Czy romans zmienia rzeczywistość? - Netkobiety.pl

sosenek napisał/a:

z mojego bliskiego otoczenia ostatnio, przedwczoraj facet popełnił samobójstwo bo był w podobnej sytuacji i sobie z nią nie poradził.
ja wiem, ze emocje, uczucia są silne i ludziom się wydaje, że nie da się nic zrobić w takiej sytuacji...
ale to był młody facet (koło 40), mógł to wszystko rozegrać "jakoś", może nawet źle (dla rodziny) i egoistycznie ale wszyscy by pocierpieli kilka miesięcy i zaczeli żyć na nowo. on też, a teraz go juz nie ma

Coś w tym jest. Zmęczenie psychiczne, być  może nie mógł być kochanką, z żoną nie chciał. Nie mógł odejść od rodziny, zostać nie chciał. Do tego poczucie samotności i braku zrozumienia. Romans trzeba ukrywać co jest również męczące. W końcu można dojść do wniosku, że rozwiązaniem jest uwolnienie otoczenia od siebie. Życie traci smak, staje się jałowe. Świadomość ulgi i końca problemów po śmierci wydają się kuszące.  Człowiek przestaje się tak kurczowo go trzymać. Ja nie mam jeszcze typowych myśli samobójczych ale z drugiej strony śmierć też nie wydaje mi się już dramatem.

z mojego bliskiego otoczenia ostatnio, przedwczoraj facet popełnił samobójstwo bo był w podobnej sytuacji i sobie z nią nie poradził.
ja wiem, ze emocje, uczucia są silne i ludziom się wydaje, że nie da się nic zrobić w takiej sytuacji...
ale to był młody facet (koło 40), mógł to wszystko rozegrać "jakoś", może nawet źle (dla rodziny) i egoistycznie ale wszyscy by pocierpieli kilka miesięcy i zaczeli żyć na nowo. on też, a teraz go juz nie ma

Hrefi napisał/a:

sosenek napisał/a:

z mojego bliskiego otoczenia ostatnio, przedwczoraj facet popełnił samobójstwo bo był w podobnej sytuacji i sobie z nią nie poradził.
ja wiem, ze emocje, uczucia są silne i ludziom się wydaje, że nie da się nic zrobić w takiej sytuacji...
ale to był młody facet (koło 40), mógł to wszystko rozegrać "jakoś", może nawet źle (dla rodziny) i egoistycznie ale wszyscy by pocierpieli kilka miesięcy i zaczeli żyć na nowo. on też, a teraz go juz nie ma

Coś w tym jest. Zmęczenie psychiczne, być  może nie mógł być kochanką, z żoną nie chciał. Nie mógł odejść od rodziny, zostać nie chciał. Do tego poczucie samotności i braku zrozumienia. Romans trzeba ukrywać co jest również męczące. W końcu można dojść do wniosku, że rozwiązaniem jest uwolnienie otoczenia od siebie. Życie traci smak, staje się jałowe. Świadomość ulgi i końca problemów po śmierci wydają się kuszące.  Człowiek przestaje się tak kurczowo go trzymać. Ja nie mam jeszcze typowych myśli samobójczych ale z drugiej strony śmierć też nie wydaje mi się już dramatem.

Hrefi, co rozumiesz poprzez "nie mogl odejsc od rodziny"?
Sila go trzymali? Ubezwlasnowolnili?
Dlaczego Ty nie.Mozesz odejsc od "rodziny"? Bo zakladam,  ze Twoje dziecko nadal bedzie Twoim dzieckiem?

Malineczka00 napisał/a:

Hrefi napisał/a:

Coś w tym jest. Zmęczenie psychiczne, być  może nie mógł być kochanką, z żoną nie chciał. Nie mógł odejść od rodziny, zostać nie chciał. Do tego poczucie samotności i braku zrozumienia. Romans trzeba ukrywać co jest również męczące. W końcu można dojść do wniosku, że rozwiązaniem jest uwolnienie otoczenia od siebie. Życie traci smak, staje się jałowe. Świadomość ulgi i końca problemów po śmierci wydają się kuszące.  Człowiek przestaje się tak kurczowo go trzymać. Ja nie mam jeszcze typowych myśli samobójczych ale z drugiej strony śmierć też nie wydaje mi się już dramatem.

