Czy romans zmienia rzeczywistość? - Netkobiety.pl

Szary80 napisał/a:

alsoski001 napisał/a:

Ile znacie otwartych związków? Ja - żadnego. Gdybym zaproponował to mojej żonie, to by mnie wyśmiała )
Zreszta kochanka chyba tez

Tak, masz racje Roxann - jestem w fazie powrotu ) Kochanka szaleje, stawia ultimatum jedno za drugim, po czym żadnego warunku nie dotrzymuje.

Wynik minionych dni jest przynajmniej taki, ze ja jestem mniej zaangażowany - potrzebowałem tego całego ćwiczenia aby moc po prostu lepiej określić czego chce. Uważam teraz ze podjęcie decyzji jest nieuniknione (zostaje/odchodzę), ale potrzeba czasu żeby podjąć decyzje w sposób zaangażowany. I to się dokonuje.
Gdybym z kochanka nie pracował - byłoby dużo łatwiej - już byśmy się nie widywali w ogóle. A tak - sprawa się jeszcze ciągnie...

Ciąg dalszy nastąpi

Ty i kochanka jesteście zagubieni i tak będziecie się w kółko gonić. Jak dla mnie nic się nie zmieniło i dalej siedzisz między młotem a kowadłem 

Jacy zagubieni? Po prostu sie boja. Najgorzej ze oboje...

Hrefi napisał/a:

Tak, masz racje Roxann - jestem w fazie powrotu ) Kochanka szaleje, stawia ultimatum jedno za drugim, po czym żadnego warunku nie dotrzymuje.

Ciąg dalszy nastąpi

Hehe. Otwarte związku to są chyba w filmach i kolorowych gazetach. Mnie moja żona to by chyba śmiechem zabiła albo zwyczajnie postukala się w czoło. Podobnie maz mojej kochanki.

Twoja kochanka miota się. Moja też tak miala. Chyba wiele kobiet tak ma.

Trzymam kciuki. Rób tak aby tobie było dobrze i abyś był szczęśliwy lub raczej jak najmniej poszkodowany. No i rób wszystko zachowując godność i elementarne zasady szanowania siebie nawzajem. Naturalnie pisz co sluchac. To chyba mogę podpowiedzieć.

Tutaj pewne rzeczy sie nie zgadzaja:
- rob tak zebys byl jak najmniej poszkodowany
- rob wszystko zachowujac godnosc
- elementarne zasady szanowania siebie NAWZAJEM. Czyli kogo?

Helena36 napisał/a:

Ssszron no właśnie najgorsze jest to, że im dalej tym coraz lepiej wychodzi mi te patrzenie w lustro bez wyrzutów sumienia. Stało się to dla mnie normalnościa, to co kiedyś nie przyszłoby mi do głowy dziś mam na co dzień

Helena36, bo po prostu meza nie kochasz. Kochasz drugiego, a on Ciebie nie.
Moje nudne motto - jak sie kogos kocha, to chce sie z nim byc.
Jesli nie chce z Toba byc, to cierp, ale go odpusc.
I powiedz mu to.

Szary80 napisał/a:

ZielonaKama napisał/a:

Jacy zagubieni? Po prostu sie boja. Najgorzej ze oboje...

Czego kochanka moze sie bac ? Przeciez chce sobie z nim zycie ulozyc tylko On niezdecydowany albo raczej tak jak piszesz.Brak mu jaj.

Dobrze, dobrze. Masz racje. Uschly.

Szary80 napisał/a:

Roxann napisał/a:

Tak, ale nie każdy, szczególnie w fazie trwania romansu, to rozumie.
Mi się wydaje, że Alsoski teraz bardzo by chciał od swojej kochanki usłyszeć to co Hrefi od swojej: "nie oddalajmy się, choćby tylko ze względu na dobry seks, nic więcej".
Tylko na dłuższą metę to i tak nie działa, choć wydaje się mega atrakcyjną propozycją.

I znowu mam takie samo zdanie.
Taka opcja byla by dla niego wysmienita.
Mysle ze z checia nasz bohater wskoczyl by w wechikul czasu i wyladowal na ziemii za 5-10 lat i wtedy zobaczyl by co sobie wybral bo tego co ma teraz juz nie bedzie ale niestety tak sie nie da i co zrobi sie dzisiaj zostaje na przyszlosc.Kazda decyzja niesie konsekwencje i w zyciu nie mozna miec wszystkiego.

