Nienawiść do żony po jej zdradzie - Netkobiety.pl

1) Trzeba być debilem by się żenić;
2) Zdrada nigdy nie jest winą dwóch stron tylko winą osoby zdradzającej. Gdyby ta ostatnia chciała być uczciwa to by po prostu odeszła. Najczęściej zdrajczyni się tłumaczy bo nie jest pewna czy wystarczająco mocno złapała drugiego drąga nim się puści pierwszego.
3) Autor powinien sprawdzić na czyje dzieci łoży.

Volver, nikt przecież (no może poza Garym) nie próbuje unieważniać odczuć Zdradzonego80. Myślę, że do napisania na forum swojej historii skłoniło Zdradzonego przeżywane cierpienie po zdradzie żony. Ból jest prawdziwy, tak samo jak rozczarowanie i złość na żonę. To jest największym problemem w tej chwili, gdyż odczucia nie pozwalają mu normalnie funkcjonować i powodują powtarzające się co kilka dni wewnętrzne napady złości na żonę. Dlaczego wybiera gnębienie jej ciągłym wypominaniem jej win, kłamstw zamiast minimalnej próby zrozumienia?
Może dlatego

Stracił swój obraz samouwielbienia. Sam obraz samouwielbienia to nic w porównaniu z tym, że Zdradzony80 czuje się w potrzasku, bo już swojej żony żony nie kocha, czy jak twierdzi wręcz nienawidzi, a z drugiej strony potrzebuje jej, żeby podtrzymywać iluzję szczęśliwego życia idealnego faceta, który przecież powinien mieć dom i rodzinę.

Żal mi Zdradzonego80, bo rozpadł się jego idealny świat, stracił złudzenia i wskutek tego teraz cierpi,, ale też czuję do niego odrazę jako kogoś stosującego prymitywne wynikające z zawziętosci ataki po to, by upodlić drugiego człowieka w odwecie za swoje zranienie.

A ja jestem tez ciekawa, kto kogo przed ten obraz zaciągnął..Oby Ty autorze...

Jak zwykle spłycasz temat zdrady, do zabawy. Jeśli dla Ciebie to tylko zabawa, to nie zrozumiesz uczuć jakie mają zdradzani

Dla niektórych jest zabawą bez wplywu na małzeństwo, nadal tak samo kochają małzonka, niczego mu nie skąpiąc ze spraw ciała czy duszy. Inni oddalają się wtedy id partnera, rozwalają dom, pokazują okrutną twarz. Nie da się wszystkiego wrzucić do jednego worka. W tym pierwszym przypadku cierpienie jest z powodu urażonej dumy, w drugim zdrady rodziny.
Ale jesli zona pozbiej klamala, to dla mnie juz inny pocisk..
Poza tym, nie wybiera się do takich zabaw kogoś tak glupiego by żona czytala jego FB..

Bo gdy się wyda zawsze jest czyjeś cierpienie.

Ale to wszystko i tak uproszczenie skomplikowanego życia.

Dla autora kluczowe, czy jest tam miłosc w tym związku jeszcze..

Może tak a może nie Często powodem zdrady kobiety nie jest seks.

To ciekawe co piszecie, że kobietom przypisywane są częściej inne przyczyny zdrady niż seks. Mnie ciekawi jak często do tych "innych" przyczyn można dopisać jako pewnik z reguły nieudane pożycie małżeńskie? Pewnie zawsze. Która kobieta, będąc SZCZERZE szczęśliwa w łóżku z mężem szuka sobie kochanka? To nielogiczne.

....I wtedy znajduje kochanka do seksu, który to seks ma ekstra z mężem? Bez sensu nadal.

Bo kochanek to jest do seksu. Do wspierania służy przyjaciel, a do budowania kolejnego związku jest kolejny partner. Partner to nie potajemny kochanek. Potajemne, ukradkowe spotkania na seks to nie jest budowanie związku.

