alkohol i zerwanie - kto ma rację? - Netkobiety.pl

W zerwaniu niesłusznie mówi się o winie. Poza jakimiś patologicznymi przypadkami uwiedzenia ludzie rozstają się z powodu niedopasowania, wypalenia uczuć które ich łączyły itp. Kto jest winien tego że twój chłopak ci nie odpowiada? Nikt. Ty nie tolerujesz picia bez umiaru, on pije bez umiaru. Jesteście niedopasowani. Być może jest kobieta której to będzie odpowiadać, ale to nie ty. Nie obwiniaj się. Masz prawo po prostu nie chcieć z nim być. Masz prawo nie tolerować jego cech, nawet jeśli cały świat uzna je za zalety.

A tak na marginesie. Szkoda życia na pijaka. Zanim on by się pozbierał (o ile w ogóle) to ty byś osiwiała.

Podjęłaś bardzo dobrą decyzję ponieważ jak sama widzisz nic się nie zmienia. W podobnym byłam związku więc bardzo dobrze cię rozumiem . Głowa do góry i ciesz się że w porę odeszłaś a to że rodzina wmawia tobie winę to potęguje że gdybyś weszła w tą rodzinę to byś życia nie miała wieczne pretensje i kłótnie bo co z tatusiem nie może się napić , kiedy można to można. Pamiętaj wszystko jest z umiarem ale u was ten umiar jest już nacięty i nie ma co się łudzić na poprawę. Obyś nie zmieniła swojej decyzji i trzymaj się tego co postanowiłaś .

dziękuję Wam za każdą odpowiedź! Bardzo się cieszę, że zdecydowałam się umieścić tutaj swój post, podczytuję forum od samego zerwania i pomogło mi wiele sobie poukładać w głowie

Zablokowałam go od razu gdzie się tylko dało, jednak zakładał nowe konta, teraz nadal pisze do mnie maile.... pisali do mnie również jego bliscy, on pisał do moich przyjaciółek...po prostu cyrk na kółkach. Ja napisałam do niego tylko jedna wiadomość po zerwaniu i od 2 miesięcy milczę.

Po kolejnej takiej kłótni próbowałam rozmawiać, on twierdził, że nie pije dużo w porównaniu z kolegami ( głupszego argumentu nie słyszałam, co mnie obchodzą jego koledzy...?!), nie dało mu się przemówić, że DLA MNIE po prostu to jest za dużo. Pochodzę z domu gdzie alkohol jest w bardzo normalnych ilościach - od święta, czasem w weekend ze znajomymi czy piwo do meczu i tyle - tak też chciałabym, żeby wyglądało moje dalsze życie. Uważam, że nadużywanie alkoholu nawet w najlepszy związek/rodzinę wprowadza patologię, lęki, naprawdę nie chcę tego przeżywać już. Próbowałam to uargumentować tak jak troll - że on ma prawo pić, ile chce, ale ja nie muszę chcieć w tym uczestniczyć. 

Leśny_owoc - masz 100% racji, słowo w słowo opisałaś moje odczucia! Mam wrażenie, że udawał przez jakiś czas, "odkupiał swoje winy", by wrócić do starych nawyków jak tylko zobaczył, że jest już stabilnie i "ma mnie w garści".

To postrasz policją - Jego oraz rodzinę. Jak wcześniej napisałam rodzinka miała nadzieję, że jesteś tą "naiwną" i będą mieli spokój. A tu taka niespodzianka .
Pomyśl logicznie - jeśli dla Nich rzeczywiście jesteś histeryczką to po co ciągle do Ciebie wypisują? Przypadkiem nie byłoby lepiej gdyby ta "wariatka" nie zbliżała się do Ich bliskiej osoby ? Zaczynasz kojarzyć? Próbują wywołać w Tobie poczucie winy, bądź zmęczyć psychicznie. Nie daj się!

Masz jak najbardziej zdrowe podejście do alkoholu. Niestety On zapewne od dziecka przebywając w takim środowisku uważa to za normalny stan rzeczy na który nie musisz się godzić.