Hrefi, co rozumiesz poprzez "nie mogl odejsc od rodziny"?
Sila go trzymali? Ubezwlasnowolnili?
Dlaczego Ty nie.Mozesz odejsc od "rodziny"? Bo zakladam,  ze Twoje dziecko nadal bedzie Twoim dzieckiem?

Żona oświadczyła mi, że jak odejdę to zabierze dziecko do swojej rodziny. Mieszka daleko, na tyle daleko że nie będę miał fizycznych możliwość odwiedzać dziecka częściej niż raz na miesiąc, a jak założę nową rodzinę to i może nawet 1 na miesiąc też nie będę mógł.

Być może w przypadku tego samobójcy było podobnie.

Nirvanka, no doprawdy lepiej martwy ojciec niż ojciec który odszedł od matki, klupnij się w głowę.

Współczuję Ci, bo jesteś sam. Byłeś sam będąc z kochanką i jesteś sam, gdy przebywasz z żoną.

Osiągnąłeś wszystko, czego chciałeś, a dalej czujesz w sobie tę pustkę, i nie wiesz, jak ją zapełnić.

Z jakiego pochodzisz domu, jacy byli Twoi rodzice?

Współczuję Ci, bo jesteś sam. Byłeś sam będąc z kochanką i jesteś sam, gdy przebywasz z żoną.

Osiągnąłeś wszystko, czego chciałeś, a dalej czujesz w sobie tę pustkę, i nie wiesz, jak ją zapełnić.

Z jakiego pochodzisz domu, jacy byli Twoi rodzice?

eska12 napisał/a:

Postanowiłam napisać. Bardzo bliski mi temat.

Nie wiem, czy mi lepiej, że nie tylko ja jestem w takim miejscu jak to:
"Popełniłam błąd wiele lat temu bo wyszłam za mąż za nieodpowiedniego dla mnie mężczyznę. Kolejny błąd to że nie rozwiodłam się z nim przed dzieckiem. Teraz to kolejne konsekwencje złej decyzji przed lat. Zmęczenie psychiczne. Do tego poczucie samotności i braku zrozumienia. W końcu można dojść do wniosku, że rozwiązaniem jest uwolnienie otoczenia od siebie. Życie traci smak, staje się jałowe. Świadomość ulgi i końca problemów po śmierci wydają się kuszące. Człowiek przestaje się tak kurczowo go trzymać. Śmierć też nie wydaje mi się już dramatem."

Hrefi rozumiem Cię, aż za dobrze.  I rozumiem, że nie widzisz dobrego rozwiązania, bo ja też takiego nie widzę.
Odejść nie ma jak, bo mąż jest dobry, szczęśliwy i kocha. Dziecko ma pełną rodzinę i jest dzieckiem szczęśliwym. Każdy uważa Was za szczęśliwą rodzinę. Pozornie jest wszystko ok. Tylko w człowieku jest taki ogromny smutek.

Czytam co inni Ci piszą. Rozumiem ich punkt widzenia. Dostajesz ciosy za to, że masz romans. Tylko to w tej chwili jest dla nich najważniejsze. Tylko na tym skupiają swoją uwagę. Nigdy nie miałam romansu w pełnoprawnym znaczeniu tego słowa. Dawno temu się z kimś spotykałam przez kilka miesięcy. Minęło już kilka lat od tego czasu. Na własne życzenie sobie to zrobiłam. Moja wina. Brak świadomości i dojrzałości i wszystkiego co takim osobom się zarzuca. Gdybym umiała wtedy postąpić inaczej to bym postąpiła. Nie umiałam. Czasu nie cofnę. Z konsekwencjami żyć muszę.

