Czy romans zmienia rzeczywistość? - Netkobiety.pl

A to normalka takie chwilowe zniechęcenie i znużenie też to dobrze znam mniej więcej 12 lat się terapeutyzowałem.Praca nad sobą i ta cała psychologia potrafi nieźle zmęczyć i wk,,,ć. Na pewno nie warto rzucać terapii całkiem zniany w myśleniach tych świadomych i podświadomych zachodzą ale powoli na pewno nie w 2- 3 miesiące.
Z rehabilitacją jest bardzo podobnie po złamaniach kończyn momentami idzie do przodu radocha nawet fascynacja potem ciężej mur brak postępów jedyne co można odstawić odsapnąć przeczekać to nic że popełni się inne błędy np w innych dziedzinach one inspirują do zmian.Zawsze można wrócić zacząć od nowa z innej strony.
Z samych książek samemu na pewno jest najciężej ale to też różnie bywa.

Właśnie co do schematów, ja niby wszystko wiem a zachowuję jak kobiety 3 "naszych" forumowiczów… w jednym i nie jest to perfidia.
Jeśli chodzi o kobietę-najbliżej mi do ex becketta.. jeśli chodzi o mojego ex- najbliżej do Andersuda

Poważnie?

Zresztą to całkowicie absurdalne stwierdzenie powstałe na jako fantazja w twojej głowie. Nigdy mi się takie coś nie zdarzyło abym uprawiał seks z kochanką zaraz po żonie. Nigdy czegoś takiego nie napisałem.

Wpada nowa na forum. O wydzielinie mi pisze i ptaszku. Litość młoda samo. Naprawdę sądzisz, że to ma na tym etapie jakiekolwiek znaczenie?

Nie ty pierwsza przestraszylas sie, ze jakis mezczyzna moze tak ciebie potraktowac i pojawila sie u ciebie automatyczna wrogosc i zlosc. Co przejawia sie w slownictwie rodem z patologii.

jeżeli ja patologia....to Ty kto ? hrefi.
ja tylko nazywam rzeczy po imieniu.
mnie mój mąż tak nie skrzywdził, ani ja jego.....choć mamy już 34 lata wspólnego pożycia.
ale mam do czynienia z dziećmi z rozbitych rodzin.......czasami w ich imieniu puszczają mi nerwy na "nieszczęśliwych" zdradzaczy...patrząc w "szczęśliwe" oczy ich dzieci.
i tak tych prostych rzeczy nie rozumiesz hrefi

Hrefi, ja tylko zwrócę uwagę, że jakbyś nie zdradził, to by nie było rozbitej rodziny więc wina jest obojga, a nie tylko matki.

Ale to właśnie jest jedna z konsekwencji Twojej nieuczciwości.
To, że ona nie powinna tak postępować to jasne, krzywdzi przy tym najbardziej dziecko, ale powinieneś brać pod uwagę również i taki scenariusz zanim poszedłeś w bok.
Nie przerzucaj odpowiedzialności za własne ku...estwo na nią.
Jeśli ona będzie grać dzieckiem to jest to jej odpowiedzialność, ale za sytuację, która to sprowokowała odpowiedzialny jesteś Ty i nikt więcej.
Zasłaniasz się teraz dobrem dziecka...żałosne, teraz nagle Cię dziecko interesuje? Dlaczego nie myślałeś o dziecku wtedy jak zaczynałeś rozpalać piekło w jego życiu?
Jesteś typem człowieka, który nigdy nie bierze odpowiedzialności za swoje życie, mało tego próbujesz odwracać kota ogonem robiąc z siebie ofiarę i wmówić wszystkim wokół jaki Ty to jesteś biedny i nieszczęśliwy. Nic tylko współczuć. Pytanie tylko komu. Chyba jednak najbardziej tej kochance bo nieświadoma kobitka w co się pcha.

