Czy romans zmienia rzeczywistość? - Netkobiety.pl

Romans jest jak działka amfetaminy: krótki okres kiedy działa jest świetny, ale gdy budzisz się nad ranem i jednocześnie wraca do Ciebie świadomość to zaczyna do Ciebie dochodzić jaki burdel stworzyłaś/stworzyłeś, że zdrowie nie to samo. Wreszcie wiesz, że lepiej było tego nie brać. Chwila ekscytacji nie jest warta później ciągnących się konsekwencji.

Być może ładnie, ale czy autor pisze z autopsji ...

Nie chciałem dyskutować o mnie a zachowaniu po romansie ogólnie. Ciekawiło mnie jak inni radzą sobie z takim trudnym doświadczeniem.

Romans nie jest czymś czym można by się chwalić. Ja raczej traktuje to jako porażkę  malzenstwa i widzę swój błąd przed wielu lat.

Jestem pełen refleksji i emocji. Tylko że dla was emocje to jedno - wyrzuty sumienia. Wydaje mi się, ze część tutaj piszących nie jest wstanie tego zrozumieć że można zdradzać i nie mieć wyrzutów sumienia.

To wam wyjaśnię - nie ma się wyrzutów sumienia gdy jest się zakochanym. Tak jakby w mózgu przestały działać te obszary które są odpowiedzialne że sumienie, empatię.

Z żoną jestem 12 lat a jak doliczyć znajomość przed ślubem to 15.

Moim zdaniem doroslem do wszystkiego co piszesz. Przy czymprzy jednej kobiecie można być mężczyzną, mężem, ojcem. Przy innej nie.

Na koniec najciekawszy wątek - dlaczego ludzie decydują się na dziecko po powrocie. Pewnie jest kilka powodów. Ja dorzucę jeden.

Człowiek kończy romans, rozumie że nie może być z osobą którą kocha. Poddaje się. Nadzieja umiera. A zyc dalej trzeba. Skoro nowej rodziny nie założył to powiększa obecną. Wypełnia lukę po romansie.

Hrefi,  ale o czym tu dyskutować? Poza tym rezczywiście zdecydowanie więcej tu osób, które zostały zdradzone, więc dla nich taki romans jednoznacznie kojarzy się z wielkim bólem, traumą. Więc twoje bajki o motylkach i braku sumienia działają na co poniektórych jak czerwona płachta na byka... 
Niemniej jednak kazda sytuacja jest inna, kazdy człowiek jest inny, ale chyba przede wszystkim to co i jak jest po romansie w największym stopniu zależy od tego czy ten romans się wydał czy nie. Jeżeli tak,  w 90% przypadków facet dostaje nagle olśnienia, przypomina mu się że kocha tylko żonę, kochanka z księżnyczki zamienia się w wiedźmę itd. Oczywiście najpierw, jeżeli jeszcze ma nadzieję, że żona tylko się domyśla, a nie że ma dowody i zamierza je wykorzystać w sądzie, to próbuje zrobić z niej wariatkę, że coś sobie ubzdurała, albo że komuś innemu wierzy nie mu, komuś kto chce im zaszkodzić itd. Jezeli natomiast zostanie postawiony przed faktem dokonanym, to będzie bronił własnych 4 liter jak tylko się da. Większość żon da takiemu delikwentowi szansę, chcąc ratować rodzinę, inne pójdą na walkę w sądzie. Niemniej jaki by scenariusz nie był, po czymś takim raczej już się nie tęskni za tym romansem i przestaje się mieć romantyczny jego obraz. Przynajmniej przez jakiś czas, bo jednak jak żona za szybko wybaczy czy nawet będzie zabiegała o powrót niewiernego, to bardziej niż pewne, że on znów zdradzi, tylko nastepnym razem będzie się bardziej pilnował. Inny, który odczuje co może stracić, być może ocknie się, doceni co ma i odechce mu rmansów raz na zawsze. Myślę jednak, że to dotyczy zdecydowanej mniejszośi. Oczywiście osoby które wybaczyły i przyjęły niewiernego małżonka będą szły w zaparte, że teraz jest nawet lepiej itd. Ale co innego mają powiedzieć?
No i kwestia zachowań po romansie, kiedy nie wyszedł on na jaw. Tu chyba wszystko zależy od stopnia zaangażoania i dlaczego skończył. Jeżeli uczucie wypaliło albo seks przestał smakowac, to myślę, że to nie wpływa na zmianę zachowania bo tych motylków  po prostu nie ma, nie tęskni za tą drugą osobą, nie myśli o niej. Jezeli facet jest uzalezniony od seksu, adrenaliny to zwyczajnie poszuka sobie innej i tyle. Inna sprawa, kiedy dana osoba się zaangażuje emocjonalnie. Myślę, że nie tylko kobiety cierpią, teślnią, choć rzeczywiscie gorzej im przychodzi odkochanie się, ale też są mniej skłonne zostawić męża, dzieci. Dlatego najczęsciej same konczą romans, który zaczyna je wykańczać psychicznie i poświecają tą „miłość” dla rodziny. Myśle, że część facetów też tak robi. Nawet tu na forum zdarzały przypadki, choć pojedyńcze, kiedy facet nie mógł sobie poradzić z uczuciem do innej kobiety, pomimo, że nie chciał zostawiać żony, rozbijać rodziny. Aby się odkochać trzeba czasu, niekoniecznie druga osoba chce ten czas dawać, nawet jeśli zdradzający rzeczywiście z pełną świadomoscią walczy z uczuciem. I tu moja teoria: póki jesteś zakochany w innej osobie, nie ma szans na odbudowywanie związku. Można się odkochać, ale trzeba czasu i chęci. Często same motyle mijają, a czasem trzeba pomóc je dobić. Wtedy uwierz mi, że zupełnie inaczej zaczyna patrzeć na tą drugą osobę. Co innego zakochanie, fascynacja seksualna, a co innego miłość.
Z tymi siłowniami itd. to raczej w trakcie romansu niż po. No chyba, że ktoś chce poprawić swój wygląd samopoczucie by łatwiej mu było inną wyhaczyć. Ten mój np. zaczął się upijać, choć wcześniej praktycznie nie pił alkoholu, a potem jak wspomniałam, postarał o dziecko. Na dodatek zaczął mnie o to obwiniać, że to przeze mnie, bo go olałam.
No i ostatni przypadek... ludzie zdradzający odchodzą do kochanków, rozwodzą się.

