Czy romans zmienia rzeczywistość? - Netkobiety.pl

alsoski001 napisał/a:

Jak widać oba punkty widzenia są do siebie bardzo zbliżone. Osoby które to przeżyły maja również bardzo zbliżone doświadczenia. Ciekawe czy znajdzie się ktoś kto jest ma dalszym etapie. Jestem cholernie ciekaw „co było dalej”, czy komuś udało się wyrwać z tego zaklętego kręgu i odnaleźć radość życia? W ten czy w inny sposób ....

Mi się udało, choć nie było to łatwe. To jest etap, proces... bardzo bolesny, ale do przejścia. Dokładnie tak jak piszesz w późniejszych postach na początku się nie myśli o konsekwencjach, schody się pojawiają po kilku miesiącach, około roku.
Uzależnienie emocjonalne od 2 osoby sprawia, że bardzo ciężko przejść detoks, zrezygnować z tej adrenaliny, zejść na ziemię. Aby jednak mógł się on zakończyć powodzeniem, trzeba tego chcieć, trzeba spróbować na trzeźwo ocenić sytuację, perspektywy, konsekwencje ale też tego człowieka. Inaczej to tylko zabawa w kotka i myszkę, która może przynieść odwrotny efekt, a mianowicie jeszcze bardziej się za sobą stęsknicie. Najlepiej by w tym czasie pojawiły się jakieś negatywne emocje związane z kochankiem/kochanką. To ułatwia sprawę.
Ja już jestem 2 lata po detoksie. Człowiek, którego kochałam na zabój, jest mi obecnie całkowicie obojętny, obcy. Nie tęsknię za tą adrenaliną, za tym "zaćmieniem umysłu", bezradnością. Wtedy miałam wrażenie, że straciłam nad sobą kontrolę, nad swoimi emocjami, że zachowuję się jak ćma... lecąca w ogień. Teraz jakość życia, świadomości, stabilności emocjonalnej jest nieporównywalnie lepsza. Znowu jestem sobą i potrafię cieszyć życiem bez takich emocjonalnych obciążeń

alsoski001 napisał/a:

Jak widać oba punkty widzenia są do siebie bardzo zbliżone. Osoby które to przeżyły maja również bardzo zbliżone doświadczenia. Ciekawe czy znajdzie się ktoś kto jest ma dalszym etapie. Jestem cholernie ciekaw „co było dalej”, czy komuś udało się wyrwać z tego zaklętego kręgu i odnaleźć radość życia? W ten czy w inny sposób ....

Mi się udało, choć nie było to łatwe. To jest etap, proces... bardzo bolesny, ale do przejścia. Dokładnie tak jak piszesz w późniejszych postach na początku się nie myśli o konsekwencjach, schody się pojawiają po kilku miesiącach, około roku.
Uzależnienie emocjonalne od 2 osoby sprawia, że bardzo ciężko przejść detoks, zrezygnować z tej adrenaliny, zejść na ziemię. Aby jednak mógł się on zakończyć powodzeniem, trzeba tego chcieć, trzeba spróbować na trzeźwo ocenić sytuację, perspektywy, konsekwencje ale też tego człowieka. Inaczej to tylko zabawa w kotka i myszkę, która może przynieść odwrotny efekt, a mianowicie jeszcze bardziej się za sobą stęsknicie. Najlepiej by w tym czasie pojawiły się jakieś negatywne emocje związane z kochankiem/kochanką. To ułatwia sprawę.
Ja już jestem 2 lata po detoksie. Człowiek, którego kochałam na zabój, jest mi obecnie całkowicie obojętny, obcy. Nie tęsknię za tą adrenaliną, za tym "zaćmieniem umysłu", bezradnością. Wtedy miałam wrażenie, że straciłam nad sobą kontrolę, nad swoimi emocjami, że zachowuję się jak ćma... lecąca w ogień. Teraz jakość życia, świadomości, stabilności emocjonalnej jest nieporównywalnie lepsza. Znowu jestem sobą i potrafię cieszyć życiem bez takich emocjonalnych obciążeń

(...)Mój " wspaniały" ojciec też zdradzał moją mamę, pózniej odszedł. Dzieci już nie ma. Jesteśmy dorośli,a on każdą wigilę siedzi i spędza z kochanką. Napisałam mu kilka lat temu, że nawet na pogrzeb nie przyjdę i tak będzie.

I was też spotka karma.(...)