Typowe zachowanie alkoholika. Jak chcesz to poczytaj o tym - "jak radzić sobie z alkoholikiem". W ten sposób dowiesz się o naprawdę typowych zachowaniach osób uzależnionych (choćby w początkowym stadium) od środków odurzających. W ten sposób będziesz mogła szybka ewakuować się z toksyczynych związków. Więcej poczytaj tematy alkoholików z forum, otworzą Ci oczy.
Na początku wszystko wydaje się niegroźne. Ale gdy "kula śnieżna" ruszy to nie tak łatwo ją zatrzymać.

Jak bym czytała o sobie.. Tylko ja w odróżnieniu od Cb dopiero niedawno zdałam sobie sprawę że to toksyczny związek mimo że jest łatwiej bo na odległość to trudniej bo jak głupią potrafiłam wybaczyć dość szybko ale teraz od kiedy pokazał naprawdę na co go stać urwalam kontakt, a teraz walczę by znów uległość nie wzięła górę. Druga sprawa to że jego rodzina jest po mojej stronie nawet mi ostrzegał ale ja miałam nadzieję że potrafię zmienić bo mnie kocha niestety myliłam się i to bardzo otrzymałam w zamian prawdziwe oblicze alkoholika

Zostawiajac go zrobilas najlepsze co moglas dla siebie. Jaki by sie nie wydawal cudowny poza tym " drobnym szczegolem" ze tylko pije to uwierz mi ze z czasem to " tylko picie" przysloniloby Ci cala radosc zycia z tym czlowiekiem. Pomijam smrod, zapita gebe, wstyd na spotkaniach towarzyskich i na ulicy. Dolicz do tego agresje, awantury ze jestes popier... na ze mu cos wmawiasz i jestes przewrazliwiona przeplatana szlochem ze on ma problem a Ty mu nie pomagasz, nie wpierasz, chcesz zostawic. Tak wygladaloby Twoje zycie z nim-patologiczna hustawka.Znam to z autopsji i szczerze wolalabym zostac sama jak palec nic miec jeszcze kiedys do czynienia z alkoholikiem.

Cataga, mieć odmienne zdanie na pewne tematy to jedno. A zupełnie inną sprawą jest umiejętność kwestionowania również tych swoich 'świętych racji' i wyglądania czasami poza te ścianki które się wokół siebie z czasem zbudowało. Pamiętam Twoje posty odnośnie portali randkowych, trochę śmieszne, trochę żenujące od strony potencjalnych kandydatów. Wtedy nie zwracałem uwagi na detale, ot miło się czytało i wydawało się to wszystko spójne i racjonalne, potem trafiłem na wątek w którym jak to odebrałaś zbluzgano Cię od mizoandrycznych kobiet. A że odbiło się to tak mocnym rykoszetem, że przeniosłaś to dalej...
To zerknąłem w Twoje starsze posty nieco

To, że facet 'miłuje' degustowanie nowych gatunków whisky nie oznacza, że jest alkoholikiem. Może nim być, oczywiście, ale ten fakt nie jest żadnym wyznacznikiem. Podobnie jest z Twoim podejściem do seksu i tego jak traktują tę sferę faceci, w Twoich oczach zależy im tylko na jednym i chcą Cię wykorzystać.
A rzeczywistość jest taka, że zdrowym mężczyznom zawsze będzie na tym zależeć. Jeżeli się z tym nie zgadzasz to zakładaj kask i spróbuj głową zburzyć piramidę Maslowa

Poza okresami abstynencji, ktore alkoholik sobie robi by udowodnic swiatu (i czasem chyba sobie) ze nie ma problemu z piciem sa jeszcze tzw zejscia na slabsze trunki. Skoro do tej pory upijalem sie wodka to ok "rzucam picie"...bede pil teraz piwo. Przeciez  to duzo slabszy alkohol, piwko kazdy czasem pije itp. A ze wypije tych piw 12 i bede tak samo narabany jak po wódzie to juz szczegol.
Ogolnie duzo mowi sie o tym ze alkoholizm to choroba. Ja jednak jestem wyjatkowo na ta chorobe cieta, wlasnie przez pieklo jakie alkoholik maz/ ojciec funduje rodzinie. Dlatego posluchaj Autorko rad ludzi, ktorzy "tam byli i przezyli to" i wszelki cudowne obrazki w glowie zwiazane z tym kolesiem zastap wizjami o ktorych piszemy, wizjami ktorych jeszcze nie zdazylas doswiadczyc ale ktore predzej czy pozniej stalyby sie rowniezTwoim udzialem gdybys z tym czlowiekiem zostala lub do niego wrocila.