NIGDY z tym argumentem się nie zgodzę. Tkwi we mnie wewnętrzny sprzeciw wobec takiej tezy. Zawsze tkwił, niezależnie od romansu. Już nie raz czytałem to w swoim wątku i wątkach innych. Przypomnę tezę ogólną.

"Nie warto zmieniać partnera bo z czasem z każdym jest tak samo"

Jest to absolutna bzdura. Z jednym człowiekiem możesz przejść przez życie całkiem swobodnie, z innym to będzie droga krzyżowa. Jeśli uznamy, że taka teza jest słuszna to należy wprowadzić losowy wybór partnera. W końcu to bez różnicy z kim skoro z każdym jest tak samo.
Skąd przypuszczenie, że inna kobieta będzie miała więcej wad niż obecna żona? Jakie argumenty masz na poparcie takiego sądu? Bo to, że twojemu znajomemu albo znajomej się nie udało to żaden argument. Zaraz znajdę kontrargument w postaci osoby, która przyzna że rozwód to najlepsza rzeczy jaką zrobiła tylko dlaczego tak późno.

Sama napisałaś, że twoje małżeństwo było trudne. Bywały bardzo ciężkie dni i musiałaś ciężko pracować aby dalej w nim być. Przyszło ci do głowy, że wcale tak nie musiało być? Że mogłaś nie nieść tego krzyża? Wybrałaś tak jak wybrałaś i ciągniesz to od 34 lat. U ludzi występuje taki efekt psychologiczny. W zasadzie dwa. Pierwszy to racjonalizacja swoich wyborów niezależnie od ich obiektywnej oceny korzyści/strat. Czyli po dokonaniu wyboru przekonujemy samych siebie, że wybraliśmy słusznie. Drugi efekt to widzenia wartości w rzeczach, czynnościach czy procesach które przychodzą nam z trudem. Czyli za wartościowe uznajemy to przy czym musimy się namęczyć. Dlatego "trudne" małżeństwo może się wydawać po latach jako wartościowe bo trzeba było wiele sił i nerwów włożyć aby w nim wytrwać. Zastanówcie się nad tymi efektami o których napisałem. Są powszechne w naszym życiu i bardzo zdradzieckie. Nie mają wiele wspólnego z realnym zyskiem lub stratą. 

Wracając jednak do tezy.
Przecież logika i zdrowy rozsądek podpowiada zupełnie inaczej. Mając dwadzieścia kilka lat wybiera się partnera często bez specjalnych oczekiwań. Trochę bezmyślnie. Inne są również potrzeby człowieka w wieku lat 20 a inne w wieku 40. Partner, który był OK w wieku lat 20 może zupełnie nie spełniać potrzeb tych dla wieku 40 lat. Tym bardziej, że jeden z partnerów może się rozwinąć a drugi zostać w miejscu. Różnie to bywa.

Kolejny argument przeciw takiemu stwierdzeniu to większe doświadczenie i świadomość czego się od życia oczekuje gdy jest się osobą znaczenie starszą niż te 20 lat wspomniane. Ja już wiem co oczekuje od kobiety, co mi jest potrzebne bo lepiej znam samego siebie. Lepiej znam swoje mocne i słabe strony. Lepiej potrafię określić wymagania. Po prostu wiem czego chce. Nie oznacza, że chce więcej - oznacza to, że po prostu wiem czego chce.

Następny argument to doświadczenia psychologów i terapeutów pracujących z małżeństwami. Zdanie jest tu raczej zgodne, choć nie mam dziś za bardzo sił aby przytaczać konkretny artykuł albo książkę. Twierdzą oni zgodnie - drugie związki są lepsze, bardziej udane. Ma na to wpływ wiele czynników. O niektórych napisałem wyżej. Dla "drugich" związków dochodzą dodatkowe czynniki - ludzie mają już swoje doświadczenie, często są "pouszkadzani" emocjonalnie, zranieni. Powoduje to, że jeśli już wejdą w relacje to bardzo, wręcz intuicyjnie dbają aby znów nie odczuwać bólu, aby znów się nie ranić.  Nie ma także w tym wieku wszelkich presji biologicznych i społecznych - nie trzeba się spieszyć za wszelką ceną. Dzieci już są, małżeństwo było ale nie wyszło. Nie trzeba dążyć do realizacji "poważnych celów" - tj. dziecko, małżeństwo. Rodzina i znajomi nie stosują presji na związek bo jesteś już na taką presję za duży a poza tym sami ci znajomi żyją w związkach więc wiedzą, że często nie jest różowo.

