Straszna samotność po 40, jak to zmienić? - Netkobiety.pl

Ale tak to faktycznie wygląda. Wolimy obwiniać cały świat, ale tak naprawdę krzywdzi nas osoba, z którą jesteśmy w związku.
Z drugiej strony trzeba to przeżyć, żeby naprawdę poczuć - ja akurat, niestety, wiem o czym mówię...

To pisałam, że obydwoje są jednakowo winni.

Uważasz,  że czysta moralnie i porządna jako człowiek kobieta pójdzie świadomie na układ z żonatym? (Nie liczę gdy ona nie wie, że on ma zone). I nie mówię o zauroczeniu, bo to się może każdemu przytrafic. Nie każdy jednak decyduje się na romans.

wiecie moje zdanie jest takie , ze winni sa oboje .
bo gdyby niechciał zdradzic nie zdradził by . a drugi jakby niechciał pakowac sie z zajeta osoba w zwiazek nie pakowałby sie .
niemozna obwiniac jednej osoby bo wina jest i po jednej stronie i po drugiej stronie .
tumbardziej , ze kazde zapewne jest dorosłe i ma swoj rozum

zazwyczaj sa to ludzie dorosli i maja swoje rozumy i swoje sumienia

Prawda. Zresztą, wszelkie oceny i wartościowania warto i należy zaczynać od siebie.

Nie dosc ze obcesowy to jeszcze głupi.  Przeciez jak chce sie się jeść to nie pedzi sie za jeleniem drąc sie-jestem glodny! -tylko przyczaja i poluje.

Ja w ostatnim czasie trochę rozmawiam/rozmawiałam z pewnym panem na gg. Całkiem normalne to były rozmowy. Osobiście nigdzie nie zmierzam, po prostu przyjemnie normalnie pogadać. Ale zauważyłam, że nadal mam problem z zaufaniem. Jak pada propozycja spotkania, to zaraz mi się w głowie odblokowują myśli: z jak wieloma osobami ten ktoś robi to samo? To pewnie wynik moich życiowych doświadczeń. Chyba w tym wieku taki bagaż ma ogromne znaczenie w ewentualnym nawiązywaniu nowych relacji.

Nie poznałam. Używam czasem gg, napisał do mnie. Tam ciągle ktoś skrzynkę zaśmieca.

Tak.

Korzystam. W tym sensie, że rozmawiam, jak mam czasem czas i ochotę. Ale nie szukam mężczyzny. I raczej wątpię, żebyśmy się spotkali.
To, co istotne, to fakt, że jednak czas nie działa aż tak uzdrawiająco - jednak nawet po tylu latach się we mnie odzywają uszkodzenia rozwodowe. No, ale z drugiej strony istotne jest to, że jestem tego świadoma. Gdzieś tam czuję nieco żalu, ale nie ma to już specjalnego znaczenia.

Ano szukałam. Tymczasem muszę odpuścić, co by nie zwariować. Zresztą, ludzie wciąż mi radzą akceptację status quo, więc pewnie coś w tym jest.
Ale chodzi mi tu o to, że pewne nawyki w pewnym wieku już niełatwo przełamać, nawet jak jesteśmy ich świadomi.

Akceptować status quo, to nie znaczy nie korzystać z możliwości jego zmiany.
Ja z moimi "dziwactwami" już pewnie zostanę sama.

Jakie masz te dziwactwa? Może one wcale nie są takie dziwne.

Ostatni wpis Ram daje mi do myślenia.
To podobno jest bardzo normalne, że boimy się zmian - właśnie  na podświadomym poziomie. Może jest nam kiepsko w obecnej rzeczywistości, ale już to znamy, wiemy jak się w tym poruszać, tkwimy w swego rodzaju strefie komfortu.

Faktem jest, że wolę spokój niż życie na huśtawce i niestety z tym drugim kojarzy mi się powszechnie wychwalana namiętność. Oj, nie. Wolałabym sobie tak powolutku, małymi kroczkami wychodzić na spotkanie drugiego człowieka. Do przodu, zdecydowanie, ale spokojnie.

