Czy romans zmienia rzeczywistość? - Netkobiety.pl

He, he, nie wiem, nie omawiam swojego małżeństwa na forum, poza tym, że mam najlepszą z żon

A gdyby przyjechali oni do Was to by ich wygoniła? Może zamiast dziecko tam zabierać, przywiózłbyś ich do wnuka?
A dlaczego w takim razie Ty jej samej? pozwalasz do rodziców jeździć?

Po tym co piszesz zaczynam coraz bardziej "ludzko" na Ciebie patrzeć a nawet Ci współczuć.

To oczywiste, ale skoro sam zauważasz, że masz zaburzone postrzeganie świata a Twoje granice niepokojącą przesunęły, to już coś.
Natomiast to czy żona robi Ci na złość jest faktem czy Twoim wymysłem, to już inna sprawa. Być może chciała wypisać dziecko z przedszkola bo np. z jakiegoś powodu jej to miejsce nie odpowiadało, albo dziecko zbyt często chorowało (jak to w przedszkolach tą porą roku) i dlatego musiała/chciała zrezygnować z pracy by tym dzieckiem zająć w domu? A co do wizyt u dziadków, też może być inny powód.
Podejrzewam, że nie ma między Wami (dobrej) komunikacji, więc możliwe, że Ty interpretujesz jej zachowania w taki sposób, jaki Ci odpowiada.

Chyba wszyscy kibicujemy żonie Hrefiego by była samodzielna i nie szantazami trzymała przy sobie mężczyznę?
No chyba że Ty w czym innym Snake kibicujesz…

Ja to się już pogubiłam trochę w tym wątku i mam wątpliwości kto tu jest ofiarą, a ko sprawcą kryzysu.
Czy Hrefi rzeczywiście boi się żony czy wyolbrzymia jej mściwość by ulżyć sobie i nic nie robić.
Z kochanką chciał być, ale jej dzieci mu przeszkadzały, z żoną być nie chce bo jej nie kocha i nie szanuje ale obawia się, że straci kontakt z dzieckiem.
A przecież wiedział, że kochanką ma dzieci, wiedział też z kim bierze ślub.
Początkowo Hrefi kreował się na pewnego siebie cynicznego figo-fago, a okazuje się, że nawet nie potrafi zadbać o normalne kontakty dziecka z dziadkami. O ile rozumiem, że odejście czy rozwód mogą nieść za sobą różne konsekwencje, ale na litość … w imię czego ulega żonie w kwestii swoich rodziców?
Wprawdzie twierdzi, że żony nie szanuje, ale ona też nim pomiata. Żona każe, Hrefi robi. Żona: "Masz zerwać z kochanką", "masz się ze mną kochać", "nie życzę sobie byś zabierał dziecko do rodziców", "pójdę do pracy jak będę chciała", "wypiszę dziecko z przedszkola, jak będę chciała" itd.
Ciekawe czy ze ślubem też tak było bo jakoś nie przypominam sobie dlaczego wziął z nią ślub... jakoś tak wyszło.
Jeżeli rzeczywiście poślubił kobietę typu "baba ze szmatą" to też poniekąd tłumaczy dlaczego wdał się w ten romans - jak nim kobieta w domu pomiata, to musiał się jakoś dowartościować, ale już perspektywa zmierzenia się z odpowiedzialnością, stanięcie twarzą w twarz ze zdradzonym mężem kochanki, to wszystko Hrefiego przerosło.
Smutna ta cała historia.

To prawda. To jego wyznanie wzbudziło chyba największe emocje i obrzydzenie.
Bo człowiek się zastanawia co może temu w głowie siedzieć, że tak postępuje i jeszcze tym "chwali".
No i to chyba wyszło z ostatnich postów - żyje pod pantoflem, nie ma nic do powiedzenia albo niewiele chyba że w kwestiach finansowych. Żona nim pomiata, on robi co ona chce (bo go szantażuje?) więc chociaż tak i on na niej odegrał okazując jej brak szacunku. Zresztą o ile pamiętam sam przyznał do romansu, nie wiedzieć po co chyba by uzyskać jakiś autorytet, że inna go chce ale ani inna (podobno on) a żona tylko sprowadziła go do pionu.
Fakt obrzydliwe ale nadal smutne. Bo tam między ich perypetiami, robieniem sobie na złość, brakiem wzajemnego szacunku itd. jest małe dziecko.