To może niech się panowie zamienią kochankami?

Ja obstawiam, że Hrefi znajdzie sobie jeszcze inne kochanki albo pójdzie na Roksy, aby w ten sposób przemienić się w chada ultra alpha który kobiety traktuje jak chusteczki i pozbawi się wszelkich emocji wobec nich. Odkocha się całkowicie, pozbędzie się wyrzutów sumienia i polubi bycie zimnym su*******m. Ja bym tak zrobił.

Twoja kochanka miota się. Moja też tak miala. Chyba wiele kobiet tak ma.

Trzymam kciuki. Rób tak aby tobie było dobrze i abyś był szczęśliwy lub raczej jak najmniej poszkodowany. No i rób wszystko zachowując godność i elementarne zasady szanowania siebie nawzajem. Naturalnie pisz co sluchac. To chyba mogę podpowiedzieć.

Moja rada dla Alsoski.
Chcesz zakończyć relację z kochanką?
Pokaż jej co tu wypisujesz. Dziewczyna się odkocha. Obecnie nie zdaje sobie sprawy, co naprawdę myślisz i czujesz.
Masz na tyle odwagi?

No popatrz... Ile można poświęcić dla własnej wygody. Nawet miłość.

Biały napisał/a:

Ja obstawiam, że Hrefi znajdzie sobie jeszcze inne kochanki albo pójdzie na Roksy, aby w ten sposób przemienić się w chada ultra alpha który kobiety traktuje jak chusteczki i pozbawi się wszelkich emocji wobec nich. Odkocha się całkowicie, pozbędzie się wyrzutów sumienia i polubi bycie zimnym su*******m. Ja bym tak zrobił.

Też tak obstawiam. Tylko ileż tak żyć można i ile można ranić wszystkich dookoła. Wiem, niektórzy tak robią całe życie i im się żyje najlepiej.

Hrefi napisał/a:

Twoja kochanka miota się. Moja też tak miala. Chyba wiele kobiet tak ma.

Trzymam kciuki. Rób tak aby tobie było dobrze i abyś był szczęśliwy lub raczej jak najmniej poszkodowany. No i rób wszystko zachowując godność i elementarne zasady szanowania siebie nawzajem. Naturalnie pisz co sluchac. To chyba mogę podpowiedzieć.

Egoistyczne i bardzo okrutne. Czy Wy w ogóle macie świadomość tego, że druga strona ma uczucia?
Takim postępowaniem można zrobić człowiekowi krzywdę na całe życie. Nie można inaczej? Odejść tak, aby to tą drugą osobę mniej bolało?
Przecież to Wy zostawiacie.

Przecież oni to maja w tyłku . Ważne ze im jest dobrze a jej uczucia ?  Kto się tym przejmuje .

Xymena napisał/a:

Moja rada dla Alsoski.
Chcesz zakończyć relację z kochanką?
Pokaż jej co tu wypisujesz. Dziewczyna się odkocha. Obecnie nie zdaje sobie sprawy, co naprawdę myślisz i czujesz.
Masz na tyle odwagi?

Dobrze napisane Xymena. Oczywiście, że żaden z nich nie ma. Najważniejsze, by oni ponieśli jak najmniejsze straty.

Te dzieci, dla których się tak poświęcają, na pewno będą kiedyś z nich dumne...

Moje nudne motto - jak sie kogos kocha, to chce sie z nim byc.

Twoje dziecko Cię kiedyś odpowiednio oceni. Prędzej czy później.
Zobaczysz, jak to zniszczy go psychicznie.

Szary80 napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Twoje dziecko Cię kiedyś odpowiednio oceni. Prędzej czy później.
Zobaczysz, jak to zniszczy go psychicznie.

Może i tak ale pewnie nigdy się nie dowie co się kiedys działo .

Ale to, że rodzice się nie kochają, zauważy już niebawem. To będzie jego rodzina, której nie będzie lubił. Rodzina bez miłości.

alsoski001 napisał/a:

Helena36 napisał/a:

Alsoski jak u Ciebie ? Czy najgorsze masz już za sobą? Pozdrawiam

Wręcz przeciwnie - zbliża się kulminacja - czuje to. Wóz albo przewóz.

Daj więcej szczegółów bo tez na szpilkach siedzimy.

Szary80 napisał/a:

alsoski001 napisał/a:

Wręcz przeciwnie - zbliża się kulminacja - czuje to. Wóz albo przewóz.

