Czy można nauczyć się empatii? - Netkobiety.pl

wiedziałam, że nie wytrzymasz

Moim zdaniem empatii da się nauczyć i trzeba jej uczyć -jeśli o dzieci chodzi i się jej uczyć-jeśli chodzi o dorosłych.
Mama w szkole językowej grupę siedmiolatków.W grupie jest dzieciak bardzo wrażliwy na swoim punkcie,wiecznie coś mu nie pasuje i płacze i leci ze skargą do mnie.Ostatnio zrobił aferę jak rozdałam karty pracy do pisania po śladzie.Bo on lubi pisać ale nie po śladzie! I mam dać mu normalną kartkę w kratkę i on chce pisać.
Mówię więc,że najpierw bawiliśmy się tak jak i jemu się podobało a teraz robimy coś o co ja proszę.
Jakieś dziecko powiedziało do niego coś w stylu: bo ty to taki pisarz jesteś.Chłopaczek przybiegł z płaczem bo ktoś go nazwał pisarze.Zbagatelizowałam sprawę bo widzę,że on musi mi każde zajęcia rozwalać bo trzeba zwrócić na niego uwagę.
Dzieciaki robiły taki teścik ze słuchu.Bardzo im się podobało.ale przy ostatnim ćwiczeniu chłopaczek się rozpłakał bo trzeba było znać nazwy przedmiotów,które nosi się w plecaku do szkoły.Powiedziałam żeby przestał płakać i najpierw posłuchał-na pewno sobie poradzi.No i poradził sobie.Po teściku chwaliłam dzieciaki,oczywiście mówiłam też jak ktoś coś źle zrobił ale każdy i tak dostał pochwałę i nagrodę.
Jest taki chłopaczek,którem najsłabiej poszło.Kiedy powiedziałam co zrobił źle ten płaczliwy chłopaczek zaczął się głośno śmiać prowokując resztę do podobnego zachowania.Wkurzyłam się bo to już nie pierwszy raz jak zaczepiał właśnie tego dzieciaka.
Zapytałam więc jak by się poczuł,
kiedy wszyscy zaczęlibyśmy się śmiać,że on płacze bo ktoś nazwał go pisarzem albo,że płacze bo boi się,że źle napisze test.
I czy byłoby mu miło. Jedna z bystrzejszych dziewuszek powiedziała,że jest takie powiedzenie: nie czyń drugiemu co tobie niemiłe
Chłopaczek zamknął się i być może coś pojął bo od tamtej pory nie widziałam na moich zajęciach takich akcji.

Mój mąż miał kiedyś takie akcje,że wkurzały mnie jego teksty a on nie widział w nich problemu.Co innego kiedy ja w podobnym tonie się do niego odezwałam.Pomogła mi córka mówiąc,że po takim tekście jaki mi rzucił on by się obraził.
Chyba mąż coś pojął bo od tamtej pory bardziej ostrożnie dobiera słowa

Nie odzywałem się, aby nie rozwlekać tematu jak "moralność vs zdrada". Tam wszystko zostało powiedziane. Ponieważ jednak jestem pod Waszym mikroskopem, więc jak bakteria macham Wam ręką do obiektywu i zapraszam do oglądania ...

Zgadza się. Zdradzam żonę z pełną świadomością. Będzie cierpiała z niedotrzymanej obietnicy. Jesteśmy dorośli, ale obrazowo powiem tak... jest chłopiec i dziewczynka i bawią się w piaskownicy. Chłopiec poszedł na chwilę pożyczyć foremkę od innej dziewczynki. A ta pierwsza się rozpłakała, że on poszedł z inną się chwilę zabawić. Czy to normalne? Dla mnie przestało być normalne niestety.

Wiedza z forum była bardzo użyteczna. Właśnie po to tutaj przyszedłem aby poszukać o co chodzi "w tej zdradzie" -- dlaczego mówi się że to jak "śmierć najbliższej osoby", gdzie leży ból, gdzie jest ta krzywda. I naprawdę nie znalazłem żadnego powodu (za wyjątkiem ryzyka chorób, albo wynoszenia pieniędzy rodzinnych). Co gorsze dramaty zdrady wydały mi się jeszcze bardziej skrzywione światopoglądowo. Nie dał bym rady być zazdrosnym o to że żona z kimś flirtowała, romansowała, albo nawet się przespała.

