Czy jestem z toksycznym mężczyzną ? Czy to ze mną jest coś nie tak? - Netkobiety.pl

beckett , nie chce sie skompromitować, ale chcialam mieć silnego faceta. W poprzednim związku wydaje mi sie, ze to wręcz ja dominowałam. Podobało mi sie to, ze  on potrafi mi powiedziec co mu nie pasuje i nie zgadza sie na wszystko, nie ulega. Większość facetów jest dla mnie sztucznie miła i nie mówią mi co jest nie tak, schodzą mi z drogi - przynajmniej takie odnosze wrażenie. On mnie traktował (na początku) normalnie co mi sie podobało - nie prosił o moje względy.
No dobrze to teraz głupie pytanie, jak odbudować swoją samoocenę ? Nigdy wysokiej nie mialam .. dlaczego ? Napisze to co przychodzi mi do głowy. Od małego chodziłam do klubu sportowego, w którym traktowali mnie jak kogoś gorszego. Często sie ze mnie śmiali i czulam sie mało lubiana, mysle, ze te wydarzenia mogły mieć wpływ na mnie.I I czasem dalej czuje sie gorsza od innych tak szczerze. Jezeli chodzi o sytuacje w domu za dzieciaka raczej miałam lepiej niż teraz (poza zmuszaniem w uczestniczeniu w zajeciach sportowych o których pisałam wyzej). Rodzice nie są rozwiedzeni, ojciec jest wedlug mnie od jakiegoś czasu toksyczny. Alkoholu żaden z rodzicow nie nadużywa, kiedys ojciec pił co jakis czas ale nawet tego nie pamietam.. tylko tyle, ze był wtedy bardzo miły. Nie był wybuchowy ani zły , wrecz przeciwnie (upijał sie zawsze na wesoło) - alkohol u nas nie jest zle kojarzony. Nigdy w rodzinie nikt nie zachowywal sie po nim toksycznie. Nawiązując jeszcze do mojego ojca jest to osoba bardzo impulsywną - moj juz ex czasem mi go przypominał, wtedy chcialam konczyć znajomosc. Ojciec jest bardzo nerwowy, potrafi wyprowadzić go z równowagi wszystko, czasem mam wrażenie jakby robił awantury specjalnie byle by sie na kimś wyładować. Ogólnie duzo by pisac, w kazdym razie ja ojca po tych wszystkich sytuacjach traktuje jak powietrze. Czy on moze mieć wplyw na moją samoocenę? Na pewno jakiś wpływ to ma ale pytanie czy to głowny powod. W dzieciństwie tak nie bylo, jest taki od 3 lat jakos.

Wiesz Kwiatuszku ja podobnie jak ty podświadomie od dłuższego czasu się przygotowywałam na rozstanie takie raz a dobrze. Pewnie właśnie dlatego przez ostatnie pół roku tych rozstan krótkich bo krótkich było trochę.. Właściwie to non stop. Właściwie jak tak sobie przypomnę to więcej czasu nie byliśmy razem niż byliśmy.  I też dlatego może nie jest mi aż tak ciężko bo przyzwyczaiłam się trochę do jego nieobecności.  choć w głowie jeszcze galaretka zamiast mózgu, jestem zdeterminowana. I wierzę że mi się uda.
A to że szkoda życia...  Oczywiste i tyczy się także Ciebie
Pasuje mi tu jak ulał cytat że "trzeba wiedzieć kiedy że sceny zejść".  Ja się tej sceny trzymałam zębami i pazurami. I wyszło na to że zostałam bez zębów, pazurów z galaretą zamiast mózgu. Sama sobie zafundowalam takie halo i sama sobie jestem teraz winna żeby się z tego wygrzebać. Ale mogę śmiało dodać że już się nie czołgam. Może już jestem na kolanach i staram się stanąć na nogi. A potem już tylko korona na głowę cycki do przodu i w drogę... Bez oglądania się za siebie.
I obym taka mądra była za tydzień, dwa i dalej, amen

Dziewczyny nie rozmyślajcie za dużo o tym, co było - skupcie się raczej na tym, co przed wami. Realizujcie swoje plany, rozwijajcie się. Z czasem odbierzecie profity ze swojej pracy, odzyskacie wiarę w siebie i swoje możliwości - staniecie się pewniejsze siebie.
Życie jest zbyt krótkie, aby być nieszczęśliwą.

