Czy romans zmienia rzeczywistość? - Netkobiety.pl

Nana666 napisał/a:

Przynajmniej 5 stron byś zaoszczędził, gdybyś z góry przyznał, że nie tylko żona, ale w zasadzie i syn się specjalnie nie liczy, tylko tak sobie wpadłeś na forum pełne osób, które doświadczyły zdrady, żeby zapytać co zrobić, by jeszcze zminimalizować swoje straty.

No jak grochem o ścianę.
Skąd ten wniosek, że syn się nie liczy ? Jeszcze raz - w idealnym, trochę nierzeczywistym rozwiązaniu było by dla mnie mieć obecnego syna i mieć kochankę. Czyli prowadzić życie małżeńskie a z romansu po prostu się cieszyć, czerpać z niego przyjemność bez bólu. Jak ty wywnioskowałaś, ze syn się dla mnie nie liczy to chyba tylko Nirvanka wie, bo widzę że wyciąga podobne wnioski.

Hrefi napisał/a:

No jak grochem o ścianę.
Skąd ten wniosek, że syn się nie liczy ? Jeszcze raz - w idealnym, trochę nierzeczywistym rozwiązaniu było by dla mnie mieć obecnego syna i mieć kochankę. Czyli prowadzić życie małżeńskie a z romansu po prostu się cieszyć, czerpać z niego przyjemność bez bólu. Jak ty wywnioskowałaś, ze syn się dla mnie nie liczy to chyba tylko Nirvanka wie, bo widzę że wyciąga podobne wnioski.

w kwestii dziecka nie wyciągam wniosków z Twoich wypowiedzi, tylko próbuję Ci wytłumaczyć, że dziecko tak czy siak będzie cierpieć. A zdrady prawie zawsze wychodzą na jaw, o czym pisałam kilkanaście postów wcześniej. Po latach i w idiotycznych okolicznościach. Aczkolwiek ok, moze Ty będziesz tym szczęśliwcem i Tobie się uda. Ale ja uważam, że osoby, które powołujemy na świat są najważniejsze i nigdy bym nie ryzykowała dla zaspokojenia swojej chuci dobra dziecka. wolałabym nie plątać się w zdradę- romans bo wiem, że finalnie, gdyby sie wydało dziecko by najbardziej cierpiało. Tak robią odpowiedzialni ludzie. Są własnie odpowiedzialni za swoje dzieci i przedkładają ich dobro nad swoje- szczególnie jeżeli mówimy o czyś co nie jest podstawową potrzebą człowieka- czyli dupczenie.

Szary80 napisał/a:

alsoski001 napisał/a:

A to przepraszam. Teraz rozumiem skąd  ta agresja

Mam nauczke i nigdy wiecej takich bubli. Chcesz zostac dla dziecka bo tak musi byc. Na twoim miejscu poszukalbym tutaj postów ludzi ktorzy kiedys tez byli w takiej sytuacji i dzis zaluje ze nic nie zrobili a ci Co sie zdecydowali dzis tworza szczesliwe zwiazki. Czasami dla dziecka lepiej jest miec szczesliwych rodzicow zyjacych osobna a nie razem udajac ze wszystko jest ok .

Świetnie, ale to nic nie zmienia - jest pewnie drugie tyle postów tych, którzy poszli na całość, odeszli do kochanki i wpadli jak z deszczu pod rynnę...
Do dziś żałują, chcieliby wrócić ale nic z tego.

O tym cały czas rozmawiamy - żeby może jednak nie podejmować życiowej decyzji w stanie upojenia, zakochania i bycia w związku z tym niespełna rozumu. Przeczekać te fale - i dopiero wtedy podjąć decyzje. A to wymaga czasu...

Przyglądam się temu watkowi i zastanawia mnie jedna rzecz. Otóż zauważyłam, że w tym wątku zdradzajacy są pewni, że w ich rodzinach z zonami nic się nie zmieniło, żony nie odczuwają zmiany, życie toczy się normalnie i dobrze. A z drugiej strony jest wiele wątków tu na forum, gdzie zdradzajacy mężowie wykazują szereg wspólnych zmian zachowań: stają się drazliwi, nieczuli, bardziej obojętni (to tylko przykład, ale opisów jest sporo, w wielu miejscach).
Jak to więc jest? Widać czy nie widać?

