Straszna samotność po 40, jak to zmienić? - Netkobiety.pl

Próbowałam jedynie online, bo nie mam zbytnio innych możliwości - i jednak większość zaczepiających byla starsza. Choć pamiętam jednego rówieśnika (miał dokładnie tyle samo lat), który napisał do mnie jedynie po to, aby szczerze mi oznajmić, że "jestem piękna i super fajna.... tylko starawa" (on nie był).
Więc nawet nie próbuję zgadywać, co myślą młodsi.

Ale nie zamykam się na opcję młodszych (tak do 5-8 lat)- ani żadnych w ogóle panów (do wieku powiedzmy 48 lat), tylko że z randkami w necie juz definitywnie skończyłam. Strata czasu i nerwów.
Pozostaje tzw. real. A w realu, wiadomo.... nie ma jak.

Ha, ja jakiś czas temu zastosowałam inną taktykę i  w moim przypadku okazała się o wiele bardziej skuteczna. Zamiast czekac aż ktoś do mnie zagada na portalu randkowym dałam ogłoszenie na lokalnej stronie.

Takie czekanie aż ktoś zagada to jak czekanie na cud doszłam do wniosku, że o wiele bardziej mi odpowiada kiedy to ja wybieram, a nie kiedy jestem wybierana

No i... okazalo się (pomijając 50%oszołomów), że tak, bo ja wiem... przynajmniej 1/3 facetow nie ma problemu z wiekiem.

Tak że wiesz... oni są, ale trzeba dać im szansę

Nie znalazlam "zwiazku" bo nie szukalam zwiazku, ale znalazlam kilka "rokujacych dobrze na przyszlosc" znajomosci. W tym z dwoma znajomosc rozwija sie w dobrym kierunku ( ).

Lokalna strona to znaczy lokalna strona z roznymi ogloszeniami, w tym towarzyskimi. (Ale towarzyskimi, a nie sex-ofertami platnych pań, choc i takie tam się zdarzają ).

Na takich stronach wydaje mi się, jest o wiele wiecej konkretnych osob, bo jest sie anonimowym i nie ma tego ryzyka, że pół  okolicy widzi, że jestes na jakims badoo lub podobnym

A czym bylam zdziwiona, to tym, że dostalam calkiem sporo odpowiedzi od panow, ktorzy autentycznie byli zainteresowani dluzszymi znajomosciami.

Owszem. Ale to dopiero trzeba wypracować, a nie oczekiwać od razu. I budują to obie strony.
Ja potrzebuję nieco czasu na emocjonalne inwestycje. Ktoś musi mnie porządnie do siebie przekonać. I tu jest potrzebne to moje POBYĆ.
Nie szukajmy tu skrajności.  Nie porównujmy związku do końca życia z przelotnym seksem, bo nie w tym rzecz.  Przyjrzyjmy się sytuacjom środka. To wbrew pozorom trudniejsze.

12 lat młodszy to chyba ciut za duża różnica, choć słyszałam o udanych związkach z podobną, a nawet większą.

Ale Ram, przecież o tym samym mówimy. Ja też potrzebuję czasu na emocjonalne inwestycje, dlatego nie zakochałabym się w tydzień czy dwa. Moim zdaniem to niepoważne i dość naiwne.
A oczekiwania warto moim zdaniem mieć przemyślane i wiedzieć, czego się chce od życia. Ja dziękuję - stracić dla kogoś głowę, niechby i po dwóch miesiącach, a potem dostać kubeł wody na łeb, bo on "nie będzie ściemniał". Nie! - oczekiwania mam sprecyzowane, a za nimi nie muszą iść od razu dozgonne deklaracje. Na takowe przychodzi czas.
Po prostu patrzę, jak się dana znajomość rozwija i na co mam wewnętrzną zgodę. Gdy widzę, że sprawy idą nie po mojej myśli, robię w tył zwrot.
Nie po mojej myśli jest znajomość ZAKŁADAJĄCA tymczasowość. A założenie to przecież też rodzaj deklaracji

Reguł nie ma, pozory mylą, no "de gustibus...". Ja jednak gdybym miała wybierać między 12 lat młodszym, a tyle samo starszym, wybieram tego drugiego. Pociąga mnie dojrzałość i wewnętrzny spokój, a takie mam ze starszymi skojarzenia (oczywiście, że mogą być mylne, ale to już inna sprawa).