Problem większości z was to ciągła skłonność do widzenia w zdradzaczu osoby negatywnej, nieudolnej i słabej. Zadałem pytanie dość proste. Co zrobić jak mi żona nie pozwala zabrać dziecka do dziadków? Zabrać siłą? Ogier Snake od odpowiedzi się wymigał podkreślając że on to się żony nie boi, Roxann napisała, że słaby jestem ale pomysłu nie dała.

Hrefi, przypomniałam sobie, że wśród znajomych mam podobną sytuację. Nie chodzi tam wprawdzie o romans męża, tylko o szczerą niechęć żony do jego rodziców, a zwłaszcza teściowej. Nie ma opcji by ona tam pojechała. Mają obecnie 4-letnie dziecko. I wiesz co? On albo jej komunikuje, że jadą z małym do dziadków, albo że dziadkowie przyjadą. Tez nie mieszkają jakoś blisko siebie ale na tyle by się odwiedzić, pobyć trochę razem i wrócić na noc (obecnie mając samochód to żaden wyczyn). Tamto dziecko też nie nocowało (jeszcze) u dziadków. Natomiast jak teściowie przejeżdżają, żona zajmuje swoimi sprawami w domu, albo gdzieś wychodzi albo jest w pracy (odkąd do niej wróciła).
Jak ktoś chce, zawsze znajdzie sposób, a jak nie chce, to powód. Tobie wyraźnie jest 'wygodnie' tak jak jest, możesz całą winę zwalać na żonę nic nie robiąc przy tym.

To często powtarzany mit wśród kobiet. Zgodnie z przeznaczeniem, użyłaś go jako bat na faceta.

Dobre sobie, poziom homo sapiens. Poziom homo sapiens mamy rozwinięty od urodzenia. To nie jest naturalna kolej rzeczy. Nie zrozumiesz tego jako kobieta tak jak my nie do końca rozumiemy jak to jest kiedy odzywa się instynkt macierzyński i czujecie parcie na dziecko.
Ja i owszem, widzę w dzieciach osobę którą kocham ale widzę też tego faceta, jego nasienie które zostało zaszczepione. Wielu z nas ma bardzo silną awersję do śladów po innych mężczyznach a dzieci są takim śladem jednoznacznym i ostatecznym. No i już bardziej kobieta nie może pokazać, że "należała" do innego mężczyzny, który ją posiadł a ona mu się oddawała. Tematu łożenia na nie swoje geny, odzywek dzieci - spieprzaj nie jesteś moim ojcem to nie będę poruszał bo znów zabłysnę jak tym nie myciem się po kochance ...

Myślisz Netania, że mężczyźni którzy wiążą się z kobietami z dziećmi są zadowoleni, że kobieta posiada cudze dzieci? Nie są. To takie "koszty" związku. Muszą zaakceptować jeśli chcą być z kobietą. Muszą a nie marzy im się to.

Hrefi, ja pierdzielę... "posiadł" co to - przełom XVIII/XIX w? Chłopie, czego wy wymagacie od kobiet grubo po 30stce? Dziewictwa? A no, i bezwzględnie wysokiej znajomości ars amandi. Cos jak 20 latka z 30 letnim doświadczeniem w pracy.
Logiczne, że "w pewnym wieku" człowiek ma jakieś zobowiązania - także dotyczące dzieci. Ty nie musisz kochać tych jej dzieci. Wystarczy akceptacja. Jeśli tak nie jest to jej nie kochasz - proste? Dla mnie bardzo proste. Nie mówię że patchwork jest fajny i prosty. Wymaga wysokiego poziomu emocjonalnego od każdej ze stron. Łożenie to Ty sobie w D... wsadź, Twoja ewentualna nowa kobieta i  ojciec dziecka sami sobie z tym poradzą. Kuźwa nie ma już chyba na świecie normalnych facetów chyba tylko jakieś takie bezmózgie orki - "bardziej kobieta nie może pokazać, że "należała" do innego mężczyzny..." - kobieta Ci pokazuje... Bo ona miała przewidzieć 15 lat wcześniej ze taki wzór cnót męskich  jak Ty,na jej drodze stanie...

Wobec tego siedź tam w tym badziewiu zwanym  małżeństwem i marnujcie sobie z żoną resztę życia kiszeniem się w nim. Napawaj się tym jak to tę swoją żonę x lat temu posiadłeś, a ona ci się oddawała. Żałosne, naprawdę żałosne...
Mam nadzieję, że ta druga kobieta kopnie Cię niebawem w tylną część ciała i zacznie normalnie żyć.Ciekawe czy wie co sądzisz na temat jej dzieci. Pewnie nie bo żaden normalny człowiek nie pogodzi się z tym, że ktoś Ani trochę nie lubi jego dzieci.

