wyprawa na wschód słońca 3:00 - Netkobiety.pl

Z jednej strony ciśnie się na usta "Zostaw czubka". Z drugiej, ledwie rok temu przysiegalaś "Na dobre i na złe. W zdrowiu i chorobie. I póki śmierć ...". To co teraz? Twój mąż jest chory psychicznie. Zostawisz go w tej chorobie?

Nikt za ciebie nie podejmie decyzji. Musisz sama się uporać ze swoim złym wyborem życiowym. Możesz się rozwieść, bo cywilny to pikuś, a w obliczu szaleństwa twojego męża to i kościół przyklepie unieważnienie. Ale czy tego chciałaś rok temu? Jak coś z nim będzie nie tak, to kopnę go w dupę? To już twój wybór.

Ja też kiedyś odkrywałem siebie, ale to jakoś łagodniej przebiegało. To co on robi to raczej zaburzenia psychiczne. Trzeba wezwać pomoc.

czyli co, jak juz wroci z tej swojej wyprawy samotnej, to poważnie z nim porozmawiać? Czy opowiedzieć o tym wszystkim komuś: jego siostrze, czy może właśnie mamie, która cały czas się leczy?

Być może jest ze swoją "bratnia duszą" i nie jest tak dramatycznie?

..o ile wróci żywy
Uważam, że jednak dobrze byłoby zawiadomić rodzinę, może niekoniecznie matkę. Ewentualnie zgłosić zaginięcie na policji, wyjaśniając, że podejrzewasz męża o zaburzenia psychiczne i działania autodestrukcyjne zagrażające życiu.
Czy on nagle zmienił się tak po ślubie, nie dostrzegałaś wcześniej jakiś odchyleń od normy?

Ja bym juz teraz powiadomila odpowiednie sluzby. To co robi zagraza jego zyciu.

A jak było przed slubem?

Powiem coś jeszcze... czytając tytuł wątku, myślałam, że chodzi o niepoprawnego romantyka i dlatego weszłam poczytać

lęki, nerwica, schizofrenia - przez lata żyła z alkoholikiem robiącym awantury, wychowywała 3 dzieci - i stało się.

1. 29 lat
2. Zaczął dość często popalać trawkę od pazdziernika 2017 - o niczym więcej nie wiem, ale w zasadzie, od tego momentu zaczęły się te fazy.
3. jazda na rolkach, i tyle.
4. jego bratnie dusze - jedną wyeliminowałam niepotrzebnie, ma teraz męża - tak to razem by świrowali, ale poważnie dziewczyna wydawała mi się normalna. Inna zastanawiająca mnie kwestia czy, on kiedykolwiek jak już coś zdobędzie, będzie odczuwał nadal satysfakcje - ta dziewczyna o której wsponiałam była ważna, bo niezdobyta - kiedyś coś między wierszami wspomniał. Innych bratnich dusz brak - jego koledzy ułożyli sobie życia, żony, dzieci, praca. Mój mąż dość dobrze zarabia, pracuje kilka godzin w tygodniu, ale to kwestia bardziej farta i ludzi którzy nas otaczają niż jego zaangażowania i umiejętności trzymania ręki nad tym wszystkim.

Czy przed ślubem było inaczej? I tak i nie, jasne zachowywał się inaczej niż większość ludzi, ale przypisywałam to jego wyjątkowości, a nie chorobie. Wiedziałam o tym, że w rodzinie były przypadki chorób psychicznych ale to zbagatelizowałam. Tak tragicznie jak teraz nie było nigdy.

Zastanawiam się, czy faktycznie się nie spakować nie pojechać na ten Hel, czy gdzie on teraz jest - i nie potrząsnąć nim - ale wydaje mi się że to nic nie da. W wiadomości na messangerze, wraz ze zdjęciami, napisał ze walczy ze sobą, ze swoimi słabościami.