Twierdzisz, że nie jestem empatyczny dla własnej żony. Racja, płakał z nią nie będę. Ale będę rozumiał jej emocje w takim sensie, że straciła monopol który jej obiecałem, a nie dochowałem. Ona będzie jak inne osoby które ze zdradą przychodzą na forum prosić o pomoc. Posiadanie monopolu to jest szczyt egoizmu. W ramach swojej empatii pomogę jej przez to przejść najlepiej jak umiem.

Decyzja moralna polega na ustaleniu stabilnej granicy pomiędzy jej egoizmem a moim poświęceniem. Ona była bardzo egoistyczna i tę granicę szlag trafił. Nie ma już granicy, negocjacje padły. Najgorsze co mogłem zrobić to mieć seks z inną kobietą i to się zdarza.

No właśnie. Ciekawe co by Jezus o mnie powiedział. Może byłoby to tak samo zaskakujące jak z tym pieniążkiem -- "Czyj wizerunek?" "Cezara..." "To oddajcie pieniądz cezarowi...". Czy ktokolwiek oddał pieniądze do NBP i bez tego żyje? Nikt... Mogę iść do żony i powiedzieć, że jednak obietnica nie jest aktualna. Ale jesteśmy związani ze sobą w urzędach, pieniędzmi, dziećmi. Taka pajęczyna powiązań i lepiej nie psuć życia. Nie jest dobrze, ale niech nie będzie gorzej. Kto che niech czyta:    "michael journal wyspa rozbitków" -- próbowali zrobić co Jezus o pieniądzach mówił, i się nie udało. Tak samo z wiernością się nie uda.

Zakładanie że nie czuję niczego jest ryzykowne, oparte tylko na twoich wyobrażeniach. Nie wiesz czy coś czuję. Nawet gdybyśmy ze sobą rozmawiali to też byś nie wiedziała. Niewykluczone że mam więcej empatii i emocji niż większość ludzi, którzy żyją w dolinach emocjonalnych.

Ja bym raczej powiedział, że każdy mężczyzna taki jest, ale nie każdy tak postępuje. Jeśli jakiś mężczyzna "nie leci" na kobiety, to się odbija w sypialni z żoną -- i taką to macie drogie Panie niekorzyść z monogamii. Tak działa natura... po seksie z daną kobietą pożądanie do niej automatycznie spada. Nie dotyczy świeżych znajomości.

Gary, ale w czym problem? Przecież mogę uważać inaczej niż ty, mogę sobie wyobrażać co i niego niż ty. Powiem więcej, z pewnością tak jest, że postrzegam, wyobrażam sobie, uważam inaczej niż ty różnorakie kwestie. Jednakże mnie nie zwiedziesz co do swojej ponoć empatii, bo mnie twoje zapewnienia nie przekonują, za to własne obserwacje owszem.
Ale wiesz, twój brak empatii ciebie w moich oczach nie dyskwalifikuje. Doceniam to, że uczysz się pływać delfinem Cenię sobie ciebie i twoją obecność na forum z innych powodów. Chętnie pogadałabym sobie z tobą nawet na żywo, bo wydajesz się interesującym człowiekiem z potencjalnie ciekawymi własnymi wnioskami i interpretacjami w wielu obszarach. Ale to nie jest propozycja, tylko takie gdybanie

Tak ryzyko jest zawsze, ale prezerwatywa chroni już w niezłym stopniu. Bez zabezpieczenia bo tak Ci wygodniej byłbyś bardzo nierozsądny i na choroby byś żonę narażał w ogromnym stopniu. To już by było naprawdę okrutne...

Seks zawsze w gumce. Pod względem chorób to jest okrutne -- przed HPV się nie uchroni, czy jakimiś chorobami skóry. To samo w biurze przecież -- oddychamy tym samym powietrzem co osoba obok, a ona może mieć gruźlicę, albo wirusa grypy. Jak podajemy rękę, to ktoś może mieć kurzajki, grzybicę. Fryzjer przenosi na nożyczkach albo maszynce zarodniki grzybicy. W kawiarni pijemy z tych samych filiżanek publicznie, nie wszędzie mają super zmywarki. Na basenie siadasz na krawędzi tam gdzie ktoś chory mógł siedzieć. Wchodzisz do tej samej wody co ktoś chory. Łapie się infekcje nosa, uszu. Nie mówiąc już o dzieciach, które trafiają do przedszkola i zjadają jaja glist, i łykają wszystkie możliwe wirusy wpadając z choroby w następną chorobę.

