Kompleks wzrostu - Netkobiety.pl

Średnia krajowa mężczyzn to 177 cm. Weź sobie linijkę i zobacz ile to jest 6cm w stosunku do Ciebie ;) Dosłownie jak z małym dzieckiem. Chłopie masz 23 lata!

Pewnie ogólnie super gość, ale dla równych bądź nie daj wyższy - niewidzialny. I chyba głównie o to się rozchodzi, nie ważne jaki jesteś na plusie. Co z tego, skoro z automatu się skreśla takich.

Niby 6cm, niby nic a tyle mi brakowało aby dociągnąć do tej średniej. Jak dobrze używałeś tego określenia, wybrakowany biologicznie/genetycznie. Przez co nie godny uwagi.

Naprawdę chciałbym wierzyć, że wzrost to cecha składowa, jak każda inna a nie dominująca.

Przyjmuję. Ten kompleks siedzi dość dobrze i łatwo się nie poddaje. Ale każdy argument pomaga i biorę go pod uwagę.

Wspominałem, mam wrażenie że to czynnik nie dodający do puli cech a mnożący pozostałe. Powyżej średniej wzrostu przez liczbę większą od jedynki, poniżej mniejszą od jedynki. No i cecha skreślająca faceta jeżeli jest chociażby równy danej dziewczynie, niewidzialny.

Pewnie, ze to widziałeś bo na niczym innym się nie skupiasz . Ciężarna widzi same matki z dziećmi i ciężarne, gruba z kompleksem widzi same chude wokoło .
Widzimy to na czym się skupiamy, to jest przekaz dla mózgu co ma wyłapywać w otoczeniu.
Uwierz mi, że osoba bez kompleksów zobaczy to zupełnie inaczej .

Pacjent przychodzi do psychoterapeuty:
- Mam ostatnimi czasy, panie doktorze, problemy z postrzeganiem świata.
Doktor wyciąga z szuflady reprodukcję obrazu "Trzej bohaterowie" i pyta:
- Co Pan tu widzi?
- Widzę trzech pedałów.
- Dlaczego?
- No jak to dlaczego? Stoi trzech mężczyzn, żadnej kobiety, nie może być
inaczej - to pedały.
Z drugiej szuflady doktor wyciąga obraz lecącego klucza żurawi.
- A co teraz Pan widzi? - pyta.
- Klucz lecących pedałów.
- Dlaczego?
- No jak to dlaczego? Lecą a każdy każdemu w d*pę zagląda...
Doktor zafrasowany chowa obrazki i pyta:
- A jak mnie Pan postrzega?
- Według mnie, Pan też pedał!
- Dlaczego?
- No jak to dlaczego? Siedzi sobie Pan tutaj, obrazki pedałów ogląda...

Świat jest taki, jakim go widzimy.

A to wydziwianie o wzroście to wg Ciebie co jest? To jest autentyczny monolog palanta... heloł .

Co do wzrostu, to coś mi się jeszcze przypomniało. Kiedyś ... chcąc córce wpoić niegarbienie się i prawidłową postawę zmierzyłam jej wzrost w takiej postawie jak zwykle (niewyprostowana, ramiona schowane..czyli postawa osoby niepewnej siebie), wynik zapisałam. Potem kazałam się wyprostować, stać z ramionami do tyłu, pierś do przodu, głowa prosto przed siebie i zmierzyłam wzrost. Zapisałam i się okazało, ze miała o 3 cm więcej.
Teraz stan przed lustrem i sprawdź jak wygląda Twoja codzienna postawa. Nie trzeba jej skorygować ? Moze wystarczy nabrać postawy pewnej siebie, by zyskać 3 cm więcej . Niby nic, ale zawsze więcej. A przy okazji dajesz postawą do mózgu komunikat, że jesteś taka osobą jak wygląda postawa.
Pamiętaj... mózg grzecznie spełnia Twoje życzenia, wg komunikatów jakie mu wysyłasz.