Ja to widzę tak, że osoba decydująca się na romans uważa, że jest wygrana, że jest górą i czerpie z życia pełnymi garściami. Dopiero po jakims czasie okazuje się, że cena była za to była za wysoka i jest dokładnie na odwrót. Choć czuli się lepsi od partnera, którego zdradzali, to okazuje się że oni jednak sami sobie zrobili największą krzywdę. Mówie o tym choćby na przykładzie mojego ojca i innych ludzi z mojego otoczenia.

Roxann napisał/a:

Hrefi napisał/a:

Mało tego, twierdzę że osoby które maja kochanka/kochankę są na tyle interesujące/atrakcyjne, że potrafią takiego kochanka mieć pomimo wielu trudów romansu.
Alsoski pisał, że jego kochanka to najładniejsza kobieta w firmie, moja podobnie. Myślisz, że jakbyśmy byli ciamajdami to takie kobiety godziły by się na romans z nami ?
Jest wręcz odwrotnie.

Dlatego kobiety, nigdy nie wiecie na jakiego faceta traficie. Nie ma testu czy facet zdradzi czy nie.

Dokładnie, myślę, że im człowiek jest bardziej atrakcyjny, tym prawdopodobieństwo zdrady jest większe. Choć to nie jest reguła. Zdradzić na zasadzie skoku w bok można z kimkolwiek, ale nie angażuje się emocjonalnie w długotrwałą relację z kimś kto nie jest atrakcyjny fizycznie i intelektualnie. Trzeba pożądać, trzeba mieć o czym pisać te setki smsów dziennie.
Kobiety zakochują się w przystojnych szefach, przełożonych, osobach na odpowiedzialnych stanowiskach, a faceci w najładniejszych kobietach w firmie. 
Mój ex kochanek to typowy macho, samiec alfa. Bardzo elokwentny, szarmancki do tego mega przystojny. Ma taki sposób bycia i urok osobisty, że wszystkie kobiety się przy nim rozpływają, nie ważne, czy młode czy starsze, czy wolne czy mężatki. Do tego w łóżku - mistrz.
Gdybym nie była atrakcyjna, nie zwróciłby na mnie uwagi. A już na pewno nie zawracałby mi głowy przez kilka lat.

Edit: co do wątpliwej męskości tych obu panów z wątku - człowiek zakochany staje się po prostu słaby...

Dobrze to ujęłaś. Mój przypadek jest niemal identyczny - nawet używasz podobnych określeń, które słyszałem z ust mojej zakazanej miłości
Jakie to wszystko jest podobne - powielamy te same schematy.

Ale czy jesteśmy słabi? stan zakochania robi wodę z mózgu pisałaś - a to nie to samo co bycie słabym - nagle priorytety wywracają się do góry nogami - jak nam na czymś zależy to potrafimy góry przenosić  właśnie w imię tej milosci. W tym wymiarze nie jesteśmy słabi. Słabi jesteśmy dopiero wtedy gdy próbujemy pogodzić rzeczy nie do pogodzenia: obowiązek wobec rodziny, lojalność wobec żony i miłość do innej kobiety.

Szary80 napisał/a:

alsoski001 napisał/a:

A to przepraszam. Teraz rozumiem skąd  ta agresja

Mam nauczke i nigdy wiecej takich bubli. Chcesz zostac dla dziecka bo tak musi byc. Na twoim miejscu poszukalbym tutaj postów ludzi ktorzy kiedys tez byli w takiej sytuacji i dzis zaluje ze nic nie zrobili a ci Co sie zdecydowali dzis tworza szczesliwe zwiazki. Czasami dla dziecka lepiej jest miec szczesliwych rodzicow zyjacych osobna a nie razem udajac ze wszystko jest ok .