*Kazdy chyba potrzebuje czasu na "emocjonalne inwestycje" jednak... ładowanie maksimum emocji i oczekiwanie maksimum zysku to nie jest jedyna opcja. Mozna to robić stopniowo, mozna korzystac z  lilku "kont", można inwestowac krotkoterminowo w oczekiwaniu na korzystne lokaty dlugoterminowe. To MY decydujemy z jakich inwestycji skorzystamy a nie inwestycje wybieraja za nas

**Ja wlasnie o tym pisze od pewnefo czasu. Zwiazki bez zobowiazan (chociaz ja nie lubie tego okreslenia, bo dla mnie to brzmi jak oksymoron), FwB, nawet czasem typowe uklady nsa (to akurat dla zdecydowanej wiekszosci kobiet bedzie hard core psychiczny) to niekoniecznie oznacza "przelotny seks". To jedynie oznacza brak planow wspolnej przyszlosci i milosci. Nie wyklucza przyjazni, nawet tej wieloletniej.

*** Przez kilka ostatnich lat (tak, lat!) bałam się, że się zakocham w kimś nieodpowiednim, przez co znowu się "rozsypie" jak po rozstaniu z moim ex. W koncu mimo ostroznosci to zakochanie i tak mnie dopadlo. On byl niemal idealny, tak bardzo idealny, że oprocz kilku rys bardziej być nie mógł.  Tyle tylko, że wszystko poza nim nie grało.  Nie było mozliwosci rozwiazania z happy endem. Zaczęło zgrzytac i nie bylo ratunku.  Po kilku miesiacach nie umielismy ze soba rozmawiac bez zadawania jakiegoś bólu drugiej stronie nawet wbrew staraniom.

* * * * *
Strasznie sie bałam takiego momentu, że się zakocham i znow sie nie uda, a kiedy to się stalo olazalo aie ze.... nic się  nie stało. 

Owszem, bylo kilka miesiecy bólu, jedna blizna na duszy wiecej, kilkanascie paczek fajek wypalonych zupelnie niepotrzebnie, kilkanascie nieprzespanych nocy.... Ale swiat się nie zawalil, serce mi nie pęklo, życia mi nikt nie zrujnowal.

Dlatego przestalam się bać.  Mogę mieć seks bez miłości, bo nie chce w wieku lat 60 pomyśleć, ze przespałam ostatnie 20 lat. Mogę się zakochać choćby jutro, bo nawet jak nie wyjdzie, to wiem, że to przetrwam. Upadnę, popłaczę, wstanę i pojdę dalej.  Moze spotkam kogoś z kim dojdę do konca drogi, może ktoś bedzie mi towarzyszył tylko do nastepnego skrzyzowania. Wiem tylko, że chcę iść, a nie czekac...

Choć obecnie temat mnie nie interesuje, to generalnie też się zgadzam z takim podejściem. Mam tylko problem z seksem dla seksu, bo ja jednak źle się czuję w takich układach. Ale chciałabym jeszcze doświadczyć dotyku mężczyzny, nawet gdybym już nigdy miała nie być w związku...

Oj, Aga, przecież to nie tak, że poznając kogoś mam wypisane na czole, że chcę zostać jego żoną. Ale jeśli się dowiaduję, że to tylko na chwilę, albo że z różnych innych powodów z tej mąki chleba nie będzie, to w tył zwrot, nie ma mnie. Większość ludzi moim zdaniem jednak marzy o długiej relacji i prawdziwym (że tak to określę) związku.

Dokładnie. A jedynie spędzanie razem czasu, jakiś rodzaj korzystania z życia we dwoje, wzajemne towarzystwo...

Też macie wrażenie, że życie solo wiele Was pozbawia? W sensie emocjonalnym i empirycznym?

Dokładnie o to mi chodzi.

Mnie akurat nie brakowało towarzystwa, bo z natury jestem samotnikiem, ale brakowało mi dotyku i bliskosci.