[quote=Averyl

Ludzie nieobdarzeni empatią, często nie tylko nie potrafią wczuć się w emocje drugiej osoby, często nie potrafią zrozumieć sytuacji np. ktoś opowiada o swoich problemach z finansami, że jest mu ciężko, a druga strona zaczyna ją pouczać jak należy zarządzać kasą, jak należało zainwestować w siebie za młodu... itd, zamiast dać się wygadać, trochę wczuć się, że już sama sytuacja wyboru zapłacić za rachunek, czy kupić jedzenie jest niemiła, niezależenie od przyczyny problemów. /quote]

Syty głodnego nie zrozumie
Z empatią też trzeba uważać.Ludzie lubią ją wykorzystywać.

To co dla ciebie jest nieprawdziwą informacją, dla mnie jest prawdziwym odczuciem poprzedzonym obserwacją. Czujesz tę subtelną różnicę?
Możesz też w ramach kolejnego odwoływania się do sprawiedliwości, karmy, czy bóstwa Fabo, zadbać o to osobiście, co głosisz. Dam jakoś radę z tym żyć, gdy będziesz na forum rozprzestrzeniał informację, że na śniadanie zjadam niemowlęta lub coś w tym stylu, bo na podstawie moich wpisów właśnie tak sobie będziesz mnie wyobrażał

W sumie zgadzam się z twoją wypowiedzią Olinko. Tak odbierasz własne odczucia wczoraj i dzisiaj, tak sobie pewne spostrzeżenia tłumaczysz i to jest dla mnie zrozumiałe. Zresztą, w większości podzielam twój punkt widzenia. Polemizowałabym jednak z tym:

Amethis wie, co on czuł w sytuacji, która dzisiaj jest udziałem Rafała, a jak pisałam wcześniej uważam, że ta sama informacja (położenie, wydarzenie, doświadczenie) może być poddana „obróbce” z różną intensywnością i starannością, czyli jakby na innych poziomach przetwarzania danych. Przetwarzanie na każdym poziomie uzależnione jest od KONTEKSTU, zarówno zewnętrznego (otoczenie), jak i wewnętrznego (wzbudzonych struktur poznawczych). Oznacza to mniej więcej, że Amethis MOŻE projektować swoje odczucia na Rafała.
Niemniej, sądzę, że zarówno terapeuta z własnym doświadczeniem, jak i bez niego, będzie równie starannie dociekał, aby poznać perspektywę pacjenta i pomóc mu znaleźć najlepsze dla pacjenta rozwiązanie jego sytuacji i problemów.

No to okej. Niech tak będzie. Choć ja pewnych prawd nie mówię, bo szkodzą.

moim zdaniem, empatie, którą definiuje się poprzez współodczuwanie, buduje się całe życie i nie jest tak, że człowiek rodzi się z darem empatii bądź bez.
oczywiście, u każdego mózg ma inną budowę, różną ilość neuronów, synaps, hormonów, neurohormonów (neuroprzekaźników), które składają się później na pewne predyspozycje.
chętnie pogmeram w badaniach, literaturze albo pogadam z psychiatrami u siebie w robocie o tym, jest to dla mnie ciekawe zagadnienie bo sama kiedyś byłam mniej empatyczna niż dziś, ale z drugiej strony uważam, że nie można być w 100% empatycznym (no chyba, że faktycznie jezusus był takim ewenementem;)
moim zdaniem na to w jakim % empatyczny jest człowiek składa się własnie ilość i rodzaj życiowych doświadczeń i to one budują to całe WSPÓŁODCZUWANIE. Jeśli dziecko miało do czynienia ze zwierzętami, bądź ludzmi w zdrowiu i chorobie to wówczas się tego uczy- widzi płacz na pogrzebach, widzi płacz który spowodowany jest cierpieniem ukochanego zwierzaka.

Empatia wymaga byśmy przede wszystkim starali się zrozumieć położenie drugiego człowieka oraz żywili uczucia, które dana sytuacja w nim wzbudza. Empatia oznacza odczuwanie cudzego bólu w naszym sercu.