Beyondblackie, Być może mój ojciec był akoholikiem - jak pił to potrafił przez dwa dni siedzieć, miesiąc przerwy i znowu to samo. Ciotka tzn jego siostra to samo- tylko u niej trwa to do dziś i po kilka dni. Mój ojciec od co najmniej 5 lat juz nie pije, jedynie w wakacje na urlopie. Nie pamietam czy wtedy między piciem był agresywny, naprawdę nie przypominam sobie jaki był dla mnie w dzieciństwie. Jedyne co przychodzi mi do głowy to zmuszanie mnie do sportu. Jak tak pomysle teraz i patrze sie na swoją matkę to widze w niej moje zachowania które były teraz. Mianowicie schodzenie mu z drogi, branie winy na siebie i obwinianie mnie. Gdy np. ojciec zrobił mi awanture przed świetami (powiedział jej dzien wczesniej, ze to zrobi aby mnie zniechęcić do czegos) bardzo sie z nim pokłocilam. Moja mama stwierdziła, ze nie powinno tak być ale duzo winy leży po mojej stronie, dlaczego? bo przecież ja go prowokuje ! Przy czym staram sie robić co mi powie aby mieć spokoj, nie wdawać sie w dyskusje - jak milcze często jest wtedy gorzej. Teraz tak to wszystko pisząc relacja z nim bardzo przypomina mi relację z moim byłym. Wracając do ojca - od jakiegoś czasu ma problemy ze zdrowiem, zauwazyłam ze gdy zle sie czuje to w domu są ciagle o coś awantury, natomiast gdy czuje sie całkiem dobrze to wszystko jest ok i ma dobry humor.

Co do mojego ex to caly czas powtarzał mi, ze ma silny charakter, jest inny, ma swoje zasady itd. Mydlił mi oczy a ja ślepo wierzyłam, ze widocznie tak jest.
To wszystko co mówił, opisywał sprawiało, ze rzeczywiście myslalam o nim w ten sposób. To jak traktuje inne osoby, czy potrafi bez problemu zakonczyc z kims kontakt, to ze potrafi byc konkretny i oczekuje tego samego.

To teraz pojawia mi sie w głowie pytanie jak sie z tym uporać ? Zapisać sie do psychologa ? Jakoś srednio mam ochote w dodatku na róznych "specjalistów' mozna trafic. 
Z drugiej strony jak tylko zauważyłam, ze jest czasem agresywny jak moj ojciec to zakonczylam z nim kontakt, ale wrócilam po jakims czasie bo jednak uczucia zwyciężyły, myslalam ze kazdemu sie zdarzają gorsze dni - on sie tez tak tlumaczyl. 

Nigdy nie mialam w planach podniesienia swojej samooceny poprzez zwiazek z męzczyzną.

Wróciłam bo wtedy jeszcze on był normalny. Wiadomo jakies małe nieporozumienia jak to w kazdej relacji, ale nie bylo to jeszcze toksyczne. Dopiero gdy wrócilam, dowiedzial sie ze czuje do niego duzo to wtedy sie wszystko zaczęło. A wymówkę miał taką, ze przez moje zakonczenie tego na krótki okres on sie zmienił i przez to są takie sytuacje.  W każdym razie ja naprawdę nie chcialam kłotni czy awantur - odsuwałam sie od niego wtedy wręcz. Nie chciałam aby budził we mnie silnych emocji, chciałam czuć sie stabilnie, wręcz starałam sie robić wszystko aby było miedzy nami dobrze.
Klio spokojnie, po prostu czuje sie troche dziwnie z myslą o terapii.  Musze to wszystko przetrawić i pomyslec nad tym. Troche sie boje. Dlaczego neguje ? Bo wiem jak to jest gdy szukam specjalisty od czegoś, ide do kilku, każdy mówi co innego i dalej problem jest.
A mam jeszcze jedno pytanie, czy powinnam w takim razie jak najszybciej wyprowadzić sie z domu i odciąć sie od ojca?