To nie jest proste wytłumaczenie, tylko po raz kolejny podwójne standardy - człowiek zakochany dąży do wyłączności i na samą myśl, że ta osoba jest z innym/inną skręca w środku.
Inaczej to tylko seks "na boku".

W takim razie należało by zanegować miłość w każdym romansie. Ty czasem nie sypiałaś z kochankiem wiedząc, że ma żonę?

Ja bym na pewno nie uciekałbym do używania tak dobitnych określeń jak stan posiadania. Nie ma co sprowadzać człowieka na roli przedmiotu, no chyba, że to tylko gra słowna. Nikt do nikogo nie należy, o naszej wolności decydujemy my sami. Na pewno gdzieś tam z tyłu głowy będą nam siedziec wątpliwości, że to jednak nie nasze dziecko, że lepiej byłoby mieć inne. Jeśli wchodzimy w relację z kimś, kto już dzieci ma to trzeba się liczyc z tym, że może być trudno. Ciężko byłoby mi osobiście zaakceptować dziecko ze zdrady, kiedy mimo tego, że zdradę wybaczyłem i partnerka zdecydowała się zostać ze mną - choć ludzie w takich wypadkach odsuwają na bok uprzedzenia, mające biologiczne podłoże i niektórym się udaje

Ale co Twoim zdaniem było błędem? Romans? To, że daliście sobie przyzwolenie na życie w dziwnym 4-kącie? Czy to, że nie podjęliście decyzji o byciu razem na początku?
Poza tym hormony to jeszcze nie miłość Hrefi. By kogoś pokochać trzeba tą osobę poznać. Nie tylko z pracy i hotelowych schadzek na seks. Romans to iluzja. Dlatego tak często idealizujemy kochanków, bo ta relacja ma niewiele wspólnego z "normalnym" życiem. Nawet jeśli wiele czasu spędzaliście razem w pracy, Wasze wspólne życie poza nią to tylko telefoniczne rozmowy i schadzki w hotelach. Zero problemów dnia codziennego, prozy życia itd.
Gdybyś naprawdę kochał tą kobietę to byś z nią był. Nie zniósłbyś, że wraca do innego, nie przeszkadzałyby też Ci jej dzieci. Natomiast po tych 2 latach haj opadł i nie zostało w sumie nic. Zostałeś z atrapą rodziny.
Pisałeś o męskich instynktach, awersji do kobiet należących do innego. A "pokochałeś" mężatkę, która przyprawia(ła) rogi mężowi, robiła to raz z Tobą raz z nim, jednocześnie wykazując brak szacunku do własnej żony, która jest Ci wierna.
To nie miłość Hrefi tylko popęd nad którym nie potrafiłeś zapanować.

Wiecie, co mnie najbardziej mrozi? Nie tyle postawa Autora, jego brak empatii i skrajny egoizm (choć to naprawdę przeraża), ale raczej fakt, że wątek trwa już niemal DWA lata. DWA lata, a Autor tkwi poniekąd w tej samej sytuacji - fizycznie i mentalnie.

Nie męczy Cię to wszystko, Hrefi?

Brzmi to dosyć przygnębiająco. Jeśli czułeś zmęczenie, to znaczy, że byłeś zmęczony. Może na jakimś innym poziomie, ale tak było... Bo...  co dokładnie wynika z tej cytowanej przez Ciebie wypowiedzi... że jak jeszcze tkwiłeś w tej syriacji to było Ci dobrze? Moim zdaniem to jakaś bzdura. To tak, jakby ktoś powiedział: "To nie możliwe, że jest jej smutno, przecież nadal się uśmiecha. Gdyby była naprawdę smutna, to by się nie uśmiechała"... Absurd!

Straszne jest tu właściwie wszystko. Począwszy od tego, że czując się zmęczony podwójnym życiem szukałeś pomocy w tym jedynie, jak się z sytuacją czuć lepiej (egoizm - liczy się ja, a nie to, jak przestać krzywdzić innych), skończywszy na tym, że nie podejmowałeś próby zmiany(a to przecież powinno być dla Ciebie ważne).