Nie wstyd Ci w ogóle pisać takich bredni w tym wieku? Na razie czyta się jak o problemach 15 latka. Dorośnij, 23 lata do czegoś zobowiązują. Masz od 5 lata prawa wyborcze. Od dwóch lat możesz zostać posłem, który wpływa na przyszłość Polski, a bredzisz o jakiś nieistotnych rzeczach.

Nie zna go osobiscie, to bylo tak ze kiedy razem z Mama ogladajac jakis program dowiedzialysmy sie ze ma on 168 cm wzrostu, to bylysmy zdziwione, poniewaz slyszac wczesniej niski/bardzo niski obie wyobrazilysmy sobie mezczyzne tak ponizej metra szescdziesiat. Nie wiedzialysmy ze mezczyzne o takim tj. 168 cm wzroscie inni moga okreslic jako niskiego/zbyt niskiego.

Ale mają z innymi rzeczami. Np. w wypadaniem włosów, z łysieniem. Dla chłopaków to bywa olbrzymi problem i kompleks, a potrafisz sobie wyobrazić co czuje taka dziewczyna? Przecież piękne, bujne włosy to jeden z atrybutów kobiecości.

Wiesz co... nie mam więcej pytań ani propozycji. Ty po prostu chcesz się nad sobą użalać, wmawiać bzdury i wyolbrzymiać rzeczywistość. A ja nie mogę Ci tego zabronić.  To Twoje życie, jak sobie pościelesz tak się wyśpisz.
Tyle miałeś w tym wątku przykładów, ze to nieprawda, a dalej się nad sobą rozczulasz jak zbity pies.

Kiedy ja w ogóle nie o tym pisałam .

Uważam, że za mało boli, skoro nadal się w tym bólu dobrowolnie utrzymujesz. Chyba, że masochista jesteś albo chcesz męczennikiem zostać . Możesz się zmienić, możesz pokonać kompleks, ale nie chcesz. Nie pisz, że chcesz, bo to nieprawda (jeśli już...to bardzo mało chcesz). Dla prawdziwie i mocno chcącego, nie ma rzeczy niemożliwych. Tylko Tobie sie nie chce pracować nad sobą. Łatwiej jest się użalać, poddać i biadolić. Z takim podejściem do życia, to faktycznie nic się nie zmieni (oczywiście nie powodu wzrostu, tylko nastawienia do życia).

Wspomniałeś o terapii. Co z nią, w jakim miejscu jesteś?

Opisałeś, jak postanowiłeś wziąć byka za rogi i zdać maturę, która stała ci na drodze do studiów, i schudnąć, bo twoja waga stała ci na drodze. Gdy sam sobie powiesz "dość, koniec, rozprawiam się z tym" to też tak robisz - masz motywację, masz siłę, działasz mega skutecznie! Wybierasz cel i małymi krokami, dzień po dniu do niego dążysz i go w końcu realizujesz. Wybierasz przeciwnika i się z nim mierzysz i pokonujesz.

O co chodzi z tym kompleksem? Co stoi na przeszkodzie, żeby powiedzieć sobie "dość, koniec, rozprawiam się z tym, nie będzie mi głupi kompleks stał na drodze"?

Ja mam swoją teorię, ale ciekawa jestem, czy ty masz swoją, dlaczego w innych kwestiach pokonałeś inne trudności, a tej jeszcze nie?

Kompleksy to efekt reakcji kobiet na Twój wzrost. Jakby były zainteresowane, a nie gadały nic o wzroście, nie byłoby problemu.

Problemem jest makijaż, bo kobiety się umalują, przez co wyglądają "laskowo" i wydaje im się że mogą mieć spore wymagania, bo są ładne.

Gdyby nie makijaż to cieszyłyby, że ktoś na nie spojrzał.

A tak mają zawyżone oczekiwania, bo rzekomo są ładne.

Na innym forum czytałem, jak jedna dziewczyna pisała, że jej facet musi być wysoki. Gdy ktoś zaprotestował, inne jej broniły pisząc, że jest ładna, ma wybór i ma prawo wymagać.