I w taki sposób pojawiała się dysproporcja, która rosła z czasem trwania tego związku. Rozwinęła się relacja zależna, w której Ty próbowałaś zasłużyć na jego miłość, rezygnując ze swoich potrzeb, całkowicie skoncentrowałaś się na zaspokojeniu jego potrzeb - żeby tylko było dobrze.
Czyż nie tak, jak w dzieciństwie, kiedy to starałaś się za wszelką cenę być najlepszą w zawodach sportowych, aby zasłużyć na uwagę ojca?

To co napisałaś jest straszne
Wynika, że ma skłonności psychopatyczne, bo znęca się nad Tobą z pełną świadomością. Do tego zdecydowanie mocne zaburzenia psychiki. Jedyną opcją jest zakończenie natychmiastowe relacji. Będzie Ci bardzo trudno, bo już w tym jesteś, a toksyczna miłość, to jeden z mocniejszych narkotyków.
Rób małe kroki, założenie według swoich możliwości.
Spróbój się odciąć na jakiś czas, dzień, dwa, tydzień, miesiąc. Zero kontaktu.
Ale gdy on to zobaczy, to nie odpuści, więc bądź czujna i wytrzymała.

Jesteśmy parą po toksycznych związkach, która jest szczęśliwa. Z chęcią pomożemy. Dasz radę

kwiatuszek wianuszek, przeczytaj, to co ci dziewczyny pisza, zastanow sie nad soba, idż na terapie, bo wiesz.... ja rozumiem,że mozna poznać pana Toksyka- ale zdrowe kobiety momentalnie wyplątuja się z takiej znajomości, ktra nawet NIE MA szans wtedy przejść w zazylośc. A ty- Nie ufasz własnym odczuciom z ciała
musisz uważać na slowa przy panu, z ktorym zaledwie rozmawiasz przez telefon, , z ktorym nawet nie mieszkasz( i chwała bogu,że nie mieszkasz)
pan manipuluje toba, oskarża cię o to,że tylko ty jesteś ta zła, al mimo tego, nadal z toba jest... no biedulek, poswieca się zapewne, co ( sarkazm)
zdrowyy czlowiek, jak widzi,że muzle w jakiejś relacji, to nie pyta sam siebie i innych , co ja mam czuc, tylko ucieka od relacji , w kotrej -
wiecznie musi sie tlumaczyc
wszystko jest zle z jego strony
a druga osoba wpoędza go w poczucie winy
idz na terapię, bo znow przyciągniesz kolejnego psychola, do ktorego bedziesz usilowała sie dopasowac i pytac, co zrobilam nie tak

Miałam tę dość podobną sytuację, która zakończyła się szczęśliwie rok temu Mój "partner" był Włochem i byliśmy razem półtora roku. Wtedy nie wiedziałam, że pisanie z "koleżankami" jest rzeczą nienormalną, a tak bardzo wmawiał mi, że to ja jestem chorobliwie zazdrosna. Uwierzyłam mu i postanowiłam jakoś wyluzować. Jednak przyłapałam go na gorącym uczynku, gdy przypadkiem zauważyłam go romansującego z jedną z "koleżanek". Śmiał się i powiedział, że to jego najlepsza przyjaciółka. Zobacz, kochane dziewczę jak ja, jak facet potrafi manipulować dobrze Dostałam wtedy kopa od życia, ale tak porządnego, że musiałam pozbierać się po pół roku. Ale z drugiej strony to życie zlitowało się nade mną, bo szybko spotkałam odpowiednią osobę i to ona dodała mi skrzydła.
Bardzo Cię proszę, autorko, uważaj na wszystko z jego strony, zanim przejmie kontrolę nad Tobą.