Z tymi słabszymi trunkami to też prawda.
Na powrót nie ma szans, za dużo ich było i w końcu coś we mnie pękło, zresztą minęło już parę miesięcy. Ale mimo iż jestem zdecydowana jest po prostu mega ciężko... Spędzaliśmy ogromną ilość czasu razem, właściwie żyliśmy razem, podobne zainteresowania, styl życia, ogromna chemia, wsparcie itd. Ciężko się z tym uporać i ustawić życie na nowo. Pewnie potrzeba po prostu czasu...

Z kimś, nie z kimś, tego nigdy nie wiesz. Ale że będziesz szczęśliwa, to pewne. Smutek po zakończeniu związku jest normalny, ale gdybyś w tym związku pozostała, byłoby jeszcze gorzej. Czas uleczy rany, czas je zabliźni, zostaną jedynie wspomnienia miłych chwil. A czy będziesz z kimś szczęśliwa? Bądź szczęśliwa z samą sobą. Nie uzależniaj swojego szczęścia od drugiego człowieka. Tobie będzie łatwiej żyć, a i mężczyzna widząc kobietę promieniejącą szczęściem chętniej będzie szukał z nią kontaktu.

mój były niestety nadal odzywa się co jakiś czas, mimo, że wszędzie zablokowany (tworzy nowe konta...). Ja od momentu zerwania nic nie odpisuje.
Napisał ostatnio m.in że zawsze próbował i robił wszystko by mnie uszczęśliwić, by mi było dobrze.
I to prawda, bo cokolwiek chciałam robić, gdzieś jechać on tam mnie zabierał, spędzał czas jak tylko ja chciałam, naprawdę na co dzień był bardzo kochany i wspierający
Lecz nie zmienia to faktu, że równocześnie jego skłonność do uzależnień i brak umiaru niszczyły nasz związek i mnie, bardzo się tym przejmowałam...

Dlaczego on nie może zrozumieć, że doceniałam to jaki dla mnie był, w końcu zgodziłam się zostać jego żoną... ale nie mogłam danego słowa dotrzymać, bo już nie dawałam sobie rady z kontrolą nad nim i jego upijaniem choć nie było ono codziennie. Przez rok rozstawaliśmy się na kilka dni-tyg/kłociliśmy i wracaliśmy i dawałam tyle szans. Naprawdę chciałam żeby było dobrze i żeby się ułożyło. To on mnie nie słuchał kiedy mówiłam " to już naprawdę ostatnia szansa".

Autorko, bardzo dobrze zrobiłaś. Dałaś sporo szans, a on z żadnej nie skorzystał, więc nie ma sensu się nim przejmować, skoro on sam nie widzi istoty problemu.
Podziwiam wytrwałości w decyzji. Mądrej decyzji.

Uważam, że wyjście raz na tydzień na piwo nie jest znakiem, że mogę mieć problem. Wytłumacz mi jeszcze, co do tego ma wiek? Uważam, że w każdym wieku należy zachowywać umiar, dlatego też nie rozumiem fragmentu "w wieku 30 lat".
Nie jestem abstynentką i nie wymagam tego od drugiej osoby, wymagam umiaru i panowania nad spożywaniem używek. Gdyby mój były pił tyle co ja, nawet 2 razy więcej ( w końcu to mężczyzna ) nie widziałabym żadnego problemu.

Piję srednio 2-3 piwa na tydzień (jeśli wychodzę w weekend na spotkanie ze znajomymi). Jeśli nie to może 1 radler, albo wcale. Nie pijam mocniejszych alkoholi. Alkohol nie jest dla mnie celem samym w sobie, a dodatkiem do spędzenia czasu w fajnym gronie.
Nie ćpam.
Natomiast oczywiście masz prawo mieć odmienne zdanie.