Większość ludzi do pewnego stopnia przejawia empatię. Kogo nie poruszają wstrząsające zdjęcią zagłodzonych dzieci? Ale nie wszystkie cierpienia można dostrzec równie łatwo. Naprawdę ciężko pojąć uczucia kogoś, kto cierpi na depresję, ukryte kalectwo czy nawet zaburzenia apetytu, gdy nigdy nie przeżywaliśmy czegoś podobnego. Uważam, że możemy i powinniśmy się starać zrozumieć takie osoby.

Ważne jest Słuchanie. Uważnie słuchając dowiadujemy się z jakimi problemami, ktoś się boryka.
Obserwacja. Nie każdy otwarcie powie co czuje i przeżywa.
Korzystanie z wyobraźni. Najskuteczniejszym sposobem rozwijania empatii jest rozważenie: Jak ja bym się czuł w takiej sytuacji? Jak bym zareagował? Czego bym wtedy potrzebował?

Okazywanie empatii nie zawsze leży w naszej naturze, ale wzajemne zrozumienie można wypielęgnować.
Egoizm może stłumić zdolność przejawiania empatii.

Empatia polega na dostrzeganiu potrzeb innych i niesienia im pomocy.

... czyli jednak jest trochę niepokoju i lęku, że jak pierdyknie to wszystko pójdzie w proch.
Bardziej cię porusza, że mógłbyś im w ten sposób zrobić krzywdę, czy że w jakiś sposób zostałbyś odseparowanych od nich, że straciłbyś jakiś ważny element swojego życia?

zaczynając ten temat myślałam,  że człowiek rodzi się z empatią a dopiero potem coś się psuje

Nie, nie kazdy rodzi sie z empatia.

Osoby autystyczne czy tez z Zespolem Aspergera, jak i psychopaci, empatii nie posiadaja. Autystyczne dziecko zupelnie nie rozumie emocji innych ludzi. Mozesz mu pokazywac obrazki z kims usmiechnietym, wkurzonym, przestraszonym, smutnym, a za jasna ciasna nie bedzie ci w stanie powiedziec jak te osoby sie czuja. Psychopaci co prawda potrafia sie nauczyc rozrozniac emocje innych, ale te emocje maja na nich minimalny wplyw. Oba te przyklady sa bezposrednio zwiazane z nieprawidlowa wrodzona budowa mozgu.

Można by się z tobą zgodzić przy założeniu, że wszyscy mamy podobną wrażliwość. Owszem jako ludzie dość podobną. Porównajmy to z chorobami. Założenie „tylko chory na to samo odczuwa to co drugi pacjent”. Założenie pozornie słuszne ale każdy z nich inaczej przyjmuje swoją chorobę. Objawy mogą się różnić. Najczęściej przy chorobach ale i przy lekach, opisane są objawy ale rzadko występują wszystkie. Są różnie nasilone. Niektórych w ogóle nie ma u poszczególnych pacjentów. Dlatego osoba po przejściach najlepiej wie co czuje sama ale co czują inni najlepiej wie ktoś kto zebrał informację od wielu osób w podobnej sytuacji. Nie musimy przeżyć smutku po stracie kogoś, by rozumieć co oznacza smutek  itp.
Zgadzam się z tobą zakładając w dorozumiany sposób, że jednemu doświadczenie da dużo innemu prawie nic. 

