Romans...jestesmy podli? A może miłość.... - Netkobiety.pl

No i, co mam Ci powiedzieć, byś zrozumiała, że to Ty jesteś we własnej głowie. Nikt inny. Nie tenże "on", nie partner za górami, za lasami, ale ta, znana od lat wielu, Ty sama.
Już kiedyś pisałem, że miałem przyjaciółkę (miałem, bo zmarła kilka miesięcy temu) i przełożoną jednocześnie, wobec której poczułem coś innego, niż przyjaźń tylko i szacunek podwładnego. Ona nie miała nic przeciwko temu, bym zaglądał do niej, prywatnie, po pracy. Rozmowy z nią były czymś  niesamowitym.
Jednak uznałem, że przyjaźń ta, więcej warta jest od zauroczenia osobą znaną od lat. Zaufanie, którym obdarzaliśmy się wzajemnie, kazało mi ograniczyć kontakt. Nie powiedziałem  w czym rzecz, zasłaniając się tym, że moje dzieci wymagają większej uwagi (na marginesie, była to prawda, niestety).
W tym czasie pozostawałem w mało znaczących dwóch relacjach z kobietami, opartych na seksie. Wcale nie je miałem na uwadze, a tę właśnie przyjaciółkę, równie samotną. I egoistycznie, samego siebie.
Dałem radę, choć widywaliśmy się codziennie przez kilka - kilkanaście godzin,  siedem dni w tygodniu przez kolejne 20 lat prawie.
By o czymś zdecydować, wybrać trzeba. I nic więcej. Tylko tyle i aż tyle.

Nie wiem, może ja tylko tak mam, ale dla mnie różnica pomiędzy sympatią koleżeńską a zauroczeniem granica może, choć oczywiście nie musi, być bardzo płynna.
Piszesz, że niechcący sąsiada spotykasz w sklepie, ja spotkałam na chodniku. Wystarczyła krótka rozmowa, by wywarł na mnie duże wrażenie. Czy na tym etapie fascynacja drugą osobą to mój świadomy wybór? Nie powiedziałabym. Wyborem byłoby już np. mając tą świadomość, że mi się podoba, przystanie na jego jakąś dwuznaczną propozycję lub ewentualne przejęcie inicjatywy w celu bliższego poznania (za taką nie uważam, mimo wszystko, przypadkowego spaceru z psami). 
I tu nie o to chodzi, co ja w danym przypadku powinnam zrobić, co dla mnie lepsze, bo to też nie mój wątek, ale bardziej o sam fakt, ten cały mechanizm. Przecież podobnych przypadków jest cała masa. Wiele romansów czy nowych związków zaczyna się od pozornie 'bezpiecznej' przyjaźni, fascynacji. Na tym forum rozłożono na czynniki pierwsze różne sytuacje, mechanizmy z wielu punktów widzenia, ale zwykle już po zdradzie, kiedy mleko rozlało i dana osoba podjęła ten wybór, o jakim tu piszecie. Nie doszło by jednak do tego, gdyby nie ten pierwszy etap na który ja staram się zwrócić uwagę. Oczywiście nie mówię tu o sytuacji, kiedy ktoś planuje zdradę z premedytacją, ewidentnie podrywa czy wprost proponuje romans, sytuacji gdzie nie ma uczuć, tylko seks. Bo wtedy sytuacja jest jasna.
Mówię o sytuacji, kiedy pojawia się fascynacja w momencie, kiedy tak naprawdę jej nie planujemy. Chcemy być wierni, lojalni... a tu nagle poznajesz kogoś i cię "bierze". Wiadomo, że nie zdarza się to często, też nie każda sympatia przeradza się w zafascynowanie, ale może każdemu przytrafić, nawet tym będącym w związku. No i co wtedy? I tak jak pisałam wyżej, najlepiej uciąć kontakt, jednak nie zawsze się da tak diametralnie. Często są sytuacje, że tą osobę tak czy siak widywać będziesz. Jak się wtedy zachowyw(y)wać wobec partnera/partnerki? Przecież wiadomo, że jak ktoś inny siedzi w głowie, trudno udawać, choć też można być dobrym aktorem, ale na ile starczy sił? Powiedzieć, nie powiedzieć, poprosić o czas? Tzn mówię tu o sytuacji, kiedy jeszcze do niczego nie doszło więcej. Wiadomo, że jak się powie, to konsekwencje mogą być druzgocące i nie warte sytuacji. Bo zdrada emocjonalna, to też zdrada, może nawet gorsza niż przysłowiowy skok w bok. Ale co jeśli to rzeczywiście przyszło niespodziewanie i np ucięliśmy to, kiedy zaczęło być niebezpiecznie?  Jak sobie z tym radzić? Chodzi mi tu głównie o relacje z partnerem. Decyzję o zakończeniu rozwijającej się przyjaźni można podjąć tu i teraz, ale za pstryknięciem palca nie da się przeprogramować uczuć.
Tu przypomniał mi się jeden wątek, niestety już nie pamiętam nicku, ale żonaty facet spotkał się ze swoją dawną miłością i uczucie odżyło, to trochę inna sytuacja, bo odżyło a nie się pojawiło, ale on nie chciał tracić rodziny, nie chciał romansu, ale nie mógł sobie poradzić z tym uczuciem. A to zabrał rodzinę gdzieś na weekend, a to to, a to tamto, ale nadal myślał o ex. W końcu powiedział żonie, albo ona dowiedziała (już nie pamiętam dokładnie) i nastąpił początek końca jego małżeństwa. Czy taka reakcja żony była adekwatna do 'winy' jego? Nie jestem przekonana.
Nie wiem czy to co piszę jest zrozumiałe o co mi dokładnie chodzi...