Jednak żadna z kobiet nie pomyślała, że uroda tamtej związana jest z makijażem. Gdyby nie on byłaby bardzo przeciętna. Wniosek z tego taki, że gdyby makijażu zabrakło to nie byłaby ładna i nie miałaby prawo wybrzydzać

Utrwaliło mi się w głowie, że facet bez tych 180cm nie może być atrakcyjny, przystojny czy męski. A mniejszych, takich jak ja, się ignoruje nie ważne co. Każde zdanie w tym wątku jakoś przekłada się na zmianę tego płytkiego, a w kwestii "męskości" na pewno i głupiego, myślenia na lepsze.

Obstawiam, że minęło za mało czasu, za mało wiedzy, za mało przykładów i za mało pewności siebie.

Pewnie za każdym razem gdy czytasz coś podobnego to nie możesz opanować zdziwienia albo zażenowania..

A ja obstawiam, że złego sobie wroga do walki wybrałeś.

W poprzednich sytuacjach doskonale zdałeś sobie sprawę, że twój wróg to tylko i wyłącznie Ty i działając na siebie - zmieniając swoje nawyki, zachowania, brak motywacji, trudności, na które masz wpływ. Dopóki ulokowałeś problem w czymś, co da się zmienić, bo wynikające z twoich wyborów, byłeś w stanie to pokonać.
A teraz gdzie kierujesz złość? Na wzrost. Na "złe kobiety, co wolą wyższych". Dopóki skupiasz energię na zewnątrz - dopóty stoisz w miejscu. Bo złościć się na świat możesz, i możesz wyklinać wzrost, i możesz wyklinać standardy. A możesz wziąć na tapetę.... swoje przekonania. Ale póki co uważasz je za słuszne, jedyne i prawdziwe, więc nie widzisz sensu walki z nimi. Natomiast widzisz sens walki (metaforycznej, przez wyrażanie złości) ze standardami społecznymi i z własnym wzrostem, na który nie masz wpływu? Ja to widzę tak, że możesz stanąć z transparentem "to nie fair, że kobiety wolą wysokich mężczyzn!!!" (nie ważne, że to prawda, ty to odczuwasz jako prawdę). A możesz zwinąć ten transparent, zanieść go do terapeuty i pokazać "ej, panie, mam to w głowie, co ja mam zrobić, żeby się tego pozbyć?" Albo zabrać ten transparent do ludzi i z nimi o tym gadać, ale ze świadomością, że to przekonanie jest twoje, ale jest błędne i chcesz je zmienić, chcesz nauczyć się nowych.

Nie marnuj energii na rozważania o wzroście. Wykorzystaj ją do zmiany swoich przekonań.

A ja sie zgadzam z Nonname ze mozliwosc napisania czy opowiedzenia komus o swoim bolu troche oslabia jego moc. Jak sie o czyms milczy to to poteznieje. Kiedys slyszalam taka zasade: 'smieci - out, skarby - in' w kontekscie opowiadania o swoich przezyciach.

Jeśli wygadasz się i coś z problemem zrobisz to ok, ale jeśli stale o nim gadasz i nic nie robisz, to rośnie... rośnie i nie będzie końca. Moja mama taką ulgę sobie daje od 30 lat i doprowadziła do tego stanu, że sprawa sprzed tych 30 lat urosła do rangi życiowego dramatu całej rodziny i doprowadziła ją do depresji, a rodzinę do nerwicy. A mogła się pożalić, poskarżyć, naprawić problem i dziś być szczęśliwa.
Pamiętaj, im więcej uwagi dajesz problemom tym masz ich więcej. Przyciągamy to w jakim jesteśmy nastroju i na czym skupiamy myśli.
Śmieci precz... czyli pozbyć się ich na zawsze, a nie wracać do nich nieustannie .
Skarby przyjąć... czyli otworzyć serce na pozytywy i cieszyć się tym co się jeszcze ma.

Ad1. 170 cm to nie jest tak, mało... znam kilku co mają mniej . Po prostu zaakceptować coś na co wpływu nie mamy i skupić się na innych rzeczach, w jakich jesteśmy lepsi od innych. Nie ma innej drogi. Rozczulanie się nad sobą nic nie pomoże.