Daj więcej szczegółów bo tez na szpilkach siedzimy.

Była poważna rozmowa i ustaliliśmy deadline na ostateczne rozwiązanie do końca maja

Helena36 napisał/a:

Szary wiem o tym, czuje to, ale nie potrafię tego skończyć. Myślałam, że będę ponad to, ale tak się nie da, ja się poprostu zakochałam. To już ponad rok, chciałabym się z tego obudzić, ale nie potrafię jak on jest obok, a panicznie boję się jego straty...

Jednak wszystkie te nasz historie i odczucia są takie podobne...
Jak się zakochasz - nie ma siły. Czasem okoliczności sprzyjają - dłuższy wyjazd. Ale jeżeli widujemy się często, codziennie, służbowo, czy tego chcemy czy nie, to nie ma siły. Ja chyba czekam aż to się wypali, aż mi zobojętnieje. Autoperswazja.

ktoś się wypowie, nt mojej sytuacji, czy lepiej założyć osobny temat ?

ZielonaKama napisał/a:

Moje nudne motto - jak sie kogos kocha, to chce sie z nim byc.

Motto dla singli, motto dla egoistow, którzy w imię miłości porzucili rodzinę. Gdy ma się zobowiązania w postaci dzieci to sprawa nie jest taka prosta.

"Jak się kogoś kocha to chce się z nim być" - czyli zawsze i za wszelką cenę ? Czy spełnienie twojego motta warte jest rozbicia dwóch rodzin i zabrania rodziców 3 dzieci w sumie ? Bo ja kocham moją kochankę. Znaczy to że wolno mi doprowadzić do takiej sytuacji ? Czy w takim przypadku będę usprawiedliwiony moralnie ? W końcu jak się kocha to się chce byc. Zgodnie z mottem.

Jakie przesłanki kierują Tobą aby twierdzić, że uczucie miłości jest najwyższej wartości? Że jest wyżej na drabinie niż obowiązek zachowania rodziny i opieki nad dziećmi ?

Skąd wiadomo, że miłość to ta wartość w życiu dla której można rozbijac rodzinę ?
Dlaczego miłość jest wyżej warta od odpowiedzialność?

Czy twoje motto o miłości także dotyczy dzieci ? Kocham syna, chce być z nim. Kocham kochankę chcę z nią byc.  Ja się do tego ma twoje motto ?

Ja opowiem jak to wygląda od drugiej strony, czyli kochanka.

Byłem kochankiem mężatki przez około 2 lata.
Dlaczego wszedłem w to?
Nie wiem, wiele powodów - brak okazywania miłości przez rodziców w dzieciństwie, nikt nigdy we mnie nie wierzyl w domu, miałem duzo kompleksów.brak bliskości, tylko 1 znajomość przed romansem, w wieku 30 lat. To oczywiście żadne usprawiedliwienia, bo od początku wiedziałem że ma męża i dzieci.  Przyszła do nas do pracy i po kilku miesiącach, gdy byliśmy na Pan/Pani zainicjowała kontakt na firmowej imprezie. Tak się zaczęło.

Od początku mówiła że odchodzi od niego, nie ze względu na mnie, że zrobi to po komunii dziecka, czyli za około 2 miesiące. Na początku podchodziłem do tego na luzie. Ale pewnie także z powodu tego braku miłości i bliskości w życiu, szybko się zaangazowalem, ona też.

Do sedna. Jak wyglądało jej zachowanie, jak romans zmienił rzeczywistość?
Dużo wyznań z jej strony, że jestem jej pisany, że czuje że spędzi ze mną resztę życia itp. Z drugiej strony po komunii nie odeszła. Była rozmowa że nie wie co robić, nie chce dzieciom robić krzywdy. Do tego łzy płacz i tak co kilka miesięcy. A ja nie potrafiłem powiedzieć stop, postawić sprawy na ostrzu noża.  Nie wiem może się bałem, że jak całe życie, znowu będę sam...

Widywalismy się często, w pracy i dzięki pracy. Wynajalem mieszkanie, poznałem jej młodsze dziecko. Ona moich znajomych. Weekendy tylko były osobno ale w tygodniu to nadrabialismy.
Była bardzo wesoła, dużo żartów, rozmów o nas, planach itp. Z drugiej strony ciągle z nim mieszkała. Co bolało coraz bardziej.
Seks ? Czasem zajebisty, czasem była nieobecna. Gdy przychodziła do mnie rano, często zasypiala ze zmęczenia. Była chorowita, dzieci też. Miewala pojedyncze gorsze dni ale nie zwróciłem na to aż takiej uwagi jak powinienem co pokazała przyszłość.