Ja nie uważam żeby jak napisała jedna z osób powyżej odcięcie się nic nie dało. Ja się odcielam kilka dni temu i widzę już po kilku dniach że dało mi dużo..No chyba że chodziło tam o samo odcięcie.
Weszłam dzisiaj tutaj zobaczyć Kwiatuszku jak się masz i czy aby czasem się nie złamałaś-jeśli nie to gratuluję, silna z Ciebie babka.. Leć do przodu,myśl o sobie, planuj kolejny dzień abyś wstając rano nie miała poczucia bezsensu.  trochę czasu i będzie dobrze. Ja czekam aż się trochę podniosę i dopiero wtedy pomyślę o terapii. Na razie chyba dobrze mi zrobi odcięcie się od problemu. Nie ukrywam jest to w pewnym sensie komfort psychiczny.

Akurat chodziło o odcięcie sie od ojca, przez którego prawdopodobnie podświadomie wybieram takich mężczyn. Mam sie dobrze, nie płacze i staram sie nie mysleć o nim. W sumie to nawet nie ma o czym, nie chce sie nakręcać i analizować wszystkiego. Poukładałam sobie tylko w głowie na co zwracać uwagę gdybym spotkala znowu takiego człowieka. Gdy dojde do siebie pomysle wtedy o terapii.
Wiecie co, nie mam pojecia dlaczego pisałam, ze nie potrafie od niego odejść. Może myslałam, ze tak bedzie ale jest zupełnie inaczej. Chyba te wszystkie sytuacje, w których było mi cięzko gdy mnie obwiniał albo mu coś nie pasowało we mnie,  sprawiały, ze moje uczucia bardzo gasły. Chyba po prostu proces "odkochiwania" zaczął sie juz dawno we mnie, gdzies juz w głowie od jakiegoś czasu mialam zakodowane zakonczenie tej relacji. W każdym razie czuje sie dobrze, nie szukam z nim kontaktu i staram sie nad tym nie myslec Oby mi to ułatwił i nie pisal ani nie przyjezdzał pod dom

Też kiedyś tkwiłam w takim "związku". Poznałam tego faceta przez internet i wyglądało to identycznie jak u Ciebie. Nie trwało to może tyle czasu ale było wykańczające psychicznie. Sprzeczki były co chwile,zazwyczaj przez smsy,też wiele razy przeczytałam "żegnaj, po tym jak się zachowałaś" itd. itd. Chciał mnie sprawdzać czy nadaje się na jego kochankę.....istny koszmar. Jak teraz sobie o tym pomyśle to jest mi żal samej siebie. Byłam głupia i naiwna. Wydawało mi się że jestem zakochana i że on też jest zakochany. Skończyłam z tym tylko dzięki mojemu obecnemu mężowi, starał sie o mnie i przekonał do siebie. Ja wiem że tylko tak łątwo mi się pisze ale skończ z tym bo szkoda Twojego czasu, zdrowia i nerwów. Życzę odwagi i wytrwałości:)

Kwiatuszku, masz to wszystko na własne życzenie.
Nawet pisząc mu, że nie życzysz sobie kontaktu z nim - natychmiast pokazujesz swój brak konsekwencji, bo jednocześnie wdajesz się z nim w smsową korespondencję, odczytujesz jego wiadomości i kontaktujesz się z nim telefonicznie.
Więc co tak naprawdę dajesz mu do zrozumienia ?
Że z Twojej strony to tylko takie gadanie, którego nie trzeba traktować poważnie.
I tak koło się zamyka, a Ty wracasz do punktu wyjścia, w którym czujesz się mało komfortowo - i nic w tym dziwnego.
Nie zmieniając swojego postępowania, nie masz szans zmienić niczego w swojej sytuacji.