Ad2. rozmowa owszem, ale nie bezwartościowe żalenie się i biadolenie na coś czego zmienić nie można. To znaczna różnica. Takie rozczulanie się nad kompleksem jedynie zniechęca do siebie otoczenie, bo ile lat można słuchać o tym samym? Ja 30 lat mamy słucham i mam serdecznie dość, najchętniej uciekłabym od niej na zawsze. Tego się nie da słuchać na dłuższą metę. Bo jest różnica miedzy owocna rozmową, a żaleniem się.
Nawet terapia nie ma sensu, gdy ktoś jedynie żali się, ale nie chce się zmienić (zmienić podejścia).

jeśli dobrze rozumiem, co piszesz, to tak, wybranie sobie wzrostu jako "główny powód, dla którego nie mam powodzenia" to jest doskonały sposób, żeby nie czuć się odpowiedzialnym za pozostałe sfery, które tworzą atrakcyjność. Coś na zasadzie "po co mam dbać o higienę/zarost/ubrania/wymowę/maniery skoro i tak jestem niski, więc żadna mnie nie zechce. Wzrostu nie zmienię, ergo nic nie zmienię, więc nie ma co w ogóle podchodzić".

Nie wiem, co masz na myśli zamianę przekonania z kluczowego czynnika na jeden z wieku czynników. Czynników w czym?  W sumie nie o tym mówiłam, ale jak zadziała, to więcej mocy dla Ciebie. Pytanie - JAK. Czy masz pomysł na to,  jak zmienić to przekonanie? Czy jesteś w stanie opracować plan działania, tak samo jak to zrobiłeś, pisząc maturę czy chudnąc?

Nie uważam, że poprawa matury to małe osiągnięcie. Nie od razu Rzym wybudowano. Robisz wszystko najlepiej jak potrafisz, wierzę, że dajesz swoje 100%. Małymi krokami i do przodu. Nie poluj na za dużą rybę, bo może ci siły zabraknąć, żeby ją do brzegu zaciągnąć - mam na myśli to, że metoda małych kroków jest skuteczna, bo nie wyczerpuje człowieka.
Racjonalnie patrząc, kto ma większe szanse poradzić sobie z dietą, ktoś kto z dnia na dzień przechodzi z 2300 na 1300 kalorii, zero słodyczy, same warzywa, liczenie makroskładników, szukanie tylko ekologicznych produktów oraz ćwiczenie codziennie po godzinie; czy raczej ktoś, kto przez pierwszy tydzień diety eliminuje słodycze, przez drugi uczy się liczenia kalorii, przez trzeci zwraca uwagę na makroskładniki, przez czwarty zamienia część posiłków z wysokokalorycznych na nisko...
Chodzi o zasoby siły woli. Jak się człowiek rzuci na wielkie zadanie, to mu sił zabraknie po pierwszym dniu.

Z ćwiczeń, które można robić, a które działają - przynajmniej na mnie, podrzucone przez terapeutę - codziennie wieczorem wpisuj (gdzie chcesz, jak wpisywałam w mailu) 10 rzeczy, z których jesteś dziś z siebie zadowolony. Zmuś się do tego, żeby te 10 rzeczy wypisać, choćby przez dwa tygodnie. Ja po tym czasie zaczęłam zauważać rzeczy, które robię dobrze i z których mogę być dumna już podczas ich wykonywania, a nie dopiero wieczorem, usiłując wpisać te 10 pozycji.

Życzę Ci, żebyś był jednocześnie zadowolony z siebie i żebyś tworzył krótkofalowe, realne cele do osiągania na drodze do sukcesu

Haha, kilka miesiecy temu zamieściłam na pewnym portalu ogloszenie i miedzy innymi podałam dość szczegółowy opis wyglądu jaki preferuję.
Marko! Ile ja maili dostałam, ze kto to widzial, zeby nie mógł byc wysoki, odkąd to wzrost jest wadą itp...