To, że jest 12 l po ślubie nie stoi w sprzeczności z tym, że ma 3,5 letnie dziecko. Nie każdy decyduje na nie zaraz po ślubie.
Ciekawsze pytanie, jak długo trwa ten romans?

Ja byłam zdradzona raz, lata temu, zdradziłam również plus miałam romans z zajętym facetem.
Te zdrady, mimo, że to był jednorazowy seks, to w obu przypadkach zakończyły związki (zawsze dobrze na tym wychodziłam bo to był sygnał, że związek ma się ku końcowi).
Romans to zupełnie inna skala. Romans jest świadomym, długotrwałym (a nie chwilowym jak zwykła zdrada) przemeblowaniem uczuć i rzeczywistości, często wiąże się z silnymi uczuciami i wcale niekoniecznie chwilowymi, które jak endorfiny opadną to się skończą. Często romans jest po prostu nową miłością, a przypadku lipnych małżeństw szansą na ponowne szczęscie. Ja nigdy nie będę oceniać zdradzanych albo zdradzających. Każda sytuacja jest inna, nie można generalizować. Tak naprawdę nie ma recept co zrobić w sytuacji romansu- każda osoba musi podjąć decyzje wg. własnego sumienia, sumy swoich doświadczeń, sił psychicznych, swoich możliwości. Jednych kłamstwa i życie na dwa fronty wyniszczają, innym dodają skrzydeł. Co do Twojego przypadku nie mogę specjalnie się wypowiedzieć ponieważ nigdy nie byłam w 15 letnim związku i zwyczajnie nie wiem jak to jest i co bym zrobila mając taki staż i dziecko.

Hrefi,

napisałeś, że romans nie jest czymś, czym można by się chwalić i że traktujesz, to jako porażkę małżeństwa i widzisz swój błąd sprzed wielu lat.

Jednocześnie szukasz kogoś, kto przeszedł przez to i mógłby się podzielić z tobą doświadczeniem, jak sobie poradzić po.

W większości ludzie, którzy tu piszą mają doświadczenie i to, co ty musiałeś przerobić w praktyce, żeby zrozumieć, oni już pojęli na etapie teorii. Sęk w tym, że cie nie głaszczą po główce i ci to nie odpowiada. Szary ci powiedział - nie umiałeś iść na całość.
Zasłaniasz się teraz dzieckiem, żeby jakoś poradzić sobie samemu z tym dziadostwem, które zafundowałeś sobie i najbliższym, bo ci się wyłączyły pewne "obszary w mózgu". Forumowicze znają te obszary w mózgu, z którymi ty sobie nie radzisz. Pora dorosnąć - proces bolesny i długi. Może ci się kiedyś uda. Życzę powodzenia.

