Może to nie depresja? - Netkobiety.pl

Samo pójście do lekarza i zapisanie się nie wystarczą.
Musisz chcieć coś zmienić, włączyć pozytywne myślenie i przestać się skupiać na tym, ile rzeczy nie możesz zrobić. Skup się na tym, co zrobić możesz. Masz multum wolnego czasu. Zapisz się na jakieś warsztaty, idź do kina, restauracji, teatru. Idź do fryzjera, na jakiś zabieg do kosmetyczki. Zrób cokolwiek.

Bo jeśli faktycznie nie pomoże nic, to może nie masz żadnej choroby, a jedynie marudny charakter. Są tacy ludzie, którym nic nie pasuje i narzekają na wszystko.

Ja biorę leki, w odróżnieniu od opisanego przez ciebie cukrzyca, chodzę też na terapię i wykonuje zalecane przez ćwiczenia. Ale to na mnie zwyczajnie nie działa. W kinie byłam niedawno dwukrotnie, pisałam też, że chodzę na angielski, do dyskusyjnego klubu książki i dyskusyjnego klubu filmowego. Do fryzjera chodzę raz w miesiącu. Ja pytałam na czym ma polegać to leczenie psychoterapia, bo może ja coś źle robię. Nie widzę sensu w ciągłym powtarzaniu, że źle się czuję. Co mi to da? I plakaniu tam w gabinecie. To nic nie zmienia.

Widziałam ZAKONNICĘ horror. Bardzo mnie podekscytowal, lubię takie bajeczki. Ponadto oglądałam Jeszcze KAMERDYNERA. Ten z kolei mnie znudził tłem historycznym i jakby nieautentyczna gra aktorów. A ostatnio na kółku filmowym oglądałam NINĘ. Ten to już totalnie do bani. W ogóle nie mogłam wgryzc się w problem miłości kobiety zameznej do rzekomej surogatki. Dluzyzny, Dluzyzny i jeszcze raz Dluzyzny. To tyle o filmach, które ostatnio miałam okazję obejrzeć.

Chodzisz od lat na terapię i nie masz najmniejszego pojęcia czym jest. Idziesz do nowego psychiatry i walczysz o swoje a nie poddajesz się biernie i od pół roku bierzesz lek, który nie działa ( twoje słowa )
Wiem jak działa depresja ale wiem też że można z nia skutecznie walczyć i wyjść z tego a dobrego myślenia można się nauczyć.
U Ciebie to wszystko jest jakieś takie bardzo mechaniczne. Rzuć w cholerę i terapię i psychiatrę.

Dzisiaj lekarz psychiatra powiedział mi, że on już nie wie jak mnie leczyć, bo już brałam wszystkie dostępne leki i żadne nie pomagają. Powtarzam, byłam u dwóch innych i też nie zalecili innych leków. Czyli nie pozostaje nic innego jak nie brać ich wcale, bo czy biorę czy nie biorę to na jedno wychodzi. Co do mechanicznego wykonywania zadań zalecanych przez terapeutke to wykonuje je tak jak umiem. Może i jest to mechaniczne, ale starałam się przytulać wewnętrzne dziecko, napisałam wyobrazona historie z dzieciństwa, narysowalam rysunek jak chciałabym żeby wyglądało moje życie. Ale nie poczułam żadnej poprawy po tych działaniach. Nie wiem jak miałabym je wykonywać z zaangażowaniem. Może po prostu nie umiem. Po prostu nie wiem jak to zrobić. Czy to takie dziwne? Czytam różne fora i tam też ludziom nie pomaga psychoterapia. Może są tacy ludzie na których ona nie działa. Czy to takie dziwne i niespotykane? Jutro zamierzam powiedzieć terapeutce, że mam wątpliwości co do zastosowania terapii względem mojej osoby. Że nie czuję do niej silnej więzi, że jestem zestresowana każdym spotkaniem i że jestem sfrustrowana brakiem skuteczności tych działań. Będzie to dla mnie bardzo trudne, ponieważ nie umiem mówić ludziom nie przyjemnych rzeczy. Ale postaram się.

