś się odezwę i szczerze napiszę, że mam nowe szczęśliwsze życie.
Życzę WAM powodzenia i miłości.

W takich przypadkach tylko czas jest lekarstwem. Dużo czasu, czasami lata. Przede wszystkim musisz zdać sobie sprawę, że co się stało to się nie odstanie i pozwolić sobie na całe spektrum emocji, które Tobą targają. Teraz musisz podbudować siebie i ochłonąć. Warto znaleźć sobie jakieś zajęcie, które na chwile pozwoli Ci o tym zapomnieć. Takie żeby zajmowało Ci głowę chociaż na chwilę i dawało satysfakcje. Postaraj się nie nakręcać bo to nic nie da, oprócz utraty zdrowia. Biczowanie małżonki też nie rozwiązuje problemu a tylko wzmacnia podziały. Trzeba rozwagi.

Przeszłam przez coś podobnego tylko w moim przypadku nie było dzieci. Mój narzeczony zdradził mnie ze swoją dawną symatią z lat młodości. Argumentem było to ,,że kiedyś za nią bardzo szalał''. Wiem co czujesz, bo ja wtedy poczułam się jakby ktoś uderzył mnie obuchem w głowę. Całe spektrum emocji od nienawiści, po obrzydzenie gdy mnie dotykał. Trwało to latami! Tego że ktoś tak zawiódł nie zapomina się nigdy ale można nauczyć się z tym żyć. Największym moim błędem wtedy było wypominanie mu tego i z drugiej strony fakt, że chciałam wtedy pobyć trochę sama żeby pozbierać myśli a on się narzucał. Spędziłam wiele przepłakanych nocy, straciłam do niego zaufanie, stałam się zazdrosna i podejrzliwa. Wiele razy leżałam na podłodze z myślą że albo się z nim rozstanę albo umrę. Wykańczało mnie to psychicznie, takie trwanie w zawieszeniu. Rozstaliśmy się, mimo tego że było między nami uczucie. Po prostu on był zmęczony moim wypominaniem, a ja nie umiałam czuć się przy nim jak kobieta.

Musisz ochłonąć, zastanowić się czy jesteś w stanie odciąć to zdarzenie raz na zawsze i tą więź odbudować. Mówią, że miłość jest wtedy kiedy człowiek potrafi się zakochiwać w tej samej osobie nieustannie. Trzymam za Ciebie kciuki i przesyłam pozytywne pokłady energii.

Czy mniej boli?

Chętnie poznam odpowiedź na to pytanie. Znów z ciekawości.

Ja również

Cała odpowiedź na to pytanie zawiera się w jednym zdaniu, mianowicie kobiety kierują się emocjami a faceci rozsądkiem.
Oczywiście nie jest to reguła, ale z decydowanej większości tak to wygląda.
Kobieta rzadko kiedy zdradzi tylko i wyłącznie ze względów fizycznych, facet przeciwnie.
Dlaczego kobiety bardziej boją się zdrady emocjonalnej niż fizycznej ze strony faceta? Po prostu wiedzą, że wówczas rozpad w zasadzie już nastąpił.
Nie jest żadną tajemnicą, że dla stałej relacji groźniejszym jest ucieczka emocjonalna z niej, którejkolwiek ze stron, dlatego, że ciężko do niej powrócić.
Seks to tylko seks aczkolwiek ból ten sam.

To tak naprawdę kwestia indywidualna.
Jednak faceta częściej bardziej boli zdrada fizyczna swojej partnerki. Nie może on znieść, że jego kobieta nie była tylko "jego". Oczywiście tutaj główną rolę odgrywa nasze ego, ale wynika również z prehistorii, naszych przodków. To atawizm.

.

Jest rozmowa, są terapię i seksuolodzy. Zdrada jest najpodlejszym czynem jakiego można dopuścić się względem osoby, którą kocha się? No właśnie... Mówią, że miłość to postawienie kogoś nad własne ja. Czy chcąc sobie zrobić dobrze na boku, wchodząc w romans można mówić, że myślało się o partnerze? Nie. Własna ja było najważniejsze to jaka to miłość? Chyba własna. Oczywiście jesteśmy słabi, popełniamy błędy, zapominamy się, wpadamy w sidła swoich pragnień i egoizmu, ale zdrada to szubienica dla miłości. Chylę czoła przed każdym, który wybacza zdradę. Walczyć w sobie i męczyć się, cierpieć przez kogoś kto miał nas w dwunastnicy musi być dowodem na prawdziwe, życiowe jaja. I masochizm. Zdradzany ma zapomnieć o ego, bo zdradzajacy myślał o swojej dupie? Jakie to wspaniałomyślne. Takim pomniki powinno się stawiać.