No to jedziemy....tu będzie ciekawie :) - Netkobiety.pl

Summerka, to nie moja projekcja, bo nie spostrzegam tak Piotra. Odniosłam się do pogardy jaką dostrzegłam u Feniks w jej wypowiedzi. Uważam, że Piotr nie zasłuzył na takie słowa. Ale może nie to miała na myśli.. i nie była to pogarda? Ja to tak odczułam..

Portugalec, sorry za offtop.. Nie wiem co Tobie powiedzieć...

Co do pierwszego akapitu, tak- masz rację, wydaje się że jest bolesna szczerość - choć przewiduje wkrótce że zacznie kręcić. Być może osiągnie jakiś kolejny stan zakochania. Nie wiem, nie znam się.

Co do drugiego akapitu  - gdzieś w kolejnych wpisach już tłumaczyłem tą sytuację z synem, źle to przedstawiłem w pierwszym wpisie. Mea culpa.  Piszesz, ze dzieci nie powinny być wciągane w konflikt...tak?, a czy Ty byś chciał będąc 16 latkiem aby Twoja matka przyprowadziła Ci nowego "opiekuna" a Twojego Ojca poprosiła o opuszczenie lokalu?  No proszę Cię.

Faktycznie, postaram się aby wszystko przebiegło spokojnie, jak piszesz - bez Wielkiego Problemu. Ale, aby tak było dwie strony muszą realistycznie patrzeć a wątpię czy żona obecnie jest na to gotowa.

Czytałem wyjaśnienia, że syn nie użył jakichś mocnych słów, istotne jest dla mnie to, czym była jego wypowiedź w tej sytuacji, a określiłeś ją jako "sprowadzenie żony do poziomu podłogi" i to Ci się podobało. Nawet gdyby to powiedział bardzo kulturalnymi słowami, ale traktując matkę "z góry", to moim zdaniem byłoby karygodne a nie powodem do dumy.

Być może oboje zawaliliście w tej sytuacji z dzieckiem rozmawiając o kontrowersyjnych sprawach w jego obecności (no chyba że jest to istotny element Waszego sposobu wychowywania, to nic mi do tego, bo się nie znam na pedagogice).

Jeśli żona, jak przypuszczasz, nie jest gotowa na realistyczne spojrzenie, to jest to pole do popisu dla Ciebie. Spokojem można dużo zdziałać. O ile ją kochasz i nie zależy Ci na orzeczeniu jej winy itp.
Nie jestem fanem szczerych rozmów jako panaceum na problemy, ale w sytuacji podobnej do Twojej, gdzie wszystko jest jasne, właśnie rozmową i - przepraszam za słowo - renegocjacją statusu naszego związku - najprawdopodobniej załatwiłbym (a raczej załatwilibyśmy) sprawę.

Aha - jako dziecko dorastałem pod opieką ojczyma. Bywało różnie ale traumy nie mam. W naszym przypadku to ojciec od nas odszedł.

Dzieci potrzebuja szczerosci, wspolne wyjscia w sytuacji gdy zona oficjalnie oswiadczyla, ze to juz koniec waszego malzenstwa tylko podtrzymuja w nich nadzieje, ze jednak moze ich swiat sie nie zawali. Gdy zona dzis wychodzila na caly dzien do kochanka to co powiedziala dzieciom? Ze na zakupy wychodzi? Moj mlodszy syn mial troche ponad 7 lat gdy jego mama dostala malpiego rozumu. Uwierz mi, 9 letnie dziecko nie jest slepe i widzi dobrze co sie wokol niego dzieje. Ma starszego brata, z ktorym zapewne rozmawia o sytuacji w waszej rodzinie. Musisz zastanowic sie czego oczekujesz, czy kochasz zone i jestes w stanie zawalczyc o wasze malzenstwo, czy jednak nie widzisz juz na to szansy.
Moim zdaniem, jesli wybierzesz pierwsza opcje to nie uzyskasz efektu stawiajac sie w roli petenta i osoby proszacej o jej otrzezwienie. Pomoc moze wlasnie odwrotne postepowanie, odseparowanie sie i szykowanie do rozwodu. Jesli bedzie potrzebowala pomocy, mozesz jej pomoc o ile nie bedzie to cos kosztem ciebie. No i najwazniejsze, jak by nie bylo miedzy wami masz obowiazek wymagac od synow aby szanowaly matke i oczekiwac wzajemnosci z jej strony.