Dokładnie tak.

Wiadomo fajnie by było jakby facet był wysoki bo to jakaś zaleta. Ale w mojej głowie uroiło się że jest to czynnik kluczowy a przed to demotywujący do pracy nad sobą. Chciałbym zmienić myślenie, z kluczowego na jeden z wielu. Chyba że moje myślenie jest błędne i jest to czynnik decydujący dla wielu.

Dziękuje za ciepłe słowa. Fakt faktem niektóre cele ustawiłem sobie zbyt odległe zapominając o krokach przed nimi.

Przepraszam nie do końca rozumiem. Wpisałaś że musi być wysoki i stąd to oburzenie, czy odwrotnie. Nie musi być wysoki i stąd to oburzenie.

Przepraszam, albo w sumie. Jesteś idealnym przykładem kim nie chciał bym przez ten zidiociały kompleks być. Ucieczka w dragi, alkohol ja pier/.ase. Długo już nie czytałem tak żałosnego tekstu. Ale nie pójdzie to na marne, dobra motywacja aby tak się nie pogrążyć.

Miałam się już nie wypowiadać w tym wątku, ale nie mogę wytrzymać.

Też się z tym zgadzam, z tym, że wg mnie chodzi o coś więcej niż atrakcyjność fizyczna. Trochę wyjaśnia poniższy fragment:

Myślę, źe gdyby nie wzrost, to powodem kompleksów i poczucia gorszości Nonname stałoby się cokolwiek innego, co umożliwiłoby mu tkwienie w swoistym poczuciu wstydu. To nie zewnętrzne warunki, ale wewnętrzne poczucie niepełnowartościowości, które towarzyszy Autorowi od „zawsze” jest źródłem jego cierpienia i powoduje, że jest on bardzo wrażliwy w relacjach.
W tym znaczeniu kompleks wzrostu jest SYMPTOMEM, nie przyczyną, nie chorobą, nie prawdziwym problemem.

EDIT:
Nonname, czuję niesmak, że tak o tobie w twoim wątku piszę w osobie trzeciej, więc chyba żeby sobie ulżyć teraz parę słów do ciebie.
W mojej opinii forum nie jest w stanie tobie pomóć. Uważam, że powinieneś dotrzeć przy pomocy specjalisty do pierwotnych przyczyn swoich przekonań na swój temat, dokładnie je oglądnąć i zrozumieć, co się stało i w jaki sposób przekłada się to na twoje dotychczasowe życie. Dzięki temu będziesz mógł monitotować swoje kompleksy, żyć bez poczucia wstydu i gorszości, przez co być bliżej ludzi. Trzymam kciuki

Dziękuje za udział w temacie.

To nie jest tak że wątek na forum to jedyne co staram się robić aby wyzbyć się tego kompleksu. Opinię z tutejszego wątku tworzą fajną przeciwwagę do kilkunastu naprawdę upokarzających rzeczy jakie można przeczytać na ten tema.t

Na pewno, nabranie pewności siebie. Przyjaciel mi kiedyś powiedział że to czynnik kluczowy(pewność siebie) we wszystkim(z kobietami, to na pewno). Gdybym go wtedy posłuchał tego wątku by nie było ;. No nic, to można nadrobić i wyrobić.

Mój mąż jest 10 cm niższy od Ciebie. Ja tam jestem zadowolona, bo ani do ślubu nie musiałam ani na imprezę nie muszę ubierać szpilek tylko wygodne balerinki z racji, że jestem niewiele niższa
Ten temat ostatnio bardzo często się przewija w moim otoczeniu, ale i na forach. Myślałam, niemożliwe że dla tylu kobiet jest on ważny. Ostatnio z nudów oglądałam program "take me out" i zobaczyłam ile kobiet gasi światło z racji, że facet jest niski. Postanowiłam podpytać koleżanki i dla nich też to ważne. Mój mąż też opowiada ile razy dostał kosza, bo był za niski. Trochę to przykre, ale gdyby one nie dały mu kosza to dziś nie miałabym tak cudownego człowieka obok siebie. Dla mnie znowu na plus
Jak dla mnie to za dużo o tym myślisz i sam się nie potrzebnie nakręcasz. Jeśli dla kogoś wzrost jest problemem to ja nie chce wiedzieć, co ta osoba zrobi w obliczu prawdziwych problemów. Życie szybko mija, szkoda czasu na szukaniu dziury tam, gdzie jej nie ma. W końcu trafisz na kogoś, kto tak jak ja będzie się cieszyć, że nie ma u boku kogoś pokroju koszykarza i tego Ci życzę Pozdrawiam!