A tego nie zrobisz w ciągu kilku spotkań więc oczekiwanie, że poprawa pojawi się po kilku wykonanych zadaniach jest naiwne.
Masz Miss przykład po tym co przed chwilą napisałaś- ze znajdujemy to czego szukamy. Nie wierzysz w terapię i widzisz wokół siebie przykłady tylko tych ludzi , którym nie pomogła ( pomijając ze nie znasz całej historii tych osób). Ja znam głównie przypadki pozytywnego wpływu terapii na życie z sobą w roli głównej. Może takich szukaj??
Szkoda kasy, czasu Twojego i terapeutki.
Raz Jeszcze polecam Ci książki Davida Burnsa psychiatry .

Z terapeutką jak najbardziej porozmawiaj o frustracji i braku wiary w skuteczność jej działań. Jest istotnym by komunikować swoje uczucia.

Jednak jak Mahika słusznie zwróciła uwagę, ŻADNA terapia nie działa po kilku spotkaniach. To jest zawsze długotrwały proces trwający miesiącami, a nawet latami. Przy Twoich blokadach- bardzo długotrwały. Coś mi się wydaje, że znowu dajesz nogę już na starcie, by tylko przypadkiem nie dać szansy na jakiekolwiek zmiany. Bo a nuż cos zacznie działac.

Znam osobę która również leczyła się psychiatrycznie przez wiele lat i nie pomagało nic.
Okazało się że ta osoba kiedyś zajmowała się okultyzmem.
Poszła do Egzorcysty i to czego Nie potrafili dokonać psychiatrzy dokonał egzorcysta.

Dziękuję za bardzo mądra wypowiedź. Ani znasz mnie i moją historię, ani jesteś biegły w temacie. Nawet Kiepskich dobrze nie potrafisz zrozumieć. Akurat Kiepski był bardzo zadowolony ze swojego życia. Ja jeszcze dwa lata temu byłam aktywna, teraz też wychodzę z domu, ale pewnie geniuszu nie doczytałes. Ale nie czerpie żadnej radości z życia.

No wybacz, ale ze farmakologia nie działa to chyba nie ma w tym mojej winy. Sama wiara nie wystarczy, to są lekarstwa więc albo działają albo nie. Ja nie mam na to wpływu.

Nie mam nic do wybaczania.
Po prostu zastanawiam się, czy jesteś świadoma tego, że negujesz absolutnie każdą metodę, która mogłaby Ci pomóc, która mogłaby poprawić Twój stan.
I nie tylko o farmakologii pisałam.

Praca to też jest stres. Nie wiem czy dla osoby w moim stanie psychicznym byłoby to dobre wyjście. Czy np takie sprzątanie, bo jaka inna pracę znajdę, tak wielce poprawiłoby moje samopoczucie. Próbowałam różnych form zatrudnienia, najdłużej dałam radę 10 miesięcy. Wiem, że poszłabym parę razy i zrezygnowała. Próbowałam, nie wyszło.

Sama nie wiem po co to napisałam. Może żeby się anonimowo wygadac. W życiu codziennym wstydzę się przyznawać do mojego samopoczucia i udaje, że wszystko jest ze mną ok. Obawiam się niezrozumienia. Może podświadomie liczyłam, że napisze ktoś, kto   miał podobnie, ale jakoś sobie z tym poradził. Ale tutaj spotkałam się z krytyka i nie rozumieniem. Swoją sytuację psychiczną traktuje jako rzecz wstydliwa, mam wyrzuty sumienia i poczcie winy, że nie umiem sobie z tym poradzić. Pewnie nie pozostaje mi nic jak, akceptować ten stan, tak jakbym nie miała nogi albo ręki. Skoro nic nie pomaga, muszę tak żyć. Nie umiem zmienić swego samopoczucia, codziennie próby nie przynoszą rezultatu, czuję się bezsilna. Pisałam tu zawsze pesymistyczne, ale to jak czuje się od dwóch lat, po wejściu w związek jest nie do opisania. Tak źle nie było. Może powinnam się cieszyć, bo w przyszłości może być jeszcze gorzej.

Neguje, bo nie pomaga. Co mam konkretnie zrobić żeby zaczęła pomagać? Jeśli jesteś taka mądra, to wskaż sposób.

Tak, to moja wina. Jestem uzależniona. Ale od roku i dwóch miesięcy już nie pije, a leki nadal nie działają. To już nie moja wina. Ferdynand Kiepski był zadowolony ze swego życia, nie chciał podjąć pracy i takowa wprawilaby go właśnie w poczucie nieszczęścia. Żadna interpretacja sztuki nie ma tu nic do rzeczy, taki jest przekaż filmu.