Jeszcze tylko pytanie: w jaki sposób uświadomiłaś sobie, ze to błędne koło, ze musisz się z tego wyrwać? Czy dokonałaś tego sama, czy ktoś Ci pomógł?

alsoski001 napisał/a:

Jeszcze tylko pytanie: w jaki sposób uświadomiłaś sobie, ze to błędne koło, ze musisz się z tego wyrwać? Czy dokonałaś tego sama, czy ktoś Ci pomógł?

Zdałam sobie sprawę, że to błędne koło prowadzące donikąd, że razem nie będziemy, że te chwile szczęścia spędzone z nim to iluzja, która powoli zaczyna mnie wykańczać psychicznie. Zaczęły mnie męczyć huśtawki emocjonalne, tęsknota, jakaś taka niemoc. Po prostu wiedziałam, że jak tego nie zrobię, nie uwolnię się emocjonalnie od niego to nie tylko popadnę w jakąś depresję czy nerwicę, a prócz zdrowia stracę też cenny czas, na coś co nie ma sensu. Co wyniszcza.
Chciałam znów mieć kontrolę nad sobą, odzyskać radość życia i wewnętrzny spokój.

alsoski001 napisał/a:

Czy kiedy odchodził, na, kiedy wdawał się w romans, zdawał  sobie sprawę z tego, ze straci dzieci? A mimo to poszedł do innej .... O czym to świadczy?

o tym, że jest nieodpowiedzialnym za swoje czyny dupkiem. Żonę/ męża nie powinno się zdradzać, ale ok, rozumiem, że można dostac małpiego rozumu i olać małżeństwo, natomast zostawić dzieci? to szujstwo pierwszej wody.

Dlatego piszę tyle razy o tym, że dzieci z małżeństw/ związków, gdzie wystepowała zdrada są największymi ofiarami zdrady. Zatem miej świadomość, że niszczysz zycie swoich dzieci. Nawet jak zostaniesz z żoną, ale zdrada wyjdzie na jaw, Twoje dzieci w dorosłym życiu będą miały ogromny [problem z zaufaniem i stworzeniem nietoksycznego związku (moga mieć manię sprawdzania partnera, kontrolowania go, robienia wszystkiego byle od nich nie odszedł, byle nie zdradził).

Nie ważne jaką decyzje podejmiesz i tak już na wstępie zagwarantowałes dzieciom gorsze życie.

Masz tu sporo racji. Dlatego mam nadzieje, ze romans uda się zakończyć i ze się nie wyda.

Niemniej wiedz, ze mój ojciec również odszedł do innej (co prawda jak ju byłem dorosły), a mimo to nigdy nie sprawdzałem mojej żony, nie kontrolowałem - w zasadzie zawsze miała pełna swobodę i luz.

alsoski001 napisał/a:

Ile czasu zajęło Ci dojście do jako-takiej równowagi od momentu gdy zdałaś sobie sprawę ze to błędne koło?
Czy to była obopólną decyzja, czy jednak przejęłaś inicjatywę?
No i najważniejsze: czy żałujesz, ze do romansu w ogóle doszło?

Być może jednak taki romans czegoś tam nas uczy ....

Trudno powiedzieć, bo to był proces. Nie ma tak, że dziś kogoś kochamy a jutro mijamy obojętnie. Decyzję podjęłam ja. On wciąż gdzieś krążył, mącił, szukał okazji.
Myślę, że emocjonalnie się od niego uniezależniłam po kilku miesiącach. Najgorszy był pierwszy, pierwsze 3 w zasadzie. Potem było już z górki. Natomiast całkowicie obojętny, obcy stał się po około roku. Wiesz, jak powiesz A to trzeba powiedzieć B... potem już to cie nakręca... to sprawia ci satysfakcję, że wygrywasz ze swoimi słabościami, nałogiem - że potrafisz być silny.

Żywiec, współczuję takiego dzieciństwa z alkoholem i przemocą. Ale niesłusznie o Twoje problemy obwiniasz tylko Ojca. Matka powinna się rozwieść, pamiętać o dzieciach, a nie tylko zasklepiać się we własnym pokrzywdzeniu. Pewnie kiedyś do tego dojdziesz.. Podejrzewam też, że wciągała Was świadomie lub nie w swoje małżeńskie problemy- ludzie którzy kochają dzieci- chronią je. Przed konsekwencjami nieudanego małżeństwa też..

ZywiecZdroj napisał/a:

Cipy które zachowują się jak zwykłe szmaty/ zdradzają, rodzinę mają w tyłku a teraz ryczą i żalą się na forum.
Mieć kogoś takiego za męża- to największe przekleństwo. I na dodatek urodzić mu dzieci.