z niektórymi rzeczami trzeba się pogodzić jeśli nie mamy na nie wpływu a wzrost jest taka rzeczą. Przecież jest dużo niskich kobiet, które nie maja nic przeciwko niskim mężczyznom. Dla takiej, która ma 1,58 to facet 1,70 będzie ok. Ja akurat lubię wysokich tak z 1,90 bo mam 1,70 ale moja siostra która ma prawie 1,80 miała męża który mial ledwo 1,70 i nie przeszkadzało to jej. Co więcej, potrafiła jeszcze na obcasach chodzić. Nie ma co przeżywać, zawsze znajdzie się taka, której nie będzie przeszkadzał wzrost, natomiast kompleksy z tego powodu i owszem. Zakompleksieni ludzie z reguły są malo atrakcyjni w oczach innych.

O to, to, mrukowatość jest u mnie bardzo na minus. Dla mnie facet, to nie ryba, że tylko jest widać, a nie słychać. Zresztą, chyba mało kto lubi się "produkować", bo prędzej czy później się czuje zmęczony, że musi samotnie ciągnąć calą rozmowę.

Ze wzrostem oraz kilkoma innymi czynnikami fizycznymi sprawa jest prosta: mają decydujące znaczenie gdy kobieta od samego startu patrzy na mężczyznę pod kątem potencjalnego partnera (np. na portalach randkowych czy w klubach), oraz nie są zbyt istotne, gdy ludzie poznają się w sytuacji naturalnej, typu praca, szkoła, zajęcia związane z hobby etc. Gdy na człowieka patrzy się od razu jak na potencjalnego partnera, męża, ojca przyszłych dzieci i ma się do tego spory wybór (portale randkowe), mózg na starcie dokonuje selekcji i odrzuca kandydatów, którzy nie spełniają wymogów, np. dotyczących właśnie wzrostu ("legendarne" 180+). To bardzo płytki sposób poznawania się, ale czasem skuteczny i przekształcający się w coś sensownego. Ten drugi sposób,  można rzec - tradycyjny - polega na poznaniu drugiej osoby zanim w ogóle pojawi się myśl, że to może być przyszły partner. Gdy kobieta zakocha się w Twoim charakterze, sposobie mówienia, głosie, spojrzeniu i dobrym sercu, wzrost będzie bez znaczenia.
Zamiast pielęgnować swój kompleks, zadbaj o to, by poznawać kobiety w zwyczajnych okolicznościach. Nie patrz na nie od razu jak na potencjalne partnerki, nie badaj ich reakcji na swój wygląd. W ten sposób zapętlasz się wokół tego jednego parametru i staje się on najważniejszy. Popatrz na ludzi naokoło siebie - czy tylko wysocy ludzie są w związkach? Chyba nie

Nie, bo jestem od Ciebie niższy.
Też mi to przeszkadzało, jak miałem 20 lat ... przechodzi z wiekiem/lepszą samooceną/zaliczeniem jakichś relacji.

Chodziło mi o operacje robione w Chinach, o których kiedyś czytałem. Takie "rozciąganie kości nóg" żeby zyskać parę cm. Pogooglałem i masz nawet filmik na ten temat. Chociaż to akurat nie jest w Chinach ale i tak ostro podejrzane. 