Tym bardziej, że jestem daleki od wyobrażania sobie, że w innym związku będzie idealnie. Durne przypuszczenie. Wystarczy aby było inaczej. To wszystko.

Jeśli ktoś ma ochotę to proszę podajcie mi argumenty na obronę tezy postawionej na początku.

MI, serio myślisz, że to co jest między Wami to jakaś nagroda za Twoją cierpliwość?
Po prostu jesteś tu gdzie jesteś, a równie dobrze mogłabyś być w tym łóżku z kimś innym- aa.. wnuczka by nie pasowała do obcego Pana? rozumiem..
A poza seksem dogadujecie się dobrze?
Patrzy na Twoje nogi z zachwytem? Super! A na to co masz w głowie też? To gratulacje.
Ale czy stąd wniosek że każde małżeństwo z problemami po 60 tak ma?
Czy stąd wniosek, że Hrefi będzie tak miał?
Dla mnie bardziej budujące byłoby jakbyś opowiedziała jak zbliżyliście Wasze 2 konliktowe światy bez seksu.
Bo wiesz- o seks jest łatwiej niż o miłość i bliskość.. w każdym wieku

Elu 210.....
nad wszystkim trzeba popracować, nie należy się poddawać, nie krzywdzić, czasami pohamować swoje zachcianki....starać się być uczciwym. Zycie odpłaci tym samym.
jakoś nie żałuję, że nie spróbowałam ptasiora obcego chłopa. moim dzieciom mogę popatrzeć w oczy, nigdy na ulicy nie spotkam kobiety mego kochanka.....bo go nie miałam.
ja i mąż dwa światy....np. ma hobby - gołębie, których nie znoszę, zasrańce jedne. on u mnie też znalazłby niejedno.

jeszcze taka jedna odpowiedź do Ciebie Elu....
obcy mężczyzna u Twego boku , żeby nie wiem jak się starał, nigdy nie pokocha Twego wnuczęcia jak Twój własny mąż......
ptaszynko o szlachetnym serduszku....
to nie pogarda....tylko potoczny język.
najlepiej Wam współczuć.....współczuję, hrefiemu najbardziej.
myślisz Elu, że jak g....zawiniesz w sreberko, to nie będzie śmierdziało?

Mi61, moim zdaniem skoro chcesz zmieniać świat na lepsze, to powinnaś starać się jednak, pokazać, ze warto być taką jak Ty, zachęcać do tego ludzi, a nie próbować ich przepędzic. Sytuacja hrefiego nie jest rzadka ani wyjątkowa. Ba, zapewniam Cię (a jestem pewien, ze taka sytuacja wydaje Ci się niemożliwa), że w drugą stronę takich sytuacji jest jeszcze więcej. I co teraz możemy z tym zrobić? Tupnąc noga i powiedzieć, ze robią zle? Myślisz, ze ci ludzie się tym przejmą? Oczywiście, ze nie, bo wokół mają masę osób, ktora ich popiera. Dlatego powtórzę jak chcesz zmieniać, to wpierw zaimponuj. Bo rownie dobrze z miliard kobiet może Ci powiedzieć, ze jestes glupia, zycia nie znasz, bo się trzymasz jednego chłopa. Ot takie przekrzykiwanie się wzajemne...

Ciekawe jest to, ze ciągle poruszasz temat akurat zdradzajacych mężczyzn, których jest mniej niz takowych kobiet i nawet napisałaś męskie nicki z małej litery, a kobiecy z dużej. Ciekawe również jest kto tu jest poruszony w jakiś dziwaczny sposób.