Oczywiście znam pogląd że zdrada to jest "jak śmierć najbliższej osoby". Tak uważasz? Okej. Twoja sprawa.

Ja uważam, że ból osoby zdradzonej bierze się albo z powodu niej samej albo z powodu, że druga osoba poszła zabawić się z kim innym, najczęściej chwilowo.

Dobrze. Dla Ciebie tak a dla mnie siak. Rozumiem, że masz inne poglądy i je akceptuję.

Natomiast twoją totalną porażką jest to co pogrubiłem. Jak adrenalina? Jaki triumf? Bo lepszy od żony? O czym Ty w ogóle piszesz? Jakieś wredne podejście do życia... intrygi... wykolegowanie jeden drugiego... podchody... oszustwo... śmierć...

Gary I QuQu nie dogadacie się
Z postów na forum można wyczytać, że Garemu obca jest taka zdrada, gdzie coś się zabiera jednej kobiecie kosztem drugiej, a już na pewno nie żony

Skąd wiesz, ze nie czerpiemy z wlasnych doswiadczen?  Jesli piszesz ze szukasz ponocy dla siebie to powiem, ze cierpi Twoja urazona duma i polykasz gorzką pigulkę rozczarowania. Da się ją popić tylko zrozumieniem żony i być może swojej roli. Nie mylić z winą..mozna zostawic to za sobą bez śladu. Ale pod warunkiem, ze przyczyna zniknęła i żona bedzie szczera.. Bo jak nie, to powtórka gwarantowana a wtedy juz nie ma czego naprawiać. A ty nyślisz ze cudownym sposobem poczujesz się na tyle dobrze, ze zapomnisz. Nie tak to działa..chcesz objawowo leczyć..

Jakiej pomocy oczekujesz?
Co mogliby zrobić dla Ciebie obcy ludzie z internetu, którym piszesz, że nienawidzisz własnej żony po zdradzie, którym piszesz, że nią pogardzasz, że ją lekceważysz, że masz ją za nic, że ją zmieciesz z powierzchni ziemi za to co zrobiła?
My jej nie wybaczymy za Ciebie. Możemy starać się zrozumieć Ciebie, Twoje postępowanie, oraz jej postępowanie (tak, zasluguje na to). Ale my nie przemienimy Twoich uczuć. Możemy Ci pomóc jedynie zrozumieć te uczucia które Tobą targają, spojrzeć na to, co Cię spotkało z innej, Tobie nieznanej, perspektywy. Te spostrzeżenia, rady i uwagi mogą być dla Ciebie jakąś wskazówką, ale nie będą instruktażem postępowania co i gdzie masz nacisnąć zeby zadziałało. Czasu też nie cofniemy. Mało tego, nie ustrzeżemy Cię przed kolejnym takim zdarzeniem w Twoim życiu.

Zgadzam się z tym co napisała Iwona.
Różnie osoby podchodzą do zdrad. Wiele osób nie potrafi mimo chęci dwojga stron odbudować relacji, być dalej razem, ale zostają ze sobą z różnych względów, głownie z powodu dzieci. Ale ta (nieprzepracowana) złość, urażone ego i utrata zaufania dają o sobie znać.
Zdecydowałam się w tym temacie wypowiedzieć tylko dlatego bo znam blisko małżeństwo, w którym kobieta zdradziła, miała dłuższy romans ale zostali razem dla dzieci.
I tylko dla dzieci. Teraz oboje są emerytami, ta zdrada była 20l temu, kochanek już nie żyje.. a mąż dalej jej to wypomina przy pierwszej lepszej możliwej kłótni.
Zaczyna się od przysłowiowej za słonej zupy a kończy na trzeba było wtedy odejść a nie zmarnowałaś mi życie.. Oczywiście są sinusoidy. Mają dzieci więc pewne rodzinne wydarzenia powodują, że zakopują topór bo to np ślub czy nowy wnuk itd. ale to jest chwilowe.
Dlatego autorze albo się z tym pogodzisz, spróbujesz zrozumieć dlaczego do tego doszło i co było do naprawienia i to będziesz chciał naprawić, albo szkoda życia wszystkich, twojego, żony i dzieci..
Ostatnio wprost zapytałam tego faceta, po co wciąż to, tą zdradę wspomina/wypomina, kiedy miałam miejsce lata temu a 'kochanek' już od kilku dobrych lat nie żyje. Odpowiedział, że to w nim siedzi wciąż jakby to było wczoraj. Chciała innego to powinna była odejść. Tylko dzieci.. Ale oni tego nie przegadali, nie przepracowali, zwyczajnie, pod przymusem zerwali wszelkie kontakty z siostrą i rodziną tego męża bo to był jej znajomy.
Nie muszę chyba mówić, że dzieci to bardzo dotyka. Choć już są dorosłe i mają własne dzieci.

