Czy romans zmienia rzeczywistość? - Netkobiety.pl

Szary80 napisał/a:

To prawda . Tak długo jesteśmy przy drugiej na ile widzimy ze warto w tym trwać dopóki nie dochodzi do nas ze ten ktoś ma nas w nosie lub poprostu się nami bawi .

Lub  brak mu odwagi coś zmienić lub nie chce rozwalać życia dzieciom i małżonkowi, lub ....
Szary, wybacz i zapomnij, albo tylko zapomnij.

BlueValentine napisał/a:

Nigdy go nie winiłam o to, że nie zostawił dla mnie rodziny. Wiedziałam jakie to trudne. Sama to zrobiłam. Oczywiście, że miałam nadzieję na to, że on zrobi dla nas to co ja (nadzieję, którą bardzo skutecznie mnie karmił). Jedyne czego od niego potem oczekiwałam, to żeby dał mi spokój i pozwolił układać swoje życie na nowo. Bo wywróciłam je do góry nogami. Ale on mojej prośby nie uszanował. Moja rana wciąż i wciąż była rozdrapywana. Dlatego to ja musiałam zrobić to ostre cięcie. Dla siebie. Dla mojej rodziny.
I nie. oczywiście, że nie jestem teraz szczęśliwa. Ale uważasz, że byłam szczęśliwsza, gdy mnie nękał (lub ja jego)?
Teraz przynajmniej widzę szansę dla siebie na w miarę szczęśliwe życie.
Bo bardzo szczęśliwego z nim mieć nie będę. Zresztą, kto wie, czy z nim w ogóle takie bym miała?

I waśnie o to tu chodzi, jeśli jeden z drugim wiecie już, że nie zostawicie rodziny, choć wcześniej kochance mówiliście co innego, były wyznania miłości itd., dajcie jej spokój. Ani BlueValentine ani ja ani żadna inna nie będzie was winić za to, że że podjęliście taką decyzję, ale bodźcie w niej konsekwentni! Dajcie jej żyć. Takie nękanie jest najgorsze a chyba każdy albo większość to robi, mój też i to przez wiele miesięcy.
Tak zdradzanie żony, której się podobno nie kocha, jak i sprowadzanie kochanki, którą się podobno kocha do roli tej drugiej, jest podłe.
I wcale nie chodzi o wybielanie czy umniejszanie winy kogokolwiek. Bo za sam romans są odpowiedzialni oboje, to jest bezdyskusyjne, ale jeżeli dochodzi do decyzji, kiedy każde się określa, a te oczekiwania się mijają... to niechże każdy idzie w swoją stronę.
Żadne kolejne deadliny, żadne sentymentalne smsmy, żadne niby przypadkowe spotkania...to tylko bardziej wyniszcza psychicznie.
Logika Alsoskiego: muszę się bardziej zdystansować, wciąż kocham kochankę, więc wrócę, przeciągnę ostateczne rozstanie jeszcze o kilka tygodni... wtedy z większym zaangażowaniem wrócę do żony... realy??? Chyba nikt o zdrowych zmysłach w tą bajkę nie uwierzy... Nudno tak wrócić do żony bez tej adrenaliny, więc choć pozornie ją podtrzyma... póki się da... póki kochanka będzie jakkolwiek reagować, bo z jej uczuciami już dawno przestał się liczyć...

Wiesz co jeszcze w tym wszystkim jest najgorsze ?
Ze jeżeli zrezygnują z kochanki to ktoś inny zajmie ich miejsce a oni zostaną w tym co sobie stworzyli dzięki temu romansowi .