To zmęczenie, które zgłosiłeś, a które zinterperetowano jakoś pokrętnie to nic innego, jak jedna z ostatnich ludzkich, zdrowych reakcji na niezdrową, toksyczną sytuację, w jaką się wplątałeś. Tylko, że nie odczytałeś tego, jako sygnału do wyprostowania swoich spraw, lecz chciałeś jedynie zmniejszyć dokuczliwe objawy. Tak, aby dalej Tobie było dobrze. Nadal chciałeś się niegrzecznie bawić, być na haju bez konsekwencji w postaci bólu głowy i kaca...

Jak to magicznie zrobić, by zdradzać nadal i żeby było przyjemnie? Mówiłeś, że nie było wyrzutów sumienia, że kłamałeś prosto w oczy, w łóżku brałeś żonę, jak rzecz i sam zdawałeś sobie sprawę z tego, że jej nie szanujesz na wielu polach. Dlaczego, jeśli tak byłeś w tym cyniczny było Ci jednak z tym tak ciężko? Bo zakładam, że to się kryje za tym "i już nie mogę"? Czyżby kruche człowieczeństwo dawało o sobie znać?

Rozumiałeś dobrze, co powinieneś był zrobić i co było Twoją odpowiedzialnością...

Co zrobiłeś z tą odpowiedzią psychologa? Wzruszyłeś ramionami i przykleiłeś uśmiech na twarz?

I jeszcze te DWA lata wątku. Czy wątek na forum pomagał, czy raczej karmił Twoją próżność, a także utwierdzał w takim lekceważącym postępowaniu? Czy nie był takim podsycaniem zakazanych przyjemności, o ile tak można rzec? Sama wahałaam się, czy Ci to napisać ze względu na to właśnie... Nie wiem, czy wnoszę coś pomocnego...

Gdzieś w innym wątku ktoś, będąc też po przejściach, stwierdził, że tak naprawdę całkowicie się odciął od ex( nie wiem, czy ma tu znaczenie czy to kochanek czy " po prostu" były), w momencie, kiedy już kontakt z tymże ex nie wzbudzał absolutnie żadnych emocji. Przy spotkaniu lub kiedy ktoś do nas pisał lub dzownił,  nie wzbudza to już ani złości ani tęsknoty, po prostu zwykłą obojętność...
Ciekawe czy dużo osób jest w stanie do tego etapu dojść..

Doszłam do takiego etapu z mężem. Nie czuję absolutnie nic, kiedy jest blisko. I nie interesuje mnie co robi. To jest stan w jakim postanowiłam w końcu rozwieść się z nim.
I doszłam do takiego stanu z człowiekiem, który w pracy mnie emocjonalnie targał po górach i dolinach. Zablokowałam się na niego, mogę być blisko i nie czuję już nic z tamtych rzeczy. Jedynie obojętność i czasem aż w duchu śmieję się z politowaniem z gościa.
I najlepiej czuję się, kiedy mam z nimi spokój.
To jest proces świadomy, czasem długi, wymagający wiedzy i wsparcia społecznego. Polegający na kontrolowaniu własnych myśli. Potrzeba inteligencji emocjonalnej, intrapersonalnej.

Myślę, że najważniejsze to zauważyć i zrozumieć, że relacja i i ten drugi człowiek destrukcyjnie wpływa na nasze życie. Połapać się co jest czym. Kto jest kim. Pojąć, że na świecie są inne świetne osoby. Wtedy nawet widując codziennie, można nie czuć nic.
A z tym widywaniem można sobie poradzić mając komu opowiadać na bieżąco to, co się przechodzi. Przyjaciela, forum, psychologa. Chodzi o to, aby w początkowym okresie oddalania się mieć kogoś, kto zapełni to puste miejsce. Wyrzucać z siebie myśli i emocje.

W przypadku kobiet( z racji, że to kobiece forum ) widać, niestety nieraz, te niebezpieczne symptomy. Kiedy wszelkie oznaki wskazują całkowity brak szacunku i uczuć jednej osoby do drugiej, to ta druga sobie jednak wmawia, iż sama go kocha, tylko patrząc z boku, to ktoś postronny może się zastanawiać za co..
Ze znalezieniem osoby do pocieszenia to jednak trzeba uważać, żeby zbyt kogoś nie obciążać swoimi problemami ani rozbudzać komuś zbednych nadziei, bo potem jest wysyp watkaów na forum o zawiedzionych miłościach Najlepiej jak to jest jakiś kolega/koleżanka czy ktoś z rodziny..

Hrefi zalogowałam się na to forum, żeby móc napisać, że bardzo Ci współczuję. Przeczytałam cały Twój wątek i jest to bardzo pouczająca analiza przypadku nieszczęśliwej miłości.