   Empatią zacząłem się interesować gdy w średniej klasy słowniku nie mogłem znaleźć tego słowa, co bardzo mnie zaskoczyło. Trochę mi przykro, że dziś to wyświechtane słowo. Odmieniane na sto sposobów, w ogłoszeniach o pracę, w reklamach itd.
   Dla mnie (wszystko co napisałem w jakiekolwiek formie jest dla mnie. Czego kobiety tu nie mogą pojąć. Tak jak to wszystko co wy piszecie, jest dla mnie waszym zdaniem. Nawet jak stosujecie cytat to nie jest pewne, że autor chciały żeby te jego słowa były użyte w tym kontekście. To tylko waszym zdaniem tu pasują)
   Empatia to zrozumienie co czuje i myśli drugi człowiek. Czytając was należało by wyodrębnić kategorię „zachowania empatyczne” dziś często utożsamiane z samą empatią.
Osoba bardzo leniwa o dużej empatii widzi co się dzieje z człowiekiem, co on czuje ale zwyczajnie nie chce się jej pomóc komuś. Zostanie nazwana kimś oschłym, właśnie nieempatycznym.
A osoba pomocna, życzliwa wspierająca ludzi, choć prawie ich nie rozumie. Często poza innymi słowami usłyszy, że jest bardzo empatyczna. Dochodzi do przekonania, że ma dużo empatii. Wtedy mamy czasem z sytuacją tak zwanej "niedźwiedziej przysługi". Pomoc okazuje się całkowicie nietrafiona. I powstaje relacja „głupia baba wtrąca się w nie swoje sprawy” a „niewdzięczny cham”. Ponieważ wszyscy mamy odrobinę empatii, a każdy jest choćby odrobinę leniwym, to opisana sytuacja jest taka laboratoryjna.
   Dobrym przykładem jest tu Gary. Czytając jego posty (pomijam o reinkarnacji) widzę, że są one często rzeczowe, trafne. Nie widzę potrzeby, by włączać się do rozmowy, jak on tak pięknie to opisał. Ale oceniłbym go jako człowieka o niskiej empatii. Wyraźnie widać, że Gary widzi istotę problemu, a nie człowieka z problemem. Jeśli osoba do której Gary pisze oczekuje realnej pomocy w rozwiązaniu problemu to jego posty uzna za bardzo pomocne, ale jeśli szuka tylko pocieszenia to uzna je za oschłe porady czy wręcz instrukcje i skrajnie może się nawet czuć dotknięta. Czy Garego możemy nazwać człowiekiem oschłym? Bzdura sama jego tu obecność, zaangażowanie w sprawy innych  (nie czytałem jego wszystkich postów). Jest człowiekiem o dużej wrażliwości na drugiego człowieka tylko wcale to nie wynika z empatii. Empatia nie jest odpowiedzią na wszystkie pytania dotyczące sytuacji pomagania innym.

   Zachowań empatycznych można się nauczyć, w szkole pielęgniarskiej lub kursie opiekowania się starszymi osobami. W pacy z dziećmi, choć tu najczęściej uczymy się rutyny i „dość mam tych bachorów”. Ogólnie „pomoc” starszych kolegów i koleżanek ściąga na ziemię osoby bardziej – jakie?
Empatyczne, chyba nie. Osoby o większej wrażliwości na kłopoty drugiego człowieka. Jak się ciągle słyszy: co ty tak się przejmujesz, wyluzuj, bo żyłka śmierdząca ci pęknie. Ty nie stosujesz wietrzenia w przedszkolu? Czyli otwierania okien w zimie, by parę dzieciaków zachorowała i było ich mniej. Ciszej na zajęciach. A martwiący się rodzice nie mogą dojść, dlaczego ich dziecko tak choruje od kiedy poszło do przedszkola. Rozmowy w pokoju nauczycielskim o durniach, niewyuczalnych dzieciach. To wszystko wpływa na wzrost obojętności z biegiem pracy.

    Zachowań empatycznych można się też nauczyć również na podstawie własnych przeżyć lub problemów osób bliskich, choć nie chodzi o sensu stricto bliskie osoby ale o osoby emocjonalnie nam nieobojętne. Dokładając, że ta samonauka zależy właśnie od naszej wrażliwości na drugiego człowieka. przykład z życia: nauczycielka, która sama leczyła nowotwór, wścieka się na małe dziecko, że to tuman itp. Nie przejmując się tym, że z powodu białaczki dziecko w poprzednim roku bardzo dużo czasu spędziło w szpitalu, a tam nauka jest jaka jest.
   Czyli pamiętając o indywidualnych cechach ludzi do refleksji, bardzo dobrze o doświadczeniu rozwijające naszą empatię napisała wcześniej Olinka i nie ma tu potrzeby tego powtarzać.
Ja bym powiedział, że bardziej rozwijamy naszą zdolność do zachować empatycznych (choćby przez to, że widzimy co nas może spotkać – to nie jedyna powód). Przebywając blisko nieszczęść, uczymy się je lepie rozumieć, a zatem lepiej rozumieć co czuje i myśli drugi człowiek.NIE tylko empatia o tym jednak decyduje.