Kwiatuszku czytając Twoja wypowiedź, miałam wrażenie jakbyś opisywała po części i moje życie. Jeśli teraz już zrobiłaś krok w dobrą stronę to nawet jeśli koleś Ci znowu zacznie mydlić oczy, nie wierz w to.
I uważaj na kolejne związki, bo niestety będziesz miała tendencję do powielania tego samego błędu, nawet nieświadomie.
Mój poprzedni związek trwał około 1,5 roku. I tak jak U Ciebie, facet zrzucał winę na mnie za wszystko, nawet na swoje niepowodzenia życiowe. Zawsze byłam pewną siebie i twardą osobą, a ten związek spowodował, że czułam się do niczego. A co gorsza uwierzyłam, że to moja wina. Dopiero jak uslyszalam coś bardzo dosadnego w swoim kierunku to coś we mnie pękło, wstąpiła mega złość i wykrzyczałam dla kolesia wszystko oraz skończyłam związek. Szybko się podniosłam przez jakiś czas byłam sama.
Po jakimś czasie poznałam kogoś, na początku było super ale po jakimś czasie zaczęło się wszystko powtarzać. Minęło 2 lata a mi jest ciężko się z tego uwolnić, nadal w tym tkwię.
Jak widzisz wiele osób ma taki problem jak Ty. Trzymam za Ciebie kciuki, i jakbyś chciała pogadać to zapraszam

Bardzo Ci współczuje, ze trafiasz na takich mężczyzn. Powiem Ci tak, czytałam troche o psychopatach ale tez wiele osob radziło mi tutaj dobrze - tacy ludzie jak moj ex wybierają osoby słabe, z niską samooceną, którymi łatwo manipulować - zwróć uwage na to co pogrubiłam. W dodatku sama na własnym przykładzie piszesz "I uważaj na kolejne związki, bo niestety będziesz miała tendencję do powielania tego samego błędu, nawet nieświadomie.", wiec wychodzi na to, ze przyciągasz rowniez takich męzczyzn ;/ Nie wiem czy czytałaś caly mój wątek - ale może warto. Jezli chodzi o mnie bardzo możliwe, ze przyciagam takich typków ze względu na sytuacje jaką mam w domu, a mianowicie mojego ojca, który również jest toksyczną osobą. Także jak bedziesz miala czas i ochote poczytaj troche wyżej, zwróć uwagę na posty Klio . Myslę również o terapii, może tez nad tym pomyśl ? Trzymaj się

Feniks35, juz było w tym ostatnim smsie, ze dobrze, ze go zablokowałam i to koniec bo jestem niedojrzała emocjonalnie jak jego ex.. a on nie ma zamiaru mnie wychowywać Ale starałam sie zachować spokój i go nie prowokować. Boje sie, ze bedzie mnie nachodził albo posunie sie jeszcze dalej i cos mi zrobi.
Troche mnie zmartwiłaś tym, ze to jeszcze nie koniec .. wydawało mi sie, ze skoro ja jestem ta zła i taka beznadziejna, ze nie chce ze mną być to sobie odpuści..

Jesli chcesz sie go pozbyc to nie wchodz z nim w zadne polemiki. Nic nie tlumacz, nie bron sie, nie wkazuj jego win itp bo jeszcze bardziej go tym prowokujesz do tego zeby Ci chcial udowodnic ze to nie on a Ty jestes winna zla i glupia. Najlepsza metoda to udawac "trupa" czyli byc maksymalnie niedostepna a jesli juz sie zdarzy ze sie gdzies spotkacie to zero emocji tych negatywnych czy pozytywnych, jakbys byla totalnie wypompowna z wszelakich emocji, chora zmeczona nieobecna myslami. Psychofag zeruje na ofierze dopoki moze z niej wysysac energie, dopoki widzi ze jego zabiegi wywoluja jakis skutek. Gdy ma przed soba kukle, manekina z ktorego nic sie juz nie da wycisnac szuka innego "dawcy" energii. Mnie przed wieloma laty "moj" psychofag zostawil w spokoju gdy uwierzyl ze mam depresje, ze sie lecze i wszystko mi zobojetnialo.Nie bronilam sie juz przed jego pretensjami nie robilam wyrzutow. Kompletnie nic. Ktoregos dnia stwierdzil ze faktycznie nie jestem juz ta osoba ktora znal. Dopoki toczylam z nim dyskusje, awanturowalam itp to wracal jak bumerang. Dzis wiem ze poprostu wysyslal ze mnie wtedy jeszcze co sie dalo a moja rozpacz gniew smutek go nakrecaly. Gdy uwierzyl ze serio juz nic nie wycisnie ze mnie bo zostala  juz tylko "powloka" a nie czlowiek to sie odczepil.