Czy można nauczyć się empatii? - Netkobiety.pl

Ba! Nie jeden zresztą. Kilkoro takich było.
W tym przede wszystkimi, moja przełożona, a zarazem, przyjaciółka. Bez przymiotników raczej.
Nieskromnie wszakże, ale wskażę jednak samego siebie w tym zacnym gronie.
Co prawda, poczucie solidarności wzajemnej, tej małej grupki gliniarzy grało pierwsze skrzypce. Czym jest więc empatia?
Tym właśnie, że trzeba przynajmniej odnieść się do czyjegoś punktu widzenia w ważnej sprawie. Biorąc owe spojrzenie, jako punkt odniesienia dla własnych poglądów.
Bez agresji lub ewentulnej zawiści. By zrozumieć. Ot tak, po prostu.
Albo, podjąć przynajmniej, próbę czegoś takiego.

I gdzie tu jest miejsce na Boga i wolną wolę ... Nie ma ponieważ religia to ogranicznik plebsu bo pewien egoizm u większości zawsze zostaje tj egoizm chęci wszystko wiedzenia. tam gdzie trudno o odpowiedź musi być bajeczka. Zniknięcie rozkład ciała to trudno sobie wyobrazić. Zjawisko empatii często także występuje u zwierząt(ssaków oraz niektórych ptaków) tego samego gatunku bądź nawet pokrewnego (krowa żubr z wiadomości) w ekstremalnych przypadkach nawet nawet całkiem różnych gatunków.

Dokładnie. Zresztą psychopaci to szeroki temat i wielu rzeczy raczej jeszcze o nich nie wiemy. Tak to jest z ludzkim mózgiem, jest jeszcze wiele do odkrycia. Zresztą wielu ludzi może mieć pewne cechy psychopatyczne w różnym natężeniu, dlatego skrajnych psychopatów jest mało, a i tak niezbyt często są tacy jak na filmach. Niektórzy nie zabijają, a np zajmują wysokie stanowiska, gdzie liczy się jak najmniej skrupułów. Z kolei ktoś inny mordując nie musi być psychopatą. Różnie to bywa. Jednak faktycznie jak już ktoś naprawdę jest psychopatą to z reguły emocje udaje, naśladuje ludzi, to przydaje mu się zwłaszcza, gdy chce coś osiągnąć. Może być dobrym aktorem i można się nabrać.

Rozumiem, ale co masz na myśli z autostopowiczami? Czekają dłużej na poboczu, bo ludzie są mniej empatyczni?

W sumie racja Ja jednak bardziej bym się bała jako autostopowiczka dlatego nie wybieram takiej formy jeżdżenia, chyba że z chłopakiem blablacar, ale to co innego trochę, bo wszystko jest bardziej jawne i przez portal umawiane

Oczywiście, że tak . Przykładowo rezygnacja z dobrych kosmetyków jeśli ich półprodukty mogą być testowane na zwierzętach.

Dla ciebie i dla wielu jest to oczywiste, ale nie dla wszystkich, sporo osób użyje swojego umysłu i uzna... po co płacić więcej. Osoby obdarzone empatią, na pewne sytuacje będą reagować "odruchowo", inne osoby, będą próbowały "rozumem" ogarnąć te samą sytuacje, bazując na swoim systemie wartości, swojej interpretacji, a nie tym co jest sednem empatii - że próbujesz zrozumieć, wczuć się w uczucia, emocje drugiej osoby.
Czas jakiś temu moja znajoma opowiedziała mi historyjkę o swoich sąsiadach. Odszedł im pies (ze starości), po jakimiś czasie zdecydowali się na nowego. Znajoma namawiał ich na przygarnięcie bezdomnego psiaka ze schroniska, czy fundacji. W odpowiedzi usłyszała, że żona jest zbyt wrażliwa, by pojechać do schroniska i patrzeć się na te sieroty... i kupili sobie rasowego z jakiejś szemranej hodowli.