He, he ogólnie się zgadzam. To znaczy osobiście nie potępiam zdradzających dla zasady. Ja rozumiem, że facet w średnim wieku czuje potrzebę żeby sobie od czasu do czasu wydupczyć jakąś młodą dupencję. W sumie nic zdrożnego. No ale robienie z tego taniego romansidła, to już lekkie żenua. Przynajmniej jeśli chodzi o facetów, bo kobiety rozumiem. Takie już często są i to trzeba brać pod uwagę. Stąd nie dupczy się koleżanek z pracy, bo jak się znudzi, to jest siara i niesmak na lata.
A jak już ten okropny Kupidyn starszego pana kropnie w dupę, to wypadałoby wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Mężczyzna, to jest taki osobnik co umie podejmować decyzje i brać za nie odpowiedzialność. Kogoś trzeba kopnąć w zadek, żonę albo kochanicę. To wymaga jednak umiejętności powiedzenia prawdy w oczy, a ponieważ ogólnie jest deficyt takiej umiejętności. Mamy za to wysyp takich oślizgłych popierdułek co będą dupczyć kochanicę i mamić ją miłością, i żonę też sobie zostawią. Bo kochanica jest fajna, bo nie jest od brudnych skarpetek i tym podobnych banałów. Od tego jest ta stara, nieciekawa żona. Z drugiej strony coś tym popierdułkom w głowach się kołacze, że gdyby żona znała prawdę, to bym im z dupy jesień średniowiecza zrobiła, choćby alimentami. No, a jak tu wtedy odgrywać kozaka przed kochanicą jak dużej części kasy nie będzie, bo ta stara jędza zabiera co miesiąc. A i urok kochanicy jakoś znika kiedy to ona zabiera się za pranie brudnych gaci kozaka...

Poważnie rozważałem rozwód - byłem przygotowany aby oddać żonie i dzieciom polowe swoich dochodów.

Teraz żałuje, ale może to jest właśnie moja lekcja dorastania i dojrzewania, o czym ktoś tu na początku pisał.

Snake napisał/a:

ZywiecZdroj napisał/a:

Cipy które zachowują się jak zwykłe szmaty/ zdradzają, rodzinę mają w tyłku a teraz ryczą i żalą się na forum.
Mieć kogoś takiego za męża- to największe przekleństwo. I na dodatek urodzić mu dzieci.

He, he ogólnie się zgadzam. To znaczy osobiście nie potępiam zdradzających dla zasady. Ja rozumiem, że facet w średnim wieku czuje potrzebę żeby sobie od czasu do czasu wydupczyć jakąś młodą dupencję. W sumie nic zdrożnego. No ale robienie z tego taniego romansidła, to już lekkie żenua. Przynajmniej jeśli chodzi o facetów, bo kobiety rozumiem. Takie już często są i to trzeba brać pod uwagę. Stąd nie dupczy się koleżanek z pracy, bo jak się znudzi, to jest siara i niesmak na lata.
A jak już ten okropny Kupidyn starszego pana kropnie w dupę, to wypadałoby wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Mężczyzna, to jest taki osobnik co umie podejmować decyzje i brać za nie odpowiedzialność. Kogoś trzeba kopnąć w zadek, żonę albo kochanicę. To wymaga jednak umiejętności powiedzenia prawdy w oczy, a ponieważ ogólnie jest deficyt takiej umiejętności. Mamy za to wysyp takich oślizgłych popierdułek co będą dupczyć kochanicę i mamić ją miłością, i żonę też sobie zostawią. Bo kochanica jest fajna, bo nie jest od brudnych skarpetek i tym podobnych banałów. Od tego jest ta stara, nieciekawa żona. Z drugiej strony coś tym popierdułkom w głowach się kołacze, że gdyby żona znała prawdę, to bym im z dupy jesień średniowiecza zrobiła, choćby alimentami. No, a jak tu wtedy odgrywać kozaka przed kochanicą jak dużej części kasy nie będzie, bo ta stara jędza zabiera co miesiąc. A i urok kochanicy jakoś znika kiedy to ona zabiera się za pranie brudnych gaci kozaka...

Ty nie potrzebujesz, ale jak widzisz, ktoś potrzebuje.. takie zalety anonimowego forum..

