Czarny piątek 23.03 - Netkobiety.pl

Bo kobieta w ciąży uznawana jest w zasadzie za osobę niepoczytalną, a przynajmniej w pewnym stopniu. Co zresztą wielu panów mężów, partnerów, ojców może potwierdzić na podstawie empirii Podobnie matka za zabójstwo noworodka pod wpływem stresu związanego bezpośrednio z porodem odpowiada w dużo mniejszym stopniu. Te hormony, wiesz...

Sony, a gdzie ja się posługuję pojęciami z prawa? Używam określeń potocznych i w rozumieniu potocznym, bo nie jesteśmy na forum prawniczym. Jeśli chodzi ci o podejście ściśle prawnicze, to znasz prawo i je po prostu stosuj. Ach prawda, to jest ponoć głupie prawo...

Oj bo zacznę podejrzewać, że zapiekłość odbiera ci trzeźwość spojrzenia. Niepoczytalność w tym sensie, że w ciąży ponoć kobiety mogą postępować nieracjonalnie, pod wpływem zaburzeń emocjonalnych, burzy hormonów itp. Niektórzy twierdzą co prawda, że stan ten nie zaczyna i nie kończy się na ciąży ale to już wstrętni mizogini są. Co wspólnego z tym stanem może mieć lekarz? No chyba, że on też jest w ciąży?

Oj Sony, Sony tak to się zawsze kończy. Niektóre panie nic mądrego nie potrafią napisać tylko od razu walą ad personam, a inne dochodzą do tego później jak już argumentów nie starcza. To, że kobieta w ciąży, w trakcie porodu i bezpośrednio po nim jest traktowana wyjątkowo pod względem odpowiedzialności za czyny wobec płodu i dziecka jest faktem. Jak ci bardziej pasuje, to możesz przyjąć, że to efekt męskiej kurtuazji i wyrozumiałości wobec kobiety w tym błogosławionym stanie. Nie tacy źli ci faceci

Jak to było ? "...Nazywam się milijon i za milijony cierpię..." ?

A możesz napisać krótko i wprost w którym momencie (zamiast „pewnym”) kobieta przestaje decydować o swoim ciele. Bo Sony pisze wyraźnie, że DO 12 tyg. ciąży kobieta powinna mieć możliwość decydowania o swoim ciele, co ja zresztą popieram.

Już pisałem kilka razy w tym temacie. Od momentu rozwoju układu nerwowego, wykształceniu się mózgu. Pisząc najprościej. Od kiedy płód zaczyna odczuwać. Mimo iż podkreślałem to wcześniej. Każda odpowiedź była w stylu. Kobieta może decydować o swoim Ciele i kim jesteś, że piszesz co może. No litości

Edytowałem wyżej.

Jednocześnie bez uzasadnienia, wyłącznie na własny koszt.

Będzie z tydzień krócej. Nie ma wielkiego tutaj znaczenia. Nie jest to istota tej rozmowy.

Nie podłączyłem się z takim zamiarem. A bardziej w kwestii uzasadnień pewnych wyborów. Nie jest to widzimisię, czy od określonego czasu decydowanie wyłącznie o Ciele osoby w ciąży. I powinno być karane w pewnych momentach dotkliwie, a nie na papierze. Rozmawiałem z pewną kobietą z marszu, która twierdziła, że człowiek to dopiero po urodzeniu. Nie pomyślała pewnie o wcześniakach.

Nie myślałem na tyle długo o tym, by rzucać tutaj czymś więcej, niż ogólnym pojęciem. Na pewno kara, nie powinna być wyłącznie na papierze. Sama aborcja do pewnego momentu i bez uzasadnienia również nigdy nie powinna być refundowana.

Zgadza się. Co nie znaczy, że gdy już wykryte, nie powinno być karane, nieuchronnie. Jest wiele przestępstw i wykroczeń, których wykrywalność jest niska.