1.Panie „Milycham” ja mam każdy weekend wolny ze względu na charakter pracy. Skąd pan wydedukował, jakobym piła w każdy wolny weekend? To śmieszne. Wolny od czego? Wykonuję taką pracę, że sama decyduję w jakich godzinach pracuję, weekend mogę mieć codziennie a zdecydowanie nie piję codziennie.

2. Nie interesuje pana mój temat, dlaczego więc interesuję pana to ile piję?
I nie, nie mam ani 30 ani 29 lat jak w nicku. Napisałam, że jesteśmy przed 30, ja kilka lat przed.

3. Gratulacje w jakim celu? Zarzuca mi pan picie dużych ilości, więc nakreśliłam sytuację. Sili się pan na sarkazm i ironię, ale... No właśnie. Tylko sili

PS. Proszę nie zaśmiecać mojego tematu, ponieważ czekam na odpowiedzi dotyczące problemu, nie natomiast dywagowanie czy 3 piwa na tydzień to alkoholizm, czy może 1. Jeśli będę miała kiedykolwiek problem, z pewnością będę wiedziała gdzie się zgłosić, ponieważ wiem jak bardzo alkohol potrafi zniszczyć życie. Tymczasem jestem zdania, że jest dla ludzi w odpowiedniej ilości. Miłego dnia!

Żegnam pana, bo chciałabym poznać cenne zdania i uwagi, nie natomiast całkowicie bezproduktywne off topy, które tworzysz. Twórz je gdzieś indziej.

Resztę tekstu ignoruję, jesteś typowym trollem.

Proszę popisać na badoo lub tinderze.

Co do wcześniejszego posta:
Czyli skoro „pisze o piciu innej osoby”, która pije bez umiaru i mi to przeszkadza, oznacza to, że sama muszę być abstynentką? Bo inaczej, jak sama spożywam alkohol nie mam prawa mieć problemu z piciem faceta? Znasz pojęcie UMIAR?:)

Zabawna z ciebie postać.

nalegam, spróbuj mojej rady i poszukaj szczęścia na tinderze czy innej sympatii, ja nie jestem zainteresowana rozmową. Koniec karmienia trolla

Nie pomijam wypowiedzi, to ty człowieku edytujesz je po 5 razy. Get a life

Jedyne personalne wypowiedzi wychodzą od ciebie i dotyczą mnie, choćby właśnie ta ostatnia.
Nie oceniam twej inteligencji, czytania ze zrozumieniem ( jak ty - per blondynka, itd). Jesteś zaburzonym człowiekiem, zarzucasz mi dokładnie to, co sam robisz.

Stwierdzenie faktu.

Mhm, tak właśnie robię. Koniec offtopu. Miłego dnia

Pije często po 1-2 piwa, tzn co weekend. Zerwalam z chłopem, bo pił dużo więcej. To wszystko jest w treści. Sherlockiem to ty nie jesteś, Kolumbem również.
Wiem, ze dobrze zrobiłam. ZASTANAWIAŁAM się czy dobrze postąpiłam ponad 3 miesiące temu.
W tej chwili mój problem jest zupełnie inny.

Właśnie o to chodzi. Akurat mija pół roku i jest mały kryzys pt. Czy zawsze tak będzie/ czy to się kiedyś skończy?
Staram się nie żyć sentymentami, ale jest jakaś blokada nie tyle na związki, co nawet w ogóle na myślenie o nich.

Od momentu zerwania profili w ogole nie sprawdzam, wredy bylabym jeszcze duuuuzo bardziej „w tyle” w wychodzeniu z uzaleznienia w stosunku do teraz. Na ogół jest dużo lepiej, jednak otrzymywanie wiadomosci od niego wytrąca mnie na chwilę z rownowagi, o ktora tak walczylam.

Dzięku za ten post, wybacz moje drobne zlosliwosci. Fakt, ze mam dzis paskudny dzien ( mialam, do wygranej Francji ).

Spróbuj mu pomóc, tylko żeby nie było tak że zacznie Cię bić jak to alkoholikom się zdarza...

Na początku nie dostrzegałam problemu ( nie mieszkałam z nim, a on pił zwykle jak już mnie odwiózł i odstawił auto, nie wydzwaniałam do niego wtedy, żeby zdawać sobie z tego sprawę).
Jak już dostrzegłam, próbowałam z tym walczyć, ponieważ nie wiedziałam czy to jest alkoholizm czy po protu do tego zmierza. Myślałam, że może da się na to wpłynąć. Myliłam się, więc postanowiłam to skończyć.