Roxann napisał/a:

Nie wiem, może ja tylko tak mam, ale dla mnie różnica pomiędzy sympatią koleżeńską a zauroczeniem granica może, choć oczywiście nie musi, być bardzo płynna.
Piszesz, że niechcący sąsiada spotykasz w sklepie, ja spotkałam na chodniku. Wystarczyła krótka rozmowa, by wywarł na mnie duże wrażenie. Czy na tym etapie fascynacja drugą osobą to mój świadomy wybór? Nie powiedziałabym. Wyborem byłoby już np. mając tą świadomość, że mi się podoba, przystanie na jego jakąś dwuznaczną propozycję lub ewentualne przejęcie inicjatywy w celu bliższego poznania (za taką nie uważam, mimo wszystko, przypadkowego spaceru z psami). 
I tu nie o to chodzi, co ja w danym przypadku powinnam zrobić, co dla mnie lepsze, bo to też nie mój wątek, ale bardziej o sam fakt, ten cały mechanizm. Przecież podobnych przypadków jest cała masa. Wiele romansów czy nowych związków zaczyna się od pozornie 'bezpiecznej' przyjaźni, fascynacji. Na tym forum rozłożono na czynniki pierwsze różne sytuacje, mechanizmy z wielu punktów widzenia, ale zwykle już po zdradzie, kiedy mleko rozlało i dana osoba podjęła ten wybór, o jakim tu piszecie. Nie doszło by jednak do tego, gdyby nie ten pierwszy etap na który ja staram się zwrócić uwagę. Oczywiście nie mówię tu o sytuacji, kiedy ktoś planuje zdradę z premedytacją, ewidentnie podrywa czy wprost proponuje romans, sytuacji gdzie nie ma uczuć, tylko seks. Bo wtedy sytuacja jest jasna.
Mówię o sytuacji, kiedy pojawia się fascynacja w momencie, kiedy tak naprawdę jej nie planujemy. Chcemy być wierni, lojalni... a tu nagle poznajesz kogoś i cię "bierze". Wiadomo, że nie zdarza się to często, też nie każda sympatia przeradza się w zafascynowanie, ale może każdemu przytrafić, nawet tym będącym w związku. No i co wtedy? I tak jak pisałam wyżej, najlepiej uciąć kontakt, jednak nie zawsze się da tak diametralnie. Często są sytuacje, że tą osobę tak czy siak widywać będziesz. Jak się wtedy zachowyw(y)wać wobec partnera/partnerki? Przecież wiadomo, że jak ktoś inny siedzi w głowie, trudno udawać, choć też można być dobrym aktorem, ale na ile starczy sił? Powiedzieć, nie powiedzieć, poprosić o czas? Tzn mówię tu o sytuacji, kiedy jeszcze do niczego nie doszło więcej. Wiadomo, że jak się powie, to konsekwencje mogą być druzgocące i nie warte sytuacji. Bo zdrada emocjonalna, to też zdrada, może nawet gorsza niż przysłowiowy skok w bok. Ale co jeśli to rzeczywiście przyszło niespodziewanie i np ucięliśmy to, kiedy zaczęło być niebezpiecznie?  Jak sobie z tym radzić? Chodzi mi tu głównie o relacje z partnerem. Decyzję o zakończeniu rozwijającej się przyjaźni można podjąć tu i teraz, ale za pstryknięciem palca nie da się przeprogramować uczuć.
Tu przypomniał mi się jeden wątek, niestety już nie pamiętam nicku, ale żonaty facet spotkał się ze swoją dawną miłością i uczucie odżyło, to trochę inna sytuacja, bo odżyło a nie się pojawiło, ale on nie chciał tracić rodziny, nie chciał romansu, ale nie mógł sobie poradzić z tym uczuciem. A to zabrał rodzinę gdzieś na weekend, a to to, a to tamto, ale nadal myślał o ex. W końcu powiedział żonie, albo ona dowiedziała (już nie pamiętam dokładnie) i nastąpił początek końca jego małżeństwa. Czy taka reakcja żony była adekwatna do 'winy' jego? Nie jestem przekonana.
Nie wiem czy to co piszę jest zrozumiałe o co mi dokładnie chodzi...