Podoba mi się Twój post.
Mam poniekąd podobne poglądy, jednak uważam, że problem jest bardziej złożony, niż wyznaczenie granicy wieku płodu. Na przykład u dziewczynek, które zaszły w ciąże w wieku 11-12 lat (dość niedawno było w kraju głośno o 12latce, która urodziła dziecko, o ile pamietam, informowano, że współżyła dobrowolnie). Taka dziewczynka może bardzo długo nie zorientować się, że jest w ciąży, ponieważ nie zna swojego ciała, być może nie ma wiedzy, jak i kiedy powstaje ciąża. Pytanie, kto ma decydować w takich przypadkach. Sama dziewczynka w świetle prawa jeszcze o sobie decydować nie może. Rodzice nie mają wiedzy medycznej, żeby podjąć bezpieczną dla dziecka decyzję, państwo wrzuca wszystkie przypadki do jednego wora, lekarze tylko robią swoją robotę. Ciężka sprawa, a dodatkowo skomplikuje się, jeśli płód okaże się obarczony ciężką chorobą. To jeden przykład z wielu niejednoznaczynych.
Z tego, co rozumiem to przepisy miałyby zmienić się tak, że jeśli dziecko miałoby być chore lub noe przeżyć, to kobieta ma donosić ciążę, a jeśli był gwałt, to można usuwać. Mam z tym nielada problem: to zdrowy płód z gwałtu ma mniejsze prawo do życia niż chory płód poczęty bez przemocy? Wtf? Moralnie jestem przeciwna aborcji, jednakże uważam, że decyzja nie leży w gestii ustawodawcy i powinna ona być legalna do ustalonego wczesnego wieku płodu (też pojawia się kwestia ustalenia wieku płodu, bo z usg i z miesiączki wychodzą różnice, które mogą być decydujące). Uważam tak, ponieważ ustawa zawsze pominie jakieś przypadki skrajne, które właśnie najbardziej potrzebowałyby pomocy. Aborcja musi być kwestia sumienia kobiety

No jeśli za okrutną karę traktować konieczność wydania paru złociszy w atmosferze kryminału, to masz rację To mnie satysfakcjonuje, a jak pojadą za granicę, to nawet smaczku kryminału nie ma...

A ja uważam inaczej I mam więcej kumpli i kumpelek co uważają bardziej jak ja niż ty. No i? Licz szable.

Swoją drogą hasło "wolność wyboru" jest chwytliwe, tak samo jak "dobra zmiana". Widać spece od PR pracują.
A ta pani nie tylko o wcześniakach nie pomyślała, a podczas badań prenatalnych to co się bada? Ot szła sobie w słusznym owczym pędzie. Nie ona od myślenia.

Może tak Ci tylko mówią, bo inaczej nie wypada. Skąd wiesz, co naprawde myslą znani Ci ludzie i jakby postąpili. Dobierasz sobie otoczenia według tych którzy są przeciwni aborcji. Przepytujesz, czy jak?  Tak wierzysz w kumpli i kumpelki. A może niektórzy z nich to Ci, którzy potejemnie zrobili to nieleganie a przed Tobą udają świętych. Tak, licz szable, czy co tam sam chcesz. I rozliczaj innych z ich życia, bo widzę że masz zacięcie, chyba musisz być naprawdę bardzo nieszczęśliwym i sfrustrowanym człowiekiem.

Miłycham napisał: „Rozmawiałem z pewną kobietą z marszu, która twierdziła, że człowiek to dopiero po urodzeniu. Nie pomyślała pewnie o wcześniakach.”

Według Ciebie wcześniak się nie urodził?

Summerka88 napisała: „Wielu wydaje się to nieprawdopodobne, ale można być jednocześnie moralnie przeciwnikiem aborcji i zwolennikiem wolnego wyboru w tej kwestii.
Wtedy wystarczy edukować społeczeństwo seksualnie, udostępnić środki antykoncepcyjne, stworzyć przyjazne warunki do rodzenia i wychowywania dzieci i co najwyżej dziwić się, że liczba aborcji spada poniżej dotychczasowego podziemia aborcyjnego.
Ale można też zabraniać wolności wyboru w imię własnego światopoglądu, wyzywać od zabójców tych, którzy myślą inaczej, zaniechać edukacji seksualnej, bo to świństwa, utrudniać dostęp do antykoncepcji, zabierać kobietom standardy okołoporodowe a po porodzie traktować dziecko jak sprawę tej, która powołała na świat i dziwić się, że podziemie i turystyka aborcyjna kwitną.
Dla mnie o tym jest ta dyskusja bardziej niż o tym, do jakiego wieku można usuwać ciążę, bo ideałem byłoby gdyby aborcji nie było w ogóle, ale życie nie jest idealne.”