Abstrahując od tego, kto jest winny, dlaczego doszło do romansu itd... Obrzydzasz mnie Hrefi jednym - tym nie myciem się po dymaniu kochanki i braniu sieza żonę. To już nawet nie jest brak szacunku, to jest coś o wiele gorszego. To nie jest bezmyślność i głupota. To jest świadome zachowanie. Ciebie to kręci, taki jesteś w swoich własnych oczach jurny samiec. Narażasz żonę, matkę swojego dziecka, na choroby, na paskudne infekcje. Całkowicie bez wyrzutów sumienia. Z dumą piszesz o tym na forum. OBRZYDLIWE.

Dobrze powiedziane. Na miano "faceta" trzeba sobie zasłużyć, ty doskonale zasłużyłeś najwyżej na miano gnidy, jak cię tu już wielokrotnie nazwano. Poza tym nie mierz innych swoją nędzną miarą.

Romanse się zdarzają, racja. Ale...

Raz, że nie masz żadnego szacunku do żony, ŻAD-NE-GO. Nie mam pojęcia, co ona takiego ci zrobiła. Masz do niej żal po prostu o to, że jest czy o coś więcej? Może wytłumaczysz. Zastanawiam się tylko jak to możliwe, skoro tyle lat byliście bezdzietnym, zdaje się szczęśliwym małżeństwem (skoro zdecydowaliście się powiększyć rodzinę), niedawno pojawiło się dziecko i magicznie zniknął szacunek do żony? Czemu nie rozstaliście się wcześniej? Czegoś tu nie rozumiem.

Dwa, z żoną pełny, normalny związek cię już nie interesuje, no ale w sumie z kochanką to też nie, bo nie chciałoby ci się wychowywać cudzych dzieci. Ty wiesz w ogóle czego chcesz? Nie da się całe życie bzykać bez zobowiązań, trochę tu, trochę tam, a może jeszcze gdzieś indziej, sorry.

Trzy, nie masz żadnych wyrzutów sumienia, zdradzasz z premedytacją, bez skrupułów i mam wrażenie, że bawi cię cała sytuacja (chociażby seks z żoną bezpośrednio po dupczeniu kochanki).

O tym, że niszczysz życie kilku osobom, w tym swojego dziecka, nie będę wspominać, bo to oczywiste.

Mój systematycznie zdradzający znajomy wychodzi z założenia, że ... czego oczy nie widzą, sercu nie żal. Poza zdradą jest angażującym się w sprawy rodzinne ojcem i mężem. Dla żony i dzieci jest dobry, pomocny, wspierający ... On nie widzi problemu w tym co robi.

Jestem to wstanie sobie wyobrazić ale wówczas gdy twój znajomy nie angażuje się emocjonalnie. Wówczas faktycznie nie będzie to miało większego wpływu na jego zachowanie w małżeństwie.

Jeśli się zakocha to nie ma bata - ulegnie zmianie. Oddzieli się od żony i rodziny. Przestawnie być kochającym mężem, może uda mu się być dalej obowiązkowym ojcem. Inaczej moim zdaniem się nie da.

Pomimo, że mnie obrażasz co stawia Cię automatycznie w złym świetle to odpowiem na twoje pytania, ponieważ czuję się moralnie lepszy teraz od Ciebie. Ja nikogo nie obrażam.

1. "Masz do niej żal po prostu o to, że jest czy o coś więcej? Może wytłumaczysz." - Na początku romansu, będąc bardzo mocno zakochany, faktycznie żona denerwowała mnie samym swoim istnieniem. Chciałem aby zniknęła. Do żony mam żal o mnóstwo rzeczy a biorą się one zwyczajnie z niedopasowania charakterów.

2. "Czemu nie rozstaliście się wcześniej? Czegoś tu nie rozumiem." - Z wygodnictwa. Brakowało mi powodu aby odejść. Takiego kopa. Nie było cudownie, ale tragicznie też nie. Zakochana we mnie żona nie dawała mi powodów do kłótni, ustępowała we wszystkim. Nie miałem powodów odejść.