Odpowiem Ci na pytanie zadane w temacie. Zmienia się wszystko. Romans pokazał Ci, że mogłoby być inaczej. Kiedyś się skończy. Zostaniesz z rodziną.
Z całej siły będziesz próbował odbudować małżeństwo. Będziesz próbował pokochać żonę. Minie rok, dwa, pięć, całe życie. Odbudujesz pozornie.
Żony nie pokochasz. Zrozumiesz, że nie ma powrotu do tego co było, o ile kiedykolwiek było. Będziesz wciąż w tym samym miejscu. Egoistycznie nieszczęśliwy. Być może po jakimś czasie wpakujesz się w kolejny romans i kolejny. Być może to będzie Twój sposób na życie. Być może już nigdy nie będziesz mieć romansu, bo będziesz wiedział ile on tak naprawdę kosztuje. Tu już nie wiem co wybierzesz. Szczęścia nie znajdziesz na żadnej z tych dróg.

Będąc w tym samym miejscu powiem Ci również co powinniśmy zrobić. Odejść, tak jak wszyscy radzą. Jednak żadne z nas nie odejdzie i tak będziemy w tym tkwić. Na własne życzenie.

Faktycznie, jakbym sam to napisał. Ciekawe ile w skali kraju jest takich ludzi.

Zastanawiałem się co najdłużej zostanie po romansie i dochodzę do wniosku, że najdłużej i najbardziej będą boleć dwie rzeczy.

Pierwsza to ta wiedza, że życie może wyglądać inaczej, normalnie. Jak się raz spróbuje to nie można wrócić do tego co bylo. Ta świadomość, że może być normalnie. Pewnie na zawsze utkwi to w mojej głowie.

Druga to świadomość zmarnowanej szansy na normalne życie, która będzie odzywała przy każdym konflikcie w małżeństwie.

Dlatego należy odpowiedzieć na postawione przezemnie pytanie twierdząco. Rzeczywistość już została zmieniona.

Cyngli napisał/a:

Współczuję Ci, bo jesteś sam. Byłeś sam będąc z kochanką i jesteś sam, gdy przebywasz z żoną.

Osiągnąłeś wszystko, czego chciałeś, a dalej czujesz w sobie tę pustkę, i nie wiesz, jak ją zapełnić.

Z jakiego pochodzisz domu, jacy byli Twoi rodzice?

Pochodzę z normalnego domu. Pełnego. Rodzice kochający się aż do teraz czyli schyłku życia. Nie miałem problemów że wzorcem rodziny.

Hrefi nie wiesz jakby było. To są tylko pobożne życzenia. Będziesz tęsknić za tym czego nie było i co nigdy mogłoby się nie zdarzyć. Za złudzeniami. A za tym się najboleśniej tęskni.
Przekroczyłeś granice. Nic już nigdy nie będzie takie same. Spi***łeś życie sobie, żonie, kochance i mężowi kochanki. Romans się skończy i będziesz w kółko powtarzać tą samą historię. Bo nie masz odwagi odejść, bo kochanki też nie kochasz.

Nigdy już też małżeństwa całkowicie nie odbudujesz. To pobożne życzenia tych zdradzonych. Kto zdradził już nie kocha i nie pokocha. Bedzie sam sobie wmawiał, że jest dobrze jak jest.

Kiedyś dojdziesz do takiego etapu, że zrozumiesz, że trzeba było odejść. Że romans to koniec wszystkiego. Że oddałbyś wszystko za normalny związek. Bez zdrady w tle, z czystą kartką. I że to Twoja wina, że masz małżeństwo jakie masz.