Elle, czasem mam wrażenie, że dobrze odczytuje twoje poglądy na temat np zdrad ludzi, a czasem robię wielkie oczy, gdy czytam twoje posty i dochodzę do wniosku, że kompletnie nie rozumiem o co ci chodzi. Wydaje mi się, że najbardziej lubisz przyczepiać się do wypowiedzi innych dyskutantów i jeśli dana osoba przypadnie ci do gustu, wtedy ochoczo jej wtorujesz, jeśli natomiast nie, to zawsze prowokujesz jakieś dziwne dyskusje. Tak naprawdę nie obchodzi cię autor/autorka wątku, bo ty lubisz po prostu z kimś się kłócić.

Myślę że największym problemem z Mi nie jest jej stosunek do zdrady, który popieram, a jej stosunek do drugiego człowieka w ogóle. O hobby męża, z którym spędziła całe życie, pisze "zasrańce". Moja żona o moich, czasem idiotycznych zainteresowaniach, nigdy by się wtem sposób nie wyraziła. Nie przez współdzielenie tychże, a przez szacunek do mnie. Ja jej pasji również nie podzielam, ale lubię jak o nich opowiada, bo lubię jej słuchać. Znałem ludzi którzy brali udział w biegach przełajowych, naprawdę hardcorowych, z pułapkami błotnymi itp atrakcjami. Nigdy nie zgodziłbym się w tym uczestniczyć, bo wolę czyste ubrania od metra błota, ale jak ktoś mówił o swoich pasjach, to nigdy bym go nie obraził słowami które mogłyby wskazywać na deprecjonowanie takowego hobby. A tu chodzi o najbliższego człowieka. Jak można powiedzieć o jego hobby że nienawidzisz zasrańców?
Zdrada jest obrzydliwa i wszystko zmienia. Albo się okłamuje współmałżonka do końca życia, albo wychodzi na jaw i temuż małżonkowi wali się świat na głowę. Jak jeszcze są dzieci, to tych pokrzywdzonych jest jeszcze więcej. Ale kulturalny człowiek pewnych sformułowań po prostu nie użyje. Nawet nie dlatego żeby były nieadekwatne, ale dlatego że jego kultura na to nie pozwoli.

Tak mnie rozbawił tytuł posta, że postanowiłam zalogować się po 2 latach niebytu Zupełnie pro forma Autor znalazł odpowiedź na pytanie, które sobie postawił? Czy nadal definiuje słowo "rzeczywistość"??? Chodzi o rodzinę, którą stworzył, czy romans, który..."stworzył"???

witaj hrefi...
jeżeli nie zamierzasz pracować nad sobą i nad swoim małżeństwem, poniesiesz klęskę.
wrócisz znowu do taplania się w moralnym błocie.
romans na tyle zmienia rzeczywistość, że zdradzany małżonek z reguły przegrywa z kochanką.....no, bo ona/kochanka jest we wszystkim lepsza....w Twoich oczach, dopóki, nie spadną klapki....po jakimś czasie, np. wspólnym zamieszkaniu.
bezradna żona, może próbować "grać" dzieckiem...jak to określasz, a może tylko takie rozwiązanie tej trudnej sytuacji ( mąż ma kochankę)...przychodzi jej do głowy, jako najlepsze?.....nie wiem, czy jako mocno zraniona kobieta, nie zrobiłabym tak samo?
bo widzisz hrefi, każde Twoje przyjście do dziecka....oznaczało by dla niej, rozdrapywanie ran, cierpienie, poniżenie......ale o tym porzucający nie myśli, co czują i jak się czują porzuceni, którzy wciąż kochają.
spójrz na siebie....na pewno znalazłoby się tysiąc wad, które znalazłaby żona....drobiazgów...jak się śmiejesz, siadasz ,mówisz, jak jesz, dłubiesz palcem w nosie, itd.
tak robi człowiek małostkowy, egoista, zapatrzony w siebie.....i nie myślący o przyszłości rodziny, którą założył, kobiety, którą wybrał...dziecka, które z nią spłodził.
miałam trochę okazji, spotkać lepszych mężczyzn od mego męża.....lepszych, ale do czego?......tylko dla mnie, i to pewnie tylko na jakiś czas.....bo nie dla moich dzieci, ani dla rodziny.
a pracą nad związkiem....dużo więcej zyskasz. Żona, widząc Twoje starania, być może - zechce zawalczyć tak, jakbyś tego oczekiwał.
muszę kończyć....a miałabym Ci wiele do powiedzenia.