To błąd odchodzić od męża dla kogoś, czy licząc na cokolwiek. Nie możesz też mieć żalu do kochanka, bo on sam odpowiada za swoje dzieci i rodzinę. Nastolatki to też dzieci, na zewnątrz pokażą, że mają gdzieś, a w srodku burza..
nie wiem czy nie lepiej byloby jednak wyprowadzić się wtedy- przemyśleć sprawy i podjąć decyzję. mąż też miałby możliwość podjać spokojniej decyzję  nawet kochanek..skoro już zrobiłaś rewolucję w życiu.I wydaje mi się, że gdyby mąż nic nie odkrył, nie zrobiłabyś tego..tak samo jak Twój romans też ma przyczynę.
niestety pojawienie się jakiejś kobiety w jego życiu jest nie tyle ironią losu, co naturalną koleją rzeczy- robi miejsce obok niego, które Ty opuścilaś..
życzę ci powodzenia byś odkryła w mężu tego mężczyznę, z którym chcesz iść przez życie. ale On też musi tego wciąż chcieć.

eska12 napisał/a:

ssszron napisał/a:

Zasłużyła na to "świństwo", niech cierpi, może jak sięgnie dna to w końcu też się od niego odczepi. A on przeciąga rozstanie, bo jeszcze jest słaby. Przede wszystkim oboje zrobili świństwo jego żonie i nie ma co się teraz wybielać i użalać nad żadną ze stron

Ile zła trzeba mieć w sobie żeby coś takiego napisać?
Nie masz pojęcia jak wygląda sięgnięcia dna. Życie Cię za mało przeorało skoro masz komukolwiek odwagę tego życzyć.

Odniosłam takie samo wrażenie czytając ssszron.
Ale z drugiej strony takie podejście - z naciskiem na NIESTETY - to przecież "typowo polskie".

Roxann napisał/a:

BlueValentine napisał/a:

Nigdy go nie winiłam o to, że nie zostawił dla mnie rodziny. Wiedziałam jakie to trudne. Sama to zrobiłam. Oczywiście, że miałam nadzieję na to, że on zrobi dla nas to co ja (nadzieję, którą bardzo skutecznie mnie karmił). Jedyne czego od niego potem oczekiwałam, to żeby dał mi spokój i pozwolił układać swoje życie na nowo. Bo wywróciłam je do góry nogami. Ale on mojej prośby nie uszanował. Moja rana wciąż i wciąż była rozdrapywana. Dlatego to ja musiałam zrobić to ostre cięcie. Dla siebie. Dla mojej rodziny.
I nie. oczywiście, że nie jestem teraz szczęśliwa. Ale uważasz, że byłam szczęśliwsza, gdy mnie nękał (lub ja jego)?
Teraz przynajmniej widzę szansę dla siebie na w miarę szczęśliwe życie.
Bo bardzo szczęśliwego z nim mieć nie będę. Zresztą, kto wie, czy z nim w ogóle takie bym miała?

I waśnie o to tu chodzi, jeśli jeden z drugim wiecie już, że nie zostawicie rodziny, choć wcześniej kochance mówiliście co innego, były wyznania miłości itd., dajcie jej spokój. Ani BlueValentine ani ja ani żadna inna nie będzie was winić za to, że że podjęliście taką decyzję, ale bodźcie w niej konsekwentni! Dajcie jej żyć. Takie nękanie jest najgorsze a chyba każdy albo większość to robi, mój też i to przez wiele miesięcy.
Tak zdradzanie żony, której się podobno nie kocha, jak i sprowadzanie kochanki, którą się podobno kocha do roli tej drugiej, jest podłe.
I wcale nie chodzi o wybielanie czy umniejszanie winy kogokolwiek. Bo za sam romans są odpowiedzialni oboje, to jest bezdyskusyjne, ale jeżeli dochodzi do decyzji, kiedy każde się określa, a te oczekiwania się mijają... to niechże każdy idzie w swoją stronę.
Żadne kolejne deadliny, żadne sentymentalne smsmy, żadne niby przypadkowe spotkania...to tylko bardziej wyniszcza psychicznie.
Logika Alsoskiego: muszę się bardziej zdystansować, wciąż kocham kochankę, więc wrócę, przeciągnę ostateczne rozstanie jeszcze o kilka tygodni... wtedy z większym zaangażowaniem wrócę do żony... realy??? Chyba nikt o zdrowych zmysłach w tą bajkę nie uwierzy... Nudno tak wrócić do żony bez tej adrenaliny, więc choć pozornie ją podtrzyma... póki się da... póki kochanka będzie jakkolwiek reagować, bo z jej uczuciami już dawno przestał się liczyć...