Dziewczyno, dam Ci receptę: kazdego ranka biegaj przez godzinę po osiedlu. Muza na uszach czy radio czy audiobook i szalejesz Jak po miesiącu Ci to nie zmieni stanu świadomości, to ja wymiękam.

Przeczytaj wątek od początku.

Mogę Dziewczyna jest na emeryturze, próbowała różnych prac, ale w żadnej się nie odnalazła.
Uważam, że brak systematycznego zajęcia może potęgować depresję.

miss, mnie tez czasem boli kregoslup w pracy, nie ma to tamto

Ale tak mi przyszlo jeszcze do glowy - dużo w Twoich postach jest o przymusie (wewnętrznym). Zmuszam się - do wstania, ubierania, do chodzenia na angielski.. Skoro probowalas już wielu rzeczy i nie skutkują, to może spróbuj jeszcze - się NIE zmuszać. Np. w jeden dzień potraktować się lagodnie - np. dziś się nie zmuszam do niczego - leze, nie ubieram się, nie ide na angielski, bo mi się nie chce. Może wtedy znajdzie się miejsce na to, czego chce, co lubie, a nie to, co musze.

Robię takie dni, ale wtedy mam poczucie winy i wyrzuty sumienia

W sumie, to pytałam już o to parę stron wstecz.

Po chwili zastanowienia i odpowiadając na twoje pytanie, dochodzę do wniosku, że wszystko, ale to dosłownie wszystko wydaje mi się pozbawione sensu. Każda czynność, każde działanie, łącznie z najprostszymi takimi jak ubieranie, mycie i wstawanie. Nie chce mi się chodzić na angielski i się go uczyć, chociaż sama dokonałam wyboru, żeby się na niego zapisać. Po prostu muszę tam chodzić, bo inaczej trzeba zapłacić 3.000 zł. Nie chce mi się sprzątać, nie chce mi się wyjść z domu. Tak jak mówię wszystko dla mnie jest nieprzyjemne i pozbawione sensu. Jak bym mogła to bym chciała spać 24 godziny na dobę, żeby uciec od tego nieprzyjemnego stanu. Ale nie chce mi się spać, w ogóle po tych tabletkach antydepresyjnych jestem tak pobudzona, że nie śpię do 3 nad ranem. Mam odczucie takie, że już nic pozytywnego w życiu nie czeka. Ze juz wszystko przeżyłam, spróbowałam, że nic się nie udało i nic się udać nie może. Ze teraz tylko choroby, starzenie i śmierć. Właściwie każde działanie, które podejmuje jest działaniem z przymusu i poprzedza je zdroworozsadkowy dialog, że tak trzeba. Ze trzeba wyjść do sklepu,bo będę głodna, że trzeba wyjść z psami, bo narobia w domu, że trzeba zapłacić za telefon i mieszkanie, bo wyłącza albo wystawia na licytację. I tak w kółko to jest strasznie nieprzyjemne i męczące, a najlepiej byłoby spać albo odleciec. Czasem myślę, że dobrze, że mieszkam z mamą, bo nie wiem czy bym się nie znieczulala alkoholem jakbym była sama. Jedyna przyjemność sprawia mi ucieczka w sen. I tak trwam w tym stanie od około 2 lat. Czasem ludzie się, że może na następny dzień jakoś sobie coś przetłumacze, że będzie lepiej, że odnajde sens, że będę radosniejsza, że będzie mi się chciało. I kolejny dzień jest taki sam. Najgorsze jest to poczucie bezsensu każdego działania. Nie wiem jak to jaśniej przedstawić. Ostatnio wchodzę czasem na sympatię, choć wiem, że w stanie, w którym teraz jestem nie mam czego tam szukać. Ale nawet to wydaje mi się pozbawione sensu, bo piszą do mnie sami tacy ludzie, którzy się do związku nie nadają. Zresztą ja obecnie też się do związku nie nadaje i nie wiem czy kiedykolwiek nadawać się będę.

Triazodan brałam, buprion brałam, sprawdzam dalej. Tianeptyne nie wiem czy stosowałam. Mirtazapina biorę teraz na sen, ale to raczej słaby lek antydepresyjny. Zapytam o ten coaxil lekarza w czwartek.

O ten coaxil jedynie mogę spytać, bo resztę brałam z tych leków co mi napisałaś. Ale teraz biorę Mao i będę musiała mieć dwa tygodnie przerwy.

Duloksetyne brałam, nie pomogła.