Dzięki. Szkoda ze trafiłem tutaj dopiero teraz , tzn po fakcie...
Moja historia jest bardzo podobna - wielomiesięczny romans z koleżanka z pracy, podwójne życie, brak zdecydowania (chociaż kochanka wolna ale z zobowiązaniami). Nie umiem podjąć decyzji o rozstaniu z żona i odejściem od niej i dzieci. Dlaczego? Bo mam dużo do stracenia: kilkanaście lat wspólnego życia, dorabiania się, osiągania sukcesu ale przy zonie, do której niewiele czuje a z drugiej strony gorąca kochanka, z która się bardzo kochamy, która jest dla mnie cudowna, bardzo atrakcyjna, ale z dzieckiem z poprzedniego związku z facetem którego znam. Problemem jest dla mnie wychowywanie cudzego dziecka a jednocześnie opuszczenie własnych dzieci (tak, wiem, ze rodzicem się pozostaje dalej, w najlepszym razie kontakty spadają o polowe), zaczynanie wszystkiego od nowa. Kochanka ma już dosyć - jest zazdrosna, chciałaby mieć mnie na wyłączność - mówi ze już nie wyrabia. Ja jestem zmęczony podwójnym życiem. Czas na decyzje, której nie potrafie podjąć. Romans zdycha (chociaż gdybym tylko się odważył kochanka czeka z otwartymi ramionami), ale w domu pustka - nie ma za bardzo do czego wracać. No i nie ma pewności, ze relacja z kochanka byłaby tak cudowna za rok, czy za 5 lat.  Romans To był błąd. Tylko co dalej? Może jestem niedojrzały, może jestem egoista i narcyzem. Chciałbym to zmienić - ale jak? do kochanki nie mam odwagi sie wyprowadzić, a w domu z żona trudno wytrzymać (chociaż nie mam wyrzutów sumienia, a żona stara się jak może). Do tego z kochanka widuje się codziennie w pracy - co gorsza - pracujemy razem. Zakochałem się jak nastolatek. Koszmar.

alsoski001 napisał/a:

Dzięki. Szkoda ze trafiłem tutaj dopiero teraz , tzn po fakcie...
Moja historia jest bardzo podobna - wielomiesięczny romans z koleżanka z pracy, podwójne życie, brak zdecydowania (chociaż kochanka wolna ale z zobowiązaniami). Nie umiem podjąć decyzji o rozstaniu z żona i odejściem od niej i dzieci. Dlaczego? Bo mam dużo do stracenia: kilkanaście lat wspólnego życia, dorabiania się, osiągania sukcesu ale przy zonie, do której niewiele czuje a z drugiej strony gorąca kochanka, z która się bardzo kochamy, która jest dla mnie cudowna, bardzo atrakcyjna, ale z dzieckiem z poprzedniego związku z facetem którego znam. Problemem jest dla mnie wychowywanie cudzego dziecka a jednocześnie opuszczenie własnych dzieci (tak, wiem, ze rodzicem się pozostaje dalej, w najlepszym razie kontakty spadają o polowe), zaczynanie wszystkiego od nowa. Kochanka ma już dosyć - jest zazdrosna, chciałaby mieć mnie na wyłączność - mówi ze już nie wyrabia. Ja jestem zmęczony podwójnym życiem. Czas na decyzje, której nie potrafie podjąć. Romans zdycha (chociaż gdybym tylko się odważył kochanka czeka z otwartymi ramionami), ale w domu pustka - nie ma za bardzo do czego wracać. No i nie ma pewności, ze relacja z kochanka byłaby tak cudowna za rok, czy za 5 lat.  Romans To był błąd. Tylko co dalej? Może jestem niedojrzały, może jestem egoista i narcyzem. Chciałbym to zmienić - ale jak? do kochanki nie mam odwagi sie wyprowadzić, a w domu z żona trudno wytrzymać (chociaż nie mam wyrzutów sumienia, a żona stara się jak może). Do tego z kochanka widuje się codziennie w pracy - co gorsza - pracujemy razem. Zakochałem się jak nastolatek. Koszmar.