rusałka , dużo wody upłynie zanim pojmiesz emocje osoby zdradzonej. Szczególnie osoby która bardzo wiele emocji zainwestowała w związek , stworzyła świat który kręcił się wobec drugiej osoby.
Wcale nie trzeba być „zasadniczym” człowiekiem , żeby mieć kłopot z wybaczeniem.

Zdradzony.
Nienawiść głównie krzywdzi Ciebie.
Warto wybaczyć drugiej osobie, ze względu na siebie samego.
Pozbyć się złych emocji, które niszczą możliwość normalnego funkcjonowania samemu sobie.
Nawet nie musisz tego mówić żonie , po prostu we własnych myślach wybaczyć .

Wybaczenie to nie jest pojednanie.
Pojednanie to jest następny krok w którym uczestniczy już osoba która skrzywdziła .
Informuje ja się, że nie czuje się do niej żalu .

Ani wybaczenie ani pojednanie nie spowoduje ze się zapomni.
Pamięć o krzywdzie pozostanie i nie można tego wymazać .
A może i nie należy , to byłaby naiwność .

Wiesz już że żona nie jest ideałem , ma swoje słabości i potrafi zrobić coś co zaprzeczy temu co wspólnie chcieliście zbudować .
Co z ta wiedza zrobisz, czy ja wykorzystasz do zbudowania podstaw wybaczenia, czy do odejścia i szukania ideału gdzie indziej ( zalatuje naiwnością ) to Twoja decyzja.

Najgorszym rozwiązaniem byłby pozostać i trwać w nienawiści .

Zdąża się , że osoba zdradzona została tak zraniona, że nie potrafi pozbyć się żalu , nienawiści .
Nawet klauzula Mateuszowa o tym mówi .

Minęło już wiele miesięcy od odkrycia zdrady i zerwania romansu. Należałoby  by było podjąć decyzje co dalej.

Są w tym mistrzami ale mają tez trochę racji.

Twoim problemem jest przebaczenie a raczej jego brak, przenoszenie winy na żonę w sensie tego co się działo w waszym małżeństwie wcześniej i zupełny brak refleksji nad tym, a do tego straszne życie fundujesz żonie jakbyś był jakimś sędzią i wykonawcą wyroku jednocześnie. Gdybyś mnie zapytał o zdanie (a nie robisz tego) to bym ci powiedział, że ja tu widzę upadek dwojga ludzi, z których jedno (twoja żona) z tego upadku (zdrady) się zbiera, natomiast ty ze swojego upadku (nienawisc, pycha, przekonanie o wlasnej nieomylnosci i wartosci) nijak sie podniesc nie umiesz przez co ciagniesz w dol i siebie i swoja zona i swoja rodzine. Tak to wyglada.