Piszac  posta mialam na mysli glownie Piotra ale rowniez w przypadku Autora widze zdrade. Ja juz pomijam to ze nie wierze ze do tej fizycznej nie doszlo. Nawet jesli to i tak zdrada emocjonalna  nastapila. Wkoncu to Autorowi zona przysiegala milosc. Spotykajac sie regularnie z tym pierwszym facetem z rozmyslem pozwalala  na to by dochodzilo do rozwoju zauroczenia i nie wazne czy tylke sie calowali czy tez nastapil brzydko mowiac "wsad".  Potem cos sobie z mezem niby wyjasnili i obiecali ze taka sytuacja juz nie nastapi...a nastapila. Czy to nie jest zdrada? Czy zeby cos bylo zdrada musi byc robione w tajemnicy?  Nie wystarczy ze zlamano obietnice, przysiege? Czy jesli emocjonalnie/fizycznie oddaje sie innemu ale mezowi mowie o tym otwarcie to jestem juz usprawiedliwiona? Ja tego tak nie widze. Nawet jesli robie to " na legalu" to jednak zdradzam, zdradzam to cosmy sobie obiecali i nasza wiare ze stanowimy kochajaca sie rodzine.

Przepraszam, zbyt pochopnie się wypowiedziałem sądząc, że piszesz o sytuacji Autora wątku. Przyznam, że nie czytałem historii Piotra nawet  w tym temacie.
Rozumiem Twoje stanowisko.
Dla mnie to nie jest zdradą. Jest zwyczajnie czymś niewłaściwym, czymś złym (niedotrzymanie obietnic), ale do tego, by nazwać to zdradą brakuje mi intencji skrzywdzenia partnera. Nie wiem, czy taka intencja była w przypadku Piotra. Żona Portugalczyka chyba po prostu kieruje się swoim szczęściem, szuka szczęścia. Nie pytając męża o zdanie ale i nie ukrywając... Czy samo złamanie obietnicy jest zdradą, choćby dotyczyło ważnych spraw? Przysięga się też miłość i uczciwość małżeńską. Spotkałaś się kiedyś z jakąś skargą, że "zdradził(a), bo ślubował(a) uczciwość a nie jest uczciwy(a) wobec mnie"? Ja chyba takiego zarzutu nie widziałem, nie słyszałem... A przecież nie znaczy to, że nie ma przypadków braku uczciwości w związkach.
Nie chcę bronić żony Autora, nie wiemy jak to wygląda wg jej wersji. Autor sam wspomniał zdaje się, że też ideałem nie jest i miał swój udział w oziębieniu ich wzajemnych relacji. (Co zresztą jest chyba standardem, być może każdy i każda z nas ma również negatywny wpływ na partnera). Ten Jego wkład jest chyba pomijany, a przecież ktoś, kto zdaje sobie sprawę z tego, że miał wpływ na niedotrzymanie obietnicy przez drugą stronę, powstrzymuje się przed egzekwowaniem obietnicy lub ferowaniem wyroku.
Bardzo przykre jest to, co spotkało Autora, współczuję i Jemu i Jego żonie. Obojgu przydałoby się rozwiązanie jak najbardziej spokojne. Autor zaznacza, że zależy mu na pełnej rodzinie dla dzieci... więc jeśli mieliby być razem to związek otwarty jest rozwiązaniem najprostszym.

cataga,
Pewnie masz dużo racji, żona odczuwała deficyty w związku .
Czy chcesz powiedzieć ze jedynym sposobem na załatanie deficytów jest zdrada ?

raczej na pewno (z tym odwrotem) choć oczywiście zdarzają się wyjątki.
Dla faceta zdrada fizyczna kobiety to - w skrocie - naruszenie ich wlasności. A to, co się dzieje w jej glowie to już ma mniejszą rangę.  Natomiast dla kobiety, gdy facet ma w głowie inną to większy dramat, niż jakby się z jakąś przespał i zapomniał jak się nazywa.