Jakie to smutne.
Jak można być dorosłym człowiekiem, mieć ileś lat na karku, spłodzić ileś tam dzieci i być wciąż tak durnym i krótkowzrocznym, żeby nie widzieć, że atrakcyjność związku, jego pomyślność i trwałość nie leżą w początkowej fascynacji i pożądaniu? Jak można w tak zaawansowanym wieku, po ślubach i dzieciach być wciąż ciemnym jak tabaka w rogu i nie wiedzieć, że to, co stało się w starym związku, czyli ta nuda, przyzwyczajenie i znużenie nie powtórzy się już więcej? Jak można nie mieć żadnej refleksji dotyczących tego, że związek tworzy dwoje i od wkładu i zaangażowania dwojga zależy czy i jak będzie się rozwijała relacja? Jak można nie widzieć tego, źe jak się samemu mało daje, uważa się, że partnera zna się już do podszewki i on/ona się nie rozwija, nie przedstawia sobią żadnej tajemnicy, którą pragnie się odkrywać, to można liczyć tylko na to samo? Jak można po swoich wcześniejszych doświadczeniach nie mieć refleksji i spostrzeżeń oraz nie być świadomym, że emocje, które odczuwane są na początku relacji nie będą stałe obecne w życiu i że trzeba umieć o nie dbać tak, żeby atmosfera w związku sprzyjała rozwojowi relacji, bo samo się nic nie dzieje. Jak można być aż tak naiwnym, by wierzyć w to, że to, co się wydarzyło w starym związku nie powtórzy się w nowym, skoro znowu jedną z głównych składowych tego związku będzie ten sam „szwankujący” element?
A może jednak coś tam intuicyjnie się czuje i dlatego nie idzie się ślepo w stronę świeżych emocji?

summerka88 napisał/a:

alsoski001 napisał/a:

Dzięki. Szkoda ze trafiłem tutaj dopiero teraz , tzn po fakcie...
Moja historia jest bardzo podobna - wielomiesięczny romans z koleżanka z pracy, podwójne życie, brak zdecydowania (chociaż kochanka wolna ale z zobowiązaniami). Nie umiem podjąć decyzji o rozstaniu z żona i odejściem od niej i dzieci. Dlaczego? Bo mam dużo do stracenia: kilkanaście lat wspólnego życia, dorabiania się, osiągania sukcesu ale przy zonie, do której niewiele czuje a z drugiej strony gorąca kochanka, z która się bardzo kochamy, która jest dla mnie cudowna, bardzo atrakcyjna, ale z dzieckiem z poprzedniego związku z facetem którego znam. Problemem jest dla mnie wychowywanie cudzego dziecka a jednocześnie opuszczenie własnych dzieci (tak, wiem, ze rodzicem się pozostaje dalej, w najlepszym razie kontakty spadają o polowe), zaczynanie wszystkiego od nowa. Kochanka ma już dosyć - jest zazdrosna, chciałaby mieć mnie na wyłączność - mówi ze już nie wyrabia. Ja jestem zmęczony podwójnym życiem. Czas na decyzje, której nie potrafie podjąć. Romans zdycha (chociaż gdybym tylko się odważył kochanka czeka z otwartymi ramionami), ale w domu pustka - nie ma za bardzo do czego wracać. No i nie ma pewności, ze relacja z kochanka byłaby tak cudowna za rok, czy za 5 lat.  Romans To był błąd. Tylko co dalej? Może jestem niedojrzały, może jestem egoista i narcyzem. Chciałbym to zmienić - ale jak? do kochanki nie mam odwagi sie wyprowadzić, a w domu z żona trudno wytrzymać (chociaż nie mam wyrzutów sumienia, a żona stara się jak może). Do tego z kochanka widuje się codziennie w pracy - co gorsza - pracujemy razem. Zakochałem się jak nastolatek. Koszmar.