Kiedy zdecydowale sie, podjales decyzje o pozostaniu z zona to powinna ona byc powiazana z decyzja o wybaczeniu i jesli to nie bylo od razy mozliwe to z mocnym postanowieniem rozpoczecia drogi w tym kierunku poprzez prace nad sobą (a nie nad zona) zeby byc dobrym ojcem i mezem. To nie jest latwe, jest trudne ale albo tego nie podjales albo to ci nie wychodzi lub nie chcesz tego robic, wolisz sie taplac w tym co bylo, albo przez swoj wrodzony masochizm albo przez uwielbienie wrecz zla, ktore ciagle przywolujesz, przypominasz, ciagle stawiasz przed soba na widoku. A jednoczesnie mowisz o zasadach zapominajac ze pierwsza zasada chrzescijanina jest przebaczenie blizniemu, sobie i kochanie drugiego czlowieka a nie nienawidzenie go. To przeciez czlowiek jest krzywdzony przez grzech i to grzech jest wrogiem czlowieka a nie drugi czlowiek. Zapominasz o najwazniejszych zasadach, łamiesz je a jednoczesnie o nich mowisz. Dla mnie to jest po prostu hipokryzja jak nie umiesz postepowac zgodnie z tym co deklarujesz.

Jak sobie radzic napisalem Ci wczesniej, ale zauwazylem ze wolisz dyskutowac z seksoholikiem, czlowiekiem pod pewnym wzgledem upadlym i nagle mnie olsnilo. Przeciez ktos z "zasadami" nie bedzie dyskutowal z kims takim a jesli to robi to czy sam nie jest upadly. I to jest dla mnie juz jasne ale jak z tego upadku sie podniesc?

Przede wszystkim trzeba odrzucic grzech, nie laczyc tego z czlowiekiem, odrzucic nienawisc, przebaczyc sobie i zonie. Zrozumiec ze zaczynamy od nowa z nowa madroscia i refleksja. Zobaczyc, ze zona jest madrym czlowiekiem, madrzejszym ode mnie bo umie sie podniesc z grzechu w przeciwienstwie do mnie, wziasc z niej przyklad. Oczywiscie pycha, nienawisc beda Ci wmawiac ze to ty jestes lepszy, madrejszy i beda cie dalej utwierdzac w tym co jest teraz. Jesli tego nie odrzucisz to nic sie nie zmieni.

I na koniec Cie trochę postrasze. Wg. chrzescijanskiej teologii i wszystkiego co znamy, to nie grzech definiuje czlowieka ale to czy go odrzuca i jak podchodzi do zycia, innych, do Boga. (pisze to tylko dlatego ze deklarujesz wiare). "I moze byc tak, ze twoja zona, ktora zgrzeszyla ale sie nawrocila pojdzie po smierci od razu do nieba a ty ktory choldujesz nienawisci, mozesz nawet trafic do piekla". Ja tu nie chce byc sedzia ale znasz te zasady i wiesz na czym to wszystko sie opiera. Tu trzeba sie zaprzec samego siebie, potrzeba pokory, unizenia.

Piszesz tez ze zona klamala 1,5 roku. To odpowiedz mi na proste pytanie. Jesli odmawiasz Ojcze nasz i tam jest "i przebacz nam nasze winy jako i my przebaczamy naszym winowajcom" to powiedz jak sie z tym czujesz mowiac te slowa i jednoczesnie klamiac od roku?

Niestety z historii mojej rodziny powiem Ci że zostanie z nią dla dzieci jest problematyczne, ponieważ istnieje spora szansa że ona zdradzi Cię raz jeszcze.
Jedyne co mogę doradzić to, w momencie w którym zdecydujesz się już na rozwód - zatrudnij bardzo dobrego detektywa aby Cię baba w kanał nie wpóściła.
Jak jeszcze wyjdzie orzeczenie o Twojej winie to sie nie uwolnisz od niej do końca świata.

Autorze proponuję separację i przepracowanie z psychologiem swoich kompleksów i - przede wszystkim - ego. Bo to ono Cię szarpie.

Wybaczenie to podstawa. Jeśli tego nie zrobisz możesz nawet zachorować na raka.
Brak wybaczenia to trucizna która niszczy.