Hrefi i jak? Romans wskrzeszony?

Oj, Hrefi. Dupa wołowa z Ciebie po prostu.
Skoro nie ma czego ratować, rzuć to w diabły.
Nie czekaj na taką decyzję ze strony Twojej przyszłej, jak mniemasz?
Zrób swoje. a dowiesz się, czy skórka warta była wyprawki. Po co Ci, z obca nazwany pomocnik, skoro tylko gdybasz, ze zrobisz to, co powinieneś był zrobić. Dawno już.

Nie wiem czy jest sens wracać do starych ustaleń Uległ po prostu szantażowi małżonki, że zrobi jesień średniowiecza z jego życia i jego relacji z dzieckiem, więc grzecznie tkwi w patologicznym związku, bo to nie zrobi syfu w głowie dziecka...

Szantaż zony to dobra, ale tylko wymówka, by czegoś nie zrobić w związku z kobietą, z którą się jest w mocnej emocjonalnej relacji- niezbyt zdrowej.
Powinniście iść na terapię wspólną by ruszyć sprawy z miejsca w tą czy w tą.
I nie o Was mi chodzi, bawcie się jak chcecie, ale o to dziecko..
Kochanki też mi szkoda, bo czeka chyba aż zostawisz żonę dla niej. No chyba że jesteś już jakąś opją B, tylko o tym nie wiesz.

Hrefi napisałeś tak jakbyś miał zapasowe życie a co z szacunkiem do siebie samego nie potrzebny Ci .
Czyli romans to już też takie przyzwyczajenie nie smakuje jak na początku - normalka.

Żona trzyma ten związek bo po co afera na cała wieś i rodzine przynajmniej z jej strony . Wydaje mi się ze na starość będziecie mieli do siebie pretensje ze nie mieliście na tyle odwagi bo się rozejść bo znalazł się argument czyli wasze dziecko . Najlepsza karta przetargowa ale czy na tyle warta by samemu układać sobie życie z kimś innym zamiast żyć jak koguty . W takich sytuacjach ludzie nie patrzą na przyszłość tylko żyją codzienności i durna wymówka ze jutro będzie lepiej . Dobrze wiecie ze nie będzie i tak dozyjecie późnej starości . Co do romansu to wydaje mi się ze skończycie „ co by było gdyby „ bo mało w to wierze ze zrobicie jakiś krok w swoim kierunku . Patrz na siebie i na swoje życie bo masz tylko jedno .

Dla mnie sprawa jest prosta: jeżeli osoba zdardzajaca potrafi po prostu wrocic do zdradzanej żony i udawac ze nic sie nie stalo to ma co najmniej sklonnosci socjopatyczne.

Mam nagrania na dyktafonie. Kamerę kupię, choć mam nadzieję że nic ona  nie zarejestruje . Patologia się z tego zrobiła. Jedyny plus, że tej akcji z policją się uspokoiła trochę.

Takie zachowanie argumentuje brakiem współżycia. To znaczy nie ma seksu to jest agresywna.

No i tak teraz myślę, że jakby tu jakaś kobieta przyszła na forum i napisała, że mąż dziecko szarpie i krzyczy na niego bo seksu nie dostaje to dopiero by się wrzawa rozkręciła. Temat byłby z miesiąc na głównej.

Patologią jest jak traktujesz żonę. Doceń co masz.

