Czy romans zmienia rzeczywistość? - Netkobiety.pl

Nie proponowałam jej tego, jako rozwiązania na stałe. Też dlatego by nie bawić się uczuciami kogoś. Napisałam kochanka, chodziło mi o mężczyznę na życie.
To może przejściowo, zadziałać gdy naprawdę z mezem mają jak pisze.
Piszę to z jej punktu widzenia.
Nie każdy jest odważny i samodzielny.

Jeśli rzeczywiście mąż prezentuje taką całkowicie lekceważącą postawę, na każdym kroku pokazując obojętność, to co w takim razie Cię przy nim trzyma? Czujesz jeszcze cokolwiek do niego? Kwestia romansu czy jego zakończenia to jedno, ale co z tym małżeństwem? Na razie z Twojej strony wygląda to trochę, jak ciągłe samookaleczenie się i zadawanie sobie tortur na życzenie. Kochanek dał Ci wszystko to, czego nie zapewnił Ci mąż i czy nie jest tak, że póki "relacje" z małżonkiem wyglądają w ten sposób, tym silniej pragniesz kontaktu i bliskości z kochankiem? Bo gdybyś odeszła od męża, to przecież już chyba związek z kochankiem nie byłby już tak emocjonujący, bo nie zapełniałby pustki po tym wszystkim, co powinno dawać małżeństwo.. Zastanawiam się czy łatwiej wtedy zakończyć taki romans, skoro nie mamy bezpośredniej, istniejącej potrzeby zapełnienia pewnej pustki w naszym życiu. Z drugiej strony, po ewentualnym rozwodzie, sytuacja nie poprawiłaby się tak szybko, aby romans zakończyć..

Hm, zatem na początku brak spełnienia w małżeństwie i oddalenie się od siebie, stopniowo powoduje, że stajemy się podatni na wpływ kogoś, kto te potrzeby potrafi zaspokoić. Jeśli małżeństwo dobiega końca, to już czujemy się nie tyle spełnieni ogólnie, co szczęśliwi, że akurat TA konkretna osoba nas tym obdarzyła. I jak długo dalej będzie trwać ta iluzja, że może jednak on coś tam do nas więcej poczuje, podczas gdy nawet bez wejścia na ten wyższy poziom, wystarczają nam te okruchy? Z boku to wygląda tak, jakby kochanek wstrzykiwał regularnie dożylnie Kasi tą dawkę uspokajającą swojej bliskości i oddania, ten narkotyk zakochania, kiedy ją samą nachodzą wątpliwości, czy jest w stanie dalej wytrzymać na tym etapie..

Naprawdę przykro się to czyta.
Z jednej strony trudno sobie wyobrazić, że człowiek może się AŻ TAK zmienić, jeśli wcześniej układało się między Wami dobrze, czy nawet doskonale. Takie zmiany chyba nie zachodzą nagle? Z drugiej nie sądzę, że mogłabyś wyjść za takiego człowieka, wiedząc jaki on jest, kiedy się zachowuje w opisany sposób. Nawet współlokatorzy czy sąsiedzi okazują sobie więcej sympatii czy zainteresowania.. Podchodzenie do całego życia czy relacji z takim lekceważeniem i obojętnością, świadczyłoby dla mnie, że człowiek ma jakieś poważne problemy ze sobą..

paslawek napisał/a:

Bardzo dobrze że nie będzie takie samo  ja na te swoje akcje, romanse związki itp to patrze jak na choroby dziecinne wiesz jesteś mamą świnka, odra,szkarlatyna ospa  nabiera się odporności (trzeźwości stopniowo) a że u Ciebie było nieco inaczej, zdarza się może półpasiec przechodziłaś z powikłaniami i komplikacjami jedni mają tak i inni inaczej  ,nie ma sensu się porównywać i różnicować dołować tym kto ma lepiej a kto gorzej .Nie wiadomo co będzie dalej na ospę (żonatych)może już nie zachorujesz
Czasem na początku  taka trzeźwość mojej żony mnie dziwiła, ona wcześniej niż ja pozbyła się złudzeń i tego całego "pseudo romantycznego" shitu ( no może nie na 100%), który przekształca i zniekształca  to co naturalne w nas w jakiś twór  mieszankę .