Ciekawe skąd się bierze u Ciebie taka pogarda dla innych? Nie potępiasz dla zasady, ale wulgarnie jedziesz.
Poważnie rozważałem rozwód - byłem przygotowany aby oddać żonie i dzieciom polowe swoich dochodów. Kochankę widziałem również przy obowiązkach domowych, praniu i gotowaniu. I nie jest to tanie Romansidlo - bo co to niby miałoby znaczyć? Nie każdemu dane jest się zakochać - niektórzy chyba nawet raz w życiu nie mieli takiej okazji. Innym zdazy się to raz, innym pare razy. Tak się zdarzyło u mnie, a jak widać nie jestem aż taki silny aby moc się temu oprzeć. Inaczej nie potrafiłem się zachować. Teraz żałuje, ale może to jest właśnie moja lekcja dorastania i dojrzewania, o czym ktoś tu na początku pisał.
Nie potrzebuje do tego obelg ani wyzwisk.

Teraz żałuje, ale może to jest właśnie moja lekcja dorastania i dojrzewania, o czym ktoś tu na początku pisał.

Hrefi napisał/a:

Piotr74 napisał/a:

To jak Ty kochasz te kochanke, skoro jej dzieci sa w jakims sensie przeszkoda do zwiazku z nia?

Nie sa. Jakbym nie miał swojego dziecka nie miałbym żadnych problemów z akceptacją jej dzieci. Ale nie umiem zostawić mojego cudownego syna i zająć się cudzymi. Nie dam rady psychicznie. Mogę zdradzać żonę ale nie syna.

Miałem ten sam problem: gdybym był bezdzietny nie byłoby problemu. Ale porzucenie własnych dzieci na rzecz cudzego dziecka (nawet z matki, która się teraz kocha), to już za dużo

alsoski001 napisał/a:

Hrefi napisał/a:

Nie sa. Jakbym nie miał swojego dziecka nie miałbym żadnych problemów z akceptacją jej dzieci. Ale nie umiem zostawić mojego cudownego syna i zająć się cudzymi. Nie dam rady psychicznie. Mogę zdradzać żonę ale nie syna.

Miałem ten sam problem: gdybym był bezdzietny nie byłoby problemu. Ale porzucenie własnych dzieci na rzecz cudzego dziecka (nawet z matki, która się teraz kocha), to już za dużo

Zrobiles rachunek zyskow I strat, postanowiles byc z kobieta, ktorej nie kochasz - a wszystko dla dobra Twojego dziecka.
Szukajac romansu o dziecku zapomniales?

ZielonaKama napisał/a:

alsoski001 napisał/a:

Miałem ten sam problem: gdybym był bezdzietny nie byłoby problemu. Ale porzucenie własnych dzieci na rzecz cudzego dziecka (nawet z matki, która się teraz kocha), to już za dużo

Zrobiles rachunek zyskow I strat, postanowiles byc z kobieta, ktorej nie kochasz - a wszystko dla dobra Twojego dziecka.
Szukajac romansu o dziecku zapomniales?

Wtedy w ogóle o dziecku nie myślałem. Refleksja przyszła pozniej

Nirvanka87 napisał/a:

alsoski001 napisał/a:

Masz tu sporo racji. Dlatego mam nadzieje, ze romans uda się zakończyć i ze się nie wyda.

Niemniej wiedz, ze mój ojciec również odszedł do innej (co prawda jak ju byłem dorosły), a mimo to nigdy nie sprawdzałem mojej żony, nie kontrolowałem - w zasadzie zawsze miała pełna swobodę i luz.

Tylko, że zdrady prawie zawsze wychodzą na jaw, nawet po latach. A co do Twojego ojca, to sorry, ale może nie spowodował u
ciebie swoją zdradą wzmożonej kontroli partnera, ale w pewnym sensie dał przyzwolenie, że zdrada jest ok.

Tak, ojciec pozbawił mnie hamulców przy angażowaniu się w romans. To prawda. Przyznaje.
Dlaczego uważasz, ze zdrady zawsze wychodzą na jaw ? Im więcej czasu upłynie od zdrady, od zakończenia romansu tym szanse na ujawnienie są chyba coraz mniejsze? Kto po roku czy dwóch byłby zainteresowany jego ujawnieniem?

alsoski001 napisał/a:

Nirvanka87 napisał/a:

Tylko, że zdrady prawie zawsze wychodzą na jaw, nawet po latach. A co do Twojego ojca, to sorry, ale może nie spowodował u
ciebie swoją zdradą wzmożonej kontroli partnera, ale w pewnym sensie dał przyzwolenie, że zdrada jest ok.

