Czy romans zmienia rzeczywistość? - Netkobiety.pl

Bluszcza się wybiera podświadomie i niezbyt świadomie jak się człowiek zakocha to nie widzi tego,ale szybko można się zorientować jak ktoś udaje ( lub nie udaje bo jest niezaradny ) że jest życiowo niezaradny,ulega lub jest agresywny na słowo nie, tylko czasu sentymentów i dzieci szkoda na ogół okazuje się że mylnie.Bywa że przychodzi jednak awersja i pewnych cech nie da się akceptować w żaden sposób próby naprawiania zmuszania się mają odwrotny skutek od zamierzonego kres i granica miłość mija z powodu pierdół drobiazgów i bezsilności w zmienianiu kogoś na swój obraz i wyobrażenie nic nie pomaga i jest poza zasięgiem rozwiązanie problemu.
Z moich doświadczeń "bluszczowych" wynika jednak że człowiek bluszcz na jakimś "poziomie" wydaje się w pewnym sensie potrzebny,wygodny, służy do bycia kimś gorszym,żeby poczuć się lepszym od niego taka dyżurna "ofiara losu" osoba do bicia,która się też stawia wywołuje konflikty mąci czasem ostro stosuje różne sztuki z przemocą włącznie i wzajemnie ,oczywiście do czasu bo w którymś momencie pojawia się obopólny brak szacunku,pogarda,urazy,niechęć takie uczucia sprzyjają i pomagają rozliczać romans/zdradę uzasadnić a jeszcze jak włączy się je do chorej regulacji emocji w romansie  to już koniec. Rywalizacja w związku to jego  śmierć a przed agonią jeszcze jakieś podrygi z uzależnianiem w tle od osoby strasznie to toksyczne okropne wyniszczające psychicznie romans tylko pogłębia takie mega neurotyczne stany.Nie wszystko da się wytłumaczyć różnicami i niezgodnością niedopasowaniem charakterów.

W Twojej wypowiedzi uderzyła mnie jej niezwykła celność. Podpisuję się pod nią bez zastrzeżeń.
Szczerze, pomimo zażenowania takim zachowaniem, przyznam po latach, że istotny przy podejmowaniu decyzji o ślubie był fakt dominacji nad mężem.
Dalej potoczyło się jak opisałeś zarówno u mnie jak i w związku Autora wątku

Myślę, że właśnie padła próba odpowiedzi na ten zarzut (poniekąd słuszny).

Gdzie ty żyjesz, że musisz dziecku szczepionke na ospę kupować  za swoje?

Hrefi, ja od razu wiedziałam w czym problem, bo i ja i mój narzeczony przeszliśmy dokładnie(!) to samo. Najważniejsza w związku z bluszczem jest ŚWIADOMOŚĆ, że cię oplata i dusi. Od takiej osoby uwalnia się latami dlatego, że bluszcz działa podstępnie, ale kiedy już pokaże swoją prawdziwą twarz i zacznie grozić, to...… przegrał.

Idź do prawnika, najlepiej kobiety, poproś o poradę a przekonasz się, że w tej sytuacji Twoja żona nie dostanie rozwodu z Twojej wyłącznej winy.

A następnym razem, jak zacznie szarpać dziecko, "bo chce seksu" to nie odwołuj policji, bo tym mnie oburzyłeś!

DO DZIEŁA! DASZ RADĘ!

Dobra wiadomość jest taka, że jak przez to przejdziesz, to więcej się w taki układ nie wpakujesz, bo bluszcze będziesz wyczuwał na kilometr

A może Hrefi Twoje poczucie wartości wzrasta jak możesz przyrównać swoją  przedsiębiorczość z brakiem kreatywności żony, ciekawe na ile interesująco byś się zaprezentował w wolnej przestrzeni bez rodziny, jak popatrzeć poprzez kochankę to jakoś nie zachwyciła się na tyle by rzucić swoją rodzinę Czy Ty nie masz tendencji do podciągania obrazu żony  do swoich zamiarów, dla siebie zastanów się czy tak uczciwie oceniasz, jak przestaniesz czuć się taki lepszy to może i o rozwodzie da się porozmawiać.
[tu było nawiązanie do off topu wcześniej usuniętego przez moderację]

A widziałaś takie cuda aby kobieta z dwojgiem dzieci odeszła od męża i czekała na kochanka, który nie zadeklarował się i nie robi nic w tym kierunku pomimo czekania kilka miesięcy na niego?