3. "Trzy, nie masz żadnych wyrzutów sumienia, zdradzasz z premedytacją, bez skrupułów i mam wrażenie, że bawi cię cała sytuacja (chociażby seks z żoną bezpośrednio po dupczeniu kochanki)" - znów ten brak szacunku do kochanki - "dupczenie" ? Po kochaniu się z kochanką ! Reszta się zgadza oprócz zabawy. Zaangażowanie emocjonalne to nie zabawa. Więcej w tym bólu niż zabawy.

Hrefi, mimo wszystko to przykre, że wstydzisz się uczucia żalu, że kochanka ułoży sobie życie z mężem, dostrzegasz w tym egoizm, a nie wstydzisz się i nie masz wyrzutów sumienia w stosunku do własnej żony.
Napisałeś tu na forum jednocześnie broniąc siebie, swojej postawy, zarzucając oceniającym, że sami nie przeżyli, że nie rozumieją, że oceniają czarno-biało.

Na to mogę tylko powiedzieć... cóż... jeżeli 3 osoby mówią ci, że pada deszcz, weź jednak parasol.

A tu nie trzy osoby się wypowiedziały. Było ich znacznie więcej. Owszem ton różny (każdy ma inny temperament, inne też własne doświadczenia), ale wymowa w zasadzie ta sama. Przyszło Ci do głowy, że może jednak to Ty się mylisz, może jednak Twoja postawa, zachowanie, traktowanie żony zasługuje na taką a nie inną ocenę?

Moim zdaniem to nie dziecko powstrzymuje Cię przed odejściem. Gdyby Twoja kochanka była wolną kobietą bez zobowiązań, gdyby sama była chętna odejść od męża, nie zawahałbyś się ani chwili.
Nie odchodzisz, bo w zasadzie nie masz dokąd, nie masz po co. Nikt na Ciebie nie czeka. A w małżeństwie jednak zapewne Ci wygodnie.

To wszystko, co piszesz o sobie, to Twoje płynięcie z nurtem rzeki, wieloletni związek bez sensu, decyzja o dziecku w tym związku... Ta bezwolność, bezrefleksyjność... a jednocześnie nieumiejętność powiedzenia sobie: Tak jestem dupkiem, zachowuje się jak skończona świnia.

Wierz mi, czytając to, co piszesz, widząc Twoją postawę, bardzo trudno nie poczuć obrzydzenia. Bardzo też trudno rozmawiać z Tobą jak z człowiekiem godnym (pomimo wszystko) szacunku.

Zapominasz, że jesteś kreatorem swojego życia.
Po pierwsze, po co tkwiłeś w związku, który nie był satysfakcjonujący?
Po drugie, po co decydowałeś się na dziecko w takim związku?
Po trzecie, zakochanie to też decyzja. Zanim przyjdzie, po momencie, gdy ktoś nam się spodoba, mamy jeszcze czas, wybór, czy podsycać to, aranżować spotkania, angażować się...
Po czwarte, zawsze masz wybór. Skoro nie kochasz żony, powiedz jej o swojej kochance, niech kobieta ma wybór. Jeśli powie Ci "zostaję, bo Cię kocham" OK. Póki co jest nieświadoma swojej sytuacji. Bo podejrzewać zdradę to co innego niż wiedzieć, niż mieć pewność. Bardzo ją krzywdzisz nie dając jej wyboru. Ma prawo wiedzieć, ma prawo szukać kogoś, kto szczerze ją pokocha.

Dziecko tak czy siak będzie miało deficyty. Oczywiście. Przecież tak właśnie napisałam. Rozejrzyj się. Każdy dorosły człowiek powie Ci, czy małżeństwo jego rodziców było szczęśliwe, czy się kochali i szanowali. Bo nawet dziecko to wie i czuje. Dzisiejsi dorośli to ludzie, którzy w większości nie pochodzą z rozbitych domów, bo rozwody jeszcze nie były w modzie. Skąd więc tyle ludzie z rozmaitymi problemami emocjonalnymi, niedowartościowani, nieumiejący stworzyć normalnych związków?
Bo może nie chodzi o to, by dziecko miało pełną rodzinę. Chodzi o jakość tej rodziny. A jaką rodzinę Ty stworzyłeś dla swojego dziecka? Za to też nie czujesz się odpowiedzialny?

Zobaczymy za parę lat jak to się ułoży?
Czyli co? Dalej płyniemy z prądem...?
To nie ślepy los zdecyduje. To Twoje decyzje lub ich brak sprawią, że Twoje życie, ale też życie Twojego dziecka, Twojej żony będzie wyglądało tak a nie inaczej.
Poczuj się za to odpowiedzialny. Bo jesteś i będziesz za to odpowiedzialny.