Cała dyskusja tutaj to bicie piany. Nikt nie chce zmniejszyć ani wyeliminować aborcji, tylko przekonać drugiego do swojego widzenia świata.

Szakisz napisała: „Przekonaj mnie, że Twoje prawa są faktycznie łamane. Łamane w sytuacji gdy:
- masz faktyczny dostęp do leków;
- masz faktyczny dostęp do lekarza;
- masz faktyczny dostęp do zabiegu;”

Z jakiej choinki się urwałeś? Jaki dostęp do leków i lekarza w dobie masowej klauzuli sumienia? Jakimdostęp do zabiegu, kiedy jest on zabroniony prawem?

Odpowiem cytując:

Mam w domu jeden z leków, wydawanych na receptę, którym podobno można wywołać poronienie. Można poczytać w necie na forach jak uzytkowniczki wymieniają się spostrzeżeniami na temat jego działania, jak to wygląda. Pytam czysto retorycznie - czemu obrońcy życia poczętego nie ustalają ip tych komputerów i nie domagają się ścigania tych kobiet?

Może nie byłoby "nielada problemu", gdyby w ogóle w takich dyskusjach wzięto pod uwagę dobro kobiety. Gdyby w ogóle dostrzeżono, że ta kobieta istnieje, żyje, oddycha, odczuwa... i płaci podatki tesz.
Co często w takich dyskusjach jest w sumie straszne to to, że dla wielu ludzi ważniejsze jest dobro jakiegoś początkowego stadium rozwoju człowieka, od człowieka w pełni już ukształtowanego - kobiety.

SonyXperia, fajnie, że się zgadzamy :-). Sytuacja, gdzie porównuje się wagę, czy też wartość życia kobiety i jej nienarodzonego dziecka jest niemożliwa do roztrzygnięcia z punktu widzenia etyki. To jest życie i to drugie też, choć całkowicie zależne od jego dawczyni. Nigdy nie będzie dobrego wyboru. Ja nie potrafiłabym zdecydować w imieniu innej kobiety i dziwi mnie, że politycy i księża, a także inne kobiety oraz mężczyźni tak łatwo decydują za kobiety. Z jednej strony boli mnie to, że jakaś istotka nie będzie miała szansy rozwinąć się w dziecko, bo nie była chciana. A z drugiej strony nie mam prawa zmusić drugiej osoby, żeby wzięła na siebie ciężar porodu i wychowania tej istotki. Niby można oddać do adopcji, ale szczerze... wątpię, aby wielu zwolenników pro-life było skłonnych adoptować cudze dziecko. Zwłaszcza z zespołem downa lub chore na coś innego. W ogóle ludzie chcą swoje a nie cudze i dlatego toczą ciężkie boje przeciw niepłodności.

Eeech... przykład na bezduszność ustawy na podstawie 12-letniej Cyganki, którą rodzina ukrywała aż do dnia kiedy trzeba było rodzić. Bo wśród Romów wg ich zwyczajów aborcja jest zakazana. Nikt jej nie zgwałcił wg ich zwyczajów, a w zasadzie to zwyczajowo pewnie została żoną tego 29-letniego Cygana. Państwowe przepisy, to oni mają w głębokim poważaniu. Pewnie byście ją teraz zabrały z jej środowiska, bo krzywda się dzieje. A ona przy pierwszej okazji by z powrotem uciekła do swojego krzywdziciela i rodziny albo wykradną ją bracia, wujkowie i znajomi. Potem zniknie wśród nich i tyle ją widzieli..., bo do 18-tki urodzi jeszcze z dwójkę dzieci.

Nie no tak się zastanawiałem co to za głośna sprawa z tą 12-latką, a ostatnio to tylko ta mała Cyganka była. Dwa lata temu. Fakt, nawet na nich dość wcześnie, bo zwykle za mąż wychodzą i rodzą dzieci tak około 14-tki.
Ale tak w ogóle to spoko, mnie nie przeszkadza żaden wzięty z kosmosu argument. Podpowiem, że są miejsca na świecie, gdzie takie cuda się dzieją... może warto je uwzględnić? Kto wie, teraz takie przepływy myśli, idei i ludzi są, że wszystko do nas prędzej czy później trafi.