Co do atrakcyjności to już kiedyś pisałem. Jeśli mierzymy ja zainteresowaniem u kobiet to miałbym równolegle 3-4 kochanki (realne propozycje seksualne mówione wprost) ale szkoda o tym pisać. Pewnie trudno w to uwierzyć ale monogamia jest zgodna z moją naturą. Nie potrafię się rozdzielić.

Liczi - mam nadzieję, że będę niedługo w tym miejscu w którym jesteś ty teraz.

"A widziałaś takie cuda aby kobieta z dwojgiem dzieci odeszła od męża i czekała na kochanka, który nie zadeklarował się i nie robi nic w tym kierunku pomimo czekania kilka miesięcy na niego?"
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Ku ścisłości to nawet gdzieś na tym forum natrafiłam na taką szybką i zdecydowaną kobietkę i przeliczyła się a jakże,  no ale mnie nie do końca o to chodziło, nawet nie o czyny a zamiary bo gdzieś tam pisałeś Hrefi że ona od męża nie odejdzie i to miałam na myśli, o atrakcyjność to też nie tę powierzchowną miałam na uwadze, jak myślisz Ty i Twój adwokat Liczi ale tę atrakcyjność życiową , taką głębszą, która rozjaśnia szary, codzienny żywot i stanowi wartość człowieka
   Ja wiem że jak jest dobra waga do wzrostu, brak znaków szczególnych, dobry, modny ciuch a u faceta jeszcze dobre auto i dobry fach i choćby trochę władzy to ho ho ho, można się oganiać non stop
                                                       
Hrefi : " Pewnie trudno w to uwierzyć ale monogamia jest zgodna z moją naturą." - no to faktycznie trudno uwierzyć

Wg mnie pojawiło się w tobie uczucie do koleżanki i na wczesnym etapie (kiedy ta druga osoba wydaję się idealna) zostało ono przerwane przez zmianę pracy. Nie miałeś okazji zaznać wad koleżanki, jej humorów i charakteru. Dlatego pozostał pewien idealny obraz samych pozytywów, z którym ciężko zerwać. Ja jestem po romansie który trwał 2 lata. Na początku też była idealizacja kochanki ale z biegiem czasu poznałem również i jej wady. Więc łatwiej było mi się od niej odciąć. Nie tęsknie, nie wzdycham i nie mam ochoty jej widzieć, choć  bardzo często o niej myślę - ale są to myśli pozbawione emocji pozytywnych. Przeważnie myśli jałowe, jakby wykastrowane z emocji i czasem negatywne.

Natomiast uszkodziłem siebie. Coś mi się stało w głowę! Jestem agresywny dla otoczenia i czuję, że izoluje się od innych. Tak jakbym jakiś kokon wokół siebie tworzył. Z jednej strony jestem silniejszy doświadczeniem i psychicznie również, ale i jednocześnie słabszy. Nie wiem gdzie mnie to doprowadzi. Niepokoi mnie ten stan. Rzuciłem się w pracę i samorozwój aby zrekompensować sobie odejście od kochanki. Pracuje i uczę się tyle, że aż w piątki mnie mdli ze zmęczenia. To powiększa agresję.

Czas powinien nam pomóc.

Faktycznie agresja jest wynikiem długotrwałych urazów i żalu. Dla mnie romans i sytuacja w domu to raczej wydarzenia traumatyczne. Nigdy to nie była zabawa z mojej strony. Różne miałem stany. Na pewien czas nawet straciłem odczuwanie strachu a nawet emocji jako takich.

Chodziłem do 3 psychologów i ten ostatni był bardzo dobry. Zaprzestałem bo wówczas nie miałem problemów z sobą.  Byłem zdrowy na umyśle. Szukałem poprostu osoby, która pomogła by mi wybrać pomiędzy rodziną a kochanką a najlepiej zdecydować za mnie i dać mi jeszcze usprawiedliwienie.

