Czy można nauczyć się empatii? - Netkobiety.pl

Co do roznych powodow pomocy to chyba mam podobne zdanie do Wielokropka. Jesli wyobrazimy sobie sytuacje, lezy czlowiek na chodniku, nieprzytomny, ludzie go mijaja, ale w koncu ktos podchodzi, pomaga, dzwoni po pomoc, to czy ten ktory zadzwonil jest bohaterem i dobrym czlowiekiem, czy to ci ktorzy nie zrobili nic sa zlymi ludzmi pozbawionymi empatii, czy moze ten kto zadzwonil zrobil to co powinien byl zrobic, cos co tak na prawde powinno byc traktowane jako obowiazek, a nie jako przejaw dobrego serca i bohaterstwa?

A z drugiej strony ten kto dzwonil na pogotowie z powodu ludzi ktorzy prawdopodobnie lezeli bo za duzo wypili ten wie jakie sa z tym problemy, bo co kogo obchodzi pijak prosze dzwonic na izbe, toz to nic ze jest 35 stopniowy upal, czlowiek lezy na otwartym sloncu, nie odpowiada, jest to z pewnoscia sytuacja z narazeniem zdrowia i zycia, ale dyspozytor bedzie sie zastanawial czy to wyslac karetke bo to pewnie tylko pijak...
Byc moze to cukrzyk, a moze i faktycznie pijak, ale ten pijak tez czlowiek...

Uwazam ze w niektorych sytuacjach mamy obowiazek dzialac, ba nawet czasem i prawny, bo mamy obowiazek pomoc kiedy ktos lezy nieprzytomny, mamy obowiazek ratowac zwierze ktore wpadlo nam pod kola, ale iluz tego nie robi? Ja nie przejde obojetnie, a wiecie dlaczego? Nie to nie jest absolutnie zadne bohaterstwo ze zadzwonie po karetke, to jest obowiazek i na Boga jak Ci ktorzy tego nie robia moga potem spojrzec w lusto?

Pomaganie w wypadku? j. w. to ludzki obowiązek, chyba więcej empatii można okazać (po upewnieniu, że ktoś już udziela pomocy, w przeciwnym razie samemu trzeba) odjeżdżając sprawnie z miejsca, nie korkując drogi, ani nie prowokując kolejnej stłuczki.

Na pewno reagowania na osoby chore/dziwnie zachowujące się na ulicy wymaga odrobinę wyczulenia na takie sytuację. Czy jest to kwestia empatii? Nie wiem, trochę tak, ale nie musi. Czytałam kiedyś książkę o zachowaniach w tłumie, psycholog opisał autentyczną sytuację, gdy bandyta w środku dnia, na ulicy ścigał swoją ofiarę, kobieta kilka razy się wyrwała oprawcy, była zakrwawiona, wzywała pomocy... wszyscy się gapili i nikt nie zareagował, BO jeden myślał, że inni to zrobią, inny się śpieszył, jeszcze inny myślał, że może to jakiś żart, każdy miał swój powód zakładając, że skoro jest tylu świadków, to ktoś reaguje. Gdyby był tylko jeden światek, świadomy tego, że tylko on może podjąć działanie, to większe byłoby prawdopodobieństwo skutecznej pomocy.
Myślę, że w tłumie działa inny mechanizm psychologiczny.

Tzw. psychologia tłumu. Niestety w takich sytuacjach wiele osób patrzy na innych, samemu bojąc się zareagować i "wystawić".

Kilka tygodni temu, koło północy, sąsiadka mnie obudziła.
Wie, że jestem byłym gliną. Powiedziała, że na trawniku w parku leży jakiś mężczyzna. Może chory?
Dlaczego nie powiadomiła pani pogotowia ratunkowego, policji lub miejskich strażników? - Ja z kolei, spytałem.
Bo, wie pan, może on pijany tylko, a zimno jest i może zamarznąć.
Wiadomo - poszedłem na miejsce, sprawdziłem puls -żył ten mężczyzna. Z ostrą wonią trawionego alkoholu w oddechu, a po obudzeniu, agresywny. Bo obraził się na sposób mojego działania. Mimo, że wychłodzony był znacznie.

Przepraszam, że nie na temat może, ale - przy okazji, że się tak wyrażę, najlepszym sposobem, by przywrócić przytomność zamroczonej alkoholem lub przedawkowaniem narkotyku albo psychotropów (amfetamina do nich należy i jej pochodne) osobie,  nacierając - bardzo mocno, małżowiny uszne.
Ból jest taki, że każdy/każda się obudzi, ale z pretensjami jednakże.
Oczywiście stan takiego człowieka musi być w miarę dobry, bo przy głębokiej zapaści to nie będzie skutkować przecież.