W kwestii wyboru nowego psiaka - postawa nie ma nic wspólnego z empatią, w kwestii imponowania sąsiadom, bliskim - nie wiem, bo to są ludzie, którzy mocno przejmowali się poprzednią psinką, leczyli ją i generalnie mają dobre podejście do zwierzaków... a tu zonk! przybłęda nie nadaje się dla wrażliwców.
Argumenty "logiczne" wygrały z bezdomnością tych psiaków. Dziwne.
Zastanawiam mnie czy można nie mieć empatii, ale radzić sobie tylko własnym rozumem. W sumie, to po co wtedy empatia?

Mysle ze albo sie ja ma, albo nie. Szczerze? Wolalabym jej nie miec. Po co jej sie uczyc i szukac? To tylko utrudnia zycie.

Tylko po co uczyc sie empatii? Jako osoba wyjatkowo wrazliwa i empatyczna uwazam ze latwiej jest zyc bez empatii i nie widze powodu by jej w sobie szukac.

Co do pieska uczucia straty i bolu chyba nigdy nie pokonam, ale nie zmienia to faktu ze pies juz jest, adoptowany... nie umiem zyc bez psa, mimo bolu po stracie z ktorym sobie nie radze.

A ja choć też czasami mam chęć wyzbyć się wrażliwości, to w gruncie rzeczy nie oddałabym jej za nic. Dzięki niej mój świat jest bogatszy.

Moze, z drugiej strony o ile latwiej jest ludziom bez niej, biedniej owszem, ale latwiej

Pozornie wygodniej. Jeśli masz empatię, to nie musisz jej szukać, tego raczej się nie gubi, co najwyżej świadomie wyzbywa.
Jak kiedyś próbowałam nie dawać się wykorzystywać, nie być opiekuńcza... niby można, ale to jest wbrew mojej naturze. Mniej mnie kosztuję, jak zrobię coś na rzecz innych, niż jakbym miała walczyć z myślami, że powinnam coś zrobić, że ktoś potrzebuje pomocy, coś mnie uwiera wtedy, że postępuję niezgodnie z sobą samą.
Tak, czasem też sobie myślę, że łatwiej byłoby nie zauważać pewnych rzeczy, ale.. skoro zauważam, to co mam wmawiać w siebie, że nie widzę?
Np. Gdy pies przychodzi w środku nocy, bo potrzebuję wyjść - wydaje takie dzięki, które mnie od razu wybudzają i niezależnie od zmęczenia, pogody idę z nim na spacer. Oczywiście wolałabym, aby ktoś inny usłyszał i zareagował... ale i tak nie mogłabym spać, wiedząc, że coś niepokojącego dzieje się z psiakiem. Źle bym się czuła, gdybym miała udawać, że nie słyszę, nie rozumiem jego cierpienia.

Averyl tu nie chodzi o robienie czegos dla innych to najmniejszy problem, chodzi mi o skrajna empatie kiedy emocje jakie odczuwasz zaczynaja zatruwac sama ciebie.

Niektorzy tak potrafia i wlasnie tu uwazam ze maja lepiej, ze nie zatruwaja siebie mysleniem.

dokładnie tak, nic nie zyskuję udając osobę bez emocji, a w drugą stronę niewiele poświęcam - trochę czasu, pracy na rzecz innych, ale za to mam poczucie, że zachowałam się w porządku - zarówno wobec innych, jak i siebie samej.

czasem zatruwa, ale globalnie wina nie leży w myśleniu, tylko w sytuacji, o której się myśli. Problemem nie jest, co by zrobić by nie myśleć, nie zauważać cierpienia zwierzaka i nie psuć sobie dobrego nastroju, tylko co zrobić, by ulżyć psu. Jeśli mu pomoże spacer w środku nocy, w śnieżycy - OK, ja nie rozpuszczę się, zdążę jeszcze wyspać się po śmierci, a póki co mój zwierzak będzie nieco lżejszy i może szczęśliwszy

Averyl ale ty mowisz o bzdurze jaka jest wypuszczenie psa na spacer, a nie np o psie ktory jest smiertelnie chory i nie da mu sie pomoc. Mowisz tez o swoim zwierzaku, empatia wobec bliskich to co innego niz odczuwanie jej wobec calego swiata i przezywanie cierpienia wszystkich dookola kiedy jak napisala Wielo bardzo czesto nie mozemy absolutnie NIC.