Dziś psycholog jest mi bardziej potrzebny bo mam problem z sobą. Nie radzę sobie z agresją, szukam podświadomie sytuacji konfliktowych i chętnie biorę w nich udział.

Dodatkowo mam niezdrowy zapał do pracy. Nie miałem tak nigdy w życiu. Mógłbym nie jeść, nie pić tylko pracować. Praca zawodowa sprawia mi ogromną przyjemność. Jestem rozdrażniony jak znajomi w pracy próbują mnie od niej odciągnąć np. rozmową na tematy nie służbowe.

Nie odczuwam zmęczenia - w sensie nie mam dosyć. Ale zmęczony jestem - odczuwam dopiero jak się odwodnie albo jak usnę na kanapie po pracy.

Poszedłbym do psychologa od nowa. Tylko, że ja wiem co by rozwiązało moje problemy - rozwód i regularne kontakty z synem. Żona działa na mnie jak zapłon w ładunku wybuchowym. Jest wyzwalaczem moich zachowań agresywnych.

Czyli moja wizyta u psychologa na dzień dzisiejszy jawi mi się tak:
Dzień dobry. Mam problem z agresją i samym sobą ale znam też rozwiązanie - muszę się rozwieść i odejść z tego chorego małżeństwa. To tyle.
Do widzenia.

Więc czemu się nie rozwodzę - dałem się zaszantażować żonie. Na moje próby rozmowy o rozwodzie jest jedna i ta sama odpowiedź - nigdy nie zobaczysz już dziecka i zrobię wszystko aby cię znienawidził. Zobaczysz - Xxx nie będzie ciebie chciał znać jak dorośnie. Zapomni o tobie.
wulgaryzm jedna bo inaczej nie nazwę.

To jaki kontakt z ojcem ma dziecko po rozwodzie (zakładany, że dziecko zostanie przy matce) - mam na myśli emocje, uczucia, odczucia i nastawienie - w dużej mierze zależy właśnie od matki, tym bardziej jeśli jest to małe dziecko, kilkulatek.
Wiem, co mówię.
Sama jestem po rozwodzie, mam 3 dzieci i nie wyobrażam sobie abym żal za nieudane małżeństwo przekładała na męża za pomocą dzieci. Regularnie go widzą, on uczestniczy w wychowaniu, nie gramy dziećmi. To niedopuszczalne.
Za to widzę ojców w moim otoczeniu co szarpią się z matkami, których jedyną ambicją jest dowalanie im za pomocą dzieci, to niewyobrażalna krzywda dla obu stron.
Kobieta, która mówi, że dziecko znienawidzi ojca, gdy ten się z nią rozstanie - budzi we mnie odrazę i pogardę, mimo, że sama jestem kobietą - matką.
Taka osoba nigdy nie powinna mieć dzieci, ani nawet psa czy kanarka.

Zacytowane fragmenty Twojej wypowiedzi idealnie pasują do opisu mego ojca. Hrefi nie rób tego dziecku  ono już straciło poczucie bezpieczeństwa a będzie tylko gorzej. Jeśli nic z tym nie zrobisz swoją agresję w końcu przerzucisz na dziecko. Żona pewnie też psychicznie długo tego nie wytrzyma i popadnie w depresję albo w jakieś uzależnienie.
Dziecko wbrew pozorom widzi co się dzieje, rozumie więcej niż się wydaje i jeżeli zadbasz o kontakt z nim, to nawet jak na jakiś czas zostanie zmanipulowane przez matkę, wróci do Ciebie.

Nie, źle to napisałeś/aś.

Po rozwodzie matka ma OGROMNY wpływ na relacje ojciec - dziecko. To z nią dziecko spędza 90 procent czasu i matka może dowolnie kształtować obraz ojca w oczach dziecka. W zasadzie w dowolnym wieku dziecka. Im mniejsze dziecko tym większy wpływ.

Nie ma wpływu? A o szarpaniach się o dziecko czytałeś, o wzywaniu policji gdy matka nie chce wydać dziecka słyszałeś? Matka ma ogromny wpływ.