Świetnie, ale to nic nie zmienia - jest pewnie drugie tyle postów tych, którzy poszli na całość, odeszli do kochanki i wpadli jak z deszczu pod rynnę...
Do dziś żałują, chcieliby wrócić ale nic z tego.

O tym cały czas rozmawiamy - żeby może jednak nie podejmować życiowej decyzji w stanie upojenia, zakochania i bycia w związku z tym niespełna rozumu. Przeczekać te fale - i dopiero wtedy podjąć decyzje. A to wymaga czasu...

ZielonaKama napisał/a:

alsoski001 napisał/a:

Świetnie, ale to nic nie zmienia - jest pewnie drugie tyle postów tych, którzy poszli na całość, odeszli do kochanki i wpadli jak z deszczu pod rynnę...
Do dziś żałują, chcieliby wrócić ale nic z tego.

O tym cały czas rozmawiamy - żeby może jednak nie podejmować życiowej decyzji w stanie upojenia, zakochania i bycia w związku z tym niespełna rozumu. Przeczekać te fale - i dopiero wtedy podjąć decyzje. A to wymaga czasu...

Znam kogos, teraz okolo 60tki-facet, ktory przez 10 lat ukrywal romans, bo I on I kochanka mieli dzieci I malzonkow. Spotykali sie z rodzinami, jako przyjaciele. Kobiety znaly sie, lecz byly 'na innym poziomie intelektualnym' I nigdy nie zostaly przyjaciolkami. W sumie to nie jest wazne. Wazne jest to, ze gdy kochankowie po tych 10 latach postanowili byc razem, dzieci zaczely przypominac sobie scenki z zycia, wyszlo ukrywanie przez 10 lat. Tego ojcu nie mogly wybaczyc. A ojciec jest teraz wrakiem czlowieka, wykonczony psychicznie. Jest z ta z ktora chcial, ale jakim kosztem. Nie jest szczesliwy, brak mu doroslych juz dzieci. Ale dalej udaje twardziela.

To czy jest szczęśliwy- to On wie lepiej. Co to znaczy udaje Twardziela? Czyli pokazuje że jest ok, a rodzina twierdzi, że jest nieszczęśliwy? Tak naprawdę wie tylko On.  Dorosłe dzieci szczęśliwe niby dotąd zaczęły przypominać sobie scenki  z  zycia? jakoś trudno mi w to uwierzyć i w to, że dorosłe dzieci zachowują się jak małe. Może żona sobie przypominać..

Szary80 napisał/a:

Ola_la napisał/a:

Ja to widzę tak, że osoba decydująca się na romans uważa, że jest wygrana, że jest górą i czerpie z życia pełnymi garściami. Dopiero po jakims czasie okazuje się, że cena była za to była za wysoka i jest dokładnie na odwrót. Choć czuli się lepsi od partnera, którego zdradzali, to okazuje się że oni jednak sami sobie zrobili największą krzywdę. Mówie o tym choćby na przykładzie mojego ojca i innych ludzi z mojego otoczenia.

Masz calkowita racje bo zburzyli to co budowali latami.Emocjonalnie sie wypalili w stosunku do obecnych partnerow i juz nigdy nie bedzie tak samo bo cale uczucia ktore w nich siedzialy zostaly zabrane poprzez romans.Ich zycie juz nie bedzie takie samo a jezeli bedzie to tylko z wygody badz z musu bo tak musi byc.Tylko zabraknie jednej podstawowej sprawy,szczescia i radosci z tego co sie aktualnie ma bo to tez wyplynelo z chwila wdania sie w romans.Romans zabral im kolory codziennego zycia i zostalo im to co zostalo a winni sa tylko samym sobie.Takze zgodze sie z Toba ze zdradzajacy niekoniecznie musza byc tymi wygranymi bo stracili duzo i mysle ze bardzo duzo.