Całkowicie się zgadzam jeśli chodzi o dzieci. Ale z psychopatami jestem ostrożniejszy. Można uznać, że psychopaci nie mają uczuć wyższych. Jeśli zatem empatię uznamy za uczucie wyższe, to z samej definicji oni jej nie mają. Dla mnie, nie mają zachowań empatycznych ale świetnie potrafią manipulować strachem ofiary, wiedząc co ona czuje. Wręcz cyzelują zachowania, by doprowadzić ofiarę do obłędu. To jest dla mnie objaw empatii. Komu służy? Psychopacie by zaspokoił jakąś swoją potrzebę choć jest ona zupełnie sprzeczna z normami społecznymi.

PS Zmienię zdanie o psychopatach, jeśli mi podacie liczne przykłady, że dzieci z autyzmem lub ZA stały się w przyszłości psychopatami. Jakoś się z tym nie spotkałem. Wiem, że są liczne opracowania na temat seryjnych morderców itp. Ale jakoś minie ten temat nie bardzo interesuje.

Opisałeś swoją inteligencję i doświadczenie. Mądrze nimi, dla dobra innych, gospodarujesz.
   
   Też nie lubię metody przeze mnie często, obrazowo nazwanej „klapu, klapu, będzie dobrze, trzeba wierzyć”.   
   
   „aby człowiek miał tylko jedno światełko do którego dąży.”
Tu się różnimy. Po za skrajnymi wypadkami depresji, zawsze staram się, by człowiek miał wiele tych „światełek”. Sam wybrał co chce, z odrobiną pomocy. Wychodzenie przez wolność i wybór. Nie przez brak wyboru.

ładnie i trafnie ujęte. Zgadzam się, chociaż dobrze, gdy osoby, które nie są obdarzone empatią wrodzoną, kompensują swoje działania rozumem.

Znalazłam taką informację jeżeli chodzi o psychopatów. To z kopalni wiedzy :

"Holenderscy psycholodzy ustali, że psychopaci są nie tyle pozbawieni zdolności empatycznych, co mogą je dowolnie włączać. Autorzy raportu z pisma Brain podkreślają, że ustalenia te dałoby się wykorzystać w trakcie resocjalizacji. Po odpowiednim treningu przestępcy mogliby bowiem kontrolować aktywację przełącznika współodczuwania.
Zespół Christiana Keysersa z Uniwersytetu w Groningen badał 18 psychopatycznych przestępców oraz 26 zdrowych mężczyzn. W czasie, gdy panowie przebywali w skanerze do funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI), wyświetlano im serię nagrań z dłońmi w rolach głównych. Jeden z bohaterów dotykał drugiego z miłością bądź neutralnie, zdarzało mu się też zadawać ból lub zachowywać odrzucająco. Przy pierwszym podejściu filmy oglądano ot tak, bez specjalnego przygotowania. Przy drugim proszono o wczuwanie się w sytuację odbiorcy działań. Okazało się, że rejony mózgu związane z odczuwaniem bólu rozświetlały się u więźniów tylko po zaleceniach psychologów. Bez odpowiedniej instrukcji reakcja była bardzo ograniczona (lokalizację obszarów bólowych wyznaczano, uderzając badanych linijką)."

Na innych stronach jak widziałam są podobne informacje. No ale jak wiadomo na razie psychopatów lekarze nie umieją wyleczyć lub mało skutecznie. No ale kto wie co będzie kiedyś.

Moim zdaniem empatii człowiek się uczy w procesie wychowania. Pamiętam, że gdy jako dziecko obrywałam skrzydła motylom (no, niestety, niekoniecznie było się aniołkiem ), dopiero Mama uświadomiła mi, że motylka nie wolno niszczyć, że motylka boli itd. Wcześniej zupełnie się nad tym nie zastanawiałam. Z pewnością istnieją wrodzone predyspozycje, mniejsza czy większa wrażliwość, ale uważam, że najważniejsze jest wychowanie.