Wierzę, że los każdego człowieka jest taki na jaki sobie zapracował -- w tym życiu i poprzednich życiach.

Jeśli jestem konfrontowany z nieszczęściem, to dlatego, że los mnie ustawił w tym miejscu, abym pomagał osobie, która się z nieszczęściem zmierza.

Niosę pomoc z całych sił, ale nie odczuwam nieszczęść innych ludzi.

Może to okrutne, a może właściwy dystans. To chyba jak dylemat reportera wojennego -- czy pomagać ludziom walczącym, rannym, czy jednak kręcić film, aby cały świat to zobaczył.

Ja bym jednak pomagał z poczucia obowiązku. Oczywiście osoba sparaliżowana będąc na łasce lub niełasce drugich osób będzie czuła zakłopotanie... ale taka jest sytuacja. Poza tym możliwość pomagania komuś to okazja dla zrobienia czegoś dobrego, co nam los w przyszłości wynagrodzi, czyli w pewnym sensie jest to egoizm.

Nie jestem sparaliżowany, ale niewykluczone, ze w takiej sytuacji bym brał całą pomoc bez tego zakłopotania na zasadzie "Niech Ci dobra duszo Bóg wynagrodzi!".

a jak ty to rozdzielasz? przeżywasz emocje całego świata, tak że mdlejesz z osłabienia? Nie za bardzo rozumiem, o czym piszesz, może daj przykład.
Staram się dystansować wobec takich sytuacji (w myśl zasady, że nie ma sensu się denerwować sytuacjami, na które nie mamy wpływu, bo nerwy nic nie zmienią, jak również nie ma się co denerwować w sytuacjach, na które mamy wpływ, bo nerwy nie pomogą), ale nie da się zupełnie oderwać tych dwóch rzeczy (ja nie umiem). Sytuacja z moją matką kosztuje mnie bardzo dużo, mam bardzo poważne problemy z snem, i in. objawy stresu, a przecież nic mi nie dolega. Jak pielęgniarka nie mogła wbić się w żyłę, by podłączyć ją pod kroplówkę, to poczułam, że nogi robią mi się z waty i jeszcze trochę a odpłynę. (Ja sama raczej jestem odporna na ból). Wolałabym mieć to w du**, wychodząc z założenia, że jest w szpitalu, więc zaopiekują się nią, wyleczą ją, że nie ma problemu. Mam wiele ważnych spraw, które mogłyby być świetną wymówką, by ją odwiedzać raz na tydzień i się niczym nie przejmować, ale nie umiem rozdzielić stanu, że dzieje się coś złego drugiemu człowiekowi (i mam tego świadomość), a ja jestem tylko biernym obserwatorem, nic nie przeżywam, śpię smacznie i jestem zrelaksowanym robotem.

No ja też czasem odczuwam silny smutek, gdy komuś dzieje się coś złego i ciężko z tym czasem się funkcjonuje, przyznaje. Jednak chyba jak pisałam wcześniej jest lepiej niż kiedyś, do niektórych spraw nabrałam dystansu, nie przejmuje się aż tak bardzo już np osobami, którym nie mogę pomóc, tzn pomyślę o nich, ale nie będę już rozmyślać aż tyle co kiedyś. Nie mam na wszystko wpływu, nie każdemu da się pomóc. Cierpienie bliskich za to zawsze mnie boli i też wpływa na to jak się czuję, jak śpię. Tutaj faktycznie czasem lepiej byłoby to też oddzielić, bo znam np dobrą, miłą dziewczynę, która bardzo lubi pomagać ludziom, ale jak sama pisała jak coś złego się dzieje np u jej przyjaciółki, to stara się jej pomóc, ale smutek tej przyjaciółki nie przechodzi na nią. Ona nadal cieszy się swoim życiem. Ja tak do końca nie umiem, choć oczywiście to nie znaczy, że jak komuś bliskiego dzieje się krzywda, to że już niczym się nie cieszę, bo może nie aż tak, ale jednak ten smutek wpływa na mnie, też mi źle i przeżywam pewne napięcie. Myślę, że w takim przypadku warto też zamiast samemu wszystko brać na siebie, myśleć o innych, cierpieć, to nie bać się korzystać też z pomocy innych. Gdy po prostu rozmawiam z bliskimi jak mi ciężko, to od razu jest trochę lżej. Trzeba myśleć też o sobie dla swojego dobra.