Człowiek nie ma jakiejś puli uczuć, z której obdarza różne osoby.
Jezeli relacja z żoną była dobra, ma swój potencjał, to się odbuduje niezależnie od innej relacji.
Gdy wcześniej było żle, to wracamy do tego samego. Może to się wydawać bardziej Szare ( sorki "Szary" ) siłą porównania. ale coś zostało mocnego, skoro romans nie zniszczył tego związku. Dlatego najbardziej cierpi  singiel/singielka, która na to liczyła.
Hrevi cierpi z zachłanności i jego kochanka też.. Bo gdyby to była miłość, daliby radę.

Moi rodzice to idealne małżeństwo od prawie 40 lat. Żadnych zdrad, żadnych poważnych kłótni (np. takich aby jedno musiało się wyprowadzić z domu na jakiś czas).

alsoski001 napisał/a:

Szary80 napisał/a:

Mam nauczke i nigdy wiecej takich bubli. Chcesz zostac dla dziecka bo tak musi byc. Na twoim miejscu poszukalbym tutaj postów ludzi ktorzy kiedys tez byli w takiej sytuacji i dzis zaluje ze nic nie zrobili a ci Co sie zdecydowali dzis tworza szczesliwe zwiazki. Czasami dla dziecka lepiej jest miec szczesliwych rodzicow zyjacych osobna a nie razem udajac ze wszystko jest ok .

Świetnie, ale to nic nie zmienia - jest pewnie drugie tyle postów tych, którzy poszli na całość, odeszli do kochanki i wpadli jak z deszczu pod rynnę...
Do dziś żałują, chcieliby wrócić ale nic z tego.

O tym cały czas rozmawiamy - żeby może jednak nie podejmować życiowej decyzji w stanie upojenia, zakochania i bycia w związku z tym niespełna rozumu. Przeczekać te fale - i dopiero wtedy podjąć decyzje. A to wymaga czasu...

A czas ucieka i nie dziala na twoja korzysc.

Szary80 napisał/a:

Ola_la napisał/a:

Ja to widzę tak, że osoba decydująca się na romans uważa, że jest wygrana, że jest górą i czerpie z życia pełnymi garściami. Dopiero po jakims czasie okazuje się, że cena była za to była za wysoka i jest dokładnie na odwrót. Choć czuli się lepsi od partnera, którego zdradzali, to okazuje się że oni jednak sami sobie zrobili największą krzywdę. Mówie o tym choćby na przykładzie mojego ojca i innych ludzi z mojego otoczenia.

Masz calkowita racje bo zburzyli to co budowali latami.Emocjonalnie sie wypalili w stosunku do obecnych partnerow i juz nigdy nie bedzie tak samo bo cale uczucia ktore w nich siedzialy zostaly zabrane poprzez romans.Ich zycie juz nie bedzie takie samo a jezeli bedzie to tylko z wygody badz z musu bo tak musi byc.Tylko zabraknie jednej podstawowej sprawy,szczescia i radosci z tego co sie aktualnie ma bo to tez wyplynelo z chwila wdania sie w romans.Romans zabral im kolory codziennego zycia i zostalo im to co zostalo a winni sa tylko samym sobie.Takze zgodze sie z Toba ze zdradzajacy niekoniecznie musza byc tymi wygranymi bo stracili duzo i mysle ze bardzo duzo.

Dodam coś na pocieszenie. Czytam ten wątek. Jestem po sytuacji, którą opisują hrefi i alsoski001. Świeżo dość. Zgadzam się z powyższą wypowiedzią Szarego80. Ale. Zapomnieliśmy o jednym. To wcale nie jest tak, że uczucia do męża/żony wyparowały i nigdy nie wrócą. One nie wrócą dopóki mamy w głowie i emocjach tamtą/tamtego. Natomiast gdy już podejmiemy decycję i zrywamy tamte kontakty, zapominamy, leczymy głowę z uczuć do tamtego - UWIERZCIE MI dopiero wtedy wracają ciepłe, pozytywne uczucia do męża, wcześniej jest blokada. Uważam, że czas zrobi swoje i można wszystko odbudować w sobie jeśli się chce.