W każdym razie, powiadomiłem pogotowie - zastrzegając jednocześnie, by nie tracili czasu na wymianę wiedzy o kompetencji własnej lub policji.
Na to drugie, zawsze jest więcej czasu później.
Policja okazała się niezbędna następnego dnia, bo w szpitalu stwierdzono u niego obrażenia wewnętrzne.
Tak więc, mimo mojego pośrednictwa, sąsiadka "wmieszała się" w to zdarzenie.
I dobrze, bo gość nie dożyłby ranka.
Chcę powiedzieć, że ludzie mają w sobie empatię i potrafią wyobrazić sobie skutki pozostawienia bez pomocy osoby, o której ma się negatywne zdanie, bo pijak i złodziej to jest - na przykład. Bądź, zdaniem zbyt dużej liczby naszych rodaków,  niepotrzebny nikomu - bezdomny.
Niestety, ludzie często wstydzą się tej "słabości", by ich nie wytykano palcami w naszym znieczulonym otoczeniu. Albo "ciągano" po policjach, prokuraturach, etc.

Co do pytania, o nietrzeźwych, to chyba nic się nie zmieniło w mojej miejscowości od czasu, gdy odszedłem z służby.
Zawsze była jedna cela - "wytrzeźwiałka".
Tyle, że - jeśli można, odwozi się delikwenta do domu. Albo przytułku, gdy bezdomnym jest.
Z "prośbą" o przybycie do komendy policji o odbiór mandatu karnego lub poddania się przesłuchaniu przed wnioskiem o ukaranie do sądu.

I tak we dwie zacietrzewiamy się w fochu

Ojejku, czasami mam wrażenie, że już niemal wszystko na świecie przebadano i zweryfikowano eksperymentalnie
Odnośnie powyższego radzę poczytać o rozproszonej odpowiedzialności https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Rozpros … dzialności
Może wtedy znajdziecie w sobie odrobinę empatii dla tych, którzy nie pomogli, bo ulegli wpływowi tego mechanizmu

A pewnie, że nie.

No tak empatia nie tylko dla dobrego, lecz i zlego reagowania, nie no ja poniekad umiem sie wczuc w tych ktorzy nie pomoga, czasem tez moga sie bac o wlasne zdrowie czy zycie, w koncu nie wiadomo czy nas taki bezdomny czyms nie poczestuje a nie zawsze mamy w torebce maseczke, rekawiczki zeby sie odizolowac. Wiem ze mozna sie bac, spanikowac, ja nie twierdze ze kazdy z tych ludzi jest zly, ale mimo wszystko spora czesc jest po prostu obojetna tak o.

Mamy tez prawo tracic zaufanie, pamietam jak podeszla do nas kobieta z pieskiem, mowila ze zbiera na lekarstwa dla niego bylam sklonna w to uwierzyc, piesek byl juz starszy, a tu podbiegla corka tej kobiety proszac zeby absolutnie nie dawac jej pieniedzy bo zbiera na alkohol na ten moment byla jednak trzezwa i wiarygodna.

Dokładnie. Po co zarzucać ludziom złą wolę czy obojętność i wołać o pomstę do nieba.
Ludzie są TYLKO ludźmi, co znacza, że mają w sobie potencjał do czynienia i dobra, i zła. Wszystko jest kwestią wyborów, a że czasami ulegamy pewnym niechcianym mechanizmom nie ma nas usprawiedliwiać, ale chociaż obudzić odrobinę zrozumienia dla ludzkich słabości.

tremy??? nie, raczej efekt stada baranów i wygodnictwa. Kiedyś próbowałam dobudzić gościa na przystanku, po chwili dołączyli się inni młodzi ludzie i też próbowali go obudzić, a potem zadzwoniliśmy na pogotowie. Nie wiem, czy gdybym nie zareagowała, to oni by to zrobili, czy nie zauważyli gościa, może byłoby tak jak w przykładzie Excop - sąsiadka zaniepokoiła się, może się bała, ale zwróciła się do faceta, który wiedział, co robić.