Hej Roxann! Mam taką nieśmiałą teorię, pewnie jest błędna, ale przyszła mi do głowy, więc się podzielę. Mam wrażenie, że twoje nagłe zauroczenie sąsiadem (na którego wcześniej nie zwracałaś uwagi) to taka twoja nieświadoma reakcja obronna organizmu. Już wcześniej przecież pisałaś, że bardzo chcesz wrócić do Polski, ale wahałaś się ze względu na faceta. Więc hyc twoja podświadomość znalazła idealne rozwiązanie - nowa miłość w Polsce. Nie dość, że masz powód do zakończenia związku, to jeszcze zniknie obawa przed samotnością.

Albo wasze spotkanie to było przeznaczenie. Ja tak średnio wieże w takie niespodziewane zwroty akcji.

No i, co mam Ci powiedzieć, byś zrozumiała, że to Ty jesteś we własnej głowie. Nikt inny. Nie tenże "on", nie partner za górami, za lasami, ale ta, znana od lat wielu, Ty sama.
Już kiedyś pisałem, że miałem przyjaciółkę (miałem, bo zmarła kilka miesięcy temu) i przełożoną jednocześnie, wobec której poczułem coś innego, niż przyjaźń tylko i szacunek podwładnego. Ona nie miała nic przeciwko temu, bym zaglądał do niej, prywatnie, po pracy. Rozmowy z nią były czymś  niesamowitym.
Jednak uznałem, że przyjaźń ta, więcej warta jest od zauroczenia osobą znaną od lat. Zaufanie, którym obdarzaliśmy się wzajemnie, kazało mi ograniczyć kontakt. Nie powiedziałem  w czym rzecz, zasłaniając się tym, że moje dzieci wymagają większej uwagi (na marginesie, była to prawda, niestety). Ona zapewne, zdawała sobie sprawę z tego, jak na mnie działa od jakiegoś czasu. Wprost powiedzieć - nie chciałem. Przez tę przyjaźń. Ale i ona chyba zrozumiała, bo na pewien czas, nasze stosunki pozasłużbowe - z jej strony, uległy ochłodzeniu.
W tym czasie pozostawałem w mało znaczących dwóch relacjach z kobietami, opartych na seksie. Wcale nie je miałem na uwadze, a tę właśnie przyjaciółkę, równie samotną. I egoistycznie, samego siebie.
Dałem radę, choć widywaliśmy się codziennie przez kilka - kilkanaście godzin,  siedem dni w tygodniu przez kolejne 20 lat prawie.
By o czymś zdecydować, wybrać trzeba. I nic więcej. Tylko tyle i aż tyle.