Nie jest, ale ludzie to perfidne i wygodne stworzenia zatem wybierają taką drogę niezbyt myśląc o konsekwencjach.

No to przeczytaj, co nam Autor napisał

Jakoś dziwnie spotyka samych poszkodowanych przez życie fajnych i ciepłych koleżków, którym zupełnie nie przeszkadza, że ona jest zamężna i dzieciata. Znajdują spólny język, bo ona też poszkodowana i zraniona. Oczywiście do niczego nie dochodzi, takie szczeniackie zauroczenie, pierwsze muśnięcia rąk, pierwsze pocałunki. Dziewczyna poczuła wreszcie, że żyje, jest fascynacja i bezpieczeństwo. Ten drugi to nawet lepszy kandydat na tatę niż nasz Portugalec, dlatego dla dobra wszystkich i w poczuciu szczerości komunikuje, żeby nasz Autor wymazał się czarodziejską gumką (w bajce był ołówek) i wybył z mieszkania. Oczywiście dzięki temu wszyscy będą żyć długo i szczęśliwe. Taka ciepła i pełna szczerości bajka. Są tacy między innymi ty, którzy w takie cuś są w stanie uwierzyć.

Witajcie, po-weekendowy update,  tak jak Ela210 napisała, żona zaczęła być nadwyraz aktywna w rozwoju własnym. Zaczęła wspominać o kolejnych studiach, dodatkowych szkoleniach, zajęła się także pewnymi sprawami które trzeba załatwiać "online" ubezpieczenia samochodów, różne aplikacje online itp. To co zawsze było moją działką, ona teraz chce przejmować . Moje wyjaśnienie - w nowym układzie to ona będzie tą osobą, że tak nazwę organizatorem życia takiego wiecie, pozytywistycznego. Z innych "ciekawostek"- zbliżają się walentynki a ona - wypaliła że chce spedzić je z osobą do której wzdycha. Co niesamowite (wszak rozwodu wciąż brak), chciała z nim spędzic noc - bo a, że daleko do domu, że nie lubi w nocy jezdzić samochodem itp. Przyznam, że zirytowałem się tym ale znów zachowałem kamienny spokój i kategorycznie zabroniłem pod rygorem eksmisji następnego dnia. Po 1h  przyznała, że chyba nie przemyślała sprawy do końca i wycofuje się na ta chwilę z tego "słodkiego" pomysłu. Pytam ją coraz częściej - Kiedy się wyprowadzisz? Bo taka sytyuacja ciebie męczy zapewne, a mnie niemniej. Brak logicznej odpowiedzi, a to że do koleżanki pójdzie a to że pokój znajdzie, na pytanie jak to wszystko pogodzi z pracą+opieka nad dziećmi, cisza. I powraca temat , może żebym to ja się wyniósł.
Dojrzewam powoli do sytuacji że zostaję sam z dziećmi a żona będzie przychodzić wtedy kiedy bedzie mogła, coś,co we łbie nigdy mi się nie mieściło - zmierza za pomocą jej pojedynczych słów czy też pomysłów do ucieleśnienia.

ps. nowym czytelnikom teamtu zalecam poczytanie nie tylko pierwszego wpisu ale całej wymiany i moich updatów, po raz kolejny ktoś nie docztał i odbiera pewne elementy nie do konca prawidłowo - mam wrażenie. Ja niestety nie mogę zedytować pierwszego wpsiu

Jak sam widzisz, ona ma większy jest szacunek i poważanie do szafy w przedpokoju, niż do Ciebie.