Jakie to smutne.
Jak można być dorosłym człowiekiem, mieć ileś lat na karku, spłodzić ileś tam dzieci i być wciąż tak durnym i krótkowzrocznym, żeby nie widzieć, że atrakcyjność związku, jego pomyślność i trwałość nie leżą w początkowej fascynacji i pożądaniu? Jak można w tak zaawansowanym wieku, po ślubach i dzieciach być wciąż ciemnym jak tabaka w rogu i nie wiedzieć, że to, co stało się w starym związku, czyli ta nuda, przyzwyczajenie i znużenie nie powtórzy się już więcej? Jak można nie mieć żadnej refleksji dotyczących tego, że związek tworzy dwoje i od wkładu i zaangażowania dwojga zależy czy i jak będzie się rozwijała relacja? Jak można nie widzieć tego, źe jak się samemu mało daje, uważa się, że partnera zna się już do podszewki i on/ona się nie rozwija, nie przedstawia sobią żadnej tajemnicy, którą pragnie się odkrywać, to można liczyć tylko na to samo? Jak można po swoich wcześniejszych doświadczeniach nie mieć refleksji i spostrzeżeń oraz nie być świadomym, że emocje, które odczuwane są na początku relacji nie będą stałe obecne w życiu i że trzeba umieć o nie dbać tak, żeby atmosfera w związku sprzyjała rozwojowi relacji, bo samo się nic nie dzieje. Jak można być aż tak naiwnym, by wierzyć w to, że to, co się wydarzyło w starym związku nie powtórzy się w nowym, skoro znowu jedną z głównych składowych tego związku będzie ten sam „szwankujący” element?
A może jednak coś tam intuicyjnie się czuje i dlatego nie idzie się ślepo w stronę świeżych emocji?

Jak widać można być naiwnym, można się beznadziejnie zakochać w innej kobiecie będąc w związku. Tak, jest to pewnie wyraz niedojrzałości i jeszcze paru innych kwestii. Ok. Nazwijmy rzeczy po imieniu.
Ale pytam: jak mam dojrzeć? Jak mam sobie z tym poradzić? Jak? Łatwo ocenić, łatwo napisać o „szwankującym elemencie”, tylko co w praktyce można teraz zrobić? jak wyjść z pułapki, ewentualnie jak nie wpaść w nią ponownie?
Ktoś napisał tutaj, ze romans działa jak amfetamina. Analogia do nałogu/narkotyku jest  celna. Potrzebny jest odwyk. Czy Terapia pomoże?
Najlepiej byłoby odstawić - zrywam z kochanka, a ona tez ma dosyć - ale nadal pozostaje wspólne miejsce pracy. Będziemy widywać się codziennie, czasem razem pracować. Perspektywa tego jest koszmarna. Tak wyglada karma?

alsoski001 napisał/a:

summerka88 napisał/a:

Jakie to smutne.
Jak można być dorosłym człowiekiem, mieć ileś lat na karku, spłodzić ileś tam dzieci i być wciąż tak durnym i krótkowzrocznym, żeby nie widzieć, że atrakcyjność związku, jego pomyślność i trwałość nie leżą w początkowej fascynacji i pożądaniu? Jak można w tak zaawansowanym wieku, po ślubach i dzieciach być wciąż ciemnym jak tabaka w rogu i nie wiedzieć, że to, co stało się w starym związku, czyli ta nuda, przyzwyczajenie i znużenie nie powtórzy się już więcej? Jak można nie mieć żadnej refleksji dotyczących tego, że związek tworzy dwoje i od wkładu i zaangażowania dwojga zależy czy i jak będzie się rozwijała relacja? Jak można nie widzieć tego, źe jak się samemu mało daje, uważa się, że partnera zna się już do podszewki i on/ona się nie rozwija, nie przedstawia sobią żadnej tajemnicy, którą pragnie się odkrywać, to można liczyć tylko na to samo? Jak można po swoich wcześniejszych doświadczeniach nie mieć refleksji i spostrzeżeń oraz nie być świadomym, że emocje, które odczuwane są na początku relacji nie będą stałe obecne w życiu i że trzeba umieć o nie dbać tak, żeby atmosfera w związku sprzyjała rozwojowi relacji, bo samo się nic nie dzieje. Jak można być aż tak naiwnym, by wierzyć w to, że to, co się wydarzyło w starym związku nie powtórzy się w nowym, skoro znowu jedną z głównych składowych tego związku będzie ten sam „szwankujący” element?
A może jednak coś tam intuicyjnie się czuje i dlatego nie idzie się ślepo w stronę świeżych emocji?