Nie zmuszałam go do zmiany, próbowałam odejść kilkukrotnie, lecz on błagał, prosił, obiecywał, że pójdzie do psychologa itd. Niestety wtedy jeszcze nie wiedziałam, jak te wszystkie mechanizmy alkoholizmu działają, teraz już wiem. W końcu dotarło do mnie, że to będzie trwać w nieskończoność, a ja nie chcę takiego życia.

Zresztą, to już nie jest sedno problemu. Nie wrócę do niego, na samą myśl przechodzą mnie ciarki, gdy sobie przypomnę jak okropne było to kontrolowanie i współuzależnienie.
Po prostu...są jeszcze momenty emocjonalnej pustki, chwile słabości... jego próby kontaktu także nie przechodzą bez echa i nie spływa to po mnie, choć oczywiście wszystkie blokuje i nie odpowiadam.

Teraz czekam już tylko cierpliwie, aż te złe wspomnienia zaczną wygasać i blaknąć. I przede wszystkim chciałabym, aby problemy w poprzednim związku nie spowodowały patologicznych zachowań z mojej strony ( np. kontroli ) w przyszłych relacjach, dlatego też daję sobie czas, dużo czasu, by to wszystko poukładać sobie w głowie. I kiedyś, kieeedyś stworzyć zdrowy związek.

BRAWO bbb29, wlaczyla ci sie samoobrona !Wybralas najlepsza opcje -  odcielas, poki czas ... !
Niejedna powinna z ciebie wziasc przyklad.
Niejedna - a przede wszystkim te , ktore latami tkwia , napewno ci zazdroszcza.
pozdrawiam

Wiem jak się objawia alkoholizm, wiem jakie są cechy uzależnienia i mechanizmy obronne, oraz zdaję sobie sprawę, że alkoholik to nie osoba leżąca pijana pod płotem czy pijąca do spodu (nie tylko). I nie, nie uważam, że picie napojów niskoprocentowych sprawia, że nie da się być alkoholikiem Jak najbardziej się da.
Przez relację z moim byłym dowiedziałam się wszystkiego, co tylko udało mi się dowiedzieć na temat tego problemu. (Przeczytałam naprawdę wszystko co udało mi się znaleźć, artykuły, fora, testy na uzależnienie np. Baltimorski, itd...). Alkoholikiem może być osoba wypijająca codziennie szklankę piwa, liczy się regularność, chociaż chyba jeszcze ważniejszy jest powód, dlaczego się po tę szklankę codziennie sięga. Siła uzależnienia fizycznego od np. jednego piwa dziennie będzie stosunkowo nieduża, ale psychicznie można tego piwa mocno potrzebować, bez niego czuć nieswojo itd.

Rozumiem, że przez pewną grupę osób w ogóle spożywanie alkoholu to pierwszy krok w kierunku uzależnienia. Ja uważam, że nie ma nic złego by spożywać alkohol na spotkaniach ze znajomymi, oczywiście z głową. Te 2-3 w każdy weekend są trochę na wyrost, szczególnie latem, gdy jest o wiele więcej sposobów spędzania czasu niż zimą. Mimo wszystko nie chcę zaniżać, lepiej zaokrąglić w górę niż coś ukrywać w tym temacie, szczególnie, że szukam szczerych rad. Poza tym zaniżanie ilości wypitego alkoholu bardzo źle mi się kojarzy Sens jest taki, że jestem osobą spożywającą alkohol i nie zabraniam spożywać facetowi. Po prostu jest jakiś umiar i normalność i nie wyobrażam sobie codzienności z alkoholem na stole.

Jeśli chodzi o kraj, to chyba ściśle jest zależne od towarzystwa i może trochę od miejsca zamieszkania. Są jednak kraje, gdzie pije się częściej - np. wino do obiadu, codziennie, ale bez upijania się.  To bardzo regularne, choć pozornie niegroźne spożywanie.

Podziwiam Cie, że dałaś radę. Myślisz, że Twój były pozbył sie już złudzeń i dał za wygraną?