Wiesz co jeszcze w tym wszystkim jest najgorsze ?
Ze jeżeli zrezygnują z kochanki to ktoś inny zajmie ich miejsce a oni zostaną w tym co sobie stworzyli dzięki temu romansowi .

BlueValentine napisał/a:

I właśnie po to nęka się kochankę. Żeby przypadkiem nie zapomniała o "ukochanym" i poznała kogoś innego. Bo przecież "ukochany" jej potrzebuje i nie może bez niej żyć...

Dokładnie, ten mój jeszcze bardziej się zaczął 'poświęcać' by mieć potem powód do manipulacji... nie ważne, że nie zostawi żony ale jechał na 'koniec świata' by choć na chwilę mnie zobaczyć... i jak mogę tego nie docenić? On się tak poświęca...

Szary80 napisał/a:

Roxann napisał/a:

Dokładnie, ten mój jeszcze bardziej się zaczął 'poświęcać' by mieć potem powód do manipulacji... nie ważne, że nie zostawi żony ale jechał na 'koniec świata' by choć na chwilę mnie zobaczyć... i jak mogę tego nie docenić? On się tak poświęca...

Dobre 

No poważnie mówię, już byliśmy dawno po poważniej rozmowie, on nie zostawi rodziny, ja nie chcę być kochanką... zmieniłam pracę, wyjechałam a on 'mnie znalazł'. No jak mogę go odrzucić? To jest tupet! Jeszcze kilka było takich sytuacji "nękania". Czy próby manipulacji...
może dlatego tak zareagowałam na ten deadline Alsockiego... Bo dla mnie to był koniec a dla niego próbuję, póki jeszcze mnie kocha... a nóż widelec..

Szary80 napisał/a:

Akcja się odwróciła o 180 stopni i zrozumiał ze jednak nie jesteś jego tak jak to zakladal . Piękne zakończenie 

Uczucie uczuciem, ale bycie tą drugą, kiedy wiem, że od żony nie odejdzie to dla mnie upokorzenie. Żadne bajki o niespełnionej miłości, która nie może się ziścić bo coś tam.. już na mnie nie działały... choć ciężko było się odkochać..

Szary80 napisał/a:

Wierze Ci i ciesze się ze dziś jesteś w tym miejscu jakim jesteś teraz bo mogłaś popłynąć razem z tymi jego bajeczkami .

Bajeczki się kończą kiedy jest ultimatum.. decyzja..
Ja na samym początku nie wiedziałam nawet, że jest żonaty..

Szary80 napisał/a:

horses napisał/a:

Lub  brak mu odwagi coś zmienić lub nie chce rozwalać życia dzieciom i małżonkowi, lub ....
Szary, wybacz i zapomnij, albo tylko zapomnij.

Wole tylko zapomnieć.

Nie zapomnisz, nie wybaczysz..........
Może po prostu się z tym pogódź, tak jak z wieloma innymi sprawami, które pewnie Ci w życiu nie wyszły.
No bo przecież każdy z nas ma trochę porażek za sobą. No, inaczej się nie da przeżyć życia.

Kurcze. Jakby Ktoś moje myśli tu przelał

horses napisał/a:

Szary80 napisał/a:

Wole tylko zapomnieć.

Nie zapomnisz, nie wybaczysz..........
Może po prostu się z tym pogódź, tak jak z wieloma innymi sprawami, które pewnie Ci w życiu nie wyszły.
No bo przecież każdy z nas ma trochę porażek za sobą. No, inaczej się nie da przeżyć życia.