Jak widać można być naiwnym, można się beznadziejnie zakochać w innej kobiecie będąc w związku. Tak, jest to pewnie wyraz niedojrzałości i jeszcze paru innych kwestii. Ok. Nazwijmy rzeczy po imieniu.
Ale pytam: jak mam dojrzeć? Jak mam sobie z tym poradzić? Jak? Łatwo ocenić, łatwo napisać o „szwankującym elemencie”, tylko co w praktyce można teraz zrobić? jak wyjść z pułapki, ewentualnie jak nie wpaść w nią ponownie?
Ktoś napisał tutaj, ze romans działa jak amfetamina. Analogia do nałogu/narkotyku jest  celna. Potrzebny jest odwyk. Czy Terapia pomoże?
Najlepiej byłoby odstawić - zrywam z kochanka, a ona tez ma dosyć - ale nadal pozostaje wspólne miejsce pracy. Będziemy widywać się codziennie, czasem razem pracować. Perspektywa tego jest koszmarna. Tak wyglada karma?

Czy ty pytasz o to, jak kogoś kochać?
Bo zakochanie ma faktycznie neurobiologiczne podstawy, neuroprzekaźniki działają jak narkotyk, zasilają układ nagrody. I TO się dzieje samo, nie musisz się starać, nie musisz w sumie nic dawać od siebie, tylko przyjmujesz nowe dawki. Ale ten stan się ZAWSZE kończy. Tak jak było w przypadku ciebie i twojej żony. Żeby kochać trzeba trochę więcej. Ale na terapii to raczej nie nauczą cię kochać drugiego człowieka.

pracę zawsze można zmienić
trzeba tylko chciec

Roxann-- mylisz przyczyny i skutki.. Ale może będzie miłą szczęście i romans wypali się po prostu. Co nie znaczy, że nagle żona stanie się kolorowa..

Zwykłe szuje z was.. a autor wątku to już totalne dno. Tak jesteś dnem , bez żadnych uczuć.
Szczerze gdybym była Twoją żoną i bym się o wszystkim dowiedziała - napluła bym Ci w twarz i wyrzuciła raz na zawsze w 5 min.

Brzydzę się wami.
Jestem atrakcyjna- więc, faceci się za mną uganiali. Nigdy nie zapomnę jak młody, przystojny chłopak zdradzał żonę ( po roku ) w ciąży z ich pierwszym dzieckiem. Gdy się dowiedziałam naplułam tej ścierce na twarz.

Szczerze mówiąc takie posty nawet sprawiają mi pewna ulgę. Ktoś nazywa rzeczy po imieniu. Nie jestem dumny z tego co robię. Ale zakochanie się w kimś innym przydarzyło się - po nastu latach małżeństwa poczułem znowu, ze żyje. Serce nie sługa.
Ale kochanka ma syna, którego ja nie chce wychowywać, a z drugiej strony moje dzieci powinny mieć ojca na codzień a nie w weekendy. No a z drugiej strony są moje potrzeby - życie bez kochania kogos i bycia kochanym było okropne i nudne. Byłem bliski depresji. Teraz jestem na haju - ale czuje, ze bal się kończy. Pozostanie przy żonie - oznacza rezygnacje ze swojego szczęścia i uczuć; odejście do kochanki oznacza porzucenie własnych dzieci i żony.
Być może już lepiej nie było zaznać tego wszystkiego i dalej tkwić w marazmie...

Gorsi od zwierząt

alsoski001 napisał/a:

Tak, zmiana pracy jest konieczna, ale ani ona ani ja nie chcemy tego zrobić z uwagi na brak dobrej alternatywy w naszym mieście...