Polała się cała fala hejtu od ludzi doświadczonych zdradą i takich, którzy wyobrażają sobie, że mogliby być nią doświadczeni. Łatwo przychodzi ocenianie z takiej perspektywy. Wydaje mi się, że wielu ludzi zaślepia ból, nienawiść i szereg przykrych emocji towarzyszących zdradzie. Jednoznacznie kategoryzujemy zdradzających jako permanentnych kłamców, ludzi pozbawionych uczuć wyższych, kierujących się żądzą lub zwyczajnych napaleńców potrzebujących adrenaliny i dreszczyku emocji w życiu. I o ile pewnie w wielu wypadkach tak jest, to nie jest Twój przypadek. Nie wiem dlaczego czytający tego nie widzą. Przeraziło mnie również to jak wielu ludzi akt małżeński postrzega jako formę aktu własności. Doprawdy wstrząsające.
Do meritum.
Myślę, że jesteś ofiarą nieszczęśliwej miłości - co więcej nie jednej a przynajmniej dwóch. Swojej do kochanki i Twojej żony do Ciebie. Chociaż przypadek Twojej żony zasługuje na osobny temat.
Wiem, że po takim czasie (ja jestem na świeżo po przeczytaniu wątku) chyba ciężko mówić już o obydwu tych miłościach, niemniej Twoja historia jest lekcją. A odpowiedź na pytanie zadane w temacie nasuwa mi się jedna, że to nie romans zmienia rzeczywistość, ale (jeśli już do niego dochodzi) to właśnie otwiera na nią oczy.

Jestem jednak ciekawa mając tę wiedzę, którą masz dzisiaj co byś zrobił dwa lata temu? Jaką decyzję byś podjął?

Smutne jest to, że te dwa lata męki, bo chyba tak to można nazwać, nie doprowadziły Cię do żadnych wniosków. Byłam niemal pewna, że napiszesz, że trzeba było rozstać się z żoną, spróbować ułożyć sobie życie od nowa, niekoniecznie u boku kochanki, ale przynajmniej dać sobie szansę na szczęście. Nie tylko sobie, ale wszystkim zaangażowanym.

Wiem, że u Ciebie dziecko jest swoistym motywatorem, by w tym trwać, ale czy na prawdę myślisz, że wasz młody mając dom, w którym rodzice nie darzą się miłością, szacunkiem nie dojdzie kiedyś, będąc dorosłym człowiekiem, do wniosku że wolałby żebyście się rozstali? Dzieci są cholernie mądre i wbrew naszym przekonaniom dużo rozumieją.

Nasuwa mi się pytanie, jak syn podrośnie, zacznie mieć swoje życie, co wtedy? Co dalej?

Lawinia, dziękuję za podjęcie dyskusji. Nie napisałam, że nie wzburzyły mnie słowa autora wątku. Dodam więcej, historia poruszyła mnie na tyle, że postanowiłam zarejestrować się na forum. Nie podjęłam się oceny moralności Autora z dwóch powodów, po pierwsze, bo jest to sprawa bardzo indywidualna, po drugie dlatego, że Autor o to nie prosił. Nie szukał lustra.

Pisząc to miałam na myśli, że Autor nie jest kobieciarzem, zdrada żony nie była dla niego atrakcją, odskocznią od codzienności, celem samym w sobie, a wielu komentujących, właśnie przez taki pryzmat oceniało całą sytuację. Ja widzę ją inaczej, co nie oznacza, że ją aprobuję czy pochwalam postępowanie autora. Z tego co Autor pisał, przyznał się żonie do zdrady, powiedział jej, że jej nie kocha (owszem powinien zrobić to zanim w ogóle doszło do zdrady, ale wtedy nie byłoby w ogóle tego wątku), dlatego uważam, że bez sensu jest gdybać i wymyślać scenariusze dla sytuacji, które już są przeszłością. To się już stało. I tu dochodzimy do clue - jak można mieć szacunek do osoby, której wprost mówimy, że nie kochamy a która mimo to twierdzi zrób to na siłę inaczej zabiorę Ci to co naprawdę kochasz. W tym momencie nie ma szans, żeby choćby pomyśleć o danej osobie w kategorii szacunku. Nie wyobrażam sobie tego. I to ją postrzegam w kategorii kata. Nie zmienia faktu czy jest to mąż, żona, chłopak, dziewczyna. Absolutnie nikt nigdy do nikogo nie należy. Nie wiem dlaczego jesteś oburzona tym, że dla autora seks z kochanką był kochaniem a z żoną rozładowaniem napięcia (owszem oburza sam fakt istnienia seksu pozamałżeńskiego, ale tak jak wcześniej dodałam to się już stało, wypowiedzi w stylu to się nie powinno stać, niczego nie wnoszą). Poza tym odniosłam wrażenie, że seks w tej relacji nie odgrywał największej roli.