W zasadzie, to powinieneś zastanowić się nad tym, kiedy ona zdołała Ciebie wykastrować. Po takich tekstach, powinna zostać spakowana i wyekspediowana do gacha w trybie natychmiastowym. Niech maja swoje walentynki awansem...

Lepiej będzie dla Ciebie, jak wyznaczysz jej pory w których będzie z dziećmi, a Ty ten czas zagospodarujesz dla siebie. W sytuacji, gdy nigdy nie Wiesz kiedy ona przyjdzie, nie ogarniesz swojego życia.

Masz jeden z punktów - nie wierzyć w nic co mówi a tylko w 50% co robi... Wykuj to na blachę:)

/.../

Tak jest , masz racje - w pierwszym wpisie jest lista zarzutów a napewno miedzyczasie by coś doszło. przecież wyraźnie pisałem że zdaje sobię sprawe z własnych zaniedbań.  Ty jesteś taka idealna?  Każdy coś czasem robi nie tak, nie oszukujmy się. Ale większość z nas zna, ma jakieś granice.

Cataga,

Masz racje pisząc , ze zdrada nie bierze się z nikad, ze wynika z deficytów w związku (najczęściej ).

Jednak jak mantrę będę powtarzała - decyzja o zdradzie jest samodzielna decyzja, podejmowana przez jedna osobę, a nie jej otoczenie - partnera/partnerkę.
To w podejmującym decyzje o zdradzie trzeba szukać problemu a nie w związku, w partnerze.

Chociaż mam autorowi za złe co najmniej tolerowanie zachowania syna, a pewnie przemilczał to i owo, to jednak nie miało to wpływu na decyzje o zdradzie.
Inna osoba, dojrzała emocjonalnie podjęłaby jedna z wielu możliwych decyzji które nie ranią partnera - do decyzji o odejściu włącznie .
Decyzja o zdradzie zarezerwowana jest dla osób mających problem ze sobą , nie z partnerem.

A to, że ktoś ma problem ze sobą , może deficyty z dzieciństwa nie daje mu prawa do ranienia innej osoby.

Co do zachowania syna - jedno zostało przemilczane - kto może pozwolić sobie na dyskusje dotyczące zwiazku, a tym bardziej na formułowanie żądania wyprowadzki drugiego rodzica z powodu własnego romansu drugiego -  w obecności dziecka ??
O czym to świadczy o takim rodzicu ?
Jaki rodzic włącza dzieci do problemów miedzy rodzicami ?

Wyobrażasz sobie , żeby Twój partner w obecności Waszego dziecka powiedział - wyprowadź się, bo znalazłem sobie nowa , lepsza milosc ?

Ja , oprócz odrazy do takiego ojca, czułabym zadowolenie z reakcji dziecka - typu " to Ty odejdź ".
Dopiero potem wlaczyloby mi się logiczne myślenie , że taka reakcja jest niedopuszczalna.
Błąd . Mogę go zrozumieć ale nie zaakceptować .