Myślę, że nie, bo nadal się odzywa (choć blokuję).
Ja tego nie rozumiem, ma cały czas do mnie pretensje, choć od wielu miesięcy przed zerwaniem powtarzałam, wręcz "trąbiłam", że mam tego dość i dłużej takiego stanu rzeczy nie będę akceptować.
Ale z drugiej strony staram się o tym nie myśleć. Tylko nie rozumiem, dlaczego ludzie zamiast się ogarnąć kiedy był na to jeszcze czas i mieli szansę, mają nadal po czasie pretensje do osób, które odeszły. Ja nie odeszłam z radością i nie był to dla mnie sukces ani chwila radości, a bardzo przykre wydarzenie. Ale raczej on tego nigdy nie zrozumie, trudno..

ehh, miałam nadzieję, że już nie napiszę w tym wątku. Niestety mój były nie daje mi spokoju, a  ja zaczynam nie dawać sobie rady psychicznie... od ostatniego miesiąca zdążył założyć kilka fałszywych profili (wszystkie konsekwentnie blokuje, na nic nie odpowiadam, od wiadomości o zerwaniu wiele miesięcy temu NIC do niego nie odpowiedziałam). Podaje się za różne osoby, wypisuje do nowych chłopaków, których mam w znajomych z tych fałszywych kont (chyba sobie uroił, że z nimi się spotykam? kręcę? nie mam pojęcia). Pisze także na maila.
Jestem w coraz gorszym stanie psychicznym, boje się kolejnych wiadomości, niestety mieszkamy dość niedaleko od siebie i spotykam go przelotem na mieście, przez co wychodzenie samej w pewne okolice przez te wiadomości sprawia m trudność czuję się zaszczuta, jak w klatce... Oczywiście myślałam o zgłoszeniu tego na policje, ale on jest z dość wpływowej rodziny i niestety potrafią "załatwić" każdy problem, przekupić każdego. Poza tym obawiam się, że tym jeszcze bardziej go rozjuszę, sprowokuję. Mam związane ręce, nie wiem co robić, staram się być twarda ale powoli przestaję sobie z tym radzić... Dodam, że nie mam możliwości się przeprowadzić.

Zgadzam się z Feniks, przecież można ukryć listę znajomych i jest widoczna tylko dla znajomych.

Ukrytą listę znajomych mam od lat a jego zablokowanego od zerwania. Podejrzewam, ze ten znajomy, do ktorego wypisywał dał mi jakies lubie to pod czyms ( choc baaaardzo rzadko umieszczam posty na fb) a on przez kogos to sprawdza ( jak juz wrzucam, mam ustawienia widocznosci tylko dla znajomych). Bylismy przez kilka lat razem wiec kilku wspolnych znajomych sie znajdzie, jesteśmy ponadto z jednego miasta... nie wiem przez kogo to robi czy jak, bo zablokowałabym ten profil, wszystkich wspólnych znajomych jednak nie chce. Zreszta wątpię by na dłuższa metę to coś dało, wymyślił by coś nowego.
Niestety mam pewnosc, ze to on poniewaz to pierwsze takie sytuacje w moim zyciu a social media mam od bardzo wielu lat+ wszystkie wiadomości sa podobne+ charakterystyczny styl wypowiedzi...
Z policja się niestety jeszcze wstrzymam, bo po prostu boje się zemsty. Czesto go widuje przelotem i nie chce się kompletnie bac wyjsc z domu:( (przepraszam za brak polskich znakow)

Propozycja z nagłośnieniem tego jest dobra, dzięki! Problem tylko w tym, ze ja mu od zerwania na żadna z tych wiadomości nie odpisuje. Obawiam się odpisywać, ze jego odpowiedz z mojej strony ( nawet na temat nagłośnienia tego) jeszcze bardziej nakręci; zobaczy, ze osiągnął cel, bo w końcu odpisałam. Beznadziejna sytuacja.

PS. Facebooka usunąć nie mogę, gdyż mam podłączony pod niego firmowy fanpage. Gdyby to było możliwe, usunęłabym profile w pierwszej kolejności i zmieniła maila, nie jest to niestety możliwe.