Wielokropku nadal nie rozumiesz ja mowie o sytuacjach kiedy na prawde nic nie mozna a nie kiedy mozna, a sie tego nie robi.

Mozesz uratowac zwierzaki, zawiezc karme do schorniska, wplacic datki na hospicjum, udzielac sie w wolontariacie, zrobic zakupy chorej sasiadce, ale to nie zmieni tego ze w bardzo wielu sytuacjach jestesmy bezradni, czy latwiej jest sobie z ta bezradnoscia poradzic kiedy cos sie robi? No moze komus tak, ale mi nie. Widzisz uratowalam kilka jezy, a jak uslyszalam o dziewczynach ktore jeza spalily to sie we mnie gotowalo i do dzis jak o tym mysle gotuje i swiadomosc tego ze uratowalam kilka nie uylatwila mi pogodzenia sie z bezsensowna smiercia tego jednego.

Oj Averyl to nie o to chodzi, pewnie ze lepiej cos robic, ze wszystko ma znaczenie, bo zawsze cos wyjdzie w tym calym syfie na plus. Tylko jak dajmy na to kupie jedzenie bezdomnemu, to to bedzie jeden bewzdomny i jedzenie na kilka dni a ilu z nich umrze z glodu? Mi nie pomaga to ze cos zrobie, bo i tak gdy poslucham wiadomosci, poczytam co na swiecie to bardzo czesto to przezywam, dobra uratowalam psa, jeza, bociana, ale jak jade droga i widze rozjechanego zwierzaka, to wizja tych uratowanych nie przycmiewa mi smutku nad tym ktorego uratowac sie nie dalo. Tak samo kiedy uda mi sie kogos nakarmic to przeciez wiem ze za kilka dni on znowu bedzie glodny i czy ma mi byc mniej smutno bo dalam mu jedzenie?

Od dziecka probowalam zbawic swiat, ratowac zwierzeta, karmic glodnych, szukac dobra w kazdym nawet jesli byl zly, nie wyszlam na tym dobrze, oberwalam po tylku i tak na prawde nie wiele sie zmienilo i wiem ze takim ludziom zyje sie ciezej, bo nie chodzi tu o prace, wklad, czas by cos zrobic, chodzi o te uczucia ktore przezywasz, smutek, bezsilnosc, zlosc ktore wplywaja na twoj humor i z ktorymi gdy tak chloniesz emocje innych i smutki swiata po prostu bardzo ciezko zyc.

I nie nie przestane kupowac jedzenia bezdomnym, ani ratowac zwierzakow, ale czuc smutku i bolu innych tez nie.