Twój tekst mnie przerazil bo jest prawdziwy. Chciałem jedynie skomentować dwa stwierdzenia.
Seks kochanki z mężem - nie ukrywamy przed sobą że sypiamy że swoimi partnerami. Zapewne zdarzyło się, że robiła mężowi loda a później była ze mną. Pewnie zdarzyło się też i odwrotnie.

Pustka i poczucie że mam wszystko a jednocześnie nic - to jest najgorsze. Znacznie gorsze niż sypianie kochanki z  jej własnym mezem. Nawet nie ma co porownywac. To nie tylko chodzi że mam żonę i kochanke. Ja mam również świetną pracę, dom, psa i grilla w ogródku. Wszystko to co zawsze chciałem. Nic mi to radości nie daje. Jedynie dziecko jest jak światło w ciemnym tunelu. Szczerze powiedziawszy to nawet nie wiem co zrobić aby to zmienic.

Nie ogarniam tego. Mam jedną, stała kochanke, które jest matka i żoną. I ty mówisz, że obrzydzam cie bardziej niż facet który regularnie chodzi na dziwki ? No proszę.
Właśnie o tych nie nienawistnych głowach pisalem. Nie chodzi mi, że po mnie ludzie jadą
Chodzi mi o wasze traktowanie kochanek. Dla was to są podludzie. Jedna kochanką jest dla Ciebie bardziej zepsuta niż tuzin dziwek na mieście.

Nie wiem co was tak denerwuje w moim postępowaniu, że odmawiacie mi godności i człowieczeństwa.

Być może w waszych głowach utarł się obraz męża, który po zdradzie, pełen wyrzutów sumienia, z podkulonym ogonem, na kolanach wraca do domu. To nie ja. Ja naprawdę śpię spokojnie, sumienie mnie nie gryzie.

Kochanki i kochankowie nie są podludźmi, jednak od prostytutek odróżnia ich to, że świadomie pakują się w taką, a nie inną sytuację. Dla prostytutki to tylko jej praca, może mało chwalebna, ale są i inne, którymi nie ma co się chwalić. Kochanki i kochankowie zaspokajają swoje potrzeby wiedząc i ignorując to, że przyczyniają się do cudzej krzywdy. Dla mnie to od prostytucji gorsze i mam wrażenie, że nie jestem w tym poglądzie odosobniona.
Co do Ciebie - zastanawiasz się, czemu ktoś odejmuje Ci z człowieczeństwa, a nie zastanawiasz się, co Cię różni od przeciętnego człowieka. Bo tacy zazwyczaj jesteśmy - jak wydarzy się coś dobrego, jesteśmy szczęśliwi. Jak spełnimy swoje cele, czujemy satysfakcję. Kiedy mamy problemy, jesteśmy smutni. Jak unieszczęśliwiamy kogoś innego, zwłaszcza bliskiego, mamy wyrzuty sumienia. Kiedy komuś dzieje się krzywda, współczujemy. Ty sam doprowadziłeś do tego, że brak Ci pewnych rzeczy, które człowiekowi są przypisane. Dla mnie to smutniejsze od tego, co przeraziło Ciebie.

Wybacz, ale akurat moralność to zdaje się pojęcie dla ciebie zupełnie obce.

Myślę, że gdyby choć twoja żona w tym związku miała jaja i na wieść, że jej nie kochasz, nie chcesz z nią być i masz kochankę, wywaliłaby cię na zbity pysk z domu, w mig odzyskałbyś do niej szacunek i poważnie przemyślał cały ten "romans".

Mnie nic nie denerwuje. Aby tak było, musiałbyś być dla mnie kimś znaczącym. A ja jestem zaledwie przypadkowym obserwatorem Twoich demagogicznych popisów, jak ten powyżej. Masz głęboko w kanale intestynalnym swoją żonę, jej godność, jej autonomię jako osoby, jej zdrowie i cale jej człowieczeństwo. Zatem na mocy jakiego prawa oczekujesz  poszanowania dla Twoich życiowych wyborów?   

Oto Twój debiutancki post na tym Forum - odpowiedź na post jednej z Forumowiczek... Zawarta jest w nim kwintesencja Twoich poglądów:

Podążając za tą powichrowaną "logiką", Twoja żona także powinna móc "wymienić dziecku ojca", skoro Wasze jest jeszcze malutkie... 
Dlaczego odmawiasz jej tego przywileju?

Tak. To mój post z przed kilku miesięcy. Nie pamiętam tamtego wątku ale nadal jest to aktualne co napisałem.