Czas pozwala zapomnieć i pogodzić się ze wszystkim.

Roxann napisał/a:

BlueValentine napisał/a:

Kurcze. Jakby Ktoś moje myśli tu przelał

Ja miałam podobne odczucie czytając Twój pierwszy post.
A to dlatego, że mamy podobne doświadczania...

Dokładnie.
Ja bym może jeszcze dodała do Twojego poprzedniego posta, że wsparcie bliskich osób lub osób z podobnymi doświadczeniami jest bardzo ważne. Ja również żałuję, że z w tym najgorszym okresie nie mogłam "korzystać" z doświadczeń osób z podobnymi problemami (bardzo pocieszające dla mnie jest to, że on stał Ci się obojętny, na to właśnie czekam...). Jednak mimo wsparcia i pomocy (które są nie do przecenienia), z trudnymi sytuacjami człowiek ostatecznie musi zmierzyć się sam. Sam przez to przebrnąć. I nie da się tego ani przeskoczyć ani obejść.

Nawiązują przy okazji do innego Twojego posta, chciałam potwierdzić: upokorzenie dla mnie również było najgorsze. Do dziś nie rozumiem, jak ja (postrzegająca siebie jako osobę dumną i silną) mogłam wpakować się w taką sytuację. Sama pozwoliłam na to upokorzenie. Sama sobie to zrobiłam. Sobie i wielu innym osobom... :-(

W tym roku długo weekend majowy był wyjątkowo długi i wyjątkowo pogodny. Nie  sobie przypomnieć kiedy tak ostatnio było gorąco. Napewno dla wielu cudowny.

Wyjechałem z rodziną daleko poza miejsce zamieszkania. Nie kontaktowalem się z kochanką. Oboje chcieliśmy odpocząć.

Faktycznie trochę odpoczalem. Uspokoiłem mysli. Zdałem sobie sprawę że takie odcięcie było by skuteczne na dłuższą metę. Było sporo wolnych dni więc refleksje przyszły same. Różnego rodzaju.

Od jakiegoś czasu zastanawiam się nie nad romansem ale przedewszystkim nad tym czy takie małżeństwo to jest to co jestem w stanie akceptować nadal. Już pomijac kochankę. Liczę się z tym że gdy bym jednak odszedł od żony to mogę zostać sam przez jakiś czas.

Zdałem sobie sprawę że romans będzie mi bardzo ciężko zakończyć bo to coś więcej niż milosc. Ta miłość była budowana na przyjaźni kilkuletniej. Powoli, na spokojnie, bez wyraźnych intencji z naszej strony. Nagle niewiadomo jak, skąd ale poniedziałek stał się najlepszym dniem tygodnia bo wowczas mogliśmy zobaczyć się wzajemnie w pracy. Pojawilo się dziwne uczucie tęsknoty jednego za drugim w czasie urlopów. To było na długo przed romansem. Powinna się wówczas lampka w głowie zaświecic że coś się dzieje. Nie zaswiecila sie. Nie zdawalismy sobie sprawy co się rodzi. Teraz jak patrzę wstecz to wyraźnie widzę sygnały, które powinny nas ostrzec.

Ja z żoną różnie się calkowicie. Inaczej patrzymy na świat. Inne wydajemy sądy i inne mamy wartości. To co jest dla mnie cenne w życiu dla żony już niekoniecznie. I odwrotnie. Mało mamy wspólnych cech.

Kochanka to wręcz całkowite przeciwieństwo mojej zony. Jest taka sama jak ja tylko płeć inna. Tak samo patrzy na świat, to samo jest cenne dla niej co dla mnie. Pamiętam niejednokrotnie sytuację z pracy - jest jakiś problem z pracy, ktoś się jej pyta o zdanie. Ja przychodzę pół godziny później i mówię dokładnie to samo co ona. To wspólne patrzenie na życie w tym samym kierunku. Wydajemy takie same sądy, myślimy podobnie.
Czasem mam wrażenie jakbyśmy byli wychowani przez tych samych rodziców albo w takim samym środowisku. Jest bardzo duża zbieżność.