Niestety ale nie jest. Chińczycy załatwili sobie demografię.
Kojarzysz politykę 1 dziecka?
To teraz dodaj do tego fakt, że to SYN ma utrzymywać rodziców na starość oraz powszechny dostęp do aborcji.
Jaki jest efekt? Młodzi Chińczycy nie mają gdzie znaleźć sobie dziewczyny, bo ich po prostu nie ma (nie ma = bardzo duża różnica w strukturze płci. Szczególnie wśród młodszych pokoleń).

Kupowanie żon z biednych krajów Azji, jest w Chinach na porządku dziennym.

Gdzie wy tych wszystkich wysokich, porządnie ubranych, ufryzowanych i wyrzeźbionych facetów po siłce widzicie? (I czemu ciągle się za nimi oglądacie i tak dokładnie obserwujecie?) Ja chcę pojechać w takie miejsce, gdzie ich tylu jest, popatrzeć chociaż xD

wydaje mi się, że nie powinno sie mieć kompleksu ze wzgledu na wzrost. Wiem, łatwo mówić, ale... Nie powinien liczyć się wygląd, a to, co się ma w sercu i w głowie! Jak mówi stare polskie przysłowie "każda potwora znajdzie swojego amatora" - traktujmy siebie z lekkim przymrużeniem oka!

Mówienie "nie powinno się mieć kompleksu ze względu na wzrost" jest równie przydatne jak mówienie "nie powinno się mieć bólu głowy z powodu hałasu". No jedni mają inni nie, a mówienie, "no weź, nie miej, traktuj ten hałas z przymrużeniem oka" to tak szanse na jakąkolwiek pomoc ma marne.

No moze latwe nie jest, ale mimo wszystko to jest wybór, czy chcesz się skupiać na swoich kompleksach, czy raczej szukasz u siebie dobrych stron, zalet. Nie ma ludzi idealnych, każdy mógłby znaleźć u siebie jakieś powody do porównywania się z innymi, a jednak ludzie potrafią być zadowoleni z siebie, nawet z niedoskonałościami,  ducha albo ciała ,)

Masz 171 cm? Ech, chłopie ;-) Statystycznie kobiety mają jakieś1,65 chyba? W każdym razie chyba nie jest to 1,7 m. A w szpilkach i tak mało która umie chodzić.
Kiedyś w otoczeniu miałam takiego kurdupla, miał tak ze 1,6 m, może troszkę mniej lub więcej, miał też dysleksję - ni nie potrafił dobrze pisać, ani liczyć. Ale żonkę miał super - ładną, śliczną wręcz, szczęśliwą, inteligentną, taką, która podoba się facetom. Zawsze po cichu zastanawiałam się, jak ona, taka fajna dziewczyna, może być z takim durnym kurduplasem. Do tej pory nie wiem, ale był u niego taki czynnik na plus - on zachowywał się tak, jakby nie miał kompleksów i był ogarnięty, poważny, miał priorytety - praca, rodzina, znajomi. I nie histeryzował, że jest kurdupel, przynajmniej z pozoru.

Miałam też w liceum dwóch czy trzech niskich kolegów, bardzo lubianych przez dziewczyny. I cio? Ano też pożenili już się.

Więc chłopie, ogarnij się. Spójrz na siebie poważniej. Skoro potrafiłeś zrzucić wagę, co jest wyczynem naprawdę godnym szacunku, to i ze spoważnieniem też nie powinieneś mieć większych problemów. A podsłuchiwanie, co jakieś laski mówią nie nie przystoi. ;-)

Wiem.
Tylko, że raczej miałby szanse na poznanie "niskiego chłopaka". Chyba, że Chinki mają jakiś fetysz na punkcie białych, bo tego to nie wiem.

np. bogaci (i niezbyt atrakcyjni) Niemcy lubią sobie szukać młodych "hot" żon z Ukrainy czy biednych rejonów Rosji.

Nawet mam/miałem taką znajomą co złapała Holendra. Miałem okazję poznać tego gościa i, przykro to mówić, ale naprawdę nie uwierzę, że miałby jakiekolwiek branie u swoich krajanek. Stereotypowy (z najgorszych stereotypów z lat 90) nerd z IT.