Myślę, że on ma w głowie tysiąc myśli, że jest mu strasznie ciężko, może próbuje sobie coś udowodnić. Nie mogę wezwać policji, jest wolnym człowiekiem. Rozmawiałam z jego siostrą, dzwoniła do niego, ale nie odbierał telefonu.

Mówi, że odkrywa samego siebie, że nie wie kim jest i musi sie dowiedzieć.

Odkrywanie odkrywaniem, ale kosztem drugiej osoby?

ps. ma namiot ze sobą, więc raczej przeżyje chociaż nie wiem jak jego org zareaguje na brak pożywienia itd. - na prawdę rozumiem chęć odkrywania siebie, ale wiecie co - w rocznicę, w święta, bez zapowiedzi? Dodatkowo boli mnie hipokrytyzm - bo kiedy ja bym tak zrobiła, nie pozwoliłby mi wyjśćm lub zagroziłby rozstaniem natychmiastowym.

Wpisz w wyszukiwarkę "Schizofrenia a marihuana" (nie mogę wstawiać linków). Cytat "Ponadto autorzy licznych przeglądów doszli do konkluzji, że stosowanie marihuany skutkuje jedynie zwiększonym ryzykiem schizofrenii przy współwystępowaniu dodatkowych czynników ryzyka, w szczególności podatności genetycznej". Facet był podatny genetycznie, także by się zgadzało...

Co za stek bzdur.

W przypadku psychozy jakiekolwiek sugestie są bezsensowne, bo chory nie kontaktuje ze światem zewnętrznym. Poza tym pod wpływem urojeń może sobie zrobić poważną krzywdę- nie czuje zimna, nie je, wystawia się na ryzykowne sytuacje. Zgłoszenie zaginięcia jest podstawową sprawą. Policja ma obowiązek interwencji kiedy chodzi o dorosłego z podejrzanymi objawami choroby psychicznej, ponieważ jest on potencjalnie niebezpieczny dla osób postronnych jak i dla siebie samego. Mąż Autorki potrzebuje natychmiastowej hospitalizacji, a nie gadania o rolkach.

Przyszedł mi do głowy ten film, gdy przeczytałam posta, ale jednak to nie jest taka sama sytuacja.
Tam bohater miał przemyslaną sprawę, skończył świetną uczelnię i u progu życia powiadomił o swoich planach na uroczystej kolacji, nie było tam chaosu i zimowego morza bez kurtki.
Tu, biorąc pod uwagę że w rodzinie są schizofrenicy- wyglada mi raczej na początek choroby.
Więc nie wiem jak Ty to mozesz tak spokojnie znosić. Gdybym kochała faceta, nie zostawiłabym go tak.
Trzeba go sprowadzić do domu z pomocą rodziny, Policji, cokolwiek.. I znaleźć dobrego prywatnego psychiatrę, a potem leczenie i szpital.
Wiem, że brzmi to okropnie, ale jak poczujesz się z faktem, że coś mu się stanie. Znam taki przypadek, że ktoś uznał, że lepiej udawać, że nic się nie dzieje, a skończyło się tragicznie.

nie wytrwał, wrócił do miasta - po około 20 h od jego wyruszenia dostałam sms "nie wytrwam z zimna, szukam drogi powrotnej z lasu do miasta i wracam do domu". Faktycznie wrócił do miasta, ale nie chciałam się jeszcze z nim widzieć, ustaliliśmy, że porozmwiamy jutro na spokojnie o wszystkim.

Z krótkiej rozmowy wynika, że spał na przystanku autobusowym w jakiejś nadmorskiej miejscowości, owinięty w folię ochronną, całą noc marzł na tym przystanku i o 7:30 miał pociąg powrotny do domu.

Spytałam czy już je - je, spi i odsypia, jest u swojej babci. Mialam kilka natrectw zeby pojechać do niego - ale stwierdziłam że bez sensu, nie zrozumie w ogole o co chodzi.