Odstawiłem emocjonalnie kochankę (wczoraj mieliśmy kryzys po rozstaniu, zaproponowała spotkanie - odmówiłem), i nawet nie wiecie o ile lepiej się czuje. Myśli o niej stały się mniej napastliwe, a zamiast tego staram się myśleć o żonie.

alsoski001 napisał/a:

Roxann napisał/a:

Dokładnie, myślę, że im człowiek jest bardziej atrakcyjny, tym prawdopodobieństwo zdrady jest większe. Choć to nie jest reguła. Zdradzić na zasadzie skoku w bok można z kimkolwiek, ale nie angażuje się emocjonalnie w długotrwałą relację z kimś kto nie jest atrakcyjny fizycznie i intelektualnie. Trzeba pożądać, trzeba mieć o czym pisać te setki smsów dziennie.
Kobiety zakochują się w przystojnych szefach, przełożonych, osobach na odpowiedzialnych stanowiskach, a faceci w najładniejszych kobietach w firmie. 
Mój ex kochanek to typowy macho, samiec alfa. Bardzo elokwentny, szarmancki do tego mega przystojny. Ma taki sposób bycia i urok osobisty, że wszystkie kobiety się przy nim rozpływają, nie ważne, czy młode czy starsze, czy wolne czy mężatki. Do tego w łóżku - mistrz.
Gdybym nie była atrakcyjna, nie zwróciłby na mnie uwagi. A już na pewno nie zawracałby mi głowy przez kilka lat.

Edit: co do wątpliwej męskości tych obu panów z wątku - człowiek zakochany staje się po prostu słaby...

Dobrze to ujęłaś. Mój przypadek jest niemal identyczny - nawet używasz podobnych określeń, które słyszałem z ust mojej zakazanej miłości
Jakie to wszystko jest podobne - powielamy te same schematy.

Ale czy jesteśmy słabi? stan zakochania robi wodę z mózgu pisałaś - a to nie to samo co bycie słabym - nagle priorytety wywracają się do góry nogami - jak nam na czymś zależy to potrafimy góry przenosić  właśnie w imię tej milosci. W tym wymiarze nie jesteśmy słabi. Słabi jesteśmy dopiero wtedy gdy próbujemy pogodzić rzeczy nie do pogodzenia: obowiązek wobec rodziny, lojalność wobec żony i miłość do innej kobiety.

HAHAHAHAHAHA lojalnosc wobec zony )))) Pogodzic. Dobre. Zwykla hipokryzja to sie nazywa. A nie pogodzic. Skad sa takie chlopy?

ZielonaKama napisał/a:

alsoski001 napisał/a:

Dobrze to ujęłaś. Mój przypadek jest niemal identyczny - nawet używasz podobnych określeń, które słyszałem z ust mojej zakazanej miłości
Jakie to wszystko jest podobne - powielamy te same schematy.

Ale czy jesteśmy słabi? stan zakochania robi wodę z mózgu pisałaś - a to nie to samo co bycie słabym - nagle priorytety wywracają się do góry nogami - jak nam na czymś zależy to potrafimy góry przenosić  właśnie w imię tej milosci. W tym wymiarze nie jesteśmy słabi. Słabi jesteśmy dopiero wtedy gdy próbujemy pogodzić rzeczy nie do pogodzenia: obowiązek wobec rodziny, lojalność wobec żony i miłość do innej kobiety.

HAHAHAHAHAHA lojalnosc wobec zony )))) Pogodzic. Dobre. Zwykla hipokryzja to sie nazywa. A nie pogodzic. Skad sa takie chlopy?

Uważaj, żeby się nie udławić ze śmiechu. Napisałem przecież, ze są to sprawy nie do pogodzenia. Masz inne zdanie? Co w tym zabawnego? Może po prostu nie rozumiesz, co czytasz?

alsoski001 napisał/a:

Odstawiłem emocjonalnie kochankę (wczoraj mieliśmy kryzys po rozstaniu, zaproponowała spotkanie - odmówiłem), i nawet nie wiecie o ile lepiej się czuje. Myśli o niej stały się mniej napastliwe, a zamiast tego staram się myśleć o żonie.