Drogi Autorze, zacznę od tego, że zdrada, zawsze jest winą tylko zdradzającego. Różne sytuacje w związku mogą popchnąć do myśli o zdradzie, do chęci zdrady, być bodźcem, ale każdy ma swój rozum i za samą zdradę odpowiedzialny jest zdradzający. Jak dzieje się coś złego trzeba o tym pogadać i próbować naprawić, jak się nie da to rozstać. Zdrada i przemoc  rodzinie to dla mnie dwie rzeczy niewybaczalne w związku. Owszem teraz już wiem, że można żyć z osobą, kora zdradziła, ale jest to zupełnie inna jakość życia, brak zaufania, obawa o przyszłość, brak stabilności.
Nie wiem gdzie został u Was popełniony błąd, jedynie mogę zgadywać, że po pierwszym zauroczeniu, albo żona nie powiedziała Ci czego jej brakowało, albo Ty nie zmieniłeś swojego nastawienia do niej (skoro chciałeś ratować związek, a nie się rozstawać, trzeba było pracować nad swoim zachowaniem, zarówno ona, jak i Ty.)
A teraz kwestia w której wydaje mi się, że mam 100% rację. Od lat pracuje z trudnymi ludźmi, z przeróżnymi problemami, oczywiście trudno być pewnym na  bank i stawiać "diagnozy" przez internet, ale tak jak pisałam wydaje mi się, że mam rację. Mianowicie Twoja żona zawsze chciała czegoś więcej, nie mam zamiaru oceniać, bo nie wiem, czy to była Wasza wspólna decyzja, czy Ty jako silniejsza osobowość narzuciłeś nieświadomie taki podział ról, czy ona dla wygody sama się zapędziła w to koło, ale ona stała się zależna od Ciebie w czasie małżeństwa. Ona zajmowała się dziećmi, ona wyjechała za Tobą i Twoją dobrą pracą za granicę, ona była podporządkowana (nie chodzi mi, ze tłamszona przez Ciebie) i zawsze się czuła słabsza od Ciebie, mniej pewna siebie. Ludzie odkrywają swoją siłę na różne sposoby, niektórzy są po prostu silni emocjonalnie i psychicznie z natury (jak ja) inii tę swoją siłę, albo jej pozory budują na zasadzie porównania z druga osobą. Zobacz, jakich facetów ona szuka- typ biednego misia. Żona chce być w końcu górą, chce decydować, chce się kimś opiekować i być ostoją dla związku. Ona ma teraz okres budowania pewności siebie. Młodszy mężczyzna, adorujący ją, uważający za bardziej doświadczoną, ona odżywa, jej samoocena rośnie. widzisz to przecież po niej, zaczyna uczyć się nowych rzeczy, czuje sie potrzebna. Podejmuje także próby podporządkowania sobie Ciebie, wie, ze jesteś silniejszy, ale ona skoro wzmacnia swoją ocenę próbuje i ciebie sobie podporządkować, nalegając, żebyś to Ty się wyprowadził. Na razie to są delikatne próby, ale z czasem jej siła i wiara w siebie będzie rosła, a wraz z nią będą rosły Twoje problemy.
Co by się musiala stać, żeby wróciła do domu? on by musiał ją kopnąć w odwłok, albo ona by musiała się zorientować, że on ją wykorzystuje (o ile tak jest), ale to już będzie inny związek, bo ona się zmieniła. Nawet jakbyście wrócili do siebie to ona będzie oczekiwać zmiany podziału ról, nie będzie już chciała być ta podporządkowaną,a jeżeli to się nie zmieni to znowu znajdzie sobie biednego misia, którego będzie mogła wspierać i dzięki temu wierzyć w siebie.

Moja rada? rozwód. nie wierzę, że Ty zmienisz swoje podejście do żony i nie wierzę, że ona znowu stanie się taka jak na początku, za wiele już zasmakowała. Poza tym mam mieszane uczucia co do Ciebie i Twojego podejścia, od razu chcesz sobie szukać kobity, to takie trochę usprawiedliwianie się, ona ma kogoś, niby mnie nie zdradziła fizycznie (bo ponoć w to świecie wierzysz), ale ja mam prawo sobie pociupciać na boku. Rozumiałabym takie podejście, gdybyś w pierwszym szoku chciał się mścić i myślał w kontekście zbrodni i adekwatnej kary czyli zdrada za zdradę, a tak to jakoś to tak lajtowo napisałeś. Tak czy siak ja na Twoim miejscu bym się powstrzymała do czasu rozwodu, bo potem ona to może wykorzystać przeciwko Tobie.

Opis zachowania zony nie jest usprawiedliwianiem jej, czy oskarżaniem Ciebie o coś, jest to tylko  próba analizy jej zachowania.