Kiedy poczułaś pierwszy niepokojący impuls, to mogłaś dalej w to brnąć lub się wycofać. Zrobiłaś to pierwsze i był to Twój własny wybór..

Ach ta tyrania monogamii Nie każdy ma predyspozycje, by tak żyć, ale w naszej kulturze inne modele są nie do przyjęcia. Filmy, książki, religia - zewsząd słyszymy "ten jedyny", "ta jedyna". A później wielu z nas przeżywa szok, że będąc w związku, zakochuje się w kimś innym. Ludzie różnie na to reagują – zwalczają nowe uczucie, porzucają starego partnera albo nie potrafią wybrać i zaczynają zdradzać. Tak czy siak - źle, więc co robić kiedy już mleko się rozlało? Ja wybrałam przyznanie się, że kocham dwie osoby jednocześnie i okazało się to najlepszą decyzją dla całej naszej trójki.

Kiedy poczułaś pierwszy niepokojący impuls, to mogłaś dalej w to brnąć lub się wycofać. Zrobiłaś to pierwsze i był to Twój własny wybór..

Jest taka maksyma - "jeśli się opieramy naszym namiętnościom, to raczej dzięki ich słabości niż naszej sile." I sporo w niej prawdy. Być może Olinko, nigdy nie doświadczyłaś wystarczająco silnego impulsu, by złamać swoje zasady? A może doświadczyłaś i się z nim uporałaś, bo jesteś silna lub po prostu mało emocjonalna. I chwała Ci za to, czapki z głów. Pamiętaj jednak, że każdy z nas jest inny i to że TY wiesz i TY byś umiała, nie wyznacza żadnych obiektywnych standardów.

Excop, szkoda Twojego czasu, na stawianie diagnoz na temat miłości mojej i moich partnerów. Naprawdę nie ma dla mnie znaczenie opinia "pana z internetu" który nie zna żadnego z nas, nic o nas nie wie i jeszcze rzuca tekstami o samcach w stadzie

Znamy się i przyjaźnimy we troje od siedmiu lat, jesteśmy w związku od ponad roku. Ten trójkąt "najlepszą decyzją jest" bo jesteśmy w nim po prostu we troje szczęśliwi. I tyle.

Nie twierdzę, że to dobra opcja dla każdego, ale na pewno lepsza niż zdrada czy seryjna monogamia (czyli wymienianie partnerów, jak zużyty sprzęt, bo ktoś nowy pojawił się na horyzoncie).

Spuściłaś z tonu? Ależ nie. Od początku piszę, że poliamoria jest alternatywną opcją, ale jej bynajmniej nikomu nie narzucam. To mnie za to na każdym kroku znów chce się wepchnąć w ramy monogamii (tak, nie tylko tu...).

Czego oczekiwałam? Niczego, a już na pewno nie diagnoz, bo ich nie potrzebuję - jestem zdrowa i szczęśliwa Napisałam, bo widzę tu dużo osób, które miały "nieszczęście" się zakochać w dwóch osobach i nie wiedzą co z tym począć. Chciałam pokazać, że można też i tak.

Zdecydowaliśmy o tym we troje, że spróbujemy i może zadziała. No i kurna, na razie działa. I wielu ludzi dookoła to baaardzo boli i wielu nam wróży rychły koniec. A tu jak na złość końca nie widać.

Zaakceptuj, że inni mogą być szczęśliwi żyjąc poza znanym tobie schematem. Nie musisz rozumieć, ale nie nawracaj.

santapietruszka napisał/a:

powinnaś zaakceptować to, że nie każdy jest do poliamorii stworzony i że to nie jest recepta na wszystko i dla każdego?

Jak pisałam wyżej "nie twierdzę, że to dobra opcja dla każdego" oraz "bynajmniej nikomu nie narzucam". Jeżeli związek nie działa, dodanie do niego kolejnej osoby na pewno tego nie zmieni. Monogamiści, uczciwi i szczęśliwi, nie są w żadnej mierze adresatami moich postów.

santapietruszka napisał/a:

Swoją drogą, mam chwilami wrażenie, że wcale Ci ta sytuacja nie pasuje, tylko dopasowujesz się do niej "na siłę", za dużo o tym mówisz i reklamujesz...