Trochę motyw uczenia się, uwrażliwiania się poprzez własne doświadczenia przewija się w różnych wypowiedziach. Chciałabym trochę do tego nawiązać.
Dzisiaj przeczytałam, tytuł, że matka księdza pedofila prosi prezydenta o ułaskawienie, kiedyś czytałam o matce Trynkiewicza, ona nie rozumie, nie akceptuje czynów syna, ale jest razem z nim, przyjeżdżała w odwiedziny do więzienia, utrzymuje z nim kontakt. Nie chciałabym, aby dyskusja zeszła na ocenę moralną tych osób, ale... czy można czuć empatię do takich osób?
Zazwyczaj, gdy słyszy się o takich przypadkach to rozumu skupia się na czynach (nieakceptowalnych), na ofiarach (małych wykorzystanych dzieciach), ale to też są ludzie. Żona Trynkiewicza opowiada o nim bardzo ciepło (gdyby nie pojawiło się nazwisko, to pewnie wiele dziewczyn zazdrościłoby jej takiego faceta), matka księdza - że syn był dobrym, uduchowionym człowiekiem. Gdyby odrzucić ocenę moralną takich osób, czy można czuć do nich empatię? Warto/nie warto? Trzeba być Jezusem, by dostrzec w kimś upadłym człowieka?

Gary ale empatia nie jest 0-1. Można dostrzec dramat jednej i drugiej strony.  To o czym piszesz to jest ocena moralna czynu. Gdybyś nie wiedział,  co ten człowiek zrobił, a on opowiadałby ci o swoim cierpieniu duchowym,  o tym że popełnił błąd i żałuje,  nie czułbyś odrobiny empatii (nie znalazłbyś jakiegoś powodu by wysłuchać/ przeczytać tak ja to robisz na forum)?

Przykład z Trynkiewiczem to ekstremalny przykład, może zbyt mocny, ale nawet na forum pojawiają się tematy, gdy np. jakaś kobieta wypłakuje się, że zostawił ją facet, że świat jej się zawalił... itd, większość osób stara się jakość pocieszyć, a potem krok po kroku wychodzi, że zostawił, bo nie łatwo z nią żyć, bo ona sama jest toksyczną osobą, podejście się zmienia, w wypowiedziach jest więcej współczucia dla faceta, niż dla kobiety. Albo spotykasz się z kimś, kto zachowuje się trochę aspołecznie, może agresywnie, a potem okazuje się, że jest to efekt choroby, wtedy ocena zmienia się, łatwiej jest okazać empatię osobie chorej, niż huliganowi. Wracając do przykładu Trynkiewicza - najpierw jakaś psycholożka z nim rozmawiała i uznała, że jest to ciekawy, inteligentny człowiek, a potem powiedział o nim swojej przyjaciółce, a ta zaczęła pisać listy i tak krok po kroku zafascynowała się jego osobą do tego stopnia, że się chajtnęła z nim w więzieniu.
Żeby nie było, w 100% zgadzam się, że krzywdzenie dzieci jest nieakceptowalne, ale zostając w temacie  - czasem zrozumienie, głębsze poznanie, a nie powierzchowna ocena, pozwala na  odrobinę empatii. Gdzieś wcześniej też pojawił się argument, że nawet zwyrodnialec, być może przeżył traumę w dzieciństwie, być może nie nauczył się zasad społecznych, czy empatii.

Potrafię sobie wyobrazić, że właśnie tacy ludzie (o ile nie są to socjopaci, o ile mają jakieś refleksje nad swoimi czynami) być może potrzebują odrobinę empatii, są osamotnieni, znienawidzeni, być może cierpią z tego powodu.

W realu robię tak jak na forum -- słucham. I to słucham dobrze, czyli tak jak zawodowy mówca w TedX określił: "aby rozumieć jaka logika kryje się za wypowiadanymi słowami", czyli co mówiąca osoba ma w głowie a ubiera w słowa.

Czy bym czuł empatię... taką uczuciową? Hmm... jak dziewczyna mówi, że ma HPV to jest mi przykro że taki ma los. Jak prawiczek lamentuje, że dziewczyny nie znalazł przez 10 lat to wcale mi go nie żal. Jak ktoś wybudował sklep i bankrutuje, bo obok postawili duży market -- też mi przykro że musi przez to przechodzić. Jak ktoś płacze że jego związek się sypie i przyznaje że "nie było kolorowo" -- wcale mi nie żal.

Może to okrutne, ale jeśli ktoś żałuje czegoś co zrobił, to wtedy takiej osobie wcale nie współczuję, bo to konsekwencja jej wyboru. Mnie to też dotyczy oczywiście, bo na szali z jednej strony wagi postawiłem całe małżeństwo.