Piotrze tak, jak napisałam, nie miałam na celu usprawiedliwiania żony i jej zdrady, tak samo (co napisałam) twierdzę, ze trzeba porozmawiać o problemach a nie zdradzać. Jasne, że zona jak jej nie pasowało mogła zawalczyć o pozycję w związku, ale mleko sie rozlało i nie ma co gdybać dlaczego tego nie zrobiła.

Zaczęłam się też zastanawiać kto u mnie w związku jest liderem i dochodzę do wniosku, że chyba stety/ niestety ja.No cóż sa plusy i minusy bycia liderem. Uważam, jednak, że najważniejszy jest jeden plus, lider prędzej sobie poradzi w trudnej sytuacji (o ile nie zawsze) niż osoba podporządkowana. Minusem jest cholerne poczucie odpowiedzialności i to, że czujemy się, że na naszej głowie jest wszystko, to od nas oczekuje się decyzji i pomocy, a nam nikt nie pomoże, sami musimy być dla siebie ostoją.
Wolałabym chyba być podporządkowana, ale jakby co mieć siłę odejść i zacząć nowe życie, niestety nie umiem tak bo zawsze uważam, że ja zrobię coś, lepiej szybciej, wolę zrobić coś sama i mieć pewność, że będzie zrobione (kolejna zła cecha lidera, wykańczająca wręcz). Żona Autora to cwaniara, o wiele łatwiej być liderem w związku, gdzie dwoje ludzi pracuje, nie ma dzieci i jest wielkie zauroczenie, jednym słowem prawdziwym liderem człowiek staje się dopiero w obliczu problemów.

Niestety, ale we wszystkich relacjach międzyludzkich występują role i nie jest to tak, że ludzie w związku walczą o to kto będzie Liderem, czasami to jest tak, że osoby się dobierają i od razu znajdują swoje miejsce w związku i są szczęśliwi. Przykładowo u mnie jest tak, ze wiem, że ja jestem silniejsza, emocjonalnie, psychicznie, mam więcej cech społecznych. Mój partner jest ścisłowcem i jest trochę taki odrealniony. Na pewno jest odpowiedzialny i rozsądny pod względem finansowym (mówiąc o większych kwotach pieniędzy), natomiast finanse wiążą sie z podejmowaniem innych decyzji przykładowo, musieliśmy kupić sofę do salonu, on mówi, to może ta, bo mała i tańsza, kolor ok (jest upośledzony kolorystycznie i zdaje sobie z tego sprawę), a ja mu mówię, a nie lepiej kupić tę (droższa, większa i jest możliwość obicie jej w inne kolory) skoro za 2 lata sie wyprowadzamy do większego mieszkania, a Ty akurat w salonie chcesz taki i taki kolor? ta kanapa będzie pasować. Pomyślał i przyznał mi rację, finalnie wydaliśmy mniej niż gdybyśmy mieli kupować dwa meble. Oczywiście zrobiliśmy po mojemu, ale nie dlatego, że to ja wymyśliłam, tylko dlatego, że on wcześniej o tym nie pomyślał, a zgodził sie na moją propozycję bo była racjonalna. To akurat pierdółka, ale dobrze pokazuje, że lider to nie ten co narzuca, tylko ten co ma bardziej perspektywiczne myślenie na danej płaszczyźnie, lider proponuje i czeka na reakcję, oczywiście sa takie osoby, które idą na łatwiznę i wolą, żeby lider wszystkie decyzje sam podejmował, ale to już nie jest związek i wtedy lider będzie narażony w przyszłości własnie na tego typu pretensje, bo Ty mnie nigdy nie słuchałeś, bo ja czuję się jak w pułapce, bo Ty mnie nie doceniasz itp. Wydaje mi się, że nasz układ dobrze funkcjonuje, zresztą,  zazwyczaj sytuacja wygląda tak, że jak mamy coś do zrobienia, to sie pytam, a jak chcesz to zrobić (może być np a jaki chcesz prezent kupić Jankowi na urodziny, albo, jak dzisiaj sprzątamy itp?) on odpowiada, a ja na to- jak mam inny pomysł, a zazwyczaj mam, żeby zaoszczędzić czas, proponuję swoje rozwiązanie, na co on odpowiada no ok, w sumie racja. A jak się nie zgadza w 100% to w części i łączymy nasze podejścia. chyba nam odpowiada taki układ, ja dominuję w życiu codziennym, a on w łóżku i wszyscy są szczęśliwi.