Miss... i co z tego, że nie chce Ci się wstawać, ubierać, czy myć ?  Jeżeli nie potrafisz inaczej, to zwyczajnie się do tego zmuszaj.  Ustal sobie plan dnia i ściśle się go trzymaj. Najlepiej w punktach, które będziesz z listy wykreślała. Przestań skupiać się na sensie, czy bezsensie tych działań, a zacznij podchodzić do tych spraw zadaniowo. Muszę wstać, umyć się, wyjść  z domu po drobne zakupy lub na spacer. Nie jesteś osobą niepełnosprawną ruchowo i jeżeli zaczniesz być w stosunku do siebie odpowiednio konsekwentną, to w końcu się z tego zapętlenia wygrzebiesz. Jeżeli potrafisz się zmusić do wyjścia z domu na spotkanie z koleżanką, czy lekcje języka, to oznacza, że codzienne choć wymuszone spacery są również w zasięgu Twoich możliwości.  Rozumiem, że Ci się nie chce, ale się do tego zmuś. Oczywiście, że efekty podjętego wysiłku nie nastąpią w tempie działania tabletki przeciwbólowej, ale będą się sukcesywnie pojawiały. Niestety w wychodzeniu z Twojego stanu psychicznego, szalenie ważna jest wytrwałość z czym w moim odczuciu masz ogromny problem. Obawiam się, że stałe źródło dochodu oraz wyrozumiała matka ułatwiają Tobie tkwienie w stanie w jakim się znalazłaś.

Teoretycznie podejmujesz działania w kierunku poprawienia jakości swojego życia, ale mnie to wygląda na przysłowiowe mydlenie oczu w dodatku swoich własnych. Nie gniewaj się, ale zwyczajnie "nie czuję" sensu Twoich zabiegów. Nie  rozumiem na przykład jak osoba mająca  aktualnie problem w kontaktach z innymi ludźmi, która jak sama napisałaś zapomina języka w gębie, może się odnaleźć i dobrze poczuć w szerokim gronie osób dyskusyjnego klubu filmowego ? Dla mnie to jest jakiś masochizm normalnie... Może efektywniej byłoby przynajmniej na początku, umawiać się z ludźmi w mniejszym gronie na spacer, czy kawę, tak abyś miała przyjaźniejsze warunki do luźnej rozmowy ? Nie rozumiem również, dlaczego tak bardzo wzbraniasz się przed podjęciem  pracy nawet poniżej swoich kwalifikacji zawodowych, skoro owa praca  w Twoim przypadku ma pełnić w pewnym sensie rolę terapeutyczną, a nie być trampoliną w karierze zawodowej ? W tej chwili chodzi przecież o to, żebyś w ogóle ruszyła z miejsca, zwyczajnie musiała wyjść z domu, miała jakąś sensowną rutynę w swoim życiu i przywykła do obcowania z innymi ludźmi. Rozumiem, że się boisz, ale musisz się zmusić do działania zanim zachce Ci się chcieć. Czasami trzeba pewne problemy rozwiązywać "siłowo"... niestety.

Naprawdę w żaden sposób nie chcę umniejszać problemom Miss. Wiem natomiast, że bez wkładu własnego leki cudu nie uczynią... a terapia elektrowstrząsowa, to już zupełnie mnie przeraża. Wprawdzie niewiele na ten temat wiem, ale w moim odczuciu tego rodzaju środki, to  już chyba ostateczność. Mnie w ogóle zaskakuje ta dość powszechna dziś w społeczeństwie wiara w cudowną moc uzdrawiającą leków antydepresyjnych...

Ale w jakim mam mniejszym kręgu iść? Ja mam tylko jedną koleżankę. Wszędzie chodzę sama, poszłam na to kółko filmowe po to żeby wyjść do ludzi. Nie mam gdzie indziej iść. Mylisz że jak pójdę sprzątać [w domu mam problem ze sprzątaniem) albo do Lidla na kasę to tam mój stan psychiczny się poprawi w takim stresie? Zmuszam się prawie codziennie do tego wszystkiego co mówisz i nic się nie polepsza.

No i widzisz, da się

Ale od czegoś trzeba zacząć, przestań marudzić i narzekać, bo to mega męczące i takim nastawieniem odpychasz ludzi od siebie.

Zaczęłam, a dziś jest znowu tak samo źle. Mam zaprosić nieznana osobę z internetu do domu, po pierwszym spotkaniu?