I zobaczysz, że za każdym razem lepiej z tym się będziesz czuł. Zaczniesz czuć satysfakcję z tego, że jesteś w stanie zapanować przed słabościami, że potrafisz być konsekwentny w postanowieniu. Z czasem też będzie Ci łatwiej, bo oddalając się od kochanki, zaczniesz mieć więcej przestrzeni dla rodziny. Może bardziej ją docenisz? I tak jak napiasała Ssszron, im dalsza będzie się stawała dla Ciebie kochanka, tym bliższa będzie Ci żona.

Edit: Uważam, że po romansie można wrócić i naprawić związek. O ile oczywiście decyzja o zakończeniu romansu była świadoma i samodzielna. A nie w wyniku szantażu czy przymusu. Oraz, o czym powtarzam non stop, kontakt z kochanką musi być ograniczony do najlepiej zera. To obecność 2 osoby, kontakt z nią sprawia, że się jest na tym "haju", kiedy ona zniknie, zniknie też "bodziec". Przecież nie raz wystarczy zwykły jeden sms, by znów myśli zaczęły krążyć wokół tej osoby...  Dlatego to jest podstawa. Poboli trochę, ale w końcu przestanie.

alsoski001 napisał/a:

Tu na marginesie uwaga: odkąd wdałem się w romans moja żona zaczęła się dużo bardziej starać - po prostu do rany przyłóż. To miało chyba decydujące znaczenia w tym, ze nie odszedłem od niej i  podjąłem decyzje o zerwaniu z kochanka.

Zobacz co właśnie napisałeś alsoski001 - zaczela się starać, przeciez nie wiedzac o twoim romansie. To świadczy jak bardzo my sie zmieniamy pod wpływem romansu, ze to zawsze sie odbija na rodzinie, na związku. Partnerzy to zawsze odczują, ze ta druga osoba sie oddala, robi sie nieobecna, obojetna, podświadomie prowokuje kłótnie, wszystko ją drażni. Podświadomie zaczynamy widzieć w zonie/mężu wszystko co najgorsze, żeby miec wewnętrzne usprawiedliwienie dla swojego postepowania. To sie zawsze odbija na rodzinie, choćby nie wiem jak się starać to ukrywać.

ssszron napisał/a:

alsoski001 napisał/a:

Tu na marginesie uwaga: odkąd wdałem się w romans moja żona zaczęła się dużo bardziej starać - po prostu do rany przyłóż. To miało chyba decydujące znaczenia w tym, ze nie odszedłem od niej i  podjąłem decyzje o zerwaniu z kochanka.

Zobacz co właśnie napisałeś alsoski001 - zaczela się starać, przeciez nie wiedzac o twoim romansie. To świadczy jak bardzo my sie zmieniamy pod wpływem romansu, ze to zawsze sie odbija na rodzinie, na związku. Partnerzy to zawsze odczują, ze ta druga osoba sie oddala, robi sie nieobecna, obojetna, podświadomie prowokuje kłótnie, wszystko ją drażni. Podświadomie zaczynamy widzieć w zonie/mężu wszystko co najgorsze, żeby miec wewnętrzne usprawiedliwienie dla swojego postepowania. To sie zawsze odbija na rodzinie, choćby nie wiem jak się starać to ukrywać.

To prawda, tylko dlaczego relacja między mną a żona teraz właśnie się poprawia? Okazja do romansu trafiła na podatny grunt - byłem żona znudzony, ona mną chyba tez - nie dbaliśmy zbytnio o relacje między nami. A tu proszę - wdajesz się w romans i nagle żona zaczyna się starać i zabiegać ...

alsoski001 napisał/a:

Odstawiłem emocjonalnie kochankę (wczoraj mieliśmy kryzys po rozstaniu, zaproponowała spotkanie - odmówiłem), i nawet nie wiecie o ile lepiej się czuje. Myśli o niej stały się mniej napastliwe, a zamiast tego staram się myśleć o żonie.