Jak wszyscy są szczęśliwi, to dobrze
Piszę, bo po forum mam taką refleksję:
Cżęsto gęsto ktoś dla świętego spokoju nie mogąc dogadać się z partnerem odpuszcza.. A potem zdziwienie, że ma inne życie- albo ciche, albo głośno i z łoskotem urywa się z łańcuchem..
Mężczyżni widzą mniej kolorów, prawda--  ale upośledzeniem bym tego nie nazwała..

uważam, że związek partnerski polega między innymi na podziale obowiązków, raczej nie ma sensu zeby np dwie osoby zmywały naczynia w tym samym czasie i tak samo jest  w innych kwestiach. Decyzje sie podejmuje wspólnie, ale czasami jest tak, ze ktoś ma lepsze pomysły i tyle, zresztą, ja sama powiedziałam facetowi przy okazji jakiegoś tam zagadnienia, to co mam koordynować jak zawsze?- tak- ale wiesz, zeby potem nie było, że kiedyś mi powiesz, ze ja na Tobie coś wymuszam i robisz to co ja chcę- nie, tak jest dobrze. Wiadomo, że ja tez mam refleksje nad naszymi relacjami, dlatego zawsze wolę sie dopytać, czy takie rozwiązanie odpowiada drugiej osobie- zawsze mówię,że  grunt to rozmowa.

Co do kolorów, to nierozróżnianie fioletowego od granatowego, ale jasnozielonego, od jasnoniebieskiego to już takie lekkie upośledzenie w tej kwestii

Tu masz rację, błedy popełniają obie strony- dobrez że zdajesz sobie sprawę. Ale też cenna obserwacja- Twoja żona nie dostrzega Twoich emocji, pomija je, żyje w swoim świecie-- wbrew pozorom to środek znieczulający dla Ciebie. Byłoby Ci ciężej, gdybyś teraz dostrzegł, jak jest wspaniała i empatyczna...
A lada moment coś się w Tobie zamknie dla niej na zawsze.
Bo zamyka nie z powodu wykrycia romansu, tylko z powodu zachowania po..
.A podejrzewam, że może zechcieć wrócić..

Dobre

Rozumiem, że wasze rodziny wiedzą o sprawie.

Daj jej nie przekraczalny termin wyprowadzki i niech spada, a u gacha nie mieszka bo?

Dlaczego dobre?
Znam takich, ktorzy potrafili.
I sa moze nie przyjaciolmi, ale dobrymi znajomymi.
Rozmawiaja ze soba przyjaznie I z troska.

Niektorym nie miesci sie to w glowach. To straszne, poniewaz na wojnie rodzicow najbardziej cierpia dzieci.

A nie, jak z dystansem to wszystko traktujesz, to masz racje, to sie rozumie;)
Temat mi mowi, ze malo Ci smutno. Moge sie mylic oczywiscie.
Kocha Ciebie?
I Jego? Hmm. Ale Ciebie z dystansem pewnie?

Nie no jasne , jeszcze mi karz w jakiąś deprechę popaść i musi mi być mega smutno.

Czy kocha mnie? to Ty mi napisz jak jest -  ona tak twierdzi...a czy z dystansem,mam to gdzieś już.

Chyba lepiej mieć dystans niż popadać w depresję? Poza tym ciężko wywnioskować z postów czy komuś smutno, czy nie. Dostajemy tylko tyle informacji, ile ktoś chce napisać.

Trudniejsze do zrozumienia, ze chodzisz po różnych wątkach i komentujesz nie dylematy autora, tylko moje wypowiedzi.. Znajdź sobie inny obiekt wątpliwego zainteresowania. Dziękuję.