Hrefi, działaj systematycznie, po kolei.
Dom w którym mieszka Twoje dziecko to piekło. On widzi i czuje co się dzieje i zapewniam Cię, że się boi. Jakie natomiast skutki ma długotrwały stres wiadomo - opisane to jest w setkach opasłych tomów książek.

Najpierw przerwij ten patologiczny stan w rodzinie a dopiero potem skup się na budowaniu relacji z synem.
To co robisz teraz tylko szkodzi waszym przyszłym kontaktom.
Im dłużej będziesz w związku z żoną, tym niechęć i agresja Twoja będzie narastać i tym łatwiej w przyszłości żonie będzie zniechęcić syna do Ciebie!
Twój syndrom ucieczkowy w pracę tylko jej w tym pomoże. I tak spełnią się Twoje obawy o separacji dziecka od Ciebie.
PRZERWIJ ten krąg samospełniającej się przepowiedni!

Potrafisz wyjść kilka kroków do przodu, czy umiesz tylko kręcić się w kółko?

Tak z ciekawości policzyłem ile spędzam czasu z dzieckiem (na tydzień), w godzinach.

Poniedziałek - 4
Wtorek - 2
Środa - 4
Czwartek - 2
Piątek - 3
Sobota -od 7:00 do 21:00. Minus jego spanie 2h, moje zakupy 2h, szkolenie 3h. 14-7= 7
Niedziela - od 7-21, minus to co w sobotę ale bez zakupów itp. więc daje - 9

Tydzień - 4+2+4+2+3+7+9 = 32 godziny.

Moim zdaniem nie najgorzej jak na pełny etat.

Nie wychodzi. Nie ma znajomych. Nie lubi nigdzie jeździć. To typ kanapowy i aspołeczny. Jak sąsiedzi zapraszą rodzinę albo znajomych raz na parę miesięcy na imprezę (naprawdę cicha impreza) to wyzywa ich od wulgaryzm i się dziwi kto w dzisiejszych czasach się z innymi przyjaźni. Uszkodzona z domu po rodzicach.

Żona wiele więcej nie spędza z synem czasu. No bo i kiedy? Skoro w poniedziałek jestem z nim 4 godziny od 15:30 do 19:30 to żona jest z nim od 6:30 do 7:15 i pozniej od 19:30 do 21:00. Dochodzi wstawanie w nocy - teraz już bardzo rzadkie (nie dam rady wstawać w nocy). Spędza z nim czas jeszcze w trakcie karmienia. Nie bawi się z nim, nie spaceruje bo ciężko od komórki i Netflixa się jej ruszyć.

Dużo złości i pogardy jest we mnie do tej kobiety. Nie spełnia moich oczekiwań nawet w małym stopniu. Jedyny plus to taki, że wierna jak pies i lojalna. 

Wydaje mi się że rozkład czasu jest 60/40 dla niej.
W sumie nie wiem jakie ma to znaczenie.

@memo331

Wątek prowadzę bowiem chcę się podzielić doświadczeniem z innymi ludźmi którzy są lub będą w podobnej sytuacji. Być może na podstawie tego co tu piszę lepiej poprowadzą swoje sprawy.

Doprawdy było by głupotą z mojej strony oczekiwać czegokolwiek od anonimowych forumowiczów, gdzie każdy rości sobie prawo do wypowiedzi z perspektywy mentora-specialisty lub używa mojego wątku do wylewania złości na własne lęki.

Inna sprawa, że ja już wybrałem. Nie mam kochanki. To dla mnie historia.

Twoje zarzuty, że raz ją kocham, raz nie, są również nieprawdziwe. Trzeba wziąć pod uwagę że wątek ma 2 lata i prezentuje moje doświadczenia i emocje z całego okresu.

Twój styl pisania próbujący ośmieszyć moje wpisy czy też pokazać je jako niepoważne (w tym celu używasz infantylnych zdrobnień - rozkminki) jest niepotrzebny. Ileż to juz przed tobą osób pisało w ten sposób.