Tak, tylko mam wrażenie, że inne kobiety jakoś lepiej sobie z nawiązywaniem relacji radzą. A z drugiej strony obserwuję wiele związków, które wcale mi się podobają. Nie sztuka być z kimkolwiek, też bym pewnie była w stanie machnąć ręką na te moje dziwactwa...

Takie podejście wyklucza rozwój. Nigdy do końca nie wiemy co zmiana przyniesie, to zawsze jest mniejsze lub większe ryzyko. Ale bez podjęcia tego ryzyka stoimy w miejscu, ale to też jest jakaś decyzja.

Ram, z Twoją opinią na temat zmian zgadzam się w zupełności.
Namiętność generalnie kojarzy mi się z gwałtownością. Z czymś co odbiera rozsądek, trzeźwe spojrzenie i bazuje wyłącznie na emocjach. Tak, wiem, skrajne, ale dokonałam skrótu myślowego. W zdrowych dawkach i w porę niech sobie będzie namiętnie, ale w moim dawnym związku namiętne to były kłótnie. Brrrr!

Ale nie o tym ta dyskusja. Nie chodzi proces podejmowania decyzji, tylko o ich nie podejmowanie z lęku przed popełnieniem błędu albo dlatego, że okoliczności nie są idealne. Lęk jest naturalny, ale nie powinien nas powstrzymywać. Przykład: nie lubimy swojej pracy, pojawia się nowa oferta, w dodatku lepiej płatna. Wybór jest oczywisty, ale po zmianie okazuje się,  że atmosfera w pracy jest fatalna... Nie zawsze wiemy jakie konsekwencje zmiana niesie, nawet jeśli wcześniej wszystko przemawialo na korzyść tej zmiany. I z drugiej strony, czasem po prostu potrzebujemy zmiany, bo źle nam w aktualnej sytuacji, ale nie zawsze mamy idealny wybór. Możemy więc czekać az pojawia się idealne warunki lub zaryzykować bardziej niż zwykle, po prostu powalczyć o lepsze jutro.

I tu, moim zdaniem, wkracza intuicja, która gdzieś tam podpowiada kierunek...

Lada moment skończę 40 lat. Trochę o tym rozmyślam. Chyba się nie da całkiem tego uniknąć. Wilałabym konstruktywnie podejść do tego faktu, ale jakoś niespecjalnie mi to wychodzi. Może kobiety też mają kryzys pt "40 lat minęło..."?

Hehe, niekoniecznie...

Niektórzy w takiej samotności tkwią 40 lat gdzie nikogo nie dotykali i nikt ich nie dotykał a co do jest to kilka lat.

Żadna ale to żadna kobieta na tym forum swoim problemem nigdy nie przebije 40 letnich prawiczków

True.

Poza tym - samotność nie jest "straszna".  Jest czasem trudna, czasem smutna, czasem zupełnie OK, a czasem neutralna. Straszna to jest chyba dla kogoś, kto będąc w związku tylko tym związkiem żył.

Ten post zwraca uwagę na to, ze musi istnieć powód, żeby się z kimś związać. Czy to uczuciowy, czy mentalny, czy podobna wizja życia, wartości, oczekiwania, a najlepiej, żeby były wszystkie. Tego nie ma na gwizdnięcie, tak jak prawiczek może sobie na gwizdnięcie załatwić seks. Poznawanie człowieka to długi proces. A uczucia to nie grom z jasnego nieba.

Grunt to właśnie nie podchodzić do samotności, czy może bardziej bycia samemu( stanu "singielstwa") jako jakiejś traumy, czegoś okropnego czy przerażającego. Jednocześnie nie traktować uporczywego dążenia do bycia w związku, jako wartości równie cennej i niezbędnej do życia, równie ważnej co powietrze, jedzenie czy sen..Na szczęście badzo nielicznie, ale spotkałem się z sytuacją na tym forum, gdzie brak partnera uważany był za najgorszą rzecz jaka może spotkać człowieka w życiu(przynajmniej ja to tak odebrałem). Ciężko jest to sobie wyobrazić. Może w niektórych sytuacjach wynika to z tego, że ludzie są w stanie oddać partnerowi wszystko i nie mieć własnego życia, żadnej osobistej przestrzeni oprócz swojego wybranka. Skupiają absolutnie wszystko wokół partnera i potem, kiedy ktoś zostaje sam nie jest w stanie prawidłowo funkcjonować.