Zapachu mężczyzny obok mnie

Jakiś czas temu spodobalo mi się jedno zdanie, jakie napisał Gary, nie pamiętam dokladnie ale to było coś jak "nieidealna osoba tez może dać wiele przyjemnosci" . I to zdanie jest bardzo zgodne z moją aktualną filozofią zwiazkową - przestalam szukac "idealu", bo sama idealna nie jestem, akceptuję wady faceta (facetów ;P ) z ktorym sie ostatnio spotykam, a on o dziwo ( ;P) akceptuje moje wady i zamiast miec wymagania cieszę się tym, co mi daje.

Czy to oznacza, że "obniżylam poprzeczkę" , "lecę na byle kogo"? Czy może oznacza, że postanowiłam w koncu żyć i brac od zycia to, co mi daje, nawet jesli nie jest perfekcyjne, zamiast dalej czekac? Czekalam... i nic z tego czekania nie wyniknęło. Absolutnie NIC. Mam wrażenie, że ostatnie 3 lata emocjonalnie zmarnowalam, bo to było jak kręcenie się w kółko.

Pamiętam jeszcze dokladnie jak kilka miesiecy temu pisalam, że nie jestem pewna czy seks jest wart tego, by burzyc swoj spokoj, przewracac swiat do gory nogami... wystarczylo tylko zmienic sposob myslenia i wszystko stalo sie proste. Mam wszystko to, co mialam plus seks.

Coz, nadal za malo i z komplikacjami, ale jednak "malo" to znacznie wiecej niż NIC

Nie twierdzę, że to samo, ale czy mam uznać się za życiowo przegraną, a swoje życie za mniej wartościowe, bo jestem sama? Z tych wszystkich postów o samotności przebija taka myśl. Bardzo się przeciwko niej buntuję.

Myślę,  że pewne rzeczy trzeba po prostu rozgraniczyć. Niepowodzenie w jednej sferze życia to jedno, całokształt to drugie.
Życie jako takie mniej wartościowe nie jest, ale im pełniejsze, tym jednak lepsze - takie fakty.

Piegowata,  obie wiemy chyba, jak różne jesteśmy Tym bardziej inspirujące są takie dyskusje - nawet jeśli tylko upewniają nas w poglądach własnych.
Wydaje mi się,  że większość ludzi chce być w związku,  to raczej oczywiste.  Tylko każdy ma jego swoją definicję. I wszystkie one są słuszne.

Piegowata, kiedyś napisałam, że spotykałam się z kimś wyłącznie dla seksu oraz stwierdzam, że nie trzeba kogoś sondować bez końca, by z nim pójść do łóżka, a Ty wywnioskowałaś z tego, że nie chcę być w związku...

A dlaczego tylko tak zdefiniowany związek ma być prawdziwy?

Celowo zdystansowałam się do tego określenia.
Luźne spotkania na chwilę rozrywki, bez tzw. zobowiązań to dla mnie żaden związek. Podkreślam: dla mnie.

Owszem, to o czym teraz piszesz, to nie jest związek, ale z wielu Twoich wypowiedzi wywnioskowałam, że jednak chciałabyś. Mogę się mylić.

Aga, nie trzeba sondować, by iść do łóżka, zgadzam się, ale to właśnie kwestia tego, czego kto szuka.
Ja sto razy pisałam, że nie jestem zainteresowana seksem bez głębszej więzi. Po prostu nie. Zwyczajnie, całkiem dosłownie nie wyobrażam sobie świadomego odsłonięcia ciała i duszy przed obcą osobą. A rzadko kiedy obcy przestaje nim być od pierwszego wejrzenia. Zwykle jednak otwieramy się stopniowo, nie tylko zresztą w damsko-męskich relacjach.

Tak naprawdę to chyba po prostu kwestia jednostkowego podejścia do seksu. I nakładania nań pewnych ideologii. Czy on się jakoś różni w zależności od tego, czy ma etykietkę: "kocham cię" czy "pragnę cię"??? Czy to tylko nasze interpretacje???
I co oznacza "seks bez głębszej więzi"?
Kiedy następuje "głębsza więź"?
To wszystko są bardzo indywidualne kwestie.
Myślę też, że może dopiero wtedy, gdy przeżyliśmy jedno i drugie, jesteśmy w stanie porządnie na takie pytania odpowiedzieć..?