Dokładnie: zasłanianie się. Nie sądzę, że dziecko Hrefi jest powodem, dla którego TKWI w tym małżeństwie. Raczej wygoda i strach. Najbardziej boli, kiedy dowiaduje się o tym "otoczenie" . Zastanawiające, że odwaga kończy się za progiem własnego domu. Jakże inaczej brzmiały by słowa : zdradzam swoją żonę i jest mi z tym dobrze, wypowiedziane do własnych rodziców, przyjaciół i ...dzieci To, że nie ma szacunku dla żony, aż bije po oczach. To, że nie ma szacunku dla osób zbędnych w jego życiu potwierdza sytuacja z aktualną kochanką. To, że nie ma szacunku dla samego siebie to zupełnie inna historia. Kim jesteś Hrefi i do czego dążysz w życiu? Bo na dzień dzisiejszy najbardziej prostytuujesz samego siebie. Znajdź w końcu odwagę i odejdź od żony. Jeśli zależy Ci na dziecku jak tu szeroko deklarujesz, nie pozwól, żeby miało tak marne wzorce.

Hrefi,
przeczytałam CAŁY! ten wątek. Trafiłam na niego i nie mogłam się oderwać, bowiem opisałeś moje (byłe już na szczęście) małżeństwo kilka lat wstecz.

Męża wybrałam źle - mea culpa. Opisałabym go podobnie jak Ty opisujesz swoją żonę. Najprostsze rzeczy go przerastały (do dzisiaj nie ma prawa jazdy np.). Pogardy do niego nie byłam w stanie ukryć.
Wyrazem tej pogardy po latach małżeństwa był m.in. romans, który robił mi sieczkę w głowie. Popadałam ze skrajności w skrajność. Od egotycznej euforii po spadek poczucia własnej wartości do poziomu dna Rowu Mariańskiego.
Kiedy wspominałam o  rozwodzie ex straszył mnie odebraniem dzieci za zdrady.
Po 2,5 roku tej szarpaniny przebiła się do mojej świadomości myśl jak bardzo się szmacę krzywdząc dzieci i siebie. Męża, podobnie jak Tobie żony, nie było mi żal. Postanowiłam zmienić swoje życie (przeklinam ten pomysł po dziś dzień) z dnia na dzień rzuciłam kochanka i uznałam, że pozostanę w "szczęśliwym" stadle do momentu aż dzieci podrosną. Ja nim gardziłam a on zmuszał mnie do seksu, bojkotował, sabotował moją pracę, robił sceny...etc
Zaciskałam tak zęby 5 lat - efekt? Nerwica lękowa.
Rozstałam się z nim 6 lat temu. Spakowałam dzieci (już wtedy nastolatki), kota, trochę klamotów i wyprowadziłam się na drugi kraniec kraju.
Przyjechał za mną. A JAKŻE! Straszył, że nie da rozwodu - stara śpiewka....bla bla bla
Poinformowałam go, że rozwód daje SĄD a nie on i poszłam w swoją stronę. ŚĄD oczywiście rozwodu udzielił, po stwierdzeniu całkowitego rozpadu pożycia.

HAPPY END
od blisko 5 lat jestem w szczęśliwym związku. On w małżeństwie miał bardzo podobną sytuację do mojej (ślub na studiach, niedopasowanie z zoną i pogróżki o odizolowaniu córki w wypadku rozwodu, 3 letni romans)
Ktoś pomyśli, że jesteśmy siebie warci - no cóż- taką mam nadzieję
Związek stale ewoluuje, wzrasta. Ja daję mu siłę tworzenia, on wyrywa mnie z marazmu. Na palcu mam pierścionek zaręczynowy.
Nawzajem jesteśmy spełnieniem swoich wyobrażeń o partnerze. Nasze wspólne życie jest bezwysiłkowe. Nigdy nie sądziłam, że to możliwe.
Odkąd jesteśmy razem oboje jesteśmy gorącymi orędownikami monogamii! Paradoksalnie nasze zdrady nas bardzo raniły.