Piegowata, wspaniale, bardzo się cieszę!
Co do sformułowania "straszna samotność" to nie miałam na myśli własnego strachu przed nią, nie - raczej ciężar i intensywność tego stanu. Ja lubię być sama, naprawdę - ale co za dużo, to niezdrowo... a mi już piąty rok w samotności minął.

Pewnie ma się czasami dość samotności.
Byłam sama sporo czasu, ale skupiłam się na takim układaniu sobie życia, żeby mieć powody do zadowolenia i radości. Podjęłam kilka prób poznania jakichś mężczyzn, ale uznałam to wreszcie za stratę energii i świetny sposób na psucie sobie nastroju.
Gdy przychodziły gorsze momenty, trudniejsze dni, szukałam na nie sposobów. Paradoksalnie gdy wyszłam z małżeństwa, poszerzyłam grono znajomych i ożywiłam życie towarzyskie. Bywało, że zostawałam sama, ale i wtedy dało się coś zrobić - długo odkładana wyprawa na rowerze czy wypad za miasto z aparatem fotograficznym (czytaj: z telefonem), obiecywany sobie od niepamiętnych czasów film z internetu... Po pewnym czasie nauczyłam się tak żyć i było o.k

Myślę drogie Panie, że doszedłem właśnie do sedna, dlaczego czuję się dobrze sam ze sobą Otóż właśnie kwestia dostosowania swojego życia do bycia samemu i czerpanie radości z wykonywania czynności, która to satysfakcja zupełnie NIE ZALEŻY od tego, czy ktoś jest sam czy w parze. Co do tego, że czuję się samemu dobrze i nie potrzebuję za bardzo nikogo u boku aby mnie wsperał czy przytulił - jak wiele osób przyznaje przed sobą, że właśnei odczuwają wokół siebie pustkę czy nicość, ja tego zupełnie nie czuję. Nieczego mi nie brakuje, czuję sie świetnie, mam dobry humor, żadnych depresji westchień i tym podobnych odczuć.
Co więcej, widząc chociażby pary okazujące sobie czułość, nie mam specjalnych obiekcji a tym bardziej nie wzdycham z zazdrości, wręcz podoba mi się, ze nie muszę się do kogoś łasić, patrzeć mu w oczy i szeptać czułych słówek..Najlepszy przykład z weselami wśród rodziny czy znajomych: w życiu byłem RAZ na weselu z osobą towarzyszącą. Dlatego osobisćie nie rozumiem ludzi którzy wolą z pójsćia na wesele zrezygnować, bo nie mają pary..Jak idę na wesele, to przede wszystkim po to, aby się SAMEMU dobrze bawić co z reguły zwiększone jest nie przez osobę towarzyszącą, ale obecność znajomych, z którymi się dawno nie widziałem..
No w życiu nie podarowałbym sobie wesela, tylko dlatego, że nie mam z kim potańczyć...

A czyli dobraliście się trochę na zasadzie przeciwieńśtw : stoicki spokój z gwałtownym temeperamentem ?

Widzisz ja nie mam czego zwalczać, bo właściwie takie odczucia nigdy nie dają o sobie znać. Na pewno zaś nie na tyle, żęby zapominać o wszystkim, zadręczać się czy tez nie dostrzegać pozostałych zalet i cudów tego świata( w moim przypadku głównych
Jeśli chodzi o wesela, to akurat rzadko bywam, bo zwyczajnie nikt tak na potęgę się nei żeni w moim otoczeniu. Może mnie nie zapraszają? Kto to wie? Akurat tym się przejmuje jeszcze mniej, niż brakiem partnera. W każdym razie ostatnie kilka wesel to starzy znajomi jeszcze ze szkoły. Biorąć pod uwagę, jak rzadko się widzimy i specyfikę mojego obecnego otoczenia, to średnio bym widział kogokolwiek w moim towarzystwie...
Bo największa frajda to wziąć udział w zabawie a nie być z kimkolwiek, byle nie samemu..