Moja zona nie chce mnie wymienić. Zdaje się, że jest zakochana nadal pomimo 15 lat razem. Tak wnioskuje po jej zachowaniu. Zrozumcie, że niektóre kobiety nie chcą wiedzieć. Chcą mieć męża, ojca dziecka. Nie chcą znać prawdy. Znam moja zone. Wiem, że przyznanie się stanowiło by dla niej problem. Musiała by jakieś kroki podjąć. Wóz albo przewóz a tak to nie musi nic.

Hrefi, jesteś paskudny i wygodny jak mój był mąż Nie ma co zaklinać rzeczywistości.  Uwaga, ktoś kto zachowuje się jak skunks i śmierdzi jak skunks jest uwaga ... skunksem. Wydaje Ci się, że wyświadczasz żonie przysługę, że jej nie mówisz, że sobie może nieporadzi bez Ciebie. To tylko Twoje wygodne tlumaczenie. Jestem pewna, że świetnie da sobie radę bez Ciebie a Wasze dziecko będzie widzieć jak jakiś inny mężczyzna ją szanuje i kocha. Przykre, że nie masz odwagi żeby dać jej na to szanse. Przyzwoitość... takie dzisiaj niepopularne słowo. Pisanie tutaj pamiętniczka o wkładaniu z jednej Pani do drugiej naprawdę nic nie zmieni. Myślisz, że zmieni? Ja żałuje, że tak późno dowiedziałam się, że mąż mnie zdradza, może też za bardzo mu ufałam, nie kontrolowałam a może podświadomie nie chciałam wiedzieć. I w końcu mnie to wszystko uderzyło. Cieszę się, że mam rozstanie już za sobą i o ironio jestem mu chyba nawet wdzięczna ( chociaż trochę żalu też jest bo bylismy rodziną ale widocznie nie funkcjonowała  tak jak powinna) bo teraz jestem szczęśliwa ale z kimś innym a mój były... No cóż, zmienia dziewczyny jak rękawiczki i czasem napomknie nieśmiało, że jednak fajna byłam i mnie nie doceniał

Może i byłoby to dla niej problemem, może by i się załamała, ale to na szczęście nie trwa wiecznie, podniosłaby się z biegiem czasu, a może nawet poznała kogoś lepszego, znaczy takiego, który by nie zdradzał.
Może już niedługo kogoś pozna, kto wie.

Ten wątek jest smutny z dwóch powodów. Szczególnie w tym dziale. Pokazuje prawdziwe uczucia, dylematy faceta który zdradza zarówno w stosunku do kobiety z którą zdradza jak i do żony. Tu niewiele takich wątków. Jeżeli już piszą faceci którzy zdradzili, to ci przyparci do muru, kiedy romans wydał. A wtedy narracja inna. Zapewne i u autora by się zmieniła, gdyby żona wiedziała co się dzieje.
Fajnie zdradzonym czyta się posty w których kochanką się pomiata wyzywa od najgorszych najlepiej z ust zdradzających czy w ogóle mężczyzn. Jednak tak myśląc stawiają się w roli jego małżonki. Póki nie widzisz całego obrazu zauważasz co chcesz, co ci pasuje.
Co by ew taka jego żona napisała teraz tu na forum? Ano, że kochanka to... „cenzura”,  że gupia itd. że u nich w sumie ok, seks ok, może nawet lepszy niż kiedyś. A co zdradzający mąż? Że sypia z żoną by rozładować napięcie, że nawet potrafi nie umyć...po tamtej... i to go jara...
I do tego to jego „poświęcenie” dla kochającej go mimo wszystko żony.... Tak, jak pisały przedmówczynie, pewnie by ją zabolało, ale chyba każda kobieta będąca na jej miejscu która choćby przeczytała ten wątek, od razu by się odkochała. Zresztą, kogo ona kocha? Chyba swoje wyobrażenie o nim, nie jego. Albo to tylko tchórzowskie tłumaczenie, by nie robić nic ze swoim życiem. Może i z obu stron...
I kwestia braku szacunku do żony, który chyba w tym wątku zbulwersował wszystkich niezależnie od sytuacji w jakiej się znajduje. Ta (żadna) kobieta na to nie zasługuje.  A na tłumaczenie...będę z nią bo mnie kocha, niech się cieszy... że nie odchodzę... aż nóż się otwiera...