Znalezione na FB:

List do Kai Godek opublikowany w GW.

Dzień dobry Pani Kaju,

nazywam się Monika Lewandowska, mam 46 lat. Jestem mamą trzech córek w wieku 18, 16,5 i 10 lat. Oboje z mężem mamy wyższe wykształcenie. Jesteśmy Polakami, katolikami. Mieszkamy w dużym mieście.

Prawie 17 lat temu urodziłam Olę, diagnoza: głębokie upośledzenie psychoruchowe pod postacią czterokończynowego porażenia mózgowego. Ola nie chodzi, nie siedzi, nie obraca się na boki, nie zgłasza potrzeb fizjologicznych, jest na pampersie, ma niesprawne ręce i nogi, nie mówi. Jej poziom rozwoju psychoemocjonalnego jest na etapie maksymalnie 2-letniego dziecka. Uśmiecha się.

Obowiązek
Od prawie 17 lat moje życie, życie mojego męża i zdrowych córek wygląda jak życie w wojsku. Wstajemy o świcie, bo Ola budzi się bardzo wcześnie. Musi być szybko przewinięta. Nie ma wylegiwania się! Jej pełen pampers nie wygląda jak pampers słodkiego noworodka. Zapewniam. Do tego dochodzi menstruacja. Jakiego patentu użyć, żeby włożyć podpaskę do pampersa i żeby było higienicznie? Nie wiem.

W pokoju unosi się dodatkowo odór potu: Ola jest spastyczna i pomimo codziennej wieczornej kąpieli rano budzi się zlana potem. Kąpiel - praca dla siłacza. Każda czynność zmieniająca jej położenie - jedna osoba nie daje rady. Potrzebna asysta, specjalistyczny sprzęt.

Domyśla się Pani, ile waży 17-letni bezwładny człowiek, pewnie niewiele mniej niż Pani. Następnie mycie zębów: dziewczyna, jak każdy 2-latek, stawia opór, jak umie: zaciska zęby, w złości próbuje ugryźć mamę lub tatę.

Potem śniadanie, obiad, kolacja - od 17 lat nie zjedliśmy żadnego posiłku na luzie i w spokoju, delektując się wspólnym byciem przy stole; bo ktoś z nas musi karmić Olę, zabawiać ją, aby coś zjadła, i zapewniam Panią, że trwa to wieki. Dzieci zdrowe zajmują się same sobą. Muszą. Siostra pochłania cały nasz czas. Dzieci zdrowe są od małego dorosłe, samowystarczalne.

Miłość
Ola ma swój zamknięty świat. Nie jest emocjonalnie związana z siostrami. Postrzega je jako zagrożenie. Denerwuje się, gdy rozmowa skupia się na kimś innym, np. na życiu szkolnym młodszej siostry. Woli spędzać czas z opiekunką, którą ma tylko dla siebie, niż z siostrami. Nie umie się dzielić sobą. Nie ma empatii, jest egocentryczna.

Ogląda przez cały dzień jedną ulubioną bajkę, słucha tej samej piosenki. Jak to dwulatek. Nie ma szans na zaakceptowanie zainteresowań innych domowników. I doskonale wiemy, że to nie jej wina, że nie robi tego specjalnie. Taka jest, taki jest jej mózg. Tylko co z tego? Jak Pani wytłumaczy to młodszej siostrze? Dyscyplina, zasady? Niestety nie mają zastosowania w przypadku Oli.

Nie przy tym stopniu upośledzenia. Miłość. Przez 17 lat wciąż czekam na jakikolwiek przejaw miłości ze strony Oli. Pewnie nas kocha - tylko inaczej. Ale za to kocha Eryka lub króla Trytona z „Małej Syrenki".

Czasami porównuję nasz los do losu dorosłych dzieci, które opiekują się rodzicem z głęboko zaawansowaną chorobą Alzheimera. Zazdroszczę im jednak tego, że robią to, bo mają w pamięci wdzięczność za cudowne chwile, jakie przeżyli dzięki rodzicom. Ja cudownych chwil w związku z urodzeniem Oli jeszcze nie przeżyłam. Kocham ją, bo jest moim dzieckiem, bo nie ma nikogo poza nami na świecie, bo nie mam wyjścia.