Tak, ojciec pozbawił mnie hamulców przy angażowaniu się w romans. To prawda. Przyznaje.
Dlaczego uważasz, ze zdrady zawsze wychodzą na jaw ? Im więcej czasu upłynie od zdrady, od zakończenia romansu tym szanse na ujawnienie są chyba coraz mniejsze? Kto po roku czy dwóch byłby zainteresowany jego ujawnieniem?

Zdrady nie zawsze ale czesto wychodza na jaw nawet po zakonczeniu romansu. Zdrada mojego meza wyszla na jaw ponad rok od momentu zerwania jego kontaktow z boczniara. A w zasadzie od zakonczenia romansu, gdyz kontakt sporadyczny mieli.
"Moja" boczniara postanowila zmienic swoj status z kochanki na zone. W zwiazku czym nie odpuszczala I dbala o kontakt.

Ile razy można powtarzać, Wy już krzywdzicie swoje dzieci. Nie odchodzicie od żon, usprawiedliwiając swoje nieodpowiednie zachowania, wielką troską o owe żony i dzieci.

smutne, że piszesz ,,rodzina na głowie,,
jeśli rodzina to balast a nie szczęście to ja nie mam więcej pytań
serio lepiej być samemu niż trafić na takiego faceta w życiu

alsoski001 napisał/a:

Jak widać oba punkty widzenia są do siebie bardzo zbliżone. Osoby które to przeżyły maja również bardzo zbliżone doświadczenia. Ciekawe czy znajdzie się ktoś kto jest ma dalszym etapie. Jestem cholernie ciekaw „co było dalej”, czy komuś udało się wyrwać z tego zaklętego kręgu i odnaleźć radość życia? W ten czy w inny sposób ....

Mi się udało, choć nie było to łatwe. To jest etap, proces... bardzo bolesny, ale do przejścia. Dokładnie tak jak piszesz w późniejszych postach na początku się nie myśli o konsekwencjach, schody się pojawiają po kilku miesiącach, około roku.
Uzależnienie emocjonalne od 2 osoby sprawia, że bardzo ciężko przejść detoks, zrezygnować z tej adrenaliny, zejść na ziemię. Aby jednak mógł się on zakończyć powodzeniem, trzeba tego chcieć, trzeba spróbować na trzeźwo ocenić sytuację, perspektywy, konsekwencje ale też tego człowieka. Inaczej to tylko zabawa w kotka i myszkę, która może przynieść odwrotny efekt, a mianowicie jeszcze bardziej się za sobą stęsknicie. Najlepiej by w tym czasie pojawiły się jakieś negatywne emocje związane z kochankiem/kochanką. To ułatwia sprawę.
Ja już jestem 2 lata po detoksie. Człowiek, którego kochałam na zabój, jest mi obecnie całkowicie obojętny, obcy. Nie tęsknię za tą adrenaliną, za tym "zaćmieniem umysłu", bezradnością. Wtedy miałam wrażenie, że straciłam nad sobą kontrolę, nad swoimi emocjami, że zachowuję się jak ćma... lecąca w ogień. Teraz jakość życia, świadomości, stabilności emocjonalnej jest nieporównywalnie lepsza. Znowu jestem sobą i potrafię cieszyć życiem bez takich emocjonalnych obciążeń

Ola_la napisał/a:

smutne, że piszesz ,,rodzina na głowie,,
jeśli rodzina to balast a nie szczęście to ja nie mam więcej pytań
serio lepiej być samemu niż trafić na takiego faceta w życiu

No i to jest najlepsze. Na przykład po mnie w życiu byś nie powiedziała, że zdradzam żonę.
Mało tego, twierdzę że osoby które maja kochanka/kochankę są na tyle interesujące/atrakcyjne, że potrafią takiego kochanka mieć pomimo wielu trudów romansu.
Alsoski pisał, że jego kochanka to najładniejsza kobieta w firmie, moja podobnie. Myślisz, że jakbyśmy byli ciamajdami to takie kobiety godziły by się na romans z nami ?
Jest wręcz odwrotnie.

Dlatego kobiety, nigdy nie wiecie na jakiego faceta traficie. Nie ma testu czy facet zdradzi czy nie.

ZywiecZdroj napisał/a:

Napisałam mu kilka lat temu, że nawet na pogrzeb nie przyjdę i tak będzie.

No to faktycznie prawdziwy z ciebie facet,  udacznik i nie cipa Brawo Ty !