To akurat jasne. Prędzej oko sobie wydłubię niż popełnię kiedykolwiek podobny błąd.
Chodzi o to, że po tym wszystkim chyba już zawsze będę każdego trzymała na odległość kija. Długiego kija.
Na razie jestem 94 godziny bez jakiegokolwiek kontaktu i zastanawiam się czasem czy już mi nie odbija, czy już się pakować do tych Tworek, czy jeszcze zaczekać. Nie wiem czemu. Czy to rodzaj jakiegoś uzależnienia, z którego wychodzę? Oby to była jakaś oznaka zdrowienia, bo jak nie to biały fartuszek z długimi rękawami mnie czeka

bagienni_k napisał/a:

Hm, zatem na początku brak spełnienia w małżeństwie i oddalenie się od siebie, stopniowo powoduje, że stajemy się podatni na wpływ kogoś, kto te potrzeby potrafi zaspokoić. Jeśli małżeństwo dobiega końca, to już czujemy się nie tyle spełnieni ogólnie, co szczęśliwi, że akurat TA konkretna osoba nas tym obdarzyła. I jak długo dalej będzie trwać ta iluzja, że może jednak on coś tam do nas więcej poczuje, podczas gdy nawet bez wejścia na ten wyższy poziom, wystarczają nam te okruchy? Z boku to wygląda tak, jakby kochanek wstrzykiwał regularnie dożylnie Kasi tą dawkę uspokajającą swojej bliskości i oddania, ten narkotyk zakochania, kiedy ją samą nachodzą wątpliwości, czy jest w stanie dalej wytrzymać na tym etapie..

Bo tak się czuję po spotkaniach z kochankiem, jakbym się jakieś pozytywnej energii napiła, zaznaczam że te spotkania to nie jest zawsze seks.
Nie dążę do tego żeby np kochanek zapragnął że mną spędzić dalsze swoje życie,bo wiem że co innego romansowanie a co innego życie, też mogłoby się okazać że jest do du,,,,,
Żałuję że wczoraj wpadłam na ten pomysł ,z mężem, nie potrzebne rozczarowanie i liczenie na cud.
A jeśli chodzi o rozwód, ktoś o nim wspomniał, zagadałam kiedyś do męża że jak mu nie pasuje to może chce rozwodu? Wiecie co powiedział: że jemu wszystko pasuje, to ja jestem niezadowolona ,nic mi nie pasuje, jak bardzo jest taki zły to mogę się z nim rozwieść,mam wszystko załatwić a on podpisze,nosz kurna oprócz tego wszystkiego co robię jeszcze pozew rozwodowy mu podsunąć pod nos???

Ela210 napisał/a:

Jak nie możesz to moze ..noname? 
Nie zrozumiałam sensu posta? Jest tam jakaś teza noname?

No niestety teza jest taka, że czasem przerasta blondynki obsługa telefonu ( nie chciała się dodać całośc odpowiedzi )
Wkleiłam całość jeszcze raz może, będzie jaśniej

Excop, wiem co zrobiłam, jestem w tej chwili pod względem moralnym gorsza od męża,mam świadomość że sięgałam dna, ale decyzja o rozwodzie jest dla mnie trudniejsza niż to było z romansem, pewnie dlatego że kochanek był bardziej przekonywujący od męża,ja o tym wcześniej dużo pisałam, nie planowałam tego, nie przypuszczałam że tak się rozwinie

Excop napisał/a:

Czego się boisz, Kasiu?

Nie jestem co prawda Kasią, ale sądzę, że w takich sytuacjach ludzie boją się przede wszystkim nieznanego. Małżeństwo może i uwiera, ale jest swojskie, znajome. Bezpieczne. Kochanek daje tymczasowe ukojenie ale to się wkrótce załamie. Skończy. Boleć będzie niesamowicie więc i tego Kasia nie kończy. Ze strachu przed bólem.

Kasiu - boleć będzie i tak. Nie obejdzie się bez tego. Musisz coś postanowić. Nie masz na co czekać...

Żałuję że wczoraj wpadłam na ten pomysł ,z mężem, nie potrzebne rozczarowanie i liczenie na cud...

Dlaczego jedyne to kochanka?
A wersja darmowej obsługi i prania gaci odpada?
Albo innej orientacji?

Bullet, pralka pierze, zmywarka zmywa,mop myje itd.po prostu wszystko samo się robi, przecież to nic takiego, ale przecież Ty nad rzeką prania nie robisz?

Odnośnie sytuacji z soboty, nie zrobiłam tego po to, żeby się usprawiedliwić, bo na moje zachowanie nie ma usprawiedliwienia, chciałam żeby było miło,z mężem, nie wyszło

Netania napisał/a:

Nie wiem czy którykolwiek z piszących tu panów jest w stanie to pojąć. W tej sytuacji nie ma kogo zdradzać - pan mąż sam mówi żonie, że ma spadać.
Ileż można?