No to teraz zachowaj się jak prawdziwy silny mężczyzna (za takiego się podajesz) i się rozwiedź. Kobiety odchodzą choć nie maja dokąd, maja malutkie dzieci, niejednokrotnie w ciąży,  a ty?
Ten watek otwiera oczy, masz rację Roxan.

A ja wierzę, że nie masz żadnych wyrzutów sumienia. Bo żeby je mieć, trzeba mieć najpierw ukształtowane to sumienie.

Nawet zdradzający czy dopuszczający się innych krzywdzących ludzi rzeczy są tacy, którzy w mniejszym lub większym stopniu męczą się z tym oraz tacy, którzy (tak jak Ty) śpią spokojnie.

Cisną się na usta znane słowa: "Sumienie miał czyste. Nieużywane."

Brak Ci empatii. Wszystko rozpatrujesz wyłącznie z własnego punktu widzenia, własnych korzyści i strat.

Żony nie szanujesz, upokarzasz ją, choć ona jeszcze nie do końca zdaje sobie z tego sprawę. Wykorzystujesz jej naiwność i miłość.

O dziecku twierdzisz, że kochasz. Czyżby? A co Cię martwi? Martwi Cię, że jak się wyda, to żona wyjedzie z dzieckiem i TY nie będziesz go zbyt często widywać. Nie martwi Cię to dziecko, co ono będzie czuło, że będzie rozdarte. Ważne co Ty będziesz czuł.

A kochanka. Kochasz ją? TAK?? Ale co Cię martwi? Martwi Cię, że jak już dojdziecie do wniosku, że bez sensu ciągnąć coś, co i tak nigdy poza ramy schadzek nie wyjdzie, to ona być może na nowo ułoży sobie życie z mężem i... o zgrozo... być może będzie z nim szczęśliwa. To jest miłość? Ja gdybym nie mogła być z ukochaną osobą, życzyłabym jej z całego serca, by znalazła szczęście mimo to u boku kogoś innego. Na tym polega miłość.

TY, TY, i tylko Ty. Egoista i narcyz. Nikogo nie kochasz prócz siebie, o nikogo się nie martwisz i nie troszczysz prócz siebie, nikt Cię nie obchodzi prócz siebie samego.

Tak. Ja nie mam najmniejszych wątpliwości, że śpisz spokojnie, że patrzysz spokojne w oczy swej żony, że spokojnie, bez wyrzutów sumienia patrzysz na swoje dziecko... że swoją kochankę zapewniasz o wielkiej miłości.

Jakbym kochał tylko siebie to byłbym szczęśliwy. Raczej mojego obecnego stanu nie nazwę szczęśliwym. Nie czułbym się samotny. A jednak taki się czuje. To nie jest tak, że kocham samego siebie.

Co do sumienia też przesadzacie. Jeśli zdefiniujemy sumienie jako zdolność do rozróżniania dobra od zła to robią się schody. Fakt, że nie mam żadnych skrupułów co do żony, ale już mam co do kochanki. Inny przykład - nie mógł bym nikogo okraść albo oszukać. Nie kłamię bo się tego brzydze. Ogólnie więc mam sumienie ale jeśli chodzi o relacje z żoną to się ono wyłącza.

Sam je wyłączasz ot i cała filozofia.

,,albo oszukać. Nie kłamię bo się tego brzydze.,,

Nie oszukujesz, nie kłamiesz? Serio?

Bo to jest taka wybiórcza moralność. Żony to nie dotyczy bo wobec niej żadnych skrupułów nie ma.
Brzydzi się kłamstwem, ale nie w stosunku do niej.
Nie można być oszustem czy złodziejem tylko trochę.
I tak jesteś też złodziejem, bo okradasz żonę z godności, z prawa do poznania prawdy, z jakim człowiekiem żyje pod jednym dachem.
Dlaczego decydujesz za nią, że woli nie znać prawdy, że lepiej jej z Tobą?
To, że Ty jesteś nieszczęśliwy, nie daje ci prawa do unieszczęśliwiania innych czy decydowania za nich co dla nich lepsze.