Dlatego nawet jak motyle w brzuchu przestaną trzepotac to zostanie to co wyzej. Zostanie dwoje ludzi, którzy widzą świat tak samo.

Nasi partnerzy też nie ułatwiają. Moja zona to nie jest typ dumniej kobiety, która puszcza faceta wolno jak on nie chce z nią byc. Nie jest taka. To kobieta która sięgnie po wszystkie znane jej środki aby mnie zatrzymać. Sama się przyznała że gdy wystąpie o rozwód to zrobi wszystko abym go nie dostał. Zaczęła grać dzieckiem. Uczy go ze jak wracam z pracy to ma łapać mnie za szyję i mówić że mnie kocha. Żona się asekuruje jak moze.

Nie wiem po co to pisze. Chyba jako autoterapia.

@Hrefi
Twój syn Ci za to poświęcenie nie podziękuje. Tylko surowo oceni.
Co mu powiesz? Jak wytłumaczysz dlaczego pozwoliłeś na manipulowanie jego uczuciami? Dlaczego postawiłeś się w roli zakładnika swojej żony? Czy to naprawdę dla niego wzór mężczyzny? Tak będzie cię kiedyś postrzegał.
Znajdź dla siebie jakąś drogę. Trzeba tylko zrobić pierwszy krok.

Szary80 napisał/a:

Xymena napisał/a:

@Hrefi
Twój syn Ci za to poświęcenie nie podziękuje. Tylko surowo oceni.
Co mu powiesz? Jak wytłumaczysz dlaczego pozwoliłeś na manipulowanie jego uczuciami? Dlaczego postawiłeś się w roli zakładnika swojej żony? Czy to naprawdę dla niego wzór mężczyzny? Tak będzie cię kiedyś postrzegał.
Znajdź dla siebie jakąś drogę. Trzeba tylko zrobić pierwszy krok.

No, no jak większość facetów egoistów postaw własne dobro nad dobrem dziecka i ....droga wolna. A że przy okazji zniszczysz dzieciństwo i psychikę własnego synka, ach to taki drobiażdżek..... Jakos tyle lat siedziales z tą kobietą i zdecydowales sie na dziecko, wiec chyba coś było miedzy wami? Masz odrobinę poczucia odpowiedzialności? Wiesz jaką tragedię szykujesz synkowi? Ty nie masz serca dla niego? Tylko twoje szczęście jest istotne? Ale być może tak właśnie jest, w końcu tylu facetów wkoło odchodzi i calkiem porzuca dzieci, może mam za małą głowę, żeby to ogarnąć... Dla mnie osobiście płacz, stres syna, poczucie jaką krzywdę mu wyrzadze jak odejdę - było najlepsza siłą motywującą do zakończenia romansu i zajęcia sie walką o małżeństwo i rodzinę. I wiesz co, teraz czuję w sobie wewnętrzny spokój jak widzę jak wszystko zaczyna sie układać a dziecko jest spokojne i szczęśliwe.

O to właśnie chodzi . Trzeba zrobić pierwszy krok .

BlueValentine napisał/a:

Tak swoją drogą, mam nadzieję, że moje małżeństwo również przetrwa. Cieszę się, że zaczyna Ci się układać.

Ja (mądra po szkodzie) również wiem, że najpierw należy próbować ratować związek a potem zastanawiać się co dalej. Ale hrefi - na wiele rad tego typu -już chyba wiele razy napisał co o tym myśli.