Dlaczego to Cię dziwi? Zakładając swój temat niejako zaprosiłeś społeczność Tego forum do udziału w nim. Poza tym, czy robią coś innego niż Ty, wypowiadając się w innych wątkach?

Żadne zaskoczenie. Taka jest natura romansu. Kiedyś po prostu kończy się. Obok jest temat "Romans", gdzie znalazłam wypowiedź

. Myślę, że powinno być to motto działu "Zdrady"

Nie ja jestem ich autorem, ale mam prawo je ocenić. Ja również miałam "rozkminki", które ktoś oceniał. Mi też wydawało się, że mój przypadek jest wyjątkowy, jak i emocje z nim związane. Dostałam raz przysłowiowo w "łeb". Od After   Wytrzeźwiałam tak, że trzyma mnie do tej pory. Posprzątałam za kogoś takiego jak Ty. Szkoda, że Twoja żona nie trafiła tutaj ,może byłbyś teraz w innym miejscu?
Niestety, nie mam cierpliwości do ludzi, którzy dyskredytują wieloletnich partnerów, tylko dlatego, że "przegrywają" w zderzeniu z kochanką/kochankiem. Pewnie miałbyś tutaj inny PR, gdybyś wyszedł z postawą "nie kocham żony, ale mam szacunek za wspólne lata" zamiast "Jedyny plus to taki, że wierna jak pies i lojalna. "

Myślę, że i romans jest takim układem. Powiedzmy, emocjonalno-seksualnym, bardzo często finansowym. I jak każdy układ trwa, do momentu wyczerpania formuły. Natomiast w wyolbrzymione wady zdradzonych wierzę podobnie, jak w wyolbrzymione zalety zdradzających. Lubimy wierzyć w iluzję, zwłaszcza, kiedy jest na naszą korzyść.

Ale przecież w tle są także względu finansowe, komfort życia i brak chęci na zaczynanie wszystkiego od nowa w wieku np. 40 lat. Tyczy się obu płci. Znów kredyt, znów zaczynanie od nowa.

Po rozwodzie pogarszają się warunki finansowe obu płcią. Dzieciom też. Często już nie stać na wakacje + ferie + obozy + wycieczki. Siedzą więc ludzie i prubują się nie pozabijać a dzieci wychować. Po latach już nie wiadomo co to znaczy udane małżeństwo bo wzorce zostały zapomniane.

Trzeba przyznać, że to jest mocny argument i ciężko ludzi winić za to. Aczkolwiek jest we mnie duży sprzeciw przeciw takiemu wyborowi.

Dobry argument i dość ciężki do pobicia, zwłaszcza, że ma wiernych wyznawców po obu stronach oraz statystyki

Nie myl wychowania z hodowlą. Zaspokojenie potrzeb biologicznych nie jest równoznaczne z wychowaniem A już próba "pozabijania się" kompletnie ten proces wyklucza

I co robić? Żałujesz ,że odszedłeś?

Sprawa bardzo ciężka. W USA sądy są gotowe zmienić wówczas głównego opiekuna. W Polsce nie do pomyślenia. Psychologowie dziecięcy, znający PAS rwą włosy z głowy. Prawnicy i Ci nie znający tematu mogą wręcz pogłębić problem. Istotą ew sukcesu jest zmiana po stronie alienujacego rodzica. Ekstremalnie trudne. Nie da się zmienić komuś osobowości. Z policją po dzieci i tak nie pójdę. Wyjścia nie ma. Mam być blisko, aż może same zrozumieją. Dzwonić. Pukać. Czy żałuję? Mam   swoją miłość. Nie żałuję ale sytuacja jest bardzo trudna dla wszystkich.
Przygnębienie po spotkaniu z dzieckiem , które z dnia na dzień coraz bardziej się od Ciebie odsuwa, unika, wreszcie nienawidzi jest nie do opowiedzenia. Najgorsze że widzę jaką to traumę powoduje u dzieci. Jakie musiały mieć napięcie żeby odciąć się od jednego rodzica. Młodsza córka opierała się długo ale pod wpływem syna też się poddała.
O nowym prawniku myślę co chwilę. Ale on nie zmieni mojej żony.