A i owszem, reklamuję Z dwóch powodów. Po pierwsze żal mi się robi, jak czytam historie niektórych zagubionych ludzi. Złych na siebie, pełnych wyrzutów sumienia i wątpliwości. I jeszcze pod ostrzałem bardzo surowych osądów. Może moje posty pomogą, przynajmniej w takim stopniu "o, ktoś czuł podobnie". Przeczytają coś innego niż standardowe "nie umiesz kochać", "chcesz mieć ciastko i zjeść ciastko", "gdybyś kochała pierwszego, nie pokochałabyś drugiego". No i może zobaczą, że szczerość czasem popłaca. Tak samo chciałabym w jakiś sposób pocieszyć osoby, których partner się zauroczył/zakochał, a jednak zapewnia, że nadal kocha. Tak, uważam, że to możliwe.

Po drugie, reklamuję, bo jestem zachwycona tym, co obecnie udało nam się zbudować i aż mnie nosi, by się tym moim szczęściem dzielić. W realu nie mam jednak takich możliwości, bo nie zdecydowaliśmy się na "coming out". Ciężko się odważyć żyjąc w konserwatywnym środowisku, pracując zawodzie zaufania publicznego i to jeszcze w Toruniu pod okiem Ojca Dyrektora (Excop, brawo za intuicję). Wybaczcie tę nachalną propagandę

Excop napisał/a:

Różnimy się w ocenie przyszłości takiej formy związku, którą przedstawiłaś.

Hmm... A jak Ty to oceniasz? Że nie przetrwa? Być może masz rację, lecz cóż z tego. Nie wszystko, co nietrwałe, jest bezwartościowe. Nim poznałam męża, byłam 5 lat w związku, który też mnie wiele nauczył. Czy mam uważać ten czas za stracony? Tak samo teraz, jesteśmy szczęśliwi, dobrze nam we troje. Wspólne wyjazdy, noce, rozmowy po świt, przyjaźń i wzajemne wsparcie. Czemu z tego profilaktycznie rezygnować (raniąc kogoś poważnie)? Wybacz, że nie rozumiem spraw dla Ciebie oczywistych. Dla mnie to jak skoczyć z mostu w obawie, że się z niego spadnie.

Na marginesie, uchodźców się nie boję i pod Figurę szukać akceptacji też się nie wybieram

Excop napisał/a:

Kiedyś to zrozumiesz zapewne.

Napisz proszę wprost, bo jak na razie za dużo ogólników w rodzaju "wiadomo jak będzie". Swoją drogą chyba nie do końca wiadomo. Od roku zaczytuję się w lekturach o poliamorii, z których wynika, że są ludzie, którzy funkcjonują tak przez całe życie. Na całym świecie jest wielomilionowa społeczność poliamorystów (nie mylić z poligamią) - ludzi, którzy utrzymują romantyczne relacje z więcej niż jedną osobą. Niekiedy ich partnerzy mają też swoje relacje poboczne. Jeżeli dla tych ludzi to się sprawdza, a przy tym wszystko za wiedzą i zgodą dorosłych zainteresowanych, to czemu z tym walczyć tak zaciekle? Zwłaszcza gdy w alternatywie mamy zdradę/porzucenie.

Zauważ ze kazdy z Panow moze miec swoje motywacje. Ale nie zmienia to faktu, ze Ona nie ma zadnych ukrytych i jest jak pisze...
I jesli jest jak piszesz nie widze nic co mialoby taki uklad rozwalic.

Być może niedługo założę temat ze swoją historią, to dowiesz się więcej i będziesz mnie mógł biczować do woli. Tymczasem chyba za duży off-topic się robi.

Excop napisał/a:

do niedawna, nie wiedzieliśmy jeszcze, że jeden z tych "przyjaciół", to mąż..

Gdybyś przeczytał pój pierwszy post na tym forum (w dziale przywitaj się), dowiedziałbyś się od razu że mam męża i kochanka, a także w jakim wieku wszyscy jesteśmy. Widzę, że bardzo próbujesz nas wcisnąć w jakiś znany sobie schemat. Rozumiem, wszak myślenie stereotypami ułatwia życie, więc próbuj dalej. Uprzedzam jednak, że łatwo nie będzie

Wiedz też, że nigdy nigdy nie było kochanka za plecami męża, ale o tym napiszę więcej w tym obiecanym osobnym temacie. Cierpliwości. Historia jest dość długa, a niestety czasu na jej spisanie trochę brak. Może w weekend się uda.[...]