Hrefi napisał/a:

Roxann napisał/a:

Mi się udało, choć nie było to łatwe. To jest etap, proces... bardzo bolesny, ale do przejścia. Dokładnie tak jak piszesz w późniejszych postach na początku się nie myśli o konsekwencjach, schody się pojawiają po kilku miesiącach, około roku.
Uzależnienie emocjonalne od 2 osoby sprawia, że bardzo ciężko przejść detoks, zrezygnować z tej adrenaliny, zejść na ziemię. Aby jednak mógł się on zakończyć powodzeniem, trzeba tego chcieć, trzeba spróbować na trzeźwo ocenić sytuację, perspektywy, konsekwencje ale też tego człowieka. Inaczej to tylko zabawa w kotka i myszkę, która może przynieść odwrotny efekt, a mianowicie jeszcze bardziej się za sobą stęsknicie. Najlepiej by w tym czasie pojawiły się jakieś negatywne emocje związane z kochankiem/kochanką. To ułatwia sprawę.
Ja już jestem 2 lata po detoksie. Człowiek, którego kochałam na zabój, jest mi obecnie całkowicie obojętny, obcy. Nie tęsknię za tą adrenaliną, za tym "zaćmieniem umysłu", bezradnością. Wtedy miałam wrażenie, że straciłam nad sobą kontrolę, nad swoimi emocjami, że zachowuję się jak ćma... lecąca w ogień. Teraz jakość życia, świadomości, stabilności emocjonalnej jest nieporównywalnie lepsza. Znowu jestem sobą i potrafię cieszyć życiem bez takich emocjonalnych obciążeń

Czyli jednym słowem trzeba tę osobę znienawidzić nawet jeśli na to nie zasługuje. Skuteczne, ale jakoś słabe to.

Ja próbuje czegoś mniej ekstremalnego - nie staram się Jej znienawidzić, ale chce zobaczyć jej mniej idealny obraz - do tej pory nie widziałem w niej żadnej (!) wady. A to przecież niemożliwe. Chce zobaczyć ja taka, jak mogłaby wyglądać za jakiś czas jak chemia minie, jak nie będę na haju. To już będzie osiągniecie.

alsoski001 napisał/a:

Hrefi napisał/a:

Czyli jednym słowem trzeba tę osobę znienawidzić nawet jeśli na to nie zasługuje. Skuteczne, ale jakoś słabe to.

Ja próbuje czegoś mniej ekstremalnego - nie staram się Jej znienawidzić, ale chce zobaczyć jej mniej idealny obraz - do tej pory nie widziałem w niej żadnej (!) wady. A to przecież niemożliwe. Chce zobaczyć ja taka, jak mogłaby wyglądać za jakiś czas jak chemia minie, jak nie będę na haju. To już będzie osiągniecie.

To sprawdz za 5 lat. Z niektorych badan wynika, ze tyle moze to trwac. To niby tyle, ile potrzeba na 'rozmnazanie sie'. Chcesz czekac I wykonczyc psychicznie wszystkich wokolo? W 'mniej idealnych' sie czlowiek nie zakochuje. Zakochuje sie, bo ktos jest dla niego idealem.

Hrefi napisał/a:

Czyli jednym słowem trzeba tę osobę znienawidzić nawet jeśli na to nie zasługuje. Skuteczne, ale jakoś słabe to.

Ja próbuje czegoś mniej ekstremalnego - nie staram się Jej znienawidzić, ale chce zobaczyć jej mniej idealny obraz - do tej pory nie widziałem w niej żadnej (!) wady. A to przecież niemożliwe. Chce zobaczyć ja taka, jak mogłaby wyglądać za jakiś czas jak chemia minie, jak nie będę na haju. To już będzie osiągniecie.

Czytając ten wątek dochodzę do wniosku, że większość tkwi w małżeństwie ze względu na dzieci.

Kto bardziej cierpi? Żona, która kocha i myśli, że ma wspaniałego męża i ojca swoich dzieci, czy mąż nie kochający swojej żony będący z nią dla dobra tych dzieci i po części dla dobra jej, bo widzi przecież, że ona go kocha? Odwieczna zagadka dla mnie.

Czytając ten wątek dochodzę do wniosku, że większość tkwi w małżeństwie ze względu na dzieci.

Kto bardziej cierpi? Żona, która kocha i myśli, że ma wspaniałego męża i ojca swoich dzieci, czy mąż nie kochający swojej żony będący z nią dla dobra tych dzieci i po części dla dobra jej, bo widzi przecież, że ona go kocha? Odwieczna zagadka dla mnie.