I zobaczysz, że za każdym razem lepiej z tym się będziesz czuł. Zaczniesz czuć satysfakcję z tego, że jesteś w stanie zapanować przed słabościami, że potrafisz być konsekwentny w postanowieniu. Z czasem też będzie Ci łatwiej, bo oddalając się od kochanki, zaczniesz mieć więcej przestrzeni dla rodziny. Może bardziej ją docenisz? I tak jak napiasała Ssszron, im dalsza będzie się stawała dla Ciebie kochanka, tym bliższa będzie Ci żona.

Edit: Uważam, że po romansie można wrócić i naprawić związek. O ile oczywiście decyzja o zakończeniu romansu była świadoma i samodzielna. A nie w wyniku szantażu czy przymusu. Oraz, o czym powtarzam non stop, kontakt z kochanką musi być ograniczony do najlepiej zera. To obecność 2 osoby, kontakt z nią sprawia, że się jest na tym "haju", kiedy ona zniknie, zniknie też "bodziec". Przecież nie raz wystarczy zwykły jeden sms, by znów myśli zaczęły krążyć wokół tej osoby...  Dlatego to jest podstawa. Poboli trochę, ale w końcu przestanie.

: gdybyś się podobnie odsunął bez romansu, to też zaczęłaby zabiegać, a między wami nie wyrósłby wielki rów, do którego wasze małżeństwo wpadnie, kiedy się to wyda.

Ale może tez być drugie oblicze, bo inna żona czując oddalenie męża, to ze nie układa się,ze traktuje ją jak wroga sama może uciec w romans. Taka "zaniedbana mężatka" robi się łatwym łupem.

Ela210 napisał/a:

Szary80 napisał/a:

Masz calkowita racje bo zburzyli to co budowali latami.Emocjonalnie sie wypalili w stosunku do obecnych partnerow i juz nigdy nie bedzie tak samo bo cale uczucia ktore w nich siedzialy zostaly zabrane poprzez romans.Ich zycie juz nie bedzie takie samo a jezeli bedzie to tylko z wygody badz z musu bo tak musi byc.Tylko zabraknie jednej podstawowej sprawy,szczescia i radosci z tego co sie aktualnie ma bo to tez wyplynelo z chwila wdania sie w romans.Romans zabral im kolory codziennego zycia i zostalo im to co zostalo a winni sa tylko samym sobie.Takze zgodze sie z Toba ze zdradzajacy niekoniecznie musza byc tymi wygranymi bo stracili duzo i mysle ze bardzo duzo.

Człowiek nie ma jakiejś puli uczuć, z której obdarza różne osoby.
Jezeli relacja z żoną była dobra, ma swój potencjał, to się odbuduje niezależnie od innej relacji.
Gdy wcześniej było żle, to wracamy do tego samego. Może to się wydawać bardziej Szare ( sorki "Szary" ) siłą porównania. ale coś zostało mocnego, skoro romans nie zniszczył tego związku. Dlatego najbardziej cierpi  singiel/singielka, która na to liczyła.
Hrevi cierpi z zachłanności i jego kochanka też.. Bo gdyby to była miłość, daliby radę.

Nic tylko chciec. Ale oni nie wiedza czego chca.

alsoski001 napisał/a:

ZielonaKama napisał/a:

Punkt widzenia od nosi sie do tego, co wczesniej napisales: odstawilem kochanke. Kto? JA odstawilem kochanke.

Intrygujesz mnie.
No i? Tak - ja odstawiłem. Ona chciała się rozstać kilka razy, ale nic z tego nie wychodziło. Następnego dnia wracała jakby nigdy nic. Nie potrafiłem jej odmówić. Teraz jest inaczej.

Czy nie oszukujesz siebie, ze ona chciala sie rozstac? Moze chciala zebys z nia byl, nie chciala dluzej byc ta druga. Czy to cos dziwnego, gdy sie kogos kocha? Dlatego te proby rozstania.  Ale Ty sie zmeczyles (mimo ze ja kochasz), ona stala sie niewygodna dla Twojego juz ulozonego zycia I wyszly z worka pewne cechy: egoizm, TCHORZOSTWO I dwulicowosc. Oczywiscie moge sie mylic.
Intrygowac - w koncu cos pozytywnego na temat moich komentarzy.