Pieniądze
Od zawsze płacimy podatki, od zawsze jesteśmy Polakami, od zawsze Ola jest tylko z nami.

Od 17 lat płacimy za wszystko z własnych pieniędzy: opiekunki, rehabilitacja, wózki inwalidzkie, pampersy, lekarze, wakacje dla Oli. Od 17 lat trudno nam wyjść z domu, bo ktoś musi być z Olą. Płacimy, płacimy, płacimy - za wszystko.

Od 17 lat samotnie zmagamy się z chorobą Oli. W związku z tym, że mamy z czego żyć, nie interesuje się nami państwo, dla którego kryterium dochodowe jest jedynym wykładnikiem pomocy rodzinie z niepełnosprawnością.

Przez te 17 lat kilkakrotnie zmienialiśmy parafie - żaden proboszcz nigdy nawet nas nie zapytał, „co z Olą", nie mówiąc o propozycji pomocy, choćby czysto duchowej (mieszkamy w kurorcie, obok domu zakonnego).

Od 17 lat nie zawitał do nas nikt z pomocy społecznej - bo przecież sobie radzimy. My zawitaliśmy więc do opieki społecznej. Dowiedzieliśmy się, że pomoc nam nie przysługuje, bo zarabiamy powyżej ustalonego minimum socjalnego. A pomoc niematerialna? Odciążenie od opieki choć na kilka godzin? Nie - bo stać nas na opiekunkę.

Zapewnienie Oli dodatkowych zajęć, warsztatów - nie, bo jest za bardzo „uszkodzona". Nie pasuje do utworzonych grup: nie będzie lepić dzbanuszków i śpiewać z dziećmi z zespołem Downa - bo ma niesprawne ręce i schorzenie wymagające podnośnika, rampy itp., a do tego ma bardziej głębokie upośledzenie umysłowe niż większość niepełnosprawnych umysłowo dzieci - sorry, inne potrzeby spędzania wolnego czasu, potrzebny dodatkowy opiekun 1:1. Sorry.

Pomoc
Od 17 lat nikt z osób, które żyją w naszym otoczeniu, społeczności katolickiej, która nas dobrze zna, nie zaproponował, że np. weźmie Olę na spacer, zabierze ją na dwie godziny do siebie, żeby i ona miała urozmaicenie i my wytchnienie. Nikt nie dostrzega Oli w społeczeństwie, nikt nie dostrzega nas. Radzimy sobie. Przecież mamy dom, samochody, wyglądamy na zadbanych. Dajemy radę!

Dyrektorzy szkół, pedagodzy, duchowieństwo, fundacje, obrońcy praw życia - gdzie są? Jak pomagają? Czego uczą młode pokolenia?

Od 17 lat z przerażeniem myślimy o przyszłości Oli. Kto zajmie się Olą, gdy nas zabraknie? Gdzie wyląduje? Kto za to zapłaci? Czy będzie miała dobrze? Czy będzie bezpieczna? Można jej przecież zrobić wszystko...

Nikt się nią teraz nie interesuje, więc może być tylko gorzej w tej kwestii. Niestety nie ma zespołu Downa, autyzmu. Z racji swojego stanu i potrzeb jest wykluczana nawet ze środowisk osób niepełnosprawnych, które skupiają podobnych sobie.

Strach
Nasze zdrowe dzieci są siłą rzeczy zawsze na drugim planie. I to nie dlatego, że nie zdajemy sobie sprawy z ich potrzeb, że są równie ważne itd. - nie, o tym wszystkim wiemy - aż za wiele. NIE WYRABIAMY SIĘ Z CZASEM. PRACA PRZY OLI TO SYZYFOWA PRACA, BEZ EFEKTÓW i PRZYSZŁOŚCI.

Nie mamy prawa obarczać zdrowych sióstr opieką nad Olą.