Życie łaską Boga uwalnia do braku wybaczenia.
Skuteczna modlitwa to koronka do miłosierdzia bożego i różaniec.
Na internecie czy  na youtube masz jak te modlitwy sie odmawia.

Każdy na swój sposób stara się Ci pomóc,Ale Ty nie przyjmujesz tej pomocy Ty chcesz aby wszyscy "łączyłi się z Tobą " w Twoim cierpieniu.
A może czas przestać myśleć o tym cierpieniu jaki sprawiła Ci żona,

Ja Ciebie rozumiem i wiem że to jest droga przez złość. przejdziesz, skrócić się nie da. Życie uczy pokory i tego ze ludzie są niedoskonali i niekoniecznie mają odwagę być szczerzy. Nie uważam, ze jesteś winny w tym wątku komukolwiek wdzięczność za wypowiadanie się w Twojej sprawie. Weź to, czego w tej chwili potrzebujesz.

Ludzie się z tego śmieją ale to fakt, że modlitwa pomaga. Czasami trzeba dużo determinacji, wysiłku, w moim przypadku to był cały rok zmuszania się do codziennej modlitwy, tego co napisałaś powyżej. Potem przyszła przemiana.
Odczytuje to jako łaskę. Samo niestety nic się nie zrobi. Trzeba tylko zrezygnować z pychy, z uważania siebie za kogoś lepszego, wartościowszego od innych. Przecież mamy inne cechy, inne poważne wady i wcale nie jesteśmy
lepsi nawet jeśli wydaje się nam, że lepiej postępujemy albo, że nie postępujemy źle.

Daro, wybacz off top- ale Tobie to się pycha wylewa uszami- i wątpię by komuś na forum to umknęło..
No chyba Twoja przemiana jeszcze nieskończona.. Bo przemiana to wielkie słowo- i dotyczy całej osobowości- a nie 1 sprawy.
A Ty tutaj regularnie obrażasz użytkowników forum przedstawiając się jako jedyną wyrocznię, której zdania warto słuchać. Zdajesz sobie z tego sprawę?

Posty w których uważasz że Cię obrażam, zgłaszaj do moderacji.

Po co? Nie lubię donosicielstwa. Ale że obrażasz to fakt wielokrotny, praktycznie od samego początku. Coś Ci się też pomyliło w kwestii pychy. Ty chyba mylisz pojęcia pychy z tym jak ktoś zdecydowanie i jednoznacznie wyraża swoje zdanie. Tak już jesteś przesiąknięta liberalizmem w którym najlepiej nie mieć jednoznacznego zdania, być jak trawa i dostosowywać się do zdania innych, nie wychylać się a jeśli ktoś ma inne to najlepiej wyśmiać, obrazić, ze tego nie widzisz. Bardzo to żałosne jest zwłaszcza, że tak jak Ci napisałem jakiś czas temu znalazłem twój post z przed kilku lat (przypadkiem) gdzie broniłaś zasad i tradycji, które dzisiaj atakujesz. To jak można Ci wierzyć? Kiedyś tradycjonalistka z zasadami, dziś liberałka bez jasnych zasad. Wszystko to się jakoś rozmywa, twoje uwagi,w tym ciągle w moją stronę, również. To nad sobą się zastanów zanim kolejny raz zaczniesz mnie obrazac, wysmiewac nicka i atakowac.

Zupełnie się z tym nie zgodzę. Autor pisze konkretnie, fakt wyszło z czym też jest u niego problem, ale po prostu natrafia na próżnię bo dziś na forum brakuje osób, które rozumieją zasady, kiedyś może były takie ale wybyły. Wszystko się dewalułuje. A to, że ktoś się z czymś zmaga, walczy to nie znaczy ze wszczyna kłótnie. Raczej sczerze opisuje swoje zdanie i jest za to atakowany. Tak to niefajnie wygląda. Też się zastanawiam czemu tak jest bo zauwazyłem, że ataki są z róznego powodu, różne i na rózne osoby. Podsumowując wydaje mi się, ze po prostu jesli ktoś reprezentuje swiatopoglad ktory jakby obala, stawia pod znakiem zapytania moj wlasny to najlepiej sprawe dysonansu u mnie pogrzebac a autora zaatakowac, wysmiac i shejtowac.