Tak to trwało niemal 2 lata.  Co kilka miesiecy płacz i rozmowy że ona nie wie co robić. Po około półtorej roku ona i dzieci zaczęły chorować czesciej. Kontakt się ograniczył.  Seks był tylko oralny i to najczęściej z mojej inicjatywy.  Codziennie do siebie dzwonilismy a od tego momentu tel co kilka dni. Podobno uszkodzila aparat.  Kiedyś nie odezwała się 2 tygodnie a potem napisała że córka była w szpitalu. Potem niby opiekowała się babcia męża, psem którego on kupił dzieciom. Sytuacja coraz bardziej nas przerastala...

Nie było nawet kiedy pogadać poważnie, bo jej tel milczal. Zaczęły się smsy że ma dużo problemów i odezwie się jak są radę. W końcu zadzwoniła że przyjdzie do mnie na urodziny. Wtedy chciałem z nią poważnie pogadać. Nie przyszła. Tylko po jakimś czasie smsy o problemach a potem 2 miesiące ciszy. I nagle SMS że przeprasza że ma depresję i czasem tak miewala i nigdy nie była normalna. No wystraszyłem się, chciałem pomóc. Ale nic się nie zmieniało.  Po 2 miesiącach przyszła jak gdyby nic. Pytała czy może wrócić do pracy że tęskni itp. Ale dostała tel że dziecko wymiotuje i poszła. I potem znowu cisza i smsy o problemach. Tak co kilka tygodni. Co jakiś czas pisałem że się martwię, żeby się odezwała. Ostatni SMS przyszedl po prawie roku! i brzmiał "Jutro o 12 zadzwonię i się umowimy". Oczywiście to nie nastąpiło. Dałem spokój, to był ostatni znak życia od niej.

Minęły 2 lata a ja ciągle nie wiem co się stało.
Czy rzeczywiście miała depresję czy to tylko sciema. Czy to wszystko ja przerastalo czy dobrze się bawiła i może mąż zaczął się zmieniać i dała mu szanse.  Może to prawda  i te pojedyncze gorsze dni jakie miała, powinny mi zapalić czerwone światło. A moze to cały czas była gra z jej strony....

Wiedziałem w co wchodzę. Nie opanowalem uczucia i nie potrafiłem tego uciąć po tej komunii. Większość tego romansu żyłem w stresie, będąc częściej nieszczęśliwym. Ale liczącym że w końcu odejdzie, skoro to tyle trwa.
Może u niej ten stres był sto razy większy a może tylko grała..

Nie mogę sobie wybaczyć 2 rzeczy:
1. brak poważnej rozmowy i ultimatum z mojej strony widzac co się dzieje
2. tego że nie wiem co z nia, czy żyje, jak zdrowie. wolalbym mieć czystą sytuację.

Mimo że sporo minęło rozmyślania o zakończeniu mnie prześladuja...

Bo nie mam żadnej możliwości kontaktu, po za pójściem pod jej blok i wyczekiwaniem tam. Nawet nie wiem czy dalej tam mieszka i która klatka ...

Ja to wszystko wiem, masz 100% racji. Próbowałem to sobie tak tłumaczyć poukładać itp. Jak widać slabo.

Od tego czasu zmieniłem pracę mieszkanie, mam pasję, poznaje kobiety a mimo to to we mnie tkwi. Łapie się czasem na tym że przez nią, nie ufam kobietom.

Nie moge odzalowac ze wtedy wszystk8ego jej nie wyrzucilem i pewnie się ludze że teraz by to pomogło.

sobie już wystarczająco nawrzucałem.

po prostu chce by się taka rozmowa odbyła, bo powinna już dawno. i tego sobie nie mogę darować. nie rozumiecie, to trudno

sobie już wystarczająco nawrzucałem.

po prostu chce by się taka rozmowa odbyła, bo powinna już dawno. i tego sobie nie mogę darować. nie rozumiecie, to trudno

Szary80 napisał/a:

alsoski001 napisał/a:

Wręcz przeciwnie - zbliża się kulminacja - czuje to. Wóz albo przewóz.

Daj więcej szczegółów bo tez na szpilkach siedzimy.

Była poważna rozmowa i ustaliliśmy deadline na ostateczne rozwiązanie do końca maja