Trzeba też widzieć z kim się żenisz i widzieć co zdrada i romans zrobiły z Tobą.Gdyby, gdyby, gdyby.Nie wiem chcesz jeszcze usprawiedliwienia za przeszłość za to że ukrywałeś zdradę i romans takie mam wrażenie przecież nie chciałeś "skrzywdzić i ranić rozwalać rodziny" to jeszcze pobrzmiewa w Twoim poście
Teraz masz może fazę żałowania i tego że "dobre uczynki mszczą się na człowieku"
oczekiwałeś nagrody za "uczciwość" i odejście od żony po romansie,nie raz tak bywa jak z Twoją żoną zemsta urazy i rozgoryczenie,rozpacz - nie przeżyte i odreagowane zdrowo (co cokolwiek to znaczy i mało chyba kto umie to zdrowo zrobić przeżyć silne to emocje i silne tłumienie)  tak się wyrażają wyżywa się na Tobie dziećmi ślepa uliczka dla niej niestety dzieci dalej są krzywdzone.
8 miesięcy to wbrew pozorom nie tak długo daj sobie czas i nie wahaj się w zwracaniu o pomoc, poczucie winy jest straszne w skutkach jeżeli ukryte i spychane.
Twoja żona teraz prowadzi "świętą słuszną" wojnę" to sama co Ty jak wchodziłeś na ślepo w romans krzywdzi na oślep tylko inaczej za pomocą innych narzędzi.
Korzystaj z jakiej formy wsparcia potrzebujesz cierpliwości i siły co się stało to koniec i kropka ma jednak konsekwencje nie załamuje się bo warto najpierw poukładać w sobie i rozliczyć przeszłość ze sobą to może dać Ci energię żeby przetrwać okres kiedy Twoja żona bierze odwet za krzywdę tak ma i co by nie pisać w pewnym sensie ma prawo czuć co czuje nie ma prawa krzywdzić dzieci jednak .

I co robić?, myślę, że powinieneś założyć swój własny wątek, jeśli jeszcze go nie masz, ponieważ siłą rzeczy zaczyna się tutaj tworzyć off top.

Hrefi is back ?

Winy odpuszczone ?
Jak to się robi?
Jak się czujesz co u Ciebie?

Dlaczego tak kurczowo trzymasz się żony, której nie kochasz? Przecież wypaczasz swojemu dziecku obraz prawdziwego domu. Jeśli kochanka ma taki wpływ na Ciebie, może warto zaryzykować i związać się z nią? Jak długo chcesz trwać w takim zawieszeniu? Dla mnie to walka na wyniszczenie. Tylko po co?

To jedno a drugie po to jest żona "niedobra" i emocje z nią związane, żeby doznawać z kochanką emocji
Żona jest po to żeby mieć kochankę,kochanka jest po to zęby nie chcieć zony ,ale z nią być bo jest potrzebna żeby brać rewanż i żeby doznać ulgi emocji w związku z tym i przy kochance i tak w koło.coś w tym stylu sam to widzisz Hrefi i to już od pewnego czasu.

Hrefi kręcisz się w kółko..
Teraz masz fazę odbierania kary od żony i uważasz że Ci się należy. Potem znowu będziesz szalał i okazywał żonie niezadowolenie
Przenieślibyście to do sypialni i tam zostawili to przynajmniej dziecko miałoby spokojne życie.
Bo widać że się od siebie oderwać nie możecie..

O, widzę że Paslawek to samo napisał.

Przeczytałam ten wątek by nie myśleć o swoich beznadziejnych problemach. Zaciekawił mnie bo być może jesteś podobny z charakteru do mojego prawie ex męża. Znienawidziłeś żonę za swoje własne błędy i własną nieudolność. To się nawet jakoś w psychologii nazywa chyba "zniekształcenie myślenia" czy jakoś tak.