Tak jak zauwazylem kiedys mozna bylo podyskutowac, byly propozycje rozwiazania sytuacji. Ale te czasy sa przeszloscia. Jesli np. autor postanowil pozostac w malzenstwie to na tym sie budowalo "rady" a dzis tylko rozstanie, malzenstwo nie ma sensu, itp. To sa wlasnie skutki liberalnej propagandy i tego jak to ludzie przenosza do swojego zycia. Otaczaja nas tresci hedonistyczne i musi to miec przelozenie na realne zycie ludzi, rozbicie rodzin, itp. bo ludzie przejmuja te zachowania ktore widza w mediach, zdrady, wszechobecne, klamstwa, itd.

Autor spotkal sie z tym u siebie w domu, juz nie na filmie i w serialu, ale takie tresci otaczaly jego zone i wiele osob, rowniez tutaj, ze skutkami tego sie spotkalo. Ale co tragiczne to nadal prawie nikt nie widzi z czego to wszystko wynika. I osoby pokrzywdzone zamiast podjac jakas refleksje odrzucaja zasady i spolecznie przyczyniaja sie do kolejnych takich sytuacji, statystycznie w spoleczenstwie.

Kłótnie są wszczynane w 80% przez mnie jak sobie nie radzę z "szczerością" okazywanych uczuć przez żonę, przyjmuję je lecz obecnie są one postrzegane przez mnie jako staranie z strachu żony i poczucia winy. Po roku życia w tej atmosferze i przeżywając tą sytuację odezwała się moja stara choroba sprzed 10 lat, co również jest konsekwencją tej nerwowej sytuacji z pkt. widzenia lekarzy, choroba ta powoduje omdlenia i generuje dodatkowe koszty leczenia i trucie lekami, co w konsekwencji mnie zabija. Z chorobą się godzę lecz również to dokłada cegiełkę do konsekwencji zdrady.
Wcześniej żona nie wykazywała takich starań i uczuć. Nie potrzebuję ciągłej adoracji i interesowania się moją osobą. Jest to dla mnie nienaturalne. Mówię o tym żonie by tak nie robiła lecz ona się zapomina i moje uwagi wywołują w niej emocje, które w konsekwencji wywołują wyrzucanie sobie błędów i wzajemne obwinianie. Z potulnej żony wychodzi jej frustracja i to jest to 20%. Każdy człowiek ma w sobie diabła tylko czy umie nad nim zapanować i czasem próbowałem go z żony wyciągnąć by pokazała tą bezduszną osobę jak trwała w romansie. 
Zarówno ja jak i żona za szybko chcemy by było dobrze, a jak jest za dobrze to  moja podświadomość mówi, że hola hola, coś tu nie gra - tak było jak ona popadała w romans i zaświeca się czerwona lampka braku zaufania i strach przez powtórką z rozrywki.
Separacja nie wchodzi w grę, było jeszcze gorzej jak się wyprowadziłem. Ja miałem satysfakcję, że zostawiłem ją i czułem się lepiej, ma na co zasłużyła, lecz na tym cierpiała żona i dzieci. Ciągłe okłamywanie dzieci że tata idzie do pracy na noc i udawanie przed znajomymi i rodziną, że jesteśmy szczęśliwą rodziną nas wykańczało i generowało kolejne kłótnie. Dzieci też dały odczuć swoją dezaprobatę swoim zachowaniem i przeżyciami. Nie ma co o tym pisać - jednym słowem tragedia.
Ja do końca nie byłem sobie w stanie wyobrazić i sądzę, że większość mężczyzn do momentu aż znajdą się w takiej sytuacji, co  czuje kobieta i do czego jest zdolna jak się jej świat wali i traci bezpieczeństwo i poczucie stabilności społecznej i życia ze świadomością, że rozwaliła małżeństwo, a dzieci  ojciec będzie odbierał spod bramy. Można się uśmiechać i robić ładne oczy lecz życie szybko zweryfikuje ten stan na różnych poziomach. Straszycie, że będę płacił alimenty... i zapłacę do dochodu 1000, 2000, albo 500 zł.......ale mogę i być "bezrobotny", jak pójdzie w zadry to dostanie minimum. Żona wie że dzieci kocham nad życie i więcej dostaną $ jak nie będzie ciągała mnie po sądzie i to jeszcze z jej winy. To nie kasa daje szczęście i jest motywatorem szczęści, pustka wcześniej czy później zaglądnie do twojego życia.
Widzicie, że wszystko się ładnie piszę lecz wiem, że muszę życie i zdrowie wsiąść w swoje ręce i dać choć promyk zaufania żonie by dać szczęście całej rodzinie.
Skończyć z oskarżaniem i powrotami do romansu i wykorzystywać to usprawiedliwiając każdą moją słabość i zachciankę popadając w pychę. Ja to wszystko wiem, gorzej jest to wdrożyć. Wiem że problem jest we mnie, czytam wasze rady za które serdecznie dziękuję, zarówno zimne kubły wody jak i motywujące. To moje problemy i moje zdrowie się sypie, jak się wykończę to i nawet jeśli dla dzieci miałbym zostać to długo ojcem się nie nacieszą a i matce odbiorę kilkanaście wiosenek.