Ale właściwie to warto Ci ratować to małżeństwo. Tak samo jak Hrefi wyszłaś za kogoś nie kochając go, co jest osobiście dla mnie jednym z większych świństw jakie można zrobić drugiej osobie. Motylki w brzuchu przecież ci się nie pojawią, mąż pozostanie nadal w roli psiapsiółki, bez okazji na to aby zakochać się z wzajemnością. Niedługo historia może się powtórzyć.

W tym roku długo weekend majowy był wyjątkowo długi i wyjątkowo pogodny. Nie  sobie przypomnieć kiedy tak ostatnio było gorąco. Napewno dla wielu cudowny.

Wyjechałem z rodziną daleko poza miejsce zamieszkania. Nie kontaktowalem się z kochanką. Oboje chcieliśmy odpocząć.

Faktycznie trochę odpoczalem. Uspokoiłem mysli. Zdałem sobie sprawę że takie odcięcie było by skuteczne na dłuższą metę. Było sporo wolnych dni więc refleksje przyszły same. Różnego rodzaju.

Od jakiegoś czasu zastanawiam się nie nad romansem ale przedewszystkim nad tym czy takie małżeństwo to jest to co jestem w stanie akceptować nadal. Już pomijac kochankę. Liczę się z tym że gdy bym jednak odszedł od żony to mogę zostać sam przez jakiś czas.

Zdałem sobie sprawę że romans będzie mi bardzo ciężko zakończyć bo to coś więcej niż milosc. Ta miłość była budowana na przyjaźni kilkuletniej. Powoli, na spokojnie, bez wyraźnych intencji z naszej strony. Nagle niewiadomo jak, skąd ale poniedziałek stał się najlepszym dniem tygodnia bo wowczas mogliśmy zobaczyć się wzajemnie w pracy. Pojawilo się dziwne uczucie tęsknoty jednego za drugim w czasie urlopów. To było na długo przed romansem. Powinna się wówczas lampka w głowie zaświecic że coś się dzieje. Nie zaswiecila sie. Nie zdawalismy sobie sprawy co się rodzi. Teraz jak patrzę wstecz to wyraźnie widzę sygnały, które powinny nas ostrzec.

Ja z żoną różnie się calkowicie. Inaczej patrzymy na świat. Inne wydajemy sądy i inne mamy wartości. To co jest dla mnie cenne w życiu dla żony już niekoniecznie. I odwrotnie. Mało mamy wspólnych cech.

Kochanka to wręcz całkowite przeciwieństwo mojej zony. Jest taka sama jak ja tylko płeć inna. Tak samo patrzy na świat, to samo jest cenne dla niej co dla mnie. Pamiętam niejednokrotnie sytuację z pracy - jest jakiś problem z pracy, ktoś się jej pyta o zdanie. Ja przychodzę pół godziny później i mówię dokładnie to samo co ona. To wspólne patrzenie na życie w tym samym kierunku. Wydajemy takie same sądy, myślimy podobnie.
Czasem mam wrażenie jakbyśmy byli wychowani przez tych samych rodziców albo w takim samym środowisku. Jest bardzo duża zbieżność.

Dlatego nawet jak motyle w brzuchu przestaną trzepotac to zostanie to co wyzej. Zostanie dwoje ludzi, którzy widzą świat tak samo.

Nasi partnerzy też nie ułatwiają. Moja zona to nie jest typ dumniej kobiety, która puszcza faceta wolno jak on nie chce z nią byc. Nie jest taka. To kobieta która sięgnie po wszystkie znane jej środki aby mnie zatrzymać. Sama się przyznała że gdy wystąpie o rozwód to zrobi wszystko abym go nie dostał. Zaczęła grać dzieckiem. Uczy go ze jak wracam z pracy to ma łapać mnie za szyję i mówić że mnie kocha. Żona się asekuruje jak moze.

Nie wiem po co to pisze. Chyba jako autoterapia.