Ostatnio zapytaliśmy w DPS w Sopocie o możliwość zaklepania na przyszłość miejsca dla Oli w nowym domu pomocy społecznej w Sopocie. Mielibyśmy na stare lata blisko, a i Ola nie zmieniłaby otoczenia. Byłoby fajnie. Niestety - nie dla psa kiełbasa. Dom jest przewidziany dla osób starszych i z chorobami nieuleczalnymi. Nigdy nie będzie dedykowany Oli. Dlaczego? Od kiedy Ola będzie uważana za osobę starszą i schorowaną? Dostaliśmy informację, że pewnie gdzieś na południu Polski znajdzie się jakiś dom. Wykaz na stronie internetowej takiej i takiej.

Ustawa Za życiem - śmiech na sali. Ola jest w tym przypadku dzieckiem „za starym". Poza tym jedynym kryterium pomocy w przypadku tej ustawy jest znowu kryterium dochodowe.

Przyszłość
Dlaczego do Pani piszę? Otóż dlatego, że mam wrażenie, że postrzega Pani rzeczywistość z punktu widzenia choroby Pani syna. Da się żyć, prawda? Syn zapewne chodzi o własnych siłach, przytula się do państwa? Uśmiecha się? Czuje się Pani kochana przez swoje dziecko? Zapewne tak.

Spędza Pani miłe chwile z dzieckiem na świeżym powietrzu? Dzieci lubią przebywać ze sobą? Syn będzie miał prawo do długoletniej nauki w placówkach państwowych, do warsztatów terapii zajęciowej. Chętnie zabierze go Pani do teatru, kina, na lodowisko? Może zostanie kimś ważnym? Może będzie miał zawód? Potem ma pewnie szansę na zamieszkanie we własnym mieszkaniu wspomaganym przez osoby trzecie. Jest ich coraz więcej. Super!

Dziecko z zespołem Downa to faktycznie nie koniec świata! Rodzice i dzieci skupiają się wokół siebie, jest was sporo. Dzieci są na plakatach, biorą udział w pokazach mody, fantastycznie. Chce się żyć!

Są jednak schorzenia, które nie pozwalają normalnie żyć, rozbijają życie rodziny, dzielą jej członków, wykańczają i ciało, i umysł rodziców oraz rodzeństwa. Życie staje się pasmem ciężkiej, niewdzięcznej pracy wykonywanej w całkowitej samotności, bez wsparcia państwa, Kościoła, bez nadziei na przyszłość, przez długie lata.

Decyzja
Co do Pana Boga to myślę, że każdy z nas ma indywidualną relację z Panem Bogiem. On dał nam wolną wolę, rozum, empatię i mnóstwo cech, które pozwalają KAŻDEMU CZŁOWIEKOWI NA WYBÓR. Nie chcę być w tym miejscu arogancka i niegrzeczna i wieszać na Pani działalności psów. Myślę jednak, że chce Pani wejść w kompetencje Pana Boga, ale bez żadnych konsekwencji.

Jako Polacy, katolicy powinniśmy się wspierać. Skoro ośmiela się Pani decydować za wszystkie polskie kobiety i dokonywać wyborów za nie, proszę pójść o krok dalej i pomóc przy opiece nad dziećmi już narodzonymi.

Proszę zaproponować, kiedy może nas Pani wesprzeć w opiece nad Olą. Może kilka tygodni w czasie wakacji? Szkoły specjalne zamknięte, obozy dla tak uszkodzonej młodzieży jak Ola w zasadzie nie są organizowane, a jeżeli są, wymagają odpłatności za dziecko i za opiekuna. Chętnie wyjechalibyśmy z mężem gdzieś sami, pierwszy raz od 17 lat. Przywieziemy Pani oczywiście pełny osprzęt do opieki nad Olą: łóżko inwalidzkie, podnośnik, sprzęt do kąpieli, spadochron do transportu z łóżka na wózek inwalidzki. Tylko proszę bardzo uważać na wózek. Kosztował ponad 15 tysięcy złotych (dofinansowanie w wysokości 3 tysięcy raz na kilka lat) i starcza na 2-3 lata, bo Ola wciąż rośnie. Z góry przepraszam za niedogodności związane z opieką nad Olą. Czasami ugryzie, czasami dostanie ataku złości, często obudzi się w nocy z płaczem.