[...] Tak czytam te wpisy i wiesz co... Twój system wartości i podejście do drugiego człowieka, to zupełnie nie moja bajka. Wybacz, ale chyba podziękuję za korzystanie z Twej życiowej mądrości.

Ela210 napisał/a:

Myslę ze jest wyraxna rożnica między więzami kolezenskimi a zauroczeniem,czy zakochaniem więc.nie ma.co się tlumaczyć ze granicę przekraczamy niechcący..
Niechcący to sąsiada spotykam w sklepie
A pozostale rzeczy sa juz chcący..i swiadomie.
Czyli to wybor.a skoro go dokonujesz, to zapewne masz powod..i od tego momentu nie ma co zrzucac na kosmiczne sily
A poniewaz konsekwencje ponosisz Ty a nie ktos inny to nikt z zewnatrz nie powie Ci co dla Ciebie lepsze, moze najwyzej naswietlic aspekty ktorych nie dostrzegasz. Ale decyzja jest Twoja.

Nie wiem, może ja tylko tak mam, ale dla mnie różnica pomiędzy sympatią koleżeńską a zauroczeniem granica może, choć oczywiście nie musi, być bardzo płynna.
Piszesz, że niechcący sąsiada spotykasz w sklepie, ja spotkałam na chodniku. Wystarczyła krótka rozmowa, by wywarł na mnie duże wrażenie. Czy na tym etapie fascynacja drugą osobą to mój świadomy wybór? Nie powiedziałabym. Wyborem byłoby już np. mając tą świadomość, że mi się podoba, przystanie na jego jakąś dwuznaczną propozycję lub ewentualne przejęcie inicjatywy w celu bliższego poznania (za taką nie uważam, mimo wszystko, przypadkowego spaceru z psami). 
I tu nie o to chodzi, co ja w danym przypadku powinnam zrobić, co dla mnie lepsze, bo to też nie mój wątek, ale bardziej o sam fakt, ten cały mechanizm. Przecież podobnych przypadków jest cała masa. Wiele romansów czy nowych związków zaczyna się od pozornie 'bezpiecznej' przyjaźni, fascynacji. Na tym forum rozłożono na czynniki pierwsze różne sytuacje, mechanizmy z wielu punktów widzenia, ale zwykle już po zdradzie, kiedy mleko rozlało i dana osoba podjęła ten wybór, o jakim tu piszecie. Nie doszło by jednak do tego, gdyby nie ten pierwszy etap na który ja staram się zwrócić uwagę. Oczywiście nie mówię tu o sytuacji, kiedy ktoś planuje zdradę z premedytacją, ewidentnie podrywa czy wprost proponuje romans, sytuacji gdzie nie ma uczuć, tylko seks. Bo wtedy sytuacja jest jasna.
Mówię o sytuacji, kiedy pojawia się fascynacja w momencie, kiedy tak naprawdę jej nie planujemy. Chcemy być wierni, lojalni... a tu nagle poznajesz kogoś i cię "bierze". Wiadomo, że nie zdarza się to często, też nie każda sympatia przeradza się w zafascynowanie, ale może każdemu przytrafić, nawet tym będącym w związku. No i co wtedy? I tak jak pisałam wyżej, najlepiej uciąć kontakt, jednak nie zawsze się da tak diametralnie. Często są sytuacje, że tą osobę tak czy siak widywać będziesz. Jak się wtedy zachowyw(y)wać wobec partnera/partnerki? Przecież wiadomo, że jak ktoś inny siedzi w głowie, trudno udawać, choć też można być dobrym aktorem, ale na ile starczy sił? Powiedzieć, nie powiedzieć, poprosić o czas? Tzn mówię tu o sytuacji, kiedy jeszcze do niczego nie doszło więcej. Wiadomo, że jak się powie, to konsekwencje mogą być druzgocące i nie warte sytuacji. Bo zdrada emocjonalna, to też zdrada, może nawet gorsza niż przysłowiowy skok w bok. Ale co jeśli to rzeczywiście przyszło niespodziewanie i np ucięliśmy to, kiedy zaczęło być niebezpiecznie?  Jak sobie z tym radzić? Chodzi mi tu głównie o relacje z partnerem. Decyzję o zakończeniu rozwijającej się przyjaźni można podjąć tu i teraz, ale za pstryknięciem palca nie da się przeprogramować uczuć.
Tu przypomniał mi się jeden wątek, niestety już nie pamiętam nicku, ale żonaty facet spotkał się ze swoją dawną miłością i uczucie odżyło, to trochę inna sytuacja, bo odżyło a nie się pojawiło, ale on nie chciał tracić rodziny, nie chciał romansu, ale nie mógł sobie poradzić z tym uczuciem. A to zabrał rodzinę gdzieś na weekend, a to to, a to tamto, ale nadal myślał o ex. W końcu powiedział żonie, albo ona dowiedziała (już nie pamiętam dokładnie) i nastąpił początek końca jego małżeństwa. Czy taka reakcja żony była adekwatna do 'winy' jego? Nie jestem przekonana.
Nie wiem czy to co piszę jest zrozumiałe o co mi dokładnie chodzi...