A może nie powinieneś na siłę tego wszystkiego na raz naprawiać.
Dajcie sobie czas, może trzeba zacząć od drobnych kroczków.

Czyli jednak zależy Ci i na żonie i na dzieciach. To na tym się skup. Dzieci i tak kiedyś wyjdą z domu i to teraz możesz się z nimi cieszyć, przeżywać, czerpać satysfakcję z waszych relacji.

Bo jesteś mądrym facetem. Zobacz jeszcze w żonie człowieka. Męczyć się będziesz jeszcze jakiś czas ale kiedyś to osłabnie, odejdzie. Czas leczy rany.

Inaczej być nie mogło. Co zadecydowało?

Dobrze zrobił.
Ja gdybym kochał żonę a ona by mnie zdradziła to bym brzydził się jej dotknąć bo bym miał przed oczami jej stosunek z innym mężczyzną. Fuj.

Bo widzisz ze zdradxonymi często bywa tak, że reagują w dużym poślizgiem. Zdarza się, że zdradzony najpierw daje szansę i na oko wygląda to tak, że jakoś się ułoży. Zdradzony z pozoru zachowuje się normalnie, powoli wszystko wraca do normy. Osoba zdradzająca oddycha z ulgą, że tak łatwo poszło i życie toczy się dalej.

Tymczasem nie jest tak do końca. W głowie zdradzonego wszystko dalej się kotłuje, bywa że nawet i po latach wraca całe to szambo, które przeżywa się dowiadując się o zdradzie współmałżonka. I nagle, w najmniej przez zdradzającego momencie zdradzony stwierdza, że jednak nie może tak dalej i najczęściej odchodzi.

To że ty wiesz, iż źle zrobiłaś nie oznacza jeszcze, że twój maz pogodził się z tym wszystkim. Przez jakiś czas starał się, nawet zmienił sporo w swoim zachowaniu, ale niestety rzecz przerosła go i nie przeskoczył żalu, bólu i urazy do ciebie.

Dlatego odszedł od ciebie.

Tylko ja umiałam się przyznać do zdrady a on jak tylko się  dowiedziałam o jego romansie z mężatką to na drogi dzień się wyniósł i jeszcze groził.