Nie proponuję Pani opieki w porze zimowej, bo jest wielki problem, aby ubrać w tyle warstw odzieży osobę, która nie współpracuje w trakcie procesu ubierania. Sam spacer po śniegu też jest wielkim wyzwaniem przy takim obciążeniu wózka.

Myślę, że powinna Pani poprosić o pomoc także wszystkich zwolenników Pani akcji. Pomóżcie nam! Pomóżcie innym rodzinom! Jest to wprawdzie trochę inny rodzaj pracy niż wymachiwanie transparentami, ale dacie radę. My dajemy, to i wy dacie radę. Jesteśmy przecież wszyscy Polakami katolikami. Wiemy, co dla innych dobre! Ja wiem, że dla naszej Oli będzie to superprzeżycie, a dla Pani świetny czas!

Pozwolę sobie zdecydować za Panią.

Czekam na propozycję.

Z radością poinformuję społeczeństwo o chęci pomocy z państwa strony. Ola żyje i czeka na państwa pomoc.

Z góry dziękuję. Z poważaniem

Otóż to.

To może Ty byś pomógł tej pani i zaopiekował się jakiś czas jej córką ?

Uważasz, że tej matce chodziło o całkowitą legalizację aborcji? Może przeczytaj ten tekst jeszcze raz, i jeszcze raz, i jeszcze raz... aż do skutku... może dojdziesz do wniosku, że nie warto cietrzewić się na zapas?

To nie jest skrajny przypadek. To jest opis zwykłej rodziny, w której tatuś dowiedziawszy się o dziecka chorobie nie zniknął w sinej dali i na dodatek mają na tyle wysokie dochody, że są w stanie sobie poradzić.
Istnieją znacznie bardziej "skrajne przypadki". Przy których życie z dzieckiem z zespołem Downa i utrzymywanie się z "ciężkiej pracy" w radzie nadzorczej, znajdując czas na wystąpienia w sejmie i inne manifestacje, to po prostu wakacje. Nie umniejszając w niczym rodzicom dzieci z zespołem Downa - uważam, że manipulacją jest raczej to, że wyciera się nimi gębę, pomijając zupełnie inne niepełnosprawności...

Sama mam niepełnosprawne dziecko, ale nie leżące bez kontaktu, uczęszczające do przedszkola... A i tak to jest wielki problem. Może moim dzieckiem zajmiesz się na 2-3 godziny, poszłabym do kina?

To dziecko i tak by się urodziło, ponieważ porażenie mózgowe nie jest chorobą, którą da się wykryć w trakcie ciąży. To nie ma nic do rzeczy. To jest po prostu opis życia z niepełnosprawnym dzieckiem. I niestety, ale tak właśnie tak to życie wygląda - izolacja i brak kontaktu, brak opieki państwa, brak dostępu do lekarzy...
Nadal widzę, nie zauważyłeś, że w tym tekście kompletnie nie chodzi o legalizację aborcji na życzenie... no, a co z tym moim dzieckiem? Może chociaż godzinka, żebym skoczyła sobie spokojnie kupić buty? Też nie? Na zasadzie "ważne, że nie wyskrobałaś, martw się sama"? Uprzedzając głupie teksty - i tak bym nie wyskrobała, co zresztą nie ma związku z obecną sytuacją, bo autyzmu również w trakcie ciąży nie da się wykryć

To chyba Ty czegoś nie widzisz. To nie jest ckliwy przykład, tylko prawdziwy. Tak się żyje z niepełnosprawnym dzieckiem, o czym Ty kompletnie nie masz pojęcia. I prawda jest taka, że po urodzeniu takiego dziecka państwo nie działa i ludzie są pozostawieni sami sobie. I nie chodzi o nawoływanie do legalizacji aborcji - już Ci to powiem, bo widzę, że sam się nie domyślisz - tylko o niezaostrzanie obecnych przepisów.
A co z moją propozycją, którą tak skrzętnie omijasz?

jakos zadnemu obrońcy życia nie spieszy sie, zeby odciazyc rodziców dzieci z niepełnosprawnościami

na pytanie pietruszki nikt nie odpowiedzial

ten, do którego pytanie bylo skierowane, zgrabnie je pominal cytujac wypowiedz pietruszki

jakie to wygodne