Nie wiem, czy była to trema, czy bardziej jakaś złość na siebie, nauka na przyszłość. Kiedyś wracałam samochodem, był wieczór, fatalne warunki na drodze, ja już trochę zmęczona, ale skupiona na prowadzeniu. Trochę dziwiłam się, że komuś w takich warunkach się śpieszy, że musi wyprzedzać. Za jakiś czas dojechałam do nich - zderzyli się z samochodem z naprzeciwka. Oczywiście wysiedliśmy, okazało się, że już jacyś inni kierowcy zajęli się, wezwali pogotowie. Nie było masakry, chociaż gość miał strzaskany bark. Zdałam sobie sprawę, że nie wiem gdzie jestem - gdzieś za Wyszkowem. Oczywiście gdybym miała wezwać pomoc, to poradziłabym sobie jakość, sprawdziłabym na nawigacji, ale czasem nawet takie głupoty są istotne, wydłużają czas zawiadomienia pogotowia.

To już kwestia opanowania emocji w kryzysowej sytuacji i doświadczenia - jak by nie było. Ważne że źródło potrzeby działania nie wyschło po drodze.
Reszta jest nauczką - w pozytywnym sensie, na przyszłość. Bo wiele z nas może znaleźć się w sytuacji, gdy służb ratowniczych nie będzie na czas nam niezbędny. A on nam, ów czas, baardzo drogim przecież się stanie.
I  będziemy  potrzebować natychmiastowej pomocy od innych, takich samych ludzi - bez munduru, kombinezonu z kaskiem lub stetoskopem i noszami. Przypadkowych kierowców i pieszych na drodze, np.,.  Czy gdziekolwiek indziej, gdzie jakichś ludzi mija się chociażby.

Jeżeli chodzi o ludzi proszących na ulicach, to mam z tym problem, skubią mnie ostro. Tutaj rzeczywiście odczuwam negatywną stronę empatii, ale gdy ktoś podchodzi i prosi, to nie umiem wykręcić się siankiem, mam takie poczucie, że mi starcza na życie, a ten człowiek nie ma. Generalnie to wolę nie wspierać alkoholików na ulicy, ale nawet jeśli zbierają na flachę, to w jakiś sposób rozumiem, że starają się uciec od swojej opłakanej sytuacji.
Pamiętam historyjkę z przed wielu lat, gdy gość mocno sponiewierany, ale w garniaku, w płaszczyku zbierał kasę. Pierwszy raz jak go spotkałam, to pomyślałam, że może zdarzyło mu się po pracy za bardzo zabalować, a teraz zbiera kasę, by doprowadzić się do ludzkiego wyglądu. No ale jak go w kolejne dni spotykałam w tym samym rejonie, to uznałam, że dość oryginalny sposób żebrania - lumpek w garniaku i już potem nie wspierałam jego nałogu alkoholowego.

Ok rozumiem. Kiedyś też tak miałam, a teraz różnie czasem dam, a czasem nie dam. Umiem już odmówić, choć czasem faktycznie tak jakoś ktoś mnie zagada, że uznam, że dam, mimo że po przemyśleniu bym uznała, że pewnie nie dam. No w sensie, że jak sama mam mało, to wtedy nie dam, jak mam trochę lepiej i widzę, że faktycznie ktoś ma ciężko lub sam prosi o kupienie jedzenia to chętnie kupię. Zależy od sytuacji. Na alkohol też mi się zdarzyło dać, ale potem żałowałam. Wtedy jednak przyczyniam się do jeszcze gorszego upadku tej osoby, nic dobrego z alkoholizmu nie wyjdzie. Myślę, że też danie lub nie zależy od dobrego humoru, bo jak sama jestem na coś zła, śpieszę się, a ktoś mnie zaczepia lub co gorsza robi to nachalnie to mała szansa, że dam. No, ale na każdego jakieś okoliczności też wpływają. Jeżeli ktoś podchodzi i gada, gada, komplementy, potem żeby dać i tym samym zajmuje mi dużo czasu zamiast powiedzieć od razu (choć rozumiem, że się wstydzi), to sama jestem zniecierpliwiona, bo nie przepadam aż tyle gadać z kimś kogo nie znam i np jestem zajęta. No ale czasem na odczepnego dam, czasem nie i np powiem, że nie mogę. Jak widać, że ktoś sobie zrobił z tego sposób na życie, a w dużych miastach często są Ci sami ludzie, to nie daję. Tzn kiedyś może dałam, ale potem zrozumiałam w końcu, że nie warto. Jeżeli ktoś zagada, ale nie nachalnie i konkretnie to dla mnie najlepiej, już prędzej coś dam, jeżeli mogę oczywiście. No bo i ja nie mam tyle, by aż tak rozdawać. Po prostu dam ile mogę czy 1 zł czy 2 zł, bo wiadomo każdy ma też swoje wydatki i jak taki ktoś będzie chciał to na pewno zrobi dobry użytek.