Tak czy siak, wydaje mi się, że dla własnego dobra powinieneś zmienić nastawienie. Podjąłeś jakąś tam decyzję powrotu do żony dla dobra dziecka. Więc trzymaj się tego. Po co próbujesz żyć jak w małżeństwie i prowokujesz sytuacje, które powodują, że żona cię jeszcze bardziej denerwuje? Skoro nie ma już między wami więzi to takie działanie jest bez sensu i sam sobie szkodzisz bo się tylko negatywnie nakręcasz. Przecież jej nie polubisz na nowo a ona się nie zmieni, bo nie ma dla kogo. Czy nie lepiej potraktować to jako jakiś kontrakt na ileś tam lat (nie wiem, aż dziecko dorośnie czy coś)? Może spróbuj potraktować ją jak współlokatorkę? Nie prosić jej o organizowanie pokoiku dla dziecka? Po co to robisz? Rób wszystko po swojemu. Masz przecież na to jej przyzwolenie. A ona niech sobie ogląda tego netflixa. W ten sposób radzi z tym, że jej nie kochasz, co ci do tego? Ty się zajmij w tym czasie jakimś hobby, sportem, czymkolwiek. I dziecko na tym skorzysta, bo taki sfrustrowany wiecznie niezadowolony z życia facet to słaby wzorzec dla syna.

Przyprowadzaj do domu kolegów, może żona się w którymś zakocha i uwolni od ciebie psychicznie.

No i nie sypiaj z żoną, bo zaraz będziesz miał drugie dziecko i znowu ona będzie winna, że musisz w tym tkwić jeszcze dłużej.

Znam dwie pary, które zdecydowały się tkwić w małżeństwie dla dobra dzieci. W obu przypadkach jest tak, że zawarli tzw. rozejm, rodzaj czasowego kontraktu. Ustalili, że są razem dopóki dzieci nie skończą iluś tam lat. Żyją jak współlokatorzy, szanują się, dbają o dzieci ale nie próbują udawać małżeństwa. Czyli nie oczekują od siebie niczego, poza absolutnym minimum wynikającym ze wspólnego zamieszkania i jakoś dają radę odkąd tak postanowili. Przestali się kłócić. Jakoś żyją. Może to jest dla ciebie jakaś szansa?

więc widzę liczysz na to, że ustali się jakiś układ dobry dla was, być może..  a co z waszym synem?

Ty poważanie z tą radą? Na głowę nie upadłem. Co to za rada? Trudno mi wymienić zalety mojej żony bo ma ich niewiele, ale jedną trzeba przyznać ma - przez te wszystkie lata małżeństwa nie spojrzała na innego mężczyznę. Zero, nic.
Nawet jak ktoś chciał ją poprosić do tańca po naleganiach w końcu się godziła, ale zawsze najpierw pytała się mnie czy może i zawsze w oczach z taką niechęcią, że musi z kimś tańczyć. Akurat tego od mojej żony to inne małżonki mogły by się nauczyć bo jak widzę żony moich kolegów wypuszczone na miasta to mają czego się uczyć...

@Ela,

Dziecko ma się dobrze, nie wydaje mi się, że konflikt pomiędzy nami jakoś szczególnie na niego wpływa. Tak jak pisałem, więcej stresu przyniosło mu pójście do przedszkola albo jak mu się komórkę zabiera niż kłótnia pomiędzy nami. Jak się kłócimy to syn mówi - cicho mamo, cicho tato i w zasadzie się przestajemy kłócić.
Zresztą nie chcę zapeszać ale widzę od paru tygodni poprawę. Kłócimy się mniej, seks kilka dni temu wrócił (nie mam już oporów), nudny bo nudny, w głowie kochanka (nie mogę nad tym zapanować) ale leczy konflikt. Tendencja jest wzrostowa. Najgorzej weekendy gdzie trzeba z sobą spędzić całe dwa ale tutaj też jest lepiej niż np. 3 miesiące temu.

Ja twardo nie żałuje za romans, nie przepraszam, nie słucham żony i nie robię tego co ona chce. Taka strategia przynosi efekty. Nigdy nie chciałem być schematycznym mężem powracającym ze skulonym ogonem do domu i na kolanach płaczącym że to był błąd. Większość osób powiela te samy błędy po romansie - wracają do małżonków i ustawiają się w pozycji przegranej - do bicia. Za parę miesięcy napiszę więcej jaki jest skutek postępowania i uzasadnię logicznie dlaczego takie postępowanie jest skuteczne.