Nie przeczę, coś w tym jest. Bardzo mocno to odczułam podczas epizodu z Meczowym. Byłam i jestem rozdarta między potrzebą bliskości a potrzebą bezpieczeństwa. Po prostu szlag mnie trafiał gdy M. przekraczał moje granice, a jednocześnie miałam poczucie, że to ja jestem jakaś nienormalna, i próbowałam nieco swoje hamulce poluzować. Nic dobrego z tego nie wynikło, jak wiecie.
Ale mam ochotę zawołać do tych wszystkich facetów, że ja, k...a mać (przepraszam, ale ten wulgaryzm oddaje natężenie moich emocji w tej sprawie), chcę najpierw pochodzić za rękę, ugotować w domu wspólny obiad, przytulić się nad brzegiem rzeki, a nie od razu wszystko. Wolę wyjść od przyjaźni i rozmów o życiu, przemyśleniach, przeżyciach niż odpowiadać na kretyńskie pytania o spanie nago czy masturbację. Nie mam, do cholery ciężkiej, ochoty całować się z obcym, z którym spotkałam się czysto zapoznawczo.
I ciągle jakoś nie trafiam na gości, którzy by to rozumieli.
Tak się na to wszystko wkurzyłam po ostatnim, że zapisałam się do psychologa, ale ta kobieta każe mi wypełniać jakieś testy zamiast skupić się na moim problemie. No, nic, poczekam, co z tych spotkań wyniknie.

Ram, wniosek mój jest taki, że to wybitnie indywidualna kwestia. Na różnych etapach ludzie różne rzeczy robią i te same rzeczy różnie nazywają. Ja zawsze powtarzam wyczytane gdzieś, że słowa są źródłem nieporozumień.

Za nic w świecie.

Czarno-białe? Czy ja wiem? Ale fakt, pewne sprawy stawiam kategorycznie.

Szeptem (bardzo ładny masz nick, taki subtelny ), a ja mam jeszcze inne doświadczenia.
Jestem pogodna, wesoła, rozmowna, lubię pożartować, a nawet nieco poflirtować. Widzę, że mnie ludzie lubią, faceci też dawali mi to odczuć. Właściwie nie byłoby problemem znalezienie kogoś do FwB, ale mnie nie o to chodzi.
Kilka razy nawiązałam znajomości przez internet, w realu zdarzył się Meczowy i ze wszystkimi miałam takie odczucie: "Daj palec, cała rękę weźmie".
Nie, nie i jeszcze raz nie, nie tego szukam. Są za szybcy, zbyt natarczywi. Ja chcę spokojnie, ciepło, tak... szeptem

Iceni, podejrzewam, że rządzi mną jakiś podświadomy mechanizm, ale za Chiny Ludowe nie mogę go rozgryźć.
Twój post też nie do końca jest dla mnie zrozumiały. Uważasz, że zagarniam emocjonalnie mężczyzn? Że od razu chciałabym im całe serce oddać? Nie sądzę.
I co to znaczy, że wybieram? Przecież nie wiem początkowo, z kim mam do czynienia, nie jestem wróżką. Często czytam o wybieraniu, a nie "kumam" w czym rzecz. U mnie znajomości wyglądają tak, że gdy stwierdzam, że coś mi nie odpowiada, rezygnuję ze znajomości. Tylko Meczowy zrezygnował ze mnie pierwszy, ale też pozwoliłam mu na trochę więcej niż innym, bo po pierwsze, znaliśmy się trochę dłużej a po drugie byłam sfrustrowana swoimi niepowodzeniami i trochę "poluzowałam". Dziś np. kategorycznie odmówiłabym rozmów, które mnie krępują i jeśli mu się to nie podoba, niech idzie w cholerę, a wtedy próbowałam zmienić temat itp. A on nie respektował moich granic, co powinno było być sygnałem, aby i jemu pogonić kota.
Co znaczy, że nie daję szansy na wycofanie się? Nigdy nikomu swojego towarzystwa nie narzucam.
Chętnie rozjaśnię swoje błędy w myśleniu.

Ale to oni, do licha, zbliżają się za szybko i nie czekają, aż się oswoję

Piegowata, ewoluujesz!!!
Pamiętam,  jak pisałyśmy z Agą, że potrzebujemy być ważne,  wręcz najważniejsze w relacji - ty twierdziłaś, że Ci to niepotrzebne, nie rozumiesz, nie myślałeś o tym...  A tu proszę,  jaką zmiana!  I to chyba dobrze, bo tak powinno być,  szczególnie w miłości