Czy czegoś żałuję? TAK - próby pozostania w piekle\małżeństwie "dla dobra dzieci"

Herfi, Twój synek jest mały, wynieś się czym prędzej z domu i zbuduj z nim relację od nowa. Zabezpiecz sądownie widzenia i powstań do życia w nowej rzeczywistości.

rzeczywiście hrefi, nie ma z Tobą o czym rozmawiać.....kiedyś sam to zrozumiesz, nic na siłę.

......pogardy do niego nie byłam w stanie ukryć.......Wyrazem tej pogardy po latach małżeństwa był m.in. romans
Wiesz Liczi ten Twój mąż to chyba obecnie błogosławi każdą chwilę bez Ciebie, choć pewnie początkowo było inaczej, jakby nie było to przysługę swoim odejściem zrobiłaś mu dużą i to Ci się chwali i to jest heppy end, zastanawiam się natomiast czy Ty piszesz z zaświatów.... bo ja bałabym się twierdzić że mam heppy end wiedząc  po swoim życiu jak to wszystko względne i ulotne, trzymaj się ziemi bo wtedy przewrotki mniej bolą, przepraszam że się odniosłam do Twojej wypowiedzi ale tak bywa na forum
                  " Czuje litość do tej mojej żony i strach że dziecko mi zaniedba po rozwodzie. Nie ufam jej jako matce."

Hrefi a może Twój problem tkwi w tym że wiesz że minie rok, dwa po rozwodzie i Twoja żona przekona się do jakiegoś mężczyzny, kiedyś z jakimś zamieszka i dziecko być może nawiąże więź z innym facetem i to Cię boli, nie wiem ale nie mogę zrozumieć tego że nie odchodzisz jeśli pozostawanie w rodzinie nie wnosi nic pozytywnego a teraz wymyślasz złą matkę którą musi pilnować taki ojciec roku jak Ty:)

Liczi : TU I TERAZ sytuacja w domu Autora jest nie do przyjęcia, toksyczna dla dziecka oraz prawnie wątpliwa, więc jak najszybciej należy ją przeciąć.

No jeśli Ty wiesz że tak jest to ja Ci oddaję tytuł Forumowej Pytii bo bezsprzecznie należy się Tobie

Nie trzeba wróżyć z fusów, wystarczy przeczytać.

Ja nadal nie rozumiem co stoi Hrefiemu na przeszkodzie aby wystąpić o rozwód i zacząć żyć uczciwie a nie jak menda.
Jest ojcem i dziś już nie ma problemu nawet z daleka spełniać tę rolę, która zresztą z natury bywa czasami ograniczona nawet w rodzinie a nastawiać dziecko można mieszkając wspólnie również, więc obawy uważam na wyrost, żona jak  się boi co pisze że  dziecko zaniedba to też nie widzę problemu aby z tym nie dać rady, ja bym się bardziej martwiła Hrefi jak udowodnić czynami swojemu synowi że był i jest dla Ciebie  jak zaznaczasz najważniejszy, bo póki co dałeś swoim zachowaniem całkowicie odwrotny przekaz i o to bym się martwiła bo za żonę to raczej życia nie przeżyjesz
    Sam podjąłeś decyzję o wejściu w romans to teraz sam pisz pozew o rozwód a nie wymyślaj problemów, szkoda że nie miałeś tych wszystkich dylematów przed zmontowaniem romansowego trójkąta   
    Oczywiście że nie każdy a właściwie to bardzo nieliczni nadają się w takich sytuacjach do ratowania małżeństwa a przypadek Hrefiego jak dla mnie beznadziejny i bez rokowań, choćby dlatego że on tego nie chce
                 Wiesz Liczi dlaczego sytuacja w domu autora jest nie do przyjęcia bo TU I TERAZ leży na środku domu zrobiona przez autora kupa, której on nie sprząta bo uważa że wina żony bo nakarmiła go niestrawnie a Ty wiesz jak śmierdzi