Małpo właśnie dlatego staram się mniej przejmować tym na co nie mam wpływu i coraz lepiej mi wychodzi. Jak pisałam też czuję smutek w takich sytuacjach i nie raz to było silne uczucie i uciążliwe, psujące mi humor na jakiś czas, jednak jest lepiej. U nas np jak chodzi o bezdomnych to mało który przyjmie coś do jedzenia, większość chodzi i zbiera pieniądze na alkohol. Wiadomo nałóg i nie jest tak, że jestem wobec nich całkowicie nieczuła, sama kiedyś dałam mimo że na alkohol, ale już tego nie robię. Jest wiele potrzebujących ludzi, którzy naprawdę widzisz, że mają ciężko i potrzebują na ważne rzeczy, a nie na alkohol. Dlatego takich bezdomnych omijam, dawaniem na alkohol nikt im nie pomoże. No, a niektórym nie da się pomóc, ale trudno, idę dalej. Jak czytałam o podpalonym jeżu i innych zwierzętach to też na mnie to działa jak mało co... Wielka bezsilność, smutek czasem i sporą część dnia, łzy w oczach i wściekłość na osoby, które to robią. Nie wiem co bym zrobiła, gdyby takie zwyrodniałe nastolatki znalazły się obok mnie. Bardzo mnie to porusza. Jednak wiadomo nic tutaj nie mogę zrobić, a dawkowanie sobie ciągle takich wstrząsających informacji nie pomaga, więc od jakiegoś czasu staram się unikać, omijać takie posty na Facebooku np itp. Na razie mi się udaje. Co innego wpłata do schroniska i inne takie rzeczy, tutaj realnie można pomóc. Dlatego myślę, że takie małe rzeczy mogą pomóc. To tak jak z wiadomościami jak oglądasz często wiadomości, to możesz być smutna, przytłoczona i myślisz tylko o nieszczęściach na świecie. Jeżeli jednak trochę to ograniczysz to zobaczysz, że świat ma też dobre oblicze i nie będziesz aż tak przytłoczona. Tak samo z tymi informacjami. Jestem po prostu zdania, że trzeba dbać o swoje zdrowie psychiczne, nie przytłaczać się już za bardzo tymi informacjami, bo to wiele często  nie daje, a dołuje i zachować równowagę. Oczywiście widzieć dalej, że są tacy zwyrodnialcy i potępiać to, ale nie włączać sobie tego ciągle i w ogóle.

Truskaweczko ja dosc czesto widywalam jednego pana ktory albo nie mial domu albo po prostu byl bardzo biedny, odprowadzal wozki, nigdy nie widzialam go pijanego i ktoregos razu natknelam sie na stacji jak te drobniaki liczyl zeby kupic sobie cos cieplnego na stacji, nigdy nie zaczepial o kase czy o zakupy, widac bylo ze to czlowiek mimo wszystko honorowy, sama podeszlam pomyslalam a najwyzej mnie pogoni, zapytalam czy kupic mu jedzenie, powiedzial ze jesli bym mogla, kupilam, ale to bylo jedzenie na kilka dni, od razu wzial te rzeczy schowal sie za samochodami i zaczal jesc. Dawno juz go nie widzialam, bo nie bylam w tej okolicy, ale jest to potwornie smutne, a ja jedyne co moglam zrobic kupic mu czasem troche jedzenia, ale badzmy szczerzy niewiele to zmienia w jego sytuacji.

Summerka tez ma racje musimy wybierac, bo malo kogo z nas stac a i czasowo doba za krotka, zeby pomoc wszystkim ktorzy tej pomocy potrzebuja.

Moze kiedys mialam taka empatie z misja zbawienia swiata, dzis wiem ze tak sie nie da, chociaz czasami ciezko wbic to sobie do lba.
Nie wyrzucam jedzenia, a mieso akurat jem, nie jadlam wiele lat, ale przy zaburzeniach wchlaniania i lekach ktore to poteguja zle sie czulam, wrocilam do jedzenia miesa, a i tak biore zastrzyki z milgamma czasami kroplowki z zelazem. Ale np nigdy nie kupuje jajek 3 niby nic, ale przynajmniej nie przyczyniam sie do rozwoju tych ferm ktore okropnie traktuja kurki.

Wiesz temu Panu moglam dac tylko rybe, bo skad bym wziela wedke, nie jestem pracodawca, a jedynie schorowanym bezrobotnym, dlatego wkurzam sie ze nie wiele wiecej moge zrobic.

Rozmowy tez nigdy nie odmawiam, czasem ma wielka moc. Pamietam jak bylam w pracy, jeden z pierwszych dni, kolejka ludzie wkurzeni ze musza czekac, denerwowalam sie strasznie, wyczul to jeden z klientow, zapytal jak mam na imie, porozmawial ze mna, uspokoil mnie, to bylo takie mile, zwlaszcza ze bylam strasznie zestresowana, plakac mi sie chcialo.

Spotkałam się z akcją (nie jest to nasza, polska inicjatywa, ale nie pamiętam już dokładnie skąd pochodzi) wieszania szalików na drzewach - żeby ci, którzy marzną, mogli je sobie wziąć i się ogrzać. Szale są kolorowe, często posiadają dopięte karteczki z życzeniami czy jakimś serdecznym przesłaniem. W ubiegłym roku założyłam też wątek dotyczący rodzimej akcji "Wymiana ciepła" http://www.netkobiety.pl/t102025.html, która ma na celu pozostawianie okryć wierzchnich - w tym okresie takie gesty wydają się szczególnie ważne.