Być może żona tylko tak mówi z tym rozwodem. Być może Ciebie kocha, być może nie ma świadomości, że Ty jej nigdy nie kochałeś..
Walczy o Ciebie mocno, nawet za cenę własnego upokorzenia.To nie musi być tez graniem dzieckiem. To raczej próba pokazania- my Ciebie kochamy.
Na pocieszenie powiem, że taka walka z reguły ma gdzieś swój kres i być może odzyskasz wolność. Może ona potrzebuje jeszcze czasu.

eska12 napisał/a:

Hrefi,

cały czas wszystko się kręci wokół tego samego tematu. Co zrobić, gdy się jest w takim miejscu w życiu w jakim jest. Patrząc na ten wątek, na wszystkie swoje wcześniejsze przemyślenia coraz bardziej upewniam się, że dla takich ludzi jak ja, czy Ty  nie ma dobrych rozwiązań.
Odeślę do mojego pierwszego postu (nie będę go już w całości cytować), ale:

eska12 napisał/a:

(...) nie widzisz dobrego rozwiązania, bo ja też takiego nie widzę.
Odejść nie ma jak, bo mąż jest dobry, szczęśliwy i kocha. Dziecko ma pełną rodzinę i jest dzieckiem szczęśliwym. Każdy uważa Was za szczęśliwą rodzinę. Pozornie jest wszystko ok. Tylko w człowieku jest taki ogromny smutek.

Dylemat moralny, etyczny. Robiłam bilans zysków i strat milion razy. Z każdej strony analizowałam sytuację, z każdego punktu widzenia. Nigdy nie znalazłam rozwiązania.  Każdy argument przytoczony tutaj przez innych jestem w stanie odpowiednio "zakwalifikować w tabelce". W takiej sytuacji mam wrażenie, że podjęcie słusznej decyzji jest praktycznie niemożliwe. Podobno brak decyzji to tez decyzja.
Nie wiem... Ja swojej nigdy nie podjęłam tak naprawdę. Byłam kiedyś przekonana, że życie samo ją na mnie wymusi, ale nie zmieniło się nigdy nic.
Może właśnie o to życiu chodziło. Wszystko funkcjonuje poprawnie, wszyscy są szczęśliwi i ja chyba też.
Czasami, ale tylko czasami w człowieku jest tylko taki ogromny smutek, jakaś tęsknota i żal.

Eska12, tak naprawdę ten cały wątek to można by było zamknąć twoimi pierwszymi 2 postami. Pisałaś mi, że mam oczy za szeroko otwarte, a twoje sa otwarte jeszcze szerzej. Założę się że  twoim mężu tak powiedzieć nie mozna.

Człowiek popełnia w życiu różne bledy. Wiele uchodzi mu na sucho. Nie wszystkie jednak. Niektóre będą ciągnąć się za nami do śmierci. Głupio to zabrzmi ale biorac slub w wieku 24 lat nie zdawałem sobie jak ważny jest wlasciwy dobor partnera, chodź nie mogę zagwarantować że mając taka świadomość wybrał bym lepiej.

Jest jeszcze jedna opcja która mi przychodzi do głowy. Brak umiejętności spojrzenia na siebie samego z boku. Brak określenia wartości nadrzędnych.
A może prawda jest zupełnie inna - mocno wstydliwa. Komfortowe i "latwe" życie tak bardzo nam pasuje, że nie mamy odwagi go zmienić. Może to tchorzostwo zwykle, tylko wstyd się przed sobą przyznać.

W tym roku długo weekend majowy był wyjątkowo długi i wyjątkowo pogodny. Nie  sobie przypomnieć kiedy tak ostatnio było gorąco. Napewno dla wielu cudowny.

Wyjechałem z rodziną daleko poza miejsce zamieszkania. Nie kontaktowalem się z kochanką. Oboje chcieliśmy odpocząć.

Faktycznie trochę odpoczalem. Uspokoiłem mysli. Zdałem sobie sprawę że takie odcięcie było by skuteczne na dłuższą metę. Było sporo wolnych dni więc refleksje przyszły same. Różnego rodzaju.