Ja to rozumiem, ale u mnie było trochę inaczej bo:
- Odleciałem emocjonalnie i fizycznie z kochanką.
- Ciągłe, wielomiesięczne kłótnie, opluwanie się, ciągłe wzajemne pretensje zrobiły swoje i ochota na seks minęła. Teraz nawet jak czasem mnie najdzie to za sekundę przypomina mi się to wszystko i po sprawie.

Natomiast w związkach, gdzie tego wszystkiego nie było to nie wiem co może spowodować zupełną oziębłość seksualną przy jednoczesnej chęci zachowania małżeństwa.

Netania napisał/a:

Ja tam Cię rozumiem. Pod koniec malzeństwa też już podjęłam jakieś ostatnie próby. Mąż dosłownie zastygał jak cokolwiek zaczynałam. Jak zając na celowniku. I g.wno zawsze z tych moich prób wychodziło bo zmęczony, boli głowa, nogi, ręce, za gorąco mu... po prostu sprawdzałaś czy cokolwiek się uda wykrzesać. Jest to jakieś potwierdzenie dla Ciebie, że jednak nie. Takie odrzucenie wieczne jest upokarzające. Nie wiem czy którykolwiek z piszących tu panów jest w stanie to pojąć. W tej sytuacji nie ma kogo zdradzać - pan mąż sam mówi żonie, że ma spadać.
Ileż można?

Przyznam owszem, że jakoś nie mogę ogarnąć umysłem takiego związku dwojga ludzi, żyjących pod jednym dachem. W sytuacji opisanej przez Hrefiego wygląda to dość jednoznacznie. Natomiast przy takiej obojętności czy lekceważeniu jednej strony przez drugą, człowiek znajduje się w pewnie w takim stanie frustracji i zagubienia, że nie widzi innego wyjścia, jak ewakuacja z tego układu. Zastanawiam się w takim razie, co taki facet w ogóle miał ze swojego małżeństwa, czy cokolwiek z niego czerpał? Bo z opisu jego zachowania wygląda tak, jakby żył sam ze sobą..

Netania, ale u nas seks był bardzo udany, przez kilka lat, może nawet kilkanaście lat , było często, urozmaicone, nie wiało nudą, nie mogłam narzekać,gdy zaczęło się psuć,zwalilam że się starzeje,poza tym miał problemy w pracy, zmienił się dyrektor, panował okropny mobbing, doszło do tego że mąż zmienił pracę, ale nigdy nie było już tak jak dawniej,taka równia pochyła, nie chciałam naciskać, żeby go dodatkowo nie stresować, wtedy jeszcze próbował, może nie było tak jak kiedyś ale było.
W pewnym momencie odpuścił a na moje próby reagował agresją, dałam sobie spokój bo wtedy mieszkały z nami nastoletnie dzieci, nie chciałam żeby słyszały nasze kłótnie

Miał gdzie mieszkać. Kontakt z dzieckiem miał na codzień. W sumie zero jakichś problemów, bo rachunki ogarniałam ja. Mógł się oddawać swojej pasji i jeszcze kasę odkładać dla siebie bo mnie było głupio się o cokolwiek upominać.
To tyle jeśli chodzi o mojego ex.
Nie wiem co może kierować mężem Kasi. Pewnie wygoda. Weź sobie koło 50tki życie wywracaj. Ile roboty...

Szczerze dziwię się po prostu, skąd tacy ludzie się biorą. Tudzież dlaczego zmieniają się w takich kanapowych leni, niczym Ferdek Kiepski. Brak żadnych potrzeb czy też odczucia, że coś powinno się do tego małżeństwa wkładać, poza ewentualnym finansami. Kompletna bierność, brak inicjatywy i jeszcze narzekanie - co musi się zdarzyć w życiu człowieka, żeby tak bardzo zgorzkniał..? Tym bardziej, że przecież można połączyć wiele spraw ze sobą.

Netania, ale u nas seks był bardzo udany, przez kilka lat, może nawet kilkanaście lat , było często, urozmaicone, nie wiało nudą, nie mogłam narzekać,gdy zaczęło się psuć,zwalilam że się starzeje,poza tym miał problemy w pracy, zmienił się dyrektor, panował okropny mobbing, doszło do tego że mąż zmienił pracę, ale nigdy nie było już tak jak dawniej,taka równia pochyła, nie chciałam naciskać, żeby go dodatkowo nie stresować, wtedy jeszcze próbował, może nie było tak jak kiedyś ale było.
W pewnym momencie odpuścił a na moje próby reagował agresją, dałam sobie spokój bo wtedy mieszkały z nami nastoletnie dzieci, nie chciałam żeby słyszały nasze kłótnie