Wrócił - bo nie dał rady fizycznie, czyli będzie próbował raz jeszcze i kolejny, na pewno. Porozmawiam z nim, poruszając wszystkie tematy, napomne o psychologu, ale wątpie żeby się zgodził - nie wiem czy jeśli przymusowo zacznę go gdzieś ciągnąć to nie pogłębię tylko tego wszystkiego.

Jeżeli nie zaciągniesz go na przymusowe leczenie do szpitala psychiatrycznego, to za jakimś razem zrobi sobie krzywdę. To nie jest kwestia psychologa, ale psychiatry i leków antypsychotycznych. Możesz poszukać wsparcia jego rodziny, bo założę się, że nie zgodzi się na dobrowolne leczenie. Sąd może wydać wyrok ubezwłasnowolnienia i przynajmniej przymusowej obserwacji w szpitalu. Wniosek o częściowe lub całkowite ubezwłasnowolnienie składa się do sądu okręgowego, gdzie będzie poddany ocenie dwóch specjalistów, którzy zadecydują czy Twój mąż stracił zdolność do decydowania o sobie.

Zresztą przymusowej obserwacji w szpitalu również może być poddany w skutek użycia Art.24 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego (przymus bezpośredni). Wystarczy zadzwonić po pogotowie i wyjaśnić, iż mąż zachowuje się dziwacznie i podejmuje zachowania niebezpieczne dla własnego zdrowia i życia, a lekarz ambulansu po zobaczeniu pacjenta podejmuje decyzję o przymusowej obserwacji.

Tak czułem,że wróci.Wbrew pozorom miał plan awaryjny.Tacy ludzie mają coś w zanadrzu.

Dobrze będzie jeśli porozmawiasz na poważnie ze swoim mężem, o tych jego wyprawach.

Z tym szpitalem,to bym uważał.Ale to moje zdanie.

Kacper, rozmowa z kimś w psychozie jest tak sensowna jak gadanie do ściany. Ten człowiek ma UROJENIA i uważa, że jest totalnie okej.

Zrobi jak będzie uważać.

Wiadomo,gość ma nietypowe zachowania,ale żeby od razu wyjeżdżać z ubezwłasnowolnieniem....? Ludzie słyszycie siebie czasem?
Skoro wymyślił firmę to nie jest jakiś głupi,wręcz przeciwnie inteligentny i ogarnięty życiowo.W sumie fajny gość,tylko czasem lekko przesadza.

Zazwyczaj takie osoby podczas takich wypraw,jeśli im nie wyjdzie zrezygnują i raczej nie wracają.Z reguły też dbają o to,by nic im się nie stało,są ubezpieczeni na wszystkie strony i sposoby.A,że są trochę inni,to od razu uznawani za chorych.Pogadać na spokojnie,ale poważnie.Dopiero potem radykalne kroki.

Jeśli chodzi o pobyt w tym szpitalu,w końcu osiągniecie swoje.A jak wróci to nieźle się wkurzy,tam nie jest tak fajnie.Żaden psychiatra nie siedzi w duszy człowieka i nie wie co mu jest.A dodatkowo środki psychotropowe robią swoje i zamknięty ośrodek.

Wbrew pozorom (zakładamy Schizofrenię) tacy ludzie odpowiednio pokierowani i ukierunkowani są w stanie osiągnąć bardzo bardzo wiele.
A może zamiast szpitala:

-nowe zajęcia sportowe,
-wspólne wyjazdy,odkrywanie nowych miejsc,
-czytanie ciekawych książek itp.

Możliwości jest bardzo wiele.Jeśli dobrze poprowadzimy taką osobę (w fazie dobrego humoru,manii) to będzie mogła w przenośni "góry przenosić".Po prostu pracuje,osiąga cel,działa,pomaga drugiej połówce,kiedy czuje jej wsparcie.
Najczęściej w tej fazie będzie mało sypiać i prawie nie będzie czuć zmęczenia.Jest to piękny stan umysłu i ducha.Pozdrawiam.