Od jakiegoś czasu zastanawiam się nie nad romansem ale przedewszystkim nad tym czy takie małżeństwo to jest to co jestem w stanie akceptować nadal. Już pomijac kochankę. Liczę się z tym że gdy bym jednak odszedł od żony to mogę zostać sam przez jakiś czas.

Zdałem sobie sprawę że romans będzie mi bardzo ciężko zakończyć bo to coś więcej niż milosc. Ta miłość była budowana na przyjaźni kilkuletniej. Powoli, na spokojnie, bez wyraźnych intencji z naszej strony. Nagle niewiadomo jak, skąd ale poniedziałek stał się najlepszym dniem tygodnia bo wowczas mogliśmy zobaczyć się wzajemnie w pracy. Pojawilo się dziwne uczucie tęsknoty jednego za drugim w czasie urlopów. To było na długo przed romansem. Powinna się wówczas lampka w głowie zaświecic że coś się dzieje. Nie zaswiecila sie. Nie zdawalismy sobie sprawy co się rodzi. Teraz jak patrzę wstecz to wyraźnie widzę sygnały, które powinny nas ostrzec.

Ja z żoną różnie się calkowicie. Inaczej patrzymy na świat. Inne wydajemy sądy i inne mamy wartości. To co jest dla mnie cenne w życiu dla żony już niekoniecznie. I odwrotnie. Mało mamy wspólnych cech.

Kochanka to wręcz całkowite przeciwieństwo mojej zony. Jest taka sama jak ja tylko płeć inna. Tak samo patrzy na świat, to samo jest cenne dla niej co dla mnie. Pamiętam niejednokrotnie sytuację z pracy - jest jakiś problem z pracy, ktoś się jej pyta o zdanie. Ja przychodzę pół godziny później i mówię dokładnie to samo co ona. To wspólne patrzenie na życie w tym samym kierunku. Wydajemy takie same sądy, myślimy podobnie.
Czasem mam wrażenie jakbyśmy byli wychowani przez tych samych rodziców albo w takim samym środowisku. Jest bardzo duża zbieżność.

Dlatego nawet jak motyle w brzuchu przestaną trzepotac to zostanie to co wyzej. Zostanie dwoje ludzi, którzy widzą świat tak samo.

Nasi partnerzy też nie ułatwiają. Moja zona to nie jest typ dumniej kobiety, która puszcza faceta wolno jak on nie chce z nią byc. Nie jest taka. To kobieta która sięgnie po wszystkie znane jej środki aby mnie zatrzymać. Sama się przyznała że gdy wystąpie o rozwód to zrobi wszystko abym go nie dostał. Zaczęła grać dzieckiem. Uczy go ze jak wracam z pracy to ma łapać mnie za szyję i mówić że mnie kocha. Żona się asekuruje jak moze.

Nie wiem po co to pisze. Chyba jako autoterapia.

Roxann napisał/a:

A Alsoski się chyba obraził

Zajęty pewnie   

Roxann napisał/a:

Szary80 napisał/a:

Zajęty pewnie   

No tak wstępnie tylko do końca maja może

Oby mądrze wybrał   

Szary80 napisał/a:

Roxann napisał/a:

No tak wstępnie tylko do końca maja może

Oby mądrze wybrał   

Oboje wiemy, że nie zrezygnuje z romansu póki kochanka nie zrobi tego.

Annax napisał/a:

Roxann napisał/a:

Oboje wiemy, że nie zrezygnuje z romansu póki kochanka nie zrobi tego.

Jedna z najgorszych metod, jakie istnieją  - czekać, aż kochanka odpuści, by samemu mieć czyste ręce, jakby co.

Ręce może czyste będą ale niewiadomo czy w głowie czysto będzie bo zabraknie tego dodatku w życiu który tak elektryzował od jakiegoś czasu .