Szary80 napisał/a:

ZielonaKama napisał/a:

Czy nie oszukujesz siebie, ze ona chciala sie rozstac? Moze chciala zebys z nia byl, nie chciala dluzej byc ta druga. Czy to cos dziwnego, gdy sie kogos kocha? Dlatego te proby rozstania.  Ale Ty sie zmeczyles (mimo ze ja kochasz), ona stala sie niewygodna dla Twojego juz ulozonego zycia I wyszly z worka pewne cechy: egoizm, TCHORZOSTWO I dwulicowosc. Oczywiscie moge sie mylic.
Intrygowac - w koncu cos pozytywnego na temat moich komentarzy.

A ja tez sie podpisze pod tym co Ty napisalas. Zabawic sie uczuciami i podwinac ogon jak juz dochodzi do powaznych i zyciowych decyzji.

Może się w końcu ludzie zdecydujcie. Pare stron wyżej czytam o konieczności podjęcia decyzji. No i proszę - jest decyzja. I co w odpowiedzi: to tchórzostwo !
To znaczy co jest tchórzostwem? Podjęcie decyzji ?  Wybranie kochanki jest Waszym zdaniem jedyna słuszna opcja?

Alsoski,
czy masz świadomość, że właśnie zostawiłeś kobietę, która liczyła na związek z Tobą i to taką,  która potrafiła wejść w związek z żonatym mężczyzną?
Nie demonizuję ani jej ani sytuacji. Może jednak czas wyjśc poza emocje i włączyć myślenie? Jak z tego wybrnąć?
Czytając Was obu odnoszę wrażenie, że wydaje się Wam, że jak podejmiecie decyzję to tamte kobiety się dostosują bez mrugnięcia oka.
Tak zazwyczaj jednak nie jest. Choć może akurat Wam się uda,  bez pretensji, bez złości i żalu tej drugiej wrócić do żon.

A kobiety, które rozpoczynają romans z żonatymi potrafią walczyć o swoje.

Biały napisał/a:

horses napisał/a:

A kobiety, które rozpoczynają romans z żonatymi potrafią walczyć o swoje.

Co przez to rozumiesz? Co im się należy za bycie kochankami?

Ujmę to tak.
Jesli takiej " normalnej" kobiecie zdarzy się zauroczyć w żonatym, to ona raczej odpuszcza. Unika, stara się nie rozwijać znajomości albo kieruje ją na inne tory.
Bardziej koleżeństwa. Pojawiają się po prostu skrupuły, bo jest zona, dzieci...
Trzeba mieć pewne cechy aby nie bacząc na rodzinę takiego człowieka rozpoczynać z nim romans. Nie są to słabe istotki

Nie o to chodzi, że coś się komuś należy. Ale skoro facet mówi, że kocha, że chciałby z nią być, to czemu taka kobieta nie może pomyśleć, że on rzeczywiście chce z nią być i się rozwiedzie.

alsoski001 napisał/a:

ZielonaKama napisał/a:

Punkt widzenia od nosi sie do tego, co wczesniej napisales: odstawilem kochanke. Kto? JA odstawilem kochanke.

Intrygujesz mnie.
No i? Tak - ja odstawiłem. Ona chciała się rozstać kilka razy, ale nic z tego nie wychodziło. Następnego dnia wracała jakby nigdy nic. Nie potrafiłem jej odmówić. Teraz jest inaczej.

Czy nie oszukujesz siebie, ze ona chciala sie rozstac? Moze chciala zebys z nia byl, nie chciala dluzej byc ta druga. Czy to cos dziwnego, gdy sie kogos kocha? Dlatego te proby rozstania.  Ale Ty sie zmeczyles (mimo ze ja kochasz), ona stala sie niewygodna dla Twojego juz ulozonego zycia I wyszly z worka pewne cechy: egoizm, TCHORZOSTWO I dwulicowosc. Oczywiscie moge sie mylic.
Intrygowac - w koncu cos pozytywnego na temat moich komentarzy.