Jeżeli chcesz by romans się wypalił, ale zmiana pracy nie wchodzi w grę (choć często to takie najprostsze tłumaczenie by nic nie robić), to możesz temu pomóc, przyśpieszyć ten proces. Jak?
1. Przeprowadzasz szczerą rozmowę z kochanką, mówisz jej, że to nie ma sensu, że przemyślałeś, że (tu już zależy od twojej wyobraźni) i że chcesz się skupić na rodzinie, bo nie chcesz ich stracić itd.
2. Ograniczasz z kochanką kontakty i rozmowy do tylko i wyłącznie służbowych tłumacząc jej że to dla waszego dobra, bo też jej nie chcesz dalej w jakikolwiek sposób blokować czy robić nadzieje...
3. Jesteś w swoim postanowieniu KONSEKWENTNY!
4. Odcinając się emocjonalnie od kochanki starasz się swoją energię przekierować na poprawę relacji z rodziną.
Wtedy też możesz sobie pójść na jakąś terapię, jeśli będziesz chciał. Ale daj sobie choć z miesiąc na wcielenie w życie tych choćby 3 pierwszych punktów.
Na wszelki wypadek, gdyby kochanka chciała się zemścić, informując twoją żonę... zachowaj jakąś wiadomość do niej, w której piszesz, że chcesz by wasze relacje były tylko służbowe itd.
Jak widzisz, nie oceniam Cię, nie życzę źle ale tylko dlatego, że wierzę, że zdajesz sobie sprawę, jaki popełniłeś błąd i jakie są tego konsekwencje, a mogą być jeszcze gorsze... tylko jak już emocjonalnie w to wszedłeś, nie bardzo wiesz jak się z tego wykaraskać.
Dlatego daję Ci receptę...
Oczywiście bardziej skuteczne byłoby całkowite zerwanie kontaktu... ze zmianą pracy włącznie.
Pytanie czy tego naprawdę chcesz?

Po pewnym czasie dociera, ze tak się nie da na dłuższa metę - a każde z nas chce z czasem więcej i więcej.
Ja doszedłem chyba do granicy własnych możliwości - z dużym żalem będę musiał zaprzestać kontaktów z Nią, ale już widzę, ze kawałek dalej będzie już tylko jedna możliwość: rozwód - a tego chyba jednak nie chce. Mieszkanie z kochanka i jej synem, nieuniknione spotkania z ojcem jej dziecka - oraz zapewne tęsknota za żona i dziećmi (obawiam się, ze z czasem taka tęsknota mogłaby się pojawić) mogłyby przeważyć nad uczuciami których teraz doświadczam - tak, jestem pod wpływem „chemii”, ale biorę na wiarę wskazówkę, ze podejmowanie życiowych decyzji pod jej wpływem nie jest mądre. Ze to może być iluzja...
Być  może odpuszczam tym samym życiowa szanse na poprawę swojego życia uczuciowego - ale przyszło mi do głowy, ze jeśli mam wątpliwości czy warto odchodzić od żony do nowej miłości, to chyba jednak nie ma wątpliwości co należy zrobić ...

alosik - Ty po prostu jesteś głupi. Mężczyzną Cię nazwać nie można.

Spotkałeś młodszą i już sieczka w głowie a teraz rozważania czy z kochanką się ułoży ?
Ty zwykła cipa jesteś , która zostanie kiedyś sama jak palec.

Będzie bolało ... już to wiem

alsoski001 napisał/a:

Będzie bolało ... już to wiem

Jesteś strasznie skupiony tylko na sobie. Ciebie tylko będzie bolało? Żony nie bolało? Uwierz, że wie, że coś było / jest na rzeczy. Kobieta zawsze wie.
Może kochankę nie będzie bolało?

Zdrada krzywdzi wszystkich. I zdradzacza i zdradzonego i tego z którym się zdradza.

Finał będzie taki, że zostaniesz z żoną. Nieszczęśliwy, bo wiecznie będziesz myślał, co by było gdyby. Zawsze już będziesz szukał.
Kochanka tez swoje odcierpi. Może żona będzie szczęśliwa jak się nie dowie. Jak się dowie to już inna bajka.

Kochasz żonę? Kochałeś ją gdy braliście ślub?

tak obiektywnie to nic sie w waszym życiu nie zmieniło, od czasu gdy zaczynaliście romans, żony nie wiedzą, kochanki nie chcą ślubu- więc dlaczego stało się to nie do zniesienia?