A ja uważam, że jest całkowicie odwrotnie. Żona odmawiając mu prawa do szczęścia i usiłując go zatrzymać przy sobie kosztem dziecka jest tak samo winna sytuacji, która ma miejsce obecnie. Nie potrafię zrozumieć tej kobiety, za to potrafię wyobrazić sobie jakie uczucia rodzą się w człowieku szantażowanym. Jest mi żal ich obojga, ale nie da się kochać kogoś na siłę, tylko dlatego że ta druga osoba tego chce. Jak można oczekiwać czegoś takiego od drugiego człowieka?

Największą ofiarą całej tej sytuacji jest dziecko - tu się zgodzę, ale żona przechodzi przez to piekło na własne życzenie.

Pozwolisz, że się odniosę również do tej części Twojej wypowiedzi.

Masz rację, tu się z Tobą zgadzam w pełni.

Podbudowanie ego bez zobowiązań w końcu "u mężatki nie ma wpadki". Poza tym mężatka jest mniej problematyczna bo teoretycznie jej też zależy na dyskrecji i bzykać można do woli.
Wśród mężczyzn najlepszy towar na takie romanse to "niedopieszczone mężatki". Wiadomo lepiej młodsze ale wtedy kasa się liczy... i problem jak się zakocha albo zajdzie w ciąże.

To tez może być odpowiedź Ty niby odkryłaś w nim i "odnalazłaś" złudzenie wyobrażenia o jakiejś może niby dojrzałości albo on jest bardzo doświadczony w sferze seksu taki demon seksu "stary diabeł "dodatkowo czuły uprzejmy i "mądry życiowo" ,a on chce i dobrze wie jakie masz projekcje oczekiwania ,młodszego ciała i "młodych żądz" emocji bez goryczy i nie wyrzekając się przymiotów młodości albo jest seryjnym "zaliczaczem" od wielu lat a za 10 - 20 może umrzeć.
Generalnie to chodzi o emocje i seks różne emocje niekoniecznie zakochanie czy zauroczenie .
Romans i zdradzanie wydają się fajne,dają emocje frajdę i radochę z mnóstwem niecodziennych ale znanych a czasem nowych  emocji.

Napisałam w ogromnym skrócie, chodzi mi o to, że ten romans to nie tylko seks, Twoje ostatnie zdanie bardzo mi się podoba, tak właśnie się czuję, choć wiem że moralnie to tragedia

To zależy jak mu powiesz że się zakochałaś to jeszcze pół biedy gorzej  jak zaczniesz mieć roszczenia wobec niego typu zaczniesz domagać się rozwodu i sama taką opcje weźmiesz pod uwagę w swoim związku, wtedy albo Ciebie zostawi i "wróci do żony"( lub znajdzie nowy obiekt chętny i gotowy "zaniedbany ") albo będzie za pomocą różnych manipulacji "apeli" i racjonalizowania starał się zachować status quo z Tobą na boku w ukryciu. ,ale też może zdarzyć się że spełni Twoje  oczekiwania i odejdzie od żony.Różnie może być .
Zabujałaś się na oko to 6- 8 miesięcy romansu za chwilę "kryzys romansu" najprawdopodobniej.
Tęsknisz i odlatujesz coraz bardziej, a czy od męża już chcesz odejść czy za dużo z tym komplikacji zachodu jak na razie ?
To istotne dla niego zrobi tak jak jemu wygodnie chyba że honorowy.

Naprawdę go znasz? Bo zadajesz takie pytania jakbyście nie rozmawiali ze sobą.

Kryzys czyli co masz na myśli? Nigdy nie byłam w takiej sytuacji,a Ty z tego co widzę bardziej zorientowany jesteś

W wieku 60 lat to facet może być romansowym zawodowcem i to nie jest jego pierwszy raz. Zapytaj się go bo to ważne.

Moim zdaniem pierwszy romans jest "szczery". Drugi i kolejne to wyrachowanie, utylitaryzm podparty doświadczeniem.

Tak.moglby z dnia na dzień, i dlatego nie rozmawia z Tobą o swoich uczuciach do Ciebie, by mieć taką furtkę.