Ja też nie czuję empatii dla zwyrodnialców, ale czasem takie podejście przeradza się to w hejt, czy nawet lincz! Łatwo w sieci wyrażać negatywne opinie o ludziach, których się nie zna. Żona Trynkiewicza publicznie mówi o tym, że chcą mieć z nim dzieci, że nie boi się, że T. mógłby skrzywdzić własne dziecko, ale jednocześnie chroni swoją starszą córkę z obawy przed nienawiścią ludzi. Skąd ta obawa, skąd nienawiść do dziewczyny, którą z T. łączy jedynie matka-żona? skąd to zdziwienie, że jednak ktoś potrafi współczuć takim ludziom?

Gary
Jezus jako Żyd przestrzegał Prawa Mojżeszowego, w którym był zapis Nie cudzołóż, a karą była śmierć. Pozytywnie odniósł się do grzesznicy, bo ona uwierzyła w niego. Powiedział jej Twoja wiara cię wybawiła. Myślisz, że ona powróciła do swego zajęcia? Gdyby powróciła zaczęłaby znowu  świadomie grzeszyć. Ktoś kto trwa w grzechu nie zasługuje na miłosierdzie. Pierwsi chrześcijanie na moralność zapatrywali się tak jak Żydzi.

Zastanawiasz się jak Jezus oceniłby złodziei i bandytów. Gdybyś czytał Biblię to znałbyś historię nieuczciwego Zacheusza, u którego gościł Jezus. Jako poborca podatkowy nieuczciwie się wzbogacał. Pod wpływem rozmowy z Jezusem zmienił nastawienie i obiecał oddać poczwórnie wartość tego co wymusił.
Może kojarzysz złoczyńce, który wisiał obok Jezusa. Uwierzył w ostatniej chwili. Jezus obiecał mu nagrodę właśnie za przejaw wiary.

offtop religia... sorki.

chyba czytałyśmy to samo   mnie też wkurza jak wysuwa się argument,  że dziecko było winne, że trafiło na zwyrodnialca.  Przykład dałam drastyczny,  można nie akceptować działań,  można nie zgadzać się z pewnymi postawami,  a mimo to można dostrzec cierpienie nawet zwyrodnialca.

Celowo nie czytałam postów poniżej, by się nie sugerować. Moim zdaniem nawet zwyrodnialec stał się nim z jakiegoś powodu, więc jak najbardziej można mu współczuć. Bardzo często kaci wyrastają z niegdysiejszych ofiar, z poczucia niższości i potrzeby kompensowania sobie tych braków. Wystarczy przestudiować biografię Stalina czy Hitlera. To nie byli szczęśliwi ludzie.
Współczuć jednak nie oznacza głaskać po główce i godzić się na krzywdzące opczynania. Trzeba w ramach miłości własnej chronić siebie i innych przed takimi ludźmi.

No tak, chronić trzeba. Warto też pamiętać, że tak, wielu zwyrodnialców miało złe dzieciństwo, ale są też tacy, którzy mieli całkiem zwyczajne dzieciństwo lub nie najlepsze, ale wcale nie traumatyczne. Także różnie to bywa.

No tak, nigdy tego dokładnie nie zbadają. Coś słyszałam o tym zbrodniarzu, bo też mnie interesują zbrodnie zarówno z zagranicy jak i polskie. Pamiętasz jego nazwisko? Ja zapomniałam, ale faktycznie było coś takiego. No a to niewątpliwie ma wpływ na agresje i inne takie zachowania...

Empatia, to coś, co każdemu może być dane.
Z tym, że nie każdy ma szczęście (a może odwrotnie, według niektórych), by okazywać bezinteresowne zainteresowanie (ależ gra słów!) inną osobą lub - dajmy na to, zwierzęciem.
Moim zdaniem, empatię się nabywa. Bezwiednie..
Jej źródłem jest wychowanie. W domu przede wszystkim. Nauczyć się jej nie sposób.
Można dowiedzieć się od kogoś, czy edukując się, jak patrzeć na innych, by nie poczuli, że wszyscy pozostali mają ich w dupie.
Ale to pozostanie tylko pozą. Bez większego znaczenia dla efektów "podręcznikowego" traktowania tego zjawiska.