Mam na osiedlu bezdomnego pana, który na śmietniku (kontenery na śmieci są zabudowane ze wszystkich stron i zadaszone) układa sobie kartony, przytaszczył jakiś materac i latem śpi, ale nie wiem co dzieje się z nim zimą, niemniej kiedy jakiś czas temu zanieśliśmy na ten śmietnik bardzo ciepły, niemal nowy, męski zimowy kożuch - zniknął błyskawicznie. Mam nadzieję, że wziął go ktoś, kto tego potrzebuje i teraz będzie mógł się nim opatulić, tym bardziej, że przy kożuchu była czapka i grube, wełniane skarpety - takie od bacy .

Mam dość mieszane uczucia, co do takich akcji - działa wtedy mechanizm "zbiorowy" - ktoś inny da, zrobi, zaangażuję się. Kilka razy robiono w moim biurowcu (w centrum W-wy) akcje w stylu szlachetna paczka, paczka dla zwierzaków bezdomnych, a zbiory mizerne. Akcje zbiorowe są fajne, ale im bogatsi ludzie, tym chyba mniej skorzy do dzielenia się. Przypomniała mi się taka historyjka Macierewicz vs Owsiak
"PiS chciało osłabić Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy organizując konkurencyjną zbiórkę. Ministerstwo podległe Antoniemu Macierewiczowi przeprowadziło ją wraz z Caritasem Ordynariatu Polowego WP. Na piknikach w 14 miastach zebrano w sumie 14 tys. zł. Na ich organizację resort obrony wydał ponad 350 tys. zł." 
Im bardziej bezpośrednie akcje, tym chyba lepszy skutek

źródło wp.pl

Wiesz Wielokropek, teraz to mnie dopiero zasmucił twój post, a szczególnie jego zakończenie, które cytuję powyżej, bo jawi się z niego obraz osoby pomagającej jako tej, której pomoc tak naprawdę jest nakierowana na siebie a nie na innych. Jeśli ktoś myli odruch serca, chęć pomocy wynikającą ze współczucia i dobrej woli z narcystycznymi pobudkami, gdzie celem jest podwyższenie swojej samooceny, to mi po prostu szczęka opada

Skąd u ciebie taka niewiara w to, że ludzie po prostu CHCĄ POMAGAĆ, bo nawet jeśli to będzie jakaś pierdółka, która wywoła u kogoś uśmiech, to dzięki temu na końcu świat jest odrobinę lepszy?

A jednak rację miał Antoine de Saint-Exupéry, twierdząc, że: Mowa jest źródłem nieporozumień.

Znam mnóstwo ludzi, wiem, że są (i jest ich wielu) tacy, którzy chcą pomagać i pomagają. Ba, są tacy, którzy pomagają wychodząc ze swej strefy komfortu i czynią to nie dla poklasku, nie dla poprawy swego samopoczucia, ale po to, by - a co, niech będzie z patosem - ulżyć drugiemu. Wiem jednak, że są i tacy (i jest ich niemało), którzy pomagają, by poprawić swój wizerunek. Dla tego, który pomoc otrzymuje, wszystko jedno (chyba) jakie motywy (poza chęcią upokorzenia) kierują pomagającym.

Wiem, nie po raz pierwszy ani ostatni, mącę lukrowany obrazek ludzkości.

Jestem nieprzyzwoita.

Nie osądzam pobudek, ale znam motywy działań. Wiem o nich od owych 'niealtruistów' i ta wiedza dotycząca motywów pomagania nie ma nic wspólnego z mym światopoglądem (nota bene wierzę w dobroć ludzi). Jestem też zwolenniczką pomagania, ale też wiem, że pomagania warto się nauczyć, bo - znowu - wiele osób ma świetne intencje, ale pomoc przez nich udzielana jest źródłem upokorzeń dla beneficjentów. Skąd wiem to? Z życia, od samych zainteresowanych.