Ale to właśnie jest przejaw czy też skutek egoizmu i braku szacunku dla drugiej osoby.
Ta pozorna troska o uczucia żony/męża wynika tylko i wyłącznie z troski o własne 4 litery. Przecież nagrodą dla takiego małżonka powinien być już sam fakt, że wciąż z nim jest i pozwala siebie kochać. A to tylko kolejny argument, że ktoś taki jak autor kocha tylko siebie.
A że czuje się nieszczęśliwy... no bo jak nie czuć? Skoro nie jest pępkiem świata dla kochanki? Żona z małym dzieckiem w nawet pięknym domu z ogrodem nie są już takie atrakcyjne. Kochanka wprawdzie też ma dzieci, rodzinę...  ale na schadzkach jest tylko jego.
I tak jak ktoś wcześniej napisał, takie osoby jak autor, to obrzydliwi, egoistyczni narcyzi.
Jakże inaczej by się patrzyło na człowieka, który w podobnej sytuacji, albo 1. odszedł by uczciwie od żony albo 2. szczerze chciał naprawić relacje w małżeństwie. Ale nie on będzie tak tkwił, czekając aż wszystko samo jakoś ułoży, pomiatając żoną i szukając uciech, adrenaliny, podbudowania ego w kolejnych romansach. Smutne to bardzo.

Tak się składa, że ja z podobnym delikwentem miałam do czynienia, jako powiedzmy ta trzecia, choć raczej zostałam wplątana w romans. Mniejsza o większość.
Teraz mi naprawdę wstyd, że się w nim wtedy zakochałam bo widzę jaki jest żałosny. A najbardziej bulwersuje (teraz) mnie to, że kobiety, żony tak autora jak i tego "mego", dają się tak traktować. Ok, do czasu aż nie wiedzą, czy nie chcą wiedzieć... ale też w sytuacji, kiedy dowiadują o zdradzie. Zwykle kolejnej... Żona tego "mego" jest jeszcze w gorszej sytuacji niż aurora bo on po naszym rozstaniu zrobił jej dziecko, a kiedy miało zaledwie kilka msc zdradził z przyjaciółką rodziny i ten romans wydał. Tak jak pisałam w swoim wątku, mąż przyjaciółki złożył pozew rozwodowy, żona tego "mego" nie. Dlaczego? Nie wiadomo. Też jest kobieta w trudnej sytuacji, bo już po 40-stce, mają też 2-kę starszych, prawie pełnoletnich dzieci, ona nie pracuje. Smutne to wszystko. Nawet nie chodzi o to, że ten przypadek jest mi "bliski" i znam jego 2 stronę, ale też wątek autora.
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ani jeden ani drugi nie są skłonni do żadnej refleksji. Tylko ich ego i "szczęście" ich obchodzą. Wycofywując się z romansu, miałam nadzieję, że wróci do żony, że odbudują małżeństwo, że moje "poświęcenie" tamtego uczucia coś da... I początkowo to tak wyglądało, bo szybka ciąża... No super! Niech żyją długo i szczęśliwie, może i on coś zrozumiał, tak jak ja. Jak się dowiedziałam, że znów zdradził i to z przyjaciółką i to kiedy dziecko miało kilka msc... to już wiem, że dla niego nie ma żadnego ratunku. I przyznam szczerze, że żałuję, że jego zona nie dowiedziała się o jego zdradach zanim znów zaszła z nim w ciążę w tym wieku po tylu latach. Nie dlatego, że sama bym go wzięła, bo nie, ale dlatego by mogła sama zdecydować, wiedząc że ją zdradza, że chce mieć z nim kolejne dziecko po nastu latach. A nie tyko posłużyć do zapełnienia pustki i pewnej przystani.

To nie jest wina sumienia. Nie miałem nigdy problemu z tym że nie czuje wyrzutów sumienia zdradzajac żonę. To forumowicze domagają się deklaracji skruchy. W zasadzie temat sumienia jest dla mnie mało istotny.

Osobiście uważam się za dobrego człowieka. Popełniłem błąd wiele lat temu bo ozenilem się z nieodpowiednia dla mnie kobietą. Kolejny błąd to że nie rozwiodlem się z nią przed dzieckiem. Zdrada, romans to kolejne konsekwencje złej decyzji przed lat.

Z tego co piszesz, raczej żony już nie pokochasz... nawet nie chcesz się o to starać. Więc ile dni, miesięcy, lat chcesz tak żyć? Tak tylko sie pytam, bo życie długie przed Tobą.  Oczywiście, możesz je poświęcić na oszukiwanie żony. Tak tez można zyć. Ale możliwe, że któregoś dnia się jednak dowie. Przez przypadek, znajomych, lub Ty po prostu nie wytrzymasz. I ten dzień, możliwe, że jeszcze odległy, już na pewno zmieni rzeczywistość. Raczej w piekło, dla każdego członka Twojej rodziny: zony, dzieci, Ciebie.
Smutno mi się robi, gdy mysle o Twojej żonie i o czekającej ja traumie.