Przed wprowadzeniem na siłę chrześcijaństwa na ziemie Lechitów, mężczyzna mógł mieć dużo kobiet. Zależało to głównie od jego stanu majątkowego. Nie rozumiem, dlaczego wprowadzono takie ograniczenia? Czy któraś z Pań potrafi to logicznie wytłumaczyć ? Raczej nie sądzę. Ani kobieta ani mężczyzna w związku nie należą do siebie. Są ze sobą bo wzajemnie to im odpowiada. Czas upływa i życie pokazuje, że pojawiają się inni mężczyźni lub inne kobiety. Cóż złego dzieje się w tym, że ktoś chce dać drugiej osobie miłość ?
Wszystko przekręcono przez te setki lat, a tak było dobrze.

Ja też bym chciała, żeby kobiety mogły mieć więcej niż jednego faceta... a nie, że panowie zaraz na forum lecą z wątkiem "zdradziła mnie"... Ba, nawet po kolei, jak się tych facetów ma, a nie naraz, to panowie na forum płaczą, że 'puszczalska".... Nie rozumiem, dlaczego wprowadzono takie ograniczenia?

Ela210 napisał/a:

santapietruszka napisał/a:

Ja też bym chciała, żeby kobiety mogły mieć więcej niż jednego faceta... a nie, że panowie zaraz na forum lecą z wątkiem "zdradziła mnie"... Ba, nawet po kolei, jak się tych facetów ma, a nie naraz, to panowie na forum płaczą, że 'puszczalska".... Nie rozumiem, dlaczego wprowadzono takie ograniczenia?

Dla naszego dobra Pietruszko Nie wytrzymałabyś z taką ilością testosteronu pod jednym dachem.
Co do modelu odwrotnego, to mógłby być, pod warunkiem że ja byłabym kierowniczką

Oj, Ela, a kto mówi, że to pod jednym dachem by miało być

Przed wprowadzeniem na siłę chrześcijaństwa na ziemie Lechitów, mężczyzna mógł mieć dużo kobiet. Zależało to głównie od jego stanu majątkowego. Nie rozumiem, dlaczego wprowadzono takie ograniczenia? Czy któraś z Pań potrafi to logicznie wytłumaczyć ? Raczej nie sądzę. Ani kobieta ani mężczyzna w związku nie należą do siebie. Są ze sobą bo wzajemnie to im odpowiada. Czas upływa i życie pokazuje, że pojawiają się inni mężczyźni lub inne kobiety. Cóż złego dzieje się w tym, że ktoś chce dać drugiej osobie miłość ?
Wszystko przekręcono przez te setki lat, a tak było dobrze.

Ani kobieta ani mężczyzna w związku nie należą do siebie.

Uwolnij siebie od chęci zostania rycerzem na białym koniu..Ona jest DOROSŁA..

Ela210 napisał/a:

Uwolnij siebie od chęci zostania rycerzem na białym koniu..Ona jest DOROSŁA..

Nie chce być rycerzem na białym koniu. Chcę jej pomóc.